Η περιοχή που επιλέχθηκε, μεταξύ των οδών Χαϊδέ – Σέκερη – Αλαμάνας, χωροτακτικά κατατάσσεται στην περιοχή των Παλαιών Βόλου, η οποία βρίσκεται απέναντι από το συγκρότημα των Πολυτεχνικών σχολών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Το συγκρότημα των κτισμάτων αποτελείται από έξι επιμέρους κτίρια τα οποία στέγαζαν παλαιότερα χρήσεις όπως αποθήκες, συνεργεία και μικρές βιοτεχνίες και πρόκειται για χαμηλά βιομηχανικά/βιοτεχνικά κτίρια του προηγούμενου αιώνα. Με βάση τα παραπάνω δύο κριτήρια, δηλαδή την τοποθεσία και την «αρχιτεκτονική» (μορφολογία) των κτιρίων, επιλέχθηκαν να μελετηθούν έτσι ώστε να διαμορφωθούν και να τροποποιηθούν για να στεγάσουν ολοκληρωμένες εγκαταστάσεις του μεταπτυχιακού προγράμματος του τμήματος της Αρχιτεκτονικής σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Πρόκειται για μια μελέτη με την οποία ανασκευάστηκαν τα παλιά κτίρια τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Επιπλέον, δημιουργήθηκαν χώροι οι οποίοι πληρούν πλέον τις προϋποθέσεις για να στεγάσουν όλες τις δραστηριότητες και τις ανάγκες που υπάρχουν σε μια τέτοιου είδους εκπαιδευτική βαθμίδα.
Στην πρώτη φάση της μελέτης διατηρήθηκε ο όγκος των κτιρίων που καθόρισε την κύρια κάτοψη. Έτσι, στην κάτοψη του ισογείου συναντούμε το κύριο κτίριο του συγκροτήματος στο οποίο στεγάζεται ο χώρος παρουσιάσεων και εκθέσεων. Το κτίριο αυτό παρέχει και δύο μικρότερες αίθουσες οι οποίες θα είναι κατάλληλες για τις συναντήσεις των φοιτητών και τις παραδόσεις των καθηγητών στους φοιτητές. Από την άλλη πλευρά του συγκροτήματος αρθρώνονται τα εργαστήρια του μεταπτυχιακού προγραμματος της Αρχιτεκτονικής σχολής, τα οποία αποτελούνται από μεταλλουργείο, ξυλουργείο, αίθουσα ηλεκτρονικών υπολογιστών, αίθουσα εκτυπωτών, αίθουσα lasercut, 3Dplotterκαι γραφειακές εγκαταστάσεις. Στο βάθος υπάρχουν τα γραφεία των διδασκόντων και οι εγκαταστάσεις της γραμματείας. Πίσω από αυτές τις εγκαταστάσεις δημοσίων χρήσεων βρίσκονται οι εγκαταστάσεις φιλοξενίας τόσο για τους φοιτητές όσο και για τους διδάσκοντες. Οι συγκεκριμένες εγκαταστάσεις αναπτύσσονται στους τέσσερεις ορόφους που υψώνεται το κτίριο. Αυτή η αλλαγή από τη δημόσια στην ιδιωτική χρήση επισημαίνεται κατά κάποιο τρόπο και με την αλλαγή των υλικών.
Εξελίσσοντας την κατασκευή, στο δώμα που δημιουργείται πάνω από τους χώρους των εργαστηρίων των ηλεκτρονικών υπολογιστών και των εκτυπωτών, καθώς και των υπόλοιπων χώρων, παρατάχθηκαν εννιά όμοιες ελαφριές κατασκευές οι οποίες θα αποτελούν χώρους για ατομικά γραφεία μελέτης των διπλωματικών εργασιών των φοιτητών.
Οι χώροι αυτοί στεγάζονται και προφυλλάσσονται από τον ήλιο και τη βροχή με την κατασκευή ενός στεγάστρου. Το στέγαστρο αυτό κατασκευάστηκε από μεταλλικές επιφάνειες, που μέρος αυτών βρέθηκε στο ίδιο το οικόπεδο, προσπαθώντας αφ’ ενός να γίνει αναφορά στην παρελθοντική χρήση αυτής της περιοχής και αφ’ ετέρου να μεταφέρει μια ατμόσφαιρα του χρησιμοποιημένου, του φθαρμένου και του παλαιωμένου.
Επιβλέποντες: Μανωλίδης Κωνσταντίνος, Φιλιππιτζής Δημήτρης
Αριθμός Αναφοράς: 476
Στρίβοντας στην έξοδο 18 της Αττικής οδού, τοποθετείται μία off road στάση, αντιγράφοντας την ευθεία του δρόμου, σε μια λωρίδα εδάφους εντός του χώρου ενός υπολειμματικού οικοπέδου. Ένα κτίσμα, το οποίο οριοθετείται, στη μια του πλευρά, από τη δυναμική του δρόμου και στη άλλη, από την αργόσυρτη μεταβολή του αγροτικού τοπίου. Συγχρόνως, αποτελεί το επίμηκες, ευδιάκριτο σημείο συνάντησης των δύο, οριοθετώντας το ίδιο αυτή τη φορά τη διαφορετικότητά τους, τις επιμέρους ταχύτητες και βραδύτητες που τα συγκροτούν.
Εκ πρώτης όψεως, πρόκειται για έναν και μοναδικό παραλληλεπίπεδο όγκο, ο οποίος εν τοις πράγμασι συντίθεται από επιμέρους διάτρητους, πορώδεις χώρους, με διαφορετικές πυκνότητες αλλά και κλίμακες διαστάσεων χώρων, οι οποίες επισημαίνουν αυτή την αλλαγή χρονικότητας.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 470
Επιβλέπων: Κολώνας Βασίλης
Αριθμός Αναφοράς: 456
Ο τόπος με την πολυσύνθετη ερμηνεία του, ο τόπος που μεταβάλλεται, αλλά και που μένει ο ίδιος, που έχει να διηγηθεί γεγονότα, και που κάποιες φορές μένει σιωπηλός και απίστευτα επιβλητικός, αλλά και η έννοια του χρόνου που αντανακλάται πάνω στο τοπίο, διεγείρουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αυτές οι αναζητήσεις με πρωταγωνιστή τον άνθρωπο προσπαθούν να ερμηνευτούν στην εν λόγω διπλωματική εργασία. Μέσω της επέμβασης στον αρχαιολογικό χώρο του οικισμού Κλήμα στο νησί της Μήλου, γίνεται μία προσπάθεια επανερμηνείας του τοπίου. Ο αρχαιολογικός χώρος παύει να είναι δυσπρόσιτος και αποκομμένος από τους γειτονικούς οικισμούς. Το αρχαίο θέατρο γίνεται πόλος έλξης επισκεπτών που επιθυμούν όχι μόνο να απολαύσουν έναν ευχάριστο περίπατο με θέα τη θάλασσα και να θαυμάσουν την αρχιτεκτονική ένταξη του χώρου στο τοπίο, αλλά συμμετέχουν ενεργά ως θεατές στην διαδικασία επαναλειτουργίας του.
Πώς ο χρόνος λειτουργεί ως σύνδεσμος ανάμεσα στο τότε και στο τώρα; Ο χρόνος γίνεται μη γραμμικός ή αποτελεί μία ολότητα που εμπεριέχεται στο σήμερα; Ο αντιληπτός στον άνθρωπο γραμμικός χρόνος εμφανίζεται μέσω της διάβρωσης στο τοπίο και στα κτήρια. Για τον λόγο αυτό γίνεται απόλυτα σεβαστός και αναδεικνύεται. Ο πραγματικός μη γραμμικός χρόνος, αναπαρίσταται μέσω της επέμβασης που τοποθετείται μέσα στον χώρο, δίνοντας στο άτομο την δυνατότητα να μετέχει σε αυτόν και να βιώνει την εμπειρία του. Η νέα ένταξη εμφανίζεται σαν το μέσο εκείνο που ενοποιεί το παρελθόν με το τώρα και με το προσεχές μέλλον!
Οι νέες λειτουργίες, λιτές και ενταγμένες στο φυσικό περιβάλλον, όχι μόνο μέσω της μορφής τους, αλλά και μέσω των υλικών τους, προσπαθούν να συνομιλήσουν με το τοπίο. Οι χαράξεις πάνω στις οποίες εγγράφονται ακολουθούν το φυσικό ανάγλυφο της γης. Δύο είναι τα κτηριακά κελύφη που λαμβάνουν χώρα και αυτά εξυπηρετούν τις άμεσες ανάγκες των καλλιτεχνών που θα στεγάζονται στον χώρο των καμαρινιών, ενώ το δεύτερο μικρότερο κτήριο, θα εξυπηρετεί το κοινό. Οι νέες αυτές λειτουργίες, αλλά και ο περιβάλλων χώρος, γίνονται προσιτά μέσω ενός συστήματος κλιμακοστασίων και ραμπών που επιτρέπουν την ασφαλή κυκλοφορία των χρηστών. Στόχος είναι η δημιουργία μίας ενιαίας περιπατητικής διαδρομής, η οποία θα συνδέει τα αποσπάσματα της ιστορίας, σε ένα όλον.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 478
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 443
Τα ερείπια ξεχωρίζουν μέσα στο αστικό τοπίο ως χωρικά κατάλοιπα του παρελθόντος.
Στις πόλεις, όπου η συνύπαρξη διαφορετικών χρονικών στρωμάτων γίνεται εύκολα αντιληπτή, αναζητούνται τρόποι συνδιαλλαγής των υπαρχόντων ερειπίων με τον υπόλοιπο αστικό ιστό και προτάσεις διαχείρισης της αναπόφευκτης φθοράς των σύγχρονων κατασκευών στο μέλλον. Στην παρούσα εργασία επιχειρείται η κατανόηση των βασικών παραγόντων που οδηγούν στην ερείπωση ενός κτίσματος και στη συνέχεια η αναστολή της ερείπωσης της προτεινόμενης κατασκευής. Η αναστολή αυτή μπορεί να επιτευχθεί μόνο εφόσον ληφθεί υπόψη από τη φάση του σχεδιασμού.
Καθώς το ερείπιο εξετάζεται πρωτίστως ως προς τον αποσπασματικό του χαρακτήρα, η εργασία αυτή επιδιώκει αφενός να δημιουργήσει συσχετισμούς μεταξύ ερειπίων διαφορετικών χρονικών περιόδων, τα οποία προϋπάρχουν στην περιοχή μελέτης και αφετέρου να εντάξει την προτεινόμενη κατασκευή στο δίκτυο κοινόχρηστων χώρων της περιοχής του Κεραμεικού – Μεταξουργείου (ΚΜ). Με τον τρόπο αυτό, το μελλοντικό ερείπιο της κατασκευής αποποιείται τον χαρακτήρα του αποσπάσματος και κατ΄ επέκταση αναστέλλεται η ερείπωσή του, εφόσον μακροπρόθεσμα θα εξακολουθεί να αποτελεί τμήμα κάποιων συνόλων.
Κατά δεύτερον, το ερείπιο εξετάζεται ως προς την αισθητική αξία των αλλοιωμένων μορφολογικών του χαρακτηριστικών, λαμβάνοντας υπόψη πως λόγω της διαρκούς διαπάλης Φύσης και Μορφής τα χαρακτηριστικά αυτά μεταβάλλονται συνεχώς επηρεάζοντας την κλίμακα, την κίνηση, το εισερχόμενο φως και γενικότερα τη βιωματική πρόσληψη του χώρου. Επομένως, η αναστολή της ερείπωσης της προτεινόμενης κατασκευής επιδιώκεται μέσω ενός προσχεδιασμένου μετασχηματισμού του κελύφους, ο οποίος στοχεύει στην αναδιοργάνωση των επιμέρους χωρικών στοιχείων και την ανάδειξη διαφορετικών ποιοτήτων.
Λόγω του ότι ο δημόσιος χώρος μπορεί να θεωρηθεί ως συστατικό μέρος της θεατρικής εμπειρίας, το ερείπιο διερευνάται βάσει της σκηνογραφικής του διάστασης. Η προτεινόμενη κατασκευή αποτελεί ένα τρισδιάστατο μεταλλασσόμενο δυναμικό σκηνικό, το οποίο οργανώνει τη δράση την ίδια στιγμή εσωτερικά και εξωτερικά. Οι θεάσεις και οι κινήσεις μέσα και γύρω από αυτό αναλαμβάνουν ενεργό ρόλο στο χώρο των συναναστροφών και της συνύπαρξης.
Τέλος, επειδή η αναστολή της ερείπωσης επιτυγχάνεται όσο διατηρείται ο λειτουργικός χαρακτήρας της κατασκευής μέσω της εναλλαγής των χρήσεων και του μετασχηματισμού του κελύφους της, υποστηρίζεται η δυνατότητα μετατροπής του μη χρησιμοποιούμενου ιδιωτικού χώρου σε κοινόχρηστο χώρο, όπου οι πολίτες οικειοποιούνται την κατασκευή με τον δικό τους προσωπικό τρόπο και την κατοικούν αυτοσχεδιάζοντας, αξιοποιώντας τις δυνατότητες που τους παρέχει για την καλύτερη εξυπηρέτηση των αναγκών τους.
Επιβλέπων: Αντονάς Αριστείδης
Αριθμός Αναφοράς: 429
Η παρούσα διπλωματική εργασία ασχολείται με τις Εργατικές Πολυκατοικίες στο Ξηροκάμπο της Νέας Ιωνίας. Το συγκρότημα αποπερατώθηκε το 1970 από το Υπουργείο Πρόνοιας και καλύπτει επιφάνεια 26.300 τ.μ., ενώ κάθε κτίριο καλύπτει 320 τ.μ.. Πρόκειται για μια υποβαθμισμένη περιοχή, στα βορειοανατολικά της πόλης. Τα κτίρια χαρακτηρίζονται από φθορές υλικών και προσθήκες των κατοίκων ανάρμοστες στην εικόνα τους. Τα διαμερίσματα είναι μικρά, έχουν ευμετάβλητη εσωτερική θερμοκρασία, ενώ η διάταξη των κτιρίων τοπογραφικά και ο ανεπαρκής φωτισμός καθιστά την περιοχή επικίνδυνη.
Η επέμβαση που επιχειρείται στην περιοχή στοχεύει στην αρχιτεκτονική, ενεργειακή και πολεοδομική αναβάθμιση. Επιλέχθηκε το βορειοανατολικότερο block καθώς είναι περισσότερο εκτεθειμένο σε καιρικές συνθήκες. Εκεί επιχειρείται αναβάθμιση όψης, με προσθήκη έρκερ και προβόλων. Τα διαμερίσματα κάθε ορόφου από 6, γίνονται 4. Στην όψη των κλιμακοστασίων προστίθεται τζαμαρία που πλαισιώνεται από περσίδες. Τα κλιμακοστάσια καταλήγουν στο δώμα δημιουργώντας στεγασμένο κοινόχρηστο χώρο. Το δώμα αποκτά πράσινη όψη με την φύτευση. Στοιχεία της παλιάς όψης των κτιρίων παραμένουν γιατί σκοπός είναι να διατηρηθεί τμήμα του υπάρχοντος χαρακτήρα του κτιρίου.
Στο συγκρότημα προστίθεται ένα mini πολιτιστικό κέντρο που περιλαμβάνει ποικίλες λειτουργίες: παιδικό σταθμό, βιβλιοθήκη, πολυχώρο πολιτισμού και εντευκτήριο. Εδώ οι μετατροπές στην όψη του κτιρίου είναι πιο έντονες καθώς λόγω των χρήσεών του, οφείλει να ξεχωρίζει, ενώ και εδώ υπάρχουν στοιχεία διατήρησης του παλιού κτιρίου.
Παράλληλα με τις αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις, γίνεται και μελέτη σχετικά με την βιοκλιματική αντιμετώπιση. Σύμφωνα με τον σχεδιασμό και τον προσανατολισμό, μελετούνται τα στοιχεία του περιβάλλοντος της περιοχής και έτσι το κτίριο ανανεώνεται και επενδύεται με υλικά που διατηρούν το εσωτερικό όσο το δυνατόν ανέπαφο από τις εξωτερικές συνθήκες, μειώνουν τις απώλειες και το κάνουν πιο ικανό για κατοίκηση.
Τέλος, επιχειρείται μεταμόρφωση της πολεοδομικής διάταξης, μια αναβάθμιση που την καθιστά πιο ασφαλή. Στην περιοχή προβλέπονται ελεύθεροι χώροι πρασίνου, πεζόδρομοι, φωτισμός, χώροι για δημόσιες δράσεις και χώροι στάθμευσης στο επίπεδο του δρόμου και υπόγεια, για να καλύφθούν οι ανάγκες στάθμευσης του κτιρίου πολλαπλών χρήσεων και των κατοικιών.
Ας σημειωθεί, τέλος, πως όλες οι επεμβάσεις έγιναν με απόλυτο σεβασμό στο κτίριο και το περιβάλλον του και σύμφωνα με τις ανάγκες που υποδείχθηκαν από τους κατοίκους.
Επιβλέποντες: Αδαμάκης Kώστας, Τσαγκρασούλης Aριστείδης
Αριθμός Αναφοράς: 477
Η διπλωματική εργασία αφορά στο σχεδιασμό ενός μοναστηριού στην ύπαιθρο, στην περιοχή της βόρειας Τήνου. Η Ιερά Μονή της Παναγιάς Ευαγγελίστριας φιλοξενεί 33 μοναχούς και τοποθετείται σε πλάτωμα μεταξύ των απόκρημνων πλαγιών του βράχου, με όψη στη θάλασσα. Το μοναστήρι αποτελείται από 33 κελιά, Καθολικό, τραπεζαρία, αρχονταρίκι, φιάλη, ξωκλήσι, κουζίνα και χώρους φιλοξενίας για 12 επισκέπτες.
Δίπλα από την κεντρική είσοδο βρίσκεται το ξωκλήσι της μονής. Στο χώρο αυτόν μπορεί ο επισκέπτης να κάνει μια στάση και να προσευχηθεί προτού εισέλθει. Όλη η καθημερινότητα του μοναστηριού οργανώνεται γύρω από την αυλή. Το Καθολικό είναι το κεντρικό της κομμάτι. Η τραπεζαρία, το αρχονταρίκι, οι ξενώνες και τα υπόλοιπα κτίρια διατάσσονται περιμετρικά σε σχήμα "Γ" αποτελώντας το όριο μεταξύ του εσωτερικού χώρου του μοναστηριού και του εξωτερικού περιβάλλοντος περιμετρικά. Ο διαχωρισμός των δύο δεν διασφαλίζεται αυστηρά, αλλά υποδηλώνεται από τη συνολική διάταξη. Δίπλα από τις σκάλες που οδηγούν στους ορόφους των κελιών υπάρχουν δύο ημιυπαίθριοι χώροι.
Τα κελιά οργανώνονται σε ορόφους κάτω από το υπόλοιπο μοναστήρι όλα με την όψη τους στη θάλασσα. Είναι ο προσωπικός χώρος του μοναχού που αποτελείται από τα τελείως απαραίτητα. Ανεξάρτητα από το μοναστήρι αλλά ταυτόχρονα κομμάτι του, στέκουν μοναχικά στη θέα της θάλασσας κρατώντας τη ζωή που αναπτύσσεται από πάνω τους, όλα μαζί και το καθένα ξέχωρα.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 474