Στις σύγχρονες πόλεις, οι δημόσιοι χώροι παιχνιδιού έχουν τεράστια σημασία αφού εκεί τα παιδιά δραστηριοποιούνται και κοινωνικοποιούνται μέσω της επαφής τους με άλλα παιδιά.

Δυστυχώς, η υπάρχουσα προσέγγιση στη διαμόρφωση αυτών των χώρων αδυνατεί να προσελκύσει τους και να ισχυροποιήσει τη θέση τους στην πόλη. Ο εξοπλισμός είναι τυποποιημένος και παράλληλα κατευθύνει τις κινήσεις του εκάστοτε χρήστη. Παράλληλα, οι πιέσεις που δέχονται οι νέοι, ώστε να ανταπεξέλθουν στις σημερινές απαιτήσεις, πνίγουν ολοένα και περισσότερο τον πηγαίο αυθορμητισμό τους.

Στόχος αυτής της διπλωματικής εργασίας είναι ο επαναπροσδιορισμός της θέσης των παιδιών στην πόλη μέσω μιας διαφορετικής προσέγγισης σχεδιασμού του δημόσιου χώρου. Ο χώρος αυτός θα απευθύνεται τόσο στα παιδιά όσο και σε μεγαλύτερες ηλικίες. Όταν τα παιδιά δεν βρίσκονται εκεί ο χώρος θα πρέπει να γίνεται αποδεκτός από όλους ως κάτι οικείο και όχι ως μια νεκρή ζώνη.

Στην περιοχή που επιλέχθηκε, πέρα από την υπαίθρια διαμόρφωση, τοποθετούνται δύο κτίρια τα οποία διατίθενται για καλλιτεχνικές δραστηριότητες (ζωγραφική, κατασκευές κλπ) και θα είναι ανοιχτά προς τους νέους όλη τη μέρα.
Εκεί θα πραγματοποιούνται μαθήματα, workshops κλπ αλλά όταν δεν συμβαίνει κάτι από αυτά τα εργαστήρια θα είναι ανοιχτά ώστε οι νέοι να ασχοληθούν και να δημιουργήσουν κάτι που τους ενδιαφέρει.  Με αυτό τον τρόπο θα δημιουργηθούν περισσότεροι χώροι με επιπλέον λειτουργίες που θα απευθύνονται  σε αυτούς.

Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω

Αριθμός Αναφοράς: 573

 Η παρούσα διπλωματική εργασία, επιχειρεί να φέρει στο φως το ενδεχόμενο μιας ριζικής εναλλακτικής για την κατοίκιση και την παραγωγή της πόλης. Αρθρώνει συλλογισμούς και χειρονομίες, εν μέσω κρίσης, χρησιμοποιώντας ως υλικά, τους σωρούς των αποτυχιών, «της δημιουργικής καταστροφής» σωμάτων, τους λόφους των αντικειμένων, των κάθε λογής προϊόντων, που διευρυμένα παράγει για κατανάλωση, ο πολιτισμικός καπιταλισμός. Στην έρημο της αποξένωσης, των ματαιωμένων προσδοκιών και της  βιοπολιτικής εξουσίας, ψηλαφούμε διεξόδους για την επιθυμία και τις ανάγκες μας. Σε μια πορεία ενεργητικού ανά-στοχασμού χρησιμοποιούμε τη θεωρητική συνεισφορά του Walter Benjamin, συνομιλούμε με τον Slavoi Zizek και μοιραζόμαστε αναλυτικά σχήματα με τον Giorgio Agamben. «Αγκαλιάζουμε την καταστροφή», επισημαίνοντας τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα της ανάπτυξης και δια μέσου των μερών χωρίς μερίδιο προσπαθούμε προχωρήματα επανακαθορισμού του καθολικού εκ του υπολοίπου. Μελετάμε το κέντρο του Βόλου, παρατηρούμε τις γειτονιές της εγκατάλειψης, τα σημάδια της κρίσης στο κτιριολογικό απόθεμα της πόλης. Προτείνουμε την επανενεργοποίηση των κτισμάτων σε αργία μέσα από μια μεροληπτική αρχαιολογία που ακουμπάει στον τεχνίτη αλλά κοιτάει στο μέλλον των κοινών. Φέρνουμε τα απομεινάρια του πολιτισμού στο προσκήνιο, τα ανασκευάζουμε σε αντικείμενα αξίας χρήσης, οικιακό εξοπλισμό της νέας πόλης. Συνδεόμαστε οργανικά με το δρόμο ως γραμμή του μετώπου για το δικαίωμα στην πόλη. Καταλαμβάνουμε χρόνο στο παρόν για να διεμβολίσει το πρόταγμα του συλλογικού δρόμου τον επαναλαμβανόμενο κύκλο της μη εναλλακτικής.

- commucopia είναι η τομή που ανοίγουμε για να διέλθουμε τη φαντασίωση. Ένα δίκτυο-εργαστήριο, που κηρύττει την έκτακτη ανάγκη, αναζητώντας τη ριζική δικαιοσύνη.

Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης

Αριθμός Αναφοράς: 612

 Η παρούσα διπλωματική εργασία πειραματίζεται γύρω από την έννοια της τρύπας, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Αρχικά, δημιουργείται, μέσω αρχείου και διαγραμμάτων, ο “Άτλας της τρύπας” ο οποίος προορίζεται ως μια εργαλειοθήκη που προτρέπει στη δημιουργία μιας εκ νέου διάτρησης, ενώ παράλληλα, παράγει ένα διάλογο μέσα από πολλαπλά αναγνώσματα, δημιουργώντας μια διαδρομή αφήγησης που διακλαδώνεται και διαιρείται συνεχώς, γεγονός που τη μετατρέπει, σε διαρκώς, εξελισσόμενη και ατελή.

 Ο Άτλας λειτουργεί ως η κυρίαρχη προβληματοθεσία, που καταδεικνύει την πολλαπλότητα της θεματικής της τρύπας και επιδιώκει να παράξει μια σειρά από συσχετίσεις, εκμεταλλευόμενο την εκτεταμένη υλικότητα του θέματος. Αποδεικνύει πώς, η διάτρηση της ύλης και η παρατήρηση του κενού και της ασυνέχειας, αφορούν εξίσου την αρχιτεκτονική, τη λογοτεχνία, την τέχνη, τη φιλοσοφία, την ψυχανάλυση και τις σωματικές αναζητήσεις.

 Μέσα από τη διερεύνηση της τρύπας και της επιτέλεσης του “τρυπώ” προσπαθούμε να αμφισβητήσουμε τη μεθοδολογία της αρχιτεκτονικής σαν προσθήκη και να τη χαρτογραφήσουμε πλέον, υπό όρους αφαίρεσης, πολυπλοκότητας, ασάφειας και κενού. Από το υποσυνείδητο μέχρι το άδυτο υπέδαφος γίνεται μια δοκιμή αποίκησης, μέσα από παρορμήσεις, περιπλανήσεις, διαταραχές και καταστροφές που διαπερνούν τομείς όπως το σώμα, το φυσικό και το αστικό τοπίο. Αναλύουμε την έννοια της τρύπας ως μια ξεχωριστή οντότητα και ένα τοπολογικό μοντέλο που ταλαντεύεται ανάμεσα στην επιφάνεια και το βάθος, το εσωτερικό και το εξωτερικό. Γεννιέται, έτσι, μια διαδρομή: τρυπώντας θεμέλια, τοίχους, εδάφη, σώματα, ψηφιακές δομές και ύλες, με έντονη διάδραση στις εξωτερικές προκλήσεις, που πολλές φορές διαλύεται, αλλά και διαλύει υπάρχουσες σχέσεις.

Επιβλέποντες: Κοτιώνης Ζήσης, Τζιρτζιλάκης Γιώργος

Αριθμός Αναφοράς: 589

 Απαρχή της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η ένταξη των ατόμων τρίτης ηλικίας στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Οι ηλικιωµένοι αποτελούν µια ιδιαίτερα σημαντική πληθυσµιακή οµάδα, η οποία αρκετές φορές έρχεται αντιµέτωπη µε οικονομικά προβλήµατα και δυσκολεύεται να καλύψει σε πολλές περιπτώσεις ακόµα και τις βασικές ανάγκες. Μέσω της συγκεκριμένης διπλωματικής γίνεται μία πρόταση που έχει ως κεντρικό πυρήνα τα άτομα άνω των 60 ετών, τα οποία όμως δεν χρήζουν ιατρικής φροντίδας και είναι αυτοεξυπηρετούμενα. Μία κοινωνία που σέβεται την κάθε ηλικία, είτε την “τρίτη”, είτε την “τέταρτη”, είναι μια κοινωνία που σέβεται τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, την κάθε οντότητα. Σημαντικό ρόλο παίζει για τους ηλικιωμένους, ο χώρος και το περιβάλλον στο οποίο ζουν να τους παρέχει μία ανεξαρτησία αλλά και την δυνατότητα να μπορούν να συνυπάρξουν και με άλλες ηλικιακές ομάδες. Ο κατάλληλος σχεδιασμός ενός τέτοιου περιβάλλοντος αλλά και η θέση των κατοικιών τους, κοντά σε μέρη και χώρους που θα συμβάλλουν στην ένταξη τους στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο, μπορεί να βοηθήσει σε μία πιο ευχάριστη εμπειρία για την τρίτη ηλικία. Η οργάνωση του οικοπέδου επηρεάστηκε από την οργάνωση των γύρω οικοδομικών τετραγώνων, καθώς και από την επιθυμία να δημιουργηθεί μία γειτονιά η οποία θα αποτελείται από χώρους συναναστροφής στους οποίους ο κάθε ένοικος θα μπορεί να έχει άμεση επαφή με τον γείτονά του.

Συγκεκριμένα η πρότασή μας περιλαμβάνει 7 διώροφες κατοικίες 100m2 , καθώς και εγκαταστάσεις μέσω των οποίων τα ηλικιωμένα άτομα μπορούν να νιώσουν δραστήριοι και να απασχολούνται δημιουργικά στον ελεύθερο χρόνο τους. Αίθουσες μαθημάτων και προβολών, μία κουζίνα στην οποία μπορούν όλοι οι κάτοικοι να συμμετέχουν συλλογικά στην παρασκευή των γευμάτων, ένα μικρό ξενοδοχείο για τους επισκέπτες του συγκροτήματος, καθώς και ένα κέντρο υδροθεραπείας με πισίνα και αίθουσες μασάζ συμπληρώνουν το συγκρότημα. Ιδιαίτερη σημασία έχει δωθεί και στην διαμόρφωση των εξωτερικών χώρων, καθώς εκτός από τους χώρους πρασίνου, υπάρχει και ένας χώρος με καλλιέργειες τις οποίες μπορούν να φροντίζουν οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι. Για τον λόγο αυτό υπάρχει και ένα κατάστημα στο οποίο πωλούνται προϊόντα που έχουν παράγει ή κατασκευάσει οι ίδιοι οι ηλικιωμένοι που ζουν στις μονάδες, για παράδειγμα ρούχα τα οποία θα έχουν πλέξει, λαχανικά και φρούτα τα οποία θα έχουν καλλιεργήσει, εδέσματα και γλυκά που θα έχουν παρασκευάσει.

Επιβλέπων: Στυλίδης Ιορδάνης

Αριθμός Αναφοράς: 572

Στην παρούσα διπλωματική εργασία μελετάται η δημιουργία και η προσαρμογή ενός Grand Prix Formula 1 μέσα στον αστικό ιστό (όπως το παράδειγμα του Μονακό) και πιο εξιδεικευμένα πως μπορεί αυτή να ενταχθεί στην πόλη του Βόλου.

Η έρευνα αρχίζει με αναφορές στα υπάρχοντα παραδείγματα Grand Prix σε όλο τον κόσμο, στη συνέχεια κατηγοριοποιούνται τα δεδομένα και τα ζητούμενα που απαιτούνται για τη δημιουργία μίας τέτοιας διοργάνωσης χωρίς ωστόσο να γίνονται αυτοσκοπός και κύριο σχεδιαστικό εργαλείο, καθώς το πρωταρχικό αντικείμενο μελέτης είναι ο σχεδιασμός μιας τέτοιας βαριάς χρήσης σε συνδυασμό με τις ελάχιστες παρεμβάσεις στον πολεοδομικό ιστό. Οπότε προτείνονται συγκεκριμένες τοποθεσίες για την κατασκευή - δημιουργία των απαραίτητων δομών και υπηρεσιών της συγκεκριμένης διοργάνωσης, αλλά και άλλες περιοχές όπου οι παρεμβάσεις είναι πιο ήπιες με στόχο τη βελτίωση της καθημερινότητας και της ποιότητας ζωής των πολιτών.
 

Στη συνέχεια αυτές οι παρεμβάσεις μελετώνται  σε μικρότερη κλίμακα και με μεγαλύτερη λεπτομέρεια. Αναλύονται σχεδιαστικά τα απαραίτητα κτίρια και ο βασικός εξοπλισμός πάντα σύμφωνα με τους αυστηρούς κανόνες και προδιαγραφές της FIA (Federation International de l Aytomobile). Επίσης προτείνονται αντικείμενα αστικού εξοπλισμού όπως παγκάκια, φωτιστικά, μετακινούμενα παρτέρια κλπ. με διπλό σκοπό την μορφοποίηση του νέου αστικού τοπίου και την εξυπηρέτηση της διοργάνωσης κατά το τετραήμερο του αγώνα.

Συνοψίζοντας αυτή η μελέτη, εγείρει ένα καίριο ερώτημα προς προβληματισμό: Αν είναι πραγματικά εφικτό και αληθές μία τέτοια διεθνής διοργάνωση μηχανοκίνητου αθλητισμού να συμβάλει στην επίλυση των οικονομικών προβλημάτων μιας πολιτείας όπως της ελληνικής, εφόσον προσελκύει τουρισμό πολυτελείας, προβάλει την οικοδέσποινα χώρα σε εκατομμύρια τηλεθεατές και απαιτεί μεγάλο αριθμό εποχιακού εργατικού δυναμικού τους μήνες πριν το Grand Prix για την προετοιμασία της διοργάνωσης.

Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω

Αριθμός Αναφοράς: 605

Υπάρχουν δύο τρόποι ανάβασης ενός βουνού. Από τη μία οι ελικοειδής διαδρομές που αποσκοπούν σε έναν πιο ομαλό τρόπο περιήγησης στη φύση. Από την άλλη οι γραμμικές, απότομες διαδρομές που χρησιμοποιεί το υποκείμενο για μια πιο βιωματική, έντονη εμπειρία μέσω του βήματος. Αυτό το υποκείμενο δεν αναζητεί την άνεση αλλά μια πιο δύσβατη και κουραστική πορεία, που διακατέχεται από αισθήσεις κατά τη διάρκεια της ανάβασης πριν το τελικό του στόχο. Ο λόφος του Λυκαβηττού λοιπόν μεταβάλλεται σε ένα υβριδικό τοπίο αντιθέσεων προσκολλημένο μέσα στον αστικό ιστό, που εμπεριέχει αυτές τις δύο συνθήκες. Οι τεχνητές γραμμικές διαδρομές έρχονται σε αντίθεση με την  πολυμορφική περιήγηση των φυσικών μονοπατιών, αλλά ταυτόχρονα δημιουργούν μία σύνδεση με τον αθηναικό αστικό τοπίο. Ο συγκεκριμένος προσανατολισμός της γραμμικής διαδρομής προσδίδει μια οπτική αντίστοιχη με την φιλμική, η οποία λόγω της οικονομίας της συρρικνώνει το τοπίο και το μεταβάλλει σε ένα ενδιάμεσο στοιχείο που ενώνει δύο ή και περισσότερα σημεία. Η σταδιακή απομάκρυνση ή προσέγγιση από και προς τα σημεία ενδιαφέροντος, παράγει ένα διαρκές zoominκαι zoomoutικανό να δημιουργήσει ένα ενδιαφέρον οπτικό βίωμα. Ο χρήστης προσπαθώντας να “κατακτήσει την κορυφή” και την απόλυτη θέα του αθηναϊκού άστυ ακολουθεί αυτές τις τέσσερις ευθείες πορείες που διασχίζουν τον Λυκαβηττό και ενισχύονται μέσω των χρήσεων των στάσεων που παρεμβάλλονται. Τέσσερις διαφορετικές διαδρομές, τέσσερα διαφορετικάσημεία ενδιαφέροντοςτης πόλης, τέσσερα διαφορετικά βιώματα που ενώνονται στη κορυφή σε μια πλατεία:

1. Η απότομη-σκαφτή διαδρομή που στρέφει το βλέμμα της προς το λόφο του Στρέφη
2. Hμηχανική-αιωρούμενη διαδρομή στραμμένη προς την Ακρόπολη

3. Η τοπική διαδρομή του νερού που καταλήγει στην πλατεία δεξαμενής και κοιτάει προς τις στήλες του Ολυμπίου Διός και τον Σαρωνικό κόλπο

4. Η ομαλή διαδρομή που εκτείνεται προς τη σύγχρονη πόλη

Επιβλέποντες: Πανηγύρης Κωστής, Παπαδόπουλος Λόης-Θεολόγος

Αριθμός Αναφοράς: 575

Πρόκειται για έναν τόπο με στοιχεία της αρχιτεκτονικής που αφορούν την πρακτικότητα (εξυπηρέτηση καθημερινών αναγκών) αλλά δομημένος χρησιμοποιώντας τον μηχανισμό των καλλιτεχνικών εγκαταστάσεων.

Ένας μηχανισμός ανοικείωσης του καθημερινού.

Εδώ το οικείο που ανοικειώνεται είναι το πιο τετριμμένο καθημερινό οικείο, το απαραίτητο για την επιβίωση, κατοικείν : η ενέργεια της τροφής, του ύπνου και της προσωπικής υγιεινής.

Η καθημερινή ζωή εμπεριέχει τυχαιότητα. Αφαιρώντας την “κανονικότητα” και δημιουργώντας εκούσια “λαθη”/ελαττώματα στο συνηθισμένο, μπορούμε να αναστοχαστούμε αυτές τις καθημερινές πρακτικές που μέσα από την επαναληπτικότητά τους έχουν χαθεί εννοιολογικά. Αυτή η αποδέσμευση και διακοπή της συνήθειας μετατοπίζει την κατοίκηση σε νέους όρους. Ενεργοποιείται η σκέψη πάνω στο κατοικείν: αυτό το inhabit όπου το habit (με την έννοια της συνήθειας) αφαιρείται, και το περιεχόμενο του, όσον αφορά τις πρακτικές ανάγκες, παίρνει νέο νόημα. Είναι μια πλατφόρμα αναστοχασμού του habitus (P. Bourdieu).

Ο “εξοπλισμός” για την επιτέλεση των καθημερινών αναγκών δίνεται με ένα λιγότερο έτοιμο τρόπο.

Το κτίσμα αποτελείται από ένα αρχιπέλαγος χρήσεων, σε κάθε μια από τις οποίες είτε έχει πειραχτεί μια παράμετρος, είτε υπάρχουν με έναν παράδοξο τρόπο στον χώρο, έτσι ώστε να ανοικειώνεται το σύνηθες [ / normal ] περιεχόμενο τους. Αυτό επιτυγχάνετι με δύο τρόπους :

1) με την διαφορετική εμπειρία στην εκτέλεση των καθημερινών αναγκών

2) με την “κανονική”(συνηθισμένη) εκτέλεση τους, που όμως αυτή η εκτέλεση συνοδεύεται από μια ανάλυση και παρουσίαση-έκθεση με κάποιον τρόπο.

Ο σχεδιασμός αυτού του κτίσματος δεν έχει ένα συγκεκριμένο μέρος τοποθέτησης. Είναι ένα μουσείο που θα μπορούσε να βρίσκεται σε μια πλατεία ή σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του αστικού ιστού. Το παράδοξο είναι η έκθεση των πρακτικών αναγκών εκτός σπιτιού.

Ως ακραία συνθήκη μπορεί να θεωρηθεί η επιλογή να γίνει στο πιο απομονωμένο νησί. Έτσι λοιπόν επιλέγεται το αρχιπέλαγος Tristan da Cunha που απέχει από την κοντινότερη ακτή 2.816 χλμ. και συγκεκριμένα το νησί Nightingale Island.

Είναι ένα υβρίδιο κατοικίας-ξενοδοχείου-πόλης-μουσείου.

Έτσι λοιπόν αυτός ο τόπος :

-Έχει τα χαρακτηριστικά καλλιτεχνικής εγκατάστασης αλλά δεν είναι καλλιτεχνική εγκατάσταση καθώς έχει πρακτική αξία

-Είναι ένας χώρος με μουσειακές συνθήκες. Οι επισκέπτες είναι χρήστες αλλά και θεατές των πρακτικών τους αναγκών. Η επιτέλεση των καθημερινών αναγκών και ο εξοπλισμός του σπιτιού παρουσιάζονται με την λογική των έργων τέχνης.

-Έχει συνθήκες πόλης χωρίς όμως να είναι πόλη. Έχει την τυχαιότητα της πόλης με το ενδεχόμενο συνάντησης του άλλου, αλλά εδώ αυτή η συνύπαρξη συμβαίνει κάτω από άλλους όρους και συνθήκες.

-Έχει τον καθημερινό εξοπλισμό ενός σπιτιού χωρίς να είναι σπίτι.

Όσον αφορά το σπίτι η συνάντηση του ξένου γίνεται στο κατώφλι. Εδώ όλος ο χώρος είναι ένας τόπος μετεωρισμού, μια αμφιταλάντευση μεταξύ οικείου και ανοίκειου, γνωστού και ξένου. Ο κάθε χρήστης απομονώνεται συμβιώνοντας. Στον χώρο αυτό επικρατεί μια αμήχανη συνθήκη που επιζητά την συνεργασία των ατόμων για την ανακάλυψη του τρόπου κατοίκησης και την επιτέλεση των καθημερινών αναγκών.

Επιβλέπων: Αντονάς Αριστείδης

Αριθμός Αναφοράς: 576

 Στη διπλωματική αυτή εργασία γίνεται προσπάθεια ερμηνείας κεντρικών σημείων της πόλης του Βόλου και μεταφοράς τους στον ψηφιακό κόσμο με σκοπό την διάδραση των χρηστών με το νέο άυλο περιβάλλον αλληλεπίδρασης.

 Αρχικά, γίνεται η περιγραφή του υπόβαθρου στο οποίο πραγματοποιείται η διάδραση του χρήστη. Το περιβάλλον στο οποίο κινείται αποτελεί μια μελλοντική έκδοση της πόλης και ο παίκτης που χειρίζεται ο χρήστης είναι μια κατασκευασμένη οντότητα παρακολούθησης. Ο σκοπός του είναι να μεταβεί στους μεταβατικούς κύκλους που θα εντοπίσει στην εκάστοτε περιοχή διάδρασης, προκειμένου να βρεθεί στον τελευταίο χάρτη του περιβάλλοντος, που σημαίνει και τον τερματισμό του. Κάθε περιοχή διαθέτει γεωμετρικά και λειτουργικά χαρακτηριστικά που επηρεάζουν την εμπειρία του χρήστη σε αυτήν. Τοιχία λαβυρίνθου, σημεία ενδιαφέροντος, κενά τηλεμεταφοράς και κλίμακες μετάβασης αποτελούν αρχιτεκτονικά στοιχεία του κάθε χάρτη, ενώ κινούμενες και σταθερές απειλές που συναντώνται στα διάφορα σημεία επιτρέπουν ή όχι την μετάβαση στον επόμενο χώρο.

 Στο δεύτερο κεφάλαιο περιέχεται το σύνολο των χαρτών του περιβάλλοντος που δημιουργήθηκε. Κάθε χάρτης διαθέτει διαφορετικό κεφάλαιο περιγραφής του, στο οποίο εμπεριέχονται ποικίλες πληροφορίες που σχετίζονται με τον σχεδιασμό της εκάστοτε πλατείας. Οι γενικές πληροφορίες που εντοπίζονται στην αρχή του κάθε κεφαλαίου περιγράφουν την γενική λογική σχεδιασμού του χώρου. Σε κάθε περίπτωση γίνεται χρήση κάποιου μοτίβου και ο όρος από τον οποίο προέρχεται περιγράφεται άλλοτε ιστορικά και άλλοτε ετυμολογικά. Στη συνέχεια αναφέρονται οι λεπτομέρειες σχεδιασμού του μοτίβου, αρκετές από τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν, έστω και με τροποποιήσεις, στον σχεδιασμό των πλατειών. Στο τέλος της ανάλυσης πραγματοποιείται αιτιολόγηση χρήσης του κάθε μοτίβου.

 Παρακάτω παρουσιάζονται οι εικόνες των κτιρίων και των υλικών που χρησιμοποιήθηκαν για την αποτύπωση των κτιρίων που βρίσκονται περιμετρικά των πλατειών, που χρησιμοποιούνται ως επίπεδες όψεις γύρω από τις πλατείες στο διαδραστικό ψηφιακό περιβάλλον που δημιουργήθηκε. Η χρήση του επιλεγμένου μοτίβου, η τομή του κάθε χώρου, τα γενικά πλάνα και η κάτοψη συμπληρώνουν την παρουσίαση της πλατείας, έτσι ώστε να γίνει κατανοητή στον τρισδιάστατο χώρο. Η μεταφορά αυτή από τον φυσικό στον ψηφιακό κόσμο συνεχίζεται με το σύνολο των εικόνων που λήφθηκαν από την Unreal Engine, όπου δημιουργήθηκε το διαδραστικό περιβάλλον στο οποίο αναφερόμαστε.

 Τελικά, έπειτα από τα προϊόντα του σχεδιασμού πραγματοποιείται ανάλυση του αποτελέσματος, με τρόπο αντίστοιχο με την ανάλυση του ερευνητικού θέματος “Pneuma: Breath of Life, οπτική πρώτου προσώπου και προσομοίωση της αρχιτεκτονικής μέσω των videogames”. Η οπτική αντίληψη του χρήστη και η εικόνα που εμφανίζεται μπροστά του, η κίνησή του μέσα στο χώρο και η ελεύθερη ή περιορισμένη ροή του μέσα σε αυτόν και οι ανοιχτοί χώροι που συναντά αποτελούν τα βασικά στοιχεία εμπειρίας του. Εκτός αυτών, όμως, το δίπολο φωτός και σκοταδιού, τα υλικά και οι λεπτομέρειες των πλατειών, η ατμόσφαιρα του περιβάλλοντος αλλά και ο ίδιος ο χρήστης συμμετέχουν επιπρόσθετα στην εμπειρία του δημιουργώντας την γενική αίσθηση που δημιουργείται στον τερματισμό του παιχνιδιού.

Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος

Αριθμός Αναφοράς: 608