Ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός, αντιμετώπιζε ανέκαθεν τη φύση ως μια πηγή έμπνευσης και γνώσης για την άντληση ιδεών. Πολλές από τις μορφές, τα σχήματα και τους μηχανισμούς που συναντώνται στα διαφορά είδη φυτών, ζωών και γενικότερα ζωντανών οργανισμών, έχουν αποτελέσει ερέθισμα για το σχεδιασμό έργων με εντυπωσιακά χαρακτηριστικά σε μορφολογικό και λειτουργικό επίπεδο. Η παρούσα ερευνητική εργασία, στοχεύει στη μελέτη της σχέσης μεταξύ φύσης και αρχιτεκτονικής, όπως και στην αναζήτηση των τρόπων και των στρατηγικών με τις οποίες γίνεται η μεταφορά στοιχείων από το φυσικό κόσμο στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Έτσι, επιχειρείται η διερεύνηση και ο διαχωρισμός των αρχιτεκτονικών προσεγγίσεων που πραγματοποιούν αυτή τη μεταφορά, με ιδιαίτερη έμφαση στην αποσαφήνιση των ορισμών τους, των βασικών εννοιολογικών αρχών τους, αλλά και στον εντοπισμό των διαφορών μεταξύ τους. Πιο συγκεκριμένα, στα πλαίσια της έρευνας, αναλύονται και μελετώνται η οργανική αρχιτεκτονική που αποσκοπεί στην εναρμόνιση της κατασκευής με το τοπίο που τοποθετείται, η βιομορφική αρχιτεκτονική που βασίζεται στη μορφολογική μίμηση του φυσικού κόσμου και η βιομιμιτική αρχιτεκτονική, που μεταφέρει στο σχεδιασμό τις αρχές που διέπουν τις λειτουργίες και τους μηχανισμούς της φύσης. Ταυτόχρονα, θα εξεταστούν στοιχεία που αφορούν στην προέλευση και εξέλιξη της καθεμιάς, όπως και ο τρόπος που τελικά οι αρχιτεκτονικές αυτές προσεγγίσεις εντάσσουν τη φύση στο σχεδιασμό. Καθ’ όλη την έκταση της εργασίας, καθώς αναλύονται οι παραπάνω έννοιες, γεννιούνται ερωτήματα τα οποία απαντώνται μέσα από την παρουσίαση των συμπερασμάτων της έρευνας.
Επιβλέπουσα: Συμεωνίδου Ιωάννα
Αριθμός Αναφοράς: 870
Από τη δεκαετία του ’70, όπου παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα έντονη δραστηριοποίηση στην εκμετάλλευση λιγνιτικών κοιτασμάτων, μέχρι και σήμερα με τις συζητήσεις για τα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική αλλά και τις μελέτες για εξόρυξη υδρογονανθράκων στην Ήπειρο, το ζήτημα των αναγκαστικών μετεγκαταστάσεων γίνεται ολοένα και πιο καίριο. Συγκεκριμένα, στην ευρύτερη περιοχή του νομού Κοζάνης, στο λεκανοπέδιο Εορδαίας, η εξόρυξη λιγνίτη αποτελεί το βασικό αίτιο της μετακίνησης πληθυσμού, εντός και εκτός των ορίων του νομού. Μετεγκαταστάσεις που ολοκληρώθηκαν, μετεγκαταστάσεις που βρίσκονται σε αναμονή και ορισμένες προς συζήτηση έχουν ως αποτέλεσμα την τροποποίηση των κοινωνικών μαζών και του ανάγλυφου της περιοχής. Τόσο σε ατομικό επίπεδο αλλά και συλλογικό, η διαδικασία της εξόρυξης προκαλεί έντονες αντιδράσεις και ανησυχίες σχετικά με τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις που συνοδεύουν τον κύκλο παραγωγής και διανομής ηλεκτρικού ρεύματος σε όλη την Ελλάδα.
Δεδομένου ότι κάθε περίπτωση είναι μοναδική αξίζει να μελετηθούν και να αναλυθούν η προέλευση του φαινομένου, η διαδικασία που ακολουθείται στο σύνολό της, η νομοθεσία που την διέπει αλλά και οι παράγοντες οι οποίοι εμπλέκονται ή επηρεάζονται, άμεσα ή έμμεσα, από αυτές τις χωρικές μετατοπίσεις. Παράλληλα, το γεγονός πως η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας σταδιακά αποσπάται από την κρατική επιμέλεια επιτρέπει την ένταξη ιδιωτικών παραγόντων στην εκμετάλλευση του φυσικού μονοπωλίου, έχοντας καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία νέων οικισμών αλλά και στη βιωσιμότητα παλαιών. Εξαιτίας της κρισιμότητας της κατάστασης, λοιπόν, αναγκαία είναι η εφαρμογή κοινής στρατηγικής στις τακτικές των μετεγκαταστάσεων αλλά και η ευρύτερη αλλαγή στην πολιτική αντιμετώπιση σε θέματα που αφορούν το περιβάλλον και την υγεία.
Επιβλέπουσα: Λυκουριώτη Ίρις
Αριθμός Αναφοράς: 872
Η ζώνη του ορίου μεταξύ του εσωτερικού και του εξωτερικού χώρου, ενδεχομένως θα μπορούσε να σκιαγραφηθεί ως ευρύτερα σύνολα πραγμάτων, με σημείο τομής το άνοιγμα. Η συγκεκριμένη ζώνη αποτελεί το σημείο αλληλεπίδρασης διαφορετικών χωρικών συνθηκών, λειτουργιών και χρήσεων, εντός της οποίας οι διαφορετικές χωρικές συνθήκες υφίστανται και εξελίσσονται παράλληλα, παρόλο που απέχουν εννοιολογικά και τοπογραφικά. Το εκτός συνιστά τη διχοτομημένη μορφή του εντός σε προέκταση. Το όριο στη συγκεκριμένη περίπτωση πραγματώνεται μέσω της διαφάνειας. Η διαφάνεια λόγω της ιδιαίτερης υλικότητάς της, λειτουργεί είτε ως οπτικά ημιδιαπερατή επιφάνεια, είτε ως κάτοπτρο. Εξαρτάται από τη θέση του παρατηρητή. Ποιός είναι όμως ο παρατηρητής και ποιός ο παρατηρούμενος. Θα μπορούσε να σταθεί ίσως ο ισχυρισμός ότι η ιδιότητα του παρατηρητή αποδίδεται στο υποκείμενο που στέκεται εντός. Αλλά πάλι πού χωροθετείται το εντός. Η θέση είναι σχετική. Στέκεσαι εντός της κατοικίας σου, οπότε το εκτός περιλαμβάνει τα πάντα πλην αυτής. Στέκεσαι εκτός της κατοικίας, αλλά εντός του μπαλκονιού. Μέχρι να διαβείς το κατώφλι το μπαλκόνι ήταν εκτός. Τώρα εκτός ορίζονται ξανά τα πάντα πλην του μπαλκονιού σου. Η διαφάνεια είναι περιπαικτική. Αντιστρέφει τους προσδιορισμούς που βιαστικά αποδίδουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με το μπαλκόνι. Η διαφάνεια αποτελεί όριο μεταξύ του ασφαλούς με τον απρόσμενο χώρο. Το μπαλκόνι από την άλλη αποτελεί όριο μεταξύ του έσχατου σημείου της ιδιοκτησίας και του υπόλοιπου κόσμου που εξελίσσεται γύρω του. Στα πλαίσια αυτού του ερευνητικού γίνεται ανάλυση εννοιών σχετικών με την έννοια του ορίου, παράθεση στοιχείων σε σχέση με τη “διάφανη” αρχιτεκτονική και ανάλυση της τυπολογίας της ελληνικής πολυκατοικίας της αντιπαροχής. Τέλος ως σημείο αναφοράς όλα τα παραπάνω, ερευνάται η συγκεκριμένη ζώνη του ορίου στο φοιτητικό διαμέρισμα, στη πόλη του Βόλου.
Επιβλέπουσα: Γιαννίση Φοίβη
Αριθμός Αναφοράς: 886
Τα τελευταία χρόνια, οι πρόοδοι στον τομέα της σχεδίασης με τη βοήθεια του υπολογιστή (CAD) και της παραγωγής με τη βοήθεια υπολογιστή (CAM) έχουν αντίκτυπο στις πρακτικές σχεδιασμού και κατασκευής κτιρίων (Kolarevic, 2001). Η τεχνολογία CAD/CAMάλλαξε την παραδοσιακή διαδικασία σχεδιασμού και εξελίχθηκε σε μια νέα διαδικασία σχεδιασμού και κατασκευής (Limetal., 2006). Τα εργαλεία CADαύξησαν την εκφραστική και γεωμετρική ισχύ τους, για να δημιουργήσουν μια διαδικασία σχεδιασμού, κατά την οποία το μοντέλο του υπολογιστή μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε όλη τη διαδικασία σχεδιασμού (AchtenandJoosen, 2003). Η παρούσα εργασία ερευνά την ψηφιακή ροή εργασίας μέσα από το πρίσμα του όρου “FiletoFactory”, ενώ διερευνά τις αλλαγές που προέκυψαν μέσω της μελέτης των νέων ψηφιακών διαδικασιών σχεδιασμού, παραγωγής και κατασκευής. Η μεθοδολογία της έρευνας αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο επίπεδο, αναλύεται η επιρροή των ψηφιακών μέσων στην διαδικασία σχεδιασμού και κατασκευής, καθώς και η επίδρασή τους στους παράγοντες που συμβάλλουν στην διεκπεραίωση των διαδικασιών αυτών, όπως αναπτύχθηκαν τα τελευταία χρόνια στη σχετική βιβλιογραφία. Με βάση τη μελέτη της βιβλιογραφίας, ιδιαίτερα σημαντική είναι η κατανόηση της διαδικασίας του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού αλλά και η εξέταση των χαρακτηριστικών και των λειτουργιών των ψηφιακών μέσων (CAD/CAE/CAM), μέσα από αυτή. Στο δεύτερο επίπεδο παρατίθενται παραδείγματα αρχιτεκτονικών μελετών και επιχειρείται η προσέγγιση της πρακτικής πτυχής των ψηφιακών μέσων. Τέλος, μέσα από την παράλληλη μελέτη τόσο της βιβλιογραφίας όσο και των παραδειγμάτων η ερευνητική αυτή εργασία, κλείνει με την εξαγωγή και παρουσίαση των συμπερασμάτων που απαντούν στα ερευνητικά ερωτήματα.
Επιβλέπουσα: Συμεωνίδου Ιωάννα
Αριθμός Αναφοράς: 873
Σύμφωνα με τον Benjamin, ο κινηματογράφος «έχει μια μοναδική δύναμη να εκφράζει με φυσικά μέσα και με απαράμιλλη πειστικότητα το ονειρικό, το θαυμάσιο, το υπερφυσικό». Ο κινηματογράφος μέσω μιας μηχανής μπορεί να απεικονίζει τον κόσμο, ένα κόσμο όμως, που ταυτόχρονα επιβάλει μέσω της μηχανής σε μαζική διάδοση. Κάθε σενάριο, είτε ανήκει στο πραγματικό, είτε στο φαντασιακό, εμπεριέχει κομμάτια από τον τρόπο ύπαρξης των κοινωνιών του χτες, του τώρα και του αύριο, σε ένα συνονθύλευμα αισθήσεων του πως οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους. Κατά τη διάρκεια της έρευνας εξετάστηκαν πάνω από 200 ταινίες, σειρές, anime και animation από το χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Ενώ, μετά από αρκετές αναλύσεις και κατατάξεις που πραγματοποιήθηκαν, επιλέχθηκαν 82 ταινίες, οι οποίες παρουσιάζονται με χρονολογική σειρά, δημιουργώντας μια βάση δεδομένων. Η αναζήτηση των μορφών ξεκινά από τις πρώιμες αναπαραστάσεις των μηχανικών σωμάτων, ενώ εκτείνεται μέχρι τις σύγχρονες εκδοχές τους, που αντιγράφουν με απόλυτη ακρίβεια την ανθρώπινη μορφή. Ωστόσο, οι πιθανές μορφές του μεταανθρώπινου σώματος που επιλέχθηκαν, παραπέμπουν στις μορφές εκείνες που η φυσική τους υπόσταση αλλοιώθηκε με τεχνητά και όχι φυσικά μέσα, δημιουργώντας μια νέα συνθήκη, ένα υβριδικό νέο σώμα, μια συμπυκνωμένη εικόνα φαντασίας και υλικής πραγματικότητας, κάτι ανάμεσα σε έμβια και τεχνητή μορφή ύπαρξης.
Οι εξελίξεις στους χώρους της πληροφορικής, της βιοτεχνολογίας, της βιο-ιατρίκης μηχανικής, της ρομποτικής, της νανο-τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης, υπόσχονται ένα υπερ-σχεδιασμένο μέλλον που προκαλεί αμηχανία. Η πόλη και το σώμα είναι συνδεδεμένα, δεσμεύοντας το Υποκείμενο να επαυξήσει τον εαυτό του για να μπορέσει να ενταχθεί στη επαυξημένη πόλη του σήμερα. Ο άνθρωπος «αποκτά συνείδηση της τεχνολογίας ως προέκτασής του εαυτού του», ενώ μοιάζει να ζητά νέες προϋποθέσεις κατανόησης αυτού του εαυτού και της θέσης του σε έναν κόσμο που συνεχώς μεγαλώνει και περιπλέκεται. Μέσα από όλες αυτές τις χωρικές και νοηματικές αλλαγές, όπως και τις «υπερβατικές» ικανότητες που αποκτά ο άνθρωπος προεκτείνοντας συνεχώς τον εαυτό του, δημιουργείται το ερώτημα, αν θα συνεχίσει άραγε να είναι ακόμη άνθρωπος με την έννοια του ανθρώπινου όπως την ξέραμε μέχρι σήμερα;
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 869
Στην παρούσα ερευνητική εργασία αναπτύσσεται η έννοια freespace - ελεύθερος χώρος. Το freespaceθα μπορούσε μέσω της κενότητας του να θεωρηθεί ένας χώρος οικειότητας, ένας χώρος δημοκρατικός, ελεύθερος, ένας χώρος ευκαιριών. Αρχικά μέσω επιλεγμένων παραδειγμάτων από την Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής 2018 της Βενετίας, αγγίζοντας γεγονότα και καταστάσεις που διαδραματίζονται στον αστικό ιστό, καθώς και τρόπους παραγωγής χώρου, αναδεικνύεται η φύση του όρου freespace. Τί είναι ο ελεύθερος χώρος; Πώς σχετίζεται με την δημόσια ζωή στην πόλη; Πώς επηρεάζει ο σχεδιασμός του χώρου στην ανθρώπινη κλίμακα; Πώς διεκδικείται ο χώρος της πόλης; Στην συνέχεια παρουσιάζεται ένας κατάλογος παραδειγμάτων που εντάσσονται στην πόλη του Βόλου σε μία προσπάθεια αναζήτησης και προσέγγισης του ελεύθερου χώρου.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 923
Καθώς τα βιντεοπαιχνίδια παίρνουν όλο και σημαντική θέση στην ζωή του ανθρώπου, πολλά μουσεία επέλεξαν να αφιερώσουν κομμάτια του μουσειακού χώρου στην καταγραφή και παρουσίαση τους. Η είσοδός τους στα μουσεία έχει αλλάξει τον τρόπο που αντιμετωπίζονται και πλέον είναι αποδεκτά ως ένα μέσο έκφρασης ιδεών. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να διερευνηθεί την είσοδο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών στα μουσεία, μέσα από την ανάλυση σημαντικών περιοδικών και μόνιμων εκθέσεων. Πρώτα όμως, γίνεται μελέτη της έννοιας του μουσείου καθώς αποτελεί σημαντικό μέρος της έρευνας, καθώς και ο σχεδιασμός τους τόσο χωρικά αλλά και νοηματικά διότι κάθε μουσείο ακολουθεί διαφορετική νοηματική προσέγγιση παρουσίασης των εκθεμάτων της. Έπειτα, αναλύεται η εικαστική αξία των videogamesκαι η σύνδεσή τους με τα μουσεία.
Στην παρούσα έρευνα, επιλέχτηκαν να παρουσιαστούν πέντε εκθέσεις αφιερωμένες στα videogames καθώς δημιουργήθηκαν από σημαντικά μουσεία όπως το MoMA. Κάθε έκθεση προσεγγίζει και παρουσιάζει τον κόσμο των βιντεοπαιχνιδιών με τελείως διαφορετικό τρόπο. Για παράδειγμα, υπάρχουν εκθέσεις που επικεντρώνονται στους δημιουργούς και άλλες στην εικαστική αξία των videogames. Τέλος, γίνεται καταγραφή από τα παιχνίδια που παρουσιάζονται συχνότερα στις εκθέσεις και γίνεται προσπάθεια σύνδεσης αυτών των παιχνιδιών με έννοιες που συναντιούνται στην τέχνη και στην αρχιτεκτονική , με στόχο να τονιστεί η σημαντικότητα της παραμονής των videogames σε εκθεσιακούς χώρους.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 907
Μια έρευνα για τον κορμό της Ιαπωνικής κουζίνας, κάνοντας ανατομία στα βάθη του πολιτισμού και της κουλτούρας του. Μια πρώτη ανάγνωση της Ιαπωνικής ταυτότητας και ύστερη ερμηνεία των Ιαπωνικών δεδομένων από τις απαρχές της ίδρυσης μέχρι το σήμερα. Η αποκρυπτογράφηση το κώδικα πραγματοποιείται από την ανάλυση της αρχιτεκτονικής δομής της κουζίνας σε διαστάσεις χώρου, οικιακών σκευών και ανθρώπινες συμπεριφορές. Εμβαθύνω πίσω από αυτή την μαγειρική και αισθητική αποτύπωση του φαγητού όπου κρύβεται μια ιστορία που αφορά τόσο τη διαδικασία του δείπνου όσο και την κοινωνική του βαρύτητα. Η έρευνα ολοκληρώνεται με δεδομένα από προσωπική καταγραφή ύστερα από επίσκεψη μου στην περιοχή του Τόκυο και την εμπειρική αφαίμαξη του καθημερινού βίου. Αντιφατικά δίπολα που προέκυπταν από την αναζήτηση και την παρατήρηση καθώς και έννοιες όπως αυτή του “τεμαχίου”, καλύπτουν ένα σημαντικό πεδίο της μελέτης. Η αντίληψη μέσω των αισθήσεων του χώρου, της γεύσης, της συμμετοχής στα τοπικά δρώμενα και φυσικά της συναναστροφής με τους κατοίκους, δημιούργησαν το βασικό ερώτημα που εξετάζει αυτό το ερευνητικό. Η διαδικασία του φαγητού είναι μια πρακτική του να τρώει κανείς μόνος του ή μια συλλογική δράση; Σε αυτόν τον προβληματισμό αναζητώ, εκτός των άλλων και κοινωνικές παραμέτρους που πιθανόν συνέβαλαν σε αυτό το φαινόμενο, οι οποίες πηγάζουν από τα βάθη των αιώνων μέχρι το σύγχρονο κόσμο. Εντοπίζω μορφές που εκφράζουν τη μοναχικότητα και την εσωστρέφεια των ανθρώπων και πως αυτές διαφαίνονται στην ιδέα του “practiceeatingalone”. Από τα στοιχεία που συγκέντρωσα σε συνδυασμό με την ιχνηλάτηση μου τελικά, συγκροτείται ένα προσωπικό λεύκωμα, ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο, ένα βιωματικό ντοκιμαντέρ.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 840