Ηδονή. Στην αρχιτεκτονική; Σε μια τρύπα μέσα στην πόλη όπου κυριαρχεί η απόλαυση και ευνοούνται οι συναντήσεις των ανθρώπων. Απολαύσεις σωματικές, ψυχικές. Συναντήσεις τυχαίες, προγραμματισμένες, αναπάντεχες. Μια προσπάθεια δημιουργίας μιας αλληλουχίας χώρων ατμοσφαιρικών και αισθησιογενών, που είναι ανοιχτοί για ερμηνεία σύμφωνα με την ιδέα που έχει ο καθένας για την απόλαυση. Εξερευνώνται οι σχέσεις σωμάτων, αλλά και αυτή του σώματος – χώρου. Όλη αυτή η έρευνα μεταφράζεται σ’ ένα σύνθετο αρχιτεκτονικό πρόγραμμα με κύριο το λουτρικό στοιχείο, σε μια εποχή που η αστική κουλτούρα υπαγορεύει την «ντροπή του σώματος». Σε έναν χώρο που δεν εικονογραφείται ο ερωτισμός, απλά δημιουργείται μια εικόνα που απουσιάζουν οι περιορισμοί. Η παλιά δεξαμενή στο Κολωνάκι, μια λεκάνη που γεμίζει νερό και συναισθήματα, υποδέχεται τους χώρους – δοχεία. Ένα υβρίδιο τύπος κτιρίου. Μια νέα τυπολογία. Ένα συνονθύλευμα ιδιωτικότητας και έκθεσης που θολώνει τα όρια του ιδιωτικού και του δημόσιου, εξωθώντας το οικείο στο άλλο του άκρο. Το σύμπλεγμα αυτών των χώρων δεν μπορεί παρά να συνδιαλλαγεί με την πλατεία στην οποία ανήκει, δημιουργώντας μια καρδιά εξωαστικής ειδυλλιακότητας.
Επιβλέποντες: Γαβρήλου Έβελυν, Ψυχούλης Αλέξανδρος
Αριθμός Αναφοράς: 665
Η παρούσα διπλωματική εργασία αφορά στην δημιουργία γραμμικού πάρκου καινοτομίας και πολιτισμού στο Βόλο. Φιλοδοξία του πάρκου είναι να αποτελέσει ένα οργανισμό για την προώθηση της εκπαίδευσης, του πολιτισμού, την εφαρμοσμένης επιστημονικής έρευνας και των επιχειρηματικών πρωτοβουλιών. Ιδιαίτερη σημασία δίνεται στην ενδυνάμωση των δεσμών και της συνεργασίας με το πανεπιστήμιο και ιδιαίτερα την πολυτεχνική σχολή προκειμένου να επιτευχθούν επωφελή αποτελέσματα και για τις δυο πλευρές.
Το οικόπεδο της πρότασης αποτελείται από την έκταση που σήμερα καταλαμβάνει ο σταθμός του ΟΣΕ, ο προβλήτας 1 του λιμανιού καθώς και ο ενδιάμεσος χώρος. Αναλύεται η περιοχή μελέτης τόσο ως προς την υφιστάμενη κατάσταση χρήσεων γης όσο και ως προς τα ιδιαίτερα πολεοδομικά και κυκλοφοριακά χαρακτηριστικά και προβλήματα που παρουσιάζει. Αναλύονται συγκριτικά οι πολεοδομικές, οικιστικές και αναπτυξιακές επιπτώσεις της δημιουργίας του πάρκου σε σχέση με την υφιστάμενη κατάσταση. Γίνονται αναφορές σε επίσημα κείμενα και πηγές όπως η μελέτη Ρυθμιστικού Σχεδίου και Προγράμματος Προστασίας Περιβάλλοντος Οικιστικού Συγκροτήματος Βόλου και η Μελέτη Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου Βόλου, οι οποίες καταδεικνύουν την σκοπιμότητα της πρότασης. Το αρχιτεκτονικό σκέλος της πρότασης περιλαμβάνει σχέδια γενικής διάταξης (masterplan) του γραμμικού πάρκου και ολοκληρωμένη σχεδιαστική πρόταση τεσσάρων χαρακτηριστικών κτηρίων: α)του κέντρου νεοφυών επιχειρήσεων, β) του ξενοδοχείου SILO, γ) του μουσείου ναυτικής ιστορίας, δ)του ακτοπλοϊκού επιβατικού σταθμού.
Επιβλέπων: Στυλίδης Ιορδάνης
Αριθμός Αναφοράς: 720
Κεντρικό άξονα της παρούσας εργασίας αποτελεί η βιωματική εμπειρία του τοπίου και η επαφή με τη φύση όπως αυτές προσεγγίζονται μέσω του αγροτουρισμού και του γεωτουρισμού. Ως περιοχή μελέτης επιλέγεται η χερσόνησος της Μάνης λόγω της ιδιαιτερότητας που παρουσιάζει η γεωμορφολογία της. Μέσα από την ανάγνωση της περιοχής, τόσο εξ αποστάσεως όσο και μέσα από την έρευνα πεδίου, ορίζονται τρία είδη τοπίου˙ το «άγριο», το «εξημερωμένο» και το «δομημένο», που αντιστοιχούν στο φυσικό, το καλλιεργήσιμο και την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της περιοχής αντίστοιχα.
Το αγροτουριστικό μοντέλο που επιλέγεται είναι αυτό των διαδρομών πάνω στις οποίες τοποθετούνται κάποιες δομές. Το πρόγραμμα διαρθρώνεται γύρω από τέσσερις βασικούς άξονες που είναι η συγκομιδή, η παραγωγή , το μαγείρεμα και η διαμονή. Όσον αφορά το σχεδιαστικό κομμάτι, οι παράγοντες που διαμόρφωσαν τις κατασκευές είναι η παράδοση, το τοπίο, οι καιρικές συνθήκες και το πρόγραμμα. Σαν κοινή γλώσσα σε όλες τις δομές υπάρχει μια βαριά κατασκευή/τοίχος πάνω στην οποία προσαρτάται μια ελαφριά στην προσπάθεια να μειωθεί το αποτύπωμα της επέμβασης και να υπάρχει η δυνατότητα απομάκρυνσης του μεγαλύτερου μέρους των κατασκευών αφήνοντας πίσω αποσπάσματα τοίχων που θα θυμίζουν τα ερείπια της μανιάτικης αρχιτεκτονικής που συναντώνται συχνά κατά την περιπλάνηση στο τοπίο. Τέλος η κλίμακα της επέμβασης κυμαίνεται από την κλίμακα του ενδύματος και του επίπλου, καθώς σχεδιάζεται μια ποδιά συγκομιδής, μέχρι την κλίμακα μικρών κατασκευών και της χωροθέτησης τους σε τρία ενδεικτικά οικόπεδα που αντιστοιχούν στους τρεις τύπους ελαιώνα που έχουν εντοπιστεί.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 705
Η κριτική παιδαγωγική είναι η απελευθερωτική παιδεία που στόχο έχει οι άνθρωποι να αναγνωρίζουν το περιβάλλον στο οποίο ζουν και να αγωνίζονται για να το αλλάξουν σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες. Τα χαρακτηριστικά του χώρου της πλειοψηφίας των σύγχρονων σχολικών κτιρίων συμβάλουνσε ένα μοντέλο επιχειρηματικής εκπαίδευσης που στόχο έχει την παραγωγή του νέου ευέλικτου και πειθαρχημένου εργαζόμενου. Προκύπτει λοιπόν η ανάγκη για τη δημιουργία ενός διαφορετικού σχολείου και εκπαιδευτικά και χωρικά, το οποίο θα μπορεί να συμβαδίσει με τα μέσα της κριτικής παιδαγωγικής. Ένα σχολείο κριτικής παιδαγωγικής θα έχει άμεση σύνδεση με την πόλη, τους κατοίκους της και το δημόσιο χώρο. Θα αποτελεί τόπο συγκέντρωσης και πυλώνα στην καθημερινή ζωή των κατοίκων από το πρωί μέχρι το βράδυ: από τη μόρφωση των παιδιών και των ενηλίκων, την ανατροφή των παιδιών και τη στέγαση των συλλογικών διαδικασιών των κατοίκων, μέχρι τη διασκέδαση και την πολιτιστική ανάταση της περιοχής. Τα χαρακτηριστικά του χώρου θα ευνοούν το διάλογο, τη συνεργασία, τη συλλογικότητα, τη μη ιεραρχική σχέση όλων των χρηστών του και την ελευθερία στην έκφραση. Η υπόθεση αυτή ερευνάται στην περιοχή της Ακαδημίας Πλάτωνος στην Αθήνα, όπου εντοπίζεται μια διαρκής σύγκρουση συμφερόντων μεταξύ των κατοίκων και του επενδυτικού κεφαλαίου, το οποίο στοχεύει στην αναβάθμιση της περιοχής για ανώτερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία όμως δεν κατοικούν εκεί. Το σχολείο κριτικής παιδαγωγικής στην Ακαδημία Πλάτωνος στοχεύει στην αναβάθμισή της με γνώμονα τις ανάγκες των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων που κατοικούν εκεί και την ώθησή τους στην οικειοποίηση του δημόσιου χώρου, των γειτονιών τους και τη συλλογική επίλυση των καθημερινών μικρών και μεγάλων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 715
Η γενική εικόνα που υπάρχει για τη σχηματοποίηση και την αναζήτηση της ιδανικής φόρμας στις αρχιτεκτονικές διαδικασίες φαίνεται με το πέρασμα του χρόνου να αλλοιώνεται. Αναδύονται χαρακτηριστικά και διαδικασίες παραγωγής χώρου στη σύγχρονη αρχιτεκτονική οι οποίες συμβάλλουν στην δημιουργία μιας αστάθειας που αντιπαρέρχεται την μοναδικότητα και θέτει τις βάσεις για μια αρχιτεκτονική απαλλαγμένη από την σταθερότητα και τη μονιμότητα. Διαπιστώνουμε, επομένως, ότι η γνώση για τον χώρο έχει αποχωριστεί την σταθερότητα του περιεχομένου και την βεβαιότητα του νοήματος. Οι διαδικασίες παραγωγής του διακρίνονται από πολυπλοκότητα και δεν φέρουν κάποιες προφανείς προθέσεις. Η δημιουργία του χώρου, επίσης, δεν διακρίνεται από διάρκεια χρόνου ούτε είναι δέσμια του τόπου. Υπό αυτό το πρίσμα, αρχικά, εάν αναλογιστούμε τις έννοιες της σχεσιακής αρχιτεκτονικής του Rafel Lozano Hemmer οι οποίες αναφέρονται σε μια τεχνολογική επεξεργασία των κτιρίων και του δημόσιου χώρου, μπορούμε να θέσουμε βάσεις για μια απρόβλεπτη και δυναμική σύνθεση του αστικού τοπίου. Επιλέγοντας, στη συνέχεια, ως τόπο στον οποίο θα εφαρμοστεί μια τέτοια σύνθεση μεταβατικούς χώρους, όπως περάσματα ή όρια εσωτερικών και εξωτερικών χώρων προκύπτει μια επιπλέον αναζήτηση του τρίτου, ενδιάμεσου, χώρου. Η μεταβίβαση από ένα σημείο σε ένα άλλο δημιουργεί μια άλλη, εφήμερη, πραγματικότητα. Η δημιουργία άλλων πραγματικοτήτων μικρής διάρκειας μέσω της κινητικότητας φαίνεται να μοιάζουν με τη Φουκωική χωρική ζώνη της ετεροτοπίας, μια ζώνη η οποία φιλοξενεί εναλλασσόμενα νοήματα χώρου και χρόνου. Στη παρούσα διπλωματική γίνεται μια προσπάθεια αφομοίωσης των παραπάνω νοημάτων στα πεζοδρομημένα περάσματα των οδών Παραμυθίας και Σαλαμίνος στη περιοχή του Μεταξουργείου. Επιλέγονται ερειπωμένα κτίρια των πεζόδρομων αυτών στα οποία μέσω αισθητήριων συστημάτων και προβολής αναπτύσσεται μια σειρά διαδράσεων-παιχνιδιών, εμπνευσμένα από την ετεροτοπολογία του Φουκώ, με στόχο τη παραγωγή ενός δυναμικού χώρου. Κάθε παιχνίδι θεωρείται ένα δίπλωμα του χάρτινου καραβιού, με αφορμή τη κατεξοχήν, σύμφωνα με τον Φουκώ, ετεροτοπία του πλοίου.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 686
Στην περιοχή του Μετσόβου η κτηνοτροφία αποτελεί σημαντικό τμήμα της οικονομίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς του. Η εποχιακή διαμονή των ζώων στην περιοχή της τεχνητής λίμνης πηγών Αώου έχει τις ρίζες της σε μεγάλο βάθος χρόνου.
Η εργασία αυτή επικεντρώνεται στην δημιουργία θερινών εγκαταστάσεων αυτόχθονων ζώων στην τεχνητή λίμνη πηγών Αώου με βιοκλιματικά και εκπαιδευτικά στοιχεία. Επιπρόσθετες εγκαταστάσεις αποτελούν ένα εργαστήριο επεξεργασίας ζωικών προϊόντων, δωμάτια ολιγοήμερης διαμονής και δωμάτια προσωπικού. Στα χαρακτηριστικά των ζωικών κτισμάτων απαντούν η μεταβλητότητα σε μέγεθος και ο ημιμόνιμος χαρακτήρας τους. Το εργαστήριο και τα δωμάτια ολιγοήμερης διαμονής απευθύνονται σε επισκέπτες και έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα, αφού υπάρχει πρόβλεψη για ολιγόωρη φιλοξενία σχολείων και ολιγοήμερη φιλοξενία επισκεπτών.
Στόχος είναι η δημιουργία ενός συγκροτήματος κτιρίων ικανό να φιλοξενεί ελληνικές φυλές υπό εξαφάνιση και μη ζώων και ανθρώπους παρέχοντας συνθήκες τέτοιες για την άρτια διαμονή και αλληλεπίδραση αυτών.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 714
Βασικό αντικείμενο μελέτης της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι το αρχαίο θέατρο της Λάρισας, η ανάδειξη – αξιοποίησή του και η σύνδεσή του με τη γύρω περιοχή.
Από το 1985, όπου έγινε η πρώτη διάνοιξη δοκιμαστικής τομής μέχρι και το 1998, όπου περατώθηκε η τρίτη φάση απαλλοτρίωσης, το αρχαίο θέατρο της Λάρισας έρχεται στην επιφάνεια. Κατά τη διάρκεια των ανασκαφών αλλά και κατά την ανέγερση νέων οικοδομών την ίδια χρονική περίοδο, αποκαλύπτονται σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα στο ιστορικό κέντρο. Παράλληλα, στα τελευταία αυτά 25 έτη, γίνεται έντονη προσπάθεια των δημοτικών αρχών για την αξιοποίηση των ευρημάτων και την ανάπλαση του ιστορικού κέντρου.
Η πρόταση συγκεκριμένα εστιάζει στη διαμόρφωση της περιοχής των νέων απαλλοτριώσεων, στο τμήμα που εφάπτεται στη νότια πλευρά του θεάτρου και περικλύεται από τις οδούς Παπαναστασίου, Βενιζέλου, Απόλλονως και Κύπρου.
Πρόκειται για μια περιοχή συνεχώς μεταβαλλόμενη λόγω των ανασκαφών και των δημόσιων έργων διαμόρφωσης που φιλοξενεί κυρίως εμπορικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες.
Στόχος της μελέτης – πρότασης είναι η ενίσχυση της προσπάθειας των αρχών για την ανάδειξη της πολιτισμικής κληρονομιάς της πόλης, η οικιοποίηση των κατοίκων με τα σημεία αυτά αλλά και η λειτουργεία της ευρύτερης περιοχής ως πολιτιστικός-τουριστικός πόλος έλξης.
Αποτελείται από επεμβάσεις στο δημόσιο χώρο, διαμόρφωση τοπίου-πλατείας, προτάσεις χρήσεων γης και δημιουργία κοινωνικών-πολιτιστικών πόλων έλξης. Οι κτιριακές επεμβάσεις (μουσείο θεάτρου, χώροι εκδηλώσεων-διαλέξεων, θεατρική βιβλιοθήκη, βοηθητικοί χώροι λειτουργίας θεάτρου, περίπτερο ενημέρωσης-προώθησης κ.α.) πραγματοποιήθηκαν με τέτοιο τρόπο ώστε να υποστηρίζουν τη λειτουργία του θεάτρου, να συντηρήσουν και να αναπτύξουν τη δυναμική των ήδη υπάρχοντων δραστηριοτήτων και των τοπικών επιχειρήσεων, να δημιουργήσουν νέες εστίες ζωής.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 667
Πώς oτόπος μας παρακινεί να τον κατοικήσουμε; Η παρούσα διπλωματική πραγματεύεται το ζήτημα της προσωρινής διαβίωσης στην ύπαιθρο και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Αρχαίας Λισού στην Κρήτη. Η Λισός αποτελεί σημείο στάσης για τους περιπατητές που ακολουθούν το Ευρωπαϊκό μονοπάτι Ε4 και είναι προσβάσιμη μόνο με πεζοπορία ή με βάρκα. Αποτελεί συνεπώς τόπο δυσπρόσιτο που όμως εξαιτίας αυτού του χαρακτηριστικού του, προσελκύει ταξιδιώτες που αναζητούν την επανασύνδεση με τη φύση, την ελάχιστη κατοίκηση μέσα σε αυτήν και ενδεχομένως την πνευματικότητά τους. Για να το πετύχουν αυτό έχουν αποδεχθεί το γεγονός πως πρόκειται για ένα διάστημα να απολέσουν σημαντικό κομμάτι των ανέσεών τους. Το υποκείμενο της έρευνας σε αυτήν την εργασία γίνεται αυτός ο τύπος ταξιδιώτη ο οποίος μέσα από την εφαρμογή της σωματικής πρακτικής του περπατήματος θα προσπαθήσει να αποκαλύψει τα νοήματα που συνδέουν τον άνθρωπο με το περιβάλλον και τον ωθούν στο να γίνει από περαστικός, κάτοικος. Η αρχιτεκτονική γίνεται το μέσο που θα του επιτρέψει να κατοικήσει και να διαμορφώσει τη ζωή του πάνω στον τόπο αφού του παρέχει στοιχεία προσανατολισμού και μέσα ικανοποίησης των αναγκών του. Πώς ωστόσο μπορεί η αρχιτεκτονική να προσεγγίσει έναν τόπο που κουβαλά μνήμες και ερείπια του παρελθόντος, τραυματίζοντας και αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα του τοπίου όσο το δυνατόν λιγότερο; Αφού απορρίφθηκαν κατά τη διάρκεια της διερεύνησης αυτού του ζητήματος πολλές από τις παραδοσιακές πρακτικές εφαρμογές της αρχιτεκτονικής στον τομέα της φιλοξενίας, κατασκευάστηκε μια νέα συνθήκη όπου τα κτίσματα στέκονται ελεύθερα και ανοικτά στο τοπίο, χάνοντας την ταυτότητά τους ως κτίρια και προσφέροντας στους ταξιδιώτες μια στοιχειώδη κάλυψη των αναγκών διαβίωσής τους στην ύπαιθρο στα πλαίσια της συλλογικής ζωής.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 691