«Το κουρνιάζω, ανήκει στη φαινομενολογία του ρήματος κατοικώ και κατοικεί με ένταση αυτός που ξέρει να κουρνιάζει», αναφέρει ο Bachelard στο βιβλίο του “Η ποιητική του χώρου”.
Το τοπίο του Καϊάφα αποτελεί έναν τόπο ανέγγιχτο κατά μήκος του Κυπαρισσιακού κόλπου και έναν σημαντικό αποδημητικό σταθμό που φιλοξενεί πλήθος πουλιών. Το πευκοδάσος, η λίμνη, η παραλία, η θάλασσα, οι αμμόλοφοι ενεργοποιούν μία διάθεση εξερεύνησης και οδηγούν σε περιπλανητικές διαδρομές. Παράλληλα, το τιτίβισμα των πουλιών ανακαλεί την αδιαμεσολάβητη σχέση με τη φύση.
Χρησιμοποιώντας την αρχιτεκτονική ως μέσο, επιχειρώ να επαναπροσδιορίσω τη σχέση μεταξύ φύσης και ανθρώπου, μεταξύ φυσικού και τεχνητού. Το τοπίο, η κατάληψη από τη φύση, το ανθρώπινο σώμα και η σωματική εμπειρία αποτελούν έννοιες που διαμόρφωσαν την πορεία της πρότασης.
Διεξάγεται έρευνα σχετικά με τον τρόπο κατοίκησης των πουλιών στο τοπίο. Η έννοια του ‘κουρνιάζω’ αποτελεί το συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση. Πώς το ‘μπασελαρικό’ κουρνιάζω μπορεί να μετεγγραφεί σχεδιαστικά σε κάτι;
Όλη αυτή η έρευνα μεταφράζεται σε ένα αρχιτεκτονικό πρόγραμμα και συγκροτείται ένα σενάριο εφήμερης κατοίκησης. Οι κατασκευές που προτείνονται, τοποθετούνται στο πευκοδάσος, στη λίμνη, στους αμμόλοφους και στους καλαμιώνες γύρω από τη λίμνη Καϊάφα. Η επιλογή των σημείων έγινε βάσει παρατηρήσεων που συλλέχθηκαν σχετικά με τις περιοχές φωλιάσματος - κουρνιάσματος των πουλιών στη περιοχή. Αυτές θα λειτουργούν ως καταφύγια για περιπατητές, περιηγητές, πεζοπόρους, φυσιολάτρες. Παράλληλα, δίνεται σε αυτούς, σε μορφή κιτ, εξοπλισμός που μπορεί να συναρμολογηθεί, συνθέτοντας μια καρέκλα ή μια ξαπλώστρα, οι οποίες μπορούν να τοποθετηθούν στις μεγαλύτερες κατασκευές, στις ειδικές υποδοχές.
Στόχος είναι η εμβύθιση του επισκέπτη στη φύση και η ολοκλήρωση της βιωματικής του εμπειρίας με τα διαφορετικά τοπία της λίμνης, μέσα από μια σειρά κατασκευών που είναι αβλαβείς για το φυσικό τοπίο και προσαρμόζονται πλήρως σε αυτό, αφήνοντας τα απαραίτητα περιθώρια στη φύση να τις καταλάβει και να γίνει ένα με αυτές.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 710
Στο πλαίσιο της διπλωματικής εργασίας, μελετάται και προσεγγίζεται ένα ευρύ φάσμα αρχιτεκτονικών τυπολογιών και λειτουργικών πρωτοτύπων που τοποθετείται στα μελλοντικά οικιστικά περιβάλλοντα τις Αθήνας, αναδεικνύοντας μια αστική πολυπλοκότητα. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στους πολλαπλούς χρόνους και στις συχνότητες της ίδιας της πόλης, που αμφιταλαντεύεται συνεχώς. Δανείζοντας την φράση του Γουίλιαμ Γκίμπσον « το μέλλον είναι ήδη εδώ μόνο που δεν είναι ομοιόμορφα κατανεμημένο, τα μέλλοντα μπορεί να είναι πολλά και να μην είναι ένα, σε διαφορετικές περιοχές με διαφορετικές ανάγκες και με άλλες κλίμακες», στην πόλη της Αθήνας το μέλλον καταφτάνει αλλά με διαφορετικές ταχύτητες. Έτσι περιοχές δέχονται το μέλλον πιο γρήγορα και άλλες πιο αργά. Στις ελληνικές πόλεις και πιο συγκεκριμένα στην Αθήνα δημιουργείται μια εναλλαγή χωρικών σχέσεων , μετατρέποντας έτσι τους χρόνους σε σφουγγάρια απορρόφησης πληροφοριών και μετατάξεων μέσα στο ίδιο αστικό τοπίο.
Επιχειρείται ένα νέο αρχιτεκτονικό λεξικό στον αστικό ιστό τις Αθήνας με αφετηρία τον τόπο, εμφανίζοντας τις κλίμακες του φαινομένου του μέλλοντος στο παρόν. Η τοπική ουδετερότητα παίζει σημαντικό ρολό στη εξερεύνηση και λειτουργεί ως μέσο . Στόχος είναι ο προσδιορισμός των νέων ρόλων της πόλης του σήμερα και η ανάδειξή τους. Μεταφέροντας τους στο μέλλον, επιχειρείται μια προσπάθεια μετατροπής και μεγέθυνσης, καθώς στο τέλος επανατοποθετούνται στο παρόν τις πόλης, σχηματίζοντας φαντασιακά σενάρια στα όρια τις μυθοπλασίας, αναδεικνύοντας τις ανάγκες του αύριο στο σήμερα.
Παίρνοντας ως αρχή την κλίμακα των λειτουργιών και την επαφή με τους Κεντρική ιδέα: Προτείνεται ο σχεδιασμός τεσσάρων οικιστικών προγραμμάτων – λειτουργιών που προέρχονται από το τυπικό αθηναϊκό μπλοκ (οικοδομικό τετράγωνο):
(α) το κινητό δωμάτιο, (β) η νέα όψη (Παρατηρητήριο), (γ) η γυάλινή στοά, (δ) ο μεταλλικός πύργος.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 678
Τα Μετέωρα αποτελούν από το 1988 Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco. Τόσο γεωλογικά, όσο και πολιτισμικά παρουσιάζουν τεράστιο ενδιαφέρον. Παρόλα αυτά, ένα κομμάτι τους παραμένει άγνωστο για τους πολλούς. Αυτό το κομμάτι αφορά την Οικοδομική των Ασκηταριών, δηλαδή τις τεχνικές και τον εξοπλισμό που ανέπτυξαν οι ασκητές όταν πρωτοήρθαν στα Μετέωρα αλλά και αργότερα. Επομένως, το πρώτο μέρος αυτής της εργασίας έχει ως αντικείμενο την ανάλυση των βασικών οικοδομικών αρχών και την μικρο-ατμόσφαιρα που δημιουργούν στον χώρο. Στο δεύτερο και τελευταίο κομμάτι, παρουσιάζεται η πρόταση δημιουργίας ενός λαξευτού Εργαστηρίου και μιας Ξυλοδομής (με πρόγραμμα προσωρινής διαμονής) στην Δρακοσπηλιά. Στο Εργαστήριο παρέχονται μαθήματα Καλλιγραφίας σε όσους επισκέπτες αναζητούν μια ασυνήθιστη εμπειρία στα Μετέωρα. Ο χώρος είναι ιστορικά συνδεδεμένος με την Καλλιγραφία μιας και απέναντι από την Δρακοσπηλιά ήταν η Ι.Μ. Καλλιγράφων όπου επί σειρά ετών οι μοναχοί καλλιγραφούσαν κείμενα ποικίλου περιεχομένου. Επίσης, στο Εργαστήριο υπάρχει ο χώρος ψηφιοποίησης για τα παλιά κείμενα και βιβλία καθώς και ένας χώρος συλλογής αυτών. Τα ψηφιοποιημένα κείμενα μπορούν να μελετηθούν από ειδικούς ή και να μεταφραστούν σε διάφορες γλώσσες. Άρα το Εργαστήριο απευθύνεται και σε όλους εκείνους τους ερευνητές-μεταφραστές που θα ήθελαν να ασχοληθούν με τα αρχαία αυτά κείμενα. Επάνω από το Εργαστήριο λειτουργεί ο χώρος της Ξυλοδομής, μέσα στην σπηλιά. Πρόκειται για ένα τριώροφο κτίριο που λειτουργεί ως προσωρινή διαμονή για τους μελετητές για όσο εκείνοι το επιθυμούν. Η ιδέα είναι ότι όσο διάστημα εκείνοι προσφέρουν έργο, τους παρέχεται μια πολύ ιδιαίτερη μορφή διαμονής μέσα στην σπηλιά. Τόσο στην Ξυλοδομή όσο και στο Εργαστήριο εφαρμόστηκαν σχεδιαστικές αρχές οι οποίες έχουν την αφετηρία τους σε όσα κατέγραψα στο πρώτο μέρος της εργασίας, ώστε να προκύψουν νέοι χώροι, χωρίς να έχουν θρησκευτικό πρόγραμμα, αλλά απόλυτα συνδεδεμένοι με την μικρο-ατμόσφαιρα των Μετέωρων και τις θεμελιώδεις έννοιές της.
Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 687
Βασικές αρχές της διπλωματικής αυτής εργασίας αποτελούν οι σκέψεις ότι η πόλη έχεις τόσες όψεις όσες και οι παρατηρητές της, η άμεση σχέση της ανθρώπινης επιθυμίας με το φυσικό και το αστικό περιβάλλον και η αναντικατάστατη σχέση του ανθρώπου με τις συσκευές - μηχανές.
Πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποιούμε την περιοχή του Ελληνικού ως παράδειγμα μιας σχεδιαστικής στρατηγικής η οποία περιλαμβάνει την καταγραφή των επιθυμιών όλων των εμπλεκόμενων φορέων της περιοχής και στην αναγωγή των καταγεγραμμένων επιθυμιών σε μηχανές, εργαλεία και εξοπλισμό που θα ήταν ικανά να τις εκπληρώσουν. Επομένως, οι φαντασιώσεις για την περιοχή ερμηνεύονται ως μηχανές επένδυσης/αναψυχής, εκγύμνασης, ανασκαφής, πτήσης, διαμαρτυρίας και εισάγονται στρατηγικά στο Ελληνικό δημιουργώντας μια κατάσταση όπου όλες οι ανταγωνιστικές επιθυμίες συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και προσαρμόζονται. Το σενάριο προϋποθέτει την διατήρηση της περιοχής ως έχει, χωρίς καμία κτιριακή παρέμβαση. Μόνο μηχανές, ελαφριές μεταλλικές κατασκευές και περιοδικές δραστηριότητες θεωρούμε οτι θα ήταν ικανές να εκπροσωπήσουν τις αντικρουόμενες φαντασιώσεις και να ενεργοποιήσουν την περιοχή.
Στους πολιτισμούς του παρελθόντος δημιουργήθηκαν μηχανές όπου έδωσαν τις βάσεις για τις μεταγενέστερες. Είναι λοιπόν αδύνατο να φανταστούμε την σημερινή εποχή χωρίς όλες αυτές τις εφευρέσεις μερικές από τις οποίες δύσκολα θα πίστευε κανείς ότι δημιουργήθηκαν τόσες χιλιάδες χρόνια πριν. Το πρώτο μέρος της διπλωματικής αποτελεί, λοιπόν, μια ιστορική αναφορά των καταγωγικών μηχανών που αποτέλεσαν έμπνευση για την μετέπειτα επιλογή. Το δεύτερο μέρος διερευνά την ιστορία, τα γεγονότα και γενικές πληροφορίες του Ελληνικού. Το τρίτο μέρος αφορά την στρατηγική τοποθέτησης των μηχανών, των συμπληρωματικών κατασκευών και των εργαλείων όπως επίσης και τον τρόπο λειτουργίας του θεματικού πάρκου που προτείνεται.
Επιβλέπων: Τζιρτζιλάκης Γιώργος
Αριθμός Αναφοράς: 675
Η ιδέα του σχεδιασμού ενός κέντρου συναντήσεων και εργασίας για τις τέχνες (ζωγραφική, γλυπτική, αρχιτεκτονική, μουσική, ποίηση), τη σκέψη, δηλαδή, το διάλογο και τις πρακτικές της έκφρασης, μας ενδιαφέρει. Συγκροτεί το περιεχόμενο αυτής της ερευνητικής σχεδιαστικής επιλογής. Η έρευνα, οι συλλογικές διερευνήσεις και διαθέσεις νοήματος σε ένα ιδεώδες απομονωμένο από τις συμβάσεις της καθημερινότητας χώρο περιορισμένης διαμονής αλλά και, ενίοτε, χώρο συγκέντρωσης μεγαλύτερων ομάδων για συνέδρια, σεμινάρια και εκθέσεις των αποτελεσμάτων, πρόκειται να συγκροτήσουν το λειτουργικό και αισθητικό υπόβαθρο της αρχιτεκτονικής σύνθεσης. Στο τοπίο της λίμνης Κάρλα, τοπίο ερημικό και ελεύθερο για στοχαστικές δραστηριότητες που, επιπροσθέτως, θα ενισχύονται από τις τεχνικές και συνθετικές επιλογές υποβάθρου, την ενεργειακή και λειτουργική αυτονομία (διατροφή, διαμονή, γενική περιβαλλοντική ισορροπία) των κτιρίων, θα επιχειρήσουμε να σχεδιάσουμε-αποδείξουμε τη σχέση μιας ανθρωπογενούς ισόρροπης επέμβασης.
Επιβλέπων: Στυλίδης Ιορδάνης
Αριθμός Αναφοράς: 698
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα.
Κάθε φυσικό αντικείμενο, συμπεριλαμβανομένης της ανθρώπινης ύπαρξης, υπόκειται σε φθορά. Ωστόσο, μέσα από τη μνήμη, παραμένει ένα ίχνος από πράγματα που έχουν περάσει. Στο εσωτερικό του δομημένου περιβάλλοντος, η αρχιτεκτονική λέγεται ότι λειτουργεί ως μνημονική συσκευή.
Όπως δήλωσε ο αρχιτέκτονας και θεωρητικός Bernard Tschumi, τα κτήρια στέκονται σα σιωπηλοί μάρτυρες σε ανθρώπινα γεγονότα. Ενώ η αρχιτεκτονική μπορεί να αντιπροσωπεύει μια εξωτερίκευση των ανθρώπινων ενεργειών και της ταυτότητάς τους, τα κτίρια μπορούν να κατεδαφιστούν κάποια μέρα.Αν δεχτούμε ότι ακόμη και το δομημένο περιβάλλον μειώνεται, τότε τι είναι αυτό που απομένει, από τις ανθρώπινες ενέργειες, σε αυτόν τον κόσμο;
Το ερώτημα της Διπλωματικής Εργασίας είναι πώς το αποτύπωμα των κατοίκων μιας πόλης μπορεί να διατηρηθεί στον αστικό ιστό, όταν η ίδια αποτελεί ένα χωρικό παλίμψηστο;
Στο πρώτο μέρος παρουσιάζονται χάρτες στους οποίους έχουν καταγραφεί όσες περισσότερες πληροφορίες βρέθηκαν (ιστορικές και τωρινές για τα κτήρια, τους ανθρώπους και το ευρύτερο περιβάλλον). Στο δεύτερο μέρος δημιουργήθηκε ένα app του οποίου η χρήση αναδεικνύει τις πληροφορίες και τις λεπτομέρειες που καταγράφηκαν στον πρώτο μέρος, ενώ παράλληλα δημιουργεί μία διαδραστική διαδρομή μέσα στη γειτονιά του Μεταξουργείου.
Ο στόχος αυτής της Διπλωματικής είναι η καταγραφή της Μνήμης της Πόλης από έναν expert citizen και η καταγραφή διαδρομών/ αφηγήσεων.Είναι η δημιουργία μιας εμπειρίας στον αστικό ιστό της Αθήνας και η διατήρηση της ιστορίας της γειτονιάς του Μεταξουργείου. Είναι ένας νέος τρόπος να παρατηρούμε την πόλη.
Επιβλέπουσα: Γιαννίση Φοίβη
Αριθμός Αναφοράς: 695
Η παρούσα διπλωματική εργασία παρουσιάζει μια πιθανή προσέγγιση σχεδιασμού ενός πάρκου που αφορά το παραλίμνιο μέτωπο της πόλης των Ιωαννίνων και ειδικότερα το τμήμα στο οποίο στεγάζονται οι ναυτικές αθλητικές εγκαταστάσεις (κωπηλατικός όμιλος Ιωαννίνων). Η πρόταση βασίζεται σε πραγματικά δεδομένα και στοιχεία και δίνει λύση σε υπαρκτά πρόβληματα που αντιμετωπίζει ο Ναυτικός Όμιλος αλλά και η πόλη των Ιωαννίνων. Η εργασία εξελίσσεται με βάση δυο κινήσεις. Η πρώτη αφορά την κίνηση παράλληλα προς τo παραλίμνιο μέτωπο και η δεύτερη την κίνηση προς αυτό.
Πιο συγκεκριμένα, το ναυτικό πάρκο, και συνεπώς οι αθλητικές εγκαταστάσεις κωπηλασίας, απλώνεται μπροστά από τη μοναδική προσβάσιμη όχθη της λίμνης, το οποίο όμως είναι αποκομμένο από την υφιαστάμενη παραλίμνια ποδηλατκή περιπατητική διαδρομή. Γίνεται λοιπόν μια προσπάθεια επανασχεδιασμού του ναυτικού πάρκου Ιωαννίνων, έτσι ώστε να αποτελεί το ναυτικό αθλητικό κέντρο της πόλης αλλά και το σήμα κατατεθέν για μια περιμετρική πορεία της Παμβώτιδας. Ο σχεδιασμός του πάρκου αναπτύχθηκε σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αφορά το επίπεδο του πάρκου και το δεύτερο έχει να κάνει με τη παραλίμνια διαδρομή, συνδέοντας τα αντίστοιχα με την κίνηση προς τη λίμνη και τη κίνηση παράλληλα προς αυτή. Ουσιαστικά, το πάρκο αποκτά ένα δημόσιο χαρακτήρα που μπορεί να φιλοξενήσει τους κατοίκους της πόλης, τους αθλητές του ομίλου, τους επισκέπτες, τους θεατές, αλλά και μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Σε συνδιασμό με την κατασκευή της ανυψωμένης από την στάθμη της λίμνης ποδηλατικής - περιπατητικής διαδρομής, που κυματίζει ανάμεσα από το φυσικό τοπίο και τις κωπηλατικές εγκαταστάσεις, το πάρκο γίνεται προσβάσιμο τώρα και από την παραλίμνια ζώνη. Η κίνηση αυτή ενεργοποιεί την συνεχόμενη περιμετρική πορεία πεζών και ποδηλάτων γύρω από τη λίμνη, η οποία απουσίαζε εώς τώρα. Ακόμα συμβάλλει στην ομαλή διεξαγωγή του αθλήματος της κωπηλασίας, το οποίο χρειάζεται την άμεση πρόσβαση στη λίμνη.
Στην πορεία από τη πόλη προς τη λίμνη αλλά και σε σημεία της περιπατιτηκής- ποδηλατικής διαδρομής συναντώνται οι κτιριακές εγκαταστάσεις, που στεγάζουν το βαρύ κτιριολογικό πρόγραμμα του ομίλου και τις σχετικές χρήσεις. Οι κτιριακές δομές ξεπροβάλλουν από το έδαφος και δημιουργούν συνθήκες εκατέρωθεν που συμβάλλουν στη λειτουργία του ναυτικού πάρκου.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 692
Στην παρούσα διπλωματική εργασία παρουσιάζεται η πρόταση μας για τη δημιουργία ενός Μουσείου για τον Αρχαίο Νείλο στην Αίγυπτο, με στόχο να αναδείξει τη σημασία του ποταμού για τον αιγυπτιακό πολιτισμό και τον ρόλο που διαδραμάτισε στην καθημερινή ζωή και τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Για τους αρχαίους Αιγύπτιους η σημασία αυτή έχει αποκρυσταλλωθεί μέσα από τους μύθους, τις παραδόσεις και τη θρησκεία τους, με αποκορύφωση τη θεοποίηση του ίδιου του ποταμού.
Το όνομα Νείλος προέρχεται από τα ελληνικά και όπως αναφέρεται στη θεογονία του Ησίοδου ήταν θεότητα, ένας από τους Ποταμούς, γιους του Ωκεανού και της Θέτιδος. Η λέξη «μουσείο» είναι επίσης ελληνική και αναφέρεται σε ιερούς χώρους αφιερωμένους στις Μούσες, στις εννέα θεότητες, προστάτιδες των Τεχνών. Ένα μουσείο λοιπόν για τον αρχαίο Νείλο οφείλουμε να το λάβουμε ως ένα άλλο «Ιερό», αφιερωμένο στο νερό και τον πολιτισμό που εκείνο γέννησε.
Το κτίριο είναι τοποθετημένο στα παράλια του Νείλου, ανάμεσα στις πόλεις Λούξορ και Ασουάν και συγκεκριμένα δώδεκα χιλιόμετρα βόρεια της πόλης Έντφου. Η περιοχή αυτή φιλοξενεί πλήθος αρχαίων μνημείων μέσα στον ποταμό, γεγονός που επηρέασε και την συνθετική σύλληψη του κτιρίου. Δεδομένου ότι πρόκειται για ένα μουσείο αφιερωμένο στον ποταμό Νείλο, το ίδιο το στοιχείο του νερού αποτέλεσε την βάση της συνθετικής ιδέας και το ποτάμι μαζί με τα αρδευτικά κανάλια σχημάτισαν τα όρια του μουσείου. Χαρακτηριστικό στοιχείο του κτιρίου αποτελούν οι παράλληλοι πέτρινοι τοίχοι αλλά και οι δύο κυκλικές λίμνες που έρχονται να σπάσουν αυτήν την γραμμικότητα δημιουργώντας δύο πυρήνες στον εξωτερικό χώρο του μουσείου. Τα συνθετικά αυτά στοιχεία σε συνδυασμό με τις διάσπαρτες κολόνες που αναδύονται από το νερό επιχειρούν να ταξιδέψουν τον επισκέπτη στο παρελθόν, όταν ο Νείλος πλημμύριζε και κάλυπτε την έρημο.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 685