Στόχος αυτής της ερευνητικής εργασίας είναι η ανάδειξη της κουλτούρας της συγκατοίκησης που επικρατεί σήμερα στο Βερολίνο, οι επιρροές της και οι τρόποι έκφρασής της. Ως συγκατοίκηση ορίζεται η συνειδητή κι εκούσια κατοίκηση δύο τουλάχιστον ατόμων χωρίς συγγενικούς μεταξύ τους δεσμούς υπό την ίδια στέγη, που συνεπάγεται τη γέννηση μιας κοινότητας. Η επιλογή της δημιουργίας κοινότητας και η διαβίωση σε αυτή, εκφράζεται σήμερα μέσα από τα μοντέλα των κοινοτικών διαμερισμάτων «Wohngemeinschaften», των συνεταιριστικών κατασκευαστικών ομάδων «Baugruppen», αλλά και των νομιμοποιημένων πλέον καταλήψεων «HouseProjects».
Στην προσπάθεια διερεύνησης του θέματος γίνεται μια αναλυτική ιστορική αναδρομή των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών, που καθόρισαν την καθημερινότητα της πόλης και των κατοίκων της, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου κι έπειτα. Η ανάλυση των κοινωνικοπολιτικών γεγονότων και εξελίξεων βοηθά στην κατανόηση της συλλογικής οργάνωσης και δράσης των πολιτών, ως τρόπου ζωής για την αντιμετώπιση των αναγκών που επέφερε η ήττα και η καταστροφή του Βερολίνου. Μέσα από αυτήν την ανάλυση γίνεται αντιληπτή η δημιουργία και η ανάπτυξη της «μη-επίσημης αρχιτεκτονικής σκηνής», η οποία εκφράστηκε μέσα από ένα διευρυμένο κύμα καταλήψεων. Τέλος, παρουσιάζονται η εξέλιξη του κινήματος αυτού σήμερα, καθώς και των υπόλοιπων μοντέλων αυτοοργανωμένης συγκατοίκησης που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Λόης-Θεολόγος
Αριθμός Αναφοράς: 656
Η έρευνα ξεκινάει από την ερμηνεία της κυβερνητικής και τη σύνδεση της με τη κινητική αρχιτεκτονική, αναζητώντας τις καταβολές των θεωρήσεων αυτών. Αναφέρονται ζητήματα που έχουν απασχολήσει αρχιτέκτονες σχεδιαστές και κυβερνητικούς από τη δεκαετία του 1960. Στη συνέχεια παρουσιάζεται η εξέλιξη που υπάρχει στο σήμερα και κάποια από τα συμπεράσματα που έχουν εξαχθεί ως προς τη κινητική αρχιτεκτονική. Κατά την πορεία της ανάλυσης ερμηνεύεται η έννοια της κίνησης, η οποία ενυπάρχει στη δημιουργία κτηρίων ζωντανών οργανισμών, εξετάζοντας τις ποικίλες πιθανότητες κίνησης. Επίσης γίνεται αναφορά στη μηχανική ως επιστήμη και σε απλές μηχανές, που είναι ικανές να προκαλέσουν κίνηση με αναλογικά μικρή δύναμη. Προτού πραγματοποιηθεί η παρουσίαση του πειράματος αναφέρονται καινούργια υλικά, που χρησιμοποιούνται στον αρχιτεκτονικό κλάδο, και στα λεγόμενα έξυπνα υλικά1, που εμπεριέχουν την ιδιότητα της κίνησης με επίκεντρο τα κράματα νικελίου και τιτανίου (Nitinol και flexinol), τα οποία αποτέλεσαν το υλικό πειραματισμού. Μετά την ολοκλήρωση των πειραμάτων αναφέρονται συμπεράσματα για το πώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί το flexinol σε δυναμικά τμήματα προσόψεων. Έχοντας ως στόχο τη μελέτη ενός πρότυπου σκιάστρου παρουσιάζονται κάποιες βασικές αρχές του βιοκλιματικού σχεδιασμού καθώς και ο ρόλος της πρόσοψης για τη διαχείριση των μεταβολών του περιβάλλοντος. Τέλος πραγματοποιείται η μελέτη του σκιάστρου, συνδυάζοντας τις βασικές αρχές για την επίτευξη θερμικής και οπτικής άνεσης, και προτείνεται ένας τρόπος κίνησης του σκιάστρου με ένα μηχανισμό, που λειτουργεί με το έξυπνο υλικό flexinol, και ενεργοποιείται από τον ήλιο.
Επιβλέπων: Τσαγκρασούλης Aριστείδης
Αριθμός Αναφοράς: 654
Στα τέλη του 19ου αιώνα, σχεδόν τα 9/10 του πλανήτη ελέγχονται από Ευρωπαίους. Η αποικιοκρατία νομιμοποιήθηκε από ιδεολογήματα, σύμφωνα με τα οποία οι μη- δυτικοί λαοί είναι κατώτεροι και ανίκανοι να αυτοδιοικηθούν. Μέσα από στρατηγικές προπαγάνδας, αλλά και μέσα από την κουλτούρα, οι ιδέες αυτές διαδόθηκαν ευρέως και έγιναν αποδεκτές από μεγάλο μέρος των τότε κοινωνιών, διαμορφώνοντας μια συναίνεση υπέρ της εισβολής στις άλλες χώρες.
Σε αυτήν την ερευνητική εργασία επιχειρείται μια προσέγγιση της αρχιτεκτονικής υπό το πρίσμα της μετααποικιακής θεωρίας. Εξετάζεται η χρήση της αρχιτεκτονικής στην αποικιοκρατία, ως μέσο ενίσχυσης των σχέσεων εξουσίας. Ακόμα, γίνεται μια πιο ειδική αναφορά στον κομβικό ρόλο που είχε η αποικιοκρατία στην ιστορία του μοντερνισμού: οι γαλλικές αποικίες της Β. Αφρικής, λειτούργησαν ως ‘’πεδία πειραματισμού’’, καθώς εκεί υλοποιήθηκαν για πρώτη φορά ιδέες του μοντερνισμού, πριν μεταφερθούν στην Ευρώπη. Ως παραδείγματα, παρουσιάζονται δύο χωρικές στρατηγικές που εφαρμόστηκαν στο Μαρόκο, σε δύο διαφορετικές χρονολογικές περιόδους, που αφορούσαν στην διαχείριση του ιθαγενούς πληθυσμού, και στον χωρικό τους αποκλεισμό από την πόλη των Ευρωπαίων. Ακόμα, παρουσιάζονται δύο απραγματοποίητα σχέδια του LeCorbusier, για τις πρωτεύουσες της Αλγερίας και της Αιθιοπίας. Στα παραδείγματα αυτά περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο οι αρχιτεκτονικές και πολεοδομικές πρακτικές συνέβαλαν στην στήριξη των αποικιακών αρχών και στην ενδυνάμωση της ανισότητας, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές και φαινομενικά αντικρουόμενες στρατηγικές που εφαρμόστηκαν. Ακόμα, στο πρώτο μέρος του ερευνητικού περιγράφεται πως οι ιδεολογικές κατασκευές που υποστήριζαν την ύπαρξη κατώτερων φυλών λειτούργησαν ως επιχειρήματα για την υποδούλωση πληθυσμών, και για το όλο εγχείρημα της αποικιοκρατίας.
Επιβλέποντες: Γιαννίση Φοίβη, Τζιρτζιλάκης Γιώργος
Αριθμός Αναφοράς: 678
Οι κλιματικές αλλαγές και τα νέα περιβαλλοντικά δεδομένα , που έρχονται κάθε μέρα στο προσκήνιο, καθιστούν επιτακτική την ανάγκη για αλλαγή της συμπεριφοράς εθνών, πόλεων και ατόμων. Ειδικότερα, στον τομέα των κτηριακών υποδομών, αρχιτέκτονες και οικολόγοι συμφωνούν ότι ο αστικός σχεδιασμός με τον τρόπο που διενεργείται αντιβαίνει στις προσπάθειες προστασίας του περιβάλλοντος και διατήρησης των φυσικών πόρων. Από την άλλη πλευρά, με γνώμονα τον σχεδιασμό, τα σύγχρονα σπίτια παρεμβαίνουν στο φυσικό τοπίο και απομυζούν φυσικούς πόρους, όπως νερό και ορυκτά καύσιμα.
Η αυτονόμηση από τα κεντρικά δίκτυα ενέργειας και η εκμετάλλευση των ανανεώσιμων πηγών , όπως ο ήλιος και ο άνεμος για την ηλεκτροδότηση μιας κατοικίας, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένας σύγχρονος τρόπος προστασίας του περιβάλλοντος καθώς και αντίσταση στην κλιματική αλλαγή και στο σύγχρονο οικονομικό σύστημα. Μια μορφή κατοίκησης που σέβεται τόσο το περιβάλλον όσο και τον χρήστη είναι η αυτόνομη κατοικία εκτός δικτύου , το θέμα της παρούσας ερευνητικής εργασίας. Η κατοικία εκτός δικτύου δεν προϋποθέτει έναν πρωτόγονο τρόπο ζωής χωρίς τεχνολογικά μέσα, αν και αποτελεί επιλογή του ίδιου του χρήστη. Ταυτόχρονα, όμως, απαιτεί την αλλαγή προοπτικής και του τρόπου ζωής ,σηματοδοτώντας έτσι την αρχή σχεδίασης βιοκλιματικών κατοικιών φιλικές προς το άτομο και εν αρμονία με το περιβάλλον.
Το παρόν ερευνητικό θέμα ασχολείται με την ανάλυση των περιβαλλοντικών δεδομένων, που αποτελούν την αιτία για την ίδρυση μιας τέτοιας μορφής κατοίκησης, με την ανάλυση της απαραίτητης υποστηρικτικής τεχνολογίας, που μέσω αυτής διατηρείται η ποιότητα ζωής των χρηστών, και τέλος παρατίθενται χαρακτηριστικές περιπτώσεις της μορφής αυτής.
Επιβλέπων: Τσαγκρασούλης Aριστείδης
Αριθμός Αναφοράς: 676
Η εισαγωγή του σώματος στο πεδίο έρευνας προκαλείται διότι το σώμα βρίσκεται στο επίκεντρο ποικίλων θεωρήσεων και αγγίζει πεδία με διαφορετικές θεματικές. Ίσως είναι ένα συνηθισμένο θέμα, αφού αποτελεί καθολικό στοιχειό της ανθρώπινης φύσης και έχει αποτελέσει θέμα μελέτης για πολλά χρόνια, από την ύστερη αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αλλά πέρα από τα διακριτά του όρια διατηρεί ακόμα, την ασαφή του διάσταση και τις σχέσεις δυνάμεων που δέχεται και προκαλεί.
Η θεματική οργάνωση του κειμένου αποπειράται να αποδώσει μια χαρτογράφηση των ορίων του ανθρώπινου σώματος, στη σημερινή εποχή, και να ανιχνεύσει τις ποικίλες προσλήψεις και χρήσεις του. Οι αντιφατικές διαστάσεις, ως προς την αντιμετώπιση του σώματος, διατρέχουν το κείμενο και δεν επιχειρούν να αποκρύψουν τα αβέβαια όριά του ούτε να ξεδιαλύνουν ζητήματα της ειδικής φύσης του. Αντίθετα συμβάλλουν στη διατύπωση μιας προβληματικής και προσπαθούν να το ερμηνεύσουν ως μια αυτόνομη οντότητα και να διερευνήσουν μέσα από τις ασυνέχειές του ότι αυτό επιτρέπει. Αυτή η διερεύνηση επιθυμεί να προκαλέσει νέες ρήξεις και να εξιχνιάσει δεσμούς περιπλανώμενη ανάμεσα σε καταστάσεις, χαρακτηριστικά και εικόνες ενώ αφήνει να διαφανεί μια κάποια θεωρητική αμφιθυμία του όταν επεξεργάζεται θεωρητικά η υποκειμενική διαχείριση κοινωνικών δεδομένων και μεταβλητών.
Το “no-body” εδώ χρησιμοποιείται σαν μια άρνηση του σώματος, όπως αυτό ορίζεται, σαν την ολοκληρωτική του αποδόμηση. Μέσα από την κοινωνία και το διαδίκτυο αναγνωρίζουμε σημεία του σώματος “εκφυλισμένα”, που μέσα από τη μετάβασή του προσπαθούν να εδραιώσουν μια νέα πραγματικότητα. Αυτό το μη-σώμα, το καθένα σώμα ή το κανένα σώμα, πέρα από το πλήθος σωμάτων που υπαινίσσεται και τη συλλογική τους “παθογένεια”, αναδεικνύει την μη οργανωτική του φύση, την αδυνατότητα απόδοσης ταυτοτήτων αλλά και την αποστροφή στην αγωνία ορισμού του.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 641
Το παρόν ερευνητικό θέμα, με τίτλο ''ο ρόλος του καπνού στην ανάπτυξη της πόλης της Ξάνθης και οι καπναποθήκες της'', δομείται σε δυο μέρη. Στο πρώτο μέρος, κυρίαρχο ρόλο έχει ο καπνός, που με την παρουσία του επηρέασε την εξέλιξη αρκετών περιοχών της Βόρειας Ελλάδας και ιδιαίτερα της Ξάνθης. Συγκεκριμένα, γίνεται εκτενής αναφορά στον μεγάλο και αποφασιστικό ρολό του καπνού στην εξέλιξη της πόλης της Ξάνθης, προσεγγίζοντας την ιστορική του πορεία. Στη συνεχεία, παρουσιάζονται οι ιδιαίτεροι τύποι καπνού και οι ποικιλίες του στον ελλαδικό χώρο, ενώ προσεγγίζουμε και την εμπορική του επεξεργασία, κυρίως των νέων τεχνολογιών που έδωσαν μεγάλη ώθηση στην ευρύτερη καλλιέργεια του. Κλείνοντας το πρώτο μέρος, γίνεται μια παρουσίαση της πρώτης Συνεταιριστικής Ένωσης Καπνοπαραγωγών Ελλάδος (ΣΕΚΕ) και των πρώτων βημάτων του Καπνεργατικού κινήματος, που με τη δράση του θα επηρεάσει τους αγώνες του εργατικού κινήματος.
Στο δεύτερο μέρος, επιχειρείται μια όσο γίνεται πιο αναλυτική περιγραφή των καπναποθηκών της Ξάνθης και της χωροθέτησης τους. Συγκεκριμένα, περιγράφεται η εσωτερική οργάνωση των κτιρίων, τα ιδιαίτερα μορφολογικά και κατασκευαστικά χαρακτηριστικά τους, ενώ παρουσιάζεται και μια τυπολογία καπναποθηκών. Παράλληλα, επιχειρείται μια αναφορά στην επανάχρηση μερικών καπναποθηκών, στο πλαίσιο κυρίως κάποιων πολιτιστικών δραστηριοτήτων. Σε γενικές γραμμές, μέσα από τη συγκεκριμένη ερευνητική εργασία επιχειρείται μια προσέγγιση του σημαντικού ρόλου καλλιέργειας καπνού στην ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής, εστιάζοντας στο Νόμο της Ξάνθης.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 634
Με αφορμή την κυκλοφορία του ψηφιακού παιχνιδιού Pneuma: BreathofLife γράφτηκε το ερευνητικό με τίτλο “Pneuma: BreathofLife, οπτική πρώτου προσώπου και προσομοίωση της αρχιτεκτονικής μέσω των videogames”.
Αναλύεται το πέρασμα στον ψηφιακό κόσμο και η σχέση που σιγά σιγά αποκτά ο χρήστης τόσο με το χώρο όσο και με την τεχνολογία. Εδώ παρουσιάζονται τεχνολογίες εικονικής πραγματικότητας που χρησιμοποιούνται σήμερα στον τομέα της αρχιτεκτονικής και γίνεται η σύνδεση αυτής με τα videogamesμέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα που παρατίθενται. Στη συνέχεια παρουσιάζονται οι διαφορετικές προβολές που χρησιμοποιούνται στα ψηφιακά παιχνίδια και η σημασία τους για την αρχιτεκτονική. Θεωρώντας μια από αυτές πιο σημαντική, αυτήν της οπτικής πρώτου προσώπου, επιλέγεται το pneumaως ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα για την χρήση της τεχνολογίας στην αρχιτεκτονική και αναλύονται τα στοιχεία της που εντοπίζονται σε αυτό το παιχνίδι.
Στο pneumaτο πιο σημαντικό στοιχείο που σχετίζεται με την αρχιτεκτονική είναι η οπτική αντίληψη του χώρου, ποια είναι δηλαδή η εικόνα που αντιλαμβάνεται ο χρήστης μέσα στο περιβάλλον του παιχνιδιού. Έπειτα, η κίνησή του μέσα στο χώρο, η ροή του μέσα σε αυτόν και η εναλλαγή τύπου χώρων διαδέχονται την οπτική αντίληψη. Το δίπολο φωτός και σκοταδιού παρουσιάζεται και αυτό στο περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας του pneumaκαι τα υλικά και οι λεπτομέρειες των χώρων το καθιστούν αληθοφανές. Εν τέλει δημιουργείται μια συγκεκριμένη ατμόσφαιρα μεγαλοπρέπειας στον χρήστη, ο οποίος δρα με συγκεκριμένο τρόπο μέσα στους χώρους του pneumaγια να λυθούν οι γρίφοι που συναντά.
Άρα, το pneumaαποτελεί ένα παράδειγμα χρήσης των videogamesγια παρουσίαση αρχιτεκτονικών χώρων και διευρύνει την συμμετοχή της αρχιτεκτονικής στον κόσμο των ψηφιακών παιχνιδιών, καθώς μέσω αυτής γίνεται σωστή αντιμετώπιση και διαχείριση του διαθέσιμου χώρου.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 640
Το παρόν ερευνητικό πραγματεύεται την εξέλιξη της παράλληλης πορείας της αρχιτεκτονικής και της μόδας, από τη στιγμή που κλείνει τις πόρτες της η έκθεσή ορόσημο SKIN +BONES: Parallel Practices in Fashion and Architecture, μέχρι και σήμερα, ένα διάστημα διάρκειας 10 ετών.
Συγκεκριμένα στο πρώτο κομμάτι θα γίνει αναφορά στις τομές μεταξύ των δυο πεδίων έρευνας μέσα από τα συγγράμματα και τις εκθέσεις που έχουν γίνει επάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα, καταλήγοντας στην σύγκριση των πεδίων αυτών με τον όρο "τέχνη" και τα παραγόμενα προϊόντα αυτών(κτίρια/ ρούχα) με το έργο τέχνης.
Η συνέχεια και ύστερα από την αυτούσια παράθεση του οδηγού της πρώτης έκθεσης, επικεντρώνεται στις διαφορές μεταξύ αυτού του νέου καταλόγου και αυτού της BrookeHodge, όπως προκύπτουν μέσα από την εξέλιξή των σχεδιαστικών αρχών και των κατασκευαστικών τεχνικών, από το 2006 και μετά, λίγο πριν παρουσιαστεί ο νέος κατάλογος όπως αυτός διαμορφώνεται μέσα από παρατηρήσεις που έχουν γίνει.
Ο νέος αυτός κατάλογος που προκύπτει από τα παραπάνω, αποτελεί τον κύριο και πρωταρχικό στόχο αυτής της ερευνητικής εργασίας.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 647