Το ζήτημα της μελέτης και χωροθέτησης του Νοσοκομείου ανάγεται εξ αρχής σε απολύτως πραγματικά δεδομένα, δηλαδή στις φυσικές συνθήκες ενός υφι¬στάμενου αστικού περιβάλλοντος. Αυτό στην πράξη φαίνεται από την επιλογή ενός υπαρκτού αστικού οικοπέδου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η επεξεργασία των χωρικών και λειτουργικών αναγκών και η ανταπόκρισή τους στις, αντίστοιχου περιεχομένου, τεθείσες προδιαγραφές λαμβάνουν σοβαρά υπ’ όψη το θεμε¬λιώδη αυτό περιορισμό. Με λίγα λόγια, αυτό το προαπαιτούμενο πλαίσιο πα¬ραδοχών πλάθεται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελεί μια πρωταρχική αφε¬τηρία για τον περαιτέρω «χειρισμό» του ζητήματος. Μια εξίσου σημαντική συ¬νιστώσα που υπεισέρχεται στην όλη συνθετική και χωροπλαστική διαδικα¬σία είναι ακριβώς η στάση η οποία υιοθετείται απέναντι σε μια τέτοιου «ειδικού βάρους» αρχιτεκτονική. Εδώ λοιπόν, αντιμετωπίζονται έννοιες όπως ο εγκλει¬σμός, η στέρηση, η οριοθέτηση, η νόσος, η θεραπεία, η υγεία, η περίθαλψη, η νοσηλεία, η εγχείριση, η νάρκωση και εν τέλει το απόλυτο «δίπολο»: ζωή και θάνατος. Γίνεται λοιπόν απόπειρα η δραματικότητα που αυτές οι έννοιες υπαι¬νίσσονται να λάβει, στο μέτρο του δυνατού, χωρικές διαστάσεις• να υποβάλλει δηλαδή, σε νοητικό επίπεδο, σε νοσηλευόμενους και επισκέπτες τη διεργασία της «κάθαρσης του σώματος».
Εξάλλου, ακόμα και η θεραπεία για την επίτευξη της ίασης μέσα στο νοσο¬κομείο υποστασιοποιεί ουσιαστικά αυτή την, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγό¬τερο, επίπονη δοκιμασία. Και μάλιστα, ανεξάρτητα από το «περιεχόμενό» της (είτε δηλαδή ανάγεται απλώς σε νοσηλεία είτε απαιτείται επιπλέον και χει¬ρουργική επέμβαση) συνοδεύεται, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, από την ιδιάζουσα και πολυδιάστατη έννοια του πόνου. Η έννοια αυτή, σε συνδυασμό με τη συνεχή προσπάθεια εξάλειψής της, σχηματοποιούν ένα δίπολο το οποί¬ο, κατ’ αρχάς, εκφράζει μια απτή πραγματικότητα στο νοσοκομείο και, κατ’ επέκταση, δεν παύει να λειτουργεί και ως αφετηρία στο σχεδιασμό. Κατά συ¬νέπεια, η ύπαρξη ενός ισχυρού και τεκμηριωμένου εννοιολογικού υποβάθρου ευνοεί το δημιουργικό «πλάσιμο» ενός χώρου και κατάλληλου για το σκοπό για τον οποίο προορίζεται, αλλά και συνεπή στο πλαίσιο των συνθηκών και των προδιαγραφών που είχε εξ αρχής συγκροτηθεί.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 100
Στο, εκτός λειτουργίας, λατομείο που βρίσκεται στον λόφο της Γορίτσας στο ανατολικό όριο της πόλης του Βόλου, κοντά στην περιοχή Άναυρος, προτείνεται η κατασκευή ξενοδοχείου με σκοπό να καλύψει ανάγκες διαμονής καθώς και πολιτιστικές, κοινωνικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες, ξεπερνώντας τις παγιωμένες απαιτήσεις ενός τουριστικού συγκροτήματος.
Το νέο κτήριο προτίθεται να καλύψει υπάρχουσες ανάγκες και να αποτελέσει τμήμα της καθημερινότητας των κατοίκων του Βόλου, δημιουργώντας ένα σημείο ανάπτυξης δραστηριοτήτων, σε κοντινή απόσταση από το χώρο της κατοικίας και της εργασίας, αποκομμένο με έναν ιδιαίτερο τρόπο από το συνηθισμένο αστικό τοπίο. Η απόσταση από το συμπαγές οικοδομημένο χώρο του Βόλου είναι ουσιαστικά μόνο οπτική καθώς η διακοπή του από το λόφο της Γορίτσας επιτυγχάνει την αντιληπτική απομάκρυνση του επισκέπτη από αυτόν.
Οι μεταβολές στον τρόπο, τη διάρκεια και τον τόπο κατοίκησης και εργασίας επηρεάζουν παράλληλα το δομημένο χώρο και τις κτιριολογικές ανάγκες των κτισμάτων. Οι απαιτήσεις για την παροχή κατοικιών για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα προϋποθέτουν τη δημιουργία διαμερισμάτων κατάλληλα διαμορφωμένων. Η ανεξαρτησία χώρων και κινήσεων επιτυγχάνουν την ποικιλότροπη χρήση του κτηρίου από τους ενοίκους και από τους επισκέπτες της πόλης.
Η επέμβαση συνοψίζεται σε μια βασική κίνηση, : τη δημιουργία κατακόρυφου επιπέδου όπου τοποθετούνται οι χώροι διαμονής ενώ οι κοινόχρηστοι χώροι αναπτύσσονται σε οριζόντια διάταξη ακλουθώντας σε μεγάλο βαθμό την κλίση του οικοπέδου. η μορφή τους και κατά συνέπεια το περίγραμμα της είναι ακαθόριστα, ώστε η διάκριση από το τοπίο να μην είναι απόλυτα εμφανής.
Η ευελιξία της επέμβασης και η ευκολία προσαρμογής σε διάφορα είδη κατοίκησης συνιστά ένα συγκρότημα ικανό να ανταποκριθεί στις σύγχρονες εξελίξεις και να προσαρμοστεί σε πιθανές μελλοντικές ανάγκες της περιοχής.
Επιβλέπων: Αντονάς Αριστείδης
Αριθμός Αναφοράς: 105
Στα πλαίσια της διπλωματικής εργασίας γίνεται μελέτη στο κτιριακό συγκρότημα του Πανάνειου Δημοτικού Νοσοκομείου που βρίσκεται στο Ηράκλειο Κρήτης, στην εντός των ενετικών τειχών περιοχή της πόλης. Το κτίριο αυτό κατασκευάστηκε το 1905 και λειτούργησε ως νοσοκομείο της πόλης. Το 1970 οι νοσοκομειακές εγκαταστάσεις μεταφέρθηκαν σε μεγαλύτερο χώρο, το κτίριο εγκαταλείφθηκε και σταδιακά ερειπώθηκε. Το 2004 κηρύχθηκε διατηρητέο και δημοπρατήθηκε η επισκευή του.
Σκοπός της εργασίας είναι η εκπόνηση μελέτης για την αποκατάσταση και επανάχρησή του. Η μελέτη περιλαμβάνει δύο μέρη, την τεκμηρίωση και την πρόταση. Στην τεκμηρίωση γίνεται αποτύπωση του κτιρίου, αρχιτεκτονική ανάλυση και καταγραφή των στοιχείων σε αυτό καθώς και ταύτιση τους με παλιές φωτογραφίες και προηγούμενες μελέτες. Η τεκμηρίωση περιλαμβάνει τη μελέτη της ιστορίας του, παθολογία του κελύφους και οικοδομικές φάσεις. Η πρόταση προκύπτει από τα στοιχεία της τεκμηρίωσης. Η νέα χρήση που δίνεται στο κτίριο είναι Κέντρο Μητέρας – Παιδιού, το οποίο θα παρέχει υπηρεσίες περίθαλψης και ψυχολογικής υποστήριξης κακοποιημένων μητέρων και παιδιών, ιατρεία για τις απαραίτητες εξετάσεις, χώρους ειδικά διαμορφωμένους για το νοσηλευτικό προσωπικό και τους επισκέπτες. Στόχος της πρότασης είναι η ανάδειξη της σημασίας του κτιρίου για την πόλη και η απόδοση της νέας χρήσης με βάση τις ανάγκες της πόλης, τη σημασία και την ιστορία του κτιρίου.
Επιβλέπουσα: Θεολογίδου Κλεοπάτρα
Αριθμός Αναφοράς: 81
Θέμα της διπλωματικής εργασίας είναι η διαμόρφωση ενός «νέου» τοπίου έξω από την πόλη της Λευκωσίας, που θα λειτουργεί ως υπερτοπικό πάρκο. Η διαμόρφωση αυτή, συνεισφέρει στην ανάδειξη του λόφου του Άρωνα και του μεσαιωνικού κάστρου που βρίσκεται πάνω σ’ αυτόν. Στόχος της διπλωματικής εργασίας, είναι παράλληλα, η δημιουργία ενός πάρκου, που θα συνδέεται με το ιστορικό και το φυσικό τοπίο της ευρύτερης περιοχής.
Για την δημιουργία του πάρκου, χρησιμοποιείται ένα αγροτεμάχιο που βρίσκεται έναντι του λόφου στη περιοχή «Αθαλάσσα». Η θέση αυτή, προτιμήθηκε, καθώς βρίσκεται ανάμεσα, στο Πάρκο Αθαλάσσας, το Πάρκο των Εθνών και το Δασοβοτανικό Κήπο, ενώ εφάπτεται με βασικό οδικό άξονα.
Ο χώρος αυτός, διαμορφώνεται σε πάρκο, με πολλών ειδών φυτεύσεις και χώρους αναψυχής. Χρησιμοποιείται η τεχνική των κεκλιμένων επιπέδων όπως επίσης και η τεχνική των χαράξεων, με σκοπό να οριστεί ένα συγκεκριμένο πεδίο θέασης στον επισκέπτη, ανάλογα με την επιθυμία της γράφουσας. Το πάρκο διαθέτει και μουσείο, όπου, με την βοήθεια φωτογραφικού, χαρτογραφικού και άλλου υλικού, παρουσιάζεται η ιστορία του λόφου αλλά και της γύρω περιοχής, και αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύφθηκαν εκεί.
Το πάρκο αυτό, θα λειτουργεί ως νέος πόλος έλξης, αλλά και ως χώρος υποδοχής για τους επισκέπτες που θα συνεχίσουν πεζοπορικές εξορμήσεις προς το δάσος ή την ανάβαση στο λόφο. Θα απευθύνεται επίσης, άμεσα , ως δημόσιος χώρος στην παρακείμενη Πανεπιστημιούπολη και στις νέες φοιτητικές εστίες.
Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος
Αριθμός Αναφοράς: 101
Το Αττικό Τοπίο αποτελεί από την αρχαιότητα τόπο πνευματικής δημιουργίας. Ο Περίπατος, η Ακαδημία, η Αγορά, οι πυρήνες αυτοί του αρχαίου πολιτισμού ήταν τοπία, όχι κτίρια. Ο ρόλος του έχει στις μέρες μας εξοβελιστεί. Αναγνωρίζοντας την σημαντική επίδραση της υπαίθρου στην ελληνική κουλτούρα, η μελέτη προτείνει ένα νέο είδος τοπολογίας συσχετίζοντας το φυσικό με το κτιστό τοπίο. Με έναυσμα τα κείμενα του Περικλή Γιαννόπουλου, και πιο συγκεκριμένα τη φράση: «ο βίος εν Ελλάδι είναι υπαίθριος» γίνεται ένα κυνήγι, μια αναζήτηση υπαίθριων τόπων στη πυκνή δομή της πόλης. Εντοπίζοντας το ανεκμετάλλευτο κτίριο του Φιξ συντάσσεται η πρόταση να εκτυλιχθεί πάνω σε αυτό μια κάθετη πλατεία, ένας δημόσιος χώρος με αναφορές στο αττικό τοπίο. Το Φιξ όντας στο παρελθόν ένα κτίριο σύμβολο ένα landmark πολεοδομικής κλίμακας σήμερα περιμένει την αξιοποίηση του, σύμφωνα με το όραμα του αρχιτέκτονα Τάκη Ζενέτου για ένα κτίριο που μπορεί να προσαρμοστεί στις εκάστοτε ανάγκες της πόλης. Η σύνθεση της μελέτης βασίζεται στην ιδιαίτερη τοπογραφία της περιοχής λαμβάνοντας υπόψη χαρακτηριστικά όπως το ποτάμι, την γη, το νερό, τις χαράξεις, τις οπτικές φυγές...
Η μελέτη προτείνει στο σύνολο των υπαίθριων χώρων, που άλλοτε σχεδιάζονται από την αρχή και άλλοτε ανακαλύπτονται στο υπάρχον κτίριο, μια διασπορά από χρήσεις οι οποίες περικυκλώνονται από το φυσικό τοπίο. Βασικό χαρακτηριστικό είναι η επέκταση της ροής του πρασίνου, που εντοπίζεται στην περιοχή, και η εισαγωγή της φύσης στο βιομηχανικό κτίριο του Φιξ.
Στο κτιριολογικό πρόγραμμα περιλαμβάνονται θέατρα, εστιατόρια-καφέ, πισίνες, χώροι συνάθροισης, αυτός ο δημόσιος χώρος είναι ελεύθερος να τον επισκεφθεί ο κάτοικος και να γίνει κομμάτι του.
Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης
Αριθμός Αναφοράς: 109
Για το θέμα που επιλέχθηκε, ¨Πολυκέντρο Αποκατάστασης και Υποκατάστασης Ουσιοεξαρτημένων Ατόμων¨ στην περιοχή του Αναύρου του Δήμου Βόλου, στάθηκε αφορμή η εκπομπή του δημοσιογράφου Τάσου Κούλογλου στις 9-5-2005 με τίτλο: «Το στίγμα» και στις 18-4-2005 με τίτλο: «Από την ηρωίνη στο ecstasy». Στις εκπομπές αυτές παρουσιαζόταν το πρόβλημα των ναρκωτικών, προγράμματα αποκατάστασης των ασθενών στην Ευρώπη, στις Η.Π.Α., το ιδανικό Ελβετικό πρότυπο και τέλος η κατάσταση στην Ελλάδα, δηλαδή το έργο του ΟΚΑΝΑ και οι αντιδράσεις των γειτόνων τόσο για τα υπαρχόντα όσο και για τα μελλοντικά κέντρα αποκατάστασης.
Η περίθαλψη των ουσιοεξαρτημένων ατόμων στην Ελλάδα δεν υπάγεται σε ένα δίκτυο, καθώς αυτό υπάρχει, αλλά δεν αναπτύσσεται, μόνο στα μεγάλα αστικά κέντρα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πειραιάς). Οι επαρχιακές πόλεις δε διαθέτουν πόρους και προγράμματα, ώστε να μπορέσουν να ¨θεραπεύσουν¨ και να ενημερώσουν τους εξαρτημένους δημότες τους. Οι δεύτεροι συνωστίζονται στις λίστες αναμονής των λίγων αυτών κέντρων χωρίς να γνωρίζουν αν θα είναι ακόμη στη ζωή μετά από τρία ή τέσσερα χρόνια ( μέσος όρος αναμονής στα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ στην Ελλάδα). Έτσι, η δημιουργία κέντρων αποκατάστασης ουσιοεξατρημένων ατόμων στην επαρχία κρίνεται ως επιτακτική ανάγκη. Η Κατερίνα Μάτσα επικεφαλής του προγράμματος «18 ΑΝΩ» δηλώνει: «Η επαρχία είναι πάρα πολύ ριγμένη με την έννοια ότι όλοι διαπιστώνουμε από τις διάφορες έρευνες που έρχονται στην επιφάνεια και τις συζητήσεις που γίνονται για τα πορίσματα αυτών των ερευνών, ότι η διάδοση των ναρκωτικών είναι πάρα πολύ μεγάλη σε όλες τις επαρχιακές πόλεις, ιδιαίτερα εκεί που υπάρχουν λιμάνια, δεν υπάρχουν θεραπευτικά προγράμματα.»
Ο όρος ¨αποκατάσταση¨, περιλαμβάνει εκτός από την αποτοξίνωση των ασθενών ή τη μείωση της σωματικής τους βλάβης (εξάρτηση, μείωση δόσης, υποκατάστατα κ.ά.) και την κοινωνική τους ένταξη, δηλαδή την απομάκρυνση τους από το περιθώριο και την ανάπτυξη της ικανότητας να ζουν μια ¨οργανωμένη¨ καθημερινότητα που δεν περιστρέφεται γύρω από τις ουσίες. Η πλήρης επανένταξη μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσω της επικοινωνίας και τις συνδιαλλαγής τους με την ίδια την κοινωνία στην οποία δρουν. Μία απομονωμένη μονάδα αποτοξίνωσης απλά τους εντάσσει σε ένα άλλου είδους περιθώριο, και τους υποβάλλει στην ¨τιμωρία της φυλακής¨.
Παρά την κοινή αντίληψη, οι ουσιοεξαρτημένοι ασθενείς την περίοδο συμμετοχής τους σε προγράμματα αποκατάστασης παρουσιάζουν παραβατικές συμπεριφορές (κλοπές, ξυλοδαρμούς κ.ά.) σε ποσοστό μόλις 8% (στοιχεία ΚΕΘΕΑ). Οδηγούμαστε λοιπόν στο συμπέρασμα ότι τα κέντρα αποκατάστασης μέσα σε κατοικημένες περιοχές βοηθούν τους χρήστες να επανενταχθούν χωρίς να εκθέτουν σε κίνδυνο τους κατοίκους.
Το Πολυκέντρο Αποκατάστασης και Υποκατάστασης Ουσιοεξαρτημένων Ατόμων στην περιοχή του Αναύρου του Δήμου Βόλου τοποθετείται μέσα στον αστικό ιστό της πόλης και μάλιστα σε μια περιοχή μεγάλων αντικειμενικών αξιών και συνδέεται άμεσα με το Νοσοκομείο της πόλης. Πρόθεσή μου ήταν να σχεδιάσω ένα κέντρο που ανταποκρίνεται στις λειτουργικές ανάγκες και τα standards ενός προγράμματος πλήρους αποκατάστασης των ασθενών, ενώ τα μοντέλα που μελέτησα ήταν οι Ελβετικές Φυλακές για Τοξικομανείς Σόενγκρουν και η «Ιθάκη» στη Σίνδο της Θεσσαλονίκης.
Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής
Αριθμός Αναφοράς: 104
Η μελέτη αυτή έχει ως θέμα, την πρόταση ανάπλασης και αναμόρφωσης μίας κατεστραμμένης από βομβαρδισμούς περιοχής μέσα στο διατηρητέο περιβάλλον της μεσαιωνικής πόλης της Ρόδου. Η περιοχή αυτή ανήκει στην Εβραϊκή συνοικία της πόλης, την Οβριακή, μία ιστορική γειτονιά η ύπαρξη της οποίας χρονολογείται τουλάχιστον από τον 15ο αιώνα.
Η καταστροφή σημαντικού τμήματος του δομημένου περιβάλλοντος της συνοικίας, κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι εκτεταμένες ανασκαφικές εργασίες επί ελληνικής διοίκησης και η λειτουργία του διοικητικού και εμπορικού κέντρου της πόλης έξω από τα όρια του τείχους έχουν θέσει την συνοικία στο περιθώριο του ενδιαφέροντος. Η περιοχή μελέτης σήμερα βρίσκεται αποκομμένη από την υπόλοιπη πόλη και σχεδόν δίχως ανθρώπινες δραστηριότητες.
Ωστόσο η μορφή της Οβριακής όπως έχει διαμορφωθεί στο πέρασμα των αιώνων έχει αποχτήσει ένα ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό ενδιαφέρον. Η πρόταση της μελέτης, που αφορά τη διαμόρφωση της σημερινής πλατείας Πεισιδώρου, έγκειται σε επεμβάσεις στο πλαίσιο της αστικής ανάπλασης με στόχο την εξυγίανση της υποβαθμισμένης συνοικίας και την προστασία της πολιτιστικής της κληρονομιάς και επομένως της φυσιογνωμίας της.
Καθώς η μεσαιωνική πόλη της Ρόδου είναι μια ξεχωριστή περίπτωση οικιστικού συνόλου, για την οποιοδήποτε επέμβαση σε αυτή χρειάζεται εκτενή προσέγγιση του τόπου ενώ κρίνεται απαραίτητη η διερεύνηση και ο σεβασμός των κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών θεσμών που οδήγησαν στη δημιουργία του συγκεκριμένου παραδοσιακού περιβάλλοντος.
Για τη συνθετική διαδικασία και την πρόταση προηγήθηκε εκπόνηση μελέτης της περιοχής και ανάλυση των παραγόντων που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της. Με μία ανάλυση προσαρμοσμένη στα ιδιαίτερα ιστορικά, πολεοδομικά και αισθητικά χαρακτηριστικά του τόπου προέκυψε μια πληρέστερη εικόνα του χώρου, επαναπροσδιορίστηκε η ιστορική αξία της συνοικίας και τέθηκαν δεδομένα για τον καθορισμό των στόχων της νέας επέμβασης.
Το γενικό σχέδιο ανάπτυξης της επέμβασης είναι η επανένταξη της τοποθεσίας στη βίαια αποκομμένη συνέχεια των αστικών σχέσεων μέσα από την αποκατάσταση της δομής του κατεστραμμένου μεσαιωνικού ιστού. Η πρόταση αρθρώνει ένα σύστημα τόπων-λειτουργιών οργανώνοντας διακεκριμένες και διαφοροποιημένες ενότητες χώρου, που με την εναλλαγή τυπικών συζεύξεων συμπλέκονται σε μια συνέχεια. Χαρακτηριστικό της παρέμβασης όσον αφορά τον άνθρωπο είναι ότι οι χρήστες δεν ακολουθούν μια ξεχωριστή πορεία που τους καθοδηγεί στις δραστηριότητες αλλά κινούνται ελεύθερα στον ενοποιημένο πλέον χώρο ακολουθώντας δική τους διαδρομή.
Συμπερασματικά η περιοχή της Οβριακής είναι μια βάση μελέτης του μεσαιωνικού ιστού και ένα πεδίο έρευνας και πειραματισμού για τη διατήρηση και αποκατάστασή του ενώ η ένταξη μίας μελέτης σε ένα περιβάλλον διατηρητέο σαν αυτό αποτελεί μεγάλη πρόκληση και σημαντική διδακτική εμπειρία.
Επιβλέπων: Κολώνας Βασίλης
Αριθμός Αναφοράς: 58
Το Τμήμα Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών και Δικτύων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, στην πόλη του Βόλου δέχθηκε τους πρώτους φοιτητές την ακαδημαϊκή χρονιά 2000-2001. Οι κτιριακές ανάγκες του Τμήματος στεγάζονται έκτοτε σε μία πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης, στην περιοχή της εκκλησίας του Αγίου Νικολάου που δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της σύγχρονης εκπαίδευσης, καθώς και των ιδιαίτερων εγκαταστάσεων που απαιτεί η επιστήμη του αντικειμένου του τμήματος. Από τον Σεπτέμβριο του 2003 στο Τμήμα λειτουργεί και Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών το οποίο στεγάζεται σε διαφορετικό κτίριο στην οδό Ιάσωνος.
Το νέο κτίριο στο οποίο πρόκειται να μεταγκατασταθεί μελλοντικά το Τμήμα θα σχεδιασθεί εκ νέου σύμφωνα με τις ανάγκες του τμήματος και χωροθετείται στις εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου στο Πεδίο του Άρεως, οπού λειτουργούν ήδη 5 τμήματα της πολυτεχνικής σχολής. Για την κάλυψη των λειτουργιών του τμήματος σε υφιστάμενη και πλήρη ανάπτυξη, λόγω της αύξησης του φοιτητικού δυναμικού και συνεπώς την αύξηση των κτιριακών αναγκών καθώς και εξαιτίας της διαδικασίας απόκτησης των ιδιοκτησιών γης προβλέπεται η κατασκευή του κτιρίου να πραγματοποιηθεί σε δυο φάσεις ανάπτυξης.
Η πρώτη φάση ανάπτυξης προβλέπεται να κατασκευασθεί στο τρίγωνο των οδών Σέκερη, Αθηνών και Χέυδεν (φυτώριο Δήμου Βόλου) και η δεύτερη φάση στο τρίγωνο των οδών Χέυδεν, Αλαμάνας και Αθηνών.
Αντικείμενο της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η πρόταση σχεδιασμού του νέου κτιρίου του Τμήματος σε πρώτη φάση ανάπτυξης, λαμβάνοντας υπόψη τις παραμέτρους για την ομαλή επέκταση των κτιριακών εγκαταστάσεων και στην δεύτερη φάση ανάπτυξης.
Η αρχική ιδέα για την συνθετική διερεύνηση του θέματος επηρεάστηκε από το ίδιο το αντικείμενο σπουδών του τμήματος. Η εσωτερική αρχιτεκτονική δομή των ηλεκτρονικών υπολογιστών και η συνεχής ροή πληροφοριών μέσα από τα δίκτυα αυτών, εκφράστηκε αρχικά μέσα από σκίτσα που οδήγησαν σε εξελικτικές μακέτες εργασίας. Η συνεχής ροή των πληροφοριών στο εσωτερικό των υπολογιστών μεταφράζεται χωρικά σε συνεχή ροή κινήσεων που συντελείται διαμέσου των χώρων του κτιρίου.
Συνολικά, το κτιριολογικό πρόγραμμα περιλαμβάνει κοινούς χώρους (γραμματεία, αμφιθέατρα, αίθουσες διδασκαλίας, βιβλιοθήκη, χώρους συνεδριάσεων, κυλικείο), χώρους γραφείων προσωπικού (επιστημονικού, διοικητικού και τεχνικού), χώρους εργαστηρίων, σεμιναρίων συνεδριάσεων και γραφείων κάθε τομέα –κατεύθυνσης, κέντρο δικτύων που προβλέπεται να εξυπηρετεί συνολικά το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, μηχανολογικές εγκαταστάσεις και τέλος υπόγειο χώρο στάθμευσης.
Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω
Αριθμός Αναφοράς: 86