Το Δυνητικό ετυμολογικά, όπως αναφέρει ο κοινωνιολόγος Bruno Latour εικονικό είναι αυτό το οποίο διαθέτει πολλές ιδιότητες και χαρακτηριστικά και δεν περιμένει παρά να υλοποιηθεί. Το εικονικό δεν αρκείται στο να αποτυπώνει την πραγματικότητα, αλλά τη χειρίζεται σαν πρώτη ύλη. Υπήρχε πάντα η έννοια του εικονικού στα πλαίσια του πραγματικού.
Επιβλέπων: Παπακωνσταντίνου Γιώργος
Αριθμός Αναφοράς: 87
Ένα ταξίδι με βάση την εμπειρία του υλικού.
Πέντε διαφορετικές προσεγγίσεις ,που αγγίζουν βασικές ποιότητες και αρχές του. Το μπετόν μέσα στο μοντέρνο κίνημα ,το μπετόν διεγείροντας τις αισθήσεις ,το νέον μπετόν και πέντε μπετονένια αντικείμενα συμπληρώνουν το παζλ της εικόνας του.
Αναλύοντας το στα βασικά συστατικά του θα δούμε ότι ένα τόσο δυνατό στη θλιψη υλικό, αποτελείται από απλές και φυσικές πρώτες ύλες. Άμμος ,σκύρα ,νερό και τσιμέντο. Όλοι μας μπορούμε να φτιάξουμε μπετόν, ακολουθώντας τον κανονα:
3 κούπες άμμο & σκύρα,2 κούπες τσιμεντο,
1 κούπα νερό.
Αυτή η τόσο απλή ,σαν συνταγή μαγειρικής διατύπωση έχει σκοπό να δείξει και το χαρακτήρα της αναζήτησης μου.
Η συγκεκριμένη διάλεξη προβληματίζεται και διατυπώνεται με ελεύθερο και αφαιρετικό τρόπο γύρω από το μπετόν και την αντιπαράθεση στο τρόπο που οι καλλιτέχνες δημιουργούν.
Επιλέγω πέντε projects,3 που αφορούν αρχιτέκτονες και 2 που αναφέρονται σε γλύπτες με σκοπό να συγκρίνω τον τρόπο που χρησιμοποιούν το μπετόν.
Για τους αρχιτέκτονες είναι το υλικό που μετουσιώνει τα σχέδια τους σε δημιουργία, γι αυτό και εκμεταλλεύονται κατά κόρον τις έντονες γλυπτικές του ιδιότητες ,
την πρωτοτυπία στα σχήματα και τις υφές, πειραματίζονται με την οπτική του απόδοση,πλουτίζοντας το με νέα χαρακτηριστικά,αναμειγνύοντας το με οπτικές ίνες και χημικές ενώσεις,που προσδίδουν απίστευτες ιδιότητες
Οι γλύπτες δημιουργούν και
μ’ αυτό παρ’ όλου, που άλλα είναι τα κατ’ εξοχήν υλικά της δημιουργίας τους. Πειραματίζονται κι αυτοί με το μπετόν περιθωριοποιώντας κάπως τις πλαστικές ιδιότητες του υλικού και επικεντρώνοντας την προσοχή τους στην δομή και την αντοχή του.
Μια περίεργη αντιστροφή..
Ένα διασκεδαστικό συμπέρασμα που προέκυψε απ’ την έρευνα και την σύγκριση.
Πίστευα πως οι γλύπτες θα δημιουργούσαν φόρμες ασύλληπτης πλαστικότητας και μέσα από την έρευνα διαπίστωσα ακριβώς το αντίθετο.
Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης
Αριθμός Αναφοράς: 92
Το 19ο αιώνα, αναπτύσσεται σταδιακά στην ανθρώπινη συνείδηση η ανάγκη για την προστασία, καταγραφή και μελέτη των μνημείων, ως υλικές μαρτυρίες του παρελθόντος. Στις αναστηλώσεις κυριαρχούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα ρεύματα, η στιλιστική και η ρομαντική αποκατάσταση, ενώ ενδιάμεσες θέσεις αρχίζουν να διατυπώνονται ιδιαίτερα προς τα τέλη του αιώνα. Στον 20ο αιώνα, η ανάγκη για την προστασία των μνημείων ωριμάζει και οι επεμβάσεις περνούν από το εμπειρικό σε επιστημονικό επίπεδο. Χρησιμοποιείται συστηματικά η επιστημονική έρευνα στην αποκατάσταση των μνημείων, στα οποία αναγνωρίζεται ιστορική και αισθητική αξία. Παράλληλα, η έννοια του μνημείου διευρύνεται για να συμπεριλάβει έργα νεώτερων ιστορικών περιόδων, τον περιβάλλοντα χώρο τους και σύνολα.
Αξιοποιώντας τις θεωρίες του παρελθόντος αλλά και των συγχρόνων του, ο CesareBrandiπαρουσιάζει την πρώτη ολοκληρωμένη θεωρία γύρω από την έννοια της συντήρησης. Διαπραγματεύεται έννοιες όπως η ύλη και η δυνητική ενότητα του έργου τέχνης, το κενό, η πατίνα, το ερείπιο, ο χώρος και ο χρόνος και η σχέση τους με τη συντήρηση, το ιστορικό και το αισθητικό αίτημα κατά τη διάρκεια της συντήρησης και εισάγει την έννοια της προληπτικής συντήρησης. Διατύπωσε δύο αξιώματα που καθορίζουν τις επεμβάσεις σε μνημεία, σύμφωνα με τα οποία συντηρείται μόνο η ύλη του έργου τέχνης, ενώ η συντήρηση θα πρέπει να στοχεύει στην αποκατάσταση της δυνητικής ενότητας του έργου τέχνης. Σύμφωνα με τη θεωρία του Brandi, οι επεμβάσεις σε ένα έργο τέχνης θα πρέπει να διακατέχονται από κριτικό πνεύμα ως προς το τι θα διατηρηθεί, τι θα αφαιρεθεί και πώς θα συμπληρωθούν τα κενά, με σκοπό να μη δημιουργηθεί ένα ιστορικά ή καλλιτεχνικά πλαστό αποτέλεσμα. Σημαντικό ρόλο παίζει και το περιβάλλον του μνημείου, του οποίου η προστασία θεωρείται απαραίτητη. Οι ίδιες αρχές συντήρησης των έργων τέχνης ισχύουν και για την αρχιτεκτονική, στην περίπτωση της οποίας όμως, η σχέση μνημείου-περιβάλλοντος γίνεται ακόμη πιο έντονη.
Η θεωρία του Brandiδέχτηκε κριτικές, υιοθετήθηκε όμως από πολλούς διεθνώς και επηρέασε στη σύνταξη των άρθρων του Χάρτη της Βενετίας, ο οποίος αποτελεί την βάση κάθε σχετικής νομοθεσίας μέχρι και σήμερα.
Με την ελληνική συμμετοχή στο συνέδριο που οδήγησε στην υιοθέτηση του Χάρτη της Βενετίας και κυρίως με την εκπαίδευση Ελλήνων αρχιτεκτόνων στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στο ICR της Ρώμης, του οποίου ο Brandi υπήρξε διευθυντής για πολλά χρόνια, η θεωρία του πέρασε και στον ελληνικό χώρο, στον οποίο κυριαρχούσε ο εμπειρισμός και οι θέσεις της στιλιστικής αποκατάστασης. Παρά την ύπαρξη αρχιτεκτονικών αντιλήψεων σαφώς επηρεασμένων από τη θεωρία του Brandi, η επιστημονικότερη προσέγγιση της συντήρησης στην Ελλάδα κατοχυρώνεται μετά το 1975, όταν αρχίζουν να τίθενται σε εφαρμογή τα άρθρα του Χάρτη της Βενετίας.
Επιβλέπουσα: Θεολογίδου Κλεοπάτρα
Αριθμός Αναφοράς: 72
Πάνω από το γήινο τοπίο υπάρχει ένα άυλο, αόρατο, ψηφιακό τοπίο που δημιουργείται από την ροή πληροφορίας. Η ψηφιακή πληροφορία ανταλλάσσεται μεταξύ δικτύων υποδομής. Τα μέσα που χρησιμοποιούμε υποστηρίζονται από τα δίκτυα αυτά και μεσολαβούν για την αποκωδικοποίηση και χρήση των πληροφοριών.
Το τοπίο αυτό, για το οποίο χρησιμοποιείται όρος mediascape, εξετάζεται σε σχέση με το τοπίο όπως το θέτει ο G. Simmelαλλά και με όρους τόπου όπως τους θέτει ο M. Heidegger.
Η χρήση των πληροφοριακών δικτύων και συστημάτων είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην καθημερινότητα. Σε συνδυασμό με την ροή πληροφορίας που διακινούν μεταβάλουν τις ποιότητες του χώρου της γης. Ο κόσμος μετατρέπεται σε χώρο ροών. Οι έννοιες του χώρου, της ταυτότητας και του χρόνου τροποποιούνται.
Τα δίκτυα τείνουν να είναι πλήρη και ολοκληρωτικά καλύπτοντας ολοένα και περισσότερο τον γεωγραφικό χώρο. Η έννοια του κενού στα δίκτυα παρουσιάζει ενδιαφέρουσες ποιότητες οι οποίες εξετάζονται.
Με την υποστήριξη ασύρματων πληροφοριακών δικτύων ερευνάται η σύσταση και η ταυτότητα ενός παράσιτου που δημιουργεί κενά στα δίκτυα. Αναφέρονται ερμηνείες για το τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια δράση για τον χώρο των ροών αλλά και για την ταυτότητα του παράσιτου.
Επιβλέπων: Τζιρτζιλάκης Γιώργος
Αρχείο: Arvanitis_RDTmediascape_el_.pdf
Αρχείο: Arvanitis_RDTmediascape_en_.pdf
Αριθμός Αναφοράς: 61
Η επιφάνεια της ελληνικής γης άλλοτε ανασηκώνεται για να δημιουργήσει ορεινούς όγκους και άλλοτε βυθίζεται σε χαράδρες και απόκρημνες πλαγιές, για να αναδυθεί και πάλι μέσα από το νερό σχηματίζοντας νησιά. Αυτή η αναδίπλωση του εδάφους προσδίδει διαφορετικές ποιότητες στο χώρο και εκκινεί αρχιτεκτονικές δράσεις. Στο συγκεκριμένο ερευνητικό θέμα γίνεται αναφορά στην ανάδυση και τη βύθιση του γήινου φλοιού, σε σχέση με δύο αρχιτεκτονικά έργα. Το σπίτι για διακοπές στην Αίγινα και τα πολεμικά καταφύγια-bunkers. Αποκαλύπτεται η διττή λειτουργία της αρχιτεκτονικής όπου γίνεται ταυτόχρονα «δοχείο ζωής» και μέσο εξυπηρέτησης, μέσα από μορφές που στόχο έχουν να εξαφανιστούν στο τοπίο και εντοπίζονται στο νησί της Αίγινας.
Το κτήριο του Κωνσταντινίδη ανασηκώνεται, βγαίνει άκοπα από τη γη μορφοποιώντας τα υλικά της και ίσταται πάνω στην επιφάνειά της. Τα καταφύγια πληγώνουν την γη αποσπώντας τμήματα του εδάφους για να επιστρέψουν μετά και να τοποθετηθούν στις κοιλότητες που δημιούργησαν, αναπληρώνοντας την οδυνηρή απώλεια που υπέστη η φύση. Πάνω στη γη και υπό τον ουρανό, ο άνθρωπος προσπαθεί να δημιουργήσει κτίσματα που θα υποδεχτούν διαμονές. Άλλοτε την παρουσιάζει ως φορέα ανάδυσης και άλλοτε ως καμουφλάζ. Το ένα κτίσμα δηλώνει την παρουσία στο τοπίο και το άλλο προσπαθεί να την αποσιωπήσει.
Οι παραπάνω παρατηρήσεις για τη σχέση του τοπίου με το αρχιτεκτονικό έργο και κατ’ επέκταση του ανθρώπου με τη φύση, βασίζονται κυρίως στις σκέψεις που διατύπωσε ο Μάρτιν Χάιντεγγερ για τις έννοιες της γης, της φύσης, του Είναι και του Φαίνεσθαι.
Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης
Αρχείο: 43_Dimopoulou_Gika_text.pdf
Αρχείο: 43_Dimopoulou_Gika_text.pdf
Αριθμός Αναφοράς: 43
Σε παγκόσμια κλίμακα, οι σχεδιαστές, οι αρχιτέκτονες και γενικά όσοι εμπλέκονται με τον τομέα των κατασκευών, επικεντρώνονται στην προσπάθεια για μείωση του αντίκτυπου που έχουν στο περιβάλλον οι κτιριακές κατασκευές. Αν και πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται πως οι προτάσεις τους αναφέρονται σε βιώσιμα κτίρια, αν δεν έχει διεξαχθεί μια αντικειμενική ανάλυση, είναι αδύνατο να καθοριστεί ο αντίκτυπος που έχει το κάθε κτίριο στο περιβάλλον. Η συνολική ενεργειακή χρήση κατά τη διάρκεια του κύκλου ζωής ενός κτιρίου, αποτελεί ένα νέο πεδίο έρευνας. Ένα σημαντικό ποσό ενέργειας όμως δαπανάται κατά τις παραγωγικές διαδικασίες και τη μεταφορά δομικών υλικών. Ακόμα, η εξοικονόμηση ενέργειας είναι αρκετά σημαντική για τον περιορισμό συγκεντρώσεων αερίων στην ατμόσφαιρα που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και μειώνει ταυτόχρονα το κόστος παραγωγής των υλικών αυτών. Σήμερα ποσοστό περίπου 50% της συνολικής ενεργειακής κατανάλωσης οφείλεται στα κτίρια. Αρα υπάρχει μια επιτακτική ανάγκη για την σημαντική μείωση. Το γεγονός αυτό έχει προκαλέσει μια έντονη έρευνα γύρω από τη διαδικασία παραγωγής των υλικών, το σχεδιασμό τους, τις κατασκευαστικές μεθόδους, τους τρόπους χρήσης και τη διαχείριση των απόβλητων. Η ανακύκλωση ή η επανάχρηση προσφέρει τη δυνατότητα για μείωση της ενσωματωμένης ενέργειας μέσω της χρήσης ανακυκλωμένων, επαναχρησιμοποιημένων υλικών ή δομικών στοιχείων, όπου και όταν είναι δυνατό.
Ο σκοπός της έρευνας που παρουσιάζεται παρακάτω, είναι η εκτίμηση της επίδρασης της κατασκευής ενός συγκεκριμένου κτιρίου στο περιβάλλον. Για να προκύψει κάτι τέτοιο, γίνεται ανάλυση και υπολογισμός της ενσωματωμένης ενέργειας των υλικών (απαιτούμενη ενέργεια για την παρασκευη τους, τη μεταφορά στο χώρο του εργοταξίου και την ενσωμάτωση στην κατασκευή), καθώς και υπολογισμός της ενέργειας που καταναλώνεται για τη λειτουργία του μοντέλου-κατοικίας σε χρονικό διάστημα 50ετίας. Στην Ελλάδα, υπάρχει σημαντικό κενό στο συγκεκριμένο τομέα και οι λίγες αναλύσεις που πραγματοποιούνται, βασίζονται σε διεθνή δεδομένα. Κάποια στοιχεία σχετικά με όρους όπως Ανάλυση Κύκλου Ζωής Υλικών, Ενσωματωμένη Ενέργεια, Ενέργεια Χρήσης, παρατίθενται στην αρχή της μελέτης όπως και στοιχεία αντιστοιχών μελετών στο εξωτερικό. Τα στοιχεία που χρησιμοποιούνται στη συγκεκριμένη έρευνα, συλλέχθηκαν από τις βιομηχανίες οικοδομικών υλικών. Επίσης, αναλύονται κάποιες τεχνικές στο σχεδιασμό του μοντέλου που εφαρμόζονται με στόχο τη μείωση τόσο της ενέργειας για τη λειτουργία του μοντέλου όσο και της ενσωματωμένης ενέργειας στα υλικά κατασκευής του. Για την μελέτη που πραγματοποιείται σε διάστημα 50ετίας, χρησιμοποιήθηκε μια νέα μεθοδολογία για την εκτίμηση του χρόνου αντικατάστασης ορισμένων υλικών.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, η ενσωματωμένη ενέργεια στο κτίριο καταλαμβάνει περίπου το 55% της συνολικής ενέργειας χρήσης (ενέργεια για την παραγωγή-μεταφορά-ενσωμάτωση υλικών και ενέργεια για τη λειτουργία του σπιτιού σε διάστημα 50ετίας) της κατοικίας. Μέσω της ενσωμάτωσης βιοκλιματικών αρχών στο σχεδιασμό, η εξοικονόμηση ενέργειας κινείται σε αρκετά χαμηλά επίπεδα. Συμπεραίνεται λοιπόν, πως για να επιτευχθεί ουσιαστική μείωση στην ενέργεια χρήσης του μοντέλου, κρίνεται απαραίτητη η προσεκτική επιλογή των υλικών δόμησης (υλικά με χαμηλή ενεργειακή απαίτηση κατά τη διαδικασία παραγωγής, υλικά που παράγονται σε όσο το δυνατόν μικρότερη χιλιομετρική απόσταση από το χώρο του εργοταξίου και κυρίως υλικά που μπορούν να ανακυκλωθούν ή να επαναχρησιμοποιηθούν).
Μέσα από μια τέτοια προσέγγιση θεμάτων όπως η ΑΚΖ δομικών υλικών και μιας μεθόδου για τον υπολογισμό ενέργειας χρήσης ενός κτιρίου, μπορούν να επιλεχθούν κατασκευαστικές μέθοδοι και τεχνολογίες, συστήματα δόμησης και υλικά που βασίζονται σε αποδεδειγμένη ενεργειακή εξοικονόμηση. Έτσι, μειώνεται ο αντίκτυπος και οι ανεπιθύμητες συνέπειες των κατασκευών στο περιβάλλον και στην ανθρώπινη υγεία ως προέκταση.
Επιβλέπων: Τσαγκρασούλης Aριστείδης
Αριθμός Αναφοράς: 41
Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 54
Ποια μπορεί να είναι η σχέση μεταξύ της αρχιτεκτονικής και της οικονομία της αγοράς ,της αρχιτεκτονικής πρακτικής και των πρακτικών του καπιταλισμού;
Η διαφοροποίηση επάνω στην άποψη σύμφωνα με την οποία η διάκριση μεταξύ πνεύματος και ύλης εξελίχθηκε για λόγους αντίδρασης στον καπιταλισμό ,σε αντίθεση της διανόησης και της τέχνης στις πρακτικές και τα χαρακτηριστικά της καπιταλιστικής κοινωνίας ,αποτελεί την κύρια προσέγγιση αυτής της εργασίας .
Αν και τα αρχικά ερεθίσματα προέκυψαν από την παρατήρηση του φαινομένου σύμφωνα με το οποίο οι σημερινοί αρχιτέκτονες οικειοποιούνται μηχανισμούς παραγωγής και κυρίως προώθησης της δουλείας τους που χρησιμοποιούνται στο σύγχρονο marketing, η εργασία τελικά κινείται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο μέσα στο οποιο διερευνούνται οι συσχετισμοί της αρχιτεκτονικής με τους παραγωγικούς μηχανισμούς από την εποχή των κινημάτων της πρωτοπορίας των αρχών του εικοστού αιώνα και τη σύνδεση τους με την βιομηχανία μέχρι και τη σημερινή εποχή και την πραγματικότητα του Branding.
Οικειοποιούμενη απόψεις όπως αυτή της σχολής της Φρανκφούρτης ,σύμφωνα με την οποία στις σύγχρονες καπιταλιστικές και καταναλωτικές κοινωνίες, ο πολιτισμός παράγεται παγκόσμια ως εμπόρευμα και η παραγωγή του διέπεται από τις αρχές της βιομηχανικής και μεταβιομηχανικής παραγωγής ,η μελέτη αυτή έχει ως αφετηρία το παράδειγμα της συνεργασίας του PeterBehrensκαι της εταιρίας ηλεκτρικών ειδών AEG, με τον αρχιτέκτονα να αναλαμβάνει τον σχεδιασμό της εταιρικής της ταυτότητας ,ενώ περιγράφει τους δεσμούς που αναπτύχθηκαν μεταξύ της αρχιτεκτονικής και του κόσμου της βιομηχανίας των αρχών του εικοστού αιώνα. Παράλληλα παρουσιάζει τις επιδιώξεις των βιομηχάνων μέσα από τη συνεργασία αυτή, οι οποίες δεν ήταν άλλες από την αύξηση των πωλήσεων και της παραγωγής, αλλά και το συσχετισμό της αρχιτεκτονικής με τον κόσμο της μαζικής παραγωγής και νέο για εκείνη την εποχή τομέα της διαφήμισης ,στοιχείο το οποίο είχε ως αποτέλεσμα την ενσωμάτωση πολλών από τους κανόνες της αγοράς στη διαδικασία του σχεδιασμού.
Η συνεργασία αυτή λειτούργησε ως στοιχείο το οποίο προσδιόρισε σε σημαντικό βαθμό τη σχέση των αρχιτεκτόνων του μοντερνισμού με την βιομηχανία και κυρίως με τους βασικούς της εκφραστές των συμφερόντων της ,τη διαφήμιση και τα ΜΜΕ. Η επίδραση των κανόνων της αγοράς και της διαφήμισης στην αρχιτεκτονική του μοντερνισμού αλλά και στην ίδια την αρχιτεκτονική πρακτική ,παρουσιάζεται μέσα από το παράδειγμα του LeCorbusierκαι την ενεργή ενασχόληση του με την διαφήμιση και τα μοντέρνα Mediaόπως αυτή διατυπώνεται από την BeatrizColomina.Σύμφωνα με την συγγραφέα η ύπαρξη της αρχιτεκτονικής ως αναπαράστασης μέσα από τις φωτογραφίες τα σχέδια και τις διαφημίσεις (παράλληλα με την παραδοσιακή της υπόσταση ,αυτήν του κτισμένου χώρου) διαμορφώνει ένα καινούριο πεδίο αρχιτεκτονικής παραγωγής αυτό των ΜΜΕ, όπου η αρχιτεκτονική καταναλώνεται μέσα από τις σελίδες των περιοδικών και των εκδόσεων από το πολύ μεγαλύτερο κοινό της μεσαίας αστικής τάξης.
Με βάση αυτήν την παράδοση οι σύγχρονοι αρχιτέκτονες διαθέτουν σημαντικές ικανότητες που σχετίζονται με την παραγωγή εικόνων ,τον σχεδιασμό διαφημίσεων και την διαχείριση των media, σε μια εποχή (μεταβιομηχανική) οπού το μοντέλο της μαζικής παραγωγής έχει αντικατασταθεί από το marketingκαι την ανάπτυξη των Brand.Σε αυτό το νέο οικονομικό περιβάλλον οπού η προώθηση των προϊόντων έχει πολύ μεγαλύτερη αξία και σημασία από τα ίδια τα προϊόντα όλο και περισσότερα αρχιτεκτονικά γραφεία υιοθετούν αλλά και διαμορφώνουν τις εξελίξεις στο χώρο των πωλήσεων και του marketing,ενώ παράλληλα σχεδιάζουν περιβάλλοντα τα οποία επηρεάζουν την συμπεριφορά των καταναλωτών ,αλλά και στρατηγικές επιχειρηματικών συμβολών, Brandingκαι διαφημίσεις ,αξιοποιώντας αλλά και ταυτόχρονα επιβεβαιώνοντας τη βαθιά σχέση που έχει αναπτυχθεί μεταξύ της αρχιτεκτονικής και της νέας οικονομίας βασισμένης στην κατανάλωση .
Το παράδειγμα της συνεργασίας του αρχιτέκτονα RemKoolhaasμε την εταιρία Prada, βασική εκπρόσωπο της βιομηχανίας της μόδας ,αποτελεί το τελευταίο μέρος της εργασίας στο οποίο παρουσιάζονται ακριβώς όλες οι παραπάνω εξελίξεις ,με την αγορά να καθίσταται βασική ιδεολογία και τον αρχιτέκτονα να προωθεί και να προτείνει νέες φόρμουλες κατανάλωσης μέσα από μία αρχιτεκτονική η οποία λειτουργεί ως εργαλείο για την ανανέωση και την εξέλιξη της έννοιας του Brand.
Επιβλέπων: Στυλίδης Ιορδάνης
Αριθμός Αναφοράς: 58