Arch.Uth Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Arch.Uth UTH.gr English

Η διπλωματική αυτή εργασία αφορά ένα σημείο συνάντησης. Αυτό της Αλυκής Λάρνακας με το λεπροκομείο «Άγιος Χαράλαμπος». Η συνάντηση αυτή παύει να είναι απλά χωρική και αποκτά νόημα και σκοπό μέσα από την ιστορία. Η «οικολογική» και η «αρχαιολογική» σημασία, σήμερα βυθισμένες μαζί με την περιοχή στην απαξίωση και την υποβάθμιση, αποτελούν το έναυσμα για την αναβάθμιση της περιοχής. Δύο χώροι που συνυπάρχουν τυχαία, ενοποιούνται, αναζωογονούνται και μετατρέπονται σε ζωτικό σημείο της πόλης.

Στη περιοχή εισάγεται ένας χώρος μνήμης, ένα κτήριο - μουσείο για τους Χανσενικούς που έζησαν στο λεπροκομείο. Μέσα από την περιήγηση στο κτήριο διαφαίνεται το ευαίσθητο τοπίο της Αλυκής έτσι ο θεατής ταυτίζει τις πληροφορίες για την ζωή των Χανσενικών με το περιβάλλον. Μέσα στον χώρο αυτό ο επισκέπτης ανακαλύπτει τα ίχνη της ανθρώπινης ύπαρξης, δραστηριότητας και πολιτισμού. Με την έξοδο του από το κτήριο, ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος με ένα τρισδιάστατο περίπατο και περιηγείται πάνω και ανάμεσα στο φυσικό περιβάλλον της Αλυκής. Σκοπός του περιπάτου αυτού είναι η ενοποίηση των δύο χώρων μέσα από τις εναλλασσόμενες εικόνες,  οπτικές και πληροφορίες που προσφέρει. Η τρισδιάστατη κατασκευή που δημιουργείται περιλαμβάνει το μονοπάτι, χώρους ανάπαυσης, θέασης, ενημέρωσης και ψυχαγωγίας.

Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω

Αριθμός Αναφοράς: 522

 

Στα πλαίσια του ερευνητικού θέματος εξετάστηκε η σχέση αλληλεπίδρασης της πόλης με το θεσμό του πανεπιστημίου. Αναλύθηκε η συνύπαρξη αυτών των δύο τόσο σε πολεοδομικό όσο και σε κοινωνικό και εννοιολογικό επίπεδο. Εντοπίστηκε και διερευνήθηκε η βασική χωρική και λειτουργική κατηγοριοποίηση των πανεπιστημιουπόλεων συναρτήσει του αστικού πλαισίου, στο οποίο χωροθετούνται. Οι βασικές κατηγορίες είναι η αστική πανεπιστημιούπολη, η πράσινη πανεπιστημιούπολη, η τεχνόπολις και άλλα υβριδικά μοντέλα χωρικών και λειτουργικών συνδυασμών των παραπάνω. Η αστική πανεπιστημιούπολη που αποτελεί και το πιο σύνηθες χωρικό μοντέλο παρουσιάζει αρκετές υποκατηγορίες ανάλογα με τη τοποθεσία της και το ποσοστό διαφάνειας των λειτουργιών της με τη πόλη. Κατά αυτό το τρόπο εντοπίζονται όσον αφορά το χώρο οι 'διάχυτες' αστικές πανεπιστημιουπόλεις, όπου οι επιμέρους ακαδημαϊκές εγκαταστάσεις χωροθετούνται σε διάφορα σημεία του αστικού πλαισίου και αυτές όπου τα τμήματα της απαρτίζουν ένα ενιαίο συγκρότημα. Όσον αφορά τη λειτουργική τους διαφάνεια υφίστανται οι μοναστηριακές τύπου πανεπιστημιουπόλεις, όπου παρέχονται στην ακαδημαϊκή κοινότητα όλες οι απαραίτητες αστικές λειτουργίες στα χωρικά όρια του πανεπιστημίου, οι εν μέρη αυτόνομες πανεπιστημιουπόλεις, όπου οι αστικές λειτουργίες που παρέχουν δεν αποκόπτουν τους χρήστες από τις λειτουργίες του αστικού πλαισίου και αυτές, όπου οι παρουσία αστικών λειτουργιών στα χωρικά τους όρια είναι μηδενικές. Η επιλογή της τοποθεσίας μίας πανεπιστημιούπολης πέραν του λειτουργικού της χαρακτήρα, εξαρτάται από το διαθέσιμο κτιριακό και χωρικό απόθεμα, το δίκτυο μεταφοράς ώστε να διευκολύνεται η πρόσβαση από και προς τα επιμέρους σημεία της πόλης, τη συνεργασία με άλλα ακαδημαϊκά τμήματα.

Περιοχή μελέτης του Project αποτελεί η πόλη του Βόλου, η οποία διαθέτει το χωρικό μοντέλο της 'διάχυτης' αστικής πανεπιστημιούπολης, καθώς οι επιμέρους ακαδημαϊκές υποδομές χωροθετούνται μεταξύ των ορίων της πόλης, αλλά και του κέντρου της. Η επιλογή της τοποθεσίας για τη δημιουργία μίας νέας πανεπιστημιακής εγκατάστασης, το κτίριο της πρώην βιομηχανίας Ματσάγγου, βασίστηκε στο υφιστάμενο κτιριακό απόθεμα, στις υπάρχουσες αστικές λειτουργίες που βρίσκονται σε γειτνίαση με αυτό, στην εύκολη πρόσβασή του μέσω των μέσων μεταφορών, καθώς και στη κεντρική του θέση συναρτήσει των υπόλοιπων ιδρυμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Στόχος του Project είναι η δημιουργία ενός υβριδικού, το οποίο να αποτελεί μέρος της συνολικής 'διάχυτης' πανεπιστημιούπολης, παρέχοντας όμως μία εν μέρη αυτονομία στις λειτουργίες της και χώρους πρασίνου αξιοποιήσιμους και από την τοπική κοινότητα, αλλά σε τέτοιο βαθμό ώστε η συμβολή της πόλης μέσω των παροχών της να παραμένει σημαντική. Αυτή η ενσωμάτωση της πόλης στα χωρικά πλαίσια του πανεπιστήμιου και το αντίθετο γίνεται εμφανής μέσω της διαμόρφωσης του ισόγειου επιπέδου. Τόσο οι χρήσεις που λαμβάνουν χώρα εκεί όσο και η διαχείριση του υπαίθριου χώρου αισθητοποιούν την αμφίδρομη σχέση αλληλεπίδρασης των δύο αυτών θεσμών. Στα πλαίσια του projectέγινε αρχιτεκτονική παρέμβαση της πλατείας Πανεπιστημίου, πεζοδρομήσεις στη στοά Σωκράτους και στις πλευρικές οδούς, με στόχο την απόδοση μίας ενιαίας αρχιτεκτονικής γλώσσας στα επιμέρους στοιχεία της πόλης και του πανεπιστημίου, εφόσον είναι δύο έννοιες συνυφασμένες. Συνθετικά, η πόλη εισχωρεί στον πανεπιστημιακό χώρο μέσω της επέκτασης της δημόσιας πλατείας Πανεπιστημίου στο εσωτερικό του πανεπιστημιακού συγκροτήματος υπό τη μορφή εσωτερικών αυλών, οι οποίες σταδιακά αποκτούν όλο και πιο ιδιωτικό χαρακτήρα. Η ενέργεια αυτή καταρρίπτει τα αυστηρά όρια δημόσιας και ιδιωτικής χρήσης και δημιουργούνται μεταίχμια μεταξύ αυτών χρήσεων.

Διατηρείται και ενισχύεται το ύφος των διατηρητέων όψεων του συγκροτήματος, δημιουργώντας ένα αυστηρό και επιβλητικό περίβλημα στις εξωτερικές όψεις του, ενώ στις εσωτερικές συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο προκειμένου να αποδοθεί μορφολογικά η λειτουργική του διαφάνεια. Η δημιουργία εσωτερικών αυλών αποτελεί στοιχείο των μεσαιωνικών υπό περίβολο πανεπιστημιουπόλεων.

Επιβλέπων: Αντονάς Αριστείδης

Αριθμός Αναφοράς: 524

 

Κατασκευάζουμε ένα σενάριο μέσα από το οποίο μπορούμε, με αρχιτεκτονικούς όρους, να ασκήσουμε κριτική. Χρησιμοποιώντας τη μορφή των νομικών κειμένων και των συνταγμάτων του χώρου, ενεργοποιούμε στο εσωτερικό τους αντιφάσεις που ποτέ δε θα μπορούσαν να λαμβάνουν χώρα εκεί.

Όλα εκείνα που αναγνωρίζουμε σαν παθολογίες στο χώρο της Αθήνας, δε θα τα θεραπεύσουμε με κάποια ιατροπολιτική χειρονομία, με κάποια πολιτική πρόταση "υγιούς" δικαίου. Αντιλαμβανόμαστε αυτές τις παθολογίες ως έννοιες και συμβάντα οι οποίες είναι αναπόσπαστα από τους μηχανισμούς που τις παράγουν. Και αυτό με την εξής έννοια: ένας μηχανισμός που παράγει "υγιείς" σχέσεις, ταυτόχρονα ταξινομεί και άλλες σχέσεις ως παθολογικές.

Με φόντο ένα κοινό έδαφος υπογραμμίζουμε τη συνεργασία αλλά και τους αναπόφευκτους ανταγωνισμούς και τις συγκρούσεις που παράγουν το χώρο. Οι οργανωμένες σχέσεις δεν παράγονται αλλού, αλλά σε εκείνο ακριβώς το σημείο όπου απαιτείται η συγκρότησή τους, που χρήζει μιας απόφασης. Αυτό το σημείο είναι το κοινό έδαφος. Ένα έδαφος το οποίο δεν το προτάσσουμε σαν κατάλληλο για την εξυγίανση των παθολογιών αλλά σαν εκείνο το είδος χώρου πάνω στο οποίο οι συναντήσεις μπορούν να συμβούν αδιαμεσολάβητα μεταξύ ατόμων ή κοινοτήτων και μέσω της συνεργασίας, της συμβίωσης και των ανταγωνισμών οι παθολογίες να επιφέρουν διαρκώς νέες ισορροπίες.

Το Πανεπιστήμιο από την άλλη, είναι εκείνος ο θεσμός που, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δικαιοδοτείται να παρεμβαίνει σε ευαίσθητους τομείς της ζωής. Για να είμαστε πιο σαφείς, θεωρούμε πως χαίρει μιας κοινωνικής νομιμοποίησης σε τομείς τις οποίες σε κάθε άλλη περίπτωση το κράτος μονοπωλεί. Χαρακτηριστικοί τομείς είναι η υγεία και η παιδεία. Μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για κάποιου είδους αυτονομία της γνώσης που δεδομένου ότι έχει καλούς σκοπούς νομιμοποιείται να παρανομεί. Ότι πρέπει λοιπόν για εμάς.

Σε μία οριακή στιγμή, όπως η σημερινή, για τη σχέση κράτους και πανεπιστημίου, αυτή η αυτονομία αμφισβητείται. Στο σενάριό μας, η προκήρυξη Πεδίων Δοκιμών της Πειραματικής Πολεοδομίας δεν είναι παρά μία μεγάλη κίνηση επιβεβαίωσης της απειλούμενης αλλά ακόμα ζωντανής αυτονομίας. Κατοχυρώνει τους χώρους του και τους διαχειρίζεται στρατηγικά.

Από την άλλη, επιλέγουμε το φυσικό χώρο του πανεπιστημίου σαν σκηνή που λαμβάνει χώρα η φαντασίωση του σεναρίου. Η φαντασιακή ταύτιση του πανεπιστημίου με το πανεπιστημιακό campus είναι δεδομένο που θέλουμε να αμφισβητήσουμε. Ένα παγκόσμιο φαινόμενο διαχείρισης του προβλήματος φαίνεται πως ήταν η ζωνοποίηση αυτού που χαλούσε τη ζωνοποίηση. Οι πολιτικές χωροθέτησης του πανεπιστημίου σε campus, κάτι που παρατηρούμε και σε καιρούς αμφισβήτησης του κράτους πρόνοιας, είναι μία μεγάλης κλίμακας χειρονομία και δύσκολα αναστρέψιμη. Το χωρικό ζήτημα του πανεπιστημίου δεν αφορά μόνο την Ελλάδα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που αφορά όλο τον πλανήτη η ζωνοποίηση των κοινωνικών σχέσεων.

Το σενάριο τελικά είναι τοπικό και πλανητικό ταυτόχρονα (global). Το σκηνικό του πανεπιστημίου αφορά την Αθήνα, την Ελλάδα και τον κόσμο. Αφορά ένα συγκεκριμένο τρόπο δόμησης και τοπικές παθολογίες, τη σχέση εμπιστοσύνης με το θεσμό του πανεπιστημίου και, τέλος, τις συμβολικές ζώνες, το branding και την παγκόσμια γνώση που αφορά - και - τον παγκόσμιο σχεδιασμό.

Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης

Αριθμός Αναφοράς: 519

 

Η παρούσα διπλωματική εργασία έχει θέμα το σχεδιασμό ενός ξενοδοχείου στο χιονοδρομικό κέντρο “Αγριόλευκες” στο Πήλιο,που θα είναι ενσωματωμένο στην πλαγιά του βουνού, σε μία από τις χιονοδρομικές πίστες και η οροφή του θα αποτελεί μέρος της. Πιο συγκεκριμένα, η πρόταση στοχεύει στην ένταξη ενός ξενοδοχείου που θα διαδραματίζει και τον ρόλο χιονοδρομικής πίστας, αλλά και σε μια σειρά από παρεμβάσεις που οδηγούν στη γενικότερη ανάπλαση του χιονοδρομικού κέντρου. Αυτή η διπλή φύση του κτιρίου έχει σκοπό να κάνει πιο διακριτική την επέμβαση αλλά ταυτόχρονα πιο δελεαστική στο κοινό.

Η επιλογή του θέματος στηρίζεται στην ιδιαίτερη τοποθεσία του χιονοδρομικού κέντρου, στην ιδιομορφία και στη διαφορετικότητά του σε σχέση με τα υπόλοιπα χιονοδρομικά κέντρα της Ελλάδας, χάρη στη σπάνια ομορφιά του φυσικού τοπίου, στο γεγονός ότι το Πήλιο αποτελεί ένα σημαντικό τουριστικό προορισμό, καθώς επίσης και στην βιωματική εμπειρία στο συγκεκριμένο χιονοδρομικό κέντρο.

Έχοντας μελετήσει την περιοχή για την καλύτερη δυνατή ένταξη του ξενοδοχείου στο υπάρχον φυσικό περιβάλλον και παρατηρήσει τα προβλήματα, τις ελλείψεις αλλά και τις δυνατότητες που υπάρχουν, η πρόταση προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματα της τοποθεσίας και της θέας στον Παγασητικό κόλπο και τη πόλη του Βόλου και στο Αιγαίο για την αξιοποίηση του ξενοδοχείου καθ’όλη τη διάρκεια του χρόνου και όχι μόνο τους χειμερινούς μήνες που ενδείκνυνται για χιονοδρομία.

Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος

Αριθμός Αναφοράς: 482

 

Η τεχνητή λίμνη Κερκίνη βρίσκεται στο ΒΔ τμήμα του νομού Σερρών και σε απόσταση 40 χλμ από τις Σέρρες. Κύριος τροφοδότης της λίμνης είναι ο ποταμός Στρυμόνας. Ο ρόλος της λίμνης είναι πολλαπλός, καθότι η λίμνη είναι αντιπλημμυρική συγκρατώντας τα νερά του Στρυμόνα, αρδευτική αφού είναι η κύρια πηγή υδάτων για την άρδευση της ευρύτερης περιοχής, και αλιευτική αφού είναι μια από τις πιο πλούσιες λίμνες της Ελλάδος  σε ψάρια του γλυκού νερού. Σαν φυσικό επακόλουθο ο ρόλος της λίμνης στην ευρύτερη περιοχή είναι και οικονομικός. Η λίμνη παρουσιάζει μεγάλη βιοποικιλότητα εξαιτίας της μεγάλης ποικιλίας που υπάρχει σε είδη χλωρίδας και πανίδας, αλλά είναι και τόπος διαχείμασης για πολλά είδη πουλιών, εκ των οποίων αρκετά είναι υπό εξαφάνιση ή υπάρχουν πλέον σε μικρούς πληθυσμούς. Τέλος η λίμνη αποτελεί τόπο αναψυχής, προσφέροντας στους επισκέπτες της πληθώρα δραστηριοτήτων, ενώ για τους επιστήμονες είναι μια αστείρευτη πηγή γνώσης και έρευνας, γιατί λίγες περιοχές μπορούν να συνδυάζουν τόσα πολλά οικολογικά φαινόμενα και τόσο μεγάλη βιοποικιλότητα.

Στόχος ήταν ή δημιουργία καταφυγίων και παρατηρητήριων, καθώς και περιηγητικών διαδρομών στη λίμνη, με σκοπό την περιβαλλοντική εκπαίδευση, μέσω οργανωμένων ημερήσιων επισκέψεων ή και ολιγοήμερων εκδρομών για μαθητικές και φοιτητικές δράσεις, την επιστημονική έρευνα από ερευνητές και ομάδες επιστημόνων, καθώς και την ελαφριά αναψυχή και παρατήρηση από φυσιολάτρες και επισκέπτες της λίμνης. Τα καταφύγια θα μπορούσαν ακόμη να χρησιμοποιηθούν από τους ψαράδες της περιοχής διευκολύνοντας τις μετακινήσεις τους. Επιλέχθηκαν 3 διαφορετικά σημεία στη λίμνη με ξεχωριστό ενδιαφέρον για να τοποθετηθούν οι κατασκευές  τα οποία είναι: Τα δάση στοές από λεύκες, η ακτή που το καλοκαίρι  πλημμυρίζει με νερό ενώ το χειμώνα αποκαλύπτεται ο πυθμένας της λίμνης, και το ανάχωμα στη δυτική πλευρά της λίμνης. Δίνοντας έμφαση στην έννοια του καταφυγίου και της παρατήρησης και με γνώμονα τις μορφολογικές ιδιότητες των επιλεγμένων σημείων, στόχος ήταν η ανάδειξη της λίμνης, οι διαφορετικές αναγνώσεις του τοπίου ανάλογα με την εποχή, αλλά και η διακριτικότητα και ευαισθησία που ήταν απαραίτητη προκειμένου να μην διαταραχθούν οι ισορροπίες του οικοσυστήματος της λίμνης.

Επιβλέποντες: Γαβρήλου Έβελυν, Φιλιππιτζής Δημήτρης

Αριθμός Αναφοράς: 517

 

Η παρούσα διπλωματική εργασία που εκπονείται, έχει ως αντικείμενο μελέτης την τοπιογραφική έρευνα στις βραχονησίδες του Αργοσαρωνικού κόλπου και την παρέμβαση σε πλαίσια προτυποποίησης σε επιλεγμένους σημειακούς τόπους επί αυτών.

Ο Σαρωνικός κόλπος, αποτελεί μια υδάτινη οντότητα με δυσπρόσιτες χωρικές μικροϋποστάσεις. Ο χαρακτήρας του έχει διαμορφωθεί συνδυαστικά. Πρώτον, από τη ναυτιλιακή κομβική του θέση και σημασία, αναφορικά με τη θαλάσσια κίνηση, δεύτερον  από τις βιομηχανικές, λιμενικές και ναυπηγοεπισκευαστικές εγκαταστάσεις και τρίτον από την άμεση γειτνίαση του με την πόλη. Με αυτά ως δεδομένα λοιπόν, προτείνουμε την εφαρμογή μιας λογικής παρέμβασης που αποπειράται να επανεκτιμήσει το τοπίο, αποστιγματίζοντας το χαρακτήρα του Σαρωνικού και επαναπροσδιορίζοντας την έννοια της τουριστικής αξιοποίησης, με όρους «θαλάσσιας προαστιοποίησης».

Η δομή της συνολικής εργασίας είναι κατά βάση τριμερής. Περιλαμβάνει μια εκτενή έρευνα  όλων των μικρογεωμορφικών σχηματισμών του κόλπου, τη συνθετική πρόταση παρέμβασης στις δύσβατες και απρόσιτες βραχονησίδες καθώς και την επίλυση των απαιτούμενων κατασκευαστικών και ενεργειακών ζητημάτων. Τα μεθοδολογικά εργαλεία για την αντιμετώπιση του θέματος είναι η αποτύπωση και η καταγραφή μέσω απεικονιστικών μέσων όπως χάρτες, φωτοαπεικονίσεις, μακέτα και σχέδια. Έτσι, χαρτογραφείται η δικτυακή επικοινωνία, η σχέση εξάρτησης ή αυτονομίας συμπλεγμάτων του Σαρωνικού καθώς και η σχέση αναφοράς με τα εκτεταμένα χέρσα κομμάτια.

Στον ευρύτερο τόπο δράσης λοιπόν, αξιολογώντας τα χαρακτηριστικά της «εκβιασμένης» ημιμονιμότητας και του ημιαποκλεισμού λόγω του βραχώδους τοπίου και της θάλασσας ως φυσικό εμπόδιο, προτείνεται η δημιουργία συνθηκών  πρόσβασης και εφήμερης κατοίκησης.   και απόκτα υπόσταση η έννοια της καταφυγής και της απόδρασης, σε τόπους άγονους εντός των «αστικών υδάτων» του κόλπου.

Εντοπίζοντας το βασικό κοινό χαρακτηριστικό των βραχονησίδων σχετικά με την έντονη κατακορυφότητα στο ασαφές σύνορο μεταξύ ξηράς και θάλασσας, γίνεται μια προσπάθεια να αναιρεθεί η συνθήκη «μη βατότητας» και «μη διαβίωσης». Η συνθετική ολότητα προτυποποιείται ώστε να μπορεί να αναπροσαρμοστεί στις βραχονησίδες που μελετώνται για πεπερασμένο χρόνο. Εντοπίζεται ως μια ενότητα κατασκευής και περιγράφεται σαν μια αξονική συνέχεια που διατρέχει κατακόρυφα το συνοριακό τόπο. Αυτή η φυσική ένωση ενδυναμώνεται και φαντάζει σα μια τάση ανάδυσης από το νερό και αναρρίχησης στο βράχο.

Έτσι αυτοί οι άβατοι θαλάσσιοι βράχοι γίνονται υλικές υποστάσεις που αναιρούν το μοντέλο-πρότυπο της τουριστικής ανάπτυξης και προσφέρονται ως μια πρόταση συνύπαρξης της ανεπιτήδευτης φύσης με την ανθρώπινη υπόσταση.

Επιβλέποντες: Γαβρήλου Έβελυν, Πανηγύρης Κωστής

Αριθμός Αναφοράς: 496

 

Η παρούσα εργασία αναφέρεται στο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας Solaris του Stanislaw Lem. H σύνθεση αποτελείται από το σχεδιασμότων αρχιτεκτονικών στοιχείων και των χαρακτήρων που περιγράφονται στο κείμενο με σκοπό την παράγωγη ταινίας κινουμένων σχεδίων. Ο Lem δεν αναλώνεται ποτέ στη προσπάθεια να επεκτείνει το σκηνογραφικό του υπόβαθρο (στοιχεία περιγραφής χώρων) στο βαθμό που να φαίνεται αλλόκοτο ή ανεπτυγμένο σε σχέση με την άμεση πραγματικότητα. Το ενδιαφέρον του φαίνεται να είναι εστιασμένο στην υπαρξιακή αναζήτηση του ανθρώπου μέσα στον κόσμο και κάτι τέτοιο συμβαίνει μέσα απ’ τη σύγκρουσή του με κάτι που εμφανίζεται ως ανώτερο συνειδησιακά από αυτόν. Η απάντηση που δίνεται για την αντιμετώπιση του θέματος της μεταφοράς του κειμένου στην εικονογραφία του κινηματογράφου είναι επηρεασμένη από την άμεση πραγματικότητα. Αυτό συμβαίνει μέσα από την αντιγραφή αναφορών που βασίζονται σε σύγχρονα τεχνολογικά αντικείμενα-συσκευές-μέσα και την ανασύνθεση τους σε ένα περιβάλλον που τα αντικείμενα παίζουν το ρόλο τους όχι σαν σύμβολα αλλά σαν γεωμετρίες που εντείνουν τη σύνθεση στη σχέση τους με τη δράση.

Τον κύριο λόγο έχει η ατμόσφαιρα καθώς διαβάζοντας το κείμενο έγινε συνειρμικά η συσχέτιση με τις ταινίες «noir» (αστυνομικό θρίλερ, επιλογή ασπρόμαυρης εικόνας, και χρήση φίλτρων όπως vignette και film grain). Τα «σκηνικά» σχεδιάζονται τμηματικά με βάση την κατεύθυνση της κάμερας, πάνω στα περιστατικά που προωθούν την ιστορία. Δε δίνεται έμφαση στις περιγραφές των χώρων του Lem τόσο, όσο στην επινόηση τους ξανά, σε σχέση με τις εντάσεις του σεναρίου και την υπόθεση της δράσης των προσώπων ανεξάρτητα από το χρονικό πλαίσιο της αφήγησης.

Επιβλέπων: Ψυχούλης Αλέξανδρος

Αριθμός Αναφοράς: 485

 

Η διπλωµατική εργασία βασίζεται στα προϊόντα του ερευνητικού θέµατός µας “Πεδίο Δοκιµών Κούρσουµλου - Οι πίστες του µολύβδου” [2014], το οποίο αποτελεί ένα στοχασµό µε αφορµή µία τοποθεσία στα παράλια του νοµού Ροδόπης [ακρωτήριο Μολυβωτής]. Η μελέτη της αλληλεπίδρασης με το τοπίο μας οδήγησε στην επινόηση ενός μεταδότη δράσης, ενός πρωταγωνιστή. Βαπτίστηκε Πλάσμα και επιδιδόταν σε ένα είδος φαντασιακού παιχνιδιού με την ύλη του τόπου. Αυτήν ακριβώς την κατασκευή δανειζόμαστε και εξελίσσουμε.

Το σενάριο θέλει το Πλάσμα να ανάγεται σε έναν οργανισμό που έζησε [ή ζει ακόμα] στην περιοχή - παραλιακά των νομών Ροδόπης και Ξάνθης. Μετενσαρκώνεται στον Homo Plumbatus, ένα επίσημο και ανεπίσημο ενδημικό είδος ταυτόχρονα. Η ύπαρξη και η συμπεριφορά του συνθέτουν τον πιο εμπορικό μύθο του τόπου. Εμείς τεκμηριώνουμε και διαχειριζόμαστε αυτόν τον μύθο.

Έχοντας θέσει τις βάσεις στην εφαρμογή της έννοιας Μinority στο τοπίο ήδη από το ερευνητικό θέμα, κινούμαστε αντιδιαμετρικά. Η καλοσύνη του οικοσυστήματος δεν είναι αρκετή για να το κατατάξει στους δημοφιλείς προορισμούς. Το κλειδί βρίσκεται στην έννοια του Φαντασιακού. Οι προεκτάσεις είναι τόσο επιστημονικές, όσο και τουριστικές.

Δημιουργείται μία ολόκληρη καμπάνια που παρουσιάζει τις λίμνες και τις λιμνοθάλασσες της Θράκης ως την απόλυτη ευκαιρία για την ενσάρκωση μίας μυθικής ύπαρξης. Αυτός που αποπειράται αυτήν την ενσάρκωση, τώρα ονομάζεται Πλάσμα. Μία ολόκληρη κουλτούρα αναπτύσσεται ως μόδα, αλλά και αντίστροφα - αυτή η μόδα γίνεται η νέα κουλτούρα της περιοχής. Ουσιαστικά, δεδομένου ότι η μόδα συνδέεται άρρηκτα με τη μίμηση, μιλάμε για το νέο Brand Name της Ροδόπης. Ακόμα και το κέντρο ''Plasmatomania'' [λίμνη Βιστωνίδα] αποσκοπεί σε μία επιτηδευμένη μίμηση άλλων δημοφιλών σημείων θέας.

Μία άπληστη Πλασματομανία. Μέσω της διαρκούς υπερβολής επιχειρούμε να ασκήσουμε κριτική στην εμπορευματοποίηση, στον καταναλωτισμό, στις διακοπές, στη μόδα - στο σύγχρονο άνθρωπο. Δεχόμαστε την επίδραση του ανθρώπου στη φύση και κινούμαστε στο καθετί με γνώμονα την ανθρωποκαινική προσέγγιση. Το αντικείμενο έρευνας όμως, έχει μετακινηθεί και αποτελεί ένα μη ανθρώπινο είδος, καθώς εμείς σταθερά αμφισβητούμε τον άνθρωπο ως το κέντρο του κόσμου.

Επιβλέποντες: Τζιρτζιλάκης Γιώργος, Ψυχούλης Αλέξανδρος

Αριθμός Αναφοράς: 529