Η παρούσα διπλωματική εργασία ασχολείται με την κατασκευή δημοτικού σχολείου και νηπιαγωγείου σύμφωνα με τις αρχές της αντιαυταρχικής εκπαίδευσης. Προκειμένου να εξυπηρετήσει όσο γίνεται πληρέστερα τις αρχές αυτές ( ελευθερία, αυτοανάπτυξη, αλληλεπίδραση) αλλά και να αντιμετωπίσει το παιδί σαν ανεξάρτητη προσωπικότητα και σαν μέρος ενός κοινωνικού συστήματος, το σχολείο οργανώνεται ως τμήμα ενός ευρύτερου συστήματος που περιλαμβάνει χρήσεις οι οποίες απευθύνονται στην κοινότητα όπως αθλητικές εγκαταστάσεις, βιβλιοθήκη, αμφιθέατρο, πλατεία. Δίνεται η δυνατότητα, οι χώροι αυτοί να χρησιμοποιηθούν και από τους μαθητές, με ή χωρίς επίβλεψη, ταυτόχρονα με τους πολίτες ή σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
Ιδιαίτερος είναι ο ρόλος της βιβλιοθήκης η οποία στοχεύει στο να αποτελέσει πόλο έλξης για το κοινό αλλά και να λειτουργήσει σαν «συνδετικός κρίκος» μεταξύ σχολείου και κοινωνίας. Ο χώρος της βιβλιοθήκης είναι το σημείο όπου οι δύο αυτές διαφορετικές συνθήκες, οι οποίες εκφράζονται και χωρικά με διαφορετικό τρόπο, συναντώνται και αλληλεπιδρούν.
Οι χώροι που στεγάζουν τις κοινόχρηστες δραστηριότητες , αποτελούνται από απλούς διακριτούς, συμπαγείς όγκους οι οποίοι οργανώνονται γύρω από μια δημόσια πλατεία. Προκειμένου να διευκολυνθεί η πρόσβαση του κοινού στο χώρο της πλατείας και των υπόλοιπων χρήσεων και να δημιουργηθεί μια «εισροή» της πόλης στο συγκρότημα, πεζοδρομείται η οδός Αθ. Λευκαδίτη οι οποία συνορεύει με το οικόπεδο της πρότασης.
Ο χώρος του σχολείου, αντίθετα χαρακτηρίζεται από έναν μεγάλο βαθμό πολυπλοκότητας. Η πολυπλοκότητα αυτή, η οποία ανταποκρίνεται στις αρχές της ελευθερίας κινήσεων και επιλογών, της ιδιωτικότητας, αλλά και της ελεύθερης έκφρασης και οικειοποίησης του χώρου, προκύπτει από την επανάληψη τεσσάρων τύπων αιθουσών με τέτοιο τρόπο ώστε ο υπαίθριος χώρος να οργανώνεται σε μικρές αυλές. Η ίδια λογική της οργάνωσης των χρήσεων γύρω από μια πλατεία λειτούργει, όπως στο δημόσιο, και στο σχολικό χώρο με διαφορετικά όμως μεγέθη λόγω της μικρής ηλικίας των μαθητών. Το μέγεθός τους επιτρέπει την οικειοποίηση και τη χρήση τους χωρίς το φόβο της παρακολούθησης. Το παιδί βρίσκεται αντιμέτωπο με επιλογές κινήσεων και χρήσεων και μαθαίνει να τις αξιοποιεί κατάλληλα.
Με την πρόθεση της οικειοποίησης του χώρου οργανώνεται και το εσωτερικό των αιθουσών, οι οποίες μέσα σε προκαθορισμένες περιοχές λειτουργιών (ατομική/ ομαδική εργασία, υπαίθριο μάθημα) επιτρέπουν πληθώρα οργανώσεων και δραστηριοτήτων. Περιλαμβάνουν επίσης στον σχεδιασμό τους και μεταβατικούς χώρους οι οποίοι δεν είναι κενοί δραστηριοτήτων, επιτρέπουν στους μαθητές να τους καταλάβουν, να εκφραστούν, να προβάλουν τη δουλειά τους αλλά και να ορίσουν την περιοχή της «κυριαρχίας» τους. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργούνται μικροπεριβάλλοντα, που λειτουργούν ως μέσα μεταφοράς της συνείδησης από το εγώ της αίθουσας και της ατομικής εργασίας στο εμείς του υπαίθριου χώρου και της συλλογικής δράσης.
Στόχος όλων των παραπάνω είναι η απομάκρυνση από το αυταρχικό πρότυπο του σημερινού σχολείου, με την αυλή κενή λειτουργιών και το διάδρομο σαν μέσω ελέγχου και όχι επικοινωνίας, και από ότι αυτά συνεπάγονται. Το παιδί ωριμάζει, ανεξαρτητοποιείται και μαθαίνει να πειθαρχεί σε ένα περιβάλλον που σέβεται και συμβάλει στην ανάπτυξή του, του παρέχει ερεθίσματα και δεν αποτελεί φόβητρο αλλά κίνητρο για ποικίλες δραστηριότητες.
Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 364
Οι έννοια του δημόσιου χώρου και των ορίων που αυτοί θέτουν σε κατακερματισμένες οδικές αρτηρίες αποτελούν ένα αστικό κενό το οποίο μπορεί, μέσω της κατάλληλης επέμβασης και δημιουργικής κατασκευής, να μετατραπεί από ένα αποτρεπτικό όριο σε χώρος κατάρριψης των ορίων, από ένα κενό σε μια γέφυρα επικοινωνίας.
Ακριβώς ένας τέτοιος ενδιάμεσος χώρος είναι αυτό που αποτέλεσε αντικείμενο της παρούσης διπλωματικής εργασίας. Στόχος της εργασίας είναι να προβληματίσει τον αναγνώστη σχετικά με τη γεφύρωση του ‘παρελθόντος’ και του ‘μέλλοντος’, προσφέροντας ζωή στο παρόν, μέσα από τον τρόπο ένωσης τριών κεντρικών οδικών αρτηριών, με πολλούς ‘εναπομείναντες’ και ‘παραπεταμένους’ χώρους και μετατροπής του σε ένα ζωτικό κέντρο που θα παρέχει έναν πνεύμονα πρασίνου για τους κατοίκους του, θα ψυχαγωγεί αλλά και θα επιμορφώνει τον επισκέπτη, καλύπτοντας βασικές ανάγκες επικοινωνίας και καταρρίπτοντας τα όρια που προσφέρει ο υπάρχον σχεδιασμός αυτών των οδικών αρτηριών.
Το προτεινόμενο έργο τοποθετείται σε κεντρικό σημείο της πρωτεύουσας ανάμεσα σε τρεις (3) βασικές λεωφόρους ταχείας κυκλοφορίας. Η ιστορία του μας δείχνει ότι αυτό το μέρος κάποτε έσφυζε από ζωή και νερά, πριν αποτελέσει ένα πέρασμα ταχυτήτων και μια οριοθέτηση μεταξύ των περιοχών που τέμνονται από αυτές. Η ζωή του νερού του Ιλισού ποταμού, που δίνει το σπόρο της δημιουργίας τόσο σε ένα κέντρο νερού με ένα μικρό εκθεσιακό χώρο, όσο και στην αναβιωση του πρασίνου των παρ-ιλίσιων πεδίων. Η προτεινόμενη ανάπλαση παρέχει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τον τρόπο με τον οποίο το ‘ρήγμα’ και το ‘κενό’ των ενδιάμεσων χώρων αντικαθίστανται με χώρους ζωτικούς για το αστικό τοπίο όπως η πολυεπίπεδη πλατεία – κήπος, το μουσείο νερού και οι επιμορφωτικοί χώροι πάνω σε ζητήματα νερού και (υδροπονικής) καλλιέργειας.
Τέλος, η παρούσα εργασία επιθυμεί να θέσει στόχους αλλαγών και κατάργησης της περιχαράκωσης και των συνόρων που προωθούν τα σύγχρονα μοντέλα διαβίωσης των μεγάλων αστικών πόλεων θέλοντας να βελτιώσει αυτή τη συνθήκη στο κέντρο μιας πρωτεύουσας όπου η ανάγκη για ύπαρξη και βελτίωση του δημοσίου χώρου γίνεται όλο και περισσότερο επιτακτική και αναγκαία.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 391
Η ιδέα δημιουργίας νέου αρχαιολογικού μουσείου, προήλθε μετά από επίσκεψη στο ήδη υπάρχον μουσείο όπου διαπιστώθηκε η στασιμότητα των εκθεμάτων λόγω έλλειψης εκθεσιακών χώρων.
Ο χώρος για την δημιουργία νέου μουσείου επιλέχθηκε με βάση την ιδέα συνέχισης των αρχαίων τειχών και πύργων που περιβάλλουν τον Πειραιά, πλησίον της εισόδου του λιμένα της Ζέας, όπου στην αρχαιότητα φιλοξενούσε 196 τριήρεις σε νεώσοικους στην ακτή. Η σχέση του μουσείου με την θάλασσα, είναι για να δημιουργήσει μια αποθήκη – νεώσοικο, που συνάμα είναι τείχος και πύργος.
Η υψομετρική διαφορά της περιοχής βοήθησε ώστε το δώμα του μουσείου να λειτουργεί σαν πλατεία, αλλά και σαν συνέχεια της οδού που συνέδεε περιφερειακά το αρχαίο τείχος.
Το μουσείο έχει αίθουσες μόνιμων και περιοδικών εκθέσεων, γραφεία, βιβλιοθήκη, εργαστήρια συντήρησης, αποθήκες, καφέ και ένα μικρό αμφιθέατρο.
Επιλέχθηκε μια λιτή μορφή για το μουσείο, με σκοπό την ανάδειξη των εκθεμάτων και όχι την λειτουργία του ίδιου του κτιρίου ως έκθεμα. Σκοπός είναι να δημιουργεί ένα τείχος στην παραλία , που την χωρίζει σε δυο μέρη και να προκαλεί τον περαστικό να το διαβεί.
Σημαντικό ρόλο παίζουν τα αίθρια του μουσείου, κάποια ανοιχτά και κάποια κλειστά, τόσο για τον φωτισμό και τον αερισμό, όσο και για την οπτική επαφή του επιπέδου της έκθεσης με το επίπεδο του δώματος.
Ο πύργος στο τέλος του μουσείου λειτουργεί ως μια δευτερεύουσα είσοδος-έξοδος από το μουσείο, καφέ και σημείο παρατήρησης και μικρών περιοδικών εκθέσεων αφού μπορεί να λειτουργήσει και ανεξάρτητα από το υπόλοιπο μουσείο όταν αυτό θα είναι κλειστό.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 384
Αντικείμενο μελέτης είναι η δημιουργία μιας ολοκληρωμένης σχεδιαστικής πρότασης για την κατασκευή ενός νέου αθλητικού κέντρου για την κυπριακή αθλητική ομάδα του Α.Π.Ο.Ε.Λ. (Αθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ελλήνων Λευκωσίας), με το επίκεντρο της πρότασης να εστιάζει στην δημιουργία μιας ιδιόκτητης ποδοσφαιρικής έδρας, στον χώρο όπου βρίσκεται σήμερα το «Μακάρειο Στάδιο» στην Λευκωσία.
Σε πρώτο επίπεδο η πρόταση αφορά μια αστική ανάπλαση και επανασχεδίασης του χώρου, δίνοντας μια νέα «πνοή» στην περιοχή, μέσα από την δημιουργία ενός κεντρικού αστικού πάρκου και κατ’ επέκταση την ενσωμάτωση σ’ αυτήν των διαφόρων αθλητικών δραστηριοτήτων που απαιτούνται.
Η πόλη της Λευκωσίας, που λόγω πολιτικών συνθηκών έχει αναπτυχθεί κατά ένα μόνον άξονα, ασφυκτιεί και αναπτύσσεται ανισότροπα δημιουργώντας νεκρές ζώνες σε παλαιότερους πυρήνες ενδιαφέροντος. Γνωρίζοντας την τάση της πόλης να επεκτείνεται αφήνοντας μεγάλα «αστικά κενά», η πρόταση έρχεται να δώσει μια απάντηση στην εκμετάλλευση του «κενού» που προσφέρει η περιοχή του Μακαρείου και γενικά της Μακεδονίτισσας.
Η περιοχή, στην οποία βρίσκεται το «Μακάρειο Στάδιο», μπορεί να χαρακτηριστεί ως περιοχή μικτών χρήσεων, καθώς στο βόρειο όριο του οικοπέδου βρίσκεται η Κρατική Έκθεση, ενώ οι υπόλοιπες πλευρές συνορεύουν με κατοικημένες περιοχές. Αυτό το γεγονός οδήγησε σε μια περισσότερο ανθρωποκεντρική προσέγγιση στο σχεδιασμό, που έχει ως στόχο την λειτουργικότητα και την εξυπηρέτηση των κατοίκων της ευρύτερης ζώνης. Κρίνεται αναγκαίο από τους κατοίκους να δημιουργηθούν αστικά πάρκα, που θα λειτουργήσουν ως οπτικές φυγές από τον δομημένο ιστό και θα αναζωογονήσουν κομμάτια της πόλης.
Η σχεδιαστική πρόταση δεν θα μπορούσε να αγνοήσει και την τάση της κοινωνίας, καταγράφοντας την άποψη των πολιτών μέσα από το επίσημο δημοψήφισμα που διενεργήθηκε από την πλευρά του Δήμου, και αφορούσε την άποψη τους για την αναδιαμόρφωση του χαρακτήρα ενός παλαιού αθλητικού χώρου (παλιό «ΓΣΠ») μέσα στον πυρήνα της πόλης. Όπου τα αποτελέσματα ανέδειξαν την ανάγκη και την θέληση των πολιτών για την δημιουργία κυρίως νέων χώρων πρασίνου, χώρων στάθμευσης, χαμηλής δόμησης και αθλητικών διευκολύνσεων.
Με βάση την τάση της κοινωνίας, ο σεβασμός προς την «γειτονιά» αποτελεί την βασική αρχή σχεδιασμού της πρότασης και εφαρμόζεται τόσο στο γενικό conceptόσο και στον επιμέρους σχεδιασμό των ανοιχτών και κλειστών χώρων με σκοπό την αναβάθμιση της εικόνας της «γειτονίας» και την αύξηση των ελευθεριών και κοινόχρηστων χώρων της, προς όφελος του δημόσιου συμφέροντος και της ποιότητας ζωής.
Η πρόταση περιλαμβάνει την αντικατάσταση του σημερινού «Μακαρείου» Σταδίου με ποδοσφαιρικό γήπεδο, χωρητικότητας 18.000 θεατών, σχεδιασμένο βάση των προδιαγραφών της ΟΥΕΦΑ, το οποίο θα χρησιμοποιείται από την ομάδα τόσο για την διεξαγωγή αγώνων όσο και τις προπονήσεις. Προτείνεται ακόμη, η εκ νέου κατασκευή κολυμβητηρίου, γηπέδου καλαθοσφαίρισης, αντισφαίρισης, τοξοβολίας, κτιρίου γραφείων της ομάδας, χώροι φιλοξενίας, καταστήματα και κτίριο πάρκινγκ. Ενώ, συμπεριλαμβάνονται και διατηρούνται στο σχεδιασμό, κατόπιν προτροπής του ΚΟΑ, τα υφιστάμενα κτίρια γραφείων του οργανισμού, το κλειστό στάδιο «Τάσσος Παπαδόπουλος - Ελευθερία», και τέλος το προπονητικό κέντρο «Ευάγγελος Φλωράκης».
Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 411
Στόχος αυτού του project είναι ο ανασχεδιασμός του πάρκου του Αναύρου με στόχο την αύξηση της επισκεψιμότητας του. Ένας σχεδιασμός που βασίζεται στο δίπολο καμπύλης και ευθείας σε αντιπαραβολή με το δίπολο φυσικό-τεχνητό (περιβάλλον). H ιδέα του σχεδιασμού προήλθε τόσο από τα γεωγραφικά χαρακτηριστικά του οικοπέδου και πιο συγκεκριμένα από τη γειτνίαση του με τη θάλασσα αλλά και την ιστορία της δημιουργίας του από σταδιακές επιχωματώσεις με υλικά από τα χαλάσματα που άφησαν οι ισχυροί σεισμοί στην πόλη το '55. Σε σχέση με την "αστική πλατεία" που αποτελεί σήμερα, ο προτεινόμενος σχεδιασμός ισχυροποιεί την παρουσία του φυσικού περιβάλλοντος τόσο με την αύξηση της έκτασης που καλύπτει, όσο και με ένα πιο οργανωμένο σχέδιο φύτευσης. Επίσης ενισχύει τις φυσικές ανθρώπινες δραστηριότητες όπως περπάτημα, ποδήλατο μέσω της δημιουργίας πεζοδρομημένων διαδρομών. Μια σειρά από διαφορετικής ποιότητας (όγκου, πυκνότητας κ.α.) χώροι όπως δασικές ζώνες, οπωρώνες, ζώνες χαμηλής φύτευσης, ανοιχτές πλατείες ομαδοποιούνται και οργανώνονται με βάση τις εννοιολογικές καμπύλες αλλά και τις χαράξεις από την πόλη. Ο συνδυασμός τους προσφέρει μια ποικιλία χωρικών εμπειριών. Οι υπάρχουσες λειτουργίες όπως παιδικές χαρές, καφέ, αμφιθέατρο διατηρήθηκαν αλλά αναδιατάχθηκαν προκειμένου να διασπαρθούν στο οικόπεδο με σκοπό να τονώσουν την κίνηση στο εσωτερικό του. Η δε προσθήκη των οπωρώνων προσφέρει μια επιπρόσθετη λειτουργία πέραν της αισθητικής, αποδίδει μια χρηστική αξία με τη συγκομιδή των καρπών. Η ποικιλία φυτών και δέντρων ενδυναμώνει το σχεδιασμό στην τέταρτη διάσταση, αυτή του χρόνου, αφού η εικόνα του πάρκου θα αλλάζει κατά τη διάρκεια του έτους (περίοδοι ανθοφορίας, καρποφορίας, πτώση φυλλώματος).
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 378
Βασική ιδέα της σύνθεσης "Bήματα προς το νερό" αποτελεί το μοτίβο που παράγεται από τα σοκάκια του ιστορικού ιστού της Λευκάδας και η ανασύνθεση αυτού, μέσα από έναν εμπεριστατωμένο διάλογο παρελθόντος, παρόντος και μέλλοντος. Οι σχεδιαστικές αρχές του έργου ενισχύουν την ποιητική και κυριολεκτική μεταφορά του μοτίβου αυτού στην παραλία του φάρου, στην είσοδο του νησιού, με συνδετικό κρίκο τη διαδρομή ανάμεσα στις δύο περιοχές.
Οεπανασχεδιασμός και η ανασυγκρότηση του συμπλέγματος αυτού οφείλει να γίνεται με βασικό γνώμονα το σεβασμό στις αξίες που αυτό εμπεριέχει, με κάθε επέμβαση /παρέμβαση να συνδιαλέγεται, να αξιολογείται ή ακόμα και να αυτοακυρώνεται ως προς τις σχέσεις που αυτή διαμορφώνει.
Πιο συγκεκριμένα, τα κανάλια των σοκακιών της πόλης, τα οποία συνήθως έρρεαν υπόγεια, αποκαλύπτονται σε πολλά σημεία και η πλακώστρωση οργανώνεται σε ζωηρές πτυχώσεις, διαμορφώνοντας τα ανοίγματα σε ''πλωτές οδούς''. Αυτή η προσέγγιση διακόπτει τη γραμμικότητα τους, δημιουργώντας τομές στην επιφάνειά τους και επιτρέποντας τη ροή του νερού να γίνεται αισθητή. Οι σχεδιαστικές αρχές αποκαθιστούν την κυκλοφορία ανθρώπων και νερού δια μέσου της πόλης.
Το μοτίβο, που προκύπτει από τις πλωτές οδούς, μεταφέρεται στην περιοχή του φάρου και της παραλίας και επαναπροσδιορίζεται σε διαδρομές. Αυτή η αντίληψη θεμελιώνει τη συνολική στρατηγική της εύρεσης του συστήματος κυκλοφορίας, το οποίο επιτρέπει στις ποικίλες αναλογίες σταθερής και ασταθούς επιφάνειας, καθώς και τη μετάβαση από την περιοχή με υψηλή χρήση (πόλη 100% σταθερό έδαφος) ως βιότοπους με πλούσια βλάστηση, άμμο, υγρό στοιχείο (100% ασταθές έδαφος), με μία ποικιλία βιωματικών παρεκκλίσεων στο μεσοδιάστημα.
Χρησιμοποιώντας την κρυμμένη, μελαγχολική ομορφιά της περιοχής, όπου η φύση διεκδικεί ένα κομμάτι της αστικής υποδομής, οι σχεδιαστικές αρχές στοχεύουν να επανατοποθετήσουν αυτή την πορεία σε ένα μέσο αναψυχής. Μεταβάλλοντας τους κανόνες σύμπλεξης φύσης και
πεζών /επισκεπτών, η στρατηγική της ύφανσης του φυσικού περιβάλλοντος περιπλέκει οργανικά και δομικά στοιχεία σε ένα κράμα μεταβαλλόμενης αναλογίας, το οποίο συμβιβάζει την έρημη γη /το άγριο, το καλλιεργημένο, το οικείο /το ενδόμυχο και το υπερκοινωνικό.
Η γραμμική εμπειρία αυτού του νέου τοπίου που προκύπτει, στιγματίζεται από τη ροή, τη σύγχυση /απόσπαση και μία άλλη κοσμικότητα, η οποία διαφυλάσσει τον μυστήριο και έρημο χαρακτήρα της περιοχής, χωρίς να υποτιμά την προβλεπόμενη χρήση του και τη δημοφιλία του ως έναν δημόσιο /ανοιχτό χώρο.
Αποδεικνύεται ότι στόχος της προσέγγισης αυτής, μέσα από το συνδυασμό του ιστορικού με το σύγχρονο, είναι η δημιουργία ενός πολιτιστικού πόλου, που θα συνθέτει τις ιστορικές μνήμες του παρελθόντος με τις αναπτυξιακές προοπτικές του μέλλοντος, δίνοντας λύση σε πολύ σημαντικά προβλήματα της πόλης αυτής -που αφορούν στην ιστορική μνήμη, την αναζωογόνηση και την εξεύρεση πολύτιμου χώρου μέσα στον πυκνό ιστό του κέντρου της. Άλλωστε, η ικανότητα της ευέλικτης σκέψης και δράσης στο πεδίο της αρχιτεκτονικής είναι μία λύση για την ικανοποίηση των απαιτήσεων της δυνητικά εξελισσόμενης κοινωνίας.
Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης
Αριθμός Αναφοράς: 385
Βρισκόμαστε σε μία εποχή που η εξοικονόμηση ενέργειας παύει να είναι επιλογή και καθίσταται ανάγκη όχι μόνο για λόγους οικολογικούς αλλά κυρίως για λόγους οικονομίας. Σε μία χώρα όπως η Ελλάδα που η οικολογική της συνείδηση είναι βαθειά κοιμισμένη και στροβιλίζεται στον τυφώνα της οικονομικής κρίσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.) επιβάλλεται να κάνουμε τα κτίρια μας πιο πράσινα. Ο αστικός ιστός έχει γίνει τόσο πυκνός οδηγώντας στην απομόνωση και την αποξένωση. Οι χώροι για να παίζουν τα παιδιά με ασφάλεια εξαφανίζονται και η διάθεση για περίπατο και άθληση μειώνεται αφού ο αστός είναι αναγκασμένος να κινηθεί σε ένα περιβάλλον γεμάτο καυσαέριο και αυτοκίνητα.
Για τη δική μου διπλωματική εργασία, θέλησα να κάνω μία πρόταση εξοικονόμησης ενέργειας στην κατοικία, χρησιμοποιώντας τις αρχές του βιοκλιματικού σχεδιασμού, από τα πρώτα στάδια μελέτης. Επιχείρησα να σχεδιάσω ένα συγκρότημα κατοικιών που καταναλώνει όσο τον δυνατόν λιγότερη ενέργεια λαμβάνοντας υπ’ όψιν τον προσανατολισμό, τον τρόπο κατασκευής, την τοποθέτηση των ανοιγμάτων αλλά και το ρόλο του χρήστη. Προσπάθησα να δημιουργήσω ένα σύστημα κατοικιών και δημοσίων χρήσεων, που κυριαρχεί το πράσινο, με αρκετούς χώρους συγκέντρωσης και επικοινωνίας, χώρους άθλησης, διαδρόμους περιπάτου και ποδηλατοδρόμους. Ένα περιβάλλον ασφαλές για παιδιά αλλά και ενήλικους, με πολλές δραστηριότητες και υγιεινό περιβάλλον.
Δημιουργήσαμε 25 κατοικίες στο Σταυρό Φθιώτιδας χρησιμοποιώντας εξωτερική θερμομόνωση, φωτοβολταϊκά, σωστό προσανατολισμό και φυτεμένα δώματα. Δώσαμε επίσης προσοχή στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό δημιουργώντας ομοιγένεια στα διάφορα κτίσματα χωρίς όμως να είναι ίδια.
Επιβλέποντες: Τσαγκρασούλης Aριστείδης, Τριανταφυλλίδης Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 372
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 370