Η παρούσα διπλωματική εργασία επαναδιαπραγματεύεται τον τρόπο ζωής στο σύγχρονο διαμέρισμα. Οι διαρκώς καινούργιες ανάγκες από τους ολοένα και περισσότερο απαιτητικούς χρήστες τους καθώς και την εξέλιξη των τεχνολογιών που επαναπροσδιορίζουν κατοίκηση. Όμως η επιβολή ενός ξαφνικού εγκλεισμού έρχεται να συμβάλει στην αποστασιοποίηση του ανθρώπου από το κοινωνικό του περιβάλλον και τη πόλη που κατοικούμε. Η εμπειρία του χώρου μετατρέπεται σε ασφυκτική ή ακόμα και αντιπαραγωγική μιας και θα πρέπει να εργαστούμε από εκεί. Η διερεύνηση μέσω των επεμβάσεων-κατασκευών από την μικρή κλίμακα (αντικείμενα–επίπλωση) στην πιο μεγάλη κλίμακα (δομικά στοιχεία) πραγματοποιείται με σημείο αναφοράς το διαμερίσματος μου. Η ιδέα ενός διαμερίσματος μέσα στο ίδιο το διαμέρισμα δημιουργεί την συνδιάλεξη του “μέσα” με του ’’έξω‘’ στο ίδιο το διαμέρισμα βοηθώντας την εργασία, την χαλάρωση, την εκτόνωση των δραστηριοτήτων και τους νέους τρόπους φιλοξενίας. Κατακερματίζοντας τα στοιχεία πλήρωσης εκτός του φέροντα οργανισμού και διαχωρίζοντας τον ελεύθερο χρόνο από τον παραγωγικό αλλά και αφήνοντας το ενδεχόμενο ανοιχτό στο χρήστη που είναι συνεχώς συνδεδεμένος με την κατοικία να αποσυνδεθεί από αυτήν, μεταλλάσσοντας τα έπιπλα. Προκύπτει ένας πολυεπίπεδος χώρος που είναι ελεύθερος να αναπτυχθεί ικανοποιώντας τις ανάγκες του χρήστη. Στο πλαίσιο της ανάλυσης που προηγήθηκε προτείνετε προκατασκευασμένο κέλυφος (κάψουλα) που ενσωματώνει τις χρήσεις της κουζίνας και χώρου υγιεινής ώστε να απελευθερώσει δίοδούς για την ροή των κινήσεων των επίπλων, διαχωρίζοντας το διαμέρισμα από το πλήρως ιδιωτικό σε ιδιωτικό- δημόσιο. Βασικό εργαλείο για την παραγωγή χώρου αποτελεί η βιωματική παρατήρηση των πιθανών θέσεων των αντικειμένων, ενσωμάτωσης και οικειοποίησης των επίπλων 1-1 και κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα πάρουν την τελική μορφή τους. Ίσως ο “απροσδιόριστος χώρος” που ο GeorgesPerecδεν μπορούσε να αντιληφθεί και τον ονόμαζε ως άχρηστο_ α-λειτουργικό χώρο. Συμβάλλοντας (και) τον προβληματισμό του, δίνονται επιλύσεις για μια πιο διευρυμένη ποιοτική ζωή μέσα στον σύγχρονο αθηναϊκό διαμέρισμα.

Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος

Αριθμός Αναφοράς: 845

 Ο “Θαυμαστός Καινούριος Κόσμος” (“Brave New World”) είναι ένα δυστοπικό μυθιστόρημα που ο Huxley έγραψε το 1931 και δημοσίευσε στο 1932. Περιγράφει κατά κύριο λόγο ένα φουτουριστικό Παγκόσμιο Κράτος του οποίου οι πολίτες είναι περιβαλλοντικά σχεδιασμένοι  και καταταγμένοι σε μία κοινωνική ιεραρχία βασιζόμενη στη νοημοσύνη. Σε αντίθεση με τα δημοφιλή αισιόδοξα ουτοπικά μυθιστορήματα της εποχής, προσπάθησε να προσφέρει μία τρομακτική ματιά στα οράματα για το μέλλον. Αναφέρθηκε στο περιεχόμενο του βιβλίου ως “αρνητική ουτοπία”, το οποίο πραγματεύεται θέματα όπως η εταιρική τυρρανία, ο προκαθορισμός της κοινωνικής συμπεριφοράς αλλά και η χειραγώγηση. 

 Με βάση τα παραπάνω δίνεται πάτημα για περαιτέρω ανάλυση όσον αφορά στην οργάνωση μίας τέτοιας κοινωνίας, τους χώρους που παράγει αλλά και πώς αυτοί φιλοξενούν το μερίδιο των ανθρώπων που την απαρτίζουν. Έτσι λοιπόν προέκυψε ένα σενάριο κατά το οποίο αναπαριστούνται οι χώροι αυτού του κόσμου, όπως αυτοί οφείλουν να εξυπηρετούν το κάθε μέλος της κοινωνίας ξεχωριστά, τα σημεία ενσωμάτωσης και αποκλεισμού σύμφωνα με τις οργανωμένες κοινωνικές κάστες αλλά και οι διαδικασίες που ορίζουν την αρχή και το τέλος της ζωής. Πώς θα λειτουργούσε μία κοινωνία ως αποτέλεσμα αναπτυγμένης γενετικής μηχανικής; Ποια είναι τα όργανα που συντάσσουν το μηχανισμό παραγωγής ζωής και ποιος ο συμβολικός και κυριολεκτικός χαρακτήρας τους; Τέλος, ποια η θέση του ανώτερου κοινωνικά ατόμου και πώς  αποφασίζει να δράσει όταν το σύστημα που τον ευνοεί βιολογικά και πολιτικά κινδυνεύει να καταρρεύσει;

Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος

Αριθμός Αναφοράς: 797

 Το οικόπεδο της διπλωματικής εργασίας τοποθετείται στην πόλη Tampere της Φινλανδίας και συγκεκριμένα στην περιοχή Kaleva. To παλιό Domus του οικοπέδου αποτελείται από ένα συγκρότημα πέντε κτιρίων τα οποία κατασκευάστηκαν την περίοδο του 1959-1965 για να λειτουργήσουν ως φοιτητικές εστίες. Η τοποθεσία του οικοπέδου είναι ιδανική για φοιτητικά διαμερίσματα, διότι βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το πανεπιστήμιο του Tampere και 90 μέτρα από την κεντρική οδό Sammonkatu, όπου βρίσκονται οι βασικές υπηρεσίες τις περιοχής. Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η ανακατασκευή αυτών των κτιρίων για την αύξηση άνεσης διαβίωσης των φοιτητών, διατηρώντας όμως σε μεγάλο βαθμό τα κελύφη των κτιρίων που υπάρχουν ήδη στο οικόπεδο. Το πρόγραμμα, το οποίο βασίστηκε εν μέρη στα στοιχεία του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού που διεξάγει το ίδρυμα φοιτητικών διαμερισμάτων του Tampere, έχει ως στόχο την ανάπτυξη του οικοπέδου έτσι ώστε να δημιουργηθούν περισσότερες λειτουργίες για να υπάρξει μία αίσθηση κοινότητας και να διευκολυνθεί η καθημερινή ζωή των φοιτητών. Εξίσου σημαντική προϋπόθεση στο σχεδιασμό του κελύφους, ήταν η διατήρηση των πολιτιστικών αξιών της περιοχής, εφόσον το οικόπεδο βρίσκεται στο όριο περιοχής με ιστορική σημασία και να δημιουργηθεί μία σύνδεση μεταξύ του παλιού και του νέου Domus. Η νέα αρχιτεκτονική πρόταση έρχεται να σεβαστεί τις ήδη υπάρχουσες υποδομές και να τις εκμεταλλευτεί όσο καλύτερα γίνεται για να δημιουργηθούν περισσότεροι κοινόχρηστοι χώροι, ενισχύοντας έτσι τις σχέσεις μεταξύ φοιτητών και αυξάνοντας τις δραστηριότητες εντός του οικοπέδου. Η ανακατασκευή δεν περιορίζεται στην αποκατάσταση των κτιρίων, αλλά προσφέρει νέες χρήσεις για την εσωτερική αυλή, ενώ επιπλέον δημιουργείται ένας ανυψωμένος συλλογικός κήπος που αντηχεί στο ισόγειο και προσφέρει ξεκούραση και δραστηριότητες στα μέλη της κοινότητας. Σκοπός του νέου σχεδίου δεν είναι η πλήρης καταστροφή του ήδη υπάρχοντος κτιριακού συγκροτήματος, αλλά η συμπλήρωση και η αφαίρεση κάποιων στοιχείων έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα πιο σύγχρονο και λειτουργικό σύνολο κτιρίων. Ο σχεδιασμός βασίζεται σε απλές αρχές του βιοκλιματικού σχεδιασμού και έτσι προσφέρει μια σειρά μικρών παρεμβάσεων που χρησιμοποιούν τις βιοκλιματικές δυνατότητες των κτιρίων και του περιβάλλοντος. Η νέα αυτή λύση έρχεται να δείξει πως με απλές αρχιτεκτονικές χειρονομίες μπορούμε να δώσουμε νέα ζωή σε ένα παλιό κτίριο.

Επιβλέπων: Remy Nicolas

Αριθμός Αναφοράς: 816

 Την τελευταία δεκαετία έχει σημειωθεί σε όλη την Ελλάδα μια σημαντική εξέλιξη και ανάπτυξη όσον αφορά την δημιουργία και την παραγωγή πάρκων αιολικής ενέργειας. Η Νότια Εύβοια, έχει τα περισσότερα αιολικά πάρκα σε ποσοστό από όλη την Ελλάδα. Συγκεκριμένα, η περιοχή της Καρύστου  έχει πλουσιότατο αιολικό δυναμικό και έχει τις κατάλληλες προδιαγραφές και καιρικές συνθήκες για την παραγωγή τους. Ενώ πριν ο αριθμός των αιολικών πάρκων ήταν πολύ μικρός στην περιοχή, πλέον εδώ και τα τελευταία δέκα χρόνια, δημιουργούνται αιολικά πάρκα με πολύ μεγαλύτερο αριθμό ανεμογεννητριών. Αυτό συνεπάγεται την προσέλευση ενός πολύ μεγάλου αριθμού εργατικού δυναμικού στην Κάρυστο.  Λόγω του μεγάλου αριθμού των εργατών των ΑΠΕ, δημιουργήθηκε σημαντικό πρόβλημα στην περιοχή ως προς την στέγασή τους. Εκτός από την αδυναμία στέγασης όλων των εργαζομένων, δεν υπήρχαν επίσης  οι κατάλληλες προδιαγραφές, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες τους, γεγονός που δημιούργησε πρόβλημα στις ξενοδοχειακές μονάδες που διέμεναν. Με αφορμή το συγκεκριμένο πρόβλημα και την συνεχή διέλευση εργατικού δυναμικού των ΑΠΕ, δημιουργήθηκε το εναρκτήριο έναυσμα για την διπλωματική αυτή που ήταν η δημιουργία ενός οικισμού που θα στόχευε στην συγκεκριμένη ομάδα ατόμων, ενισχύοντας παράλληλα και τον τομέα του τουρισμού στην περιοχή της Καρύστου. Συγκεκριμένα στόχος μας ήταν ένας οικισμός που θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες των εργαζομένων, όπου οι χώροι για τους οποίους θα μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν στα πλαίσια του τουρισμού. Επομένως, το EN- Resort, αντικατοπτρίζει τον συνδυασμό του τουρισμού και της εργασίας , αξιοποιώντας κάθε ανάγκη ατόμου και εργαζομένου, σε ένα περιβάλλον όπου δεν διαχωρίζονται οι λειτουργίες, αλλά συνυπάρχουν μεταξύ τους με την ύπαρξη δημόσιων λειτουργιών και κοινόχρηστων χώρων πρασίνου.

Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος

Αριθμός Αναφοράς: 812

 Η παρούσα διπλωματική εργασία εφορμάτε από  την προγενέστερη μελέτη μου, στα πλαίσια της ερευνητικής μου εργασίας σε σχέση με το αθηναϊκό  μπαλκόνι και το γεγονός ότι αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο του χαρακτήρα της Αθήνας. Η προσωπική μου αγωνία για την αναζήτηση της σύγχρονης ταυτότητας του αττικού τοπίου οδηγεί σε μία σειρά ερευνών που  καταλήγουν στο δίπολο μπαλκονιού- λόφου, ως ένα από τα βασικά στοιχεία που συνθέτουν το αττικό τοπίο. Μια σειρά ταυτόχρονων γεγονότων στον ελλαδικό χώρο ασκούν έντονη επιρροή στην πορεία αυτής της εργασίας. Η παρουσίαση της ιδέας για τους νέους ουρανοξύστες στο παραλιακό μέτωπο της Αττικής, στο Ελληνικό και η συζήτηση για το αν σχετίζονται τελικά με την ταυτότητα της Αθήνας είναι ένα από αυτά. Λίγους μήνες αργότερα  το ξέσπασμα της πανδημίας Covid-19, φέρνει στο προσκήνιο την τηλεργασία και κλείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα τα κτίρια γραφείων , χρήση που συχνά προσδίδεται στα ψηλά κτίρια. Μελετώντας τα ψηλά κτίρια της Αθήνας ,τα κτίρια- λόφους όπως τα ορίζουμε στην παρούσα εργασία, οδηγούμαστε στη συνειδητοποίηση πως αυτά ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Πρόκειται για κτίρια εργασίας, τα οποία δε διαθέτουν ημι-υπαίθριους χώρους .Έτσι λοιπόν προκύπτει η ιδέα ενός κτιρίου λόφου που επαναδιαπραγματεύεται τη μορφή και το πρόγραμμα των υπαρχόντων ψηλών κτιρίων της αθηναϊκής πόλης και  πειραματίζεται με την προσπάθεια, του να συμπεριλάβει την ειδυλλιακότητα του αστικού μπαλκονιού σε ένα υπαίθριο ψηλό κτίριο. Την ίδια στιγμή επιχειρώντας να σχολιάσει και να αποτελέσει αντιπαράδειγμα στους ουρανοξύστες του Ελληνικού, και έπειτα από μία σειρά αστικών αναλύσεων και μελετών χωροθετείται στο Δυτικό παραλιακό μέτωπο, στον  πολυχώρο Λιπασμάτων, στη Δραπετσώνα. Η διατηρητέα βιομηχανική υψικάμινος ύψους 118 μέτρων αποτελεί τον πυρήνα γύρω από τον οποίο αναπτύσσεται ένα ψηλό κτίριο αποτελούμενο από μπαλκόνια. Το νέο τοπόσημο  δεν έχει ως στόχο να επιβληθεί δημιουργώντας νέες συνθήκες βίαια φορεμένες στον τόπο που χωροθετείται., αντιθέτως επιχειρεί να ερμηνεύσει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του και με γνώμονα αυτόν, να προσελκύσει το μέσο Αθηναίο πολίτη, προτρέποντας μας τελικά να ξανασκεφτούμε τους όρους και τις παραμέτρους της ανέγερσης των ψηλών κτιρίων στην Αθήνα.

Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος

Αριθμός Αναφοράς: 835

 Αφορμή για την παρούσα εργασία με τίτλο «Locus Amoenus: Μια περιπλάνηση στο Λόφο των Νυμφών», αποτέλεσε μια σειρά από προσωπικά ερεθίσματα και ένα έντονο ενδιαφέρον για την ερωτική αρχιτεκτονική, την εικονογραφία του ερωτικού και ρομαντικού τοπίου, αλλά και τη σχέση της αρχιτεκτονικής με την επιθυμία σε ένα γενικότερο πλαίσιο, τα οποία αναλύονται ενδελεχώς στη συνέχεια. Η επιλογή του λατινικού όρου Locus Amoenus στον τίτλο, στηρίχθηκε στο πολυσήμαντο περιεχόμενο των δύο λέξεων, καθώς υποδηλώνουν τον χαρακτήρα του εγχειρήματoς της εργασίας. Το ουσιαστικό "locus" σημαίνει τόπος, χώρος, μέρος, λόφος. Το επίθετο "amoenus" που το συνοδεύει και το χαρακτηρίζει, σημαίνει "ειδυλλιακός, ευχάριστος" και αποτελείται από τρία βασικά στοιχεία: δέντρα, γρασίδι, νερό ή από κάποια ένωση ειδυλλιακών νησιών και μερικές φορές σχετίζεται με τον κήπο της Εδέμ. Ποιος είναι όμως ο Locus Amoenus και ποια χαρακτηριστικά του διαμορφώνουν την ταυτότητα ενός σύγχρονου αστικού τοπίου; Κατά πόσο αυτός ο τόπος σχετίζεται με την επιθυμία και την αρχιτεκτονική της επιθυμίας;

 Ο Λυκαβηττός δεν είναι ένας οποιοσδήποτε λόφος της πρωτεύουσας, ούτε απλά ένας χώρος πρασίνου. Είναι ένας χώρος με μυθολογική και πολιτιστική διάσταση, κάτι πολύ σημαντικό για την ταυτότητά του, ενώ αποτελεί το κυρίαρχο αστικό δάσος του κέντρου της πόλης. Αποτελεί «το μάτι της πόλης» που προσφέρει απόλαυση της πανοραμικής θέας, κάτι που το καθιστά «εμβληματικό τοπόσημο» τοπικής και υπερτοπικής σημασίας. Είναι το μέρος δηλαδή που ξεφεύγει ο άνθρωπος από την καθημερινότητα και γίνεται το καταφύγιο του. Τα στοιχεία που τον συνθέτουν, όπως τα μονοπάτια, οι λαβύρινθοι, τα δάση, οι σπηλιές, ενισχύουν το ειδυλλιακό και βουκολικό τοπίο που επιδρά θετικά στην ψυχική διάθεση του ανθρώπου. Έτσι, ο λόφος μετατρέπεται σε ένα σύγχρονο αστικό «locus amoenus» ενός εξαίσιου και ιδανικού χώρου όπου εκδηλώνεται η ερωτική επιθυμία και ο πόθος του περιπατητή για κατόπτευση και περιπλάνηση.

Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος

Αριθμός Αναφοράς: 827

 Τα Λαϊκά Αστρονομικά Κέντρα και τα Παρατηρητήρια Ουρανού έχουν μεγάλη δημοτικότητα, καθώς ασχολούνται με την έρευνα, τη μόρφωση, την εκπαίδευση τόσο των μαθητών/τριών και των νέων/νίδων, όσο και των πιο μεγάλων σε ηλικία ανθρώπων, σε σχέση με την ομορφιά και τα δεδομένα του ουρανού. Περιοχή της εποπτείας της φύσης που πάντα γοητεύει και προσελκύει το ενδιαφέρον.

 Η διπλωματική εργασία μου έχει θέμα το σχεδιασμό και την κριτική διερεύνηση των λειτουργιών Κέντρου Εκπαίδευσης στην Αστρονομία και την παρατήρηση του ουρανού στην τοποθεσία Άγιος Στέφανος Βόλου, με σκοπό την εκλαΐκευση και τη διάδοση των επιστημονικών και αστρονομικών γνώσεων στους μαθητές κυρίως, αλλά και στο ευρύ κοινό της διοικητικής περιοχής Μαγνησίας και της χώρας. Το κτιριακό πρόγραμμα του συγκροτήματος διαρθρώνεται περιμετρικά ενός κυκλικού υπαίθριου χώρου-αυλής αστρο-παρατήρησης καθώς αποτελεί την κυριότερη δημόσια λειτουργία του κτιρίου  μαζί με το αστεροσκοπείο και το πλανητάριο.

 Το κτίριο είναι τοποθετημένο στο λόφο “Σταυρός” στον Άγιο Στέφανο, έντεκα χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης του Βόλου.  Δεδομένου ότι πρόκειται για ένα κέντρο αφιερωμένο στην παρατήρηση και μελέτη του ουρανού,  τοποθετήθηκε στην κορυφή του λόφου, στοιχείο που αποτέλεσε υπόβαθρο της συνθετικής ιδέας συνεργαζόμενο σωστά με το ανάγλυφο του λόφου έως τα επιλεγμένα όρια του οικοπέδου. Χαρακτηριστικό στοιχείο του κτιρίου αποτελούν οι κυρτοί τοίχοι από οπλισμένο σκυρόδεμα που διακρίνονται από το υπαίθριο παρατηρητήριο αλλά και ο θόλος του πλανηταρίου στην είσοδο του κτιρίου που βρίσκεται εξωτερικά κι έρχεται να διακόψει το δακτυλιοειδές σχήμα του.  Τα συνθετικά αυτά στοιχεία σε συνδυασμό με τους θόλους από τα δύο αστεροσκοπεία και το καμπύλό στέγαστρο προ-ετοιμάζουν τον/την επισκέπτη για ένα οπτικό ταξίδι διερεύνησης  του εγγύς και βαθυτέρου διαστήματος.

Επιβλέπων: Στυλίδης Ιορδάνης

Αριθμός Αναφοράς: 824

 Με αφορμή την βιωματική μας σχέση με την πόλη του Βόλου και ανακαλύπτοντας τα διάφορα εγκαταλελειμμένα βιομηχανικά κτίρια, αποφασίσαμε να επαναχρησιμοποιήσουμε ένα από αυτά. Επιλέξαμε την πρώην βιομηχανική εταιρία Γκλαβάνη, η οποία βρίσκεται στην οδό Παπαδιαμάντη παράλληλα με τις γραμμές των τρένων. Αφετηρία της παρούσας διπλωματικής είναι η σχεδιαστική δημιουργία ενός χώρου, με βασικό στοιχείο την συνύπαρξη φαινομενικά ετερόκλιτων λειτουργιών, η συνέργεια των οποίων του προσδίδει μία πρωτότυπη μορφή. Έτσι, αυτή η πρόταση απαρτίζεται κυρίως από ένα τμήμα βιομηχανικού ενδιαφέροντος, ένα τμήμα εκπαιδευτικού και ένα οικιστικού. Η ιδέα του RE_UTH αφορά τη συμβιωτική διαδικασία ενός ιδιωτικού φορέα και ενός δημοσίου και την αναβίωση της τοπικής βιομηχανικής ανάπτυξης, με όσο το δυνατόν περισσότερο διαδραστικό και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Έτσι, προτείνουμε την δημιουργία ενός παραρτήματος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, που συσχετίζεται με την ενίσχυση των εργαστηριακών παροχών του και δρα παράλληλα με τη δεύτερη βασική λειτουργία, εκείνη της παραγωγής. Προσφέρονται σε όλα τα ενεργά μέλη του Πανεπιστημίου δύο εργαστήρια, ένα ξύλου και ένα μετάλλου, τα οποία διαθέτουν έναν πλήρη εξοπλισμό με όλα τα νέα τεχνολογικά μέσα. Έπειτα, παρουσιάζουμε ένα μοντέλο παραγωγής όπου οι φοιτητές θα έχουν την ευκαιρία να λάβουν μέρος στην παραγωγική διαδικασία, με τη μορφή πρακτικής άσκησης. Αυτό θα τους εξασφαλίσει μία παραπάνω επιχειρηματική εμπειρία και τεχνογνωσία, που ως φοιτητές δεν θα είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν. Επιπλέον, το παράρτημα διαθέτει χώρους κατοίκησης στους οποίους θα διαμένουν φοιτητές του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ή ακόμα και κάποιοι επισκέπτες αυτού και της παραγωγικής μονάδας, που υπάρχει στο συγκρότημα. Το project συμπληρώνουν κάποιες δευτερεύουσες λειτουργίες, που ολοκληρώνουν την εμπειρία του χρήστη, όπως ένα κτίριο διοίκησης και συνεδριάσεων και ένα κτίριο μουσειακού χαρακτήρα, όπου παρουσιάζεται η ιστορική αναδρομή της Ανώνυμης Βιομηχανικής Εταιρίας Γκλαβάνη. 

 Οι ειδικά διαμορφωμένοι εξωτερικοί χώροι ολοκληρώνουν την ιδέα και επιτρέπουν την διεξαγωγή καλλιτεχνικών, εκπαιδευτικών και πολιτιστικών δραστηριοτήτων καθώς και την ανάπαυση και την αναψυχή. Καταλήγοντας, το Re_uth δεν αφορά κατά κύριο λόγο την ανανέωση των κτιριακών αποθεμάτων αλλά την επαναδραστηριοποίηση αυτών. Τα κτίρια που σχεδιάστηκαν δεν είναι απλά δοχεία υποδοχής λειτουργιών. Περιγράφονται ως χωρικές εκφάνσεις στις οποίες η έντονη δραστηριότητα και κινητικότητα καταφέρνουν να αναβιώσουν με επιτυχία ένα κομμάτι της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της πόλης.
 

Επιβλέπων: Μητρούλιας Γεώργιος

Αριθμός Αναφοράς: 801