Οι εγκαταλελειμμένοι οικισμοί στην Ελλάδα αποτελούν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας της. Οι πόλεμοι, η φτώχεια, η μετανάστευση και η γενικότερη αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών της εκάστοτε εποχής, συντέλεσαν τα μέγιστα στο να εγκαταλειφθούν διάφοροι οικισμοί και οι κάτοικοί τους να μεταναστεύσουν, κάποιες φορες σε κοντινά και άλλες σε μακρινά μέρη. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί ο οικισμός του Παλαιού Πλατάνου Αλμυρού ο οποίος βρίσκεται νότια της πολης του Βόλου. Η πρώτη εγκατάσταση κατοίκων στην περιοχή έγινε περίπου το 1500, όπου η μετακίνηση από τις παραθαλασσιες περιοχες στα ενδοτερα, κατέστη επιτακτική, προκειμένου να προστατευτούν από τις επιδρομές πειρατών στα παράλια του Αλμυρού. Στόχος της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η μελέτη ανάδειξης του οικισμού και αναβίωσης της ιστορίας του, μέσα από τη δημιουργία ενός κέντρου πολιτισμού, το οποίο θα λειτουργεί ως ένας ζωντανός οργανισμός και κοινωνικός πυκνωτής μέσα στον εγκαταλελειμμένο πλέον οικισμό. Μέσα από το εγχείρημα, οι επισκέπτες αλληλεπιδρούν με τους ντόπιους, καθώς οι εκδηλώσεις και οι λειτουργίες του project έχουν ως στόχο να προκαλέσουν την ενεργητική συμμετοχή των επισκεπτών σε διαδικασίες παραγωγής τροφίμων και εργαστήρια καλλιέργειας και ταυτόχρονα να δώσουν τη δυνατότητα στους πρώτους να προωθήσουν τα προϊόντα τους. Ο σχεδιασμός έγινε με σεβασμό στην παλία ρυμοτομία του χωριού και τις χαράξεις των δρόμων και εντάσσεται πλήρως στο περιβάλλον του αναφορικά με τα ύψη και τα υλικά κατασκευής, αποφεύγοντας να αποτελέσει ξένο σώμα, σε ένα ήδη υπάρχον δίκτυο δρόμων και οικοδομικών τετραγώνων. Αποτελείται από ένα συγκρότημα πέντε κτιρίων που παρέχουν ξεχωριστές λειτουργίες, ωστόσο οι διαδικασίες που εμπλέκονται σε αυτά τα κανουν να αλληλοσυμπληρώνονται. Η διάταξή τους ακολουθεί τις χαράξεις του εδάφους στο οικόπεδο. To project αναγεννά τον οικισμό και υπενθιμίζει την σημαντική ιστορία που κρύβεται εκεί.
Επιβλέποντες: Τροβά Βάσω, Micocci Fabiano
Αριθμός Αναφοράς: 809
Η παρούσα μελέτη αφορά το ιστορικό κέντρο της πόλης της Λάρισας, το λόφο του Φρουρίου, την περιοχή που δεσπόζει στο βόρειο - κεντρικό τμήμα της πόλης και περικλείεται από τις οδούς Γεωργιάδου, Δήμητρας, Βενιζέλου και δυτικά από τον Πηνειό ποταμό. Η ανίχνευση και καταγραφή του παρελθόντος του Φρουρίου, η αποτύπωση της υφιστάμενης κατάστασης και ο εντοπισμός των προβληματικών σημείων αποτέλεσαν τις βασικές αρχές σχεδιασμού. Σκοπό της μελέτης μας αποτέλεσε η ανάκτηση της ταυτότητας της περιοχής και η μετατροπή της σε τόπο πολιτιστικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων μέσω μιας πρότασης ανάπλασης στο ψηλότερο τμήμα του λόφου, το οικόπεδο που περικλείει το Μπεζεστένι, καθώς και η επαναλειτουργία αυτού του ιστορικού μνημείου. Το πρόγραμμα ανάπλασης επιδιώκει να προσδώσει στην πόλη ένα χώρο πολιτιστικής δραστηριότητας που έχει σχέση με την πολιτιστική κληρονομία του λόφου, ενώ παράλληλα να λειτουργήσει και ως ένα καθημερινό σημείο συνάντησης, δημιουργώντας ένα ζωτικό πυρήνα στην περιοχή.
Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 840
Θέμα της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η μελέτη νέου κτιρίου για τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας (σταθμός Λαρίσης). Βασικό λόγο για την επιλογή του θέματος αποτέλεσε η διαπίστωση της αναγκαιότητας ενός τέτοιου τύπου κτιρίου στην πόλη , ικανού να αποτελέσει την κύρια πύλη των ταξιδιωτών του σιδηροδρόμου. Επιπλέον, η μελέτη κτιρίου μεγάλης κλίμακας σε συνδυασμό με την παράμετρο του σχεδιασμού δημόσιου κτιρίου μέσα σε πυκνοδομημένο αστικό ιστό, αποτέλεσαν επίσης αποφασιστικές προκλήσεις της μελέτης.
Η ίδια η λειτουργία του σιδηροδρομικού σταθμού εμπεριέχει, εκτός από την ίδια τη συνθήκη της μεταφοράς και μετακίνησης πλήθους ανθρώπων, και μια ποιητική -και κατ’ επέκταση γοητευτική έκφανση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Είναι σημείο συνάντησης και αποχωρισμού, αρχής και τέλους εμπειριών, σημείο αναφοράς της δημόσιας ζωής, αλλά και τοπόσημο για κάθε πόλη που βρίσκεται. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι πλήθος ταινιών, λογοτεχνικών κειμένων και άλλων εικαστικών δημιουργημάτων έχουν πραγματοποιηθεί με άμεση ή έμμεση αναφορά στον σιδηρόδρομο γενικά, αλλά και τους ίδιους τους σιδηροδρομικούς σταθμούς ειδικότερα.
Βασικό ζητούμενο της μελέτης (α) αποτελεί η ικανοποίηση των αυξημένων και πολύπλοκων λειτουργικών αναγκών μιας τέτοιας χρήσης, με ταυτόχρονη εύρεση της βέλτιστης αρχιτεκτονικής επίλυσης. Η χωροθέτηση του κτιρίου σε ένα νευραλγικό σημείο της Αθήνας, και η επαφή του με τον ιστορικό πυρήνα της πόλης, θέτει ένα δεύτερο ζητούμενο, αυτό της φιλοξενίας μέσα του μιας σειράς αστικών λειτουργιών (β). Στόχος του παραπάνω είναι η δημιουργία ενός σταθμού τέτοιου, που να αποτελεί όχι μόνο αυτόνομο σημείο αναφοράς, αλλά και κομμάτι της πόλης που το περιβάλει. Επιπλέον, και μέσα από το σχεδιασμό, γίνεται προσπάθεια να επαναπροσδιοριστεί ο χαρακτήρας μιας υποβαθμισμένης περιοχής της Αθήνας. Διαμορφώνεται έτσι και το τρίτο ζητούμενο, η ανάγκη προσέγγισης της μελέτης ως αστικού σχεδιασμού (γ), παίρνοντας αφορμές από την πόλη, ώστε να διαμορφώσει την κτιριακή δομή, και να επιστρέψει το νέο δομικό σύνολο και πάλι στην πόλη.
Επιβλέπουσα: Βυζοβίτη Σοφία
Αριθμός Αναφοράς: 811
Πλήρως επηρεασμένοι από το περιβαλλοντικό ζήτημα, την κοινωνικο-οικονομική κρίση που βιώνουμε, τις θεωρίες όπως αυτές της Αποανάπτυξης και της περμακουλτούρας αλλά και του τρόπον και το περιβάλλον μέσα στο οποίο οι ίδιοι έχουμε μεγαλώσει και εξελιχθεί, προτείνουμε τη δημιουργία μιας συνθήκης επανακατοίκησης ενός εγκαταλελειμένου χωριού στο Όρος Πάικο, την Κρώμνη.
Το project Κρώμνη είναι μία δομή που θα λειτουργεί ως παρακαταθήκη και μέσο διάδοσης μιας χαμένης προφορικής γνώσης που από κεκτημένη ταχύτητα προς τον δρόμο της ανάπτυξης χαρακτηρίστηκε παρωχημένη και ξεχάστηκε. Μια γνώση όμως που θεωρούμε ότι μπορεί να λειτουργήσει πολύ ευεργετικά για ζητήματα παραγωγής αλλά και για το ευρύτερο περιβαλλοντικό πρόβλημα. Η Κρώμνη θα είναι μια μικρή κοινότητα, κομμάτι του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, που μέσα από την συνεργασία και την συμβίωση των μελών τις, στα πλαίσια ενός συνεταιρισμού που θα λειτουργεί αντι-ωφελιμιστικά στα πρότυπα της περμακουλτούρας, θα αξιοποιεί πλήρως το τι της προσφέρει ο τόπος προς την δημιουργία αγαθών με στόχο την σχετική αυτάρκεια. Η δομή, παρόλα αυτά, δεν θα έχει εσωστρεφή χαρακτήρα, αντίθετα, θα είναι ανοιχτή σε επισκέπτες, που ενδιαφέρονται να κατανοήσουν τη θεωρητική βάση αυτής της προσπάθειας, και σε νέες ιδέες και προτάσεις γενικότερα. Μια αυτοδιαχειριζόμενη ομάδα, που θα ορίζει η ίδια τους κανόνες και τις αρχές αυτής της συμβίωσης, αλλά και της σχέσης με το οικοσύστημα της περιοχής.
Το εγχείρημα της Κρώμνης είναι ένα project που προτείνει κάποιες λύσεις και δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για έρευνα και προσπάθεια να δομηθεί κάτι καινούριο, στηριζόμενο στη δύναμη των παραδοσιακών πρακτικών. Μια κοινωνική δομή ατόμων που θα λειτουργεί συλλογικά. Με μια οικονομική διαχείριση που δεν θα στοχεύει στο άμεσο και ατομικό κέρδος. Αντίθετα, στόχος θα είναι μία ποιότητα ζωής που δεν θα υστερεί σε κάτι, αλλά θα δημιουργεί πρόσφορο έδαφος σε κάθε μέλος, και σε κάθε μελλοντικό μέλος της κοινότητας να δημιουργήσει την δική του γη της επαγγελίας.
Επιβλέποντες: Γιαννίση Φοίβη, Λυκουριώτη Ίρις
Αριθμός Αναφοράς: 817
Οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις χωροθετούνται συχνά σε κεντροβαρικές θέσεις σε σχέση με τον αστικό ιστό. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό των πρώην βιομηχανικών θυλάκων στο εσωτερικό των πόλεων και την αναπόφευκτη δημιουργία αστικών κενών. Πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν οτι εξαιτίας του αυξανόμενου ανταγωνισμού μεταξύ των πόλεων αλλά και του φαινομένου της παγκοσμιοποίησης πολλές πόλεις, παγκοσμίως αναδιοργανώνουν και ανασκευάζουν την εικόνα τους, καθιστώντας αυτές πιο ελκυστικές ώστε να προσεγγίσουν τουρίστες, συνέδρια,αθλητικά γεγονότα, επενδυτές κ.τ.λ. Αυτό επιτυγχάνεται μέσω της ενίσχυσης της πολιτιστικής/ιστορικής ταυτότητας μιας πόλης, αξιοποιώντας ταυτόχρονα και το κτιριακό της απόθεμα. Με αυτή την λογική στην παρούσα διπλωματική ένα κτίριο της βιομηχανικής και ιστορικής κληρονομιάς της πολής του Αγρινίου, η καπναποθήκη Πάπαστρατου μετατρέπεται σε ξενοδοχείο και συνεδριακό κέντρο.
Επιβλέπων: Αδαμάκης Kώστας
Αριθμός Αναφοράς: 794
Πρόσφυγας ονομάζεται κάθε άνθρωπος που φεύγει χωρίς την θέληση του από το κράτος του οποίου είναι πολίτης, εξαιτίας δικαιολογημένου φόβου ότι θα υποστεί διωγμούς λόγω της θρησκείας ή του πολέμου. Ένας πολίτης δηλαδή δίχως πατρίδα που ψάχνει απελπισμένα μια στέγη να προστατευθεί, μια χώρα που θα τον αγκαλιάσει και θα νιώσει ξανά ασφαλής. Αυτόν τον εφιάλτη ζούσαν και όλοι οι Έλληνες προσφυγές που διώχθηκαν από τα μέρη τους στις αρχές του 20ουαιώνα. Περίπου 1.5 εκατομμύριο Έλληνες από τον Πόντο, την Μικρά Ασία και άλλες περιοχές άφησαν την περιουσία τους πίσω και ήρθαν στην Ελλάδα υπό άθλιες συνθήκες. Σχεδόν 100 χρονιά μετρά με το ελληνικό κράτος να αναβιώνει και πάλι παρόμοιες καταστάσεις γεννιέται η ανάγκη να αποδοθεί ένας φόρος τιμής σε αυτούς τους ανθρώπους που αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο της κοινωνίας και του πολιτισμού της σημερινής Ελλάδας. Έτσι ο στόχος αυτής της διπλωματικής είναι η δημιουργία ενός μουσείου που θα εμπεριέχει όλο αυτόν τον πολιτισμό που έφεραν μαζί τους οι προσφυγές. Η τοποθεσία που επιλέχθηκε βρίσκεται στο ανατολικό μέτωπο της Ν. παράλιας της Θεσσαλονίκης δίπλα στο μέγαρο μουσικής. Καθώς αποτελεί συνέχεια την αστικής ανάπλασης της Ν. Παραλίας τέθηκε ως στόχος να διατηρηθεί όσο το δυνατό περισσότερο το φυσικό τοπίο και οποιαδήποτε παρέμβαση να μην διαταράσσει την ισορροπία μεταξύ του υδάτινου στοιχείου και των χωρών πρασίνου . Η πρόταση αποτελείται από ένα επικλινές δάπεδο που φιλοξενεί στο κάτω μέρος του τις εγκαταστάσεις του μουσείου με μικρούς όγκους να ξεπερνούν την επιφάνεια του ενώ το υπόλοιπο κομμάτι χρησιμοποιείται ως μια μεγάλη πράσινη πλατεία. Οι θέσεις στάθμευσης που αποτελούν και την κύρια χρήση στην υπάρχουσα κατάσταση του οικοπέδου επανασχεδιάστηκαν και τοποθετήθηκαν στις πίσω πλευρές του πάρκου ώστε να βοηθούν στην αποσυμφόρηση των κεντρικών οδών της περιοχής αλλά χωρίς να εισβάλουν στη σχέση που δημιουργείται μεταξύ του επισκέπτη του υδάτινου στοιχείου της υπαίθριας ανάπτυξης και τέλος της μνήμης.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 832
Ο Αγροτουρισμός ανήκει στις ειδικές και εναλλακτικές μορφές τουρισμού, οι οποίες είναι μορφές δραστήριων ταξιδιών εμπειριών, μέσα από τα οποία προωθούνται τουριστικές πολιτικές πιο φιλικές προς το περιβάλλον, τις κοινωνικές και πολιτιστικές παραδόσεις και την τοπική κοινωνία του εκάστοτε προορισμού και αμβλύνεται η εποχικότητα που είναι βασικό πρόβλημα του Ελληνικού τουρισμού. Ο Αγροτουρισμός είναι η ήπια μορφή τουρισμού που σχετίζεται με το αγροτικό περιβάλλον καθώς ο επισκέπτης διαμένει συνήθως σε καταλύματα εντός αγροτικού χώρου, παρατηρεί ή / και συμμετέχει στις αγροτικές εργασίες και καταναλώνει τα τοπικά προϊόντα της περιοχής. Οι δράσεις του αγροτουρισμού έχουν όχι μόνο οικολογική αλλά και κοινωνική διάσταση καθώς προωθούν την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της αγροτικής οικογένειας αλλά και ολόκληρων περιοχών της υπαίθρου, που δύσκολα θα μπορούσαν να αναπτυχθούν οικονομικά με διαφορετικό τρόπο. Τα τελευταία χρόνια ο αγροτουρισμός στην ύπαιθρο εμφανίζει μεγάλη ανάπτυξη σε ευρωπαϊκό ,διεθνές και ελλαδικό επίπεδο. Ο αγροτουρισμός γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη για δυο βασικούς λόγους . Λόγω της ανάγκης των κάτοικων της πόλης να έρθουν σε επαφή με τη φύση και λόγω της ανάγκης των αγροτών να βρουν τρόπους να αυξήσουν το εισόδημα τους. Σκοπός της διπλωματικής εργασίας είναι να η επαναφορά του οίνου και των παραγώγων του στη Μεσσηνία που λόγω πολιτικών συνθηκών τα είχαν ξεριζώσει και να φέρει σε επαφή τους ανθρώπους με τη φύση. Μέσω της μονάδας θα εξελιχθεί η κοινωνική ζωή της πόλης και θα αναβαθμιστεί η πολιτιστική ζώνη της Καλαμάτας. Άτομα από τον κόσμο τα οποία ενδιαφέρονται να μάθουν ή και να εξελίξουν τις γνώσεις τους γύρω από την οινοπαραγωγή θα έχουν ένα σημείο συνάντησης. Επιπλέον, η επιχείρηση αυτή θα παράγει δικό της κρασί με δικιά του ετικέτα αυξάνοντας τα έσοδα της επιχείρησης αφού το κέρδος της δε θα εξαρτάται αποκλειστικά από τη διαμονή στα δωμάτια. Θα δημιουργηθεί μια αμφίδρομη σχέση μεταξύ κρασιού και ξενοδοχείου.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 839
Αντικείμενο της παρούσας διπλωματικής, είναι η εκπόνηση μίας πρότασης ανάπλασης του οικοπέδου της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης (Δ.Ε.Θ.).
Κύρια κατευθυντήριος γραμμή της πρότασης μας, είναι η διατήρηση στο ακέραιο του συνόλου των λειτουργιών και δραστηριοτήτων του Εκθεσιακού Κέντρου και παράλληλα η δημιουργία ενός Μητροπολιτικού πάρκου, που θα αποδοθεί για ελεύθερη χρήση στους πολίτες.
Ο μεγάλος όγκος του έργου, η πολυπλοκότητά του, καθώς και η τεράστια σημασία του για την πόλη της Θεσσαλονίκης, αποτέλεσαν για μας πρόκληση, για την δημιουργία ενός σχεδίου στο οποίο να κυριαρχεί το πράσινο, ελαχιστοποιώντας κατά το δυνατόν τους δομημένους χώρους. Ακόμα, καταβλήθηκε προσπάθεια ώστε το σύνολο του κτισμένου και μη περιβάλλοντος να αποτελεί ένα ολοκληρωμένο αρχιτεκτονικό σύνολο, μέσα στο οποίο τέμνονται καθημερινά οι χρήσεις και οι παρουσίες των ανθρώπων, καθώς οι δραστηριότητες που πραγματοποιούνται μέσα στους χώρους του, συλλογικούς ή πιο ιδιωτικούς, οικονομίας, συνδιαλλαγής, εργασίας, ψυχαγωγίας, αφορούν όλους τους κατοίκους της πόλης.
Από τον εκθεσιακό χώρο, στον χώρο πρασίνου, από την κατοικία, στην ανοιχτή πλατεία, στη δυνατότητα για απρόβλεπτες συναντήσεις, κοινωνική και επαγγελματική ώσμωση. Έτσι, η ζωή μέσα στα κτίρια και γύρω τους παίρνει έναν χαρακτήρα πολυσύνθετο και πολύπλευρο.
Μια πρόταση σύνθετη που έχει ως επιδίωξη να μετασχηματίσει τη σχέση ατομικό-συλλογικό, ιδιωτικό-δημόσιο, ενισχύοντας την κοινωνικοποίηση και τη συνύπαρξη.
Επιβλέπων: Στυλίδης Ιορδάνης
Αριθμός Αναφοράς: 826