Η διπλωματική μας εργασία έχει ως θέμα σχεδιαστικές και προγραμματικές προτάσεις στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση από την οπτική των σπουδών φύλου, έτσι όπως διαμορφώνονται με βάση μια διαθεματική φεμινιστική θεώρηση. Η έρευνα μας χωρίζεται και παρουσιάζεται σε τρία στάδια.
Το πρώτο περιλαμβάνει τη θεωρητική εμβάθυνση στα ζητήματα φύλου στα διαφορετικά πεδία της κοινωνικής ζωής και κατ’επέκταση στην εκπαίδευση. Ακόμη περιλαμβάνει την έρευνα και απόκτηση γνώσεων σχετικά με το υπάρχον σύστημα πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και τις όποιες μεταρρυθμιστικές αλλαγές έχουν κατά καιρούς προταθεί. Με αυτόν τον τρόπο συγκροτείται ένα πλαίσιο προγραμματικών αλλαγών για τη συγκέντρωση - ένταξη προτεινόμενου υλικού αναφορικά με ζητήματα φύλου και διαφορετικότητας, στην ελληνική σχολική πραγματικότητα.
Το δεύτερο στάδιο περιλαμβάνει την έρευνα πεδίου στο 64ο Δημοτικό Σχολείο Μεταξουργείου αναφορικά με τις υπάρχουσες συνθήκες. Δηλαδή τόσο τον κοινωνικό παράγοντα παιδιών, οικογενειών, διδακτικού προσωπικού και τρόπου λειτουργίας του σχολείου όσο και την ισχύουσα κατάσταση του κτιρίου και τις ανάγκες - περιορισμούς που αυτή επιφέρει. Με βάση τα συμπεράσματά μας προτείνονται σχεδιαστικές λύσεις που κυμαίνονται μεταξύ αναδιάταξης χώρων, αναδιαμόρφωσης της σχολικής αυλής και ανανέωσης του σχολικού εξοπλισμού που θα συμπληρώνει τον ήδη υπάρχων. Βασικό εργαλείο της μεθόδου σχεδίασης μας αποτελεί η πολυχρηστικότητα όπως και η συμβατότητα των προτάσεων μας με τους ισχύοντες κανονισμούς των εγκυκλίων του Υπουργείου Παιδείας.
Τέλος, τρίτο στάδιο της δουλειάς μας αποτελεί η δημιουργία ενός στρατηγήματος, την εξαγωγή δηλαδή,γενικών συμπερασμάτων και σχεδιαστικών αρχών, ικανών να καθοδηγήσουν τη διαμόρφωση και κάθε άλλου δημόσιου δημοτικού σχολείου, βασισμένες σε αυτό το ειδικό παράδειγμα. Το αποτέλεσμα της έρευνάς μας οδηγεί στην επινόηση μιας μη κερδοσκοπικής συλλογικότητας με την ονομασία Anakaah, με σκοπό τη δημιουργία ενός συμπεριληπτικού σχολικού περιβάλλοντος μέσω του χειρισμού χώρων και τρόπων μάθησης, γύρω από ζητήματα ταυτότητας, φύλου και διαφορετικότητας.
Επιβλέπουσα: Λυκουριώτη Ίρις
Αριθμός Αναφοράς: 696
Τι είναι το σχολείο;
Το σχολείο είναι ένας θεσμός με συγκεκριμένη δομή και σκοπούς που αφορούν, κατά κύριο λόγο, τον μαθητή/τρία και κατ’ επέκταση την ίδια την κοινωνία. Το σχολείο ως ένας μηχανισμός περικλείεται από το γνωστικό θεωρητικό πεδίο αλλά και το ίδιο το πεδίο της πρακτικής. Οι βασικότερες προσεγγίσεις είναι στις ρίζες της επιστήμης της παιδαγωγικής.
Στο πλαίσιο μιας διεπιστημονικής προσέγγισης, επιχειρήσαμε να έρθουμε σε επαφή ή [1] [2] [3] [4] [5] [6] με τους κλάδους της Παιδαγωγικής και της Κοινωνιολογίας με στόχο την καλύτερη κατανόηση για την εκπόνηση της διπλωματικής. Μέσα από την επισκπόπηση του εκπαιδευτικού συστήματος διακρίναμε ορισμένους θεματικούς άξονες όπως: τον προσδιορισμό βασικών όρων παιδαγωγικής, τις επιστημολογικές προσεγγίσεις και τις βασικές αρχές μάθησης, τη διαθεματικότητα ως βασική αρχή οργάνωσης και τις κοινωνιολογικές της προεκτάσεις. Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι να γεφυρώσει τα παραπάνω δεδομένα με το χώρο και τις σχέσεις που ανπτύσσονται σχολείο.
Θεωρούμε ότι η έννοια, το περιεχόμενο, η διαμόρφωση της σχολικής ζωής, η διδασκαλία και η μάθηση εξαρτώνται κατά κύριο λόγο από τους συντελεστές της εκπαιδευτικής διαδικασίας με κεντρικά υποκείμενα τον παιδαγωγό και τον μαθητή. Τα μοντέλα οργάνωσης και διεύθυνσης στην εκπαίδευση, η τυπολογία μιας σχολικής τάξης και οι θεωρίες για την σχολική ζωή, η λειτουργία ενός σχολικού συγκροτήματος και μιας σχολικής μονάδας, η προώθηση και διεύρυνση της γνώσης και η ανάπτυξη της νοητικής, κοινωνικής και ηθικής αυτονομίας των μαθητών είναι ζητήματα που θα εξετάσουμε.
Επιχειρήσαμε να δημιουργήσουμε ένα συνδετικό κρίκο αφενός ανάμεσα στην πόλη και στην ύπαιθρο και αφετέρου ανάμεσα στους παιδαγωγούς και τους μαθητές. Σκοπός αυτής της προσέγγισης είναι η δημιουργία μιας πιο εξωστρεφούς σχέσης της εκπαιδευτικής κοινότητας με τους δημοτικούς και δημόσιους χώρους. Αποσκοπώντας στην ενεργοποίηση των ίδιων των υποκειμένων μέσα στα πλαίσια του εκπαιδευτικού συστήματος, συγκροτήσαμε σχέσεις μέσα από χωρικές λύσεις τις οποίες και προτείνουμε για τη δημιουργία ενός νέου σχολείου. Πρόκειται για μια πειραματική βλέψη, για ένα σχολικό συγκρότημα που περιλαμβάνει μαθητές και μαθήτριες 12 έως 18 ετών, στο πλαίσιο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μια νέα πρόταση για έναν άλλον σχολικό προσανατολισμό, για μια αλλαγή πλεύσης στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα που επικρατεί στην ελλάδα. Επιδιώκουμε την σύμπλευση της πνευματικής με την τεχνική γνώση στη μαθησιακή διαδικασία, τη μάθηση μέσα από την πράξη και τις κοινωνικές εμπειρίες και τέλος την καλλιέργεια των ενδιαφερόντων των μαθητών και την προαγωγή της αυτενέργειας σε όλες τις διαδικασίες μάθησης του γνωστικού, ψυχοκινητικού και καλλιτεχνικο τομέα.
Επιβλέπουσα: Λυκουριώτη Ίρις
Αριθμός Αναφοράς: 718
Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύεται την έννοια της άνεσης, σε εννοιολογικό και μορφολογικό επίπεδο, στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον του τρένου.
Επιλέγεται ως παράδειγμα μελέτης η προαστιακή αμαξοστοιχία που ενώνει τις πόλεις του Βόλου και της Λάρισας, ενώ εστιάζεται η προσοχή στο εσωτερικό της και τις συνθήκες του ταξιδιού.
Λειτουργώντας με πειραματικό τρόπο και βασιζόμενη στα συλλεγόμενα δεδομένα, η εργασία εξελίσσεται σε τρία στάδια. Αρχικά πραγματοποιείται προσωπική έρευνα και παρατήρηση τόσο της περιοχής στην οποία εκτελείται το δρομολόγιο όσο και της αμαξοστοιχίας. Η ιστορία του σιδηροδρόμου, τα υλικά κατασκευής του, αλλά και το τοπίο αποτελούν εναύσματα για την ανάπτυξη της αρχικής ιδέας της σύνθεσης.
Στη συνέχεια σκιαγραφείται το προφίλ του χρήστη-επιβάτη και των συνθηκών άνεσης στο βαγόνι που μελετάται, με την αξιοποίηση του ερωτηματολογίου ως εργαλείο αλλά και με την ποσοτική μέτρηση των φυσικών μεγεθών που χρησιμοποιούνται στην περιγραφή της θερμικής, οπτικής και ηχητικής άνεσης.
Η χρήση οργάνων μέτρησης σε συνδυασμό με διαφορετικά υπολογιστικά προγράμματα αποτελούν αρωγό για την αρκετά πιστή προσομοίωση του χώρου που μελετάται υπό πραγματικές περιβαλλοντικές συνθήκες.
Ακολουθώντας τα παραπάνω στοιχεία ως δεδομένα, συντίθεται ο σκελετός της πρότασης του νέου τυπικού βαγονιού και ορίζονται τα ζητούμενα. Πρόκειται για μια προσέγγιση που ορμώμενη από τα τεχνολογικά επιτεύγματα, τα οποία συνεχώς εξελίσσονται στη βιομηχανία του σιδηροδρόμου, εστιάζει στον άνθρωπο και αναθεωρεί τη λογική του ευχάριστου ταξιδιού με το τρένο.
Στη λογική αυτή η επιστήμη της ανθρωπομετρίας, η μελέτη των ατομικών αναγκών κατά το ταξίδι και ο παράγοντας της νοσταλγικότητας για το συγκεκριμένο μέσο μεταφοράς, λειτουργούν συνδυαστικά για την παραγωγή ενός συγκερασμού τεχνολογίας και παράδοσης, με στόχο τον επαναπροσδιορισμό του επιβάτη με το τρένο και τον εξωτερικό κόσμο. Τέλος αποτελώντας χώρο συγκέντρωσης μεγάλου αριθμού ατόμων για περιορισμένο χρονικό διάστημα, είναι σημαντικό να τονιστεί ο χαρακτήρας της σύνθεσης ως δημόσιο μεταβλητό περιβάλλον.
Επιβλέποντες: Λυκουριώτη Ίρις, Τσαγκρασούλης Aριστείδης, Remy Nicolas
Αριθμός Αναφοράς: 684
Ένας τόπος δεν περιέχει μόνο την ιστορία του, τις ζωές των ανθρώπων που έχουν ζήσει εκεί αλλά περιέχει και τη φαντασία τους. Η συλλογική φαντασία που έχει αρπάξει χώρο και τον έχει ενσωματώσει μέσα της, φαντασία που συνδέει έναν τόπο με έναν άλλον, ή τους δημιουργούς της με τον "τόπο τους". Η φαντασία αυτή έπαιρνε μορφή μέσα από κουβέντες, συζητήσεις λέγεται σαν ιστορία, πιστευτή ή όχι, παράγεται και εφαρμόζεται στον τόπο.
Αντικείμενο αυτής της διπλωματικής εργασίας αποτελεί η διάδραση μεταξύ τοπίου και ιστοριών και η δημιουργία μίας prototype εφαρμογής. Για την εν λόγω Χρησιμοποιείται τεχνολογία επαυξημένης πραγματικότητας και physical computing στη πραγματοποίηση των προγραμματισμένων διαδρομών. Το τοπίο μέσω της ακοής στη πρώτη διαδρομή επαυξάνεται και λέει τις ιστορίες του ενώ οι εγκαταστάσεις με συστήματα physical computing εμβυθίζουν τη συμμετέχουσα στο τοπίο. Οι ιστορίες έχουν συλλεχθεί ύστερα από βιβλιογραφική έρευνα. Ο βιότοπος Ροδίνι επιλέχθηκε ως ένα τοπίο μέσα στην πόλη που μπορούσε να λειτουργήσει ως ένας καμβάς ήδη νοτισμένος από τις δικές του ιστορίες αλλά και ελεύθερος να ενστερνιστεί τις υπόλοιπες ιστορίες που βρίσκονται στο τοπίο της νήσου Ρόδου.Εναλλάσσεται μεταξύ “φυσικού” και “χτιστού” περιβάλλοντος, εισάγοντας τη χρήστρια σε μία ήδη δομημένη αφήγηση.
Προτείνονται δύο διαδρομές η μία με πεδία ορισμένα ως τόπους λειτουργίας και η άλλη σημειακή. Χρησιμοποιώντας τη τεχνολογία επαυξημένης πραγματικότητας(όχι εικονικής) δίνεται η δυνατότητα να φανερώσουμε τα ήδη επαυξημένα τοπία που μας περιβάλλουν.
Επιβλέπουσα: Γιαννίση Φοίβη
Αριθμός Αναφοράς: 670
Η παρούσα διπλωματική εργασία ασχολείται με τη δημιουργία ενός χώρου δημιουργικής απασχόλησης παιδιών με δραστηριότητες εκτός του σχολικού ωραρίου. Στον ίδιο χώρο στο κέντρο του Βόλου λειτουργούσε χρόνια ένας αντίστοιχος χώρος με ποικίλες δραστηριότητες και εκδηλώσεις.
Στόχος του χώρου είναι να φιλοξενήσει ένα “στέκι του παιδιού”, με μία διπλή έννοια. Αφενός οι συμμετέχοντες σ'αυτόν έχουν τη δυνατότητα να ασχοληθούν με δραστηριότητες όπως η ζωγραφική, ο χορός, η μουσική, το θέατρο και ο αθλητισμός, αφετέρου το κτίριο φιλοδοξεί να γίνει ένα κέντρο κοινωνικοποίησης των παιδιών και άρα να λειτουργήσει σαν ένα “στέκι” για μικρές ηλικίες. Το “Στέκι του Παιδιού” δεν λειτουργεί με ένα “αυστηρό” πρόγραμμα εκμάθησης, απλά προσφέρει το χώρο όπου μπορούν οι νέοι και οι νέες να επιλέξουν τη δραστηριότητα που επιθυμούν. Καλύπτει δηλαδή ο χώρος τις δημιουργικές επιθυμίες των συμμετέχοντων σε αυτόν. Στο χώρο υπάρχει μεγάλος όγκος εκπαιδευτικού υλικού που διατίθεται για δανεισμό όπως βιβλία, υλικά για ζωγραφική και ψηφιακό αρχείο.
Η εργασία εστιάζει σε δύο θέματα. Το πρώτο είναι η δημιουργία ενός εσωτερικού χώρου που μπορεί να καλύψει ένα κομμάτι των δραστηριοτήτων όπως ο χορός, η μουσική, το διάβασμα και ενός εξωτερικού. Ο εξωτερικός χώρος φιλοξενεί μία παιδική χαρά και αθλητικές εγκαταστάσεις. Βασική λειτουργία του υπαίθριου χώρου είναι η φιλοξενία εκθέσεων των όσων δημιουργούνται στο “Στέκι του Παιδιου” βοηθώντας να λειτουργήσει ως κέντρο της πόλης και της γειτονιάς.
Κύριος στόχος της εργασίας είναι ο σχεδιασμός ενός χώρου δημιουργικής απασχόλησης, προσπαθώντας να έχει ευρύτερη αναφορά στη πόλη και στη γειτονιά με εκθέσεις και παραστάσεις όπως μουσικές συναυλίες, παρουσιάσεις, κουκλοθέατρο και αθλητικές δραστηρίοτητες. Δεν υπάρχουν τέτοιοι χώροι στη πόλη του Βόλου και η παρούσα εργασία φιλοδοξεί να σχεδιάσει έναν και να επιστήσει τη προσοχή στην ανάγκη ύπαρξης χώρων ελεύθερης δημιουργίας.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 668
Στην παρούσα διπλωματική εργασία μελετάται η ένταξη νέων πληθυσμών σε ένα χωριό της περιφέρειας, τη Βεγόρα. Με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα και την ανάγκη για μόνιμη εγκατάσταση των προσφύγων αλλά και γενικότερα τη μεγάλη συσσώρευση πληθυσμών στα αστικά κέντρα, δημιουργήθηκε το ερώτημα επιστροφής στην επαρχία. Μελετάται η διαλογική σχέση μεταξύ προσφυγικών και εγχώριων πληθυσμών σε ένα μικρό χωριό. Σκοπός είναι από τη μία η ομαλή ένταξη νέων πληθυσμών σε ήδη διαμορφωμένες κοινότητες και από την άλλη η τόνωση της οικονομίας αυτών και η εξέλιξή τους. Παρουσιάζεται μια μεθολογία ανάλυσης-σχεδιασμού για ένα συγκεκριμένο χωριό, η οποία όμως μπορεί να ακολουθηθεί και σε άλλες περιοχές με αντίστοιχα χαρακτηριστικά. Αρχικά σχεδιάζονται 5 κοινόχρηστα κτίρια-αυλές σε οικόπεδα του χωριού ανεκμετάλλευτα που αποτελούν τους υποδοχείς των πληθυσμών. Περιλαμβάνουν ένα παρασκευαστήριο-πρατήριο τοπικών προϊόντων, ένα καλλιτεχνικό εργαστήριο-έκθεση, μια ημιυπαίθρια αγορά και ένα παρατηρητήριο στη λίμνη. Στη συνέχεια αναπτύσσεται μια τυπολογία αγροτικής κατοικίας η οποία εφαρμόζεται σε εγκαταλελειμμένα κτίρια, προκειμένου να δημιουργήθούν νέες πυκνότητες. Αποτελείται από έναν πυρήνα που είναι ο βασικός και ζωτικός χώρος του σπιτιού και εναλλακτικές προτάσεις για την υπόλοιπη διαμόρφωση ανάλογα με τις ανάγκες των μελλοντικών χρηστών.
Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 708
Στο μέλλον, το παρελθόν δεν θα ξεθάβεται - θα ανακτάται.
Η διπλωματική “Ψυχρά Δεδομένα” ξεκινάει με την παραδοχή πως, καθώς μεγαλώνει ο όγκος προσωπικών δεδομένων του κάθε ατόμου στο Cloud, αρχίζει και αμφισβητείται το κατά πόσο η ψηφιακή του ύπαρξη και παρουσία είναι υποδεέστερη ή ακόμα και απλώς συμπληρωματική της φυσικής. Βάσει αυτής της σκέψης, εξετάζει τους τρόπους με τους οποίους αυτή η νέα συνθήκη μπορεί να ενημερώσει τα τοπία θανάτου και να τα επανανοηματοδοτήσει ως κατεξοχήν τοπία μνήμης, διαχείρισης του σώματος και αρχειοθέτησης προσωπικών δεδομένων. Συγκεκριμένα, αποτελεί μία πρόταση ανάκτησης της πρακτικής του αρχείου ως τον πυρήνα μίας κοινής, απολύτως προσβάσιμης κουλτούρας του θανάτου και προτείνει μία νέα τυπολογία για την αρχιτεκτονική του θανάτου της ψηφιακής εποχής.
Ο σχεδιασμός αντλεί πληροφορία από την αρχιτεκτονική υποδομών όπως server farms, data storage vaults και modular data centers ενώ παράλληλα διατηρεί ως πυρήνα του τη σχέση αρχιτεκτονικής και τοπίου, ειδικά όπως αυτή έχει εξελιχθεί στους τόπους θανάτου από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται τόσο στην ιδέα της νήσου ως ένας αυθύπαρκτος και αυτοτελής κόσμος ορίων, ετεροτήτων και φαντασιώσεων όσο και στην ανάγνωση του εδάφους ως τον κατεξοχήν γεωφυσικό κόσμο μετάδοσης, αποθήκευσης και αρχειοθέτησης πληροφορίας. Τέλος, η αφήγηση της αρχιτεκτονικής πρότασης δομείται επάνω σε τρεις, βασικές και συμπληρωματικές σχέσεις: τη σχέση του ανθρώπου με το τοπίο (νησί), την πληροφορία (κενοτάφιο) και το σώμα (αποτεφρωτήριο).
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 669