Στο σύγχρονο τοπίο, η τομή φυσικών και ψηφιακών χώρων έχει γίνει ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό της ύπαρξής μας, επηρεάζοντας βαθιά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε, αλληλεπιδρούμε και περιηγούμαστε στον χώρο γύρω μας. Αυτό το ερευνητικό θέμα ασχολείται με την σχέση μεταξύ φυσικού και ψηφιακού χώρου, διερευνώντας τη δυναμική αλληλεπίδραση και πως αυτή διαμορφώνει τον τρόπο που βιώνουμε και υπάρχουμε μέσα στο φυσικό περιβάλλον. Εξετάζουμε πώς ο φυσικός χώρος υφίσταται μια μεταμόρφωση μέσω της ψηφιακής ενσωμάτωσης, θολώνοντας τα κάποτε διακριτά όρια μεταξύ του απτού και του ψηφιακού.
Επιπλέον, διερευνούμε τον ρόλο των μέσων διεπαφής και πως αυτά διαμορφώνουν την εμπειρία του χρήστη. Κάνοντας μια αναδρομή στην εξέλιξη τους εντοπίζουμε ότι από τις διάτρητες κάρτες μέχρι τις γραφικές διεπαφές χρήστη (GUI) και τα συστήματα εικονικής και επαυξημένης πραγματικότητας υπάρχει μια κατεύθυνση για πιο οργανικές μορφές αλληλεπίδρασης με την ψηφιακή πληροφορία , δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες να γίνει η εμπειρία του χρήστη πιο φυσική και απρόσκοπτη.
Υπό το πρίσμα των επεισοδίων Nosedive, USSCallisterκαι Playtest, από τη ανθολογική σειρά BlackMirrorτων Τσάρλι Μπρούκερ (CharlieBrooker) και Άναμπελ Τζόουνς (AnnabelJones), διερευνούμε τους διαφορετικούς τρόπους με τους οποίους αυτές οι αφηγήσεις απεικονίζουν την σχέση και την αλληλεπίδραση μεταξύ φυσικών και ψηφιακών χώρων, και πως αυτοί οι χώροι συγκλίνουν και συνενώνονται, επηρεάζουν και επηρεάζονται. Μέσα από αυτές τις αναλύσεις, προσπαθούμε να εντοπίσουμε πώς η ψηφιακή πληροφορία διαμορφώνει την αντίληψή μας για τον χώρο και επαναπροσδιορίζει τις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Πως ο φυσικός χώρος δυνητικά μπορεί να μετασχηματιστεί μέσω της έγχυσης ψηφιακών στοιχείων και πως η εμφάνιση ολοένα μικρότερων διεπαφών όχι μόνο επαναπροσδιορίζει την κατανόησή μας για το χώρο, την αρχιτεκτονική και τη γεωγραφία, αλλά ανοίγει επίσης το δρόμο για νέους τρόπους ανθρώπινης εμπλοκής.
Επιβλέποντες: Παπακωνσταντίνου Γιώργος, Μπουρδάκης Βασίλης
Αριθμός Αναφοράς: 1256
Αυτό το ερευνητικό θέμα διερευνά την έννοια των δρόμων ως δυναμικών οντοτήτων με ξεχωριστές ταυτότητες, που διαμορφώνονται από τα αποτυπώματα των προηγούμενων ταξιδιών. Μέσα από δύο συμπυκνωμένα roadtrips κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου E75, υιοθετούνται διπλοί ρόλοι ως ταξιδιώτριες και εξερευνήτριες, καταγράφοντας επιλεγμένες τοποθεσίες με βάση προσωπικές παρατηρήσεις, μέσω σημειώσεων που κρατούνται κατά τη διέλευση του αυτοκινητόδρομου. Η έρευνα αποκωδικοποιεί την αντίληψη των δρόμων, τονίζοντας την απώλεια των τελετουργικών πτυχών στις σύγχρονες ταξιδιωτικές εμπειρίες.
Η αφήγηση εμβαθύνει στην Παλαιά Εθνική Οδό, εξετάζοντας τον αντίκτυπό της στους γύρω οικισμούς και διερωτώμενη για την τύχη αυτών των τόπων μετά την εκτροπή του νέου δρόμου. Εκφράζεται μια νοσταλγία για τα roadtrips, αναδεικνύοντας την πρακτική της οδήγησης ως μέσο εξερεύνησης και σωματικής αυτοκυριαρχείας. Η δημιουργία ενός χιλιομετρικού αρχείου που χαρτογραφείται πάνω στη μνήμη ενισχύει την ιδέα του δρόμου ως ιστορικό κατασκεύασμα.
Το συμπέρασμα συνθέτει τα ευρήματα, αποκαλύπτοντας μια συγκεκριμένη ταυτότητα για κάθε δρόμο. Υποστηρίζεται ότι οι δρόμοι επηρεάζουν τη ζωή των τόπων που διασχίζουν, λειτουργώντας ως αρτηρίες τόσο για τους οικισμούς όσο και για τις μεμονωμένες κοιτίδες ζωής. Η διαδικασία εξερεύνησης γίνεται μάρτυρας της μεταμορφωτικής δύναμης των οδικών αποτυπωμάτων, συγκρίνοντας τον παλιό και τον νέο δρόμο και υποδηλώνοντας ότι οι δρόμοι είναι κατασκευάσματα με φασματικά χαρακτηριστικά. Η έλλειψη προγραμματικών και σχεδιαστικών σκέψεων κατά την ανακατεύθυνση του νέου δρόμου τονίζει την κριτική στην ιεράρχηση των καπιταλιστικών συμφερόντων έναντι μιας γνήσιας σύνδεσης με το περιβάλλον μας.
Στην ουσία, η εργασία υποστηρίζει έναν υποκειμενικό επαναπροσδιορισμό των δρόμων μέσω ενός συνδυασμού αναστοχαστικής διερεύνησης, αφήγησης ιστοριών και δημιουργίας ενός διπλού-χρονικού ημερολογίου. Ο δρόμος αναγνωρίζεται ως μια σύνθετη οντότητα, που δυσχεραίνει την κατηγοριοποίηση των χαρακτηριστικών του σε θετικά και αρνητικά. Τελικά, το έργο καλεί σε επανεξέταση του σχεδιασμού και της μελέτης των νέων αυτοκινητοδρόμων, δίνοντας έμφαση σε μια συνειδητή προσέγγιση που διατηρεί τη σύνδεση μεταξύ των δρόμων και των τόπων που διασχίζουν.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 1267
Δεν θυμάμαι. Ξέχασα και ξεχάστηκα. Δηλαδή το ξέρω ότι το ξέρω, αλλά δεν μου έρχεται με τίποτα. Δεν είμαι σίγουρη αν έχει συμβεί, μπορεί και να το είδα χθες στον ύπνο μου. Όχι, όχι αυτό δεν θα το πετάξω. Με τίποτα! Το χρειάζομαι για να θυμάμαι. Ήταν από εκείνη την ημέρα που…
Η παρούσα έρευνα εκκινεί από όλες τις παραπάνω φράσεις που χρησιμοποιώ συχνά-πυκνά και από την προσωπική μου εμπλοκή με τις θεματικές που πραγματεύονται. Το περιεχόμενο της χωρίζεται σε δύο βασικά μέρη, τα οποία με τη σειρά τους προέρχονται από δύο βασικές θεωρητικές κατευθύνσεις: την μνήμη και τα αντικείμενα. Επιχειρείται να αποκωδικοποιηθεί ο μηχανισμός της μνήμης, ο τρόπος κατά τον οποίο λειτουργεί και ο ρόλος των αντικειμένων σε αυτήν. Οποιαδήποτε δράση και επιλογή μας καθορίζει και στηρίζεται στις αναμνήσεις μας. Οποιοδήποτε αντικείμενο και πράγμα χρησιμοποιούμε μπορεί να ερμηνεύσει το ποιοι είμαστε. Άραγε, με ποιον τρόπο απαντάμε σε ερωτήματα όπως τι είμαι χωρίς την μνήμη μου ή πως προσδιορίζομαι χωρίς τα αντικείμενα μου? Οι δύο αυτές θεματικές εκτυλίσσονται με παράλληλες ταχύτητες για να συναντηθούν και να διασταυρωθούν στο τέλος.
Η πρώτη ενότητα αφιερώνεται στην μνήμη. Ξεκινώντας από την επιστημολογία της και τον επιστημονικό της ορισμό, περνάμε σε μια πιο φιλοσοφική ανάλυση. Γίνεται αναφορά στον τρόπο που συνδέεται με την αντίληψη, το σώμα, τις αναμνήσεις και τις αισθήσεις. Κατηγοριοποιείται σε ατομική, συλλογική, ιστορική μνήμη και αναλύεται το χρονικό και το χωρικό πλαίσιο όπου εντοπίζεται. Προσεγγίζεται η λανθάνουσα μνήμη, η φαντασία και δίνεται ένα παράδειγμα της συνειρμικής διαδικασίας, προκειμένου να καταλήξουμε στην έννοια της λήθης και της α-μνησίας.
Η δεύτερη ενότητα αφιερώνεται στα αντικείμενα. Ξεκινώντας από τον υλικό πολιτισμό περνάμε στην διάκριση των συμβολικών και των μνημονικών αντικειμένων. Ιδιαίτερα εστιάζουμε στα υποβλητικά αντικείμενα και στο μεθοριακό στάδιο που μας τοποθετούν. Αναλύεται η σχέση μεταξύ κατοχής και ιδιοκτησίας των αντικειμένων και ο τρόπος κατά τον οποίο ταξινομούνται. Στην συνέχεια, αναδεικνύονται οι έννοιες της συλλογής και του αρχείου. Τέλος, παρουσιάζεται το μοντέλο της πρακτικής της συλλογής, το Wunderkammer και το μοντέλο της πρακτικής του αρχείο, ο Αtlas.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 1269
Το ερευνητικό θέμα περιστρέφεται γύρω από την μελέτη και ανάλυση της επιρροής που έχουν οι σιδηρόδρομοι όταν διασχίζουν μία πόλη/περιοχή, στο γενικότερο αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό σχεδιασμό αυτής. Πιο συγκεκριμένα, έχει επιλεγεί ως περιοχή μελέτης ένας νοητός άξονας που σχηματίζεται από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό του ΟΣΕ στον Πειραιά και ακολουθεί τις παλιές σιδηροδρομικές γραμμές ως τη δυτική πλευρά της Λεωφόρου Κηφισού.
Ειδικότερα, σε αυτό το ερευνητικό θέμα θα πραγματοποιηθεί μια έρευνα όσον αφορά τις περιοχές που διασχίζουν οι γραμμές αλλά και την ιστορία τους, την υπάρχουσα κατάσταση που επικρατεί στα κτήρια/εγκαταστάσεις πέριξ αυτών, αλλά και της χρήσεις Γης του άμεσου περιβάλλοντος και της γύρω περιοχής. Έτσι, θα σχηματιστεί μια εικόνα της παρούσας κατάστασης και των ζητημάτων που προκύπτουν στις περιοχές αυτές.
Έπειτα, με τη χρήση της παραπάνω μελέτης και κατανόηση της σημερινής εικόνας των περιοχών αυτών, θα επιλεγεί ένα συγκεκριμένο κομμάτι από τον χάρτη της έρευνας, το οποίο θα αναλυθεί σε μεγαλύτερη έκταση, αλλά και θα ακολουθηθεί μία στρατηγική σχεδιασμού, ώστε η έκταση αυτή να επανασχεδιαστεί με τρόπο τέτοιο ώστε να γίνει όσο το δυνατόν καλύτερη αξιοποίηση των οικοπέδων/εγκαταστάσεων, λύνοντας τα διάφορα ζητήματα που έχουν προκύψει μέχρι πρότινος, με τη χρήση ενός νέου σχεδίου διάταξης.
Επιβλέπων: Μπομπός Kώστας
Αριθμός Αναφοράς: 1280
Με το βλέμμα στις ανθρώπινες δραστηριότητες τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί η αλόγιστη εξάντληση φυσικών πόρων και η συνεχής μόλυνση του περιβάλλοντος . Μια σειρά πράξεων που έχει ξεκινήσει από τον άνθρωπο , παρατηρείται πως έχει επιφέρει τεράστιες αλλαγές στον φλοιό της Γης , έχοντας εντείνει την κλιματική αλλαγή τα τελευταία χρόνια. Η έρευνα που ακολουθήθηκε στην παρούσα ερευνητική εργασία αφορά την άνοδο της στάθμης της θάλασσας και διαχωρίστηκε σε δύο μέρη. Εστιάζει σε πρακτικές που έχουν ληφθεί ανά την υφήλιο σε παράκτιες πόλεις απέναντι στο φαινόμενο αυτό, ενώ ταυτόχρονα εξετάζονται όλα τα μέσα προστασίας φυσικά και μηχανικά που διαθέτει η ίδια η φύση ή κατασκευάζονται από τον άνθρωπο. Επίσης δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στους ορισμούς για τα κλιματικά φαινόμενα αλλά και το πως τα φαινόμενα αυτά επηρεάζουν τον αστικό ιστό. Ισχύει πως οι παράκτιες πόλεις (Βενετία , Ρότερνταμ , Νέα Υόρκη , Μαϊάμι , Τζακάρτα & Ντάκα) των παραδειγμάτων που έχουν εξεταστεί λόγω του χαμηλού υψομέτρου που έχουν , την γεωγραφική τους θέση , τον αριθμό του πληθυσμού τους αλλά και το βάρος που ασκούν τα κτίρια στη Γη σε συνάρτηση με την κλιματική κρίση και τα ακραία καιρικά φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα σε αυτές ,επηρεάζονται σημαντικά από την άνοδο της στάθμης της θάλασσας. Χωρίζοντάς τα παραδείγματα ανά ηπείρους , είναι εύκολο να εξεταστούν τα μέτρα προστασίας που έχουν ληφθεί ώστε να μπορεί να γίνει μια σύγκριση ανάμεσα τους, και να αποφασιστεί ποιο ή ποια είχαν δραστικότερο αποτέλεσμα. Τέλος γίνεται μια αναφορά και στην Ελλάδα , η οποία και αυτή έρχεται αντιμέτωπη με το φαινόμενο της ανόδου της στάθμης της θάλασσας στις παράκτιες της περιοχές , που οφείλεται λόγω της γεωγραφικής της θέση αλλά και της μορφολογίας της, όμως , δεν έχουν ληφθεί μέτρα για την αντιμετώπιση του φαινόμενου και φαίνεται τα επόμενα χρόνια αρκετές ακτογραμμές να έχουν υποχωρήσει.
Επιβλέπων: Micocci Fabiano
Αριθμός Αναφοράς: 1270
Επιβλέπουσα: Λυκουριώτη Ίρις
Αριθμός Αναφοράς: 1264
H έρευνα εξετάζει τις χωρο-κοινωνικές δυναμικές του τουρισμού στο πλαίσιο παράλληλων διαδικασιών απο-αγροτικοποίησης και υπερ-τουριστικοποίησης όπου τοπικές οικονομίες, κοινωνικές σχέσεις και οι αρχιτεκτονικές και χωρικές τους εκφράσεις καθορίζονται ή/και σχετίζονται αποκλειστικά με τουρισμό. Περιοχή ανάλυσης είναι η Σιθωνία Χαλκιδικής και πιο συγκεκριμένα η Βουρβουρού η οποία μέσα σε μερικές δεκαετίες παρατηρούνται έντονες αλλαγές στο τοπίο, στις σχέσεις του ντόπιου πληθυσμού με την γη καθώς και στην αρχιτεκτονική τυπολογία. Η εργασία ανιχνεύει τις αλλαγές αυτές από τη δεκαετία του 70’ και του 80’ όταν κυρίως Γερμανοί, Αυστριακοί και Ιταλοί υπήρξαν οι πρώτοι επισκέπτες της περιοχής μέχρι σήμερα όπου η περιοχή πλέον ζει και αναπνέει με άξονα τον τουρισμό με μία ανεπτυγμένη τουριστική βιομηχανία, ικανή να φιλοξενήσει και εξυπηρετήσει χιλιάδες ανθρώπους κάθε καλοκαίρι προερχόμενους κυρίως από γειτονικές Βαλκανικές χώρες.Βασικά εργαλεία ανάλυσης είναι η δημιουργία και μελέτη χαρτών, η ιστορική καταγραφή της μεταστροφής από την γεωργία στον τουρισμό μέσα από προσωπικές μαρτυρίες, οικογενειακά αρχεία, και επιτόπια παρατήρηση καθώς, και η κριτική ανάλυση των τρόπων που η αρχιτεκτονική έχει συμβάλει στη γενικότερη μετάλλαξη αγροτικών οικισμών σε τουριστικούς προορισμούς: από τα δωμάτια προς ενοικίαση μέχρι τις μεγάλες ‘all-inclusive’ ξενοδοχειακές μονάδες. Κύριο ερώτημα της ερευνητικής εργασίας είναι πως ένας τόπος επηρεάζεται δομικά όταν μία μονοδιάστατη μορφή οικονομίας κυριαρχεί σε αυτόν όχι μέσα από εξωτερική επιβολή αλλά μέσα από μια οργανική ανάπτυξη και εσωτερικές δυναμικές των κοινωνιών της.
Επιβλέπων: Φωκαΐδης Πέτρος
Αριθμός Αναφοράς: 1258
Στην παρούσα ερευνητική εργασία διερευνάται η σχέση μεταξύ αρχιτεκτονικής και εικονογραφημένων αφηγημάτων και η αλληλεπίδραση των δύο αυτών τεχνών κατά τη σχεδιαστική διαδικασία. Το χρονικό πλαίσιο της μελέτης είναι ο 21ος αιώνας και το χωρικό πλαίσιο η πόλη της Αθήνας. Για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός, σε πρώτο στάδιο μέσω βιβλιογραφικής έρευνας γίνεται μελέτη και προσέγγιση του δημόσιου αστικού χώρου. Αρχικά, ορίζεται ο δημόσιος αστικός χώρος και στη συνέχεια γίνεται αναφορά στον αστικό χώρο της Ελλάδας και πιο συγκεκριμένα της πόλης της Αθήνας. Σε δεύτερο στάδιο, εντοπίζονται και συλλέγονται έγκριτες πηγές για τη μελέτη και καταγραφή χαρακτηριστικών και μεθόδων σχεδιασμού στο κόμικ, γίνεται ιστορική ανασκόπηση και σημειολογική προσέγγιση αυτού ως μέσου οπτικής επικοινωνίας, με σκοπό να σχηματιστεί σαφής εικόνα του συνόλου της ερευνητικής δραστηριότητας και να καθοριστεί το θεωρητικό πλαίσιο της εργασίας. Τέλος, μελετώνται και αναλύονται 10 Ελληνικά εικονογραφημένα αφηγήματα των 20 τελευταίων χρόνων. Το υλικό συνοδεύεται από περιγραφή, κριτική ανάλυση και ερμηνεία του περιεχομένου του και αποτελείται από κόμικς και graphic novels Ελλήνων δημιουργών του 21ου αιώνα, τα οποία αποτελούν πλούσιες σε πληροφορίες περιπτώσεις, όπου το χωρικό πλαίσιο επιδρά με τρόπο άμεσο ή έμμεσο στη δράση και την εξέλιξη των χαρακτήρων και η αρχιτεκτονική εντοπίζεται πιο ευδιάκριτα ως μέρος της ροής της ιστορίας. Τα δεδομένα που συγκεντρώνονται, οργανώνονται σε λογικές ενότητες με σκοπό την ομαδοποίηση του υλικού. Μελετάται η αναπαράσταση του αρχιτεκτονικού χώρου μέσα στα εικονογραφημένα αφηγήματα και τέλος αναλύεται ο ρόλος της εικόνας ως μέσω έκφρασης και επικοινωνίας τόσο στα εικονογραφημένα αφηγήματα όσο και στην αρχιτεκτονική. Ακολούθως γίνεται σχολιασμός και εξαγωγή συμπερασμάτων που αφορούν στους έμμεσους και άμεσους τρόπους χρήσης του χωρικού πλαισίου στην αφήγηση. Η επιλογή των περιπτώσεων μελέτης έγινε με σκοπό την απόδειξη της υπόθεσης ότι η αρχιτεκτονική αποτελεί σημαντικό εργαλείο και στοιχείο στην αφήγηση των κόμικς.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 1266