Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύεται την ανάπλαση της πλατείας Πανεπιστημίου στο Βόλο, που οριοθετείται από τις οδός Δημητριάδος, Ερμού, Παύλου Μελά και Μακεδονομάχων. Τοπόσημο της περιοχής είναι το κτήριο Ματσάγγου, που πλέον αποτελεί ιδιοκτησία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Έτσι κατά γενική ομολογία δημιουργείται η ανάγκη για ένα χώρο που συνδυάζει πανεπιστημιακές χρήσεις, χώρους πρασίνου, και χώρους στάσεως, που θα δώσει εκ νέου ζωή στο συγκεκριμένο κομμάτι του κέντρου του Βόλου.
Κεντρική ιδέα ήταν η δημιουργία ενός χώρου πρασίνου και ενός κομματιού αστικής πλατείας, που θα διαχωρίζονται από ένα διάδρομο κατά μήκος της πλατείας που θα συνδέει την οδό Δημητριάδος με την οδό Ερμού.
Επίσης 2 από τα γύρω κτήρια της πλατείας θα ανακατασκευαστούν και θα τεθούν τη διάθεση του πανεπιστημίου. Το ένα, επί της οδού Μακεδονομάχων θα αποτελέσει τη σκηνή για ένα υπαίθριο Θέατρο του οποίου οι κερκίδες θα είναι στην πλατεία. Το άλλο επί της Ερμού, θα προσκολληθεί στο συγκρότημα Ματσάγγου και θα χρησιμοποιηθεί ως κυλικείο. Και στα δυο πέτρινα κτήρια διατηρείται το εξωτερικό κέλυφος, ενισχύονται στατικά και αλλάζει η εσωτερική του διαρρύθμιση δεδομένης της νέας τους χρήσης.
Τέλος κάτω ακριβώς από τις κερκίδες έχουμε τη δημιουργία ενός αναψυκτηρίου που θα λειτουργία για τις ανάγκες του θεάτρου. Η πλατεία κατά μήκος του διαδρόμου θα εμπεριέχει το στοιχείο του νερού, ως συμβολισμό της σχέσης της πόλης του Βόλου με τη θάλασσα.
Επιβλέπων: Αδαμάκης Kώστας
Αριθμός Αναφοράς: 414
Η διπλωματική αυτή εργασία ασχολείται με τον παλαιότερα λατομικό χώρο του λόφου Σελεπίτσαρι στο Κερατσίνι και τη Νίκαια και το μετασχηματισμό του σε πυρήνα κοινωνικών, πολιτιστικών και εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων. Αρχικά, μελετούνται και καταγράφονται στοιχεία του λόφου και έπειτα αναλύονται μέσα από μία περιπατητική διαδικασία, για την καλύτερη και σε βάθος κατανόηση των αναγκών και των περιορισμών της περιοχής και του εδάφους. Έτσι, η περιοχή μελέτης περιορίζεται τελικά σε ένα μέρος του συνολικού λόφου.
Σημαντικό στοιχείο που επηρεάζει το σχεδιασμό αποτελεί η θέα που έχει ο λόφος σε πολλά σημεία του και επιχειρείται η οπτική του σύνδεση με το λεκανοπέδιο της Αττικής. Οι οπτικές γωνίες που προκύπτουν από τη συσχέτιση του λόφου με την Αττική μεταφέρονται σε μεγαλύτερη κλίμακα στο λόφο και "μεταφράζονται" σε χαράξεις- πορείες. Η χωροθέτηση του λόφου μέσα στο λεκανοπέδιο της Αττικής και η δημιουργία της συνειδητότητας της θέσης του μέσα στο χώρο, επιτυγχάνονται μέσα από υποδεικνυόμενες διαδρομές μέσα στο χώρο που αποκαλύπτουν κομμάτι-κομμάτι την οπτική σύνδεση με το γεωγραφικό ανάγλυφο.
Έτσι, δημιουργείται ένα δίκτυο από διαδρομές και οπτικούς άξονες, βάση την επιλογή των προσιτών σημείων με τη θέα. Κάθε πορεία, είτε είναι οπτικός άξονας είτε διαδρομή, αποτελείται από λωρίδες εδάφους που δρουν και συμπεριφέρονται ανεξάρτητα, δημιουργούν εσοχές και προεξοχές. Η πλαστικότητα του ίδιου του εδάφους ορίζει τελικά τις διαδρομές και τους οπτικούς άξονες. Με την εκσκαφή/αφαίρεση ή την εναπόθεση/πρόσθεση υλικού δημιουργείται υψομετρική διαφορά ικανή να μεταφραστεί ως κάθισμα ή ως αλλαγή υλικού (πχ. για φύτευση). Ακόμη, υλικό μεταφέρεται από το επίπεδο του εδάφους σε ψηλότερο σημείο υπό τη μορφή στεγάστρου, δημιουργώντας έτσι χώρο ανάμεσα σε αυτό και το έδαφος, ο οποίος είναι ικανός να παραλάβει λειτουργικές χρήσεις (κιόσκια, αναψυκτήρια). Ακολουθούνται τρεις πρακτικές χειρισμού του εδάφους που προσδίδουν στη διαδρομή ή των άξονα διαφορετικό ύψος κάθε φορά ανάλογα με τη σημασία του μέσα στο δίκτυο.
Ακόμη, κατά μήκος και σε επαφή με τις πορείες προτείνονται σημειακές παρεμβάσεις. Ο διαμήκης διαχωρισμός σε λωρίδες έχει ροή, δίνει κατεύθυνση και κίνηση και μεταφράζεται σε πορεία. Παρ' όλ' αυτά σε σημεία αλλάζει η ροή από το διαμήκη στον εγκάρσιο. Προτείνονται ακόμη αναβαθμοί, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τη γεωμορφία του λόφου. Τέλος, η εργασία διαχειρίζεται το απόκρημνο και το ημιτελές, δημιουργώντας παρατηρητήρια ως εσώγλυφα των λατομημένων μετώπων του λόφου.
Επιβλέπων: Τζιρτζιλάκης Γιώργος
Αριθμός Αναφοράς: 379
Η παρούσα διπλωματική εργασία αφορά τον σχεδιασμό ενός αστικού πάρκου. Η περιοχή επέμβασης βρίσκεται στο ανατολικό θαλάσσιο μέτωπο της Θεσσαλονίκης και συγκεκριμένα στη συνοικία Νέα Κρήνη του δήμου Καλαμαριάς. Πρόκειται για μία επιμήκη αδιαμόρφωτη έκταση σε πυκνό αστικό ιστό η οποία συναντά κάθετα το παραλιακό μέτωπο. Η υπό διαμόρφωση περιοχή χαρακτηρίζεται από την έντονη υψομετρική διαφορά σε σχέση με τη θάλασσα και στο όριο της με αυτήν. Η τοποθεσία αποτελεί ένα αστικό κενό τόσο οπτικά όσο και προγραμματικά. Λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες της ευρύτερης περιοχής και τις ιδιαιτερότητες της περιοχής επέμβασης ο σχεδιασμός βασίζεται σε μία γενικότερη πρόθεση για αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου αλλά και ολόκληρης της τοποθεσίας με τη δημιουργία ενός αστικού πάρκου τοπικού και υπερτοπικού χαρακτήρα. Η τοπογραφική αναδιοργάνωση που προτείνουμε διαμορφώθηκε με βάση κυρίως τις ροές κυκλοφορίας, την κατανομή και τις εντάσεις των διαφορετικών χωρικών ποιοτήτων στον υπάρχοντα χώρο και την πρόθεση για αναπροσδιορισμό των ορίων του πρασίνου, της πόλης και του υγρού στοιχείου.Κυρίαρχο στοιχείο της πρότασης μας αποτελεί η δημιουργία δύο βασικών ροών κινήσεων που αντιμετωπίζονται ως ρωγμές του εδάφους με σκοπό την άμεση σύνδεση του αστικού ιστού του βασικού επιπέδου του πάρκου με το επίπεδο της θάλασσας.
Επιβλέποντες: Παπαδόπουλος Σπύρος, Τριανταφυλλίδης Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 398
H λίμνη Κάρλα, γνωστή και με την ονομασία Βοιβηίς, θεωρούνταν ως ένας από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους της Ελλάδας μέχρι και το 1962, όπου αποστραγγίστηκε ολοκληρωτικά. Σήμερα, ένα τμήμα της λίμνης έχει αναδημιουργηθεί, αποτελώντας μοναδικό παράδειγμα αποκατάστασης υγροτόπου για την ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου. Πριν από την αποξήρανσή της, γύρω από τη λίμνη Κάρλα, είχε αναπτυχθεί ένας πολιτισμός που ως πυρήνα του είχε το νερό. Η βιωματική σχέση των ψαράδων της περιοχής με τη λίμνη, μέχρι την αποξήρανσή της, περιγράφεται με έντονο συναισθηματισμό. Η νέα λίμνη Κάρλα αποτελεί καταφύγιο για σπάνια είδη αποδημητικών πουλιών και φιλοξενεί πλούσια χλωρίδα.
Η ταυτότητα του επισκέπτη του τοπίου της λίμνης Κάρλας ανήκει σε ένα ευρύ φάσμα ατόμων που επιθυμούν να τη βιώσουν. Στόχος τους είναι να ξεφύγουν από τα δεδομένα του καθημερινού τρόπου ζωής τους και να βρεθούν σε μια διαφορετική γι’ αυτούς συνθήκη.
Η περιπλάνηση στο χώρο της λίμνης ξεκινά από έναν άξονα υποδοχής συνεχίζει μέσω μια διαδρομής σε ένα υπαίθριο θέατρο που βρίσκεται πάνω στο ανάχωμα, συναντά ένα επίπεδο όπου οι θεατές παρακολουθούν την ανατολή και καταλήγει σε ένα παρατηρητήριο φύσης. Μέσα στη λίμνη οι μονάδες κατοίκησης δημιουργούν ένα χωρικό δίκτυο το οποίο μετασχηματίζεται ανάλογα με το «τώρα» της κάθε στιγμής.
Το τοπίο βρίσκεται παντού προς όλες τις κατευθύνσεις. Εκεί ο άνθρωπος μπορεί να στοχαστεί, να ονειρευτεί, να βιώσει το νερό και να φύγει από το μοτίβο της καθημερινής ζωής του.
Επιβλέποντες: Παπαδόπουλος Λόης-Θεολόγος, Στυλίδης Ιορδάνης
Αριθμός Αναφοράς: 400
Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τη σχέση πόλης και θάλασσας με τρόπο που η δεύτερη θα μπορούσε να συνεισφέρει στη λειτουργία της πρώτης. Προτείνεται μία εναλλακτική κατασκευή που σκοπό θα έχει την κάλυψη έκτακτων γεγονότων στην πόλη. Συγκεκριμένα, η πρόταση αφορά την επανάχρηση και ανακατασκευή ενός υπάρχοντος κρουαζιερόπλοιου σε πλήρως εξοπλισμένο κολυμβητικό κέντρο που κινείται από τόπο σε τόπο για τη διεξαγωγή αγώνων μεγάλης κλίμακας. Τέλος, γίνεται προσπάθεια προσέγγισης της ναυπηγικής, μιας ειδικότητας που κατ εξοχήν δραστηριοποιείται στη μελέτη κατασκευών που κινούνται στο υγρό στοιχείο, σε συνδυασμό με την αρχιτεκτονική διάσταση του θέματος.
Σκοπός της δημιουργίας του κινούμενου κολυμβητικού κέντρου αποτελεί η αδυναμία των περισσότερων πόλεων να φιλοξενήσουν μεγάλα αθλητικά γεγονότα λόγω έλλειψης κτιριακών υποδομών. Προκειμένου να αποφευχθούν επενδύσεις στην κατασκευή των απαραίτητων αθλητικών εγκαταστάσεων - οι οποίες θα αχρηστευθούν μετέπειτα (αδυναμία συντήρησης - μικρός πληθυσμός για να τα υποστηρίξει κ.λπ.) δίνεται η δυνατότητα σε κάθε παραθαλάσσια πόλη, ανεξαρτήτως μεγέθους και δυναμικού, να γίνει πόλος έλξης αθλητών και φίλαθλου κοινού για κάποιο χρονικό διάστημα, με συνέπεια την προβολή της. Το κρουαζιερόπλοιο ενοικιάζεται, ταξιδεύει, δένει σε λιμάνια με σκοπό την εκπλήρωση των παραπάνω στόχων.
Οι παρεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν κινήθηκαν στο πλαίσιο διατήρησης κύριων μορφολογικών και λειτουργικών στοιχείων του κρουαζιερόπλοιου ώστε να μην αλλοιώσουν τον χαρακτήρα του. Την βασική, επεμβατική, κίνηση συνιστά μία ανοιχτή ράμπα η οποία διατρέχει όλο το σκάφος ξεκινώντας από την πρύμνη - προέκταση της προβλήτας - και καταλήγει στην πλώρη του σκάφους, στο ψηλότερο σημείο, στην πρώην γέφυρα και τωρινό παρατηρητήριο. Η ράμπα εκτός από μέσο κύριας κυκλοφορίας κατηγοριοποιεί και λειτουργικά το πλοίο, διαχωρίζοντας το κολυμβητικό κέντρο (υποδοχή/εισιτήρια, πισίνες, αποδυτήρια, γυμναστήριο αθλητών, κυλικεία, μαγαζιά) από το ξενοδοχείο όπου φιλοξενεί τους αθλητές, τις ομάδες υποστήριξής τους και τους επισκέπτες. Τέλος, μια επέμβαση που αξιοποιεί έναν χαρακτηριστικό χώρο του υπάρχοντος πλοίου είναι η τοποθέτηση κερκίδων. Συγκεκριμένα, η εσοχή στα πλάγια του σκάφους όπου φυλάσσονταν οι σωστικές λέμβοι, μετατρέπεται σε κερκίδες οι οποίες ανοιγοκλείνουν με κατάλληλο μηχανισμό. Στη διάρκεια του ταξιδιού παραμένουν κλειστές, εξυπηρετώντας την πλευστότητα του κρουαζιερόπλοιου, ενώ όταν το πλοίο βρίσκεται σε λιμάνι, ανοίγουν για τη διεξαγωγή των αγώνων.
Επιβλέποντες: Πανηγύρης Κωστής, Φιλιππιτζής Δημήτρης
Αριθμός Αναφοράς: 367
Το βιομηχανικό κτίριο ΒΟΤΡΥΣ λειτούργησε ως ποτοποιείο από το 1885 έως το 1986. Βρίσκεται στα Σεπόλια στην Αθήνα σε οικόπεδο 12,5 στρεμμάτων μεταξύ της λεωφόρου Κηφισού και της σιδηροδρομικής γραμμής του ΟΣΕ.
Σήμερα το εργοστάσιο και το οικόπεδο παρουσιάζει σημάδια πλήρους εγκατάλειψης και καταστροφής. Ο μηχανολογικός εξοπλισμός πωλήθηκε από την διοίκηση όταν τερματίστηκε η λειτουργία του αλλά πέραν τούτου το κτίριο έχει υποστεί λεηλασία.
Όταν ξέσπασε ο σεισμός στην Αθήνα το 1999, το κτίριο που στέγαζε το 9ο ΕΠΑΛ στην Ακαδημία Πλάτωνος υπέστη σημαντικές φθορές και αμέσως ο ΟΣΚ και ο Δήμος Αθηναίων απαλλοτρίωσαν το οικόπεδο του ΒΟΤΡΥΣ και στη νότια πλευρά του τοποθετήθηκαν containersστα οποία εδώ και 13 χρόνια στεγάζουν τις λειτουργίες του 9ου ΕΠΑΛ.
Το γεγονός ότι διαμένω πολύ κοντά στο εργοστάσιο παρακολουθώντας καθημερινά την εγκατάλειψή του καθώς επίσης και τις απαράδεκτες συνθήκες κάτω από τις οποίες διεξάγονται τα μαθήματα του 9ου ΕΠΑΛ μέσα σε containers, με ώθησε στο να επιλέξω αυτή τη διπλωματική. Προτείνω την αποκατάσταση του εργοστασίου και την ένταξη σε αυτό όλων των λειτουργιών του 9ου ΕΠΑΛ.
Λαμβάνοντας υπόψη την έντονη σχολική δραστηριότητα της περιοχής προχώρησα στην ένταξη περαιτέρω λειτουργιών στο οικόπεδο. Προσπαθώντας να προσελκύσω τους μαθητές των γύρω σχολείων να επισκέπτονται το οικόπεδο του ΒΟΤΡΥΣ, δημιουργούνται νέα κτίρια δίπλα σε αυτό με λειτουργίες όπως: υπαίθριο αμφιθέατρο για θεατρικές παραστάσεις, υπόγειο αμφιθέατρο προβολών και κλειστό γυμναστήριο.
Με αυτό τον τρόπο, πέρα από τη λύση που δίνεται στο πρόβλημα της σχολικής στέγης, η ανάγκη για διάσωση της βιομηχανικής κληρονομιάς περνάει στο παράδειγμα του ΒΟΤΡΥΣ μέσω της εκπαίδευσης με άκρως βιωματικό τρόπο.
Επιβλέπων: Αδαμάκης Kώστας
Αριθμός Αναφοράς: 395
Τι θα έλεγε η κατοικία για μας αν μπορούσε να μιλήσει; Ποια είναι η σχέση που αναπτύσσουμε με κείνην; Ποιες παράμετροι καθορίζουν και διαμορφώνουν τη σχέση ενοίκου και κατοικίας; Αισθανόμαστε ευτυχισμένοι στο σπίτι μας; Πόσο μπορεί να επηρεάσει τον ψυχισμό μας;
Η παρούσα διήγηση πραγματεύεται το διάλογο που υπάρχει στην αλληλεπίδραση μεταξύ ενοίκου και κατοικίας, ειδικά στην περίπτωση όπου αυτή η επικοινωνία δεν δομείται σε υγιείς βάσεις. Τί κάνει ο ένοικος όταν φτάνει συναισθηματικά σε ένα οριακό σημείο, παραδεχόμενος πως καταπιέζεται από την κατοικία και τις καταστάσεις που επικρατούν σε αυτήν; Από πού πρέπει να αναζητήσει βοήθεια τότε; Ποιος μπορεί να του αναδομήσει τα ερείπια που έχει σε αυτή τη σχέση;
Η διήγηση ξεκινά με μια αίσθηση δυσφορίας που εκφράζει η Λίνα, μια ένοικος που νιώθει “άστεγη” μέσα στο σπίτι της. Ζει ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους με τους οποίους δεν μπορεί να συνδιαλαγεί συναισθηματικά. Το στοιχείο της παροδικότητας επισκιάζει τη δυνατότητά της να δεθεί με την κατοικία της. Δεν μπορεί να ζήσει στο παρόν, ούτε ξέρει πώς να αφήσει την κατοικία να της προσφέρει όλα όσα εκείνη είναι προδιαγραμμένη να της δώσει.
Έτσι στο κάλεσμά της για βοήθεια απαντά ο Ορφέας, ένας Αρχιτέκτονας που υπόσχεται να της λύσει το πρόβλημα με τη δικιά του αρχιτεκτονική άποψη.
Μαζί θα εξερευνήσουν τις ρίζες που προκάλεσε αυτό το συναισθηματικό χάσμα και θα αναζητήσουν την χαμένη οικειότητα με το κατοικείν.
Επιβλέπουσα: Λυκουριώτη Ίρις
Αριθμός Αναφοράς: 406
Η διπλωματική αυτή πραγματεύεται τη δημιουργία σχολικών εγκαταστάσεων σε ένα υπαρκτό οικόπεδο της πόλης του Βόλου. Ως βασική παράμετρος στο σχεδιασμό του κτιρίου λαμβάνεται η παιδαγωγική, και ως επιρροές τα καινοτόμα σχολεία του Ζενέτου (σχολείο στον Άγιο Γεώργιο), του Τομπάζη (δημοτικό σχολείο στην Κάντζα) και του Φατούρου (σχολικό συγκρότημα στο Λαγκαδά). Ως βασική δομή σχεδιασμoύ επιλέχθηκε το εξάγωνο, σχήμα το οποίο συνδυάζει τις χρήσιμες ιδιότητες τόσο του κύκλου όσο και του τετραγώνου. Η μονάδα εξάγωνο αποτελεί τη σχολική αίθουσα, ενώ τα μεγαλύτερα πολλαπλάσιά της “δίνουν” τους υπόλοιπους κτιριακούς χώρους. Στόχος είναι τόσο η δημιουργία ευέλικτων σχολικών αιθουσών, οι οποίες θα προβλέπεται να λειτουργούν σε ποικίλες μεθόδους διδασκαλίας, αλλά και τη χωροθέτηση υπαίθριων και ημιυπαίθριων χώρων τους οποίους τα παιδιά θα μπορούν εύκολα να οικειοποιηθούν.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Λόης-Θεολόγος
Αριθμός Αναφοράς: 413