Ιαλυσός 697, διότι διανύουμε την 697η ολυμπιάδα από τους πρώτους Ολυμπιακούς αγώνες που διεξήχθησαν το 772 π.Χ. στην αρχαία Ολυμπία. Η πόλη, ως γενέτειρα του Διαγόρα και των υπολοίπων Διαγοριδών, αποτελεί σημείο αναφοράς για την μακραίωνη παράδοση των αγώνων.
Στην παρούσα διπλωματική εργασία, αναλύονται συγκεκριμένα σημεία αθλητικού και πολιτισμικού ενδιαφέροντος της πόλης καθώς και οι μεταξύ τους συνδέσεις στον πολεοδομικό ιστό. Επισημαίνεται η σημερινή χρήση τους (ή μη) και προτείνεται η νέα τους χρήση ώστε να αποτελέσουν ένα σύνολο και έναν πυρήνα αθλητισμού και πολιτισμού για την πόλη και ολόκληρο το νησί. Παρόλα αυτά, η εργασία δεν πραγματεύεται όλα τα σημεία αλλά εστιάζει στη διαμόρφωση του χώρου του κολυμβητηρίου, έργο που παραμένει ημιτελές από το 2005.
Εδώ προτείνεται μια νέα πρόταση συνέχισης της κατασκευής έχοντας ως βάση την παρούσα κατάσταση ενώ διαμορφώνεται και ο περιβάλλον χώρος ώστε να αποτελέσει δημόσιο χώρο και πόλο έλξης επισκεπτών καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και του έτους.
Η θέση του οικοπέδου, διαμόρφωση του δημόσιου χώρου, το κολυμβητήριο-τοπόσημο και μία πολεοδομική διαμόρφωση, δημιουργούν τη φιλοδοξία πως το έργο θα αποτελέσει τη νέα είσοδο της πόλης καθώς και σημείο αναφοράς για ολόκληρο το νησί.
Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 600
Η μελέτη μας αφορά το σχεδιασμό κτιρίου λουτρών στη περιοχή ''Λουτρά της Αφροδίτης'' στην Πάφο της Κύπρου. Στόχος ήταν η επέμβαση στο υφιστάμενο τοπίο με τρόπο που να καθιστά το φυσικό - μυθικό λουτρό σε μια πρακτική που είναι δυνατό να βιωθεί με πιο άμεσο και κυριολεκτικό τρόπο από τους επισκέπτες της περιοχής. Πηγή έμπνευσης για το σχεδιασμό αποτέλεσαν οι μύθοι που αφορούν τη Θεά Αφροδίτη και την περιοχή, από τη γέννησή της μέχρι και τη γνωριμία της με τον Άδωνη. Έτσι, η διαδρομή που σχηματίζουν οι επιμέρους αίθουσες αποτελούν ένα είδος εξιστόρησης των μύθων αυτών, με τη σειρά που διαδραματίστηκαν. Αρχική προσέγγιση αποτέλεσε η χάραξη μιας ευθείας από τα λουτρά μέχρι τη θάλασσα, ενός κεντρικού άξονα όπου κουμπώνουν οι επιμέρους αίθουσες λουτρών και χώρων εμπειρίας. Το κτήριο, τοποθετήθηκε στη χαράδρα που σχηματίζει το ανάγλυφο της περιοχής σαν χωνί, σαν λούκι που θα υποδέχεται το νερό απο τα λουτρά και θα το αποβάλλει στη θάλασσα. Κύριο μέλημα υπήρξε το κτήριο άλλοτε να πατά στο έδαφος, άλλοτε να εισχωρεί σε αυτό, και άλλοτε να απογειώνεται. Χαρακτηριστικό του σχεδιασμού είναι ότι σε όλο το κτήριο αλλά και στη διαμόρφωση του τοπίου γύρω από αυτό, χρησιμοποιείται το νερό με διάφορες τεχνικές έτσι ώστε να συνοδεύει τον επισκέπτη σε όλη τη πορεία του στο κτήριο. Το κτιριολογικό πρόγραμμα συμπληρώνουν βοηθητικοί χώροι και χώροι που δεν απευθύνονται μόνο στους λουόμενους αλλά και στο ευρύτερο κοινό. Παρ’ όλα αυτά, κύριο ζητούμενο είναι η δημιουργία ενός χώρου που θα ικανοποιεί τις αισθήσεις του χρήστη και θα επιφέρει κατάσταση ηρεμίας και ψυχοσωματικής ευεξίας. Έτσι, η μελετημένη διάταξη των χώρων, οι συνθήκες φωτισμού και η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα κάθε ενότητας λουτρών αποσκοπούν στην ενεργοποίηση των αισθήσεων του χρήστη.
Επιβλέποντες: Γαβρήλου Έβελυν, Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 590
Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγµατεύεται τη δηµιουργία ενός θερµαλιστικού κέντρου στην περιοχή των Θερµών Ικαρίας. Τα τελευταία χρόνια, η Ικαρία έχει αναδειχθεί σε σηµαντικό τουριστικό προορισµό για θεραπευτικούς και θερµαλιστικούς σκοπούς, καθώς οι πηγές της θεωρούνται µεταξύ των πιο ραδιενεργών του κόσµου. Στόχος της µελέτης είναι η αξιοποιήση και ανάδειξη των δηµοτικών ιαµατικών πηγών της περιοχής, των πηγών Απόλλωνα και Σπήλαιο.
Η πρότασή µας αφορά τη συνένωση των δύο πηγών µέσα σε κοινές εγκαταστάσεις. Η χωροθέτηση γίνεται γύρω από το βασικό µας εύρηµα, τη σπηλιά όπου αναβλύζει υπέρθερµο ιαµατικό νερό. Η χωροθέτηση του κέντρου στα Θέρμα οφείλεται σε δύο λόγους. Αρχικά, η εγγύτητα του κέντρου στις πηγές διευκολύνει τη διοχέτευση του νερού στο εσωτερικό του κτιρίο, ενώ παράλληλα, το μικρό παραθαλάσσιο χωριό βασίζει την ευημερία του κατά ένα μεγάλο μέρος στις θερμές πηγές του και η δημιουργία του έργου εκεί αποσκοπεί στην περαιτέρω ανάπτυξη του.
Θέλοντας ο επισκέπτης να ζήσει την εµπειρία των λουτρών µας στο µέγιστο, προτείνεται µία διαδροµή χωρισµένη σε τέσσερα στάδια: εξυγίανση / λουτρά / χαλάρωση / εστίαση, η οποία αναδεικνύει και το πρόγραμμα μας. Έτσι, στις εγκαταστάσεις εμπεριέχονται ένα φυσικό χαμάμ, δωμάτιο απολέπισης, ντουζιέρες, μία κεντρική πισίνα, ένα υδρομασάζ με νερό από το σπήλαιο, μία μικρή πισίνα κρύου νερού, µπανιέρες µε νερό από την πηγή του απόλλωνα καθώς και δωμάτια μασάζ και χαλάρωσης.
Το κέντρο συνδέεται μέ ένα κτίριο εστίασης στην αντίπερα πλευρά του βράχου, ο πρώτος όροφος του οποίου έχει εσωτερική πρόσβαση και απευθύνεται στους επισκέπτες των λουτρών, δίνοντας έμφαση στην υγιεινή διατροφή, ενώ στον δεύτερο όροφο εντοπίζεται µία καφετέρια µε ελεύθερη πρόσβαση σε όλους, η οποία ενώνεται με το δώμα των λουτρών στο οποίο υπάρχει ακόµα µία ρηχή πισίνα “σκαµµένη” στο βράχο, που απευθύνεται στο κοινό.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 597
Η παρούσα διπλωματική εργασία έχει ως θέμα της τη συνθετική μελέτη και επανάχρηση ενός κτιρίου Καπναποθήκης και της μετατροπής σε εκπαιδευτικό πολυχώρο, στην περιοχή της Ξάνθης. Βρίσκεται στο κέντρο της περιοχής των Καπναποθηκών, είναι η μεγαλύτερη σε έκταση Καπναποθήκη της Ξάνθης και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, είναι η κάτοψη της, σχήματος ''Π''. Καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, συνορεύοντας Ανατολικά της με το ΚΤΕΛ Ξάνθης, Δυτικά με την οδό Καπνεργατών (πρώην Γεωργίου Κονδύλη), επί της όποιας υπάρχουν κτίρια κατοικιών μεγάλου ύψους με συνοικιακά καταστήματα στο ισόγειο τους, Βόρεια με την προέκταση της οδού Αίμου, όπου επίσης υπάρχουν κτίρια κατοικιών με μεγάλο ύψος και Νοτιά με την οδό Αναξαγόρα που χωρίζει το συγκρότημα Καπναποθηκών «Regie» από παρακείμενο συγκρότημα Καπναποθηκών. Να σημειωθεί ότι οι οδοί Καπνεργατών και Δημόκριτου, ακόμη από την ανέγερση των καπναποθηκών και σήμερα, χαρακτηρίζονται ως κύριοι οδικοί άξονες της Ξάνθης με ιδιαίτερη κίνηση.
Ξεκινώντας, στόχος ήταν, να επανεντάξουμε το κτίριο στην πόλη και την πόλη στο κτίριο, κάτι που εδώ και χρονιά απουσιάζει από την περιοχή και το συγκρότημα. Λαμβάνοντας υπ όψιν το πλήθος και τη θέση των θυρών και των παραθύρων, το κτίριο χωρίζεται εσωτερικά σε ανεξαρτήτους χώρους, σε Βιβλιοθήκη- Φοιτητικές εστίες - Πανεπιστήμιο Ξάνθης - Εκθεσιακό χώρο, Αμφιθέατρο που επικοινωνεί και με τη βιβλιοθήκη - χώρος εστιατόριου και καφέ, δημιουργώντας μια ράμπα στη μέση της άυλης που κατεβαίνει στο υπόγειο και αποτελεί την κυρία είσοδο στους χώρους: των φοιτητικών εστιών, εστιατόριο, φουαγιέ, αμφιθέατρο καθώς και σε εκθεσιακούς χώρους. Χωρίς να επέμβουμε στην εξωτερική μορφή του κτιρίου, γίνεται προσπάθεια να δοθούν εσωτερικά ποικιλίες λειτουργείες στο συγκρότημα. Στην κάτοψη δώματος, στο σημείο που ενώνονται οι δυο μεγάλες ορθογώνιες κατόψεις προστίθεται ένα μεταλλικό ανοιχτό αμφιθέατρο.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 586
Αντικείμενο της διπλωματικής εργασίας αποτελεί η διαδικασία σχεδιασμού πρωτότυπων χώρων παιχνιδιού, με επίκεντρο την πόλη της Λάρισας εστιάζοντας στις μεθόδους συμμετοχικού σχεδιασμού. Αρχικά μελετήθηκε και αναλύθηκε το δίκτυο των παιδικών χαρών, καθώς και η διαδικασία σχεδιασμού και συντήρησης αυτών με βάση τις ισχύουσες νομικές διατάξεις. Έπειτα για τις ερευνητικές ανάγκες της εργασίας δημιουργήθηκε σχετικό ερωτηματολόγιο απευθυνόμενο σε παιδιά και σε ενήλικες με στόχο να σχηματιστεί μια εικόνα για το πως αντιλαμβάνονται οι διαφορετικοί χρήστες τους χώρους για παιχνίδι σε αστικό και περι-αστικό περιβάλλον.
Σε πρακτικό επίπεδο, σχεδιάσαμε τη διοργάνωση και διεξαγωγή τετραήμερου εργαστηρίου για παιδιά με τον τίτλο “ΠαίΖΩ στο Τοπίο” στα πλαίσια του Φεστιβάλ Πηνειού (21-24 Ιουνίου 2016) με την υποστήριξη του Δήμου Λαρισαίων και της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού και Επιστημών για τη δημιουργία εφήμερων κατασκευών, χρησιμοποιώντας υλικά, όπως ελαστικά, σχοινιά και ξύλα, εκμεταλλευόμενοι την μορφολογία της κοίτης του Πηνειού και την εγγύτητα με τη φύση. Τα εργαστήρια εμπνέονται από ενέργειες που σχετίζονται με το παιχνίδι (περιστρέφομαι-κρεμιέμαι, ισορροπώ-γλιστράω, ακούω, σκαρφαλώνω). Κάθε ενέργημα αντιστοιχούσε σε ένα κουτί με διαφορετικά υλικά, ενώ η κατασκευή δεν ήταν προσχεδιασμένη αλλά προέκυπτε προκαλώντας τα παιδιά μέσα από την συνεργασία και τον δημιουργικό τρόπο χρήσης των υλικών.
Με την ολοκλήρωση της δράσης “ΠαίΖΩ στο Τοπίο” συγκροτήθηκε ένα αρχείο απο τα ερωτηματολόγια, τις 19 κατασκευές, αλλά και τις καταγεγραμμένες παρατηρήσεις μας που η ανάλυση και επεξεργασία αυτών οδήγησε τελικά στην απόφασή μας να προχωρήσουμε στο σχεδιασμό μιας εργαλειοθήκης διαχείρισης του δικτύου των χώρων παιχνιδιού. Η εργαλειοθήκη αποτελείται από τεκτονήματα δουλεμένα μέσα από πειραματισμούς μορφών και υλικών, η σύνθεση των οποίων οδηγεί στην αναδιαμόρφωση των υφιστάμενων χώρων. Δηλαδή η τελική πρόταση δεν αφορά σε ένα στιγμιότυπο χώρου και άρα στόχος μας είναι να διαμορφωθούν συλλογικά παραλλαγές μοντέλων μετά από διαλόγους και δράσεις υπό το πρίσμα των μακετών.
Επιβλέποντες: Μητρούλιας Γεώργιος, Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 610
Η κατοικία θεωρείται ένα από τα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι άνθρωποι απαιτούν προστασία από τα στοιχεία της φύσης, χρειάζονται ένα μέρος για να μεγαλώσουν τις οικογένειες τους, έναν χώρο για να εργαστούν και ένα σπίτι που να τους παρέχει ασφάλεια. Η κατάλληλη κατοικία θεωρείται ότι διασφαλίζει προστασία από τις κλιματικές συνθήκες όπως αέρα, βροχή, ήλιο, και κρύο και επιπλέον, πρέπει να αντιπροσωπεύει ένα μέρος ασφάλειας και ιδιωτικότητας.
Φυσικές καταστροφές (σεισμός, πλημμύρες, τυφώνες, εκρήξεις ηφαιστείων), ανθρώπινες παρεμβάσεις (ένοπλες συγκρούσεις, πυρκαγιές, οικονομικές δυσχέρειες) πολύ συχνά αναγκάζουν τους πληθυσμός των ανάλογων περιοχών να εγκαταλείψουν τις κατοικίες τους. Έτσι, ένας μεγάλος αριθμός ατόμων απαιτεί άμεσα επανατοποθέτηση σε νέες περιοχές σε μικρό χρονικό διάστημα. Η βιωσιμότητα αυτής της μεταφοράς εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ετοιμότητά, με αποτέλεσμα την μείωση του κινδύνου καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Στόχος είναι, ο μέγιστος σχεδιασμός κατοικήσιμων μονάδων με ελάχιστο κόστος σε βιώσιμες περιοχές, επανατοποθετώντας τα θύματα που επλήγησαν από φυσικές ή ανθρώπινες καταστροφές, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Η ιδέα της επανατοποθέτησης μεγάλου όγκου ατόμων σε οικισμούς έκτακτης ανάγκης βασισμένη σε τυπολογίες υπό μορφής "γειτονιάς", δίνει την δυνατότητα στο project να συνδέσει έννοιες που συναντάμε σε οργανωμένα και δομημένα κοινωνικά δίκτυα, χρησιμοποιώντας κύριες υποδομές όπως δρόμοι, πλατείες, δίκτυα κοινής ωφέλειας, δημόσια κτίρια, αγορές, χώροι αναψυχής και αλληλεπίδρασης. H προσέγγιση αυτή, διατηρεί το κοινωνικό υπόβαθρο των ατόμων αυτών, χωρίς να τους απομακρύνει από την κοινωνία και την κοινωνική ζωή. Εν συντομία, θέτει ως στόχο τη συνέχιση της κοινωνικής και πολιτιστικής βιωσιμότητας εντός του συστήματος χωρίς να τις εκτοπίζει.
Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 601
Η ιστορία ξεκινά από το αργεντίνικο τάνγκο, και σταµατά σε έναν “Οίκο Επαφής”. Η κλειστή αγκαλιά του τάνγκο, η άµεση επαφή και σύνδεση µε αγνώστους, έχουν ψυχοθεραπευτικό χαρακτήρα, και αποτελούν το σηµείο εστίασης αυτής της εργασίας. Πρόκειται για έναν τόπο ευδαιµονίας, σωµατικής, ψυχικής και πνευµατικής ευεξίας. Υπάρχει µια τάση προς την εσωτερικότητα και την ψυχική ψιλάφιση, µέσα όµως από την επικοινωνία µε άλλους. Μια επικοινωνία που παίρνει πολλές µορφές: µια αγκαλιά, ένας χορός, ένα µασάζ, ένα µπαρ, ένα κρεβάτι,ένα χαµάµ. Κάθε δράση έχει την τελετουργία της. Αναπτύσσονται κώδικες επικοινωνίας και συµπεριφοράς µέσα από την ίδια τη λειτουργία και τη σηµασία της, κάθε φορά. Κάθε κίνηση, κάθε γνωριµία, κάθε συζήτηση, έχει σηµασία.
Ο χώρος που φιλοξενεί τον Οίκο Επαφής είναι το κτίριο της Λέσχης Βόλου, η λεγόµενη Εξωραϊστική. Πρόκεται για ένα κτίριο ιστορικής σηµασίας για το Βόλο, που διατηρεί και το χαρακτηριστικό θερινό σινεµά της πόλης. Μέσα από την ανάγνωση αυτού του κτιρίου, της ιστορίας και της λειτουργίας του σήµερα, καθώς και της σχέσης του µε την πόλη, προκύπτει η επιθυµία για ένα άνοιγµα αυτής της Λέσχης προς τον κόσµο, ένας επαναπροσδιορισµός της χρήσης του και του ρόλου του σε σχέση µε την κοινωνία του Βόλου. Διατηρώντας λοιπόν χρήσεις ή ποιότητες του υπάρχοντος συνόλου, και προσθέτοντας καινούριες, διαµορφώνεται ένας τόπος που εστιάζει στη συναισθηµατική και ειλικρινή επαφή µε τον εαυτό και µε τους άλλους.
Επιβλέπων: Ψυχούλης Αλέξανδρος
Αριθμός Αναφοράς: 579
Η παρούσα διπλωματική, αφορά τις παρεμβάσεις και προσθήκες στο βασικό πυρήνα του χιονοδρομικού κέντρου σε ύψος 1350μ. και πιο συγκεκριμένα στο ορειβατικό καταφύγιο Αγριόλευκες. Οι παρεμβάσεις περιλαμβάνουν ένα νέο κτιριολογικό πρόγραμμα που εγκαθίσταται στο ίχνος του σημερινού καταφυγίου και ανατολικά αυτού.
Η συγκεκριμένη θέση επιλέχθηκε αφενός λόγω της κομβικότητας του σημείου σε σχέση με το σύνολο του χιονοδρομικού, αφετέρου γιατί στη συγκεκριμένη θέση οι προσθήκες δεν αποτελούν εμπόδιο ή αλλοιωτικό στοιχείο για τις πίστες χιονοδρομίας και το γενικότερο φυσικό περιβάλλον. Κατά τη διαδικασία σύνθεσης του θέρετρου έγινε προσπάθεια να μην καταπατηθούν βασικές αρχές του πηλιορείτικου διατάγματος αλλά και να συνδυαστούν αυτές με πιο μοντέρνα στοιχεία και υλικά. Σημαντική προϋπόθεση για τη χρήση τμήματος της πλαγιάς ήταν να αποκατασταθεί η κλίση της ούτως ώστε να μην αλλοιωθεί δραματικά η γεωμορφολογία του εδάφους. Μια άλλη προϋπόθεση για το σχεδιασμό ήταν και το να δημιουργηθούν εγκαταστάσεις που θα βοηθήσουν στην επιμήκυνση της τετράμηνης τουριστικής σεζόν και της αύξησης της προσέλευσης επισκεπτών στις Αγριόλευκες χειμώνα-καλοκαίρι. Έτσι το πρόγραμμα περιλαμβάνει υποδομές διαμονής, προσωπικής περιποίησης και σωματικής αποκατάστασης, καφέ-εστιατόριο, κοινόχρηστο καθιστικό, ιατρείο, περίπτερο αλλά και τη στέγαση τριών αθλητικών ομάδων (υπαίθριας τοξοβολίας, downhill και του συλλόγου ΕΟΣ). Επιπλέον τη μελέτη της σύνθεσης συνοδεύει και μια μελέτη που περιγράφει κάποιες εναλλακτικές πηγές ενέργειας που θα μπορούσαν να εγκατασταθούν στο συγκρότημα. Με αυτές θα μειωθούν οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά τη λειτουργία του συγκροτήματος ενώ παράλληλα θα επιτυγχάνεται ουσιαστική οικονομία στη χρήση του ρεύματος και των συστημάτων θέρμανσης-ψύξης όλο το χρόνο αφού το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι ένα κτίριο μηδενικής ενεργειακής κατανάλωσης.
Η πρόταση αυτή αποτελεί ένα σχόλιο απέναντι την εγκατάλειψη του καταφυγίου αλλά και στην ανεπαρκή αξιοποίηση των δυνατοτήτων και της μοναδικότητας της συγκεκριμένης περιοχής.
Επιβλέποντες: Μανωλίδης Κωνσταντίνος, Φιλιππιτζής Δημήτρης
Αριθμός Αναφοράς: 606