Ο δυναμικός αλληλοπροσδιορισμός κτίσματος και ύπαρξης.
Μέσα της δεκαετίας του '30 στο Capri.
Ένας Ιταλός διανοούμενος αποφασίζει να ικανοποιήσει το μελαγχολικό του πόθο για χώρο κατοικώντας στο νησί. Πρόκειται για έναν άνθρωπο των γραμμάτων με έντονη κοινωνική και πολιτιστική δραστηριότητα σε ένα γενικότερο πλαίσιο ανησυχίας.
Θέτει από την αρχή έναν υψηλό στόχο.
Να κατασκευάσει το αρχιτεκτονικό του πορτραίτο.
Την αυτοβιογραφία του αποτυπωμένη στο βράχο.
"Ένα σπίτι σαν εμένα".
Πως θα διαμορφωνόταν η ανθρώπινη ύπαρξη σε αρχιτεκτονική αξία;
Το κτίσμα που προκύπτει εμπεριέχει τη μνήμη της ύπαρξης του ιδιοκτήτη, τις φιλοσοφικές του ανησυχίες και τη βαθιά εκτίμηση των φυσικών χαρακτηριστικών του τοπίου που το υποδέχεται.
Το παράδειγμα της Casa Malaparte είναι η αφορμή για να επαναπροσδιορίσουμε τις συστατικές έννοιες της κατοίκησης, τη σχέση μορφής και τοπίου.
Για να ορίσουμε της αρχιτεκτονική ως ένα μηχανισμό συνεχούς συνδιάλεξης με το είναι.
Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 25
Ξεκινώντας μια (ακόμα) απόπειρα προσέγγισης της Αθήνας θα μπορούσε κανείς να δελεαστεί από ένα κατά κάποιο τρόπο αντίστροφο εγχείρημα. Να προσπαθήσει να προβάλλει στην εξελισσόμενη πόλη σενάρια και ενότητες εννοιών για τις σύγχρονες πόλεις, σαν η ίδια η πόλη να ερμηνεύεται από τη σύγκλιση ή την απόκλιση με το λόγο που την αναπαριστά. Επιλέγοντας από τη μια μεριά αποσπάσματα θεωριών και ουτοπιών από διαφορετικά εννοιολογικά πλαίσια που όμως κινούνται γύρω από τον αστικό χώρο και από την άλλη με μια πρότερη εκτίμηση για τα πραγματικά αποσπάσματα που μπορεί να συναποτελούν την Αθήνα - κέντρο, περιφέρεια, ιστορικότητα, πολυκατοικία, όρια και διαχωρισμοί, γηγενείς και μετανάστες, νέες υποδομές και μη-τόποι - επιχειρούμε να δούμε τι ταιριάζει και τι περισσεύει. Οι ενότητες εννοιών των Rossi, Koolhaas και Castells, ως επιλογές από το πλήθος των λόγων, συγκροτούν τον εννοιολογικό φακό με τον οποίο διαβάζουμε την πόλη. Τα δίκτυα, η παγκοσμιοποίηση, οι ροές, η ιστορικότητα, η ταυτότητα, η συλλογική μνήμη, ο χώρος των τόπων, η ταχύτητα, η γενική αστικοποίηση, οι αστικοί συντελεστές, η στρωματοποίηση εγγράφονται και αναζητούνται στην πόλη. Η ένταση ανάμεσα σε ό,τι μοιάζει να «ερμηνεύεται» και σε ό,τι μοιάζει να «υπολείπεται» φανερώνει όχι μόνο τη διαρκή διαλεκτική ανάμεσα στις πρακτικές και στα σενάρια με τα οποία επιζητούμε να τις διαχειριστούμε, αλλά και τη διαρκή ρευστότητα της Αθήνας εν τω γίγνεσθαι.
Επιβλέπων: Ωραιόπουλος Φίλιππος
Αριθμός Αναφοράς: 22
Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης
Αριθμός Αναφοράς: 8
Το αρχιτεκτόνημα ως μνημείο δημιουργείται για να εκφράσει ιδέες και σκέψεις των ανθρώπων. Άλλοτε πάλι πόθους και φιλοδοξίες. Τέτοιες έχουν οι ισχυροί πολιτικοί ηγέτες. Και προσπαθούν να τις απεικονίσουν και στα αρχιτεκτονήματα. Συχνά μέσα από ένα φαίνεσθαι του πως επιθυμούν να είναι τα πράγματα επιχειρούν να πείσουν το κοινό πως έτσι είναι η υπόσταση της εξουσίας. Ένα αληθοφανές προσωπείο, μια εικόνα. Αυτή είναι η αισθητικοποίηση της εξουσίας. Η αρχιτεκτονική γίνεται το μέσο που προσδίδει έναν ωραιοποιητικό χαρακτήρα στην εξουσία. Την κάνει πιο ήπια, πιο ελκυστική. Η δύναμη της εικόνας, του συμβόλου και της αίσθησης του χώρου χρησιμοποιούνται. Με ποιες στρατηγικές και ποια αρχιτεκτονικά στοιχεία; Τρία παραδείγματα κυβερνητικών αρχηγείων διαφορετικών εξουσιών και αρχιτεκτονικών μέσων αποτελούν τη βάση αυτού του προβληματισμού. Το ανάκτορο του Λουδοβίκου XIV στις Βερσαλλίες, η καγκελαρία του Ράιχ για τον Χίτλερ και η νέα καγκελαρία του ενωμένου Βερολίνου παρουσιάζονται μέσα από τη διερεύνηση των αρχιτεκτονικών στοιχείων ως εκφράσεων του ιδεολογικού περιεχομένου που καλούνται να συμβολοποιήσουν. Η σύγκριση του χθες με το σήμερα, του απόλυτου με το διαλεκτικό καθεστώς.
Επιβλέπουσα: Φύγκα Δήμητρα
Αρχείο: 13_Euaggeliou_RTPPresentation.pdf
Αρχείο: 13_Euaggeliou_RTPPresentation.pdf
Αριθμός Αναφοράς: 13
Η προσέγγιση μου έχει ως σκοπό να διερευνήσει τη σχέση του ατόμου με τον οπτικό έλεγχο σε διαφορετικές περιπτώσεις αποκαλύπτοντας τη διαχρονική σχέση του παρατηρητή με το παρατηρούμενο αντικείμενο.
Το θέμα είναι χωρισμένο σε τρία μέρη:
Στο πρώτο μέρος αναφέρομαι στη σχέση του μοντέρνου κινήματος με στοιχεία οπτικού ελέγχου του χώρου. Χρησιμοποίησα το μοντέρνο κίνημα ως βάση αφού υπήρξε η αφορμή για την ενασχόλησή μου με το συγκεκριμένο θέμα, καθώς μέσα στην προβληματική του διαπραγματεύεται τη διαφάνεια και χειρίζεται τη σχέση του ιδιωτικού, του «μέσα» με το τοπίο και το δημόσιο χώρο.
Το δεύτερο μέρος αποτελεί μια αναζήτηση τόσο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όσων αφορά στον οπτικό έλεγχο, όσο και στο παρελθόν της σχέσης ατόμου-παρακολούθησης
όχι όμως με τη μορφή της ιστορικής αναδρομής― χρονικής εξέλιξης της παραπάνω σχέσης, κάτι που δεν θα με ενδιέφερε να αναλύσω, αλλά περισσότερο με μια αναφορά συγκεκριμένων παραδειγμάτων που αναζητούν τη διαχρονική και αμφίδρομη σχέση του παρατηρητή και του παρατηρούμενου.
Μέσα από παραδείγματα διαπραγματεύομαι διάφορες μορφές παρακολούθησης και οπτικού ελέγχου, όπως παρακολούθηση βάσει χωρικών διατάξεων ( π.χ. panopticon, ιαπωνικός και κινέζικος κήπος), μέσα από τη διαφάνεια (π.χ. κτίρια γραφείων), μέσα από καδραρίσματα του τοπίου, μέσα από τη λογική της βιτρίνας (παράδειγμα της Ταϊβάν, Άμστερνταμ), μέσα από προσωπικά αντικείμενα, ηλεκτρονική παρακολούθηση (κάμερες παρακολούθησης, web cams κ.α.), αστυνομική παρακολούθηση, παρακολούθηση της αναπαράστασης του παρατηρούμενου αντικειμένου(camera obscura), παρακολούθηση ενός γεγονότος στον δημόσιο χώρο, παρακολούθηση του ιδιωτικού.
Το τρίτο μέρος αναφέρεται στη σύγχρονη εποχή και διερευνά κατά πόσο όλη αυτή η διάθεση για οπτικό έλεγχο είναι ζωντανή στην σημερινή πόλη και πώς επηρεάζεται τόσο από τη δομή της όσο και από τους τύπους κτιρίων που κυριαρχούν. Επίσης, γίνεται αναφορά στα σύγχρονα μέσα παρακολούθησης, τα σημερινά «εποπτικά εργαλεία», που μπορούν να αποκαλύψουν όλο και περισσότερα στοιχεία για την ιδιωτική ζωή των πολιτών.
Επιβλέπων: Παπούλιας Χρήστος
Αριθμός Αναφοράς: 20
Είναι το σχέδιο, αυτό που έρχεται να αποτυπώσει την σκέψη την αρχιτεκτονική ανάγκη, την ανάγκη για αρχιτεκτονική. Κιόλας, δυο παραφράσεις που μοιάζουν να μιλούν για κάτι κοινό και διαφορετικό μαζί. την ανάγκη αυτή, που ικανοποιείται μέσα από την παραγωγή και διαμόρφωση ενός χώρου και την ανάγκη αυτή που εξηγεί την σκέψη, η οποία μιλά και αναζητεί την δημιουργία, την αρχιτεκτονική. Και το σχέδιο εδώ, για να χωρέσει ότι μπορεί από όλα ή να γεννήσει νέα. Και ένας χώρος να τα υποδεχτεί, να καταφέρει να χαρακτηριστεί αρχιτεκτονικός. Ποιος να ‘ναι αυτός ο χώρος; Μπορεί να είναι, μπορεί να γίνει; Ο αρχιτέκτονας, ο άνθρωπος- αρχιτέκτονας, με σκέψεις και ανάγκες, διατυπωμένες, προσδιορισμένες και επαναπροσδιοριζόμενες, που προσπαθούν να χωρέσουν σε δύο επίπεδα, σε ένα νοητό, θεωρητικό και σε ένα πραγματικό, αισθητό, υλικό. Με παράδειγμα έναν διάλογο φιλοσοφίας και αρχιτεκτονικής, για να αναδυθούν ερωτήματα, χωρίς την ανάγκη συγκεκριμένης απάντησης παρά μόνο ενός κειμένου που μπορεί να γίνει συλλογή αποριών, με ενδεχόμενες παρατηρήσεις και μόνο. Μέσα από παρατήρηση και αναφορά να δοθεί μια αφορμή για έναν ακόμη διάλογο μεταξύ θεωρίας και αρχιτεκτονικής, ο οποίος με τη σειρά του να μπορεί να γίνει νέο παράδειγμα, προκαλώντας νέες προοπτικές αναζήτησης και έκφρασης.
Επιβλέπων: Ωραιόπουλος Φίλιππος
Αριθμός Αναφοράς: 19
Σε αυτήν την έρευνα παρουσιάζεται, αρχικά, η θεωρία που σχετίζεται με την οπτική αντίληψη και ο τρόπος με τον οποίον ο φωτισμός επηρεάζει τον άνθρωπο. Πιο συγκεκριμένα, παρουσιάζεται ο τρόπος λειτουργίας του οπτικού συστήματος και του συστήματος αντίληψης, το οποίο λειτουργεί με βάση της αρχές της αντιληπτικής σταθερότητας, παράγοντες μέσω των οποίων οι συνθήκες φωτισμού επιδρούν στη φυσιολογία και στην ψυχολογία του ανθρώπου. Η μελέτη επικεντρώνεται στην επίδραση του φυσικού φωτισμού και γίνεται αναφορά σε έρευνες που μελετούν τον τρόπο με τον οποίο οι συνθήκες φωτισμού ενός χώρου τροποποιούν τα συναισθήματα, τη συμπεριφορά και την απόδοση των ατόμων που τον χρησιμοποιούν.
Στη συνέχεια, παρουσιάζονται τεχνικές αναπαράστασης χώρων. Πραγματοποιείται ιστορική αναδρομή στη χρήση τεχνικών αναπαράστασης και η αναφορά καταλήγει στα σύγχρονα εργαλεία τρισδιάστατης απεικόνισης, στους τρόπους με τους οποίους μπορεί να παραχθεί και να γίνει αντιληπτή μια τρισδιάστατη απεικόνιση, και στα λογισμικά οπτικοποίησης και προσομοίωσης. Τονίζεται η σημασία της χρησιμοποίησης των λογισμικών προσομοίωσης για τη μεγαλύτερη ακρίβεια στις αρχιτεκτονικές απεικονίσεις , αναλύεται ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν κάποια από αυτά και διερευνάται η ποιότητα των αποτελεσμάτων και η ικανότητά τους να παρέχουν αξιόπιστες πληροφορίες για τη συμπεριφορά του φωτός κατά την αλληλεπίδρασή του με τους όγκους και τις επιφάνειες του χώρου. Ακόμη, εξετάζονται οι δυνατότητές των εργαλείων αναπαράστασης για την ακριβή εκτίμηση της κατανομής φωτισμού και λαμπροτήτων.
Η έρευνα καταλήγει με την παρουσίαση χώρων με πραγματική κατανομή λαμπροτήτων και πραγματοποιείται σύγκριση μεταξύ πραγματικών και συνθετικών εικόνων και μεταξύ λογισμικών προσομοίωσης σχετικά με το βαθμό ακρίβειας κατά την παραγωγή συνθετικών εικόνων.
Επιβλέπων: Τσαγκρασούλης Aριστείδης
Αρχείο: 02_Antwniou_RTPPresentation.pdf
Αρχείο: 02_Antwniou_RTPPresentation.pdf
Αριθμός Αναφοράς: 2
Οι ορεινοί οικισμοί του Δήμου Ιστιαίας, ενταγμένοι σε ένα εντυπωσιακό περιβάλλον, συνιστούν σύνολο με κοινή ιστορία και κοινή λαϊκή έκφραση στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Αν και αρκετά αλλοιωμένοι από νέες κατασκευές ή από μεταγενέστερες επεμβάσεις στα παραδοσιακά κτίρια, διατηρούν ακόμα σημαντικό απόθεμα από τα τελευταία που επιτρέπει τη μελέτη τους. Τα περισσότερα κτίσματα τοποθετούνται στο χρονικό διάστημα 1810 – 1920. Αντικείμενο της διάλεξης αποτελεί η μελέτη της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής των οικισμών αυτών, η οποία δεν έχει μελετηθεί μέχρι σήμερα, με στόχο την αποτίμηση της αξίας της και τον εντοπισμό των άξιων προστασίας και ανάδειξης στοιχείων.
Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στη μεθοδολογία μελέτης και καταγραφής. Η επιτόπια έρευνα έγινε σε δύο στάδια, το πιλοτικό για το σαφέστερο προσδιορισμό του αντικειμένου μελέτης και το κυρίως στάδιο, που περιελάμβανε τη συστηματική φωτογράφηση και καταγραφή των σημαντικότερων κτισμάτων από κάθε οικισμό σε καρτέλες που σχεδιάστηκαν ειδικά για το σκοπό αυτό. Συμπληρωματικά, συγκεντρώθηκαν στοιχεία για την πολεοδομική οργάνωση των οικισμών, την ιστορία τους, καθώς και για την ιστορία της ευρύτερης περιοχής, και πληροφορίες για τους κατοίκους (πληθυσμιακή εξέλιξη, παιδεία, απασχόληση) που διευκόλυναν στην κατανόηση και την ερμηνευτική προσέγγιση της τοπικής αρχιτεκτονικής. Παράλληλα, εντοπίστηκαν οι αλλοιώσεις που υπέστησαν τα κτίσματα προκειμένου να προσαρμοσθούν στις σύγχρονες ανάγκες.
Από τη μελέτη προέκυψε ότι η παραδοσιακή αρχιτεκτονική των ορεινών οικισμών της Ιστιαίας έχει καθαρά λαϊκό χαρακτήρα, χωρίς επώνυμα δημόσια κτίρια και χωρίς ιδιαίτερα διακοσμητικά ή κατασκευαστικά στοιχεία. Παρόλα αυτά, η αρχιτεκτονική αυτή με τους απέριττους όγκους, την ομοιομορφία των ανοιγμάτων και το μηδαμινό διάκοσμο είναι απόλυτα εναρμονισμένη με το φυσικό περιβάλλον και την ανθρώπινη κλίμακα, στοιχεία που της προσδίδουν γοητεία και ιδιαίτερη αξία. Παράλληλα, εκφράζει την ιστορία και την καθημερινή ζωή των ανθρώπων που έζησαν δεκάδες χρόνια εκεί και που οι ίδιοι με προσωπικό κόπο και τοπικά υλικά δημιούργησαν, χωρίς ιδιαίτερες επιρροές, στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις κλειστές κοινωνίες.
Επιβλέπουσα: Θεολογίδου Κλεοπάτρα
Αριθμός Αναφοράς: 24