Η κατοικία, ως ένα από τα βασικότερα ζητήματα στην αρχιτεκτονική σύνθεση, αποτελεί ένα έναν καθρέφτη του τρόπου ζωής και συμβίωσης. Με τον Κωνσταντινίδη να χαρακτηρίζει την κατοικία ως δοχείο ζωής, γίνεται πια σαφές πως η έννοια δεν αναφέρεται μόνο σε μία κατοικήσιμη δομή αλλά περιλαμβάνει τους ανθρώπους και την συμβίωσή τους ως το περιεχόμενο της. Αυτή η σχέση δοχείου και περιεχομένου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αμφίδρομη, καθώς το περιεχόμενο ακολουθεί το σχήμα του δοχείου αλλά αντίστροφα και το δοχείο έχει την δυνατότητα να προσαρμοστεί στην δομή του περιεχομένου του.

 Η εργασία, περιεγαζόμενη αυτήν την αμφίδρομη σχέση δομής και περιεχομένου, διερευνά τον τρόπο που κατοικούμε και επιχειρεί να σχεδιάσει την κατοικία ως μία μετάφραση αυτού του τρόπου συμβίωσης. Αναγνωρίζοντας την ανάγκη για ευελιξία στην κατοικία, προτείνει ένα νέο μοντέλο συμβίωσης, ενσωματώνοντας την έννοια της δυναμικής στον σχεδιασμό. Μέσα από αυτήν την προσέγγιση, η κατοικία γίνεται πεδίο παραγωγής χώρου, επιτρέποντας τη συνεχή προσαρμογή στις ανάγκες των κατοίκων. Η πρότασή μας επεξεργάζεται την ιδέα σπίτι μέσα σε σπίτι, επεκτείνοντας τις δυνατότητες του υφιστάμενου τρόπου κατοίκησης.

 Με αυτόν τον τρόπο, δημιουργείται το 1 ⇔ 3, μία μονάδα σπιτιού που περιέχει μέσα του τρεις μικρότερες κατοικίες, ενδεικτικό των τριων γενιών που συνηθίζεται να εμπλέκονται χωρικά μέσα στο πλαίσιο του ιδιόμορφου ιδιοκτησιακού συστήματος. Ο τοίχος ξεκολλάει από την θέση του, ως ένα στιβαρό όριο, και την θέση του παίρνει ο μηχανισμός της πόρτας, ανοίγοντας μία καινούργια σειρά δυνατοτήτων. Η πρόταση του σπιτιού μέσα σε σπίτι αποτελεί μια προσέγγιση που αναδεικνύει τη δημιουργικότητα της έννοιας της οικογένειας και  ανοίγει νέους ορίζοντες στον τρόπο ζωής και συμβίωσης στην εποχή μας. Το μοντέλο αυτό σχεδιάζεται σε δύο εκδοχές, της μονοκατοικίας και της πολυκατοικίας και τοποθετείται σε τέσσερις διαφορετικούς τόπους, δύο πόλεις και δύο χωριά. Μέσα από αυτήν την εργασία, προτείνεται μια επαναπροσδιορισμένη σχέση με την κατοικία, που αντανακλά τις εξελίξεις και τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας.

Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής

Αριθμός Αναφοράς: 1045

 Ένα ταξίδι στον κόσμο των περιοδικών, του έντυπου και ηλεκτρονικού τύπου, της αυτοέκφρασης, παντρεύοντας την ημερολογιακή ποίηση με την εικόνα, μιλώντας σε όλους και που παίρνει σάρκα μέσω έντυπων εκδόσεων, ακουστικών αφηγημάτων, υλικών αντικειμένων καθημερινότητας και installation σε χωρικό περιβάλλον πόλης.

 Ένα αντικείμενο, μια εγκατάσταση που την ακούς, την βλέπεις, την διαβάζεις, την ακουμπάς, την χρησιμοποιείς, σε ταξιδεύει. Πρόκειται για ένα τεύχος - ή μάλλον για τριάντα δύο τεύχη- που περιέχουν ποίηση, αφηγήσεις, εικόνες, πρόκειται για την σχεδίαση και οργάνωση μιας έκθεσης των zines, πρόκειται για τον σχεδιασμό μιας αναγνωστικής διαδρομής και προβολής των zines στην πόλη του Βόλου.

 Στήσιμο περιοδικών, design, layouts, γραμματοσειρές, χρώματα, σχήματα, αλληλουχία, αρμονία, υλική υπόσταση, άγγιγμα.

 Εγκατάσταση, διαδρομή σε μια πόλη που γέννησε την ανάγκη αυτής της δημιουργίας.

 Τι είναι ένα “zine”, ένα περιοδικό, πως κατανοείς τα στοιχεία και τις ιδιαιτερότητες που το απαρτίζουν, πως στήνεις το δικό σου και το προωθείς στο σημερινό κόσμο των socialmedia, το προσωπικό ταξίδι του “2000”, σχεδιάζοντας εβδομαδιαία τεύχη, χρωματιστούς κόσμους που γεννιούνται, αναγεννιούνται και σε προσκαλούν σε ένα παράλληλο σύμπαν. Πως ένα αντικείμενο σχεδιασμένο για τα χέρια και αφορά την σχέση σου με την όραση και την αφή το απλώνεις στον χώρο, παίρνει μια πιο τρισδιάστατη μορφή και απλώνεται στην πόλη παίρνοντας άλλη σάρκα, ξυπνώντας και τις άλλες σου αισθήσεις. Σχεδιασμός μιας διαδρομής ποίησης και εικόνας στην πόλη του Βόλου, συνομιλώντας με υλικά και χώρους, χρησιμοποιώντας υφιστάμενες δομές και δυνατότητες αλλά δημιουργώντας και καινούργιες.

 Συζητήσεις και σκέψεις που έγιναν πράξεις, αποτυπώθηκαν σε χαρτί, σε υλικά, στον χώρο, άφησαν και αφήνουν το στίγμα τους.

 Ένα παιχνίδι χωροχρόνου γεμάτο συναίσθημα, αναζήτηση.

 Ένας αμφίδρομος διάλογος μεταξύ «εσωτερικού» και εξωτερικού χώρου, όπου το αίσθημα του ανήκειν και της ασφάλειας επικρατούν.

Επιβλέπουσα: Γιαννίση Φοίβη

Αριθμός Αναφοράς: 1048

 Η επιστήμη της Αρχιτεκτονικής τα τελευταία χρόνια επιδίδεται στην δημιουργία όχι μονο κτισμάτων αλλά και μορφών τιθάσευσης αυτού του ανοίκειου κόσμου.  Στον άξενο κόσμο σήμερα η ευαλωτότητα η θραυστότητα ανθρώπινων ομάδων αποτελεί ένα φαινόμενο που αυξάνεται δραματικά. Η Αρχιτεκτονική ενσωματώνει τα αιτήματα των ευάλωτων ομάδων μέσα στην οργάνωση του χώρου που σχεδιάζεται ειδικά για κάθε τύπο ομάδας, αντιστρέφοντας τον παρονομαστή με την δημιουργία ενός μικρόκοσμου οικειότητας που δρα θεραπευτικά.

 Τα μέλη της δομής μας διέποντας από την ευαλωτότητα, ως απότοκο της διαδικασίας αποθεραπείας τους και απεξάρτησης από τα ναρκωτικά. Μέσα από την έρευνα μας διακρίναμε ότι τα ιδρύματα κρατικής μέριμνας πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας υγείας, καθώς και οι πέντε φορείς, στην Λάρισα. που μεριμνούν για την απεξάρτηση, χωλαίνουν στον τομέα της επανένταξης, δημιουργώντας μια ασυνέχεια ένα διακεκριμένο κενό στα προγράμματα τους. Αυτό το κενό επιχειρούμε να πληρώσουμε, οργανώνοντας στην οικοκοινότητα μας, έναν τρόπο ζωής όπου ενυπάρχουν, η συλλογικότητα, η συμμετοχικότητα, η εκπαίδευση, η αυτοδιαχείριση της τροφής, δίνοντας παράλληλα εφόδια οικονομικής αυτάρκειας και ανεξαρτησίας στο πρόγραμμα της, καθιστώντας την, αυτοoργάνωτη.
Επιθυμούμε να γίνουν τα μέλη της, φροντιστές του δικού τους οικοσυστήματος μέσα στο οποίο ανήκουν, δυναμιτίζοντας νέες εγγραφές για την υποδοχή του μέλλοντος τους.
 Τα μέλη της αναγεννούνται μέσα από την σχέση τους με την γη, καλλιεργώντας εδώδιμες καλλιέργειες που ευδοκιμούν στον συγκεκριμένο τόπο.
 Η πολυκαλλιέργεια στο οικόπεδο μας, των 153 στρεμμάτων διαρθρώνεται μέσα από το πρωτόκολλο της φυσικής καλλιέργειας, που αναγεννά τα διαβρωμένα εδάφη. Οι αρχές της Περμακουλτούρας, της ανακύκλωσης και του βιοκλιματικού σχεδιασμού, οδηγούν τις προθέσεις μας ως προς την οργάνωση του Οικοχωριού μας.
 Ο άμεσος διάλογος των δομών με το ανατολικό μέτωπο, (με την πιο επαυξημένη οικιστική πυκνότητα), συντείνει στην ώσμωση της κοινότητας με τον αστικό ιστό που την περιβάλλει.
 

Επιβλέπουσα: Λυκουριώτη Ίρις

Αριθμός Αναφοράς: 1072

 Η παρούσα διπλωματική εργασία προτείνει την αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών για την ανάπτυξη μίας εφαρμογής πολιτιστικής κληρονομιάς, με τη μορφή ενός παιχνιδιού, που αξιοποιεί ως εργαλείο τη διαδραστική αφήγηση και που έχει ως στόχο να αναδείξει το α’ αρχαίο θέατρο της Λάρισας.Με τη μελέτη του αρχαιολογικού χώρου και με τη χρήση τεχνικών όπως η επαυξημένη πραγματικότητα, εξερευνώνται διαφορετικές προοπτικές του θεάτρου και επαναπροσδιορίζεται το πολιτιστικό αυτό αντικείμενο. Πιο συγκεκριμένα, δημιουργείται ένα διαδραστικό περιβάλλον, μέσω του σχεδιασμού μίας εφαρμογής επαυξημένης πραγματικότητας, η οποία λειτουργεί in-situ. Πρόκειται για ένα παιχνίδι, το οποίο συνιστά μία γραμμική πρόταση περιήγησης έξι σημείων στον αρχαιολογικό χώρο του θεάτρου. Ακολουθώντας αφηγηματικά το αρχαίο δραματικό σχήμα «ύβρις, άτη, νέμεσις, τίσις, κάθαρσις», εξερευνάται το αρχαίο ελληνικό θέατρο ως θεσμός, το α’ αρχαίο θέατρο της Λάρισας και η αρχαία γιορτή των Ελευθέριων, που λάμβανε χώρα στο σημείο αυτό. Η αναφορά στα Ελευθέρια, η οποία αξιοποιείται αφηγηματικά, αναβιώνει και διατηρεί την άυλη πολιτιστική κληρονομιά του θεάτρου. Το συγκεκριμένο αντικείμενο πολιτιστικής κληρονομιάς επιλέχθηκε, διότι καθώς δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμη ολόκληρο, απασχολεί διαρκώς τα κοινά της πόλης, επιδεικνύοντας ένα αξιοσημείωτο εύρος πολιτιστικής παρακαταθήκης με δυνατότητες αξιοποίησης, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και το πιο αντιπροσωπευτικό τοπόσημο της πόλης. Τίθενται επίσης ερωτήματα που αφορούν την ικανότητα του αφηγηματικού στοιχείου να αποτελεί χρήσιμο εργαλείο για την προβολή της πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά και ερωτήματα που αφορούν την προσέγγιση του σχεδιασμού του επαυξημένου χώρου ως αρχιτεκτονικό πρόβλημα. Συνδυάζοντας την προβολή τοποθεσιών ιδιαίτερης πολιτιστικής σημασίας με τη χρήση της επαυξημένης πραγματικότητας, δημιουργούνται νέοι τρόποι γνώσης και νέες χωρικές επεκτάσεις και επαναπροσδιορίζεται η πολιτισμική εμπειρία του θεατή - συμμετέχοντα. Εν τέλει, η αφήγηση που αποδίδεται μέσω της διάδρασης και της ίδιας της συμμετοχής και προθυμίας του χρήστη, οδηγεί το θέατρο στην απόκτηση ενός νέου βιωματικού χαρακτήρα, σύγχρονου και ευμετάβλητου.

Επιβλέποντες: Παπαδόπουλος Σπύρος, Μπουρδάκης Βασίλης

Αριθμός Αναφοράς: 1043

 Η σύγχρονη περίοδος χαρακτηρίζεται ως μια εποχή όπου η φύση της εργασίας υφίσταται αλλαγές. Η τηλεργασία που εδραιώθηκε από τα απόνερα της πανδημικής κρίσης άλλαξε ριζικά τον τρόπο που επιλεγούμε να δουλέψουμε αλλά και να ζήσουμε. Τα ευέλικτα ωράρια, η αποκεντροποίηση, οι νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν και ο ενθουσιασμός της εξερεύνησης του κόσμου έκανε τον τρόπο ζωής των Ψηφιακών Νομάδων πολύ ελκυστικό, ειδικότερα στα άτομα που είναι στα πρώτα βήματα της εργασιακής τους ζωής.

 Τι διαφοροποιεί όμως, τον ψηφιακό νομά από τον τουρίστα; Θέλουμε σαν χώρα να προσελκύσουμε ακόμα περισσοτέρους τουρίστες που ψάχνουν την βραχυπρόθεσμή ανεμελιά ή χρειαζόμαστε άτομα που να αφουγκράζονται τον πραγματικό παλμό της Ελλάδας;

 Η παρούσα διπλωματική εργασία εστιάζει στο σχεδιασμό ευέλικτων δομών κατοίκησης όπου μόνιμοι κάτοικοι και (ημι)νομάδες συνομιλούν στην πόλη του Βόλου σε μια προσπάθεια δημιουργίας αλληλοϋποστηριζόμενων κοινοτήτων με μακροχρόνιες σχέσεις που υπόσχονται τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των νέων πολιτών και την εδραίωση του Βόλου ως ένα πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο.

Επιβλέποντες: Γαβρήλου Έβελυν, Δημητρακοπούλου Ευθυμία

Αριθμός Αναφοράς: 1039

 Η βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών αποτελεί έναν αναδυόμενο και ανταγωνιστικό κλάδο, ο οποίος κατακτά όλο και σημαντικό ρόλο στην αγορά παγκοσμίως, καθώς αυξάνεται η ζήτηση για νέα, καινοτόμα βιντεοπαιχνίδια. Στην Ελλάδα η βιομηχανία βρίσκεται ακόμα σε αρχικά στάδια, καθώς εντοπίζεται έλλειψη σε καινοτόμες τεχνολογικές υποδομές, καθώς ακόμα και ανεπαρκής ενημέρωση.

 Η παρούσα Διπλωματική εργασία πραγματεύεται τη δημιουργία ενός κέντρου έρευνας και ανάπτυξης Video Games στην πόλη του Βόλου, Μαγνησίας. Το κέντρο αποτελεί μία ακαδημαϊκή δομή, καθώς στόχος είναι μέσα σε αυτό να λειτουργούν φοιτητές και καθηγητές, κατά κύριο λόγο των πανεπιστημίων της πόλης. Οι δύο κύριες λειτουργίες του είναι αρχικά, η ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών και η έρευνα πάνω σε καινοτόμες τεχνολογίες, όσον αφορά νέες κονσόλες, λογισμικά κ.ά., και επιπλέον, η πραγματοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων ή σεμιναρίων πάνω στον τομέα.

 Στόχος είναι το κτήριο να λειτουργεί μέσα από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και, συγκεκριμένα, να αποτελεί μια “γέφυρα” σύνδεσης των φοιτητών με την ανταγωνιστική αγορά της βιομηχανίας ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών. Αυτό επιτυγχάνεται με την παρότρυνση για συγκρότηση ομάδων ανάπτυξης από φοιτητές διαφορετικών τμημάτων, καθώς ακόμα και μέσα από την παροχή γνώσης και ενημέρωσης από καταρτισμένους καθηγητές, είτε του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, είτε από άλλες περιοχές.

 Χρησιμοποιώντας το εκπαιδευτικό υπόβαθρο των πανεπιστημίων, μειώνεται το αναπτυξιακό χάσμα μεταξύ της Ελλάδας και των υπόλοιπων Ευρωπαϊκών χωρών, με αποτέλεσμα η χώρα να εισέρχεται στην ανταγωνιστική αγορά των βιντεοπαιχνιδιών. Παράλληλα, μέσα από διεπιστημονική προσέγγιση του θέματος, η εργασία στοχεύει στην κατανόηση της λειτουργίας των επιμέρους τμημάτων μιας εταιρίας ανάπτυξης Video Games, και, συνεπώς, της παραγωγής του συνολικού έργου μέσα από αυτή.

 Συμπερασματικά, επιδιώκεται ο σχεδιασμός ενός κτηρίου – γέφυρα για τους νέους, το οποίο θα δημιουργεί νέες ευκαιρίες εργασίας στην Ελλάδα, πάνω σε ένα αναδυόμενο και κερδοφόρο επάγγελμα, στην ανάπτυξη βιντεοπαιχνιδιών. Ακόμα, μέσα από αυτό θα αναπτυχθεί το δημιουργικό και τεχνολογικό επίπεδο, όχι μόνο στην παραγωγή βιντεοπαιχνιδιών, αλλά στο εκπαιδευτικό σύστημα, καθώς μέσα από τη συνεργασία πανεπιστημιακών φορέων με το κέντρο, γίνεται δυνατή η ανταλλαγή αντίστοιχων γνώσεων και εμπειριών.

Επιβλέπουσα: Συμεωνίδου Ιωάννα

Αριθμός Αναφοράς: 1038

 Η διπλωματική εργασία με τίτλο «Thalassanté. Μεθοδολογίες συνύφανσης των κοινών» αποτελεί μια βιωματική έρευνα πάνω στις διαδικασίες δημιουργίας των κοινών. Παίρνει ως παράδειγμα τις δράσεις της κολεκτίβας Thalassanté, που εδράζεται στην Μασσαλία, και προσπαθεί να ανιχνεύσει μέσα από αυτές πως γίνεται δυνατή η διαμόρφωση χώρου συλλογικά. Χώρου τον οποίο θα μοιραστούν τα άτομα που τον συνδιαμορφώνουν και μέσα του θα αναπτύξουν πρακτικές από κοινού ζωής. Μέσω της έρευνας επικεντρωμένης στα υλικά παραγόμενα των διαδικασιών, προσπαθούμε να κατανοήσουμε τους τρόπους με τους οποίους τα άτομα συνυφαίνονται παράλληλα και δημιουργούν δεσμούς κοινότητας. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε για την διεκπεραίωσή της εργασίας έχει ως κύριους άξονες την ενεργή συμμετοχή σε πρακτικές με άλλα σώματα, την καταγραφή τους, και έπειτα την ανάλυσή τους.

 Καλούμαστε να αναλογιστούμε πάνω στους τρόπους με τους οποίους επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε τα αρχιτεκτονικά εργαλεία, προβάλλοντας το πιθανό αντίκτυπο που μπορεί να φέρει η συμπερίληψη περισσοτέρων ατόμων στις διαδικασίες. Μέσω της παράθεσης των αποτελεσμάτων της συλλογικής επινοητικότητας, αλλά και της λεπτομερούς καταγραφής της μεθοδολογίας που ακολουθείται από την κολεκτίβα, γίνεται διαμοιρασμός μιας μορφής γνώσης που έχει παραχθεί εμπειρικά, προς άτομα που επιθυμούν να πειραματιστούν με αυτήν. Στόχος είναι η δημιουργία μέσων που πιθανά θα διευκολύνουν την ανάπτυξη αντίστοιχων εγχειρημάτων, συμβιωτικών πρακτικών, και την οικειοποίηση ανενεργών χώρων στον αστικό ιστό.

 Η συγκεκριμένη προσπάθεια ευελπιστεί να αναδείξει το παράδειγμα που μελετήθηκε ως μια εναλλακτική στις υπάρχουσες μεθόδους παραγωγής χώρου, εμπλουτίζοντας τις κυρίαρχες αφηγήσεις, και να το εντάξει στην σφαίρα του δημοσίου λόγου. Το σύνολο των αρχείων που παράχθηκαν εγγράφονται στα πλαίσια της διπλωματικής εργασίας της φοιτήτριας Στυλιανής-Λίγειας Παπαϊωάννου του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπό την επίβλεψη των καθηγητών/τριών Κοτιώνη Ζήση και Λυκουριώτη Ίριδας.

Επιβλέποντες: Κοτιώνης Ζήσης, Λυκουριώτη Ίρις

Αριθμός Αναφοράς: 1076

 Στο αστικό περιβάλλον, οι πολίτες έρχονται αντιμέτωποι με μια στρεσογόνα και επιβαρυντική καθημερινότητα αλλά  και συναισθηματικές προκλήσεις που μπορούν να επηρεάσουν την ψυχική τους ευεξία. Η έννοια της θεραπείας δεν είναι πάντα συνώνυμη με την πλήρη αποκατάσταση της υγείας του ατόμου, αλλά αποτελεί μια διαδικασία σταδιακής αναβάθμισης της γενικότερης ποιότητας της ζωής του.

 Μέσα από τη διερεύνηση της σχέσης ψυχική υγεία - αρχιτεκτονική - αστικό περιβάλλον η παρούσα μελέτη επιδιώκει να κατανοήσει  τον ρόλο του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού στην αποθεραπεία, όχι μόνο των ανθρώπων που ζουν με ψυχικές ασθένειες, αλλά όλων των πολιτών που αλληλεπιδρούν στη σφαίρα της πόλης. Επιδιώκει να διερευνήσει το αστικό τοπίο μέσα από μία πολιτική, κοινωνική και περιβαλλοντική οπτική, και μέσα από τον δημιουργικό σχεδιασμό να το αναδείξει ως θεραπευτικό περιβάλλον.

 Ως πεδίο σχεδιαστικής μελέτης επιλέχθηκε το πρώην στρατόπεδο Ζιάκα, στη Θεσσαλονίκη. Το ανενεργό στρατόπεδο αποτελεί μια μεγάλη επιφάνεια εδάφους 124 στρεμμάτων, ένα αστικό κενό με περιορισμένη υφιστάμενη δόμηση. Η ανάδειξη, μέσω του αρχιτεκτονικού-πολεοδομικού-πολιτικού σχεδιασμού του, μιας υποβαθμισμένης και ανεκμετάλλευτης έκτασης με ισχυρή κοινωνική σημασία, δημιουργεί σπουδαίο υπόβαθρο για τη συνολική αναβάθμιση της περιοχής.

 Μέσα από την προσπάθεια γεφύρωσης των διαφορετικών απαιτήσεων που έχει μια μελέτη για να έχει μια ολοκληρωμένη συνθετική ταυτότητα, η σχεδιαστική διαδρομή επεξεργάζεται μια σειρά στρατηγικών παρεμβάσεων σε διαδοχικές κλίμακες, από την γενική χωροταξική έως τον αναλυτικό σχεδιασμό των κτιρίων και τον σχεδιασμό των εσωτερικών χώρων και των λειτουργιών τους.

 Μέσα από την οργάνωση της έκτασης σε ζώνες επαναπροσδιορίζεται και διευρύνεται η έννοια της θεραπείας. Οι ιδιωτικοί χώροι θεραπείας τοποθετούν στο επίκεντρο της θεραπείας το άτομο σαν μονάδα, το οποίο μέσα από την προσωπική του σταδιακή διαδικασία θεραπείας εστιάζει στις προσωπικές του ανάγκες, στοχάζεται, εξελίσσεται, και σε δεύτερη φάση, προσεγγίζει την κοινότητα, συμμετέχει και αλληλεπιδρά.

 Μέσα από τον σχεδιασμό του δημόσιου αστικού χώρου, των περιοχών καλλιεργειών και πρασίνου, την προσθήκη του υγρού στοιχείου ως μέσου θεραπείας και την απόδοση αθλητικών και πολιτιστικών χρήσεων, επιδιώκεται η διέγερση όλων των αισθήσεων των πολιτών. Τόσο των υπό θεραπεία φιλοξενουμένων, όσο και των επισκεπτών-κατοίκων της περιβάλλουσας υποβαθμισμένης αστικής ζωής. Το πάρκο δέχεται τον επισκέπτη και μέσα από τα στάδια της θεραπείας, τον καθιστά «υγιή»και τον διοχετύει και πάλι στην πόλη και στην καθημερινότητα του.

Επιβλέπων: Στυλίδης Ιορδάνης

Αριθμός Αναφοράς: 1057