Το συγκρότημα της πρώην καπνοβιομηχανίας Ματσάγγου, χωροθετείται στο κέντρο της πόλης του Βόλου, μεταξύ των οδών 28ης Οκτωβρίου, Π. Μελά, Ερμού και Μακεδονομάχων. Αποτελείται στο σύνολο από πέντε κτίρια κτισμένα από το 1920 έως το 1936, συνεπώς σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, με αποτέλεσμα το διαφορετικό αρχιτεκτονικό ύφος του καθενός. Το συγκρότημα κτιρίων ανήκει στην ιδιοκτησία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο.
Η παρούσα διπλωματική εργασία διαπραγματεύεται την ολοκλήρωση της επέμβασης – επανάχρησης στο ανεκμετάλλευτο υπόλοιπο του συγκροτήματος Ματσάγγου, έκτασης περίπου 2.000 τ.μ, το οποίο βρίσκεται επί των οδών Παύλου Μελά, Ερμού και Μακεδονομάχων.
Στην πρόταση για το υπό μελέτη κτίριο, συναντούμε την εξής τριπλή διαβάθμιση: ένα κτίριο διατηρητέο εσωτερικά και εξωτερικά, ένα εκλεκτικιστικό κτίριο έργο τέχνης, στο οποίο δεν επιτρέπεται επέμβαση και ένα κτίριο στο οποίο θα εφαρμόσουμε δύο πολιτικές. Αφενός θα διατηρήσουμε το ένα κομμάτι του κτιρίου, καθώς μας εξυπηρετεί ο ήδη υπάρχον κάναβός του και αφετέρου θα κατεδαφίσουμε το υπόλοιπο υπάρχον κτίριο. Για να φτάσουμε στο επιθυμητό της μελέτης αποτέλεσμα, έχουμε τρία επίπεδα επεξεργασίας. Αρχικά, δεν επεμβαίνουμε στο κτίριο Γ, εφόσον είναι χαρακτηρισμένο διατηρητέο. Το ένα τμήμα του κτιρίου Β επί της Παύλου Μελά παραμένει έως έχει, εφαρμόζοντας τα απαιτούμενα χωρίσματα και το ενισχύουμε, εσωτερικά με μανδύα από μπετόν. Ανέπαφη επίσης μένει και η όψη επί της στοάς Ματσάγγου και επί της οδού Μακεδονομάχων παρ’ όλη την διαχείριση που εφάρμοσαν προηγούμενοι μελετητές στο άνω κτίριο του Οικονομικού Τμήματος, καθώς επιθυμούμε να διαφαίνεται η συνέχεια της λογικής των όψεων. Στο εσωτερικό, όμως, των όψεων επεμβαίνουμε δραστικά με ένα μεταλλικής κατασκευής κτίριο - προσθήκη που ως σχτόχο έχει όχι να επισκιάσει αλλά να αναδείξει το υπάρχον μνημείο.
Το κτίριο θα δεχτεί χρήσεις που αφορούν τη φοιτητική κοινότητα,όπως αμφιθέατρα υποστηρικτικά του παραλιακού πανεπιστημιακού συγκροτήματος, χώρους για φοιτητές (internetcafe, φοιτητικό εστιατόριο, γραφεία φοιτητικών συλλόγων, κ.α.). Παράλληλα λόγω της κεντροβαρικής θέσης του στη κεντρική αγορά της πόλης, θα περιλαμβάνει χώρους έκθεσης, προβολής του εκπαιδευτικού έργου, οι οποίοι θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και από τους πολίτες για αντίστοιχες εκδηλώσεις.
Καταλήγοντας λοιπόν, η παρούσα μελέτη, επιδιώκει να ξεπεραστεί ο μαρασμός και η απαξίωση που βιώνει το συγκεκριμένο συγκρότημα σήμερα και να αποτελέσει αφορμή για ένα νέο μοντέλο σύνδεσης πανεπιστημιακού κτιρίου με την πόλη.
Επιβλέπων: Αδαμάκης Kώστας
Αριθμός Αναφοράς: 561
Η εργασία αυτή παρουσιάζει μία ερευνητική και σχεδιαστική προσέγγιση ενός πάρκου αναψυχής και προσωρινής κατοίκησης, προσανατολισμένη θεματικά σε extreme sports, δηλαδή το «Extreme Playground». Αρχικός προβληματισμός της εργασίας ήταν ο τρόπος ζωής και η κατοίκηση των υποομάδων που πρόκειται να το επισκεφτούν - bmx, skate, inkine, parkour, watersports - και κατά συνέπεια η σχεδιαστική υλοποίηση του εξειδικευμένου αυτού πάρκου.
Στο δεύτερο επίπεδο έρευνας αναζητήθηκαν περαιτέρω οι παράμετροι στο σχεδιασμό που προσδιορίζονται από την ευρύτερη περιοχή των Πευκακίων. Για την ανεύρεση στοιχείων πραγματοποιήθηκε πτήση μη επανδρωμένου οχήματος (Drone) για την ακριβή καταγραφή της βλάστησης και του ανάγλυφου. Εξετάζοντας τα στοιχεία της θεωρητικής έρευνας και των στοιχείων της περιοχής καταλήξαμε στις βασικές αρχές για τον σχεδιασμό του πάρκου, επικαλούμενοι το μανιφέστο των Claude Parent και Paul Virilio για το «κεκλιμένο επίπεδο», το ανάγλυφο του εδάφους και τον παραγόμενο από αυτό κάναβο.
Στη συνέχεια πραγματοποιήθηκαν ορισμένες διαγραμματικές προσεγγίσεις σχετικά με την τοποθέτηση του προγράμματος στο οικόπεδο, καθώς και η μορφή των κτιρίων με βασικά εργαλεία την τρισδιάστατη απεικόνιση και τη χρήση τομών. Επιπροσθέτως, δημιουργήσαμε διαγράμματα ροής κινήσεων των ομάδων για την απόδοση της κάλυψης του οικοπέδου.
Αφού δημιουργήσαμε τις παραμέτρους της έρευνας προχωρήσαμε στο σχεδιασμό αρχικά των πάρκων και στη συνέχεια των κτιριακών χώρων. Βασικός μας στόχος ήταν να γεφυρώσουμε τα επιμέρους προγράμματα και τη συνέχεια ροών των διαδρομών σε όλο το οικόπεδο. Ο σχεδιασμός των κτιρίων βασίζεται σε τρεις τυπολογίες οι οποίες σχετίζονται με το ανάγλυφο του εδάφους, τον δημιουργούμενο κάναβο και το πρόγραμμα.
Τέλος, στα επόμενα κεφάλαια παρατίθενται σχέδια των κτιρίων αλλά και των μονάδων διαμονής της κάθε υποομάδας που μελετήσαμε, καθώς και λήψεις από διαφορετικές οπτικές του οικοπέδου για να γίνει κατανοητή η διαμόρφωση του υπάρχοντος τοπίου στο υπάρχον τοπίο.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 564
Η διπλωματική αύτη εργασία αφορά τον επανασχεδιασμό των ήδη υπαρχόντων κτιριακών δομών της πολυτεχνικής σχολής της πόλης του Βόλου.
Το οικόπεδο της πρότασης βρίσκεται έναντι της ήδη υπάρχουσας πολυτεχνικής σχολής στη συμβολή των οδών, Αθηνών, Αλαμάνας, Σέκερης και Χέυδεν παράλληλα στις όχθες του ποταμού Κραυσίδωνας .
Οι σημερινές αυτές κτιριακές δομές η αλλιώς το campusτου πανεπιστήμιου Θεσσαλίας , βρίσκονται στην είσοδο της πόλης του Βόλου, σε μια πρώην βιομηχανική ζώνη. Βορειοανατολικά βλέπει στο Όρος Πήλιο και δυτικά στο Όρος Όθρυς ενώ νότια βλέπει στον Παγασητικό κόλπο. Στην ανατολική πλευρά του υπάρχει η συνοικία ‘’Παλιά ‘’, μια υπό ανάπτυξη ζώνη του βόλου. Το συγκρότημα αυτό αποτελείται αρχικά από τα κτήρια του πρώην εργοστάσιου Παπαρήγα τα όποια ανακαινιστήκαν και από το νέο κτίριο του τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης.
Το γεγονός ότι οι ήδη υπάρχουσες πολυτεχνικές εγκαταστάσεις δε σχεδιάστηκαν για πανεπιστημιακή χρήση, η πρόταση έγκειται στον επανασχεδιασμό αυτών.
Κεντρικό άξονα σχεδιασμού αποτελεί ο μεγάλος αριθμός εσωτερικών αυλών, γύρω από τις οποίες αναπτύσσονται οι πανεπιστημιακές υποδομές.
Καθώς το οικόπεδο βρίσκεται στην είσοδο της πόλης του Βόλου και σε μια υποβαθμισμένη περιοχή γεμάτη ερείπια και εγκαταλελειμμένες ιδιοκτησίες, ένα κτίριο τοπόσημο την περιοχή ήταν αναγκαίο. Όσον αφορά το σχεδιασμό, οι παραπάνω αναφερόμενες εσωτερικές αυλές βυθίζονται κάτω από τη στάθμη μηδέν, ηχοπροστασία από μια συνεχώς φορτισμένη Αθηνών. Η αλληλένδετη σύνδεση των 3 σχολών με διαμήκη διάδρομους επαναπροσδιορίζει την ταυτότητα ενός νέου τύπου πανεπιστήμιου. Τέλος το χαμηλό ανάστημα του κτηριακού κελύφους έρχεται να σεβαστεί το αντίστοιχο της ευρύτερης περιοχής.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 554
Η διπλωματική εργασία έχει ως στόχο να διερευνήσει τη σχέση της παραγωγής του χώρου με αυτή της κατασκευής και διάχυσης των εικόνων που εντάσσονται στην πληροφοριακή σφαίρα.
Η τεχνοεπιστημονική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών έχει καταφέρει από τη μιανα δημιουργήσει εργαλεία και συμπλέγματα εργαλείων που παραποιούν την πληροφορία και από την άλλη την αύξηση, τόσο της ταχύτητας ροής της όσο της επαφή της με τα ανθρώπινα αισθητηριακάόργανα. Έτσι, βρισκόμαστε μέσα σε ένα θολόνεφέλωμα όπου είδηση και πραγματικότητα , πληροφορία και ψυχαγωγία, αλήθεια και ψεύδος δεν έχουν πλέον διακριτά όρια μεταξύ του.
Με βάση αυτές τις θέσεις επιχειρήσαμενα δώσουμε υλική υπόσταση στο άυλο της πληροφορίας προτείνοντας τη διαμόρφωση του εσωτερικού ενός βαν με σκοπό, η νέα χρήση που θα φιλοξενήσει, να παράγει πραγματικότητα. Το βαν αποκτά σταθερό εξοπλισμό γραφείου, καμαρινιού, μία ειδικά διαμορφωμένη συρταριέρα-εργαλειοθήκη, που παρέχει τα κατάλληλα αντικείμενα για την δημιουργία της συνθετικής πληροφορίας, και ένα νέο όνομα, Infectious Trans.Motor (i.trans.motor). Η μέθοδος που ακολουθούν οι χρήστες του βαν είναι οι εξής : πηγαίνουν σε ένα μέρος που αποτελει το κατάληλο σκηνικό, χρησιμοποιούν τον εξοπλισμό του για να δημιουργήσουν οπτικοακουστική τεκμηρίωση, την επεξεργάζονταικαι στη συνέχεια διαχέουν τις πληροφορίες που έχουν κατασκευάσειστα M.M. (Μαζικά Μέσα).
Σε μία κατεύθυνση διερεύνησης της σχέσης που μπορεί να έχει η πληροφορία με την παραγωγή δομημένου χώρου, χρησιμοποιούμε το i.trans.motor με σκοπό να κάνουμε τρείς μετασχηματισμούς στην πόλη του Βόλου.
Οι μετασχηματισμοί αυτοί αναφέρονται ως αντιβιώσεις, και η πληροφορία, που χρειάζεται για να τους καταστήσει απαραίτητους, ως ιός. Το σχήμα αυτό χρησιμοποιείται με σκοπό να τονισθεί ο ρόλος που έχει η είδηση στην διαμόρφωση της σκέψης, τις επιθυμίες που δύναται να δημιουργήσει γεννώντας κενά και ο ακούσιος παρωπιδισμόςτων θυμάτων του προς τη μεγάλη λύση.
Επιβλέπων: Τζιρτζιλάκης Γιώργος
Αριθμός Αναφοράς: 541
Οι ήρωες του τρόμου ποτέ δεν άλλαξαν. Πάντοτε έχουν μνησικακίες, πάντοτε βρίσκονται σε παράνομα ραντεβού στη μέση του πουθενά, στο απόγειο της νύχτας. Παλεύουν με τις ενοχές και τις νευρώσεις τους, καταπιέζουν τις ορμές και τις επιθυμίες τους, και κυνηγούν πάντοτε τα ίδια όνειρα και έχουν τις ίδιες φιλοδοξίες και πειρασμούς. Συνεχίζουν να ψέλνουν πάνω στην καταπίεση της επιθυμίας, την ενοχή της απόλαυσης και το αξιοθρήνητο σκοτάδι της απάνθρωπης ιστορίας τους. Και πάντοτε, πάντοτε, βρίσκουν φρικαλέο θάνατο. Γιατί αν θεωρούμε ότι διαπράττουμε κάποια αμαρτωλή πράξη για την οποία ντρεπόμαστε, τότε ξανά, και πάντοτε, η ύβρις απαιτεί Νέμεσις.
Όσο θεωρούμε πως πρέπει να ντρεπόμαστε για τις ορμές μας, αυτές πάντοτε θα μας καταδιώκουν και θα μας τιμωρούν.
Εδώ, ένα νέο σκηνικό ανοίγεται μπροστά μας, μια πλατφόρμα των αισθήσεων, μια αυτοκρατορία όπου όλο και περισσότερο αποκαλύπτονται οι γυμνές και άνευ ορίων ορμές, μια εγκατάσταση, μια δομή, από την οποία προσπαθούμε να εξοστρακίσουμε οποιοδήποτε στοιχείο κοινωνικού περιορισμού και κανόνα, πολιτισμικής νεύρωσης, και μένει το σώμα και οι ορμές του, άνευ σκοπού και παραγωγικότητας, άνευ άγχους και εκπλήρωσης. Ένα συνονθύλευμα που εμπεριέχει την ηθική του ορμέμφυτου, το αγαθό και την άβυσσο του τερατώδους.
Δημιουργούνται θεατρικά σχεδόν σκηνικά, σκηνές και πράξεις και απαλλαγμένες από το φόβο της ζωής και της ασυνέχειάς της, απαλλαγμένες από την ενοχή της απόλαυσης - όχι επειδή υπάρχει κάποια ανώτερη πια δύναμη ή τρόμος, όχι, επειδή δεν έχει νόημα και σημασία να φοβάται κανείς αυτό που δεν μπορεί να τον αγγίξει.
Εισερχόμαστε λοιπόν στο γιγαντιαίο σκουλήκι - κατακτητής. Γινόμαστε ένα με τον εγκέφαλό του, τα έντερά του και τις πολλαπλές του καρδιές. Μας προστατεύουν τα τοιχώματά του και μέσα είμαστε ασφαλείς από τον έξω κόσμο. Κάθε ανάγκη, κάθε επιθυμία, κάθε σκέψη και κάθε ορμή μπορούν να πραγματοποιηθούν μέσα στο σκουλήκι, μέσα στο τέρας, χωρίς κανέναν φόβο καταστροφής ή αυτοκαταστροφής, καμία ενοχή απρέπειας και κανέναν αναγκαστικό καθωσπρεπισμό.
Επιβλέπων: Τζιρτζιλάκης Γιώργος
Αριθμός Αναφοράς: 539
Τι είναι μια παιδική χαρά; Είναι μια άγρια χαρά. Μία αδηφάγα φαντασία πλούσια σε υπερβάσεις εκτονώνεται μέσω της σωματικής έκρηξης.Τι είναι το playground, ο παιχνιδότοπος; Είναι ο τόπος που τα παραπάνω συμβαίνουν. Όταν δεν υπάρχει η σωματικότητα τότε αυτός ο τόπος βρίσκεται παντού και κυρίως εκεί που δεν μπορεί να βρίσκεται το σώμα.
Αφήνοντας τον περιορισμένο χαρακτήρα της παιδικής χαράς γίνεται μια προσπάθεια προσέγγισης εκείνου του τόπου όπου το παίζων σώμα δε θα έχει ηλικία, βάρος, όρια, και θα βρίσκεται στο ανάμεσα. Ούτε στο πάνω, ούτε στο κάτω.Δε θα χρειάζεται πόδια να περπατήσει ή κανόνες για το πως να παίζει, παρα μόνο θα αφηνεται στην ακολουθία των κινήσεων η οποία θα οδηγεί το σώμα σε ολοένα και διαφορετικά σημεία ενός ασταθούς περιβάλλοντος.
Τι είναι να παίζεις στο αστικό τοπίο της Κυψέλης. Το περιβάλλον ενιαίο, γκρι και τσιμέντο * η φαντασία ο μόνος τρόπος να εξελίσσεις το παιχνίδι. Σε αυτό το παιχνίδι η θεματολογία μπαίνει από τους χωρους που κανείς δεν μπήκε, ή δε βγήκε. Το βλέμμα ακολουθεί μία αδεσποτη γάτα να εκτελεί άλματα καθιστώντας το οικοδομικό τετράγωνο σχεδόν κουκλόσπιτο. Οι γραμμές γίνονται έντονες και είναι μαλλόν ο μόνος τρόπος να περιγράψεις αυτό που βλέπεις. Αλλά δεν είχαμε καταφέρει ποτέ να κάνουμε μια ευθεία γραμμή.
Έτσι λοιπόν πλέχτηκαν από τον διάφανο σωλήνα, χαλιά και στρώματα, διάδρομοι και γέφυρες, κούνιες και πατήματα ωστε το παίζων σώμα να βρεθεί αιωρούμενο σε αναρτημένες επιφάνειες, αναζητώντας τα όρια και τη χαμένη αγριότητα. Το PLAY [on] GROUND είναι πλεγμένες επιφάνειες από αλφαδολάστιχο η πλέξη του οποίου, σε κάθε σημείο, γίνεται πάτημα, λαβή, επιφάνεια πτώσης, κούνια ή απλά σημείο ξεκούρασης. Μία κατασκευή εμπνευσμένη και προορισμένη από και για το αστικό παιχνίδι. Μπορεί να φιλοξενήσει από μικρές ηλικίες μέχρι και ενήλικες, ανεξαρτήτου βάρους. Στόχος της κατασκευής είναι αναλόγως τις διαστάσεις του κάθε αστικού κενού, να πολλαπλασιάζεται και να αλλάζει διαστάσεις προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του διαθέσμιου, για ανάρτηση, «εναέριου» χώρου.
Επιβλέπων: Ψυχούλης Αλέξανδρος
Αριθμός Αναφοράς: 547
Η διπλωματική εργασία πλαισιώθηκε απο μια θεωρητική προσέγγιση της έννοιας του χώρου και του τρόπου ύπαρξης μέσα σε αυτόν με κεντρική αναφορά στη γεωγραφική σημειωτική της παρουσίας στο γεωγραφικό χώρο και την επέκτασή της σε υβριδιακά περιβάλλοντα που επαναπροσδιορίζουν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τη σύσταση, τις ιδιότητες και τις διαστάσεις του χώρου. Η ανάλυση συστάθηκε με βάση την έννοια της πολλαπλότητας (multiplicity, Gilles Deleuze, Félix Guattari) και μελετήθηκε ως προς την εφαρμοσιμότητά της σε πεδία όπου το ψηφιακό, το πραγματικό και το αφηγηματικό συγκλίνουν. Ως τέτοιο, το θέμα του project επεξεργάζεται το ρόλο και τη χρηστικότητα της αρχιτεκτονικής, την ταύτιση(;) πραγματικού χρόνου - πραγματικού χώρου (real time-real space) και τον τρόπο με τον οποίο το άτομο μπορεί να ενυπάρχει σε επαυξημένα περιβάλλοντα. Η επέκταση, με την τυπική έννοια της προσάρτησης ενός χώρου σε μια υπάρχουσα δομή, αποτελεί τη βασική απόληξη της θεωρητικής προσέγγισης και της συνθετικής διαδικασίας προτείνοντας μια επέκταση μουσείου που εγκαθίσταται ψηφιακά στον πραγματικό γεωγραφικά χώρο και γίνεται περιηγήσιμη μέσω της εφαρμογής Xtended (Android App, Google Play/Xtended). Προγραμματικά η επέκταση μουσείου (χώρος έκθεσης, αμφιθέατρο, αίθριο) προτείνεται ως μια πλατφόρμα που παρέχει τη δυνατότητα έκθεσης ψηφιακού υλικού (screen-based media, ψηφιακές μορφές τέχνης, τρισδιάστατες ψηφιοποιήσεις ‘συμβατικών’ έργων τέχνης) και που μπορεί να λειτουργεί και σε συνεργασία με υπάρχοντες εκθεσιακούς θεσμούς. Το project Xtended, απο τη θεωρητική ανάλυση ως τον καθεαυτό χώρο της επέκτασης, το εκθεσιακό περιεχόμενο και την εφαρμογή του, ενεργοποιεί μια δυναμική συσχέτιση ατόμου-χώρου εξετάζοντας την προβληματική του χώρου (site-specificity, in-situ, ex-situ) σε σχέση με το ψηφιακό milieu.
Επιβλέπων: Αντονάς Αριστείδης
Αριθμός Αναφοράς: 537
Η διπλωματική εργασία διαπραγματεύεται την Ακρόπολη της Αθήνας ως τόπο-σύμβολο. Μετά από μια σύντομη εισαγωγική αναφορά στην ιστορία της Ακρόπολης από την προϊστορία μέχρι τη νεότερη εποχή, οι προτάσεις που ακολουθούν επιχειρούν να χαρτογραφήσουν και να επαναπροσδιορίσουν τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται και χρησιμοποιείται ο «ιερός βράχος».
Οι τέσσερις πρώτες προτάσεις ακολουθούν κοινή μεθοδολογία και ανάπτυξη. Η εισαγωγή στο πνεύμα της καθεμιάς γίνεται με δυο χαρακτηριστικά αποφθέγματα και μια αντιπροσωπευτική εικόνα. Ακολουθεί μια επιλογή από εικόνες αρχείου, ένα σενάριο με τη μορφή κατασκευασμένου τεκμηρίου και ένα θεωρητικό κείμενο. Στη συνέχεια, η πρόταση αναπαρίσταται με ένα χάρτη χρήσεων και αρχιτεκτονικά σχέδια, ανάλογα της κάθε πρότασης, φωτοσουρεαλιστικές εικόνες και κατασκευασμένα στοιχεία προπαγάνδας.
Στην Κατάληψη «Ακρόπολη», η διαχείριση του λόφου περνάει στη χέρια του αθηναϊκού πλήθους, μετά από τα γεγονότα μιας μελλοντικής χρεοκοπίας. Το χωρικό αποτέλεσμα μεταμορφώνει το βράχο κυρίως σε επίπεδο χρήσεων και υπό ένα γενικευμένο adhoc πνεύμα. Στο Κάμπινγκ «Ακρόπολη», μια σειρά από μεγάλες φυσικές καταστροφές σβήνουν την Αθήνα από το χάρτη και μετατρέπουν την Ακρόπολη σε νησί, που με τη σειρά του φιλοξενεί μια πλήρως εξοπλισμένη κατασκήνωση. Στο Μητροπολίτικο Πάρκο «Ακρόπολη», μετά από κρατική παρέμβαση, ο Παρθενώνας αναχωρεί για μια παγκόσμια περιοδεία αφήνοντας ένα δύσκολα διαχειρίσιμο κενό στη θέση του. Αναμένοντας την επιστροφή του μνημείου, στην επιφάνεια του λόφου κατασκευάζεται ένα Πάρκο, με ήπιες φυτεύσεις, αθλητικές εγκαταστάσεις και μια μνημειώδη κατασκευή στη θέση του Παρθενώνα. Στο Θεματικό Πάρκο «Ακρόπολη», ένα λούνα παρκ εγκαθίσταται στον «ιερό βράχο» και τον μετατρέπει σε όχημα αποπληρωμής του δημοσίου χρέους και προορισμό διασκέδασης για επισκέπτες από ολόκληρο τον κόσμο.
Η πέμπτη πρόταση, υπό τον τίτλο «Ακρόπολη», δεν καταλήγει σε κάποιο συγκεκριμένο χωρικό αποτέλεσμα, παρά ασχολείται με τη σχέση της Ακρόπολης με την Αθήνα και είναι μια προσπάθεια υπέρβασης του συμβολικού φορτίου του μνημείου. Η καταληκτική θέση της διπλωματικής εργασίας, προτρέπει σε μια νέα θεώρηση του μνημείου, πάνω και πέρα από την επιβεβλημένη ιερότητα του, κάτω από ένα γενικότερο πνεύμα διαρκούς αμφισβήτησης και επαναπροσδιορισμού.
Επιβλέποντες: Παπαδημητρίου Μαρία, Τζιρτζιλάκης Γιώργος
Αριθμός Αναφοράς: 535