Επιβλέποντες: Κοσμά Ανθή, Γιαννίση Φοίβη
Αριθμός Αναφοράς: 1088
Η διπλωματική εργασία αποτελεί μία πρόταση αγροτικού οικισμού με επίκεντρο την κοινωνική κατοικία. Το πρόγραμμα καταλαμβάνει αγροτική έκταση της παραλίμνιας περιοχής στην πόλη των Ιωαννίνων, η μελλοντική χρήση της οποίας παραμένει άγνωστη, λόγω νομικών καθυστερήσεων αναφορικά με τη δυνατότητα αξιοποίησής της.
Ο οικισμός επιδιώκει να προτείνει ένα μοντέλο κατοικίας χαμηλού κόστους, με περιθώριο επέκτασής της μέσω της συμμετοχής των κατοίκων στην κατασκευαστική διαδικασία. Συγχρόνως, επιδιώκει να αποτελέσει μία επέκταση της υπάρχουσας πόλης σε πλήρη συνάρτηση με το αγροτικό τοπίο που προυπάρχει και το οποίο αξιοποιείται κατάλληλα για να θρέψει, να κινητοποιήσει, αλλά και να συνενώσει.
Η κατοίκηση οργανώνεται σε γειτονιές, όπου συναντάμε τις αρχικά ισόγειες κατοικίες, ενώ και για τις δύο προτείνονται δύο διαφορετικές τυπολογίες. Οι τυπολογίες των κατοικιών, τα υλικά κατασκευής, η δυνατότητα τροποποίησης ή επέκτασης, η ατομική / κοινή ιδιοκτησία καλλιεργήσιμης γης, είναι όλα κομμάτια ενός μηχανισμού που δουλέυει για την προσωπική κινητοποίηση και έκφραση, που στόχο έχει την έμπρακτη διεκδίκηση χώρου και ευκαιριών.
Μέσω της πρότασης γίνεται αναφορά στην σημασία της συνεργασίας μεταξύ των κατοίκων του νέου οικισμού αλλά και εκείνων με τους ντόπιους που κατοικούν σε κοντινή απόσταση, κάνοντας σαφές πως τα οφέλη της συνεργατικότητας υπερτερούν οποιασδήποτε κοινωνικής διαφοράς, που θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στον ανώτερο σκοπό της πρότασης.
Για τη διευθέτηση των συμμετοχικών πρακτικών που αφορούν τις κατοικίες, προτείνεται η ίδρυση ενός οικοδομικού συνεταιρισμού, ενώ επιπλέον δημόσιες χρήσεις που προστίθενται στο πρόγραμμα αφορούν υπηρεσίες υγείας, εκπαίδευσης, άθλησης και εμπορίου.
Στόχος της πρότασης είναι το χτισμένο να εμπεριέχεται στο φυσικό και αντιστρόφως.
Τα όρια μεταξύ παλιού και νέου να εξαλειφθούν.
Επιβλέποντες: Micocci Fabiano, Φωκαΐδης Πέτρος
Αριθμός Αναφοράς: 1078
Η “Εξέδρα για τον Πολιτισμό στον Βόλο”, ένας πολυχώρος, βρισκόμενος στο παραλιακό μέτωπο του Βόλου, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, αποτελεί ένα πολυλειτουργικό συγκρότημα που προσφέρει ποικιλία χρήσεων και δραστηριοτήτων.
Αρχιτεκτονικα η πρόταση αποτελείται από δύο μεγάλες ράμπες που οδηγούν σε δύο υπερυψωμένα δώματα. Ανάμεσα στις δύο ράμπες προστίθεται και ένας τρίτος όγκος, ενώ σαν ενδιάμεσοι χώροι δημιουργούνται και δύο στοές. Όλοι οι κτιριακοί όγκοι είναι εγκάρσιοι προς την θάλασσα και παράλληλοι μεταξύ τους.
Στεγάζει μια αίθουσα εκδηλώσεων 300 ατόμων, 500 τ.μ., κατάλληλη για συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, προβολές οπτικοακουστικού υλικού, ομιλίες και κυρίως συνέδρια.
Ο πολυχώρος φιλοξενεί επίσης έναν εκθεσιακό χώρο 600 τ.μ. με εναλλασσόμενες θεματολογίες που προσφέρει στους επισκέπτες την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με ποικίλα πολιτιστικά εκθέματα. Συστεγάζεται με ένα εστιατόριο-καφετέρια 350 τ.μ., ικανό να φιλοξενήσει 80 άτομα, ενώ τέλος διαθέτει και έναν χώρο "αναγνωστηρίου" 200 τ.μ. με παράρτημα της δημοτικής βιβλιοθήκης, όπου 50 επισκέπτες μπορούν να χαλαρώσουν, να διαβάσουν ή να εργαστούν.
Ίσως όμως, την πιο σημαντική χρήση του πολυχώρου αποτελεί η προσφορά ποιοτικού δημόσιου χώρου στο παραλιακό μέτωπο. Το συγκρότημα διαθέτει υπερυψωμένα δώματα 1200 τ.μ. προσβάσιμα από ράμπες, τα οποία δημιουργούν μεγάλες πλατείες σε ύψος με πανοραμική θέα στον Παγασητικό κόλπο. Τα δώματα αυτά αποτελούν ιδανικό χώρο για χαλάρωση, περιπάτους και κοινωνικές συναντήσεις.
Τα βασικά υλικά κατασκευής του πολυχώρου είναι η λιθοδομή με πορώλιθο Σκύρου και το τσιμέντο. Η επιλογή των υλικών έγινε με γνώμονα την ένταξη του κτιρίου στο περιβάλλον και την ανθεκτικότητα στο χρόνο.
Συνολικά, στόχος είναι ο πολυχώρος στο παραλιακό μέτωπο του Βόλου να αποτελέσει ένα σημαντικό πολιτιστικό και κοινωνικό τοπόσημο για την πόλη. Να προσφέρει στους πολίτες και στους επισκέπτες ποικιλία χρήσεων και δραστηριοτήτων σε ένα σύγχρονο και λειτουργικό περιβάλλον σε εξωτερικούς και εσωτερικούς χώρους, προσδίδοντας επιπλέον ποιοτικό δημόσιο χώρο.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 1074
Η μελέτη της διπλωματικής εργασίας “ Επαναπροσδιορίζοντας τα κελύφη-Μετατροπή βιομηχανικού κτιρίου σε κέντρο φιλοξενίας αστέγων”, των φοιτητριών Διονυσίας Αστλί και Γιοβάννας – Ιωάννας Γιανοπούλου και επιβλέποντα καθηγητή τον κ. Fabiano Micocci επικεντρώνεται σε ένα από τα πιο ευαίσθητα και σημαντικά προβλήματα της εποχής μας – την αστεγία. Αν και δεν είναι ένα πρωτοφανές φαινόμενο της σημερινής εποχής, αντιθέτως, πρόκειται για μια διαχρονική κατάσταση που παρατηρούνταν σε διάφορα μέρη και χρονικές περιόδους, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, δυστυχώς, η κοινωνία αδυνατεί να βρει λύση στο πρόβλημα, με αποτέλεσμα αυτό να διογκώνεται συνεχώς. Στον Ελλαδικό χώρο ο μεγαλύτερος αριθμός αστέγων συναντώνται κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας, όπως η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και ο Βόλος, και σήμερα, μέσα από έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί, έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 1600 ανθρώπους που ζουν στους δρόμους, από τους οποίους οι περισσότεροι είναι μαζεμένοι στην πρωτεύουσα.
Οι παράγοντες που οδηγούν στην αστεγία μπορούν να είναι πολυδιάστατοι και διαφορετικοί από άτομο σε άτομο. Για τον λόγο αυτό, είναι αναγκαία η ανάπτυξη εξατομικευμένων μοντέλων που θα αντιμετωπίζουν το κάθε άτομο ως μοναδικό – μια αντίληψη που κρίνεται αναγκαία και για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε τις επιπτώσεις της αστεγίας.
Η ιδέα της διπλωματικής εργασίας λοιπόν, προτείνει τη δημιουργία μιας νέας δομής προσωρινής φιλοξενίας αστέγων, η οποία θα τους παρέχει την κατάλληλη στήριξη ώστε να βοηθηθούν, να εργαστούν και σταδιακά να ανεξαρτοποιηθούν πλήρως και να ενταχθούν ομαλά στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Για τη δημιουργία του νέου πολυχώρου αξιοποιήθηκε το πρώην βιομηχανικό κτίριο συγκεκριμένα στην περιοχή της Νέας Ιωνίας, πλησίον του ΗΣΑΠ Περισσού, μεταξύ των οδών Σαλαμίνος, Καλλιπόλεως και Βυζαντινών Αυτοκρατόρων, όπου λειτουργούσε σαν εργοστάσιο υφαντουργικών προϊόντων (ΕΡΙΟΤΕΚ). Επιπλέον έγινε και ο επανασχεδιασμό του πάρκου που βρίσκεται μπροστά από το κτίριο με σκοπό την ευαισθητοποίηση και αφύπνιση της οικολογικής συνείδησης και τη δημιουργία αγροτικών θέσεων εργασίας, έτσι ώστε οι φιλοξενούμενοι να εργάζονται και ταυτόχρονα να συνεισφέρουν στη δομή.
Οι φιλοξενούμενοι του κέντρου θα εργάζονται στα περβόλια του προγράμματος στα οποία θα καλλιεργούν λαχανικά, φρούτα και βότανα και θα έχουν την δυνατότητα πώλησης τους στην λαϊκή αγορά που θα στήνεται στην πλατεία του συγκροτήματος.
Λέξεις κλειδιά: αστεγία, κέντρο φιλοξενίας αστέγων, πρώην βιομηχανικό κτίριο, επανάχρηση, πάρκο.
Επιβλέπων: Micocci Fabiano
Αριθμός Αναφοράς: 1083
Η εγκατάλειψη των παλιών βιομηχανικών κτιρίων, που βρίσκονται πλέον διάσπαρτα στον αστικό ιστό των πόλεων, αποτελεί φαινόμενο που το διαπιστώνουμε ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας. Είναι δεδομένο πως τα αχρηστευμένα αυτά κτίρια έχουν τη δυνατότητα να μετασχηματίζονται, προκειμένου να εξυπηρετούν τις ανάγκες των σύγχρονων πόλεων υπό την προϋπόθεση ότι επιλέγεται η καταλληλότερη χρήση. Η επανάχρηση τους είναι ένα απαιτητικό και άκρως ενδιαφέρον εγχείρημα και αποτελεί μια ιδιαίτερη και πολυεπίπεδη σχεδιαστική πρόκληση.
Το ενδιαφέρον μου για τα βιομηχανικά κτίρια και την επανάχρηση αυτών, με ώθησε να ασχοληθώ με τόσο με την ερευνητική όσο και την διπλωματική μου εργασία, η οποία στηρίζεται στα συμπεράσματα της πρώτης. Το συγκρότημα της «Παλιάς Ηλεκτρικής Καρδίτσας» αποτελεί εξαιρετικό αρχιτεκτονικό δείγμα βιομηχανικής κληρονομίας και πολιτιστικής ταυτότητας της πόλης. Η αρχιτεκτονική και ιστορική αξία του συγκροτήματος, η θέση του στον σύγχρονο αστικό ιστό και η επιθυμία των πολιτών για την επανένταξή του, καθιστούν το ζήτημα της επανάχρησής του σημαίνων θέμα.
Στα πλαίσια της παρούσας διπλωματικής προτείνεται η επανάχρηση και επανένταξη του συγκροτήματος της Παλιάς Ηλεκτρικής ως Πολιτιστικό Κέντρο. Η απομάκρυνση του γειτονικού υφιστάμενου καταστήματος, δίνει την δυνατότητα ένταξης επιπλέον χρήσεων στο προτεινόμενο κτιριολογικό πρόγραμμα. Στόχος του προγράμματος είναι η δημιουργία περισσότερων δημόσιων εγκαταστάσεων και εν τέλη ενός νέου χώρου σε αμφίδρομη σχέση ώσμωσης με την σύγχρονη πόλη της Καρδίτσας. Ο τελικός σχεδιασμός σε αρχιτεκτονικό και αναπτυξιακό επίπεδο θα επιφέρει θετικές επιπτώσεις τόσο στην αξιοποίηση και την προστασία του βιομηχανικού συγκροτήματος όσο και στην αναπτυξιακή προοπτική της πόλης.
Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 1050
Η περιοχή με που επιλέγουμε να ασχοληθούμε είναι η πόλη του Αγρινίου, η οποία ήταν άμεσα συνδεδεμένη μέχρι πριν κάποια χρόνια με την παραγωγή καπνού που επηρέαζε την καθημερινότητα των κατοίκων. Παρόλο που τον 19ο αιώνα η καπνοκαλλιέργεια βρίσκονταν στην ακμή της, στο σήμερα η σύνδεση αυτή έχει χαθεί, γεγονός που έχει στοιχίσει στον τόπο. Πολλές είναι οι φορές που έχει εκφραστεί από πολίτες της περιοχής και φορείς η ανάγκη διατήρησης και ανάδειξης της ιστορικής κληρονομιάς αυτής.
Σε αυτό το πλαίσιο, σκεφτήκαμε να προχωρήσουμε στη δημιουργία ενός μουσείου καπνού εντός της πόλης του Αγρινίου, το οποίο να προσφέρει στον επισκέπτη μια ολοκληρωμένη και βιωματική εμπειρία, περιγράφοντας αναλυτικά - μέσα από τα εκθέματα - τα διαφορετικά στάδια παραγωγής και επεξεργασίας του καπνού. Για να στεγάσουμε την πρότασή μας, σκεφτήκαμε την επανάχρηση κάποιου από τα κτίρια που χρησιμοποιούνταν ως αποθήκες καπνού, που πλέον δεν αξιοποιούνται με κάποιο τρόπο, βρίσκονται σε κακή κατάσταση καθώς δεν έχουν συντηρηθεί και συνδέονται άμεσα με την ιστορική κληρονομιά του Αγρινίου. Καταλήξαμε στις καπναποθήκες Παπαπέτρου, ένα κτίριο που βρίσκεται σε καλή τοποθεσία, κοντά στο κέντρο της πόλης επί της οδού Μαβίλη και Κωστή Παλαμά και παρουσιάζει αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Πρόκειται για ένα εμβληματικό κτήριο το οποίο όμως έχει αφεθεί ευάλωτο στις καιρικές συνθήκες δίχως να χρησιμοποιείται. Λόγω του μεγέθους του δίνεται η δυνατότητα να στεγαστούν σε αυτό και άλλοι πολιτισμικοί χώροι αλλά και υποδομές που η πόλη στερείται.
Επιπλέον, στο Αγρίνιο αυτή την περίοδο τίθεται το ζήτημα της απουσίας μιας επαρκούς βιβλιοθήκης, καθώς η ήδη υπάρχουσα δεν αρκεί να καλύψει τις ανάγκες των κατοίκων, όπως και πολιτιστικών χώρων που να είναι δημόσιοι και δωρεάν.
Στο πρώτο κεφάλαιο της εργασίας θα ασχοληθούμε με την ιστορική ανάλυση της πόλης του Αγρινίου και της στενής σχέσης με ττις καπνοκαλλιέργειες, από την «χρυσή εποχή» του καπνού τον 19ο αιώνα, έως την διακοπή τους μετά την γερμανική κατοχή.
Επιπλέον, θα αναλυθούν συνοπτικά τα στάδια καλλιέργειας και επεξεργασίας του καπνού, από το στάδιο της σποράς έως και την παραγωγή τσιγάρων στα σύγχρονα εργοστάσια. Τέλος, θα γίνει μια σύντομη μελέτη της αρχιτεκτονικής των καπναποθηκών, κτίρια αποθήκευσης και επεξεργασίας των προϊόντων καπνού.
Στο δεύτερο κεφάλαιο θα περιγράψουμε και θα αναλύσουμε λεπτομερώς την σημερινή κατάσταση του κτιρίου των Καπναποθηκών Παπαπέτρου, δίνοντας έμφαση στην ιστορία του, καθώς και και την τεχνική του περιγραφή.
Στο τρίτο κεφάλαιο παραθέτουμε την πρόταση μας για την αποκατάσταση και επανάχρηση των Καπναποθηκών Παπαπέτρου με σκοπό την δημιοργία ενός Μουσείου Καπνού και Πολιτιστικού Κέντρου στην πόλη.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 1087
Τρίτη 5/09/2023, στο δωμάτιο.
Ο τρόπος που βλέπω την πρόσοψη της πολυκατοικίας στη Βατοπεδίου 14 στους Αμπελόκηπους Αθηνών είναι κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο - έτσι, αντικρίζω το πιστό αντίγραφό της. Το κτίριο στο οποίο αντανακλάται στεγάζει τον ΑΣΕΠ (Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού). Δεν μοιάζει με κτίριο αλλά περισσότερο με μια δισδιάστατη πρόσοψη αποτελούμενη από γυάλινα τετράγωνα, μια απόλυτα συμμετρική εικόνα χαραγμένη πάνω σε έναν κάναβο. Ακόμα και οι άνθρωποι που κυκλοφορούν μέσα σε αυτό, μοιάζουν να μην έχουν τρεις διαστάσεις. Μόνο όταν κάποιος αλλάξει τη θέση των γυάλινων τετραγώνων πάνω στον κάναβο γίνεται φανερή η πιθανή ύπαρξη της τρίτης διάστασης.
Για τα καιρικά φαινόμενα του Σεπτεμβρίου 2023 με την κακοκαιρία Daniel δεν ήταν κανείς προετιμασμένος. Φίλοι στον Βόλο, περιέγραφαν πώς ήταν χωρίς ρεύμα και νερό για μέρες, και πως η πόλη ήταν γεμάτη λάσπες, ενώ εδώ, η Πανόρμου έμοιαζε με ποτάμι, και σταθμοί μετρό πλημμύρισαν. Αν και οι υποδομές ήταν ανεπαρκείς, η κλιματική αλλαγή επιδείνωσε σημαντικά την κατάσταση. Σε αυτό το πλαίσιο, επινοήθηκε σαν μια αρχική προσέγγιση της εργασίας, μια λύση που θα βοηθούσε την κατάσταση συλλέγοντας το νερό: το σφουγγάρι ως υλικό απορρόφησης τοποθετημένο σαν επίστρωση πάνω στην υπάρχουσα όψη.
Τετάρτη, 1/11/2023, 8:45 π.μ., μπροστά από την ντουλάπα μου, πριν την δουλεια.
Ένας τομέας όπου οι επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής γίνονται έντονα αισθητές είναι οι ενδυματολογικές μας επιλογές. Οι παραδοσιακές οριοθετήσεις μεταξύ των εποχιακών ενδυμάτων έχουν θολώσει, καθώς οι διακυμάνσεις των θερμοκρασιών διαψεύδουν τις κλασσικές απαιτήσεις.
Η πρόταση που προέκυψε από αυτήν τη συλλογιστική πορεία είναι η δημιουργία ενός μουσείου με πολλαπλές ατμόσφαιρες που δίνει έμφαση στο πώς βιώνουμε τις κλιματικές μεταβολές, ενώ ο ΑΣΕΠ λειτουργεί σαν βάση για την εγκατάσταση και για να την τροφοδοτεί με ρεύμα και νερό. Το μουσείο, προσφέρει μια εμπειρία περιήγησης στις ταχύρυθμες, απότομες, εναλλασσόμενες αλλαγές του καιρού, μέσα από τρεις διαφορετικές διαδοχικές ατμοσφαιρικές ζώνες που αντανακλούν τις βασικες πτυχές των κλιματικών μεταβολών: θερμό, υγρό, ψυχρό. Παράλληλα, με την παραβολική δομή της όψης, εμπνεόμενη από την παγοκύστη μιας χρήσης, γίνεται αντιληπτό το αποτελέσματα της καθεμιάς κλιματικής συνθήκης στο νερό. Πριν την είσοδο σε κάθε ζώνη, υπάρχει μια στάση προετοιμασίας για την επερχόμενη ατμόσφαιρα φορώντας τον κατάλληλο εξοπλισμό και ρουχισμό. Η περιήγηση ολοκληρώνεται με το selfserviceεστιατόριο στο ανώτατο επίπεδο με μενού που προσαρμόζεται στο κλίμα κάθε ζώνης. Στη Λωρίδα βιώνεις και παρατηρείς τις μεταβολές μέσα σε λίγα μέτρα.
Με ποιόν τρόπο εκδηλώνεται η κλιματική αλλαγή στη καθημερινότητά σου;
Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 1049
Πόσα κατοικίδια μπορώ να βρω μόνο σε έναν περίπατο στα δάσος; Πόσο διαρκούν αυτές οι σχέσεις ζωής και τί κοιτάω όταν βλέπω ένα μανιτάρι; Η επιστροφή στη φύση! Ένας φαύλος κύκλος όπου όλα ξεκινούν εκεί που καταλήγουν. Η οργανικότητα, οι "eco-friendly" κατασκευές, ένα αυτοποιητικό πρόγραμμα και η λύση που θα δώσει η ίδια η φύση για το σχεδιασμό σε ένα οικόπεδο. Τα κύματα και οι βράχοι μπαίνουν μέσα στην πόλη μέσα από τα σχέδια του Gaudi και το μετρό του Τόκυο, θα μπορούσε να έχει σχεδιαστεί και καλύτερα! Αφηγούμαι μία ιστορία μετασχηματισμού. Η ιστορία ξεκινάει από το ερέθισμα καθώς περπατάω στη ζούγκλα και καταλήγει σε ένα οικόπεδο στα προάστια του Quito. Ένα παράδειγμα σχεδιασμού με τη φύση και όχι απλά στη φύση. Μία συμβιωτική σχέση και το αποτέλεσμα μετά από αυτήν τη συνομιλία. Η ματιά επικεντρώνεται στις υφές και στα σχέδια που υπάρχουν στη φύση, στη δομή και τον τρόπο που αναπτύσσονται τα μανιτάρια πάνω σε έναν πεσμένο κορμό στην άκρη ενός μονοπατιού. Πώς μεταφράζονται αυτές τις πληροφορίες, ποια η πορεία και πώς/πόσο επηρεάζει η φαντασία και το υποσυνείδητο; Μπορούν όλες αυτές οι σκέψεις και πορείες να αποκτήσουν τη δική τους γωνιά στο χώρο της αρχιτεκτονικής ή απλά δεν ανήκουν εδώ;
Η ιστορία σχεδιασμού ενός δημιουργικού χώρου, από το αρχικό ερέθισμα έως και τη θέση μιας αιώρας, ένα κτιριακό σύνολο αποτελούμενο από ένα assemblage μορφών μιμούμενων τη φύση. Ένα πρόγραμμα που συνδυάζει όλα τα οικοσυστήματα της χώρας του Ισημερινού, από τη ζούγκλα έως το βουνό υψόμετρου 4.000 μέτρων. Μία πράσινη στάση, επάνω στον πιο πολυσύχναστο δρόμο με προορισμό το κέντρο της πρωτεύουσας ή το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας.
"Οι πληροφορίες ρέουν από το περιβάλλον και υπάρχει ανατροφοδότηση προς το γονιδίωμα"
~ Lynn Margulis, Symbiotic Earth (2019)
Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης
Αριθμός Αναφοράς: 1073