Μέσα από μία διαδικασία αποδόμησης του καθημερινού ρούχου αλλά και του ίδιου του σώματος, κατασκευάζεται ένα ρούχο- αντικείμενο, ανοιχτό στον τρόπο χρήσης που δημιουργεί προσωρινές καταστάσεις μεταξύ σωμάτων, χώρου και του ίδιου του αντικειμένου μέσα από τις επιλογές του χρήστη.
Η τελική κατασκευή είναι μια μεγάλη δισδιάστατη επιφάνεια που αποτελείται από μονάδες, που κάθε μία σχετίζεται με το δικό μου σώμα και διαφέρουν σε μέγεθος και γεωμετρία. Φτιαγμένες από υλικά στο μεταίχμιο χαρτιού και υφάσματος (διαφάνεια και naturalkraftpaperfabric) αλλά και από έναν συνδετικό μηχανισμό πολλαπλών συνδέσεων (βέλκρο), οι μονάδες μπορούν να χρησιμοποιηθούν από ένα ή περισσότερα άτομα και έχουν τη δυνατότητα να αναδιπλώνονται, να συνδέονται και να κατασκευάζουν πολλαπλά ενδύματα, αντικείμενα και χωρικές κατασκευές, ανάλογα με τις επιθυμίες του χρήστη. Η γεωμετρία των κομματιών και οι ιδιότητες των υλικών δημιουργούν περιορισμούς στον τρόπο σύνδεσης των μονάδων και την κίνηση του ατόμου, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν νέες δυνατότητες στη χρήση του αντικειμένου.
Ο συνδυασμός δύο διαφορετικών υλικών δημιουργεί συνεχείς διαβαθμίσεις στην οπτική και λειτουργική διαπερατότητα προκαλώντας ασάφεια στα όρια μεταξύ δευτέρου (ένδυμα) και τρίτου δέρματος (χώρος).
Η χρήση αποτυπώνεται επάνω στο υλικό τους επηρεάζοντας τη μορφή του και σχηματίζοντας έναν κώδικα ανάγνωσης. Κάθε νέα σύνδεση βασίζεται στη δημιουργικότητα του χρήστη και το δεύτερο αυτό δέρμα γίνεται ένα πλαίσιο προσωπικής έκφρασης και ενεργούς διαδικασίας παραγωγής χώρου. Το σώμα διασπάται, ο χώρος οριοθετείται διαφορετικά και το ένδυμα μετατρέπεται στην οριακή εκείνη κατασκευή που ρυθμίζει τη μετάβαση από το ιδιωτικό στο δημόσιο.
Επιβλέποντες: Γαβρήλου Έβελυν, Λυκουριώτη Ίρις
Αριθμός Αναφοράς: 366
Το θέμα που διερευνάται εδώ είναι το ποια χαρακτηριστικά θα μπορούσε να έχει ένας νέου τύπου δημόσιος χώρος, ένας χώρος κοινών (commons), ο οποίος κατοικείται από το πλήθος (multitude). Η αναφορά γίνεται στις έννοιες αυτές έτσι όπως έχουν έρθει στο προσκήνιο από τους A. Negri, M. Hardt και P. Virno, προσπαθώντας να ερμηνεύσουν τη σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα.
Φυσικός χώρος του πλήθους θεωρείται η μητρόπολη, «εργοστάσιο» της βιοπολιτικής παραγωγής. Το πλήθος, είναι ο επικρατέστερος τρόπος να υπάρχει ο σύγχρονος άνθρωπος. Όμως στη σύγχρονη μητρόπολη ο δημόσιος χώρος βρίσκεται υπό διωγμό.
Η διερεύνηση του θέματος γίνεται μέσω της κατασκευής ενός κτηρίου, σκοπός του οποίου είναι να λειτουργήσει ως πυκνωτής «κοινών». Το κτήριο αυτό είναι μία πλατφόρμα λειτουργιών, το οποίο κατακλύζεται από το πλήθος της μητρόπολης.
Οι συναντήσεις και η αλληλεπίδραση του πλήθους είναι το βασικό ζητούμενο, το οποίο προσπαθούμε να πετύχουμε μέσω της δομής. Ένας χώρος που φανταζόμαστε την πληροφορία, τις γνώσεις και τα συναισθήματα να ρέουν. Το κτήριο δεν τοποθετείται σε ένα συγκεκριµένο τόπο, αλλά µπορεί να βρίσκεται σε οποιοδήποτε σηµείο της πόλης µε µεγάλη αστική πυκνότητα, δηµιουργώντας ένα είδος παύσης της αστικής συνέχειας. Αναπτύσσεται στο επίπεδο κίνησης της πόλης, στο επίπεδο µηδέν και λειτουργεί ως πέρασµα και πυκνωτής.
Επιβλέπουσα: Λυκουριώτη Ίρις
Αριθμός Αναφοράς: 416
Αντικείμενο μελέτης της διπλωματικής εργασίας είναι ο σχεδιασμός ενός συγκροτήματος πλωτών κατασκευών που θα φιλοξενεί δραστηριότητες πολιτισμού και ψυχαγωγίας στην λίμνη της Ζυρίχης . Μέσα από τις εποχιακές εναλλαγές των χρήσεων , το συγκρότημα θα εξυπηρετεί κατά την διάρκεια του έτους , τόσο το κοινό της πόλης όσο και αυτό της ευρύτερης περιοχής.
Η περιοχή που φιλοξενεί την μελέτη βρίσκεται στα δυτικά προάστια της Ζυρίχης με κύριο χαρακτηριστικό της το πράσινο και τους χώρους για καθημερινές δραστηριότητες κατά μήκος της λίμνης.
Ο στόχος του θέματος αλλά και η τελική επιλογή της περιοχής που φιλοξενεί το πρόγραμμα κινήθηκε σε δύο βασικούς άξονες.
Τη φυσική σχέση που διατηρεί η πόλη με τους παράκτιους οικισμούς μέσω της λίμνης και η ενδιαφέρουσα ιδιομορφία της αυξομείωσης της στάθμης της.
Ο καθορισμός του προγράμματος προέκυψε μέσα από αυτή την σχέση, αφού η πλατφόρμα θα φιλοξενούσε κυρίως δραστηριότητες που είτε θα ενίσχυε τις υπάρχουσες στην γύρω περιοχή, είτε θα κάλυπτε της ανάγκες των οικισμών . Αυτός ο πολυχρηστικός χαρακτήρας δημιουργεί την ανάγκη για μια πλωτή κατασκευή που θα ενώνεται με την στεριά αλλά και για διάφορες κινούμενες που θα περιοδεύουν στους οικισμούς.
Η αυξομείωση της στάθμης της λίμνης δίνει διαφορετικές μορφές στην πλατφόρμα αφήνοντας την να αλληλεπιδράσει με το περιβάλλον της αλλά και με τους περαστικούς. Μέσα από μια ογκοπλαστική εναλλαγή δημιουργείται μια ρευστή, διαδραστική μορφή , που επιτρέπει στο νερό να εισχωρήσει μέσα στην ίδια την πλατφόρμα δημιουργώντας λόφους και λίμνες . Οι χρήσεις που λαμβάνουν χώρα στο διαφορετικό τοπίο που δημιουργείται κάθε φορά έχει άμεση σχέση με τις εποχές του χρόνου.
Επιβλέποντες: Λυκουριώτη Ίρις, Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 389
Το θέμα της διπλωματικής εργασίας αφορά στο σχεδιασμό ενός υπερτοπικού Κέντρου Ημέρας για παιδιά, στην περιοχή του Κολωνού. Κύριος στόχος είναι η δημιουργία ενός περιβάλλοντος και ενός δομημένου πλαισίου το οποίο θα λειτουργήσει ως ένα ασφαλές σημείο αναφοράς για το παιδί στην πόλη, ως καταφύγιο αλλά και ως αφετηρία. Το κέντρο απευθύνεται σε παιδιά, από βρέφη έως 18 ετών, και περιλαμβάνει χώρους σίτισης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, εκπαίδευσης, άθλησης και δημιουργικής απασχόλησης.
Παράλληλα με την κάλυψη βασικών αναγκών, το κέντρο ημέρας λειτουργεί ως κέντρο μάθησης, δίνοντας στα παιδιά ερεθίσματα ώστε να αναπτύξουν τη φαντασία και τη δημιουργικότητα τους και να εξοικειωθούν με τις αποδεκτές κοινωνικές συμπεριφορές και συνήθειες, προετοιμάζοντας τα για τις απαιτήσεις και τις έννοιες της σχολικής λειτουργίας. Παράλληλα, μέσα από οργανωμένες παιδαγωγικές δραστηριότητες (εργαστήρια ζωγραφικής, κεραμεικής, πληροφορικής, μουσικής, χορού), τα παιδιά έχουν τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους και να απελευθερώσουν τη φαντασία τους.
Η ελευθερία κίνησης των παιδιών μέσα σε ένα προστατευμένο, ασφαλές και φιλικό περιβάλλον αποτέλεσαν εξαρχής κατευθυντήριο άξονα του σχεδιασμού. Βασική ιδέα είναι η δημιουργία μιας καθαρής χειρονομίας, η οποία θα προστατεύει από την ασάφεια και τον κατακερματισμό της γύρω περιοχής, και παράλληλα θα προσκαλεί για εξερεύνηση του χώρου που περικλείει. Το απαιτούμενο πρόγραμμα αλλά και η επιθυμία να δίνεται η δυνατότητα στα παιδιά να το ακολουθήσουν όπως αυτά θέλουν, συνέβαλλαν στη συνθετική διαδικασία. Η εναλλαγή της ποιότητας των χώρων, η εναλλαγή κλειστού ανοιχτού και η οπτική επαφή ανάμεσα στα επιμέρους τμήματα υπαγόρευσαν τις επιμέρους διαμορφώσεις.
Η γειτνίαση με την οδό Λένορμαν, έναν δρόμο μεγάλης κυκλοφορίας, και ο προσανατολισμός του οικοπέδου έθεσαν τις πρώτες σχεδιαστικές παραμέτρους. Το κτήριο ανοίγει προς το Νότο, και κλείνει από τη μεριά του δρόμου.
Αναπτύσσεται σε μια σπιροειδή διάταξη, με ανοδική πορεία, γύρω από μία κεντρική αυλή. Η συνεχής ροή του κτιριακού όγκου διακόπτεται από ένα ημιυπαίθριο αμφιθέατρο και χώρους ελεύθερου χρόνου ενώ εκτονώνεται σε μια υπερυψωμένη αίθουσα χορού, μουσικής, γυμναστηρίου.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 365
Παρατηρώντας το μαγευτικό αυτό τοπίο της Βραυρώνας, προσπάθησα να χαράξω τις δικές μου «γραμμές» πάνω σε αυτό – σεβόμενη πάντα την πλούσια ιστορία και ομορφιά του.
Στην περιοχή υπάρχει ένα μονοπάτι, διαμορφωμένο βαθμιαία, από την πάροδο των χρόνων. Ακολουθώντας το μονοπάτι αυτό, ξεκίνησα να παρατηρώ τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του τοπίου. Ένα απέραντο θέαμα μορφών απλωνόταν μπροστά μου.
Ο προσανατολισμός και τήρηση μιας πορείας δεν ήταν πάντα εύκολη. Όπως σε κάθε περιήγηση, αναγκαία ήταν η εύρεση σημείων αναφοράς για την ομαλή περιήγηση.
Η συνεχόμενη προσφορά και απόκρυψη οπτικής πληροφορίας, οι επαναλαμβανόμενες εναλλαγές οπτικής φυγής, η διαρκής σύλληψη συναισθημάτων και οι έντονες διαδοχικές αλλαγές στεριά-θάλασσας με οδήγησαν στο διαχωρισμό της περιοχής σε ενότητες. Σε συνδιασμό με τη μορφολογία κάθε τμήματος της περιοχής, οι θεματικές ενότητες που παρουσιάστηκαν ήταν οι εξής:
• Εγκλωβισμός
• Χαλάρωση
• Διαφυγή
• Ενατένιση
Η βάση για το διαχωρισμό αυτό, πέρα από τη ίδια τη μορφολογία του τοπίου στάθηκε η έντονη ύπαρξη διπόλων. Οι έντονες εναλλαγές στεριάς-θάλασσας, οπτικής και ποικίλων άλλων δραστηριοτήτων.
Τα μονοπάτια της πορείας προήλθαν από τις τροχιές των πλοίων στην περιοχή. Μέσα από μια διαδικασία αφαίρεσης, επισήμανσης, πρόσθεσης, σμίκρυνσης και αλληλοεπικάλυψης, τοποθετήθηκαν οι τροχιές επάνω στο τοπογραφικό, όπου αυτό ήταν αναγκαίο.
Στην πορεία οι σχηματισμοί διαχωρίστηκαν σε δύο ποιότητες, στο υπαρκτό μονοπάτι -στις συνεχείς γραμμές- και στο απροσπέλαστο, λόγω δένδρων, μονοπάτι -διακεκομμένες γραμμές-.
Παιρνώντας στην πραγματική διάσταση, οι χαράξεις αυτές απέκτησαν υλική υπόσταση, με κάθε γραμμή ή σχηματισμό να αντιπροσωπεύει ένα υλικό από τα ακόλουθα: χαλίκι, βότσαλο, κροκάλα, πέτρα, ξύλο, μέταλλο, μπετό.
Προκειμένου η πορεία να αποκτήσει περισσότερο ενδιαφέρον και να προσελκύσει τον επισκέπτη -περιπατητή, τοποθετήθηκαν καθίσματα, σκίαστρα και φωτιστικά, τα οποία παρέχουν τη δυνατότητα διημέρευσης στο τοπίο.
Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης
Αριθμός Αναφοράς: 383
Το οικοπέδου βρίσκεται στην Βορειοδυτική είσοδο της πόλεως του Ρεθύμνου και συγκεκριμένα της περιοχής Κουμπέ και μόλις 5 λεπτά από το κέντρο της πόλης. Το οικόπεδο συνορεύει νότια επί της οδού Σταμαθιουδάκη και βόρια με το παραλιακό μέτωπο της πόλης.
Το υπάρχων κτίριο είναι το παλιό εργοστάσιο σαπουνοποιίας, που αργότερα έγινε εργοστάσιο παραγωγής μανιταριών και αμέσως μετά το κτίριο εγκαταλείφτηκε. Σήμερα το κτίριο είναι σε άσχημη κατάσταση και επικίνδυνο. Στο οικόπεδο πέρα από το κυρίως κτίριο, υπάρχει το φουγάρο και το κτίριο που στέγαζε τις μηχανές όπου έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα.
Η περιοχή που βρίσκεται το οικόπεδο ήταν μέχρι σήμερα κυρίως βιομηχανική περιοχή. Έχει αρχίσει να αναπτύσσετε σε κέντρο κατοικίας κυρίως φοιτητών και καταστημάτων.
Η νέα χρήση
Το κτίριο χωρίζετε σε δυο τμήματα, στο ένα τμήμα δημιουργείται ξενοδοχειακή μονάδα και το άλλο μισό μετατρέπεται σε πολυκέντρο, που θα φιλοξενεί εστιατόριο, καφετέρια, καταστήματα, υπαίθρια barκαι σπα στο ισόγειο. Επειδή υπάρχει φυσική κλίση του εδάφους το κτίριο από την πλευρά της παραλίας μπορεί να έχει ξεχωριστή είσοδο από ότι στην οδό Σταμαθιουδάκη. Δεύτερη είσοδος δημιουργείται από την οδό Σταμαθιουδακη για το ξενοδοχείο. Στο ισόγειο διατηρείται το φουγάρο, το κτίριο των μηχανών όπου μετατρέπεται σε μουσείο, όπως επίσης και τα δυο σιλό που παίρνουν την μορφή γέφυρας ώστε να συνδεθούν οι δυο ξεχωριστές χρήσεις του κτιρίου σε ένα κοινό σημείο. (είναι ένα είδος κλιμακοστασίου)
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 408
Η παρούσα διπλωματική εργασία αφορά την αναδιαμόρφωση της εμπορικής προβλήτας του λιμανιού του Βόλου και τη δημιουργία μιας νέας αστικής εμπειρίας, που θα αποτελέσει ορόσημο για την περιοχή. Από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στοιχεία της πόλης του Βόλου ξεχωρίζει το εκτεταμένο θαλάσσιο μέτωπο, το οποίο σε μεγάλα τμήματά του λειτουργεί συμπληρωματικά με τον αστικό ιστό ή διαθέτει στοιχεία που επιτρέπουν μια μελλοντική ενσωμάτωση του στον οικιστικό ιστό. Λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής και τις ιδιαιτερότητες της περιοχής επέμβασης ο σχεδιασμός βασίστηκε σε μια γενικότερη πρόθεση για αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου και του ελεύθερου υπαίθριου χώρου της προβλήτας με τη δημιουργία ενός αστικού πάρκου τοπικού και υπερτοπικού χαρακτήρα, που θα συμβάλλει στη δημιουργία νέων σχέσεων και αλληλεπιδράσεων και θα ενισχύσει το συναίσθημα περί επιστροφής στη φύση. Παράλληλα, εξερευνήθηκε η δυνατότητα της προβλήτας να αποδεσμευτεί από τον σκληρό, προγραμματικό και εννοιολογικό, χαρακτήρα της και εκμεταλλευόμενη τη στρατηγική της θέση μέσα στην πόλη, καθώς αποτελεί το όριο ανάμεσα στο βιομηχανικό και το αστικό μέτωπο της παραλίας, να αποτελέσει μια νησίδα - έναν πυρήνα πρασίνου, ένα σημείο αναφοράς που θα μεταφέρει την κοινωνική ζωή στο δημόσιο χώρο και θα συνδέσει τον αστικό ιστό με το θαλάσσιο μέτωπο. Τέλος, κυρίαρχο στοιχείο της πρότασης μέσα στα πλαίσια της γενικότερης αναδιάταξης του φυσικού μετώπου της προβλήτας αποτελεί η μέριμνα για πρωτότυπο κτιριολογικό πρόγραμμα, που αφορά τόσο την επανάχρηση του κτιρίου Σιλό όσο και τα νέα κτίρια της σχεδιαστικής πρότασης, με χρήσεις που απευθύνονται τόσο στους κατοίκους της πόλης όσο και σε επισκέπτες με απώτερο στόχο την ανάδειξη του Βόλου σε μητροπολιτικό κέντρο.
Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 418
Οι χώροι που αναγνωρίζονται σαν επιρροή μιας περίεργης ανάμνησης, αλλά και που δίπλα τους υπάρχει η μετουσίωση της φαντασίας και της ανάγκης, μπορεί να κρύβουν όμορφες εικόνες επιθυμιών και φανταστικών αποτυπώσεων, αλλά και απωθήσεις, διαστρεβλωμένες αλήθειες, τρομαχτικές παγίδες.
Σε μια πόλη που περιόρισε τιςν αισθήσεις και την αντίληψη του ελέυθερου ατόμου, σε μια μεγαλούπολη που η αδιαφορία της ψυχής και του σώματος, της αντίληψης και του χώρου άρα, ήρθαν να εγκαταληφθούν ως ερείπιο, εκεί η λύση είναι πρώτα μια επιστροφή της απωθημένης οικειώτητας, και επειδή αυτή δεν θα έρθει ως οικειότητα πλέον, άρα της ανοικείωσης που θα αφυπνίσει την συνείδηση.
Το οικείο έχει ανάγκη πλέον να αναγνωριστεί ως απωλεσθέν μέσω έστω μιας ασυνείδητης αναγνώρισης, που δεν είναι άλλη από την θέληση κια τον σεβασμό της άτακτης λειτουργίας, του δυσκολέματος στη μορφή, της προσεγμένης σιγά σιγά θέλησης για αλλαγή μέχρι την επίτευξη του νέου κόσμου. Μια νέα αναγέννηση της αντίληψης, μια νέα ονειροπόληση εκεί που η ψυχή και το σώμα ήταν εγκλοβισμένα.
Τα σχήματα της φύσης και των απαγορέυσεων του σύγχρωνου ανθρώπου, έρχονται να τυλίξουν τα επαναλαμβανόμενα και τυποποιημένα μετρημένα σε κλήμακα λειτουργικά κατά τα άλλα εχθρικά για τα όνειρα σχήματα.
Κατασκευές επιρεασμένες από απαγορεύσεις και ασυνείδητες έπειτα ονειροπολήσεις.‘Ενα δυσκόλεμα της μορφής είδαμε πως προέρχεται από την αναγκαία διέξοδο ως επιλογή. Ένα φυτό, ένα υγρό υλικό, ένα σ΄χημα, μια πορεία, αν τα περιορήσεις από κάποια κατεύθυνση, τόσο αυτά θα ορμήσουν άτακτα και δυάχητα προς κάποια άλλη. Και αν μελετηθεί η φραγή όλων των εξόδων, τότε το υλικό μέσα φυλακισμένο θα περιμένει την π΄ρωτη διαρωή να προκαλέσει το θραύσμα από το οποίο θα ελευθερωθεί και πάλι.
Επιβλέποντες: Γαβρήλου Έβελυν, Τζιρτζιλάκης Γιώργος
Αριθμός Αναφοράς: 415