Μνήμη συλλογική, προσωπική, ζωντανή ή νεκρή, ενεργή ή ανενεργή. Μνήμη που χαρακτηρίζει, προσωποποιεί, αντιπροσωπεύει κοινωνίες, πόλεις, ολόκληρες ομάδες ανθρώπων, ή και τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά. Τότε ακριβώς είναι που μιλάμε για προσωπική, ατομική μνήμη. Μνήμη ενσωματωμένη με την προσωπικότητα του καθενός, που τον ακολουθεί, αλλά και τον καθοδηγεί.
Βιώνοντας για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα κάποιο χώρο, μια πόλη, στην ουσία ζει κανείς στο εσωτερικό της, ζει μαζί της, τη ζει. Οι παράμετροι της ταυτότητας του χώρου, αλλά και του χρόνου, για ακόμη μια φορά δεν λείπουν, χωρίς να σημαίνει πως μεγαλύτερη έκταση χώρου και μεγαλύτερο χρονικό διάστημα ισοδυναμούν με μνήμες περισσότερο έντονες, ζωντανές ή γενικότερα καθοριστικές.
Αρχή και τέλος αποτελεί το στίγμα που ο καθένας από εμάς αφήνει μέσα σε μια πόλη, χώροι από τους έχει περάσει, στους οποίους έχει σταθεί ή διαμείνει κανείς. Χώροι που συνδέονται με πρόσωπα, καταστάσεις, γεγονότα, πάντα όμως έχουν να κάνουν με το προσωπικό. Άλλωστε δεν ενδιαφέρουν κανέναν άλλον.
Σηματοδοτώντας τα σημεία προσωπικής μνήμης επάνω στον ιστό της πόλης, αυτός αμέσως αλλάζει πρόσωπο, μορφή, εικόνα. Κάποια σημεία τονίζει περισσότερο, άλλα τα αφήνει στην αφάνεια και άλλα τα καθιστά σε θέση ουδέτερη. Δεν παύει να αποτελεί την προσωπική πόλη. Τα σημεία αυτά αποτελούν τους ενεργοποιητές μνήμης. Πρόκειται για τους 29 δείκτες που θα οδηγήσουν στο τέλος.
Μελετώντας τα ίδια, αλλά και τους απόηχους της προσωπικής μνήμης που αυτά εκπέμπουν, καθίσταται η ανάγκη σηματοδότησης και προβολής τους. Αντιμετωπίζονται τόσο ξεχωριστά, όσο και συλλογικά στην προσπάθεια ανάδειξης της ταυτότητάς τους, πάντα με τα συγκεκριμένα κριτήρια.
Επάνω, μέσα, έξω, μπροστά, δίπλα, απέναντι από τα 29 αυτά σημεία τοποθετούνται στοιχεία σηματοδότησης, κράχτες, ανοίγοντας το δρόμο ότι κάτι συμβαίνει σε αυτά και επιδιώκοντας στη συνέχεια την επίσκεψη και την συμμετοχή, την αφομοίωση. Τα στοιχεία αυτά γίνονται ένα με την πόλη, τα κτίρια, τους δρόμους, τις πλατείες, ακολουθώντας τις εκάστοτε γραμμές, σε αρμονία με το περιβάλλον.
Παράλληλα, στο «εσωτερικό» καθενός από τα 29 σημεία οι προσωπικές μνήμες γίνονται ένα με τους ενοίκους της πολυκατοικίας, τους ανθρώπους που κάθονται στο παγκάκι της πλατείας, τους φοιτητές του πανεπιστημιακού συγκροτήματος, τους θαμώνες ενός χώρου αναψυχής.
Επανερχόμενοι στους ονομαζόμενους κράχτες, αυτοί έχουν συγκεκριμένη φόρμα και μορφή. Αποτελούνται από κομμάτια συγκεκριμένων διαστάσεων, τα οποία εναλλάσσονται. Η καταγωγή τους; 2 ώρες, 1 λύπη, 3 αντικείμενα και 2 πρόσωπα. Ή 1 δυσάρεστο, 1 αιτία, 3 αποτελέσματα και 5 ημερομηνίες.
Όλες οι μνήμες μπαίνουν σε λίστες και συνδυάζοντας συγκεκριμένα μέλη τους, προκύπτουν αυτοί οι σηματοδότες. Σηματοδότες, οι οποίοι στη συνέχεια, τοποθετούνται κάτω, στο χώρο του λιμανιού. Σε κάθε πόλη, η οποία εφάπτεται με τη θάλασσα, το λιμάνι είναι αυτό το οποίο αποτελεί το καθοριστικό και κομβικό της σημείο. Άλλωστε, η μνήμη, διασκορπισμένη μέσα στην πόλη, διαχέεται μέσα σε αυτή και η άμεση συνέπεια είναι να διαχυθεί στη θάλασσα, μέσω του λιμανιού.
Έτσι προκύπτει ένας χώρος προβολής της προσωπικής μνήμης, ο οποίος εμπεριέχει αξίες και σταθερές προερχόμενες και βασισμένες πάντα στους 29 λόγους που οδήγησαν σε αυτόν. Χώροι κίνησης και στάσης εναλλάσσονται, οδηγώντας σε αυτό που λέμε οικείο, με τις προσωπικές μνήμες να έχουν ήδη πάρει τη θέση τους, για να οδηγήσουν στο τέλος.
Επιβλέπων: Στυλίδης Ιορδάνης
Αριθμός Αναφοράς: 137
συσκευή: σύνολο επί μέρους οργάνων ή/και εξαρτημάτων που συνδέονται και συνδυάζονται μεταξύ τους ώστε να επιτελούν συγκεκριμένη μηχανική λειτουργία.
Η συναρμολογούμενη συσκευή κατοίκησης αποτελείται από δύο διακριτά δομικά μέρη: Μία κολώνα αλουμινίου κυκλικής διατομής και οκτώ δακτυλίους συνθετικής κατασκευής (πολυστυρένιο, υαλοϋφασμα, εποξική ρητίνη) που φέρουν χρηστικούς μηχανισμούς και αρθρώνονται στην κολώνα .Η κολώνα διαιρείται σε πέντε ίσα μέρη και συναρμολογείται για την εγκατάσταση της κατασκευής με πλαστικούς συνδετήριους μαστούς μεγάλης μηχανικής αντοχής. Αναπτύσσεται έτσι καθ’ ύψος από 2.60 έως 4.10 μέτρα, στερεώνεται και ισορροπεί ανάμεσα σε δύο παράλληλα επίπεδα (δάπεδο και οροφή). Tο εσωτερικό της κολώνας διατρέχουν σύστημα παροχής νερού και σύστημα παροχής ηλεκτρικού ρεύματος. Οι δακτύλιοι περιλαμβάνουν έξι χρηστικούς μηχανισμούς άμεσα συνδεδεμένους με το λειτουργικό χαρακτήρα της κολώνας: λεκάνη τουαλέτας, νιπτήρας, μάτι κουζίνας, ψυγείο, αποθηκευτικός χώρος και ντους. Αυτοί προσαρμόζονται με ειδικούς αρθρωτούς μηχανισμούς που σφίγγουν στην κολώνα και καθιστούν την κίνησή τους περιστροφική και καθ’ύψος ως προς τον άξονα-κολώνα ανάλογα με τις ανάγκες του χρήστη. Οι ανάγκες αυτές καθορίζουν και τις πολλαπλές εκδοχές της συσκευής με διαφορετικούς κάθε φορά συνδυασμούς χρήσεων. Η εγκατάσταση της κατασκευής ολοκληρώνεται με τη σύνδεση με τα υπάρχοντα δίκτυα παροχών. Λόγω της ευκολίας μεταφοράς(ελάχιστο ύψος 1μέτρο σε συμπτυγμένη μορφή) και συναρμολόγησης, προσφέρεται για εγκατάσταση σε μη διαμορφωμένους προς κατοίκηση χώρους, όπως κτίρια γραφείων, αποθηκευτικοί χώροι, ημιτελείς κατασκευές. Επιπλέον προσφέρεται ως μονάδα για εγκατάσταση ανθρώπινου δυναμικού σε χρονικά καθορισμένα προγράμματα κατοίκησης, όπως σε καταυλισμούς. Τέλος είναι δυνατή η χρήση της με πιο μόνιμο χαρακτήρα σε ιδιωτικές κατοικίες.
Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης
Αριθμός Αναφοράς: 135
Η παρακάτω διπλωματική εργασία, στόχο έχει τη μελέτη και το σχεδιασμό ενός θεάτρου το οποίο μεταφέρεται σε λιμάνια της μεσογείου, ώστε να μεταφέρει μαζί του τη κουλτούρα του θεάτρου.
Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι οι θεατρικές παραστάσεις είναι ένα είδος ανταλλαγής μεταξύ καλλιτεχνών και θεατών, κάτι που θυμίζει εμπόριο. Έτσι έγινε η επιλογή των διάσημων εμπορικών λιμανιών της μεσογείου με στόχο να μπορέσει να αναπτυχθεί η τέχνη του θεάτρου στα σημεία αυτά και όχι μόνο το εμπόριο.
Όσον αφορά το σχεδιασμό, η ιδέα της μεταφοράς και του εμπορίου, είναι εμφανής. Έτσι προκύπτει ένα σκάφος όπου εξυπηρετεί τη μεταφορά του πυρήνα, δηλαδή τη σκηνή αλλά και τους υπόλοιπους αναγκαίους χώρους για τη λειτουργία του υδάτινου θεάτρου που την πλαισιώνουν, (βεστιάριο, αποθηκευτικός χώρος σκηνικών, σαλόνι, γέφυρα, μηχανοστάσιο, τραπεζαρία, καμπίνες).
Άρα ο λόγος ύπαρξης του σκάφους είναι ο πυρήνας του, δηλαδή το θέατρο, όπως συμβαίνει με τη σχέση ενός εμπορικού πλοίου με το εμπόρευμά του. Ο μοναδικός υπαίθριος χώρος είναι η οροφή της σκηνής που είναι μέσο πρόσβασης από την τραπεζαρία στο σαλόνι και αντίστροφα. Αυτό συμβαίνει επειδή έχει ληφθεί υπ’ όψιν η εξοικονόμηση του χώρου. Άλλο στοιχείο που επηρέασε το σχεδιασμό είναι η συμμετρικότητα, κάτι απαραίτητο για την πλεύση του σκάφους.
Το υδάτινο θέατρο προβλέπεται να ταξιδεύει από λιμάνι σε λιμάνι και να δίνει παραστάσεις. Το σκάφος πλαγιοδετεί και μέσω των βαρούλκων σηκώνεται η οροφή της σκηνής και στη συνέχεια πέφτει η μπουκαπόρτα στην προβλήτα. Έτσι η σκηνή είναι προστατευμένη όταν το σκάφος είναι εν πλω αλλά δεν εμποδίζεται η ορατότητα της σκηνής κατά τη διάρκεια της παράστασης. Στο επίπεδο της σκηνής υπάρχουν ράγες όπου τοποθετούνται panels και διαμορφώνονται κατάλληλα τα σκηνικά.
Όσον αφορά τη μελέτη φωτισμού, προβλέπεται μία τρέσα που περιβάλλει τη σκηνή και μία σειρά φώτων κάτω από τα διπλά ταφ που υπάρχουν στις δύο μπουκαπόρτες.Οι θεατές παρακολουθούν την παράσταση από την προβλήτα που σύμφωνα με τις διαστάσεις της σκηνής υπάρχει χωρητικότητα 350 καθιστών θεατών και όρθιων μετά τη δέκατη σειρά ώστε να προϋποθέτεται η καλή ορατότητα και ακουστική.
Τέλος η όψη δίνει την εντύπωση του πλοίου που μεταφέρει ένα κλειστό κουτί το οποίο πρόκειται να ανοιχθεί σε κάθε λιμάνι ώστε να παραδώσει το θεατρικό στοιχείο. Τα παράθυρα είναι σε τέτοιες θέσεις ώστε να δείχνουν την εσωτερική λειτουργία του κάθε χώρου, έτσι γίνεται φανερός ο λόγος ύπαρξης των υπόλοιπων χώρων που πλαισιώνουν τον πυρήνα του σκάφους. Όλη η διαδικασία θα μπορούσε να παρομοιαστεί με κύηση όπου ξεκινάει από το ένα λιμάνι και γεννιέται στο επόμενο.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 139
Η διαδικασία επιχωμάτωσης στην Θεσσαλονίκη εφαρμόστηκε και εξακολουθεί να εφαρμόζεται, μετατρέποντας την ακτογραμμή και οργανώνοντας το θαλάσσιο όριο. Η πόλη με αυτό τον τρόπο αποκτά ένα καθορισμένο αστικό παραθαλάσσιο μέτωπο.
Οι προβλήτες ενέργησαν, σε αυτή την εικόνα σαν κεραίες εκτόνωσης προς την θάλασσα, σαν εν δυνάμει τρόποι και χώροι επικοινωνίας με άλλα σημεία της πόλης. Οι θαλάσσιες διαδρομές, ως αναψυχή ή εργασία, η ψυχαγωγία της παράκτιας ζώνης που περιλαμβάνει διαδρομές περιπάτου, χώρους πολιτισμού, χώρους εστίασης και παλιότερα κολύμβησης αποτελούν αφορμές και λύσεις της πρότασης.
Η πλατφόρμα της νέας γης φέρει δίπολα που αλληλοσυμπληρώνονται και δημιουργούν πρώτον μια εικόνα ψυχαγωγίας που απευθύνεται σε όλους και δευτέρων εγκαταστάσεις που εξυπηρετούν τους ψαράδες της περιοχής.
Μαρίνα ψαράδων (μόνιμη στάση) - Μαρίνα πολυτελών σκαφών (προσωρινή στάση)
Χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων - Χώρος στάθμευσης πλεούμενων
Εστιατόριο Fast Fish – Πολυτελές εστιατόριο “Ρέμβη»
Πολυτελές εστιατόριο “Ρέμβη»- Summer Pool Remvi
Ράμπα περαντζάδας –Σκάλα άμεσης επικοινωνίας
Ήχος ανοιχτής θάλασσας – Ήχος εγκλωβισμένης Θάλασσας
Η Καθημερινή Ανάγκη – Η Ψυχαγωγία.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 136
Ο άνθρωπος περιορίζεται από την φύση του να κινείται πάνω σε μια «γη». Έχει έναν αυτονόητα απαραίτητο σύνδεσμο με το οριζόντιο επίπεδο. Και αν οριζόντιο επίπεδο δεν υπάρχει θα πρέπει να το δημιουργήσει για να υπάρξει μέσα σε αυτόν τον τόπο.
Μέσα από μια σχεδιαστική μεθοδολογία διαμορφώθηκε η πρόταση κατασκευής ενός πλεκτού καταλύματος. Το κατάλυμα ορίζεται απλώς από την δημιουργία ενός οριζόντιου πλαισίου, το οποίο έπειτα κλείνεται και επενδύεται για να σχηματοποιηθεί σε κατάλυμα. Και αυτό διαμορφώνεται σαν ένα κέντημα από συρματόσχοινα πάνω στον μη τόπο, όπως μια αράχνη υφαίνει τον ιστό της.
Τα υλικά της κατασκευής αν και όχι συνήθη δομικά υλικά αποκτούν μια αυτενέργεια πάνω στον μη τόπο. Λειτουργούν το ίδιο καλά και στην απόλυτα κάθετη επιφάνεια ενός τοίχου και στην ανάγλυφη επιφάνεια ενός βράχου. Οι διαστάσεις τις κάθε ακτίνας, δηλαδή κάθε συρματόσχοινου, είναι ευέλικτες με αποτέλεσμα της μεθόδευση μιας κατασκευής που μπορεί να υπακούει στους περιορισμούς του βράχου και να προσαρμόζεται στην μορφολογία του εκάστοτε σημείο του. Η σχεδίαση του πρότυπου καταλύματος ολοκληρώθηκε μετά από την πειραματική εφαρμογή πραγματοποίησης του σχεδίου η οποία λειτούργησε ως γνώμονας για να διορθωθούν λεπτομέρειες στα σχέδια και να επαληθευτεί το εφικτό της κατασκευής.
Το πρότυπο μοντέλο καταλύματος μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ανεξάρτητη μονάδα αλλά και παρέχει την δυνατότητα πληθώρας χρήσεων και συνθέσεων πάνω σε έναν μη τόπο. Μπορεί να σχηματίζει απλώς ένα δάπεδο, δηλαδή έναν διάδρομο κίνησης, ένα χώρο ύπνου, ένα δωμάτιο. Ακόμα μπορεί να δημιουργηθούν συστήματα κοινόχρηστων χώρων, χώρων αναψυχής, κατοικίας, κτλ. Μια ενδεικτική εφαρμογή του μοντέλου σε ενός τύπου οικιστικού συνόλου σχεδιάζεται στον μη τόπο ενός βράχου ο οποίος βρίσκεται μέσα στο ρέμα που περνάει από τον Άγιο Ονούφριο, σε μια περιοχή που λέγεται Άγιος Νικολάκης. Με την παραδοχή του σεναρίου ότι ο Ορειβατικός σύλλογος Βόλου επιθυμεί την δημιουργία ενός πρότυπου ξενώνα, ενός χώρου εξοικείωσης με τον βράχο και εμπειρίας της ακραίας κατοίκησης, προτείνεται η χωροθέτηση ενός συμπλέγματος μονάδων για την δημιουργία 8 ατομικών καταλυμάτων, αποθήκης, τραπεζαρίας, κουζίνας, τουαλέτας, ντουζιέρας και συλλεκτήρα νερού.
Επιβλέπουσα: Γιαννίση Φοίβη
Αριθμός Αναφοράς: 122
Η περιπλάνηση του ανθρώπου στο αστικό τοπίο γίνεται τιςπερισσότερες φορές με τρόπο επιπόλαιο. Ο χρόνος φαίνεται ελάχιστος. Απορροφημένος από τη βουή της πόλης σε μια θεά δρόμων, πεζοδρόμων, και πενταόροφων πολυκατοικιών αναζητεί την απόλαυση σε ψεύτικα δημιουργήματα μιας “αστικής ρουτίνας”. Διαρκώς όλο και περισσότεροι κάτοικοι τα τελευταία χρόνια μετακομίζουν στην επαρχία. Εκεί εμφανίζεται μπροστά τους το “χαμένο” φυσικό τοπίο. Μια εικόνα που θέλουν να διαφυλάξουν με κάθε τρόπο. Οι κινήσεις παρέμβασης τους τώρα είναι μελετημένες. Ακολουθούν κυρίως τις παλιές χαράξεις και με μικροεπεμβάσεις δημιουργούν χώρους κατοικήσιμους. Η διπλωματική αυτή ακολουθεί τη συλλογιστική του “μετανάστη-αστού”. Προσπαθεί να αγκαλιάσει το φυσικό τοπίο και να εμφανίσει χώρους που θα μπορεί ο άνθρωπος να κάνει μια παύση από τη ρουτίνα της καθημερινότητας του και να ζήσει τη στιγμή του «φυσικού». Βρισκόμαστε σε μια παραμελλεμένη παραλία στις Νέες Παγασές του Βόλου, σε ένα σημείο με πλούσια ιστορική σημασία για την περιοχή, αλλά ξεχασμένη στην κούρσα της μοντέρνας εποχής των
μεγαλουπόλεων. Η άμμος και το νερό βοηθούν στην άμεση επαφή του ανθρώπου με τη γη. Αυτός αφήνει εφήμερα σημάδια και αισθάνεται ότι κάνει προς στιγμή το σημείο που πάτησε ιδιωτικό του χώρο. Το νερό όμως έρχεται μετά και σβήνει τα σημάδια αυτά επαναφέροντας την τάξη και διορθώνοντας πάλι το φυσικό τούτο τοπίο. Προσπαθώ να δημιουργήσω ένα χώρο αναψυχής ανοιχτό όλη μέρα για όποιον επιζητά την επαφή με τη γη. Δεν είναι κατά πολύ στεγασμένο, εντείνοντας έτσι την τάση του ανθρώπου εκ φύσεως να κοιτά ψηλά στον ουρανό.
Επιβλέποντες: Φιλιππιτζής Δημήτρης, Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 128
Το θέμα της διπλωματικής εργασίας αφορά τη διαμόρφωση του παραλιακού μετώπου στην περιοχή Καράβολα στην πόλη του Ηρακλείου. Η περιοχή της διπλωματικής ορίζεται μεταξύ των Ενετικών τειχών ανατολικά, της εκβολής του ποταμού Γιόφυρου δυτικά και του παραλιακού δρόμου από βορά. Η συγκεκριμένη περιοχή μέχρι πρόσφατα ήταν εντελώς αδιαμόρφωτη. Με τη διάνοιξη της παραλιακής οδού και την απομάκρυνση από την περιοχή της παραλίας των παλιών κτισμάτων το τμήμα μεταξύ του δρόμου και της θάλασσας παρέμεινε άδειο και αναξιοποίητο.
Η πόλη του Ηρακλείου μέχρι πρόσφατα ήταν μια εσωστρεφής πόλη, που δεν είχε χώρους εκτόνωσης προς την θάλασσα. Η περιοχή των Καμινίων μέχρι και την χρονική στιγμή της διάνοιξης της παραλιακής, ήταν μια από τις πλέον υποβαθμισμένες και κακόφημες περιοχές της πόλης. Σήμερα το νέο τμήμα της παραλίας που δημιουργήθηκε είναι πολύ σημαντικό καθώς θα αποτελεί το πρόσωπο της πόλης από την θάλασσα, αλλά επίσης είναι και μια σημαντική ευκαιρία να στραφεί η πόλη προς αυτή.
Οι περιοχές αναψυχής της πόλης ήταν κυρίως στο κέντρο της και μέχρι πρόσφατα υπήρχαν μόνο μερικές πρόχειρες κατασκευές στην παραλία. Ο σκοπός της συγκεκριμένης διπλωματικής είναι η απόδοση του τμήματος αυτού στην πόλη με χώρους περιπάτου, πρασίνου και αναψυχής.
Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 150
Το Φάληρο από τα αρχαία χρόνια αναφαιρόταν ως το πρώτο και αρχαιότερο «επίνειο» της Αθήνας. Μέχρι και σήμερα, αποτελεί τη συντομότερη φυσική διέξοδο της πόλης των Αθηνών προς τη θάλασσα.
Εξαιτίας της ιδιότητας αυτής, η ευρύτερη ακτογραμμή του Φαλήρου έχει υποστεί τα τελευταία 40 περίπου χρόνια πολλές μετατροπές και έχουν γίνει διάφορες προτάσεις για την αξιοποίησή της.
Η περιοχή αυτή αποτελούσε μέχρι το 1950 περίπου, την πρώτη λουτρόπολη των Αθηνών. Στη συνέχεια όμως, από το’70 και μετά, η ακτογραμμή της υπέστει μια σειρά επιχωματώσεων, αποκόπτοντας την ιδιαίτερη σχέση του πολίτη-πεζού με τη θάλασσα. Οι επεμβάσεις που έγιναν από τότε μέχρι και σήμερα γίνονται μεμονομένα και δεν ακολουθείται ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο ανάπτυξης για το σύνολο της περιοχής, καθότι υπάρχουν επιρροές από πλήθος οικονομικών κυρίως συμφερόντων για την εκμετάλλευση και αξιοποιήσή της.
Η σημαντικότερη και μεγαλύτερης κλίμακας ανάπλαση έγινε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 με τη δημιουργία δύο «ολυμπιακών πόλων» (Φαληρικός Ορμος-Δέλτα Φαλήρου και Αγ. Κοσμά) και την επαναφορά του Τραμ στον παραλιακό άξονα.
Ερευνήθηκε αρχικά ένα μήκος ακτογραμμής από το Φαληρικό όρμο μέχρι τον Αγ. Κοσμά προκειμένου να γίνει καταγραφή της σημερινής κατάστασης και να εντοπιστούν προβληματικά σημεία που δημιουργήθηκαν εξαιτίας των μετασχηματισμών που έχει υποστεί το θαλάσσιο μέτωπο. Επιλέχθηκε κατόπιν ένα τμήμα του συνόλου της περιοχής να επιλυθεί σχεδιαστικά, από το Φλοίσβο Π. Φαλήρου μέχρι τη μαρίνα Αλίμου, καθότι αποτελεί το κομμάτι που έχει υποστεί τις λιγότερες συνέπειες των αλλαγών που αναφέρθηκαν. Είναι ο τελευταίος ανοιχτός χώρος της ευρύτερης αυτής περιοχής, που έχει καταφέρει να διατηρήσει ως ένα βαθμό την επαφή με τη θάλασσα, αλλά και να αναπτύξει παράλληλα ορισμένα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά. Η επαφή της πόλης με το παραλιακό μέτωπο διακόπτεται όμως απότομα, με την ύπαρξη της μεγάλης σε έκταση Μαρίνας Αλίμου.
Στόχος της επέμβασης είναι η ενίσχυση της σχέσης της πόλης του Φαλήρου με το θαλάσσιο μέτωπο. Να δοθεί η δυνατότητα καλύτερης σύνδεσης των επιμέρους περιοχών, με αναδιοργάνωση τμημάτων τους, λειτουργικά και θεματικά.
Για την επίτευξη αυτών των στόχων προτείνεται:
• ο σχεδιασμός μιας νέας πλατείας με άνοιγμα προς τη θάλασσα, όπου υπάρχει ο όμιλος αλιεών και χειμερινών κολυμβητών
• η μετατροπή του ρέματος Πικροδάφνης σε γραμμικό πάρκο που θα συνδέεται με την ακτή, εκτρέποντας την εκβολή του
• η μετατροπή της Μαρίνας Αλίμου σε «νησίδα φυσικού περιβάλλοντος» στραμένη προς τη θάλασσα, η οποία πέραν της χρήσης της μαρίνας θα δημιουργεί χώρο για δραστηριότητες αναψυχής
• η σύνδεση των ανωτέρω περιοχών με δίκτυο πεζοδρόμου και ποδηλατοδρόμου, το οποίο θα αποτελέσει μια «κινητή λωρίδα» πεζού-ποδηλάτη που θα διατρέχειτην ακτογραμμή και θα συνδέει τα επιμέρους τμήματα με τη θάλασσα.
Βασική επιδίωξη είναι η ομαλή μετάβαση από το αστικό στο θαλάσσιο μέτωπο της πόλης, με σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον. Με κεντρικό στοιχείο τον άνθρωπο, την κίνηση και τη δραστηριότητα που αυτός έχει αναπτύξει στον εν λόγω χώρο, γίνεται προσπάθεια να βελτιωθεί η επαφή του με τη θάλασσα και να αναδειχθούν περισσότερο τα τοπικά χαρακτηριστικά που ο ίδιος της έχει προσδώσει, αναβαθμίζοντας παράλληλα την αξία της πόλης του Π. Φαλήρου σε προσφιλή προορισμό των επισκεπτών της Αθήνας.
Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 145