Η έρευνα εστιάζει στον σχεδιασμό των μονάδων κλειστής συλλογικής συμβίωσης πληθυσμιακών ομάδων που χρίζουν φροντίδας, στις παραμέτρους που περιλαμβάνει ένας σχεδιασμός με γνώμονα τη φροντίδα αλλά και πως εμπειρικά ο άνθρωπος βιώνει, συμβιώνει και επηρεάζεται από το κτιστό περιβάλλον σε συνθήκες κοινωνικής κλειστότητας. Πιο αναλυτικά η έρευνα μελετά τους χώρους του ορφανοτροφείου, του γηροκομείου και του νοσοκομείου ως κτιριακές μονάδες που οι άνθρωποι χρίζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης και φροντίδας. Στα πλαίσια αυτά εξετάζονται συγκεκριμένα παραδείγματα όπως το ορφανοτροφείο και το γηροκομείο του Βόλου, σε μικρότερη έκταση η περίπτωση ενός νοσοκομείου ως προς τους κοινοχρήστους χώρους αλλά και κάποια άλλα σύγχρονα παραδείγματα.
Στόχος της έρευνας είναι να μπορεί ο μελετητής/τρια να κατανοήσει πτυχές της συλλογικής κατοίκησης όταν αυτές αναφέρονται σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες, ποιες είναι οι ιδιαιτερότητες κάθε ηλικίας και η ανάγκη της για φροντίδα, πως αυτές οι ανάγκες εκφράζονται χωρικά και ποια είναι τα τυπολογικά χαρακτηριστικά που βοηθούν στην καλύτερη διαβίωση και συμβίωση των κατοίκων.
Σημαντικότερο ρόλο στην λειτουργία και στην τελική διαμόρφωση του σχεδιασμού οποιασδήποτε κτηριακής μονάδας έχει ο ίδιος ο κάτοικος, τότε η μελέτη των χώρων φροντίδας μεταβάλλεται και η συμβολή της αρχιτεκτονικής έρχεται στο προσκήνιο για να δώσει την λύση. Η μελέτη γύρω από τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και τη φροντίδα σε συλλογικές κατοικίες είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και είναι ένας όρος που αμφιταλαντεύεται στα πλαίσια της ελληνικής κοινωνίας.
Οι συνθήκες που κυριαρχούν σε αυτά τα κτίρια είναι σημαντικές και για την ανάλυση για αυτό κρίθηκε απαραίτητη μια επίσκεψη στους χώρους αυτούς. Με την καταγραφή προσωπικών μαρτυριών γνωστών μας προσώπων , την αποτύπωση των κτιρίων, την παράθεση σκίτσων και φωτογραφιών προέκυψαν σημαντικά συμπεράσματα γύρω από το σχεδιασμό. Αυτά τα συμπεράσματα με τη μελέτη από μερικά σημαντικά [αντι]παραδείγματα διαμόρφωσαν μια σειρά παραμέτρων και κριτηρίων γύρω από τον βέλτιστο δυνατό σχεδιασμό των συγκεκριμένων συλλογικών κατοικιών.
Επιβλέπουσα: Κοσμά Ανθή
Αριθμός Αναφοράς: 1119
Η ιαπωνική αρχιτεκτονική ανέκαθεν προκαλούσε το ενδιαφέρον και παρότρυνε την παρατήρηση και μελέτη της από τον Δυτικό κόσμο. Τα ελαφρά διαχωριστικά χώρων φτιαγμένα από ξύλο, τα ημιδιάφανα συρόμενα πανέλα, η τάση να δημιουργούν κάτι στο ενδιάμεσο και η ιδιαίτερη σχέση του Ιαπωνικού λαού με την ποιότητα του φωτός, είναι στοιχεία τα οποία έχουν αποτελέσει, και συνεχίζουν να αποτελούν, πηγή έμπνευσης για πολλά αρχιτεκτονικά έργα παγκοσμίως. Ωστόσο, την τελευταία εικοσαετία παρατηρείται εμφάνιση νέων χαρακτηριστικών στον ιαπωνικό σχεδιασμό, γεγονός που επηρεάστηκε άμεσα από τη ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη. Πρόκειται για χειρονομίες που γίνονται έντονα αισθητές κυρίως κατά τη διαδικασία σύλληψης των ιδεών που πρόκειται να εξελιχθούν αλλά και κατά τη δημιουργία εικόνων αναπαράσταση που σχετίζονται με αυτές , αφήνοντας ηχηρά μηνύματα για τον επαναπροσδιορισμό της αρχιτεκτονικής του μέλλοντος. Η ανάγκη τους για να επικοινωνήσουν όσο πιο άμεσα γίνεται το έργο με το εκάστοτε σχετιζόμενο υποκείμενο, αλλά και να διεγείρουν τη φαντασία του για τον χώρο που πρόκειται να κατοικίσει, έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μαγικών εικόνων που ξεχειλίζουν από ειλικρίνεια.
Σκοπός της έρευνας είναι η συλλογή τέτοιου είδους σχεδίων και η παρατήρηση και μελέτη των στοιχείων που τις καθιστούν ξεχωριστές και κατάφεραν να χαρακτηρίσουν τη γενιά των νεότερων Ιαπώνων αρχιτεκτόνων. Στην προκειμένη μελέτη, οι αρχιτέκτονες που θα συζητηθούν βασίζουν τη δουλεία τους σε μία αναζωογονητική οπτική περιγραφή των έργων τους, χωρίς να διστάζουν να εντάξουν σε πολλά από αυτά την υποκειμενική τους ματιά .
Η μέθοδος διερεύνησης περιλαμβάνει αρχικά την παρατήρηση σχεδίων που παράχθηκαν από τους νεότερους Ιάπωνες αρχιτέκτονες και μέσω της παρατήρησής τους, δημιουργείται μία λίστα χαρακτηριστικών. Στη συνέχεια πραγματοποιείται περαιτέρω ανάλυση αυτών των νέων γνωρισμάτων βάση συγκεκριμένων παραδειγμάτων. Μέσω των συμπερασμάτων που προκύπτουν, γίνεται μία σύγκριση σχετικά με ποια από τα χαρακτηριστικά αυτά συναντώνται στην ευρωπαϊκή ήπειρο και πως εφαρμόζονται. Κλείνοντας την έρευνα, παρατίθεται μία προσωπική μου ματιά και κριτική γύρω από τα σχεδιαστικά χαρακτηριστικά των Ιαπώνων αρχιτεκτόνων, η οποία εκφράζεται με μακέτες εργασίας και ψηφιακά κολλάζ.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 1166
Σκοπός της παρούσας ερευνητικής εργασίας είναι μέσα από τη μελέτη του έργου του Ιταλού αρχιτέκτονα CarloScarpa(1906-1978), να επιχειρήσει να αποκαλύψει και να περιγράψει τις λιγότερο εμφανείς και ειπωμένες σχεδιαστικές ποιότητες στο έργο του οι οποίες αποδίδονται μέσω του ιδιοτήτων του νερού.
Ενώ η σχεδιαστική του γραφή παρουσιάζει έντονα στοιχεία του “μοντέρνου” κινήματος, ίδιος δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πιστός εκπρόσωπος του. έντονο το τοπικιστικό στοιχείο της βενετσιάνικης κουλτούρας ο Scarpa, σε αντίθεση με τους άλλους εκπροσώπους του “μοντερνισμού”, διατύπωσε μία δική του αρχιτεκτονική γλώσσα συγκεράζοντας στοιχεία του μοντέρνου με αυτά της Βενετίας, γεφυρώνοντας έτσι με σεβασμό παρελθόν και μέλλον αφήνοντας πάντα ευκρινείς τις ποιοτικές διαφορές τους .
Κυρίαρχο στο έργο του παρουσιάζεται το υδάτινο στοιχείο. Μπολιασμένο μέσα του ως απόρροια της βενετσιάνικης καταγωγής του, ενσαρκώνεται με δεξιοτεχνία στα μικρής κυρίως κλίμακας έργα του σε μία ατέρμονη προσπάθεια μεταβίβασης του παρελθόντος στο παρόν και εναπόθεσης του παρόντος στο παρελθόν. Μέσω του δανεισμού των ιδιοτήτων του νερού στα μοντέρνα υλικά όπως το σκυρόδεμα, καταφέρνει να απαντήσει στο πρόβλημα της βαρύτητας των κατασκευών, ενώ συνδυάζει με μαεστρία υλικά με διαφορετική καταγωγή και ποιότητα.
Με αφορμή τα έργα του στα οποία το νερό έχει πρωταγωνιστικό ρόλο θα γίνει μία προσπάθεια αποκρυπτογράφησης των υδάτινων τεχνικών και εργαλείων που ο Scarpaσαν άριστα καταρτισμένος Βενετός τεχνίτης χρησιμοποιεί προκειμένου να δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη αισθητηριακή χωρική εμπειρία στην οποία ο επισκέπτης μετέχει ενεργά βιώνοντας το χώρο.
Ο Scarpaφαίνεται να αποτελεί την απόδειξη ότι η σχεδιαστική γραφή του αρχιτέκτονα οφείλει να έχει τη βάση της στη βαθιά γνώση του ιστορικού παρελθόντος ενός τόπου προκειμένου να μπορεί να σταθεί με υπευθυνότητα και εντιμότητα στις ανεξέλεγκτες αρχιτεκτονικές απαιτήσεις του αύριο.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 1149
Είναι γεγονός πως η βιομηχανία του τουρισμού αποτελεί την μεγαλύτερη βιομηχανία παγκοσμίως, αλλά και την μεγαλύτερη πηγή εσόδων για την Ελλάδα. Ωστόσο, λόγω της υλιστικής εποχής που ζούμε, προωθείται ο μαζικός τουρισμός με αποτέλεσμα η βιομηχανία αυτή να ευθύνεται για περίπου το 5% των παγκοσμίων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Επιπλέον, υποβαθμίζονται τα ευαίσθητα οικοσυστήματα των τουριστικών περιοχών (νησιά, οικότοποι, κ.ά.), εξαντλώντας σταδιακά τους φυσικούς πόρους και επιβαρύνοντας το φυσικό περιβάλλον, δυσχεραίνοντας, έτσι, σημαντικά την σωστή λειτουργία του οικοσυστήματος.
Με την αναθεώρηση της πολιτικής του υπάρχοντος μοντέλου τουρισμού, θεωρείται αναγκαία η μετάβαση σε ένα πιο βιώσιμο μοντέλο, με προώθηση διαφορετικών κατηγοριών τουρισμού, φιλικών προς το περιβάλλον, όπως τον οικοτουρισμό και τον αγροτουρισμό. Σημαντικό ρόλο παίζουν οι ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις, οι οποίες θα πρέπει να ακολουθήσουν κάποιες κατευθυντήριες που ορίζουν οι πιστοποιήσεις βιωσιμότητας, ώστε να κατασκευαστούν από την αρχή ή να αναβαθμιστούν με στόχο την σχεδόν μηδενική επιβάρυνση στο περιβάλλον.
Ωστόσο, παρά τις προσπάθειες για την προώθηση του βιώσιμου τουρισμού, στην Ελλάδα δεν υποστηρίζεται πλήρως αυτό το μοντέλο, λόγω της ελλιπούς ενημέρωσης των επιχειρηματιών και των τουριστών, με αποτέλεσμα, από τα 10.052 ξενοδοχεία και πάνω από 70.000 ενοικιαζόμενα δωμάτια και καταλύματα στην χώρα, να έχουν πιστοποιηθεί μόνο τα 460.
Στόχος της εργασίας είναι η παράθεση των επιπτώσεων του συμβατικού μοντέλου τουρισμού και η ενημέρωση, βάσει υπαρχόντων παραδειγμάτων, για τους εναλλακτικούς τρόπους λειτουργίας των εγκαταστάσεων, και πληροφοριών από τα συστήματα πιστοποίησης, για τις απαιτήσεις που ορίζονται από το καθένα, καθώς και τα επίπεδα στα οποία χωρίζονται, με σκοπό την ενθάρρυνση της μεταστροφής των ξενοδοχειακών εγκαταστάσεων προς την βιωσιμότητα.
Επιβλέπων: Αδαμάκης Kώστας
Αριθμός Αναφοράς: 1133
Η ανάγκη του ανθρώπου για ψυχαγωγία στην καθημερινότητα εκδηλώθηκε μέσα από τη δημιουργία ηλεκτρονικών παιχνιδιών και σταδιακά τα παιχνίδια ταυτίστηκαν με την έννοια του αθλητισμού, ενώ στη συνέχεια με άλλες έννοιες όπως ο μηχανοκίνητος αθλητισμός. Αντικείμενο αυτής της μελέτης είναι η έρευνα των σχεδιαστικών παραμέτρων που συνδέουν την αρχιτεκτονική με τα παιχνίδια της Formula 1, εξετάζοντας την έκφραση των δημιουργών για ρεαλιστικά ή μη αποτελέσματα.
Αρχικά, γίνεται ο διαχωρισμός των παιχνιδιών με βάση τις κομβικές περιόδους εξέλιξης και τροποποίησης τους όπως η μετάβαση από το δισδιάστατο στο τρισδιάστατο περιβάλλον και την εικονική πραγματικότητα. Η απήχηση τους σε συνδυασμό με την συνδρομή των τεχνολογικών μέσων, οδήγησαν στην πλήρη ένταξη της αρχιτεκτονικής και των μεθόδων χωρικής αναπαράστασης στο περιβάλλον των πιστών, σε συνδυασμό με την εξέλιξη τρισδιάστατων γραφικών και των οπτικοακουστικών αναπαραστάσεων για την προσέγγιση της πραγματικότητας. Στη συνέχεια, ακολουθεί ένας πιο εμπεριστατωμένη έλεγχος των κλάδων αυτών, υπό την πλευρά των αισθήσεων. Ερευνάται η έννοια της εμβύθισης, οι τρόποι με τους οποίους επιτυγχάνεται, καθώς και η σχέση της εμβύθισης με την ατμόσφαιρα των χωρικών δομών. Παρατηρούμε ότι η εμβύθιση ενός χρήστη στο δομημένο περιβάλλον έχει άμεση σχέση με τη διαδραστικότητά του, ενώ ταυτόχρονα αναγνωρίζουμε ότι τα νέα υπολογιστικά εργαλεία που πλέον είναι διαθέσιμα διαθέτουν πρωτοποριακές δυνατότητες, οι οποίες μπορούν να συμβάλλουν θετικά στη βελτίωση της χωρικής εμπειρίας.
Στο επόμενο και τελευταίο τμήμα της εργασίας, μελετώνται οι τρόποι απεικόνισης και έκφρασης σε καθοριστικά για την ποικιλομορφία αυτού του είδους παιχνιδιών, καθώς και αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά άξια σχολιασμού. Επίσης, δεν παραλήφθηκαν καλλιτεχνικά γνωρίσματα τα οποία απογείωσαν την απήχηση ορισμένων παιχνιδιών χαράσσοντας το μυαλό της νεολαίας με χαρακτηριστικές εικόνες μέχρι και σήμερα.
Εν κατακλείδι, η ακλόνητη συνεργασία της τέχνης και της επιστήμης που περιλαμβάνονται στην αρχιτεκτονική και των σχεδιασμό των πιστών - παιχνιδιών είναι το κλειδί πίσω από την επιτυχία του μηχανοκίνητου αθλητισμού στον ψηφιακό κόσμο, καθώς είναι το κρίσιμο σημείο κατανόησης του χώρου και της ταχύτητας.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 1177
Η παρούσα ερευνητική εργασία με κέντρο την προσωπική μνήμη, πραγματεύεται το χωρικό αποτύπωμα της ανάμνησης της πρώτης κατοικίας. Επιχειρείται να αποκωδικοποιηθεί η ανάμνηση, να πάρει μορφή μέσα από μια γνώριμη παλέτα, χωρίς να χασει παράλληλα την υποκειμενική μορφολογική αβεβαιόττητα και την θραυσματικότητα που την χαρακτηρίζει.
Η έρευνα διεξάγεται παράλληλα σε δύο ταχύτητες, με την πρώτη να είναι ερευνητική μέσω της βιβλιογραφικής έρευνας που καλύπτει ένα φάσμα ερευνητών σχετικά με την φύση του χώρου, την δημιουργία του πρώτου σπιτιού, της οικειότητας, της ατμόσφαιρας και των υλικοτήτων. Μέσω της μελέτης του έργου του Bachelardδιερευνώνται ζητήματα χώρου και κατοίκησης ενώ σε μια προσπάθεια να αποκρυπτογραφηθεί η φύση της ανοίκειας θραυσματικής ανάμνησης γίνονται αναφορές στις έρευνες του Freudκαι του Heidegger.
Παράλληλα δημιουργείται μια σειρά από (αποτυχημένες;) υβριδικές οπτικές αποτυπώσεις, μια προσπάθεια ενθύμισης, μέσω τεχνικών κολάζ, ψηφιακής μοντελοποίησης και φωτογραφικών μελετών σε μια προσπάθεια καταγραφής και σχεδίασης της προ πολλού ξεχασμένης κατοικίας των παιδικών μου χρόνων. Παράλληλα με το κείμενο τρέχει ένα ενθυμικό ημερολόγιο το οποίο γραφόταν στα διαλείμματα της βιβλιογραφικής έρευνας ή πιο απρόσμενα, εξαιτίας συνειρμικών σκέψεων κατά την μελέτη ή τη διαδικασία σχεδιασμού. Ένα ημερολόγιο το οποίο γίνεται όλο και πιο αποσπασματικό και θραυσματικό στη μορφή του, δημιουργώντας ένα έντυπο του οποίου στόχος είναι του να μεταφέρει στον αναγνώστη τη συνειρμική φύση της έρευνας μου κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης.
Στόχος είναι μέσω όλων αυτών των οπτικών πειραμάτων και της προσωπικής έρευνας η διερεύνηση της φύσης της μνήμης, καθώς και η εύρεση ενός μέσου μνημιακής αποτύπωσης του πρώτου χώρου, του σπιτιού της παιδικής μου ηλικίας.
Μια αρχιτεκτονική καταγραφή, χωροθετημένη στο πλαίσιο της ανθρώπινης μνήμης, που καλείται στην επιφάνεια, μέσα από ένα σύνολο σύνθετων θραυσματικών και υβριδικών καταστάσεων.
Mια συνεχή επικοινωνία μεταξύ παρελθόντος και παρόντος.
Επιβλέπων: Ψυχούλης Αλέξανδρος
Αριθμός Αναφοράς: 1112
Η εργασία διερευνά πιθανά σενάρια, του κινηματογράφου sci-fiγια το μέλλον της ανθρωπότητας σε συνάρτηση με τις δυναμικές σχέσεις που παρουσιάζει με τον ήλιο. Ο ήλιος μελετάται ως προς την επίδραση του στην κοινωνία και τον πολιτισμό, στο παρελθόν, παρόν και μέλλον. Εκφράζονται συνθήκες και ερωτήματα για την παρουσία του ήλιου στην ανθρώπινη ζωή, προσδίδοντας του μία ιδιότητα που βρίσκεται σε συνάρτηση με την ανθρώπινη δραστηριότητα, την ηλιακότητα. Παρουσιάζονται κινηματογραφικά φαντασιακά, ουτοπικά και δυστοπικά, που πραγματεύονται διαφορετικές εκφάνσεις τις ηλιακότητας. Η ηλιακότητα αναδεικνύεται στην εχθρική της μορφή στον πλανήτη Αράκις της ταινίας Dune(2021), ως ακραίο σενάριο για το μέλλον της κλιματικής αλλαγής και συγκρίνεται με φαινόμενα του σήμερα και ιστορικά ανάλογα. Παρουσιάζονται μετα ηλιακές κοινωνίες μέσα στις ταινίες LastSunrise(2019) και Snowpiercer(2013), και εξετάζονται οι συνθήκες που οδήγησαν στην απουσία του ήλιου αλλά και οι επακόλουθες συνέπειες για την ανθρωπότητα. Το τελευταίο κεφάλαιο, αφορά ένα μέλλον που πλησιάζει την ουτοπία χάρη στην ενεργειακή αφθονία, της αφρικανικής χώρας Wakanda, που παρουσιάζεται στην ταινία BlackPanther(2019). Οι ουτοπικές θεωρήσεις που προκύπτουν συσχετίζονται στο πεδίο του Solarpunkκαι Afrofuturism, και προτρέπουν να οραματιστούμε ένα καλύτερο μέλλον. Τα διαφορετικά ηλιακά φαντασιακά που εξετάζονται προβάλουν τον άνθρωπο ως κεντρικό παράγοντα για την προέλευση, την πορεία και την εξέλιξή τους.
Επιβλέπων: Φωκαΐδης Πέτρος
Αριθμός Αναφοράς: 1171
Η παρούσα ερευνητική εργασία όπως προκύπτει και από τον τίτλο της , πραγματεύεται ορισμένες από τις διαστάσεις του ευρύτατου θεματικού πεδίου που προκύπτει από την έννοια του λευκού. Η επιλογή του όρου “whitewash” έγινε γιατί κυριολεκτικά σημαίνει το ασβέστωμα, ή το να βάφεται κάτι αποκλειστικά λευκό , ενώ μεταφορικά ερμηνεύεται ως συγκάλυψη και κουκούλωμα της αλήθειας, αλλά και ως εξαφάνιση των παθών, ως εξαγνισμός. Διεξάγεται μία περιήγηση ανάμεσα σε διαφορετικές εκφράσεις και εκφάνσεις της έννοιας του λευκού, που εκτός από την καθαρή χρωματική τους αναφορά απαντώνται είτε ως σε γλωσσικά ιδιώματα, είτε ως συμβολισμοί είτε ως φυλετικές ή έμφυλες διακρίσεις. Στη συνέχεια συγκρίνεται η λευκότητα με την κενότητα και παρατίθενται παραδείγματα με το λευκό να γίνεται αντιληπτό ως άδειο, ως ουδέτερο υπόβαθρο, ως καθαρός καμβάς, αλλά και να χρησιμοποιείται όχι μόνο στην αισθητική, αλλά και στην καταστολή ως μέσο ψυχολογικού καταναγκασμού, όπως συνέβη στην περίπτωση των λευκών κελιών . Το λευκό προκύπτει στην λαϊκή αρχιτεκτονική ως αποτέλεσμα υγειονομικών μεθόδων μέσω του ασβεστώματος και της ριπολίνης. Εκτός όμως από μία κλινική ή οπτική απολύμανση, η έννοια του λευκού και της καθαρότητας αποκτούν και μία συμβολική χροιά και συνδέονται με την πνευματικότητα και την ηθική. Το λευκό έχει ταυτιστεί πολλές φορές με το απόλυτο, το ορθό και το υπέρτατο. Στο βαθμό που η απουσία του χρώματος, δηλαδή η λευκότητα, υποδέχεται τις παραπάνω θετικές νοηματικές επιφορτίσεις, αναγκαστικά στον αντίποδα η έντονη παρουσία του χρώματος αντιμετωπίζεται ως ένδειξη της έλλειψης καθαρού νοήματος, ως μια μη εξαγνισμένη οπτική, ως κάτι υποδεέστερο ή κατώτερο. Τέλος, προσεγγίζεται η λευκότητα και ως στοιχείο ελληνικό. Αναλύονται τα στοιχεία που συντελούν σε μία γενικευμένη εικόνα περί λευκότητος της Ελλάδας, με τα δημιουργήματα της αρχαιότητας , τις Κυκλάδες, τα Άσπρα Σπίτια και την Αθήνα με το πεντελικό μάρμαρο του Παρθενώνα, να λειτουργούν ως λευκά trademarks.
Επιβλέπων: Ψυχούλης Αλέξανδρος
Αριθμός Αναφοράς: 1110