Αντικείμενο της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι ο σχεδιασμός καλλιτεχνικού λυκείου στο Πολιτιστικό ΄Αλσος Ν.Ιωνίας Βόλου. Το άλσος ήταν μέχρι τη δεκαετία του 1970 ελικοδρόμιο, του γειτονικού στρατοπέδου. Σταδιακά προστέθηκαν λόφοι και τεχνητές λίμνες, μικρά μονοπάτια και διαδρομές, αλλά και το Ανοιχτό Δημοτικό Θέατρο, καθώς και το Πολιτιστικό Κέντρο Ν.Ιωνίας. Η σημερινή του μορφή δεν είναι η τελική, καθώς η εκάστοτε τεχνική υπηρεσία συνεχίζει να το διαμορφώνει. Αν και παρουσιάζει σοβαρά σημεία παρακμής, το άλσος είναι πνεύμονας πράσινου και οξυγόνου για την περιοχή και συχνά το επισκέπτονται οι κάτοικοι της Ν.Ιωνίας.
Τα καλλιτεχνικά σχολεία (γυμνάσια- λύκεια) υφίστανται ως θεσμός από το 2004. Μέχρι σήμερα λειτουργούν ήδη τρία, στο Γέρακα Αττικής, στους Αμπελόκηπους Θεσ/κης και στο Ηράκλειο Κρήτης. Μέχρι το μεσημέρι διδάσκονται κανονικά τα μαθήματα γενικών γυμνασίων - λυκείων ενώ μετά το μεσημεριανό γεύμα ( η σίτιση παρέχεται από το σχολείο) οι μαθητές συνεχίζουν ως τις 16:00 με καλλιτεχνικά μαθήματα. Υπάρχουν κοινά μαθήματα για όλους τους μαθητές αλλά και μαθήματα τομέα. Οι τομείς που καλούνται να επιλέξουν οι μαθητές είναι χορός, θέατρο-κινηματογράφος και εικαστικά. Η εισαγωγή τους γίνεται κατόπιν κατατακτήριων εξετάσεων.
Επιλέχθηκε ο σχεδιασμός λυκείου, αφενός για τον περιορισμό της εκμετάλλευσης του φυσικού τοπίου του άλσους, αφετέρου λόγου της σημασία που θα μπορούσε να έχει το άλσους στην προετοιμασία των μαθητών στην εισαγωγή σε ανώτατα καλλιτεχνικά ιδρύματα.
Η διαδικασία της αποσάθρωσης-διάβρωσης-πρόσχωσης ήταν η βασική ιδέα σχεδιασμού, καθώς η μεταφορά και επανατοποθέτηση υλικών στη φύση, με την επίδραση του νερού ή/και του ανέμου μπορεί να βρεθεί σε αντιστοιχία με τη διαδικασία της αέναης κίνησης, της μάθησης και της έκφρασης των μαθητών και νέων καλλιτεχνών. Το τοπίο του άλσους γεννά εξωτερικά ερεθίσματα στους νέους καλλιτέχνες συμβάλλοντας στην ολοκλήρωσής τους.
Το κτίριο τοποθετείται στο βορειοδυτικό τμήμα του άλσους και χωρίζεται σε τρεις βασικού όγκους, οι οποίοι μέσω κεκλιμένων, φυτεμένων, βατών δωμάτων καταλήγουν σε μικρούς λοφίσκους, εναρμονισμένους με το φυσικό περιβάλλον. Οι όγκοι εξυπηρετούν τόσο τη βασική όσο και την καλλιτεχνική εκπαίδευση και ενώνονται σε έναν κόμβο, ένα εσωτερικό αίθριο όπου λαμβάνουν χώρα και πολιτιστικές εκδηλώσεις. Στο λύκειο εκτός από τις βασικές αίθουσες και τις αίθουσες των καλλιτεχνικών μαθημάτων, υπάρχει αμφιθέατρο-γυμναστήριο, εστιατόριο, βιβλιοθήκη και ταινιοθήκη. Σημαντική είναι η παρουσία δυο προαυλίων, το ένα εκ των οποίων προορίζεται κυρίως για καλλιτεχνικά μαθήματα και εκδηλώσεις.
Από την αρχή δόθηκε έμφαση στον προσανατολισμό, στην εκμετάλλευση του φυσικού φωτός όπου αυτό ήταν αναγκαίο, την ύπαρξη επαρκούς σκίασης και την προώθηση του βιοκλιματικού σχεδιασμού, ώστε να εξασφαλίζονται υγιεινές και άνετες συνθήκες εργασίας και μάθησης στο χώρο του σχολείου.
Επίσης δόθηκε μεγάλη προσοχή ώστε ο σχεδιασμός να μην διαταράσσει το τοπίο αλλά και τον χαρακτήρα του άλσους. Στόχος ήταν η ανάδειξη του άλσους και η μετατροπή του σε ημι-αστικό πόλο έλξης, αλλά και η προοπτική περαιτέρω χρήσης του για καλλιτεχνικά και κοινωνικά δρώμενα.
Τέλος, η αποφυγή αποκλεισμού των κατοίκων από την χρήση του άλσους και των διαδρομών του ήταν σοβαρός περιορισμός. Τα μονοπάτια επαναπροσδιορίστηκαν σύμφωνα με την τυπολογία της αρχικής ιδέας, ενισχύθηκε η φύτευση, ιδιαίτερα περιμετρικά του σχολείου, και προστέθηκαν μικρότερες τεχνητές λίμνες, ώστε να επιτευχθεί φυσική περίφραξη του σχολικού χώρου.
Επιβλέποντες: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος, Τσαγκρασούλης Aριστείδης
Αριθμός Αναφοράς: 401
Στη διπλωματική εργασία έχω ασχοληθεί με τον σύλλογο χειμερινών κολυμβητών «Νηρέα» στην περιοχή Πλάκες έξω από την πόλη του Βόλου.
Η διαδρομή:
Αποτελεί μέρος της τελετουργίες της κάθαρσης του λουόμενου. Τι αλλαγές συμβαίνουν γύρω οπτικά και ως προς τις υπόλοιπες αισθήσεις του καθώς απομακρύνεται από την πόλη;
Οι λουόμενοι:
Ποιοι είναι- γιατί κάνουν θαλάσσια μπάνια το χειμώνα- τι θέλουν να προσθέσουν στο χώρο;
Η παραλία:
Ο βράχος ως γλυπτό- ως υποδοχή για το ανθρώπινο σώμα και πώς αλληλεπιδρά θερμικά με αυτό.
Οι υπόλοιπες κατασκευές της παραλίας. Καταγραφή - αποτύπωση – πρόταση – συμπλήρωση.
Κατασκευή 1:1
Τα ξύλα ως γλυπτό – ως ανακυκλώσιμο υλικό – ως χρηστικό αντικείμενο. Ένταξη στο περιβάλλον με υλικά της περιοχής και μορφοποίηση του εδάφους. Η ζωή της κατασκευής - δημιουργία μιας νέας υποπεριοχής.
Επιβλέποντες: Κοτιώνης Ζήσης, Παπαδημητρίου Μαρία
Αριθμός Αναφοράς: 390
Τα τελευταία χρόνια η σχέση του πολιτισμού με την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του αστικού συμπλέγματος έχει διαφοροποιηθεί. Έχει γίνει κοινώς αποδεκτή η θετική επίδραση του στην καλλιέργεια του πληθυσμού , στην εικόνα της πόλης, στη βελτίωση της ποιότητας ζωής καθώς και η συνεισφορά του στον τομέα της απασχόλησης. Επιπρόσθετα συνδέεται με την ανάπτυξη και τη προβολή του τουριστικού προϊόντος μέσα από μια ευρύτερη έννοια του πολιτισμού. Η έννοια του πολιτισμού στη σύγχρονη πραγματικότητα περιλαμβάνει όχι μόνο τις καλές τέχνες αλλά αφορά επίσης τον τρόπο ζωής, την πρόσληψη της ιστορίας, την αυτοσυνειδησία της κοινωνίας καθώς επίσης και την εξέλιξη της τεχνολογίας.
Το κτίριο έχει ως στόχο την οργανική σύνδεση της πόλης με τη θάλασσα και την ανάπτυξη λειτουργιών πολιτιστικού και ψυχαγωγικού χαρακτήρα σε ένα κτίριο που θα αποτελεί σημείο αναφοράς και πόλο έλξης για τους ντόπιους και τους ξένους επισκέπτες. Ενώ παράλληλα θα ενισχύσει την ταυτότητα της πόλης σχετίζεται άμεσα με το υγρό στοιχείο.
Συγκεκριμένα, πρωταρχική αρχή είναι η ένταξη της πρότασης σε ένα νέο σχέδιο γενικής διάταξης για κτίρια δημόσιας και εμπορικής χρήσης, μέσα από την σταδιακή υπερύψωση του τοπίου και το παιχνίδι των δύο γλυπτών όγκων που απαρτίζουν το κτίριο σε αυτόν τον τόπο δημόσιων δραστηριοτήτων. Ταυτόχρονα, σκοπός της πρότασης είναι η δημιουργία δημόσιου χώρου (πλατεία), που θα μπορέσει να αποτελέσει γεννήτρια της αστικής ανανέωσης, ενώ το νέο οικοδόμημα θα αποτελέσει ένα νέο αρχιτεκτονικό σύμβολο, που πέρα από τις κύριες χρήσεις του θεάτρου, θα αποτελέσει καταλύτη στην ανάπτυξη συλλογικών δραστηριοτήτων και φορέα πολύπλευρων υπηρεσιών τόσο για τους κατοίκους της περιοχής όσο και για τους επισκέπτες. Συμπερασματικά, η νέα επέμβαση έχει ως στόχο να λειτουργήσει ως κοινωνικός πυκνωτής και ως εστία ποικίλων πολιτιστικών δρώμενων. Παράλληλα, έχει στόχο να καλλιεργήσει και να προάγει τη γνώση της τέχνης, της μουσικής και της θεατρολογίας, συνδυάζοντας δηλαδή την πρακτική και την επιστημονική μεθοδολογία..
Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 399
Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης παρουσιάζεται το πρόβλημα της έλλειψης στέγης. Το ζήτημα παίρνει νέα έκταση μετά το 2009 με την έναρξη της οικονομικής κρίσης. Έκτοτε εμφανίζεται μια νέα κατηγορία αστέγων, γνωστοί ως νέο-άστεγοι. Πρόκειται για πληθυσμούς που είχαν επαρκές βιοτικό επίπεδο και οι οποίοι οδηγήθηκαν στην έλλειψη στέγης ως αποτέλεσμα της ανεργίας ή/και των χαμηλών εισοδημάτων.
Η παρούσα διπλωματική εργασία αφορά στην δημιουργία ενός κέντρου προσωρινής διαμονής και κάλυψης βασικών αναγκών αστέγων στην περιοχή της Αθήνας. Ειδικότερα, το κτήριο τοποθετείται στην οδό Πειραιώς στα όρια του δήμου Αθηναίων με τον δήμο Ταύρου, σε εγγύτητα με περιοχές κατοικίας και σε άξονα που συγκεντρώνει πολιτιστικές και εμπορικές δραστηριότητες και αποτελεί τον κύριο άξονα σύνδεσης του κέντρου της Αθήνας με το λιμάνι του Πειραιά.
Ζητούμενο αποτελεί η δημιουργία ενός κτηριολογικού προγράμματος που να αποτελεί πόλο έλξης για διαφορετικές κοινωνικές ομάδες και όχι μόνο αστέγων, προκειμένου να αποφευχθούν φαινόμενα «γκετοποίησης» και να ευνοηθεί η επανένταξη των ενοίκων στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή. Για τον λόγο αυτό, παράλληλα με τις χρήσεις που αφορούν αποκλειστικά τους ενοίκους (ξενώνες, καλλιέργειες) και τους αστέγους που δεν διαμένουν στο κέντρο (χώροι υγιεινής, εστιατόριο) εντάσσονται στο κτήριο και λειτουργίες που προσελκύουν ένα ευρύτερο κοινό (ιατρεία, δημόσιες υπηρεσίες, εργαστήρια).
Η σύνθεση βασίζεται στην δημιουργία τοίχων που λειτουργούν ως φέροντες οργανισμοί, πάνω στους οποίους αναρτώνται οι όγκοι που στεγάζουν το λειτουργικό πρόγραμμα. Κεντρικό σημείο στην σύνθεση αποτελούν οι δύο υπερυψωμένες πλατείες που λειτουργούν σε τρία επίπεδα :
α. στο πρώτο επίπεδο (επίπεδο εδάφους) χρησιμοποιούνται ως δημόσιες «ανοιχτές», στεγασμένες πλατείες
β. στο δεύτερο επίπεδο (δεύτερος και τέταρτος όροφος) τοποθετούνται οι χώροι υγιεινής και σίτισης αντίστοιχα που επιδιώκουν να λειτουργήσουν ως κοινωνικοί πυκνωτές
γ. στο τρίτο επίπεδο (τρίτος και πέμπτος όροφος), προσβάσιμο αποκλειστικά από τους ενοίκους, τοποθετούνται οι καλλιέργειες
Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 381
Η κοινωνία που διαπλάθει όλο της το περιβάλλον, επινόησε και την ειδική τεχνική της για να επεξεργαστεί τη συγκεκριμένη βάση του συνόλου εργασιών: το ίδιο της το έδαφος. Ο δημόσιος χώρος ώντας ένα πεδίο κοινωνικής προβολής αποτελεί ταυτόχρονα και το χώρο οπου αναπτύσσονται συμπεριφορές και σχέσεις, μέσω της συλλογικοποίησης των αναγκών και των εμπειριών. Η διαμόρφωση αυτών των συμπεριφορών επιβάλλεται στους χρήστες του χώρου μέσω του σχεδιασμού. Η προσπάθεια σχεδιασμού των ευρωπαικών πόλεων και γενικά των μητροπόλεων των ανεπτυγμένων χωρών οδηγεί στη λήψη μέτρων για διαμόρφωση καθαρών- λειτουργικών πόλεων. Η καθαριότητα και η υγιεινή σήμερα τείνουν να επιτυγχάνονται με "καθαρισμούς" από ανθρώπινες συνήθειες. Ο ελειπής σχεδιασμός είναι κατά συνέπεια αυτός που καθορίζει ποιές είναι οι “απαγορευμένες” συνήθειες.
Το «κέντρο συλλογικών σωματικών πρακτικών» είναι ένα πρότζεκτ, το οποίο εστιάζει σε αυτές τις ελλείψεις και τις απαγορεύσεις, επιχειρώντας να καλύψει τις σωματικές ανάγκες στο δημόσιο χώρο τοποθετώντας τες ταυτόχρονα σε ενα διαφορετικό πλαίσιο. Κεντρικό σημείο έχει τα δημόσια λουτρά και τις δημόσιες τουαλέτες. Γύρω από τη διαδικασία του λουτρού και της τουαλέτας αναπτύσσεται ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνει φαγητό, μπάνιο, μικροβιολογικό εργαστήριο κλπ.
Θεωρώντας σημαντική την ύπαρξη δημόσιων λουτρών και τουαλετών σε ενα αστικό κέντρο επιλέξαμε να τοποθετήσουμε το κτίριο στη συμβολή των οδών Σταδίου και Αιόλου στο κέντρο της Αθήνας. Αντιμετωπίζουμε το κτίριο αντιστοιχίζοντάς το με το πεπτικό σύστημα, όπου ένας βασικός άξονας κίνησης περνάει από ξεχωριστούς χώρους, που αντιστοιχούν σε διαφορετικές λειτουργίες. Το κτίριο επιχειρεί να καλύψει αφενός των ανάγκη ύπαρξης δημόσιων λουτρών και τουαλετών και αφετέρου την ανάγκη για κοινωνικοποίηση, δημόσια επικοινωνία, μετατροπή των οικιακών (ή μη) σωματικών συνηθειών σε συλλογικές πρακτικές.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 387
Η σημερινή εικόνα του «Κεραμοποιείου Β’ Κρίτωνος Ευσταθίου Δηλαβέρη» δεν θυμίζει σε τίποτα την περίοδο της ακμής του. Τα τελευταία δέκα 13 χρόνια, έχουν συμβεί μια σειρά από γεγονότα τα οποία οδήγησαν το κτίριο στην απαξίωση και την καταστροφή. Το «Κεραμοποιείον Β’» αποτελεί ένα «σκοτεινό σημείο» για την πόλη και ανάγκη για διάσωση και προστασία είναι επιτακτική.
Το γεγονός ότι διαμένουμε σε απόσταση αναπνοής από το Κεραμοποιείο, και βιώνουμε καθημερινά την κατάσταση της εγκατάλειψης και της καταστροφής του βιομηχανικού αυτού κελύφους, και την διακοπή της ζωής της πόλης σε αυτό το κεντροβαρικό σημείο, μας ώθησε στην απόφαση να επιλέξουμε το συγκεκριμένο οικόπεδο και να προτείνουμε μια ενδεχόμενη λύση για την αξιοποίηση του κτιριακού συγκροτήματος του Κεραμοποιείου, μέσα από την αποκατάσταση και την ένταξη νέων χρήσεων σε αυτό.
Πρωταρχικός στόχος μας είναι να αναστρέψουμε τις δυσμενής συνθήκες και να ανακόψουμε την καταστροφική πορεία στην οποία έχει τεθεί το κτιριακό συγκρότημα αλλά και ολόκληρο το κτήμα Δηλαβέρη.
Παράλληλα, αναλύοντας τα δεδομένα και της ανάγκες της περιοχής, προτείνουμε την ένταξη νέων χρήσεων στα υφιστάμενα κελύφη προκειμένου το κτίριο να πάψει πλέον να αποτελεί «αστικό κενό» και να συμμετάσχει ξανά ενεργά στη καθημερινή ζωή της πόλης, αποκαθιστώντας τις οποιεσδήποτε διακοπές των λειτουργιών της πόλης που επέφερε η εγκατάλειψη του κεραμοποιείου.
Η πρόταση μας περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, την μετατροπή του παλιού εργοστασίου σε Βιομηχανικό Μουσείο με κύριο στοιχείο το κτίριο των φούρνων, την ίδρυση ενός δημοσίου ΙΕΚ στο οποίο θα λειτουργούν τμήματα όπως γλυπτική, φωτογραφία, κατασκευή χειροποίητου κοσμήματος και διακόσμηση, μια αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, δύο αμφιθέατρα 98 και 120 ατόμων, ένα σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, καθώς και τέσσερα εμπορικά καταστήματα.
Επιβλέπων: Αδαμάκης Kώστας
Αριθμός Αναφοράς: 375
Η ιατρική περίθαλψη είναι μία από τις σημαντικότερες ανάγκες του ανθρώπου της σύγχρονης κοινωνίας. Οι νοσοκομειακές μονάδες είναι συνήθως συσπειρωμένες στα αστικά κέντρα με σκοπό την εξυπηρέτηση μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Η γεωγραφία της Ελλάδας και πιθανότατα άλλων χωρών, η αστικοποίηση και διάφοροι κοινωνικοοικονομικοί παράγοντες μπορούν να μετατρέψουν την πρόσβαση σε τέτοιου είδους υπηρεσίες, από εύκολη και καθημερινή μέχρι εξαιρετικά δύσκολη. Από την άλλη πλευρά η χρήση κινητών μονάδων ιατρικής περίθαλψης έχει καθιερωθεί και χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, κατά τη διάρκεια φυσικών καταστροφών ή πολέμων, καθώς και σε καθημερινή νοσοκομειακή δραστηριότητα. Παράλληλα, οι κατ΄οίκον εξετάσεις εφαρμόζονται από τους ιατρούς σε καθημερινή βάση.
Δημιουργείται, έτσι, η ανάγκη ύπαρξης μιας μονάδας που μεταφέρεται εύκολα και έχει πρόσβαση σε απομακρυσμένες περιοχές. Με βάση το σενάριο που εφαρμόζεται, οι βασικές ιατρικές ανάγκες που επιλέγονται να ικανοποιηθούν σε μία τέτοια μονάδα είναι οι ειδικότητες του οδοντίατρου, του οφθαλμίατρου, του μικροβιολόγου, του γυναικολόγου, του παθολόγου και του παιδίατρου. Η κατασκευή θα πρέπει να εξυπηρετεί τις δραστηριότητες και τις ανάγκες τους στο μικρότερο δυνατό χώρο. Κρίνεται, συνεπώς, ότι η χρήση ενός τρέιλερ φορτηγού, λόγω διαστάσεων, διαθέσιμου αρχικού όγκου και ευκολίας μετακίνησης, είναι κατάλληλη για τη στέγαση μιας κινητής ιατρικής μονάδας. Η χρήση ενός πρότυπου αυτοματοποιημένου μηχανισμού τριπλασιάζει, σχεδόν, τη διαθέσιμη επιφάνεια του τρέιλερ, μετατρέποντάς το σε μία πλήρη και ολοκληρωμένη μονάδα ιατρικής περίθαλψης, εξασφαλίζοντας τη λειτουργία των ιατρείων.
Η συνθετική προσέγγιση διαμορφώνεται από τις μηχανολογικές απαιτήσεις και το διαθέσιμο χώρο. Όσον αφορά το κατασκευαστικό κομμάτι, ακολουθείται η λογική και οι σχεδιαστικές αρχές των αυτοκινούμενων τροχόσπιτων, οι οποίες επηρεάζουν σε σημαντικό βαθμό τον εξωτερικό σχεδιασμό. Η σχεδίαση των εσωτερικών χώρων, από την άλλη πλευρά, εστιάζει στη δημιουργία ενός ευχάριστου και άνετου περιβάλλοντος για τους ασθενείς και τους ιατρούς. Τέλος, η μονάδα οφείλει να είναι αυτόνομη όσον αφορά την κατανάλωση ενέργειας και νερού για το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα.
Σκοπός της προσέγγισης είναι η καθιέρωση τη μονάδας ως ιατρικό σύμβολο, το οποίο θα προσφέρει υπηρεσίες στις λιγότερο ευνοημένες πληθυσμιακές ομάδες. Μέσω της συγκεκριμένης προσέγγισης επιδιώκεται η καθιέρωση και η ευρύτερη χρήση αντιστοίχων μονάδων ως βασική μέθοδος ιατρικής περίθαλψης και εξυπηρέτησης πολιτών που δεν κατοικούν σε αστικά κέντρα.
Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 396
Η συγκεκριμένη διπλωματική εργασία αφορά στη δημιουργία ενός Μητροπολιτικού Σταθμού Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στην Αθήνα, με αφορμή την επικείμενη ενοποίηση των δύο υφιστάμενων Σταθμών Υπεραστικών Λεωφορείων (Κηφισσού και Λιοσίων) σε έναν νέο Σταθμό στην περιοχή του Βοτανικού. Η εν λόγω μελέτη επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τη σημασία της δημιουργίας ενός έργου αυτής της κλίμακας για την Αθήνα, προτείνοντας τη δημιουργία του εντός του ευρύτερου κέντρου της. Στόχος της είναι το νέο αυτό κτίριο να αποτελέσει σημείο αναφοράς για την ευρύτερη περιοχή της Αττικής, στα ζητήματα της μεταφοράς και της κίνησης, επηρεάζοντας ταυτόχρονα τον αστικό ιστό και την πυκνότητα της περιοχής στην οποία θα τοποθετηθεί. Παράλληλα, έχει ως στόχο την ενεργοποίηση του συστήματος εισροης πεζών στο κέντρο της, και ειδικότερα στις περιοχές όπου αυτό πάσχει.
Η μελέτη ξεκινά με την εξεύερεση της κατάλληλης περιοχής για την τοποθέτηση του προγράμματος, βάσει πολλαπλών κριτηρίων, όπως η συνδεσιμότητά της με τα δίκτυα της πόλης και η δυνατότητά της να αποτελέσει έναν νέο συγκοινωνιακό κόμβο για ολόκληρη την Αττική. Στη συνέχεια, γίνεται απόπειρα δημιουργίας των κατάλληλων συνθηκών για την τοποθέτηση του προγράμματος στην περιοχή, αφού αυτή, στην παρούσα φάση είναι πυκνοκατοικημένη. Το σύστημα που εφαρμόστηκε ονομάζεται «ανασυγκρότηση» και επιχειρεί να «γεννήσει» χώρους μέσα από τα «σπλάχνα» της ίδιας της περιοχής, ώστε να μπορέσει να τοποθετηθεί μέσα σε αυτή το νέο πρόγραμμα.
Στα πλαίσια του Σταθμού Κινητικότητας, στην περιοχή μελέτης δημιουργήθηκαν τρία κτίρια που συνδέονται μεταξύ τους σε πέντε επίπεδα (-9.00, -3.00, +0.00, +4.50, +9.00), το κεντρικό κτίριο του Σταθμού, το κτίριο του Ξενοδοχείου, που λειτουργεί υποστηρικτικά στο σταθμό και αυτό των ΕΛ.ΤΑ., που μεταφέρεται από την απέναντι πλευρά της οδού Κωνσταντινουπόλεως, όπου στεγάζεται σήμερα, απελευθερώνοντας το χώρο που κατείχε για τη δημιουργία ενός πάρκου. Ταυτόχρονα, σε κάποιους από τους χώρους που απελευθερώθηκαν από την απομάκρυνση των ανενεργών κτιρίων και δεν αξιοποιήθηκαν στη δημιουργία του σταθμού, δημιουργείται η δυνατότητα τοποθέτησης χώρων στάθμευσης και άλλων βοηθητικών λειτουργιών για την περιοχή.
Επιβλέποντες: Πανηγύρης Κωστής, Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 420