Η Αθήνα είναι μία πόλη που χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις. Ζούμε τον δημόσιο χώρο ή την έλλειψή του μέσα από τις οθόνες ενός smartphone. Ζούμε την πόλη εν κινήσει, με ελπιδοφόρες ματιές στον καθαρότερο ορίζοντα και μεταμορφωμένες εικόνες στο ύψος των ματιών. Ταξιδεύουμε ως ψηφιακοί νομάδες σε κάθε διήγηση και εικόνα του κόσμου, αναμένοντας τη φυσική εμπειρία.
Αναζητώντας ένα μηχανισμό επαναπροσδιορισμού της νέας κορυφογραμμής της πόλης, τέθηκαν ερωτήματα που απαντούν σε βασικούς προβληματισμούς.
Στον άδειο χώρο του δώματος, στην απουσία του κτισμένου συμπυκνώνεται η ιδέα της πόλης, η κοινωνική ζωή ξεδιπλώνεται με άλλους όρους, επιτελώντας την οικείωση με την πόλη ως συλλογική εμπειρία. Βιώνοντας την ελληνική ύπαιθρο και παρατηρώντας την, προέκυψαν ως βασικά επιθυμητά τοπία το παραθαλάσσιο, το ορεινό και το πεδινό με έμφαση στις καλλιέργειες.
Η περιοχή που επιλέχθηκε για την εφαρμογή της πρότασης, οριοθετείτε από τις οδούς Καλλιδρομίου, Μαυρομιχάλη, Ισαύρων και Χαριλάου Τρικούπη. Μια περιοχή με ιδιαίτερο χαρακτήρα και αξιοσημείωτη ιστορία που κατά το πέρασμα των χρόνων έχει λειτουργήσει ως φάρος αλλαγών.
Οικόπεδο της κάθε παρέμβασης αποτελεί το δώμα της εκάστοτε πολυκατοικίας των οικοδομικών τετραγώνων της πόλης, παίζοντας με το υπάρχον ιδεατό στερεό της και αυξάνοντάς το καθ’ ύψος, στην προσπάθεια εύρεσης ενός νέου ορίζοντα.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 909
Η αποτέφρωση των νεκρών, πρακτική που ανάγεται στο μακρινό παρελθόν, γίνεται ολοένα και περισσότερο αποδεκτή ακόμα και σε χώρες παραδοσιακά αντίθετες, όπως η Ελλάδα. Η επιλογή της, σήμερα, αφορά προσωπική, συνειδητή απόφαση που δε σχετίζεται μόνο με θρησκευτικούς ή πολιτισμικούς λόγους αλλά και με περιβαλλοντικούς, υγειονομικούς ή οικονομικούς. Στη χώρα μας, η έλλειψη, μέχρι πρότινος, ενός σύγχρονου αποτεφρωτηρίου υποχρέωσε αρκετούς συμπολίτες μας να μεταφέρουν τις σορούς των αγαπημένων τους προσώπων σε όμορα κράτη προκειμένου να έχουν αυτή τη δυνατότητα. Η λειτουργία του πρώτου ιδιωτικού αποτεφρωτηρίου στη Ριτσώνα Ευβοίας το Σεπτέμβριο του 2019 και η δρομολόγηση, σε βάθος δεκαετίας, ενός δημόσιου στην Πάτρα μας ώθησαν να σκεφτούμε και να παρουσιάσουμε μια νέα πρόταση τέτοιας εγκατάστασης αυτή τη φορά στη βορειοδυτική Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα επιλέχθηκε η Κάτω Καλεντίνη Άρτας, κοντά στην τεχνητή λίμνη Πουρναρίου, με θέα τον καταποντισμένο οικισμό του Φάγγου που συνθέτει ένα τοπίο γαλήνιο και συνάμα απόκοσμο. Ο σχεδιασμός του κτηρίου βασίζεται στο διαχωρισμό των χώρων: διάδρομοι στους οποίους εναλλάσσονται αδρές και λείες επιφάνειες οργανώνουν την κάτοψη σε διακριτές ζώνες ανάλογα τη χρήση. Η είσοδος στο εσωτερικό του κτηρίου πραγματοποιείται σταδιακά ενώ η κίνηση καθοδηγείται από μεγάλους συμπαγείς τοίχους. Το φυσικό φως που εισχωρεί δυναμικά από τα αίθρια συνοδεύει τον επισκέπτη στην περιπλάνηση του μέσα στο κτήριο. Εξωτερικά του κτηρίου, η χειρονομία της βύθισης συνδέεται σημειολογικά με την μυθολογική κάθοδο στον Κάτω Κόσμο ενώ ο περίκλειστος κήπος αποτελεί χώρο περισυλλογής, ενθύμησης και, εν τέλει, θρήνου. Τέλος, ο ημι-υπόσκαφος χώρος εστίασης εκμεταλλεύεται την τοποθεσία και την κλίση του οικοπέδου προσφέροντας απρόσκοπτη θέα στην ατμοσφαιρική λίμνη, συνειρμική εικόνα της Αχερουσίας.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 902
Το θέμα επιχειρεί να προσεγγίσει την ισχυρή διαλεκτική σχέση μεταξύ του φυσικού τοπίου και του δομημένου χώρου. Το ανάγλυφο του εδάφους, το κλίμα, η ανθρώπινη παρέμβαση αποτελούν τις τρείς συνιστώσες που συνθέτουν το τοπίο. Οποιαδήποτε οικοδομική δραστηριότητα αποτελεί μια επέμβαση και παράλληλα μια συνθήκη ένταξης σε αυτό. Ο άνθρωπος παρεμβαίνει στη φύση ως αναπόσπαστο κομμάτι της, προκειμένου να δημιουργήσει ιδανικότερες συνθήκες για τη διαβίωση του. Στην παρούσα διπλωματική εργασία θα διερευνηθεί πώς άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει αρχιτεκτονική ,άχρονη και διαχρονική, στο τοπίο που την φιλοξενεί. Ως μοντέλο εφαρμογής της ιδέας επιλέγεται η περιοχή του οικισμού Βίκου πάνω από το ομώνυμο φαράγγι. Ο Βίκος περιτρυγιρισμένος από τους ορεινούς όγκους της Τύμφης αποτελεί έναν από τους τέσσερεις οικισμούς που βρίσκονται μέσα στον Εθνικό Δρυμό Βίκου-Αώου γεγονός που τον καθιστά πλούσιο τόσο ως προς την χλωρίδα όσο και ως προς την πανίδα. Το μέρος έχει συνδεθεί άμεσα και με τον μύθο που θέλει τα βότανα που «κατεβαίνουν» την χαράδρα να έχουν θεραπευτικές -σχεδόν μαγικές ιδιότητες για την ίαση διαφόρων ασθενειών γεγονός που ενισχύεται και με την δράση των Βικογιατρών (πρακτικών θεραπευτών) κατά τον προηγούμενο αιώνα .Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την στασιμότητα που έχει επέλθει στον οικισμό τις τελευταίες δεκαετίες δίνει το έναυσμα για μια σειρά από παρεμβάσεις και διαμορφώσεις. Πιο συγκεκριμένα, προτείνεται η δημιουργία ενός Γεωργικού κέντρου που ασχολείται με την καλλιέργεια και επεξεργασία των βοτάνων καθώς και μια σειρά λύσεων που αφορούν σημεία καίριας σημασίας για τον οικισμό όπως η είσοδος του, το σημείο θέασης του φαραγγιού και το παλιό δημοτικό σχολείο στην κεντρική πλατεία. Οι παραπάνω σχεδιαστικές προτάσεις συνoδεύονται από μια σειρά διαγραμμάτων στο πλαίσιο μακροσκοπικής μελέτης﮲ της περιοχής ,των υλικών ,των φυτών και άλλων συντελεστών που συνθέτουν την πρόταση.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 888
Στην παρούσα διπλωματική εργασία παρουσιάζεται η πρόταση για τη δημιουργία ενός Μουσείου Γεωλογίας στην Σαντορίνη, με στόχο την ανάδειξη της γεωλογικής ιστορίας του νησιού και την περιήγηση στην πρώην λατομική ζώνη εξόρυξης θηραϊκής γης και ελαφρόπετρας που βρίσκεται στον οικισμό των Φηρών.
Οι βασικές χαράξεις της μορφής του κτιρίου προκύπτουν από τα νοητά διανύσματα προς το ηφαίστειο και προς το διατηρητέο κτίριο που βρίσκεται στο χώρο. Μέσω αυτού του τρόπου επιχειρείται το «καδράρισμα» προς τις βασικές οπτικές φυγές όπου βρίσκεται το κάθε σημείο αναφοράς. Καθώς το περιεχόμενο των εκθεμάτων του μουσείου χωρίζεται σε δύο θεματικές, μουσείο γεωλογίας και πετρωμάτων του νησιού και μουσείο για την εξόρυξη θηραϊκής γης, κάθε κτιριακός όγκος περιέχει εκθέματα και πληροφορίες σχετικά με το σημείο αναφοράς που εμπνεύστηκε η μορφή του και ‘καδράρεται’ στην άκρη του κάθε όγκου. Ο όγκος της κατασκευής είναι υπόσκαφο, αφενός για να μην αλλοιωθεί το περίγραμμα και ο χαρακτήρας του τόπου, αφετέρου για να υποβάλλει τον επισκέπτη σε μια σκοτεινή πορεία μέσα στη γη κάνοντας την περιήγηση βιωματική.
Τα ορυχεία θηραϊκής γης της Σαντορίνης αποτελούν μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς, πρόκειται για ένα ανοικτό γεωλογικό μουσείο, αλλά παράλληλα αποτυπώνει την ιστορική και κοινωνική εξέλιξη του νησιού. Ένας από τους στόχους της διπλωματικής είναι η ανάδειξη των παραπάνω σημείων με τρόπο διακριτικό που σέβεται το περιβάλλον και τη κληρονομιά του τόπου.
Επιβλέπουσα: Συμεωνίδου Ιωάννα
Αριθμός Αναφοράς: 851
Η παρούσα διπλωματική εργασία έχει ως αντικείμενο τον σχεδιασμό ενός μόνιμου ερευνητικού κέντρου στην Σελήνη. Ο άνθρωπος, ορμώμενoς από την επιθυμία του για εξερεύνηση, ονειρευόταν ανέκαθεν την αποίκηση και άλλων πλανητών εκτός της Γης. Έτσι λογική εξέλιξη θα ήταν να στραφεί αρχικά στο κοντινότερο σε αυτόν ουράνιο σώμα, τη Σελήνη. Το περιβάλλον όμως της Σελήνης είναι αφιλόξενο για τα έμβια όντα. Επομένως, ο άνθρωπος θα πρέπει να μάθει πως να ανταπεξέρχεται σε αυτό και μάλιστα με πολύ περιορισμένους βασικούς πόρους. Σε αυτήν την πρόκληση καλούνται να απαντήσουν επιστήμονες από όλο τον κόσμο, οι οποίοι εκπονούν σχετικές έρευνες και πραγματοποιούν δοκιμές τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Με βάση αυτές, αλλά και τα στοιχεία που συλλέχθηκαν από ερευνητικά κέντρα, όπως NASA και ESA, σχεδιάστηκε μια βάση κατάλληλη για διαβίωση και εργασία απευθυνόμενη σε ερευνητές και αστροναύτες. Αναλυτικότερα, η συγκεκριμένη βάση θα επιτρέπει την διαμονή και εργασία των ανθρώπων για μικρά χρονικά διαστήματα στο φεγγάρι, με σκοπό τη μελέτη και βελτιστοποίηση νέων τεχνολογιών, την δοκιμή και αξιοποίηση των σεληνικών υλικών και την ανάπτυξη καλλιεργειών. Έχει σχεδιαστεί με τρόπο που αξιοποιεί τα τοπικά υλικά, αλλά και τις σύγχρονες τεχνολογίες, κι επιτρέπει την προσθήκη νέων κτιριακών τμημάτων σε μελλοντικό χρόνο αν χρειαστεί να διευρυνθεί για να φιλοξενήσει περισσότερους ερευνητές ή χρήσεις. Παρακολουθώντας τις εξελίξεις στην διεθνή επιστημονική κι αρχιτεκτονική κοινότητα, διαφαίνεται ένα γενικευμένο ενδιαφέρον στην αρχιτεκτονική που είναι κατάλληλη για εξωγήινα περιβάλλοντα. Σε όλα αυτά η αρχιτεκτονική κατέχει σημαντικό ρόλο, καθώς βασικοί παράγοντες στο εγχείρημα αυτό είναι η δομή και η διαμόρφωση του χώρου, η χρήση των κατάλληλων υλικών και η επίλυση όλων των τεχνικών ζητημάτων. Αν λοιπόν επιζητούμε να γίνουμε διαπλανητικά όντα, ο αρχικός μας στόχος και η πρώτη διαστημική μας στάση είναι η κοντινή Σελήνη.
Επιβλέπουσα: Συμεωνίδου Ιωάννα
Αριθμός Αναφοράς: 892
Οι αερομεταφορές διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο, τόσο για την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ανάπτυξη ενός τόπου, όσο και για την ανταλλαγή ιδεών, νοοτροπιών, πολιτιστικών και τεχνολογικών στοιχείων μεταξύ ολόκληρου του κόσμου. Αποτελούν τον πιο σημαντικό και άμεσο φορέα διασύνδεσης των περιοχών στην επιφάνεια της γης, καθώς ακολουθούν εναέριες διαδρομές που δεν αποκόπτονται από εδαφικά εμπόδια και θάλασσες. Η εξέλιξη τους αποτέλεσε σημείο κάμψης για όλη την υφήλιο και δημιούργησε καινούριες ανάγκες, προσδοκίες και όνειρα στους ανθρώπους, επιτυγχάνοντας την επιθυμία τους να δούνε τον κόσμο από ψηλά…
Στην σήμερον ημέρα κάθε μεγάλη πόλη ή ακόμα και κάθε δυσπρόσβατος προορισμός διαθέτει εγκαταστάσεις που προσφέρουν αυτήν την εναέρια εμπειρία, εξυπηρετώντας τους κύριους λόγους οικονομίας και επιβίωσης. Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί η ανάγκη εγκαθίδρυσης ενός νέου αεροδρομίου. Την μερίδα του λέοντος από το σύνολο των τοποθετήσεων, κατέχουν με μια πρόχειρη εκτίμηση, οι Λαρισαίοι πολίτες που θεωρούν ότι η πόλη τους χρειάζεται ένα πολιτικό αεροδρόμιο και μάλιστα άμεσα. Η πόλη της Λάρισας θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα και πιο γρήγορα αναπτυσσόμενα αστικά και εμπορικά κέντρα της χώρας, καθώς και κόμβος επικοινωνιών και συγκοινωνιών. Στην παρούσα χρονική περίοδο η Λάρισα διαθέτει εγκαταστάσεις αεροδρομίου, όμως μόνο στρατιωτικού χαρακτήρα, την Αεροπορική Βάση Λάρισας. Παλαιότερα το συγκεκριμένο αεροδρόμιο εκτελούσε πτήσεις πολιτικού χαρακτήρα συνεργαζόμενο με την Ολυμπιακή Αεροπορία. Η λειτουργία του όμως ως αεροδρόμιο πολιτικού χαρακτήρα διακόπηκε εξαιτίας των ελλείπων εγκαταστάσεων του και της μειωμένης κίνησης του.
Πλέον όμως, το θέμα της επαναλειτουργίας του πολιτικού αεροδρομίου της Λάρισας παράλληλα με το στρατιωτικό, αποτελεί μια πρόταση η οποία έχει συζητηθεί και σχολιαστεί ανά τα χρόνια όχι μόνο από τους κατοίκους του νομού, αλλά αποτελεί και συνολική επιδίωξη και των νομών Καρδίτσας, Τρικάλων και Πιερίας, καθώς το υπάρχων αεροδρόμιο της Ν. Αγχιάλου δεν είναι το αεροδρόμιο της Κεντρικής Ελλάδας γιατί είναι τυφλό συγκοινωνιακά.
Εκτιμώντας τις παραπάνω προτάσεις, αντικείμενο μελέτης της παρούσας Διπλωματικής Εργασίας αποτέλεσε η δημιουργία ενός νέου αεροδρομίου πολιτικού και διεθνή χαρακτήρα στον περιοχής της Λάρισας. Στόχος αποτέλεσε ο σχεδιασμός του τερματικού σταθμού του αεροδρομίου σύμφωνα με τα παγκόσμια πρότυπα και τους κανόνες που το διέπουν καθώς και η εκπόνηση μελέτης που αφορά τα τοπογραφικά, περιβαλλοντικά και οικονομικά δεδομένα της περιοχής υποδεικνύοντας την καταλληλόλητα της. Η ακριβή τοποθεσία του αεροδρομίου περιγράφεται στο βορειοανατολικό τμήμα τις πόλης, κοντά στα όρια του υπάρχοντος στρατιωτικού αεροδρομίου, αλλά χωρίς να επεμβαίνουν στο εσωτερικό αυτού. Ο Νέος Διεθνής Αερολιμένας Λάρισας (LRS) θα αποτελέσει έναν χώρο μετακινήσεων όπου που προσφέρει δυνατότητα διακίνησης και άφιξης στην πόλη μέσω αεροσκαφών σταθερών πτερυγίων, αεροπλάνων. Οι πτήσεις που θα εκτελούνται αναφέρονται στα πλαίσια του εσωτερικού της Ελλάδας, καθώς θα εκτελούνται και ορισμένες πτήσεις σε συγκεκριμένες χώρες του εξωτερικού που ανήκουν ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Οι κύριες εγκαταστάσεις ενός αεροδρομίου αφορούν το σύνολο των αεροδιαδρόμων, όπου πραγματοποιείται η απογείωση - προσγείωση των αεροπλάνων και το κτίριο διασύνδεσης του εναέριου με τον επίγειο κόσμο, το κτίριο του τερματικού σταθμού. Η κίνηση των ανθρώπων στο εσωτερικό του αεροσταθμού είναι συστηματοποιημένη, ακολουθεί μια αυστηρή ροή εξαιτίας του αυστηρού κτιριολογικού προγράμματος της. Ο σχεδιασμός του απαιτεί ιδιαίτερη ευελιξία καθώς οι χώροι που δημιουργούνται είναι επιλεκτικά προσβάσιμοι ανάλογα με τον σκοπό της επίσκεψης του κάθε ανθρώπου.
Το κτίριο του αεροσταθμού προάγει την αρχιτεκτονική του πλήθους, πρόκειται για τον χώρο συνάντησης ανθρώπων διαφορετικών εθνικοτήτων, κοινωνικών στρωμάτων, ηλικιών, αντιλήψεων, παιδείας, γούστου, προελεύσεων και προορισμών. Λόγω της αυστηρότητας των δρομολογίων, οι κινήσεις στο εσωτερικό του είναι συνεχείς και γρήγορες προκαλώντας άγχος στους ανθρώπους. Ο σχεδιασμός του επομένως θα πρέπει να στοχεύει στον καθησυχασμό αυτών και στην δημιουργία του αισθήματος ασφάλειας. Η πιο επιτυχημένη προσέγγιση για τον στόχο αυτό, είναι η προσπάθεια ένταξης της φύσης στο εσωτερικό του. Η πόλη της Λάρισας, είναι μια μεγάλη σε έκταση επαρχιακή πόλη που επεκτείνεται ακανόνιστα στην μεγαλύτερη σε έκταση πεδινή ζώνη της Ελλάδας, τον Θεσσαλικό κάμπο. Αναρίθμητες εκτάσεις χωραφιών την περιτριγυρίζουν δημιουργώντας ένα σύνολο τυχαίων ορθογωνικών μοτίβων σε χρωματισμούς του πράσινου και του καφέ. Το σύνολο του αστικού ιστού συνδέεται με τις γύρω καλλιέργειες των χωραφιών δημιουργώντας μία «ομαλή μορφολογική συνέχεια» με ελάχιστες υψομετρικές διαφορές με την μορφή «λοφίσκων». Γνωστή ανά τα χρόνια για την έντονή ενασχόληση της με την αγροτική ζωή και την παραγωγή σιτηρών. Έμπνευση μου λοιπόν, αποτέλεσε η κύρια πηγή ζωής, ενασχόλησης και οικονομίας της πόλης, ο κάμπος και συγκεκριμένα τα σιτηρά.
Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 874
Στο μακρινό 2050, ευρήματα που έρχονται στην επιφάνεια στην περιοχή του Σουνίου θα φέρουν στο φως μία ξεχασμένη θεότητα. Η τοπική κοινωνία επηρεάζεται και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων αλλάζουν. Ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο θα αποτελέσει τη βάση για τη δημιουργία της πρώτης Δομής Συντροφικότητας. Κάθε υποκείμενο που εισέρχεται στη δομή έχει 45 μέρες να βρει σύντροφο. Αν δεν τα καταφέρει θα πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του ως πουλί. Ένα ξενοδοχείο, αρχαίοι κίονες, πουλιά, υποκείμενα και ζευγάρια συνυπάρχουν στον εθνικό δρυμό του Σουνίου. Στοιχεία της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου "Ο Αστακός", ο αποθέτης του ναού της Αθηνάς στο Σούνιο, και η ορνιθοπανίδα της περιοχής, παύουν να είναι κομμάτι του παρόντος και μετουσιώνονται σε μια φευγαλέα αντανάκλαση ενός μέλλοντος που δεν θα υπάρξει.
Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 883
Στην αφήγηση που πρόκειται να ακολουθήσει πρωταγωνιστεί η πόλη ή αλλιώς ο δημόσιος χώρος και οι άνθρωποι που τον καταλαμβάνουν. Θελήσαμε να φανταστούμε μια δομή η οποία να αποτελέσει τόπο συνδιαλλαγής και ανάδυσης μικρο-ιστοριών. Η συνθετική μας πορεία αφορμίσθηκε από αποσπάσματα μικρών αστικών ιεροτελεστιών τις οποίες θελήσαμε να μεταμορφώσουμε στη σφαίρα της δημόσιας συνύπαρξης. Μας απασχόλησε η φαντασιακή εικόνα της πόλης την οποία διαμορφώσαμε μέσα από κινηματογραφικές καταγραφές. Εκεί είδαμε μια πόλη στην οποία η θάλασσα πρωταγωνιστεί, πολλές φορές αφήνοντας τον κτιριακό ιστό έξω από την αφήγηση. Καθώς η Θεσσαλονίκη κινηματογραφείται, το ρακόρ των καρέ θα εμφανίσει πολλαπλά το υγρό στοιχείο. Κάπως έτσι βιώνεται και η πόλη. Με το βλέμμα συχνά προς το κύμα δημιουργώντας πορείες και περιπλανήσεις κοντά στο νερό. Κοιτάμε τα μολυσμένα νερά από απόσταση και τελικά η θάλασσα αποκτά έναν σχεδόν εκθεσιακό χαρακτήρα.
Βλέπουμε όμως προς τα ανατολικά ανθρώπους να βουτάνε και να παίζουν μαζί της σε μια σκηνή με φόντο την πόλη στα δεξιά τους. Έτσι προέκυψε η ιεροτελεστία της αστικής βουτιάς. Σε αυτήν προστίθεται το τελετουργικό του σινεμά θέτοντας την συνθήκη του συνβλέπειν ως σχεδιαστικό έναυσμα. Η ιεροτελεστία του σινεματίζομαι-μαστε σαν οδηγό για τις κινήσεις και τα βλέμματα που απορρέουν σε έναν δημόσιο όμως χώρο. Το κινηματογραφικό θέαμα αντικαθίσταται από την ίδια την πόλη η οποία, ως πανταχού παρούσα, θα αντηχεί πάντα στον ρυθμό της αφήγησης. Έτσι προέκυψε ένα πλάτωμα στο οποίο οι έννοιες του θεατή, του θεάματος και της συνδιαλλαγής των δύο θα είναι ρευστές. Οι συνέργειες του τόπου και των ατόμων θα επικαλύπτονται από τη σωματοποιημένη πλέον διάδραση με το νερό.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 881