Η Ελλάδα αποτελεί έναν από τους πιο γνωστούς θερινούς προορισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο. Το πιο διάσημο ελληνικό τουριστικό προϊόν μέχρι σήμερα είναι ο ήλιος και η θάλασσα που χαρακτηρίζουν το κλίμα του τόπου αυτού. Λαμβάνοντας υπ’όψην το δεδομένο αυτό σε συνδυασμό με την επικαιρότητα της χώρας, στόχος της διπλωματικής εργασίας είναι ο σχεδιασμός ενός νέου τουριστικού προϊόντος το οποίο να αναδεικνύει τον φυσικό πλούτο του τόπου αλλά και τον πολιτισμό του ελληνικού λαού.
Αναλύοντας τα δεδομένα τουρισμού της Ελλάδας, προκύπτει το συμπέρασμα πως το νέο τουριστικό προϊόν θα πρέπει να προσελκύσει όσο το δυνατόν περισσότερο επισκέπτες από μακρινές χώρες όπως π.χ. Ινδία, Κίνα, Βραζιλία κλπ. Για να επιτευχθεί ο στόχος αυτός επέλεξα να δημιουργήσω κάτι το οποίο θα εισάγει μια νέα «γλώσσα» στις υποδομές τουρισμού της Ελλάδας, έτσι ώστε να κεντρίσει το ενδιαφέρον όσο το δυνατόν περισσότερων ξένων τουριστών. Πρόκειται για τον πρώτο ουρανοξύστη τουριστικού χαρακτήρα στην Αθήνα.
Το νέο αυτό αρχιτεκτόνημα αντλεί την μορφή και τον χαρακτήρα του από το δένδρο της ελιάς που δώρισε η θεά Αθηνά στους Έλληνες, το οποίο ήταν χρήσιμο για το φως, τη θερμότητα, τη διατροφή κλπ, του κίονες που χαρακτηρίζουν τα αρχαία ελληνικά μνημεία όπως ο Παρθενώνας, και από το άγριο φυσικό τοπίο του Υμηττού. Ως αποτέλεσμα ο νέος ουρανοξύστης χαρακτηρίζεται από έντονα γλυπτική μορφή η οποία αναδύεται σαν σώμα μέσα από τη θάλασσα του Σαρωνικού κόλπου και αντλεί το όνομά του από τον θεό Τρίτωνα, ο οποίος περιγράφεται στη μυθολογία ως η θεότητα της θάλασσας και απεικονίστηκε με παρόμοιο τρόπο από τους Έλληνες.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 614
Στόχος της διπλωματικής είναι η δημιουργία ενός παιδικού χωριού SOS στην περιοχή Αλυκών Βόλο. Τα παιδικά χωριά sosστεγάζουν παιδιά που έχουν απομακρυνθεί από το φυσικό οικογενειακό περιβάλλον τους σε 152 χώρες. Ιδρύθηκαν το 1949, από τον Herman Gmeiner, στην Αυστρία και σε αντίθεση με τα παλαιού τύπου ιδρύματα, αναπαριστούν το πρότυπο της οικογένειας βοηθώντας στην ομαλότερη ένταξη των παιδιών στην κοινωνία. Στην Ελλάδα υπάρχουν τρία παιδικά χωριά, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Αλεξανδρούπολη, που στεγάζουν συνολικά 160 παιδιά. Το νέο παιδικό χωριό τοποθετείται σε ένα οικόπεδο 3.300 τετραγωνικών μέτρων, σε απόσταση 160 μέτρων από την παραλία των Αλυκών. Η πρόταση περιλαμβάνει δώδεκα κατοικίες, όπου διαμένουν τα παιδιά με τις μητέρες που τα φροντίζουν, καθώς και εγκαταστάσεις κοινόχρηστου χαρακτήρα, όπως εργαστήρια, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν τόσο από τα ίδια τα παιδιά, όσο και από κατοίκους της περιοχής, συμβάλλοντας στην ένταξη του χωριού και των κατοίκων του στην τοπική κοινωνία. Στόχος του σχεδιασμού αποτελεί η ικανοποίηση των ιδιαίτερων αναγκών του παιδιού και η συμβολή του δομημένου χώρου στην ομαλή πνευματική ανάπτυξη του.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 652
Η ταυτότητα του επισκέπτη της λίμνης Κάρλας ανήκει σε ένα ευρύ φάσμα ατόμων που επιθυμούν να τη βιώσουν, όπως: ειδικούς μελετητές και αναλυτές που ασχολούνται με το τοπίο,τμήματα σχολείων με στόχο την περιβαλλοντικη ενημέρωση των μαθητών μέσα απο τη διάδραση με τη φύση, μεμονωμένοι αλιείς ή ομάδες που επιθυμούν να ψαρέψουν, ομάδες αγροτών που επιθυμούν να πραγματοποιήσουν κάποιο συνέδριο ή, και ερασιτέχνες επισκέπτες για τους οποίους το συγκεκριμένο τοπίο αποτελεί σημείο αναφοράς.
Ερχόμενος στο σημείο εκκίνησης και αφού έχει αφήσει το όχημά του ο επισκέπτης συναντά ένα χώρο υποδοχής και ενημέρωσης. Η περιπλάνηση στο χώρο της λίμνης συνεχίζει μέσω μια διαδρομής με κατάληξη σε ξύλινο deck που εισχωρεί στη λίμνη. Εκεί οι θεατές παρακολουθούν την δύση του ηλίου, ο περίπατος σε αυτό αποτελεί ένα παρατηρητήριο φύσης ενώ με βάρκες και κανό μπορούν να περιηγηθούν στη λίμνη.Διακλαδώσεις αυτού του κεντρικού διαδρόμου δημιουργούν ένα χωρικό δίκτυο που έχει τη μορφή κυματισμού. Σε αυτό εντάσσονται οι κατοικίες φιλοξενίας (δωμάτια 3-4 ατόμων, δίκλινα δωμάτια και μονόκλινα). Λίγο πριν το τέλος του κεντρικού διαδρόμου και εκατέρωθεν αυτού βρίσκονται οι χώροι για την περιβαλλοντική ενημέρωση, ένας εκθεσιακός χώρος καθώς και ένα εστιατόριο με θέαση προς τη λίμνη. Η πρόταση βασίζεται στην φιλοσοφία της λειτουργικής αυτονομίας των βασικών προγραμματικών χρήσεων με απόλυτη σαφήνεια αλλά την ταυτόχρονη αντίληψη και σεβασμό της αστικής και μορφολογικής τοπογραφίας του τεμαχίου. Το τεμάχιο βρίσκεται σε περιοχή με χαμηλή δόμηση, και η συνθετική πρόταση επιλέγει την κατασκευή ισόγειων τεμαχίων τοποθετημένων σημειακά με τέτοιο τρόπο που προκύπτει επειτα από παραλληλισμό των διαδρόμων με τους κυματισμούς της λίμνης. Μέσα από το ψηλάφισμα των υλικών, των χρωμάτων και των υφών του τοπίου της λίμνης Κάρλας, δημιουργείται ένα κτίριο γήινο και έντονα βιωματικό, όπου ο επισκέπτης μπορεί να αναγνώσει άμεσα μέσα από τα υλικά και τις υφές της κατασκευής, Η οξειδωμένη γη προσλαμβάνεται μέσα από την επένδυση των εξωτερικών τοιχοποιιών με πάνελ από χαλύβνινο κράμα CORTEN. Η χρησιμοποίηση ξύλινου εξωτερικού δαπέδου στα εξωτερικά δάπεδα της εισόδου και στον εξωτερικό χώρο του αναψυκτηρίου παραπέμπει στα χρώματα και στις υφές της χλωρίδας της περιοχής .Η βλάστηση, σε μεγάλη εκταση καθως και στα δώματα (φυτεμένα) υπενθυμίζουν στον επισκέπτη το φυσικό τοπίο, μέσα στο οποίο εντάσσεται το κτίριο. Απώτερος σκοπός είναι ‘‘να πάρει ξανά ζωή’’ η λίμνη Κάρλα ενημερώνοντας και ευαισθητοποιώντας την κοινωνία με την παροχή ενός οργανομένου χώρου φιλοξενίας.
Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος
Αριθμός Αναφοράς: 632
Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύεται το ζήτημα του καθορισμού του δημόσιου χώρου, σε εννοιολογικό και μορφολογικό επίπεδο, από τους ίδιους τους χρήστες του, μέσα από την οργάνωση και εφαρμογή μιας μεθόδου συμμετοχικού σχεδιασμού. Σαν περίπτωση δημόσιου χώρου επιλέγεται η πλατεία Χαλανδρίου. Επικεντρωνόμαστε στο φαινόμενο των ανοιχτών μουσικών αυτοσχεδιασμών (Jam) που συμβαίνει εκεί, με πρωτοβουλία κατοίκων της περιοχής. Επιδιώκουμε να εμπλακούμε μαζί τους σε μια ανταλλαγή ιδεών και σκέψεων για το χώρο, για το πώς θα θέλαμε να είναι η πλατεία σαν το πεδίο που διαδραματίζονται τα jam. Οι συναντήσεις μας μαζί τους συμβαίνουν σε πραγματικό χρόνο, εξελίσσονται στο δημόσιο χώρο και συνοδεύονται από αντικείμενα, που λειτουργούν σαν “όργανα” υποστήριξης της μεθόδου μας. Με τα αντικείμενα αυτά πυροδοτείται και καταγράφεται η παραγωγή των παραπάνω ιδεών. Η μέθοδος μας ξετυλίγεται με πειραματικό τρόπο, βήμα-βήμα, επαναπροσδιορίζεται κάθε φορά από τη συμμετοχή άλλων σε αυτή και χωρίζεται σε τρία βασικά επίπεδα. Το πρώτο επίπεδο αφορά την τοποθέτηση αντικειμένων στο χώρο της πλατείας, από εμάς, κατά τη διάρκεια δύο τζαμαρισμάτων, με σκοπό την εισαγωγή μιας αρχιτεκτονικής διαδικασίας που συμβαίνει παράλληλα με τους μουσικούς αυτοσχεδιασμούς και στην οποία συμμετέχει κόσμος που βρίσκεται στο χώρο εκείνη την ώρα. Μέσα από αυτές τις ανοιχτές διαδικασίες που εξελίσσονται παράλληλα, ενισχύεται ο δημόσιος χαρακτήρας της πλατείας και γίνεται μια διερεύνηση των επιθυμιών που σχετίζονται με το χώρο της. Το δεύτερο επίπεδο, λαμβάνει χώρα στην πλατεία και σε ένα πάρκο κοντά της, όπου στήνουμε το πεδίο για να εκτυλιχθούν συζητήσεις για την πλατεία, τα τζαμαρίσματα σε αυτή και τις επιθυμίες που αναφέρθηκαν παραπάνω. Η διαδικασία αυτή έχει τη μορφή εργαστηρίου και πραγματοποιείται με τη συμμετοχή κόσμου που έχει βρεθεί σε τζαμαρίσματα της πλατείας. Αποτέλεσμα του εργαστηρίου είναι ο σχηματισμός προτάσεων για το χώρο της πλατείας. Τρίτο επίπεδο είναι η in-situ εφαρμογή των παραπάνω προτάσεων σαν προετοιμασία της πλατείας για ένα ακόμα jam. Στη διάρκεια του τελευταίου αυτού jam οι επεμβάσεις χρησιμοποιήθηκαν από τον κόσμο που συμμετείχε στη σύλληψη και το σχεδιασμό τους αλλά και από τους υπόλοιπους παρευρισκόμενους στο χώρο.
Επιβλέποντες: Λυκουριώτη Ίρις, Remy Nicolas
Αριθμός Αναφοράς: 646
Η διπλωματική αυτή αφορά περισσότερο μια λογική σύνθεσης παρά ένα κτηριακό οικοδόμημα. Επεμβαίνουμε σε παραμέτρους της αστικής κατοίκησης δημιουργώντας νέα μοντέλα καθημερινότητας. Σκοπός μας είναι να προτείνουμε μια στρατηγική την οποία ο καθένας φτάνει σε όποιο επίπεδο θέλει.
Η αφετηρία μας είναι η κλιμακοστασιακή μονάδα, ένας κεντρικός δημόσιος πυρήνας, σαν συνέχεια του δρόμου, που αποτελείται από δύο ανεξάρτητες σκάλες που εκτείνονται καθ’ ύψος δίνοντας περιμετρικά δυνατότητες διαφυγής. Στα άκρα τους ανά όροφο κουμπώνουν κατοικίες είτε με τη μορφή ενιαίου κελύφους είτε ως διχασμένες, όπως τις ονομάζουμε. Πρόκειται για κατοικίες που αποτελούνται από δύο μέλη, εν δυνάμει ανεξάρτητα και συνδέονται μέσω του κεντρικού κλιμακοστασίου. Ο διαχωρισμός της κατοικίας ανταποκρίνεται σε ανάγκες ιδιωτικότητας μεταξύ των μελών ή στην αυτονόμηση μια διαδικασίας. Κάθε μια διχασμένη κατοικία διαθέτει τουλάχιστον μια ιδιωτική βεράντα και πρόσβαση σε δημόσιο χώρο. Έτσι, συνθέτουμε μια κατακόρυφη δομή σε κάνναβο 5x5 με τις μονάδες κατοίκησης να καταλαμβάνουν από 25 έως 100 τ.μ.
Συνολικά μπορούμε να πούμε πως η διπλωματική αυτή αφορά ένα κατάλογο εκδοχών. Ακολουθώντας αυτή την στρατηγική κατακόρυφης ανάπτυξης δημιουργούμε μια δομή κατοίκησης, η οποία προσαρμόζεται σε 4 πιθανά όρια. Με αυτό τον τρόπο προκύπτουν 4 δομές και αντίστοιχα 4 εκδοχές οικοδομικών τετραγώνων, συνδυάζοντας τις δομές αυτές. Οι κλιμακοστασιακές μονάδες περιγράφουν τα αίθρια και συνδέουν δημόσιους, ημιδημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Οι δημόσιες ταράτσες είναι προσβάσιμες από το δρόμο και το μέγεθος τους προσαρμόζεται με την μετακίνηση μεταλλικών πάνελ, δημιουργώντας ποικιλία γειτνιάσεων.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 630
Η Κυπαρισσία είναι μια μικρή επαρχιακή πόλη στα βορειοδυτικά του νομού Μεσσηνίας. Αναπτύσσεται με αμφιθεατρικό τρόπο από τους πρόποδες του βουνού «Ψυχρό» μέχρι τη θάλασσα. Η παραλιακή της ζώνη (1.7km περίπου), χαρακτηρίζεται από ποικιλία στη μορφολογία - αμμουδιές, βράχια, μικροί κολπίσκοι, μαρίνα. Σε αντίθεση με αυτό που θα προσδοκούσε κανείς όμως, το μέτωπο αυτό δεν αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας των περισσοτέρων κατοίκων, με εξαίρεση τη περίοδο του καλοκαιριού. Παρουσιάζει μια εικόνα ερήμωσης και εγκατάλειψης. Η έλλειψη ιδιαίτερου σχεδιασμού και συντήρησης του δημόσιου χώρου, ο αδιαμόρφωτος χώρος της μαρίνας και των δημοτικών εκτάσεων της νοτιοδυτικής επέκτασης της πόλης, τα γενικότερα προβλήματα λειτουργίας της μαρίνας, η απουσία υποδομών που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν ανθρώπινες δραστηριότητες, είναι μερικά από τα βασικά ζητήματα που εντοπίζονται στην έρευνα για τη περιοχή. Μια πόλη σε επαφή με τη θάλασσα και ταυτόχρονα σε απόσταση από αυτή.
Η προσπάθεια για ανάκτηση αυτής της επαφής γίνεται με όρους αστικού σχεδιασμού. Πως ο αστικός ιστός της πόλης μπορεί να συνδεθεί με τη θάλασσα; Πως διαμορφώνεται το ενδιάμεσο όριο μεταξύ τους; Ερωτήματα της συνθετικής αναζήτησης… που προσπαθεί να εντοπίζει τρόπους σύνδεσης της υπάρχουσας αστικής υποδομής με τη θάλασσα (παραλίες, κολπίσκοι, μαρίνα). Κάτι που άλλοτε γίνεται με ήπιο τρόπο, εκεί που το φυσικό τοπίο κυριαρχεί και άλλοτε με πιο «αστικό», όπου το υπόβαθρο έχει αλλοιωθεί κατά πολύ από τον άνθρωπο π.χ. μαρίνα. Ο τρόπος σύνδεσης του μετώπου με τη πόλη μέσα από τα δίκτυα κυκλοφορίας (αυτοκινητόδρομοι, πεζόδρομοι, ποδηλατοδρόμοι) εξετάζεται ακόμα, καθώς γίνεται προσπάθεια περιορισμού της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Βαθύτερος στόχος όλων των επεμβάσεων η ανάκτηση της επαφής με τη θάλασσα.
Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 622
Η διπλωματική εργασία επικεντρώνεται στην προσωρινή φιλοξενία των αστέγων της Θεσσαλονίκης και στην παράλληλη εκπαίδευση και στήριξή τους, προκειμένου να επανενταχτούν ως ενεργοί κι ανεξάρτητοι πολίτες στην κοινωνία. Το σύνολο των δομών που υπάρχουν για τους αστέγους στελεχώνεται από μη-κυβερνητικές οργανώσεις και τα κτίρια που φιλοξενούν σήμερα αυτές τις δομές δεν είναι άλλα από διαμερίσματα περιορισμένων παροχών και δυνατοτήτων τα οποία ενοικιάζονται προσωρινά για αυτούς τους σκοπούς. Η παρατήρηση αυτή ήταν και ο βασικός λόγος για την επιλογή του θέματος. Η έρευνα αφορά στη μελέτη και το σχεδιασμό ενός κέντρου που συγκεντρώνει τις αναγκαίες δομές και τις στεγάζει σε εννιαίο χώρο προκειμένου να λειτουργούν αποτελεσματικότερα και να μην έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Η χωροθέτηση βασίστηκε σε μία σειρά επιδιώξεων. Αναζητήθηκε κενό οικόπεδο στη δυτική περιοχή της πόλης που να διαθέτει επαρκή έκταση για την ανάπτυξη του προγράμματος και που να προσφέρει εύκολη πρόσβαση στην πόλη και στις συγκοινωνίες, χωρίς ωστόσο να διαταράσσει τη συνοχή της τοπικής κοινωνίας. Βάσει των παραπάνω επιλέχτηκε το οικόπεδο επί των οδών Γιαννιτσών και Δάφνης στη δυτική Θεσσαλονίκη, σε μία περιοχή με έντονη εμπορική και βιομηχανική παρουσία και λιγότερες κατοικίες. Το κτιριολογικό πρόγραμμα για το κέντρο περιλαμβάνει τόσο δομές για τη στέγαση και τη φιλοξενία των αστέγων όσο και εγκαταστάσεις για την υποστήριξη και την εκπαίδευσή τους με στόχο την αυτονόμηση και επανένταξη στην κοινωνία. Ο διαχωρισμός των λειτουργιών γίνεται σε τρία ξεχωριστά κτίρια. Το πρώτο διαθέτει κέντρο ημέρας, χώρους διημέρευσης, τραπεζαρία και το βασικό χώρο του υπνωτηρίου. Το δεύτερο κτίριο διαθέτει χώρους φιλοξενίας οικογενειών με παιδιά ή ατόμων με μεγαλύτερη ανεξαρτησία και υψηλή κατάρτιση. Τέλος, το τρίτο κτίριο διαθέτει χώρους εκπαίδευσης, βιβλιοθήκη, αναγνωστήριο, ιατρείο και χώρους συμβουλευτικής και υποστήριξης.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 640
Ο Ισθμός της Κορίνθου αποτελεί ορόσημο στον ελληνικό χώρο ήδη από την αρχαιότητα. Η διάνοιξή του απασχόλησε τους μηχανικούς από την κλασική περιόδο μέχρι και το τέλος του 19ου αιώνα. Οι όποιες προσπάθειες για τη διάνοιξη του Ισθμού κατά την αρχαιότητα ήταν ατελέσφορες λόγο έλλειψης τεχνογνωσίας. Τελικά τον 19ο αιώνα επιτυχγάνεται η θαλάσσια ένωση των δύο κόλπων με ένα εκπληκτικό για την εποχή εγχείρημα, στο οποίο συνέβαλαν μηχανικοί παγκοσμίου φήμης. Η ένωση του Κορινθιακού και του Σαρωνικού κόλπου με τη Δίωλκο άλλαξε τα δεδομένα για τη ναυτιλία αντικαθιστώντας τον απόπλου ολόκληρης της Πελοποννήσου. Το αποτέλεσμα είναι η διάνοιξη του Ισθμού να αποτελεί ορόσημο για την περιοχή, παράκαμψη για τα εμπορικά πλοία και τουριστικό πόλο έλξης για τους περαστικούς.
Πλέον η χερσαία ένωση της Στερεάς Ελλάδας και της Πελοπονήσου γίνεται με δύο κεντρικές αρτηρίες, με σιδηροδρομικές γραμμές και πεζογέφυρα, που γεφυρώνουν το χάσμα που δημιούργησε ο Ισθμός. Επιπλέον στις δύο άκρες του Ισθμού υπάρχουν αναδυώμενες γέφυρες για οχήματα και πεζούς.
Στην περιοχή, λόγω της συνεχούς διέλευσης οχημάτων υπάρχουν αρκετά κτίρια που εξυπηρετούν τους σταθμευμένους οδηγούς, ενώ λειτουργεί και στάση ΚΤΕΛ δίπλα στην παλαιά εθνική με αρκετά συχνούς ρυθμούς διέλευσης λεωφορείων. Οι στάσεις έχουν και τουριστικό χαρακτήρα πουλώντας ενθύμια του Ισθμού και της αρχαίας Διώλκου. Η πολιτισμική αξία της περιοχής και το ορόσημο του Ισθμού έδωσαν ώθηση για τουριστική ανάπτυξη στην περιοχή. Η απόσταση όμως της περιοχής από τα αστικά κέντρα δε βοήθησε τις όποιες απόπειρες με αποτέλεσμα αρκετά κτίρια ξενοδοχειακού και εμπορικού χαρακτήρα να εγκαταλειφθούν ή ακόμα και να μείνουν ημιτελή.
Παράλληλα, η ταχεία διέλευση από τις εθνικές και τις σιδηροδρομικές γραμμές δεν επιτρέπει τη θέαση του Ισθμού παρά για λίγα δευτερόλεπτα μέσα από το όχημα. Η πεζογέφυρα απέχει αρκετά από τους χώρους στάθμευσης και έτσι η όποια δυνατότητα παρατήρησής του γίνεται από τη γέφυρα της παλαιάς εθνικής, κάτω από την οποία γίνονται και δραστηριότητες με extremesports. Ο διαμήκης περίπατος του Ισθμού κατά μήκος των παριών του γίνεται τμηματικά και με χωματόδρομους.
Επιπλεόν τα σωζώμενα τμήματα της αρχαίας Διώλκου έχουν αφεθεί απροστάτευτα χωρίς να αναδεικνύονται με κάποιον τρόπο για τους επισκέπτες, ενώ το μουσείο που έχει δημιουργηθεί για το μνημείο απέχει από αυτό υποβαθμίζοντάς το ακόμα περισσότερο.
Η ανάγκη λοιπόν για την τουριστική ανάδειξη της περιοχής, οι απαιτήσεις για τη στέγαση του πολιτισμικού υλικού που αφορά τα ορόσημα μνημεία του Ισθμού και της Διώλκου, η ανάγκη για στέγαση των σταθμευμένων επιβατών των λεωφορείων και των περαστικών οχημάτων και η απουσιά πολιτισμικών κέντρων στις περιοχές της Ποσειδωνίας και των Ισθμίων οδήγησε στην εκπόνηση της μελέτης με τίτλο «Στο όριο- Μουσείο σύγχρονης ιστορίας του Ισθμού της Κορίνθου» για την ικανοποίηση όλων αυτών των προϋποθέσεων.
Εμπνεόμενοι από τις τοπογραφικές ιδιαιτερότητες της περιοχής και τις ανθρώπινες παρεμβάσεις που εξυπηρετούν τη ναυτική και χερσαία μετακίνηση, οι φοιτητές κατέληξαν σε ένα κτίριο πολιτισμικού χαρακτήρα, μεταβαλλόμενο ανάλογα με το χαρακτήρα των λειτουργιών που παροδικά στεγάζει, αλλάζει το σχήμα του για να ανταποκριθεί στις καιρικές συνθήκες και στις ανάγκες των χρηστών του και τελικά είναι ζωντανό καθόλη τη διάρκεια του χρόνου.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 638