Η παρούσα διπλωματική πραγματεύεται τον σχεδιασμό τουριστικών εγκαταστάσεων, στην περιοχή των λουτρών Πόζαρ. Παράλληλα με τα φυσικά διαμορφωμένα ιαματικά λουτρά και τις υπάρχουσες υποδομές, οι σχεδιαζόμενες εγκαταστάσεις στοχεύουν να συμπληρώσουν το παζλ της ευρύτερης περιοχής (Fill in Pozar) και να παρέχουν στον επισκέπτη την μοναδικά συνδυασμένη αίσθηση διαμονής και ευεξίας (Feel in Pozar) με έμφαση στο υγρό στοιχείο, σήμα κατατεθέν του τόπου. Κυρίαρχος στόχος είναι ένα ολοκληρωμένο κτιριολογικό πρόγραμμα το οποίο καλύπτει όλες τις ανάγκες του επισκέπτη κατά την παραμονή του και δύναται να αναδείξει τον προορισμό στα πλαίσια του ιαματικού τουρισμού. Πιο συγκεκριμένα, προβλέπεται η κατασκευή μιας σύγχρονης λουτρόπολης – spa, η χρήση της οποίας, μέσω μια συγκεκριμένης πορείας, θα επιφέρει στον χρήστη μια συνολική εμπειρία χαλάρωσης τόσο σωματικής όσο και πνευματικής. Η πορεία αυτή αφορά μια διαδικασία ίασης με γνώμονα το ανθρώπινο σώμα και τις διάφορες ανάγκες του. Έπειτα μελετάται η δημιουργία ενός ξενοδοχείου κατηγορίας “boutique” 32 κλινών, με 6 διαφορετικές τυπολογίες δωματίων, όσον αφορά στη σύνθεση, αλλά κοινή κατά τα άλλα αισθητική σχεδιασμού. Το ξενοδοχείο δεν υπόκειται σε κλασικά πρότυπα, παρά εστιάζει στη διαφοροποίηση της εμπειρίας της διαμονής. Ένας τρίτος όγκος, διαπερνά τα δύο κτίρια από τη μια πλευρά ως την άλλη και ως περίκλειστος διάδρομος ουσιαστικά τα γεφυρώνει. Τα δύο αυτά κτίρια συναντώνται κάτω από το διάδρομο σε μια κοινή, υπαίθρια πλατεία, κάτω από τη στάθμη του εδάφους. Η δομή του χώρου αυτού στοχεύει στην “συστέγαση” των επισκεπτών στο “εσωτερικό” του συγκροτήματος και δημιουργεί μια νέα “διαδρομή” στο οικόπεδο. H έννοια της ροής στους χώρους αποτελεί σημαντικό ζήτημα στη σύνθεσή τους. Οι όγκοι ενώνονται για να δημιουργήσουν έναν κόσμο συνεχούς, αμοιβαίας προσαρμογής και κίνησης ανάμεσα σε κάθε κτίριο και καθιστούν το συγκρότημα ικανό να λειτουργήσει και να υποδεχτεί τελικά το κοινό του.
Επιβλέπων: Αδαμάκης Kώστας
Αριθμός Αναφοράς: 661
Στον Λίβανο το πρόσφατο παρελθόν έχει αφήσει εμφανή σημάδια στο μεταπολεμικό παρόν - τις σωματικές και ψυχολογικές πληγές της βίας κατά τη διάρκεια του πολέμου, την αργή ανάκαμψη από την κατανομή των υλικών, κοινωνικών και πολιτιστικών υποδομών, καθώς και τις δραματικές δημογραφικές αλλαγές που προκάλεσε η μετανάστευση και ο εκτοπισμός ανθρώπων κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Προσπαθούμε μέσα από μια τις έννοιες του τραύματος, της μνήμης και της ιστορίας, να ερμηνέυσουμε τη διαμόρφωση του αστικού ιστού της χώρας με τις ανακατανομές και τις ανισότητες που προκύπτουν, την παντελή έλλειψη δημοσίου χώρου, την παντελή έλλειψη έκφρασης του υποκειμένου, ατομικού και συλλογικού.
Μέσα από μια επιφανειακή ανάγνωση προκύπτει μια ιδιαίτερη αίσθηση του χρόνου, μια αίσθηση ότι η χώρα είναι κολλημένη στο παρόν, δεν μπορεί να προχωρήσει προς τα εμπρός, ούτε όμως να κοιτάξει πίσω. Αυτό που προκύπτει από την παρατήρηση του αστικού ιστού της Βηρυτού, είναι η εμπειρία της αποκοπής από το παρελθόν, από μια τραυματική ρήξη που ακολουθείται από μια κουλτούρα σιωπής. Ταυτόχρονα, το μέλλον φαίνεται επίσης να μην είναι εφικτό, καθώς οι συνεχείς εντάσεις και τα επαναλαμβανόμενα επεισόδια βίας αποτρέπουν μια συνεπή στάση απέναντι στο μέλλον της πόλης.
Το ανασταλμένο φαίνεται τώρα σαν ένα αιώνιο παρατεταμένο παρόν, το οποίο αναστέλλεται ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, που παραμένουν απροσέγγιστα. Η λέξη “ανασταλμένο” (suspended) ταυτόχρονα προκαλεί την αίσθηση της ανάρτησης σε ένα κενό, της αναβολής και τελικά της καταπίεσης του ίδιου του υποκειμένου.
Η απουσία δημοσίων χώρων στο Λίβανο και σε μεγαλύτερο βαθμό στον αστικό ιστό της Βηρυτού και των υπόλοιπων πόλεων του, το γεγονός ότι η Βηρυτός φημίζεται για το σεξοτουρισμό της ανάμεσα σε ομοφυλόφιλους, για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, το εγκαταλελειμένο σιδηροδρομικό δίκτυο με τα σκουριασμένα βαγόνια που διατρέχει όλο τον αυτοκινητόδρομο που πρακτικά ενώνει όλες τις πόλεις του Λιβάνου και το Ισραήλ με τη Συρία, αποτέλεσαν ένα συνοθήλευμα αφορμών για τη σεξογραφία του Λιβάνου που αποπειράται να ερμηνέυσει το δημόσιο χώρο, μέσα από την έκφραση της σεξουαλικότητας.
Η σεξουαλική ουτοπία που παράγεται σε πειραματική κλίμακα αξιοποιώντας τις παραπάνω αφορμές, αποτελεί τελικά την υποκειμενική αντίληψη παραγωγής δημοσίου χώρου, μέσα από την έκφραση του καταπιεσμένου, σε υπερβολικό βαθμό.
Αντιλαμβανόμαστε ως μοναδική απάντηση στο θεματικό πάρκο ουρανοξυστών από starchitects που κατακλύζει τη Μέση Ανατολή, ένα θεματικό πάρκο σεξουαλικότητας, καθώς επεμβάσεις μικρότερης κλίμακας, καταπνίγονται μόνο και κατά το σχεδιασμό τους, πόσο μάλλον την υλοποίησή τους.
Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 681
Η παρούσα διπλωματική εργασία θέτει ως σημείο εκκίνησης την έννοια της ιδιοκτησίας. Προσπαθεί να κατανοήσει τους τρόπους που αυτή αντιμετωπίζεται θεσμικά καθώς και να διερευνήσει τα όριά της. Σε αυτή την αναζήτηση, συναντά την έννοια της κατάσχεσης και της πρακτικής του πλειστηριασμού στα ελληνικά δεδομένα.
Η ψηφιακότητα, που τίθεται ως δεύτερος πυρήνας τη ς μελέτης, εμφανίζεται ως τόπος συνάντησης ενός τεράστιου πλήθους υποκειμένων ανά τον κόσμο. Στα πλαίσια της τεχνολογικής εξέλιξης και των δυνατοτήτων που αυτή έχει αναδείξει, εντοπίζεται ένα πλήθος ψηφιακών πλατφορμών που έχουν σκοπό να ενώσουν κοινά συμφέροντα υποκειμένων στα πλαίσια ενός παγκόσμιου χάρτη. Ερμηνεύοντας αυτές τις πλατφόρμες υπό ένα πρίσμα σχέσης παίρνω-δίνω (ως ερμηνεία της παραδοσιακής «συναλλαγής»), τίθεται ως πεδίο πιο συγκεκριμένης μελέτης η ελληνική ψηφιακότητα και γίνεται μία προσπάθεια αποτύπωσής της.
Στη συνέχεια, αναλύοντας, ως παράδειγμα, δεδομένα του Δήμου Θεσσαλονίκης, καταγράφεται και τεκμηριώνεται ένα πλήθος κατασχεθέντων ιδιοκτησιών. Κατανοώντας τα ως επαρκές απόθεμα, προτείνεται και σχεδιάζεται ένα δίκτυο ακινήτων με σκοπό την υποστηρικτική αντιμετώπιση του χρέους και του προσώπου που χρωστάει, έναντι της «τιμωρητικής» διάθεσης της κατάσχεσης. Αποπειράται, με λίγα λόγια, η αξιοποίηση της ιδιοκτησίας ως μέσο κέρδους και σταδιακής μείωσης του χρωστούμενου όγκου χρημάτων.
Οι ιδιοκτησίες επιλέγεται να στεγάσουν διάφορες χρήσεις ανοιχτές προς την πόλη, οι οποίες συγκεντρώνονται και συνδέονται μεταξύ τους στον άυλο χώρο μιας ψηφιακής πλατφόρμας με το όνομα Networked. Η προγραμματική αντιμετώπιση των χώρων περιλαμβάνει, ουσιαστικά, μια ποικιλία δραστηριοτήτων που μπορούν να περιγραφούν καλύτερα ως μία διευρυμένη ερμηνεία της έννοιας της «διαμονής». Η «διαμονή» εδώ, αντιμετωπίζεται ως μελέτη της ανθρώπινης ζωής εκφρασμένης στο χώρο.
Παρόμοιες πλατφόρμες αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας με κυρίαρχο παράδειγμα την Airbnbαποτελούν απόλυτα κερδοφόρες επιχειρήσεις που συγκαλύπτονται πίσω από ένα επιχείρημα συνεργατικού διαμοιρασμού. Η πρόταση της παρούσας διπλωματικής οραματίζεται ένα δίκτυο με πραγματική αίσθηση κοινότητας και γνώμονα την κοινωνική ωφέλεια και έτσι, πέρα των χωρικών, επιχειρεί να λύσει και ζητήματα που σχετίζονται με τη διαχείριση, τη διοίκηση και τη διακίνηση των κερδών σε μία περίπτωση εφαρμογής της.
Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης
Αριθμός Αναφοράς: 673
Την τελευταία δεκαετία φαίνεται ότι η τεχνολογία εισέρχεται όλο και περισσότερο στην καθημερινότητα του ατόμου. Τα δίκτυα επεκτείνονται συνεχώς και μοιάζουν να είναι «πανταχού παρόντα» ενώ παράλληλα οι χρήστες προσκολλώνται όλο και πιο πολύ στις εξατομικευμένες υπηρεσίες που τους παρέχονται μέσω του διαδικτύου και των σύγχρονων τεχνολογιών. Ζητήματα προκύπτουν ωστόσο όσον αφορά τα παραγόμενα δεδομένα, που συλλέγονται, αποθηκεύονται και αξιοποιούνται από τρίτους ενισχύοντας την επιτήρηση, την εμπορευματοποίηση και την άσκηση εξουσίας. Συγχρόνως, οι δυνατότητες που έχει το άτομο να αντισταθεί στο σύγχρονο αυτό μοντέλο μοιάζει να περιορίζονται συνεχώς λόγω της καθολικής συνδεσιμότητας. Διερευνούνται λοιπόν οι δυνατότητες αποσύνδεσης από τα δίκτυα στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον, ως μία προσπάθεια επαναπροσδιορισμού των ορίων της συνδεσιμότητας. Το εγχείρημα αποσκοπεί στην ικανοποίηση μίας αναδυόμενης ανάγκης· να βρεθεί κανείς εκτός δικτύου. Έτσι, επιχειρείται η ανάδειξη ενός νέου δικτύου που λειτουργεί παράλληλα με το ήδη υπάρχον και βασίζεται σε άλλα ώστε να διαδοθεί. Ξεκινώντας από το αστικό δίκτυο και την πόλη του Βόλου η δράση επεκτείνεται στο εθνικό δίκτυο και εν συνεχεία στο δίκτυο της Μεσογείου, βασιζόμενη σε ένα σενάριο διάδοσης και εδραίωσης της ανάγκης για αποσύνδεση. Αποσκοπεί στην ανάδυση μίας νέας κοινότητας με κοινές ανησυχίες και στόχο τον επαναπροσδιορισμό της καθολικής δικτύωσης.
Επιβλέποντες: Λυκουριώτη Ίρις, Ψυχούλης Αλέξανδρος
Αριθμός Αναφοράς: 660
Ένα μεγάλο ποστοστό των προσφύγων που κατέφυγαν στην Ελλάδα το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, λόγω των διωγμών και των πολιτικών αναταραχών, εγκαταστάθηκαν και στο Ν. Ροδόπης, δημιουργώντας είτε νέους αγροτικούς οικισμούς, είτε συνοικίες στις παρυφές της Κομοτηνής. Ένας από αυτούς τους προσφυγικούς συνοικισμούς αποτέλεσε τον πυρήνα της παρούσας διπλωματικής εργασίας.
Ο πληθυσμός της συνοικίας του Αγίου Γεωργίου στην Κομοτηνής διαρκώς συρρικνώνεται, αφήνοντας πίσω εγκαταλελειμμένες κατοικίες-ενθύμια μιας άλλης εποχής. Λόγω της αρχιτεκτονικής και ιστορικής τους αξίας, αλλά και του σημαντικού κτιριακού αποθέματος που παραμένει αναξιοποίητο γεννήθηκε η επιθυμία εύρεσης στρατηγικής που θα ξαναφέρει στη ζωή τις προσφυγικές αυτές κατοικίες και θα αναζωογονήσει ολόκληρο τον συνοικισμό.
Η πρόταση οργανώνεται γύρω από δυο βασικούς άξονες:
α) Την προσέλκυση ενεργού πληθυσμού στην περιοχή με αφορμή το εργαστήρι τεχνών RECO(reconstruct, reconnect, recooperate). Ο ίδιος ο συνοικισμός, μέσα από μια συμμετοχική διαδικασία σχεδιασμού σταδιακά μετατρέπεται σε ένα δίκτυο τοπικής γνώσης, με μια σειρά εργαστηρίων και δράσεων, που έχουν ως στόχο την αποκατάσταση των προσφυγικών κατοικιών και την επανακατοίκηση τους. Η πρόταση αυτή βασίζεται στη δημιουργική συνεργασία των κατοίκων της κοινότητας, του Δήμου Κομοτηνής, εξειδικευμένων τεχνιτών και μηχανικών που επιθυμούν να δημιουργήσουν εκεί τα εργαστήρια τους και να μοιραστούν την εμπειρία τους στις τέχνες και τα χειρωνακτικά επαγγέλματα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από κοινού μέσα από εργαστήρια και ανοιχτές συνελεύσεις στα κέντρα συναντήσεων-παρουσιάσεων, ενώ το info-pointστον κεντρικό δρόμο της Σισμάνογλου αποτελεί κέντρο πληροφόρησης για τους κατοίκους της Κομοτηνής.
β) 6 κενές κατοικίες που διαθέτουν όμοιο κενό οικόπεδο δίπλα τους, αποτελούν τους πυρήνες των εργαστηρίων RECO. Οι προσθήκες που θα κατασκευαστούν στα κενά οικόπεδα θα λειτουργήσουν ως παράσιτα που θα τραφούν και θα έχουν ως βάση την αρχική κατοικία, οδηγώντας στην σύγχρονη αναβίωση παλιάς και νέας κατοικίας, ως ένα. Οι νέες κατοικίες θα είναι ένας συνδυασμός ημι-δημόσιας και ιδιωτικής χρήσης, με εργαστήρια κεραμικής/ξυλουργικής/αρχιτεκτονικής στο ισόγειο, και την ανάπτυξη την κατοικίας του τεχνίτη στα ανώτερα επίπεδα.
Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 688
Η παρούσα διπλωματική εργασία καταπιάνεται με τον ανασχεδιασμό ενός διατηρητέου κτιρίου εκλεκτιστικού ύφους του 19ου αιώνα στην περιοχή της Ομόνοιας, που σήμερα μεταξύ άλλων στεγάζει μια δομή κοινωνικής μέριμνας, το κέντρο ημέρας υποστήριξης και ενδυνάμωσης των εργαζομένων στο σεξ «Red Umbrella Athens». Αφορμή για την ενασχόληση με το συγκεκριμένο εγχείρημα αποτέλεσε το ερευνητικό ενδιαφέρον σχετικά με την εργασία στο σεξ και πώς αυτή αποτυπώνεται στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον της Αθήνας.
Για την εξυπηρέτηση του σκοπού αυτού, πέρα από θεωρητική και βιβλιογραφική έρευνα, μέρος της οποίας αποτυπώνεται στις βιβλιογραφικές παραπομπές, επιχειρήθηκε και η άμεση επαφή με την συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα, η οποία επιτεύχθηκε μέσω του εθελοντισμού στο Red Umbrella Athensκαι στις συναφείς του δράσεις. Διαπιστώνοντας το πλαίσιο λειτουργίας του κέντρου και καταγράφοντας τις ανάγκες του, αντικείμενο του σχεδιασμού κατέληξε να είναι η αναδιαμόρφωση του υπάρχοντος κελύφους σύμφωνα με ρεαλιστικές λειτουργικές ανάγκες του Red Umbrella Athens.
Δεδομένου ότι το συγκεκριμένο κτίριο είναι χαρακτηρισμένο μνημείο, διερευνήθηκε η ιστορία του και πραγματοποιήθηκε η αποτύπωσή του, στοιχεία τα οποία ήταν χρήσιμα τόσο στα πλαίσια της διπλωματικής εργασίας όσο και στην δημιουργία ενός αρχείου για μελλοντική χρήση.
Με βάση τα παραπάνω, ως κυρίαρχοι παράμετροι της συνθετικής διαδικασίας ορίστηκαν: οι χρήστες (προσωπικό/εθελοντές-ωφελούμενα άτομα), η λειτουργία και το κτίριο-κέλυφος. Η απόπειρα συγκερασμού των αναγκών εξυπηρέτησης μιας ιδιαίτερης κοινωνικής ομάδας χρηστών με τις νομικές δεσμεύσεις σχετικά με τη μνημειακότητα του χώρου μέσα από την προσωπική εμπλοκή ήταν μία ιδιαίτερη αρχιτεκτονική πρόκληση.
Οι βασικές συνθετικές αρχές που λήφθηκαν υπόψιν για τον σχεδιασμό ήταν η λειτουργικότητα του χώρου για την εξυπηρέτηση των χωρικών αναγκών της δομής του Red Umbrella Athens, καθώς και η αναδιαπραγμάτευση των ορίων μεταξύ των διαφορετικών πιθανών χρηστών. Παράλληλα, προτιμήθηκε η δημιουργία ενός άνετου και σύγχρονού περιβάλλοντος που σε καμία περίπτωση δεν εμπνέεται στερεοτυπικά από του ωφελούμενους, αλλά προορίζεται για αυτούς αντιμετωπίζοντάς τους με σεβασμό και χωρίς διακρίσεις. Ο σκοπός της νέας χωρικής συνθήκης που προτείνεται, είναι η ενίσχυση και η ανάδειξη του έργου του Red UmbrellaAthens.
Επιβλέποντες: Μητρούλιας Γεώργιος, Λυκουριώτη Ίρις
Αριθμός Αναφοράς: 713
Η άθληση συνιστά μια ενασχόληση που στα αστικά κέντρα έχει οδηγήσει στην ανάγκη ύπαρξης ποικίλων χώρων ειδικά διαμορφωμένων ώστε να διεξάγονται ποικίλες δραστηριότητες. Η έννοια του γυμναστηρίου αναφέρεται πλέον σε μια πληθώρα προγραμμάτων και ειδών προπόνησης. Ο τρόπος εκγύμνασης έχει οδηγήσει στη σύσταση κέντρων που εμπεριέχουν μια ποικιλία εξοπλισμού χωρίς να μεταποιείται το κτιριακό απόθεμα που καταλαμβάνουν. Παρατηρείται επομένως μια αύξηση των διαφορετικών προγραμμάτων και τύπου εξοπλισμού, δίχως όμως να υπάρχει η απαίτηση για ένα σχεδιασμό που αναφέρεται στις δραστηριότητες αυτές. Ο προβληματισμός αυτός αποτέλεσε το εναρκτήριο έναυσμα της διπλωματικής αυτής εργασίας, που ουσιαστικά φιλοδοξεί διαμέσου της παράθεσης ποικίλων προγραμμάτων τα οποία δε σχετίζονται μόνο με την εκγύμναση, να δημιουργήσει χώρους εκτόνωσης δραστηριοτήτων που προάγουν το συγκεκριμένο lifestyle. Το Re_actparkαντικατοπτρίζει μια κατάσταση που αξιοποιεί τα επιμέρους στοιχεία όλων των πρακτικών εκγύμνασης, με στόχο να απομακρυνθεί από τις παγιωμένες καταστάσεις που έχουμε συνδέσει το γυμναστήριο και την άθληση σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Οι εικόνες που παράγονται σε ένα αρχικό στάδιο τελικά μετατρέπονται σε πρακτικές διαχείρισης, δομώντας ένα περιβάλλον αναψυχής, ένα πάρκο στον αστικό ιστό που προσφέρει τη δυνατότητα διαφυγής από την πόλη που το περικλείει και το αναπτύσσει.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 706
Η περιοχή Βαλαωρίτου μέχρι τη δεκαετία του 1990 αποτελούσε το σημείο αναφοράς για τα υφασματάδικα και τις βιοτεχνίες ένδυσης στη Θεσσαλονίκη. Σε μια προσπάθεια αναβίωσης της τότε χρήσης της περιοχής δημιουργείται ένας πυρήνας ανάδειξης και προβολής fashion startups και δημιουργών μόδας σε ένα ανενεργό κτιριακό κέλυφος.
Η έρευνα οδήγησε στο κτίριο της Ελευθεροτεκτονικής Στοάς “Loge Veritas” (1926) του αρχιτέκτονα Jacques Mosset. Οι όψεις του έχουν ανακηρυχθεί διατηρητέες και επιβάλλεται η αποκατάσταση τους μέχρι του σημείου που υφίστανται σήμερα. Ο άμεσος κίνδυνος κατάρρευσης τους συνηγόρησε στην επιλογή του κτιρίου ως αντικειμένου της μελέτης.
Η οργάνωση της πρότασης περιλαμβάνει την αποκατάσταση και συντήρηση του τμήματος των όψεων που διασώζονται και τη συμπλήρωση τους, ώστε να αποδοθούν ακέραιες στον αστικό ιστό. Στη συνέχεια σε σημαντική υποχώρηση από τις διατηρητέες προσόψεις αναγείρεται κτίριο που δίνει την αίσθηση ότι αναδύεται μέσα και πίσω από το παλιό.
Για την οργάνωση των όψεων της προσθήκης επιλέχθηκε η μορφή της πτύχωσης (pleating). Αξιολογώντας τα ευρήματα της ερευνητικής εργασίας η πτύχωση προκύπτει ότι είναι κοινή τεχνική ανάμεσα σε μόδα και αρχιτεκτονική και σε συνδυασμό με την προτεινόμενη χρήση του κτιρίου ισχυροποιείται ως επιλογή μορφογένεσης του νέου κελύφους.
Η πρόταση περιλαμβάνει λειτουργίες και χρήσεις, που θα συντελέσουν στην ανάδειξη ενός σύγχρονου πολυδύναμου κέντρου καινοτομίας και επιχειρηματικότητας γύρω από τον κλάδο της μόδας με παράλληλη παραγωγή πολιτισμού.
Σε συνέχεια της προσπάθειας για μορφολογική ανταλλαγή, όπου το νέο κτιριακό κέλυφος οργανώθηκε με ελαφρά πτυχωτά στοιχεία πάνω από ένα πλουραλιστικό αλλά στατικό κέλυφος, ακολούθησε η δημιουργία ενδύματος εμπνευσμένου από τη συνύπαρξη των δύο κελυφών. Η κοινή σχεδιαστική προσέγγιση για το κτιριακό κέλυφος και το ένδυμα επιβεβαιώνουν τη διάδραση μεταξύ μόδας και αρχιτεκτονικής.
Επιβλέπουσα: Βυζοβίτη Σοφία
Αριθμός Αναφοράς: 690