Στην παρούσα διπλωματική εργασία με τίτλο ΑμεΑ_ Άνθρωποι με Αθλήματα παρουσιάζεται ο σχεδιασμός Παραολυμπιακού Προπονητικού Κέντρου στην Λεμεσό της Κύπρου. Η πόλη και γενικότερα η χώρα, βρίσκεται στο επίκεντρο των επισκέψεων όσο αφορά την προετοιμασία αθλητών για τις διάφορες ανά τον κόσμο αθλητικές διοργανώσεις. Κύριος λόγος, το εύκρατο κλίμα και η ηλιοφάνεια. Από την μεριά μας, θελήσαμε να ασχοληθούμε ειδικότερα με τον σχεδιασμό ενός προπονητικού κέντρου, ιδικά διαμορφωμένο για άτομα με αναπηρίες. Θέλοντας να επιτύχουμε μια μορφή συνεργασίας και αλληλεπίδρασης με την πόλη, κάποια αθλήματα φιλοξενούνται στους ήδη υπάρχοντες αθλητικούς χώρους της πόλης. Με τον τρόπο αυτό, στο οικόπεδό μας, υπάρχουν κυρίως χώροι ιππασίας, ξιφασκίας, τοξοβολίας, σκοποβολής, ποδηλασίας, φιλοξενίας, παροχής πρώτων βοηθειών και εστίασης.
Τα Άτομα με Αναπηρίες (ΑμεΑ) είναι Άνθρωποι. Άτομα με κινητικά προβλήματα, άτομα απλά, που μπορούν να περπατούν με τροχοκάθισμα. Άτομα με προβλήματα όρασης, άτομα απλά σαν όλους που μπορούν να δουν τα πάντα με την βοήθεια ενός μπαστουνιού. Άτομα με προβλήματα ακοής, απλά καθημερινά άτομα που μπορούν να ακούσουν και να επικοινωνήσουν με όλους μέσω των χεριών και των εκφράσεών τους. Δεν είναι διαφορετικοί από τον κάθε άλλο άνθρωπο, απλώς, λόγω των προβλημάτων υγείας που αντιμετωπίζουν, καλύπτουν τις ανάγκες τους με διαφορετικό τρόπο. Για να μπορέσουν να καλύψουν τις ανάγκες τους, έχουν ωστόσο ανάγκη την βοήθεια του περιβάλλοντος όπου ζουν. Όλοι έχουμε ανάγκη να κινούμαστε στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο με άνεση και ασφάλεια, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Όπως επίσης, έχουμε ανάγκη την κατανόηση, το σεβασμό και την αγάπη των συνανθρώπων μας.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 538
Η περιοχή του Ελαιώνα βρίσκεται στο βορειοδυτικό όριο της πόλης των Αθηνών. Μέχρι και τα μισά του εικοστού αιώνα στην περιοχή κυριαρχούσε η αγροτική παραγωγή. Από το τέλος του εμφυλίου και έπειτα στη περιοχή του Ελαιώνα άρχισαν να εγκαθίσταται διάφορες βιομηχανίες και βιοτεχνίες. Ουσιαστικά ο ελαιώνας ήταν το όριο μεταξύ της βιομηχανικής ζώνης της Αθήνας που βρισκόταν παράλληλα με τη ροή του Κηφισού. Μόνο ένα μικρό κομμάτι της περιοχής είναι ζώνη κατοικίας.
Στην περίοδο της μεταπολίτευσης, λόγω της ύπαρξης των βιομηχανιών, η περιοχή αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα ρύπανσης. Οι πιο πολλές παλιές βιομηχανίες μέχρι και τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα μεταφέρονται σε άλλες βιομηχανικές ζώνες, είτε κλείνουν και το μόνο που μένει στην περιοχή είναι τα εργοστασιακά κουφάρια τους.
Από τότε και μέχρι σήμερα ο Ελαιώνας βρίσκεται συνέχεια στο κέντρο σχεδίων ανάπλασης. Ουσιαστικά ο ελαιώνας είναι μια περιοχή δίπλα στο κέντρο της πόλης που μορφολογικά διαφέρει ριζικά με αυτή και δίνει τη δυνατότητα για ανάπτυξη διάφορων πολεοδομικών προτύπων.
Στα πλαίσια των παραπάνω έγινε η επιλογή της περιοχή και περαιτέρω του συγκεκριμένου οικοπέδου όπου βρίσκεται η χαρτοβιομηχανία Αθηνών (softex). Το οικόπεδο της βιομηχανίας βρίσκεται επί της Ιεράς οδού.
Στην παρέμβασή μας επιλέξαμε να μην διατηρήσουμε κάποιο από τα υπάρχοντα κτίρια, αλλά να προχωρήσουμε στη συγκρότηση ενός νέου πολεοδομικού προτύπου.
Στόχος μας είναι η παραγωγή ενός πολεοδομικού προτύπου που θα αντιπαρέρχεται την κυρίαρχη αντίληψη για τη συγκρότηση του χώρου κατοικίας (ιδιωτικός παράγοντας βλέπε τράπεζες δάνεια), αλλά και θα ασκεί κριτική στα πρότυπα της εργατικής κατοικίας του μοντερνισμού. Για αυτό το λόγο στο πολεοδομικό μας πρότυπο παίζει καθοριστικό ρόλο η συγκρότηση χώρων παραγωγής όπου θα χρησιμοποιείται υψηλή τεχνολογία.
Τέλος, η μονάδα κατοικίας αποτελείται από τους βασικούς ιδιωτικούς χώρους που βρίσκουμε σε μία κατοικία, ή αλλιώς θυμίζει το δωμάτιο ενός ξενοδοχείου. Ουσιαστικά στα κτίρια κατοικίας έχουμε μία ζώνη ιδιωτικών χώρων στο εξωτερικό, ένα κοινόχρηστο διάδρομο, που ενώνει τις κατοικίες με τον πυρήνα του κτιρίου που αποτελείται από τον δίκτυο των κοινόχρηστων χώρων.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 562
Στόχος της πρότασης είναι η ενσωμάτωση της ιστορίας της πόλης της Φλώρινας (όπως αυτή αποτυπώνεται στο κτιριακό της απόθεμα που αποτελείται είτε από ερείπια κτισμάτων είτε από κτίσματα των οποίων έχει μεταβληθεί η λειτουργία) στην καθημερινή χρήση που της γίνεται. Μέσο για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η αναζωογώνηση ενός τμήματός της.
Επιλέγονται 3 υφιστάμενα ερείπια κτισμάτων της Οθωμανικής περιόδου της πόλης σαν τα κατ’ εξοχήν σημεία τα οποία πρέπει να εισαχθούν στην καθημερινότητα της χρήσης της Φλώρινας από τους κατοίκους και τους επισκεπτες της. Η πρόταση επικεντρώνεται σε ένα τμήμα του παρόχθιου προς τον ποταμό Σακούλεβα κομματιού της πόλης καθώς το τμήμα αυτό «οριοθετείται» από τα 3 προαναφερθέντα σημεία. Επίσης, μιας και το ποτάμι είναι το μοναδικό σταθερό σημείο στη μορφολογία της πόλης ανεξάρτητα από την οποιαδήποτε ιστορική περίοδο της, συνδέεται σημασιολογικά με το στόχο της πρότασης: τα επιλεγμένα κτίσματα αποτελούν ένα θραύσμα της ιστορίας της πόλης και, για τον λόγο αυτό, συνδέονται με το σημείο εκείνο της πόλης που έχει σταθεί σταθερό στο πέρασμα του χρόνου. Τέλος, το επιλεγμένο τμήμα δεν χρίζει ιδιαίτερα σημαντικής χρήσης από τους κατοίκους της Φλώρινας, γεγονός που δημιουργεί μια πρόκληση στο σχεδιασμό και ολοκληρώνει την στόχευση της πρότασης.
Σχεδιάζονται 2 διαδρομές: μία που συνδέει τα 3 σημεία ιστορικού ενδιαφέροντος και μία που αποτελεί έναν παρόχθιο περίπατο στο ποτάμι. Οι δύο αυτές διαδρομές αλληλοτέμνονται και αλληλοεπικαλύπτονται έτσι ώστε η καθημερινότητα του περιπάτου να συνδέεται με την πληροφόρηση πάνω στην ιστορία της πόλης.
Η διαδρομή ιστορικού ενδιαφέροντος χαρακτηρίζεται από σημειακές επεμβάσεις στον περιβάλλοντα χώρο των σημείων ενδιαφέροντος, που στόχο έχουν την ανάδειξή τους.
Η διαδρομή περιπάτου χαρακτηρίζεται από την ενίσχυση της γραμμικότητας του τοπίου για τη δημιουργία μιας πορείας και την ενίσχυση της εμπειρίας του χρήστη, της σχέσης του με το υγρό στοιχείο, το τοπίο της πόλης και το περιβάλλον της.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 553
H πόλη του Βόλου στον αστικό ιστό της, δεν προσφέρει πολλές εναλλακτικές δυνατότητες στους πολίτες της για περίπατο, χαλάρωση, άθληση, που να είναι απαλλαγμένες και από την κίνηση τροχοφόρων, όπως αυτό συμβαίνει σε άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Κατά κύριο λόγο τέτοιες δραστηριότητες προσφέρονται μόνον στο παραλιακό μέτωπο της πόλης όπου βλέπει κανείς να περπατούν οι κάτοικοι, να κάνουν τα θαλάσσια λουτρά το καλοκαίρι, να απολαμβάνουν στιγμές χαλάρωσης οι μεγαλύτεροι και στιγμές παιχνιδιού οι μικρότεροι.
Η κεντρική ιδέα της διπλωματικής εργασίας είναι η ανάπλαση και η διαμόρφωση του παραλιακού μετώπου στην περιοχή του Αναύρου. Παρατηρώντας πιο προσεκτικά τις γραμμές κίνησης που ακολουθεί κανείς κατά τη βόλτα του στο παραλιακό κομμάτι της πόλης του Βόλου, διαπιστώσαμε ότι διακρίνονται σε δύο κατηγορίες. Η πρώτη γραμμή κίνησης εκτείνεται από το λιμεναρχείο έως το λιμενοβραχίονα, ενώ η δεύτερη έχει το ίδιο σημείο εκκίνησης και επεκτείνεται έως τον Ιερό Ναό του Αγίου Κωνσταντίνου. Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που κάποιος επιλέγει να συνεχίσει τον περίπατό του έως την ξενοδοχειακή μονάδα του Ξενία ή ακόμα και μέχρι την παραλία του Αναύρου. Θεωρήσαμε, λοιπόν, σκόπιμο να δημιουργήσουμε ένα κόμβο δραστηριοτήτων στο παραλιακό μέτωπο του Αναύρου, ώστε να δώσουμε τη δυνατότητα στον επισκέπτη, να συνεχίσει τον περίπατό του έως εκείνο το κομμάτι της πόλης. Συνδυάζοντας δραστηριότητες και λειτουργίες τόσο με εκπαιδευτικό όσο και με ψυχαγωγικό χαρακτήρα, δημιουργήσαμε ένα πόλο έλξης, ο οποίος απευθύνεται σε κάθε ηλικίας περιπατητή. Η διαμόρφωσή μας τοποθετείται στο τμήμα μπροστά από το Αρχαιολογικό Μουσείο και το παλαιό Νοσοκομείο της πόλης του Βόλου και εκτείνεται από την ξενοδοχειακή μονάδα του Ξενία έως την παραλία του Αναύρου.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 532
Η χωρίς όρια επεκτάση των «τσιμεντένιων» αστικών κέντρων πάνω από πεδιάδες και ποταμούς μετέτρεψαν αυτά τα κέντρα σε μη βιώσιμους, για τους κατοίκους, χώρους με κυρίαρχη την αίσθηση του φόβου και του θυμού όταν περιηγούνται σε αυτά. Τα τελευταία χρόνια, όμως, παρατηρείται μια έντονη προσπάθεια επαναφοράς του φυσικού στοιχείου, με στόχο την δημιουργία ενός πιο ειρηνικού, δημιουργικού και βιώσιμου χώρου για τον άνθρωπο.
Η παρούσα διπλωματική εργασία αναφέρεται σε μια μικρότερης κλίμακας πόλης, σε μια κωμόπολη, την Σπερχείαδα Φθιώτιδος, όπου αν και επαρχιακή δεν ξέφυγε της λογικής καταπάτησης της φύσης για περισσότερο αστικό χώρο και εστιάζει στο «Μέγα Ρέμα» που είναι το ρέμα που την διατρέχει, σχίζοντάς την σε δύο κομμάτια, γεγονός που οδήγησε τις παρελθοντικές δημοτικές αρχές στο μπάζωμά του και στην γενικότερη παραμέλησή του. Στόχος, λοιπόν, είναι η ανάδειξη του ρέματος αυτού ως ένα πολύ ζωντανό κομμάτι της πόλης, και όχι η απόκρυψή του, καθώς επίσης η απόδειξη ότι μπορεί να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα δύο κομμάτια στα οποία την χωρίζει λόγω της θέσης του. Έτσι, μέσα από ένα σύστημα παράλληλων και εγκάρσιων,προς την κοίτη του ρέματος, διαδρομών αξιοποιώντας τις διαφορετικές υψομετρικές του, καθώς και με την πρόταση διαφόρων χρήσεων εμπορικού (υπαίθρια αγορά), πολιτιστικού (πολιτιστικό κέντρο, υπαίθριο θέατρο) και ψυχαγωγικού (αναψυκτήρια, παιδικές χαρές) χαρακτήρα γίνεται μια προσπάθεια μετατροπής αυτής της κρυμμένης υδάτινης ραχοκοκαλιάς της πόλης σε μια ζωντανή, πράσινη, φυσική ραχοκοκαλιά της πόλης, σ’ ένα συνεκτικό δίκτυο που θα ενώνει τον δημόσιο χώρο προς πάσα κατεύθυνση, αναβαθμίζοντας το βιοτικό επίπεδο της πόλης.
Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 563
Η παρούσα διπλωματική εργασία αποτελεί αναζήτηση των τρόπων με τους οποίους η διαδικασία της παραγωγής του ψωμιού θα μπορούσε να εμπλακεί στο πρόγραμμα χρήσης και κατοίκησης μιας πλατείας. Αν το ψωμί, ο μόχθος για την παραγωγή του, η μυρωδιά του, η εστία στην οποία ψήνεται, γίνουν έκθεμα και καθημερινότητα των περαστικών της πλατείας, τότε αναζητούμε το πώς θα μεταβάλλονταν οι κινήσεις και οι σχέσεις τους με αυτήν και το πώς εκείνη θα εναρμονιζόταν με την παραπλήσια αγορά.
Η πλατεία που μελετάται για να φιλοξενήσει τα παραπάνω είναι η πλατεία Βαρβακείου, ανάμεσα στις οδούς Αθηνάς, Αριστογείτονος, Σωκράτους και Αρμοδίου, στο κέντρο της Αθήνας. Η πλατεία ήδη συγκεντρώνει κάποιες από τις χρήσεις της κεντρικής αγοράς του δήμου, ενώ όμως κανείς στην περιοχή συναντά την κρεαταγορά, την ψαραγορά, τη λαχαναγορά, μπορεί να βρει τον άρτο του μόνο σε πολύ μικρά πρατήρια αραιά διασπαρμένα στη γύρω περιοχή. Προτείνεται λοιπόν η τοποθέτηση αρτοποιείου στο εσωτερικό της πλατείας. Στα χνάρια της "μαγειρικής οικονομίας", αποφάσισα να διαμορφώσω τη νέα πλατεία από τα "περισσευούμενα", χρησιμοποιώντας δηλαδή μεγάλο κομμάτι του ήδη υπάρχοντος υπόγειου χώρου στάθμευσης, διατηρώντας πολλά από τα δομικά αλλά και λειτουργικά χαρακτηριστικά της, όμως ταυτόχρονα κάνοντας μικρές αλλά ελπίζω σημαντικές τροποποιήσεις για να βελτιωθεί η κίνηση, η χρήση και η "γεύση" της πλατείας.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 544
Θέμα μελέτης υπήρξε ο σχεδιασμός μιας Αρχιτεκτονικής Σχολής, στην πόλη των Ιωαννίνων. Το οικόπεδο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, ώστε να μπορεί να αλληλοεπιδρά με το δημόσιο χώρο της. Βασικά μορφολογικά στοιχεία του κτιρίου κατά το σχεδιασμό, υπήρξαν τα κεκλιμένα επίπεδα και το κέλυφος. Όσον αφορά τα πρώτα, στόχος υπήρξε η διείσδυση της κίνησης της πόλης, στον εσωτερικό χώρο του κτιρίου, μέσω ραμπών, οι οποίες μπορεί να θεωρηθούν ως μία συνέχεια της πόλης. Αντίστοιχα, το δεύτερο, ακολουθώντας τα όρια του οικοπέδου, χαρακτηρίζεται από έντονη διαφάνεια, αλλά και διάτρηση. Βασικό στοιχείο του κελύφους είναι τα τρία αίθρια, στοχεύοντας στην βέλτιστη επικοινωνία του έξω με το μέσα. Η διαχείριση των χώρων του κτιρίου βασίστηκε στη διάχυση των λειτουργιών του, επιδιώκοντας τη σχέση των φοιτητών και των καθηγητών, καθώς και στην ενίσχυση των κινήσεων στους διαδρόμους, ως πρόσθετοι χώροι εργασίας.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 551
Για τον Foucault, οι ετεροτοπίες αποτελούν χώρους πραγματικούς και θεσμοποιημένους, χώρους που στεγάζουν το αλλιώτικο και το έτερο και βρίσκονται μπερδεμένοι μέσα στο πλέγμα του αστικού ιστού, «ένα είδος υλοποιημένης ουτοπίας στην οποία όλες οι πραγματικές χωρικές διατάξεις, όλες οι άλλες χωρικές διατάξεις που συναντά κανείς στο εσωτερικό της κοινωνίας, ταυτόχρονα αναπαρίστανται, αμφισβητούνται και ανατρέπονται». Χώροι που δεν είναι απλά «άλλοι χώροι», αλλά είναι επίσης «άλλος από» τον καθιερωμένο τρόπος να σκεφτεί κανέις χωρικά.
Σκεπτόμενοι λοιπόν χωρικά με έναν «άλλο από» τον καθιερωμένο τρόπο, εκλαμβάνουμεχώρους πραγματικούς και ήδη υπαρχοντες, και επιχειρούμε να τους μεταμορφώσουμε σε τοπία με σκοπό και αισθητικές/βιωματικές δυνατότητες, μέσω μιας εναλλακτικής χρήσης. Επιχειρούμε να δούμε την κινηματογραφική προβολή μέσα στο αστικό τοπίο, ως μια «αστική performance», που αναδιατάσσει τα συμβολικά νοήματα του χώρου.Τί θα συμβεί αν μέσα σε χώρους της καθημερινότητας που έίναι συμβολικά φορτισμένοι, λόγω του παρελθόντος τους δημιουργηθεί μια αντιστροφή με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός χώρου ετεροτοπικού; Αυτό το ερώτημα επιχειρείται να απαντηθεί μέσω αυτής της εργασίας.
Η ανάπτυξη του θερινού κινηματογράφου στην Αθήνα ήταν άμεσα συνδεδεμένη με το σχηματισμό και την ανάπτυξη της νέας πόλης. Η επέκταση της Αθήνας από το κέντρο προς την περιφέρεια προκάλεσε μια παράλληλη επέκταση της διασποράς των προβολών. Οι πλατείες των γειτονιών, ως κεντρικά σημεία στα οποία υπήρχε κοινωνική αλληλεπίδραση, έγιναν οι νέες τοποθεσίες για υπαίθριες προβολές ταινιών. Με τη στροφή προς ένα νέο παράδειγμα λοιπόν, ένα «αστικό πείραμα» ίσως, προτείνεται η ανάδειξη ξανά των θερινών κινηματογράφων της Αθήνας, αυτή τη φορά σε μια προσπάθεια επαναπροσδιορισμού της έννοιας της προβολής μέσα στο χώρο.Επιλέγονται και αναλύονται τρια υποθετικά σενάρια, τρεις χώροι, με διαφορετική χρήση ο καθένας τους, και που στο παρελθόν είχαν υπάρξει ως θερινοι κινηματογράφοι, στους οποίους εγκαθίστανται αυτές οι νέες δομές.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 555