Η παρούσα διπλωματική εργασία αφορά στο σχεδιασμό ενός μουσείου με σκοπό τη διατήρηση της παραδοσιακής ναυτιλίας καθώς και την αναδιαμόρφωση και αναβάθμιση της περιοχής του Άναυρου στην πόλη του Βόλου, τμήμα της οποίας παραμένει εξουδετερωμένο, χωρίς ενδιαφέρον για τους πολίτες.

 Με αφόρμηση το πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το οποίο επιδοτεί την καταστροφή - κοπή των παραδοσιακών σκαφών, κάτι που συντέλεσε στον αφανισμό της θαλάσσιας ναυπηγικής και της πολιτιστικής κληρονομιάς της Ελλάδας, η δημιουργία ενός μουσείου για τη διατήρηση και τη διασφάλιση της παραδοσιακής ναυτιλίας θα διαφυλάξει και θα διαδώσει τη γνώση που κόντεψε να εκκλείψει.

 Στόχος είναι η δημιουργία ενός μουσείου που θα φιλοξενεί αρχείο της πόλης του Βόλου, χώρους εκθεμάτων πραγματικών σκαφών,  ναυπηγικά μοντέλα και μακέτες, καθώς και εργαλεία, σχέδια, χνάρια και αντικείμενα εξαρτισμού σκαφών. Θα υπάρχει δυνατότητα να πραγματοποιηθούν δράσεις και δραστηριότητες ομάδων του τομέα, καθώς στο οικόπεδο χωροθετούνται οι εγκαταστάσεις του Ναυτικού Ομίλου Βόλου, όπου θα αποσκοπούν στην εισαγωγή μαθητών αλλά και του ευρύτερου κοινού στη ναυπηγική.

 Πέραν όμως από την πλευρά της ναυπηγικής, το κτίριο καλείται να αναβαθμίσει την περιοχή, χωροθετημένο σε ένα οικόπεδο με μικρή κλίση, κάτω από τον λόφο της Γορίτσας, το οποίο καταλήγει στην ακτή πάνω από τη θάλασσα, αποτελώντας στοιχείο αρμονικής ένωσης, χωρίς να διχοτομεί το αστικό τοπίο. Η σύνθεση και ο σχεδιασμός του θα ακολουθεί τις αισθητικές αρχές μιας σύγχρονης αρχιτεκτονικής προσέγγισης σχετικά με τη διείσδυση της φύσης στον αστικό ιστό, και την εναρμόνισή της με αυτόν. Ο προσανατολισμός και οι βασικές χαράξεις του κτιρίου βασίζονται στην λογική της καθέλκυσης των πλοίων από το νερό προς τη στεριά, για αυτό και τμήμα του θα μοιάζει να εισχωρεί στο νερό, χωρίς όμως να διακόπτει την ακτογραμμή.

 Η τοποθεσία κρίθηκε η πλέον ιδανική, καθώς βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το κέντρο του Βόλου και εξαιτίας του φυσικού τοπίου που παραπέμπει σε καρνάγιο, προσφέρει τις κατάλληλες συνθήκες παρατήρησης, μελέτης και εκμάθησης ναυπηγικών δραστηριοτήτων, προσελκύοντας επισκέπτες και ζωντανεύοντας ένα ερημωμένο κομμάτι του ιστού.

Επιβλέπων: Μανιάτης Κωνσταντίνος

Αριθμός Αναφοράς: 978

 Έναυσμα της παρούσας εργασίας αποτελεί ο πολυσχιδής και συνεχώς μεταβαλλόμενος χαρακτήρας της υπαίθρου. Η ελληνική ύπαιθρος αποτελεί ιστορικά κατεξοχήν χώρο άσκησης παραγωγικών δραστηριοτήτων του πρωτογενούς τομέα που συνδέονται με τη χειρωνακτική εργασία. Οι πολιτικοί, κοινωνικοί και οικονομικοί  μετασχηματισμοί, ήδη από το τέλος του 20ου αιώνα, έχουν επιδράσει σημαντικά στο τρόπο πρόσληψης και ερμηνείας της. Οι  αποφάσεις της εθνικής και ευρωπαϊκής αγροτικής πολιτικής για αέναη ανάπτυξη σε συνδυασμό με το φαινόμενο της αστικοποίησης των τελευταίων δεκαετιών και την αποδόμηση των παραδοσιακών κοινοτήτων φέρνουν στο προσκήνιο αναδυόμενα κοινωνικά και περιβαλλοντικά  προβλήματα, όπως η υπερεκμετάλλευση φυσικών και ανθρώπινων πόρων. Το εκτεταμένο σύστημα άρδευσης σε συνδυασμό με τον εργώδη τρόπο αντιμετώπισης της υπαίθρου θέτει στο προσκήνιο προβληματισμούς και ερωτήματα για το τρόπο και τη κλίμακα διαχείρισης του αγροτικού χώρου.

 Εστιάζοντας στον άνθρωπο και στις συνήθεις υδροβόρες καλλιέργειες της θεσσαλικής υπαίθρου, η παρούσα διπλωματική εργασία  προτείνει εναλλακτικούς υδροδότησης τους μέσα από τις ανάγκες διημέρευσης του καλλιεργητή στον αγρό. Χρησιμοποιώντας ως συνθετικό εργαλείο την επανάχρηση ενός αντικειμένου που εντοπίζεται στη θεσσαλική ύπαιθρο, δημιουργείται ένας κατάλογος υπαίθριων εγκαταστάσεων, με διττή λειτουργία  των οποίων η ύπαρξη αφενός  θεμελιώνεται στις υδατικές ανάγκες του φυτού κατά τη βλαστική περίοδο και αφετέρου στις καθημερινές ανάγκες διαβίωσης του ανθρώπου/καλλιεργητή στην ύπαιθρο. Οι κατασκευές  δομούνται μέσα από την επανερμηνεία οικιακών αντικειμένων και χαρακτηρίζονται από μεταβλητότητα, καθιστώντας εύκολη την ελεύθερη διακίνηση και τοποθέτησή τους στο τόπο καλλιέργειας, σύμφωνα με τις ανάγκες του χρήστη. Η παρουσία τους στον αγρο -φορητή ή σταθερή- δημιουργεί ένα τεχνητό έδαφος για την επιτέλεση καθημερινών ενεργημάτων, αποτελώντας βοηθήματα ανάπαυσης του χρήστη από τις διάφορες καλλιεργητικές εργασίες.

 Στο σύνολό τους αποτελούν διαφορετικές συνταγές, που αποσκοπούν να παρέχουν ενέργεια τόσο στο καλλιεργητή, μέσω της ανάπαυσης του όσο και στο φυτό, μέσω της παροχής νερού. Η συνθέσεις τους δημιουργούν μεγαλύτερες δομές που λειτουργούν ως καταφύγια προσωρινή διημέρευσης στην ύπαιθρο. Προτείνουν διαφορετικούς τρόπους σύζευξης της κατοικίας με το χωράφι, της εργασίας με τη ξεκούραση, ορίζουν νέους τρόπους οικειοποίησης της υπαίθρου, επιχειρώντας παράλληλα να επαναφέρουν την χαμένη  αγροτική ειδυλλιακότητα στο φαντασιακό του εκάστοτε καλλιεργητή.

Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης

Αριθμός Αναφοράς: 929

 Αντικείμενο της διπλωματικής αποτελεί η πρόταση για αξιοποίηση τριών εγκαταλελειμμένων δομών ενός οικοπέδου στο κέντρο της Αθήνας, με σκοπό την επανάχρησή τους και την παράλληλη ενεργοποίηση του αστικού χώρου που τα περιβάλλει. Ως περιοχή μελέτης επιλέχθηκε η συνοικία του Ψυρρή, όπου παρατηρήθηκε μία τάση απαξίωσης ως προς το κτιριακό απόθεμα και υποβάθμιση του αστικού χώρου.

 Ανατρέχοντας σε προηγούμενες δεκαετίες, στην περιοχή του Ψυρρή επικρατούν εργαστήρια παραδοσιακών τεχνών και βιοτεχνίες δερμάτων, παπουτσιών και υφασμάτων. Με την πάροδο των χρόνων αυτές οι λειτουργίες αρχίζουν να εξαλείφονται και ο εμπορικός χαρακτήρας αντικαθίσταται από χρήσεις που εξυπηρετούν τον τουριστικό και ψυχαγωγικό τομέα. Με αυτόν τον τρόπο σταματά να προάγεται η καλλιτεχνική και δημιουργική έκφραση, όπως γινόταν άλλοτε στην περιοχή, λόγω της έλλειψης συνθηκών και υποδομών. Παράλληλα, αυξάνεται ο μεταναστευτικός πληθυσμός της περιοχής χωρίς όμως την επίτευξη της πλήρης ένταξής τους στο κοινωνικό σύνολο, με αποτέλεσμα τη δημιουργία χαρακτηριστικών γκετοποίησης.

 Ενόψει του ιστορικού βιοτεχνικού χαρακτήρα της περιοχής, σκοπός μας είναι η επαναφορά του δευτερογενούς τομέα που συνδυαστικά με τον τριτογενή δημιουργούν νέες καταστάσεις και αλληλεπιδράσεις μεταξύ των κατοίκων και των επισκεπτών. Αναφορικά με τις χρήσεις που συγκεντρώνονται στους χώρους του οικοπέδου που έχουμε επιλέξει, αποσκοπούμε στο να πηγάζουν από τις ανάγκες της εποχής καθώς και από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της περιοχής. Στοχεύουμε, επίσης, στην προσπάθεια για ενεργή συμμετοχή όλων των πληθυσμιακών ομάδων και στην κατάρριψη του αισθήματος ανασφάλειας που επικρατεί.

 Μέσω έρευνας της περιοχής καταλήγουμε ότι το ύφασμα, και πιο συγκεκριμένα η επεξεργασία και η γενικότερη ενασχόληση γύρω από αυτό, μπορεί να αποτελέσει το κοινό λεξιλόγιο μεταξύ των ατόμων, καθώς αποτελεί το στοιχείο που εμπεριέχεται στις ιστορίες και τις παραδόσεις κάθε πολιτισμού. Επιχειρούμε, λοιπόν, την δημιουργία κοινωνικών χώρων για την αλληλεπίδραση των ατόμων, που επιτυγχάνεται μέσω της εκπαίδευσης, της καλλιτεχνικής απασχόλησης και δημιουργίας.

Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος

Αριθμός Αναφοράς: 955

 Η ακόλουθη διπλωματική εργασία, έχει ως έργο της την δημιουργία ενός νέου «ορίου», όπως αναφέρει και ο τίτλος της, το οποίο θα συνδέει το ιστορικό βιομηχανικό παρελθόν με το νέο δυναμικό, εντός του διατηρητέου οικισμού της πόλης της Ερμούπολης της Σύρου.

 Πιο συγκεκριμένα, στοχεύει μέσω της αποκατάστασης και επανάχρησης ενός πρώην βιομηχανικού κελύφους, του αλευρόμυλου του Βέλτσου, με σκοπό την επανένταξή του στον αστικό ιστό,  να τονίσει τη σημασία της βιομηχανικής κληρονομιάς και τις δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει η αξιοποίησή της σήμερα.

 Η κατασκευή των βιομηχανικών κτιρίων προέβλεπε στην απρόσκοπτη γεφύρωση μεγάλων ανοιγμάτων και την αντοχή τους σε μεγάλα φορτία λόγω βαρέων μηχανημάτων, προδιαγραφές που καθιστούν αυτά τα κτίρια κατάλληλα προς δημόσια χρήση.

 Στην παρακάτω αρχιτεκτονική πρόταση λοιπόν, συνδυάζονται χρήσεις που αφορούν την βέλτιστη λειτουργία του Πανεπιστημίου Αιγαίου, του βιομηχανικού σχεδιασμού και πολιτιστικά δρώμενα που εκτυλίσσονται τα τελευταία χρόνια στο νησί, πολλά εκ των οποίων μέσω της εθελοντικής συνεισφοράς των φοιτητών.

 Στο σύνολό του, το κτίριο θα αποτελεί έναν ανοιχτό προς το κοινό χώρο, ενημέρωσης, διάδρασης και επιρροής του σύγχρονου πολιτισμού και της εξέλιξης της βιομηχανίας.

Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής

Αριθμός Αναφοράς: 984

 Η σύγχρονη εποχή χαρακτηρίζεται ως μια εποχή που η εργασία αλλάζει μορφή και ειδικά με την πανδημική κρίση που ξέσπασε παγκοσμίως γίνεται ολοένα και πιο εφικτός και φαινομενικά δελεαστικός ο τρόπος ζωής των Ψηφιακών Νομάδων (-Digital Nomads), αναδυόμενη κατηγορία εργαζομένων που βρίσκονται σε «διαρκή κίνηση» δουλεύοντας εξ αποστάσεως. Ενδόμυχα πέραν της εργασιακής ελευθερίας που αναζητείται μέσα από τον νομαδικό τρόπος ζωής, χαρίζεται κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική αλλά κυρίως προσωπική ελευθερία να μετακινούνται  οποιαδήποτε στιγμή προς οποιονδήποτε προορισμό έχοντας μαζί τους ίσως και μόνο τον υπολογιστή τους. Αυτή η καινούργια συνθήκη βάζει στο μικροσκόπιο τις χωρικές διατάξεις της κατοικίας και εξετάζει τις καινούργιες ανάγκες που εμφανίζει ο χρήστης - «digital nomad». Η κατοικία γίνεται εφήμερη και εναλλασσόμενη και το επίκεντρο της είναι το γραφείο το οποίο ακτινοβολεί τη χρήση του στον υπόλοιπο χώρο.

 Η παρούσα διπλωματική εργασία εστιάζει στο σχεδιασμό ευέλικτων δομών κατοίκησης όπου μόνιμοι κάτοικοι και νομάδες συνυπάρχουν στην πόλη του Βόλου σε μια προσπάθεια αναθεώρησης της τυπικής αστικής πολυ-κατοίκησης, επαναπροσδιορίζοντας τους χώρους και το ρόλο των δωματίων στο σπίτι και πως αυτοί μορφοποιούνται ώστε να καλύπτουν τις νέες ανάγκες των χρηστών τους. Δοκιμάζονται οι τρόποι ένταξης τους στον αστικό ιστό και εξετάζεται ο τρόπος που δουλεύουμε και πως επηρεάζει την διάρθρωση της κατοικίας. Επιχειρείται, δηλαδή, η δημιουργία ενός δικτύου τέτοιων μορφών κατοίκησης για τους ψηφιακούς νομάδες σε ένα πλαίσιο επεκτατικής πολιτικής στην πόλη με επιπρόσθετα σημεία για συνεργατική εργασία (co-working spaces) αλλά και χώρων κοινών δραστηριοτήτων με σκοπό την εδραίωση μιας κοινότητας που ελκύει την  κατοίκηση τους στον Βόλο.

Επιβλέποντες: Δημητρακοπούλου Ευθυμία, Γαβρήλου Έβελυν

Αριθμός Αναφοράς: 974

 Η διπλωματική εργασία εστιάζει στον σχεδιασμό των μονάδων κλειστής συλλογικής συμβίωσης πληθυσμιακών ομάδων που χρίζουν φροντίδας, στις παραμέτρους που περιλαμβάνει ένας σχεδιασμός με γνώμονα τη φροντίδα αλλά και πως εμπειρικά ο άνθρωπος βιώνει, συμβιώνει και επηρεάζεται από το κτιστό περιβάλλον σε συνθήκες κοινωνικής κλειστότητας. Πιο αναλυτικά η διπλωματική εργασία μελετά πως οι χώροι του ορφανοτροφείου και του γηροκομείου, ως κτιριακές μονάδες που οι άνθρωποι χρίζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης και φροντίδας, μπορούν να συνυπάρξουν και να συνδιαλλαγούν μεταξύ τους αλλά και με τη γύρω κοινότητα. Στα πλαίσια αυτά στο σενάριο και το προτεινόμενο κτιριολογικό πρόγραμμα της διπλωματικής εργασίας το ορφανοτροφείο και το γηροκομείο του Βόλου συστεγάζονται σε ένα ποικίλο και πλουραλιστικό πρόγραμμα με γνώμονα τη φροντίδα. 

 Στόχος της εργασίας είναι να διερευνηθούν πτυχές της συλλογικής κατοίκησης όταν αυτές αναφέρονται σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες με τις ανάγκες για φροντίδα που έχει κάθε μια από αυτές. Διερευνάται πως αυτές οι ανάγκες εκφράζονται χωρικά και ποια είναι τα τυπολογικά χαρακτηριστικά που βοηθούν στην καλύτερη διαβίωση και συμβίωση των κατοίκων. 

 Σημαντικότερο ρόλο στην λειτουργία και στην τελική διαμόρφωση του σχεδιασμού οποιασδήποτε κτηριακής μονάδας προτείνεται να έχει ο ίδιος ο κάτοικος, για αυτό και στην προτεινόμενη διαμόρφωση οι χώροι φροντίδας διαμορφώνονται με τρόπο «ανοικτό», «ευμετάβλητό», με τρόπο που μπορούν να φιλοξενήσουν διαφορετικές δράσεις και καθημερινές δραστηριότητες. Η μελέτη γύρω από τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και τη φροντίδα σε συλλογικές κατοικίες είναι ιδιαίτερα χρήσιμη και είναι ένας όρος που αμφιταλαντεύεται στα πλαίσια της ελληνικής κοινωνίας. Με αφορμή την αμφιταλάντευση αυτή δημιουργήθηκε ο νέος τύπος κτιρίου φροντίδας που στόχος του είναι να φιλοξενεί μια μίξη ηλικιακών ομάδων (μικρούς κατοίκους, ηλικιωμένους)με κοινές δραστηριότητές αλλά και αλληλεπίδραση με τον κοινωνικό περίγυρο(την γειτονία, πόλη του Βόλου).

Επιβλέποντες: Κοσμά Ανθή, Πανηγύρης Κωστής

Αριθμός Αναφοράς: 979

Ο ενάλιος αρχαιολογικός χώρος της Ύστερης Νεολιθικής Περιόδου στο Παυλοπέτρι Λακωνίας αποτελεί ίχνος του ανθρώπινου πολιτισμού που οδηγήθηκε στο βυθό εξαιτίας του μετασχηματισμού της γης από γεωλογικά, τεκτονικά, κλιματικά φαινόμενα που εξελίχθηκαν σε βάθος χρόνου αιώνων. Μεταβολές που βρίσκονται πίσω από ένα πολύ ευρύτερο ενάλιο αρχαιολογικό απόθεμα στα ελληνικά, ευρωπαϊκά (^[1]), παγκόσμια ύδατα. Παρέμεινε «αφανές» στο βυθό της θάλασσας μέχρι η σύγχρονη τεχνολογία -αρχαιολογικής έρευνας, αποτύπωσης, αναπαράστασης- να το αναδείξει.

Οι επιπτώσεις της εν εξελίξει κλιματικής αλλαγής αποτελούν αφορμή προβληματισμού για τη βιωσιμότητα του ανθρωπογενούς εν γένει.

Στην παρούσα μελέτη παίρνοντας ως παράδειγμα τις ‘μεταβλητότητες’ που συμβολίζει το Παυλοπέτρι -το μεταβλητό στη γη, το μεταβλητό στον πολιτισμό, το μεταβλητό στον χρόνο -τον βραχύ της εποχικότητας και τον μακρό της γεωλογικής μεταβολής- και το μεταβλητό στο ανθρώπινο βίωμα της περιήγησης στο ποντισμένο τοπίο- επιχειρούμε να τις ερμηνεύσουμε σε παραμέτρους προσδιορισμού αποφάσεων χάραξης του σύγχρονου ανθρωπογενούς.

Πώς ερμηνεύεται η μεταβλητότητα σε σχεδιασμό;

•          Με δομές που αποφεύγουν μη αναστρέψιμες αλλοιώσεις στη γη.

•          Που μεταφράζουν πρότυπα του πολιτισμικού παρελθόντος το οποίο έχει χαθεί.

•          Με δομές που μεταμορφώνονται (συναρμολογούνται), ώστε να αναπτύσσονται, να αποσύρονται, να επανατοποθετούνται στο χώρο σε εποχική βάση.

•          Και με στοιχεία που αναπλάθουν εικονικά το ερείπιο και επιχειρούν να γίνουν υποδοχείς ενός διαφορετικού τρόπου προσέγγισης της γνωσιακής και βιωματικής εμπειρίας περιήγησης στον πολιτιστικό, ιστορικό χώρο.

Αναπτύχθηκε ένα πρόγραμμα παρεμβάσεων που στοχεύουν στην ενίσχυση της «ορατότητας» του υποθαλάσσιου αρχαιολογικού χώρου, για τον περιηγητή του τόπου. Ένα πρόγραμμα σύνθεσης υποδομών και εργαλείων που επιτρέπουν στον επισκέπτη να περιηγηθεί, καταδυθεί, περιπλεύσει στον χώρο, να διακρίνει τα ίχνη του ποντισμένου οικισμού, να αντιστοιχίσει με αυτά την πληροφορία για τα ευρήματα. Και παράλληλα ένα πρόγραμμα για την προστασία, ανάδειξη, σήμανση και προβολή του ενάλιου αρχαιολογικού χώρου, με συνδυασμό φωτισμού και προβολής της ψηφιοποιημένης πληροφορίας.

Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος

Αριθμός Αναφοράς: 951

 Ο τίτλος της παρούσας Διπλωματικής Εργασίας αποτελεί «Πίσω στο μέλλον - η Αρετσού» και πραγματοποιήθηκε από τη φοιτήτρια Ζουμπούλη Ισαβέλλα Αγγελική υπό την επίβλεψη της καθηγήτριας Γαβρήλου Έβελυν, το ακαδημαϊκό έτος 2021-2022.

 Ως περιοχή μελέτης και επέμβασης ορίζεται το παραλιακό μέτωπο του Δήμου Καλαμαριάς, στην περιοχή της Αρετσούς. Με αφορμή το σύγχρονο χαρακτήρα και την ανάγκη αναβάθμισης και επανάχρησης που παρουσιάζει η παράκτια αυτή έκταση, σε συνδυασμό με την έκδοση του γενικού Ειδικού Χωρικού Σχεδίου (Ε.Χ.Σ. Μάιος 2021) του ευρύτερου παραλιακού μετώπου του Πολεοδομικού Συγκροτήματος Θεσσαλονίκης, εντοπίζεται η θεματική ανάπλασης ενός τμήματος αυτού, της Αρετσούς. Στην έκταση περιλαμβάνεται το η μαρίνα σκαφών του Ναυτικού Ομίλου Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης στο Μικρού Εμβόλου, η ιστορική πλαζ και η μαρίνα της Αρετσούς.

 Λαμβάνοντας υπόψη την καίρια σημασία του μετώπου ως «εκβολή» του αστικού τοπίου στη θάλασσα και την επίδραση στην καθημερινότητα των κατοίκων αλλά και των επισκεπτών της περιοχής, η Αρετσού ορίζεται ως σημείο αναφοράς τόσο για το Δήμο όσο και για το συνολικό Πολεοδομικό Συγκρότημα.

 Η συνύπαρξη των διάφορων υπαρχουσών υπό-χρήσεων που εντοπίζονται στην έκταση αυτή, οριοθετούν έναν τόπο συνάντησης, συναλλαγής και ανταλλαγής, διημέρευσης, πολιτισμού, αθλητισμού, ψυχαγωγίας και χαλάρωσης που εξυπηρετεί το πνεύμα, τη ψυχή και το σώμα των ανθρώπων που το επισκέπτονται. Σε αυτό, αντιπαραβάλλονται οι ανεπαρκείς εγκαταστάσεις και διαμορφώσεις που σε ορισμένα σημεία “χολένουν” τόσο την πρόσβαση όσο και τη σωστή εκμετάλλευση του χώρου. Η ιστορία και η ενασχόληση με τη θάλασσα που χαρακτηρίζουν το τμήμα αυτό, ως αναπόσπαστο κομμάτι της εμπορικής και κοινωνικής ζωής της Αρετσούς, εντείνουν την ανάγκη για εκσυγχρονισμό του παραλιακού μετώπου. Τέλος, η ιδιαίτερη μορφολογία του εδάφους, δημιουργεί μια εμφανή λωρίδα πρανούς κατα μήκος της παραλίας, που διαχωρίζει ενώνοντας την πόλη με την ακτή, προσθέτοντας στην ιδιομορφία της περιοχής επέμβασης.

 Πρωτεύων στόχος αποτελεί η προσπάθεια εναρμόνισης αρχιτεκτονικών στοιχείων του παρελθόντος που αποτυπώνονται σε ορισμένες υπάρχουσες εγκαταστάσεις περασμένων δεκαετιών, με εκείνα της πιο σύγχρονης αρχιτεκτονικής παράκτιου σχεδιασμού και του τοπίου, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της ζήτησης και ενασχόλησης με το θαλάσσιο τουρισμό.

Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν

Αριθμός Αναφοράς: 975