Η μελέτη στοχεύει να επαναπροσδιορίσει τις κινητές κατοικίες και να τους προσδώσει τέτοιο βαθμό ευελιξίας που να μπορούν να καλύψουν τις ατομικές ανάγκες του κάθε αγοραστή. Εξερευνά τις δυνατότητες της προκατασκευής και τους περιορισμούς της εύκολης μεταφοράς, επιδιώκοντας να δημιουργήσει διεγερτικά περιβάλλοντα κατοίκησης που υποστηρίζουν μια ζωή «εν κινήσει». Πρόκειται για μια τυπολογία από εμβατικά σχεδιασμένους σκελετούς πάνω στους οποίους προσαρμόζονται κατά βούληση του πελάτη, συστήματα πολλαπλασιασμού του συνολικού εμβαδού, μετασχηματιζόμενες επιφάνειες, επιφάνειες πλήρεις, ή διαιρεμένες από σειρές ή στήλες παραθύρων. Η μεγιστοποίηση του προγράμματος κατοίκησης εντός του ευέλικτου περιβλήματος, επιτυγχάνεται με την χρήση πολυλειτουργικών επίπλων και αποδοτικών αποθηκευτικών χώρων, που είναι σχεδιασμένα βάσει εμβάτη σε όλες τις κατευθύνσεις, με διαστάσεις (ύψους, πάχους, πλάτους) διαιρετές με τον γενικό εμβάτη, και άρα συνδυάζονται ποικιλότροπα μεταξύ τους, ανάγοντας την τυποποίηση και εναλλαξιμότητα των τμημάτων σε κεντρικές αρετές της σύνθεσης.

Επιβλέπουσα: Βυζοβίτη Σοφία

Αριθμός Αναφοράς: 87

Αρχικό θέμα της εργασίας αποτέλεσε η «Κίτρινη αποθήκη», κτίριο ιστορικής σημασίας για την πόλη του βόλου. Το κτίριο αυτό βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, στη διασταύρωση των οδών Βασσάνη και Γαζή. Διαθέτει υπόγειο , ισόγειο και τέσσερις ορόφους και είναι συνολικού εμβαδού 6.250τ.μ.
Στα πλαίσια της μελέτης και της πρότασης αξιοποίησης προτείνεται η ένταξη των γειτονικών ιδιωτικών οικοπέδων (επί των οδών Γαζή και Κρίτσκη, όπως και Κωνσταντά και Βασσάνη όπου υπάρχουν μικρές ισόγειες κατοικίες οι οποίες γκρεμίζονται) προκειμένου να δημιουργηθεί η πλατεία της Κίτρινης αποθήκης (η οποία θα αποτελέσει πυρήνα πρασίνου και τόπο συγκέντρωσης για τους περιοίκους)γύρω απ’ αυτήν και να αναδειχθεί τόσο το υπάρχον κτίριο όσο και τα προτεινόμενα. Το ίδιο ισχύει και γαι το επί της οδού Βασσάνη οικόπεδο, ιδιοκτησίας του Γηροκομείου Βόλου.
Σκοπός της πρότασης είναι η διάσωση – διατήρηση και ανάδειξη του ιστορικού βιομηχανικού μνημείου, το οποίο μετά την ένταξη των νέων χρήσεων θα μετατραπεί σε σημείο αναφοράς στο κέντρο της πόλης.
Οι χρήσεις που προτείνονται είναι απόλυτα συμβατές με το ύφος και την αρχιτεκτονική και κατασκευαστική λογική του βιομηχανικού κτιρίου και βρίσκουν σύμφωνες τις αρχές της πόλης. Μιας και έχουν γίνει ήδη γνωστές οι χρήσεις που προτείνονται από το Δημοτικό Κέντρο Ιστορίας και είναι παραπλήσιες με τις χρήσεις που προτείνονται στη συγκεκριμένη εργασία. Η μελέτη του κτιρίου έχει ήδη εγκριθεί από το Δημοτικό Συμβούλιο και πολύ σύντομα θα ξεκινήσουν οι διαδικασίες μελέτης.
Για την υλοποίηση του σχεδιασμού, με όσο το δυνατόν πιό ασφαλή τρόπο, έγινε αναλυτική ιστορική τεκμηρίωση και διαπίστωση των φάσεων κατασκευής του κτιρίου, ανάλυση της παθολογίας του και η λεπτομερής αποτύπωση της υπάρχουσας κατάστασης (αρχιτεκτονική και φωτογραφική).
Η πρόταση αποκατάστασης και επανάχρησης στηρίζεται προφανώς στα συμπεράσματα της τεκμηρίωσης, σεβόμενη πλήρως τα χαρακτηριστικά (αρχιτεκτονικά, δομικά κλπ) του κτιρίου. Οι νέες κατασκευές είναι διακριτικές ως προς το αρχιτεκτονικό ύφος, το μέγεθος, την κατασκευαστική λογική, την χρωματική αντιμετώπιση κλπ, ούτως ώστε να αναδεικνύουν τον πρωτεύοντα και κυρίαρχο ρόλο του μνημείου στη συνολική σύνθεση και ταυτόχρονα να δημιουργούν ενιαία εντύπωση στο συγκρότημα.
Η βασικότερη προϋπόθεση είναι οτι η μελέτη στο σύνολό της στηρίζεται στην πραγματικότητα και είναι απόλυτα υλοποιήσημη.

Επιβλέπων: Αδαμάκης Kώστας

Αριθμός Αναφοράς: 110

   Η διερεύνηση της δυνατότητας σχεδιασμού ενός κτιρίου φοιτητικών κατοικιών το οποίο μέσω της αρχιτεκτονικής του επίλυσης θα συνέβαλε στην καθημερινή κοινωνική διαδραστικόητα των ενοίκων του, ενώ παράλληλα θα συμμετείχε σε ένα συνεχή διάλογο με τον αστικό ιστό της πόλης, αποτέλεσε τον κύριο προβληματισμό ο οποίος και διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρολό στην εξέλιξη της μελέτης .Η φοιτητική εστία οφειλή και πρέπει να αντιπροσωπεύει μία ιδεαλιστική μικρογραφία της κοινωνίας στην οποία θα επιτυγχάνεται ελεύθερη και άπιαστη διακίνηση απόψεων και ιδεών, συλλογική και κοινωνική συνείδηση..
   Σε τι βαθμό μπορεί η αρχιτεκτονική ενός κτιρίου φοιτητικών εστιών να συμβάλλει σε μία κοινωνική δραστηριοποίηση;
   Στόχος ειναι το κτίριο να λειτουργεί ως ζωτικό στοιχείο του πανεπιστημιακού χώρου αλλά και ως σημαντικό πυρήνα του κοινωνικού συνόλου, στο οποίο οι ένοικοι δεν θα βρίσκουν απλώς ένα χώρο για να κοιμηθούν και το αστικό σύνολο δεν θα το αντιμετωπίζει ως πολυκατοικία αλλά ως πολ-[η]-κατοικία. Οροί όπως διάδραση, συνδιαλλαγή, διάτρηση, περισυλλογή, διάνοιξη, διαμπερές, ιδιωτικό, δημόσιο, πορώδες, διαφανές, κυψέλη αποτελέσαν λέξεις κλειδιά κατά τη διαδικασία της μελέτης.

Επιβλέπουσα: Τροβά Βάσω

Αριθμός Αναφοράς: 91

Μετά από συνεχόμενη και διαρκή αναζήτηση της ύπαρξης του ήχου μέσα από μια εικόνα της πόλης, και αντίστοιχα της μουσικότητας στην αρχιτεκτονική, ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα ερώτημα. Πώς μια πόλη μπορεί να δημιουργήσει μια ηχητική φράση. Μια πόλη, που είναι εμπειρία της αρχιτεκτονικής, πώς μπορεί να κατανοηθεί ως ηχητική εμπειρία;
Στην προσπάθειά μας να δώσουμε απάντηση σε ένα πολυδιάστατο θέμα όπως αυτό, κάναμε μια έρευνα χρησιμοποιώντας εικόνες μιας πόλης και τρόπους μετάφρασής της σε ήχο. Φτάνοντας σε ένα ικανοποιητικό σημείο ανάλυσης, καλούμαστε τώρα να αντιστρέψουμε τους όρους και να εξετάσουμε το αντίθετο…Μπορεί μια ηχητική φράση να ¨χτίσει¨ μια πόλη; Μπορεί μια οντότητα ήχου να αποτελέσει κίνητρο στην σύνθεση μιας μορφής; Μπορεί να υπάρξει μια τέτοια μετάβαση;
Μεταβάσεις από πειραματισμούς σε μια σύνθεση, από ένα γράφημα σε μια κατασκευή, από μία διαδρομή σε μια χρήση και τέλος από ένα ταξίδι σε μια φιλοξενία. Ένας σταθμός διακίνησης επιβατών.
Ιστορικά, ο Βόλος αποτελούσε το τρίτο κατά σειρά σπουδαιότητας λιμάνι της χώρας, μετά τον Πειραιά και την Θεσσαλονίκη. Σήμερα, το λιμάνι έχει χάσει αυτή την σπουδαιότητα. Σκοπός μας είναι να μετατραπεί πάλι σε πόλο έλξης επισκεπτών και σύνθετων μετακινήσεων. Να αναπτυχθεί η έννοια της συνδιάλεξης μεταξύ κατοίκων και φιλοξενούμενων.

Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης

Αριθμός Αναφοράς: 74

Το θέμα της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι η εξυγίανση εγκαταλελειμμένου βιομηχανικού κτιρίου στην Ηετιώνεια Ακτή, σε συμβολικά φορτισμένη θέση στο λιμάνι του Πειραιά και η επανάχρησή του ως Μουσείο Απόδημου Ελληνισμού, με απώτερο στόχο να αποτελέσει πολιτιστικό κέντρο, δραστήριο και ζωντανό δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ της Ελλάδας και των Ελλήνων της Διασποράς.

Το Μουσείο θα προσεγγίζει το κοινωνικό φαινόμενο της μετανάστευσης εστιάζοντας στον ανθρώπινο παράγοντα, προσκαλώντας τον επισκέπτη σε ένα ταξίδι με τα μάτια του Έλληνα μετανάστη. Το ταξίδι αυτό έχει αφετηρία το λιμάνι του Πειραιά, σημείο αποχωρισμού και αναχώρησης προς τα διάφορα λιμάνια του κόσμου και καταλήγει στο συνεχώς μεταβαλλόμενο παρόν. Η θεματολογία του θα περιλαμβάνει τη σκιαγράφηση του λιμανιού του Πειραιά, την εποχή των μεγάλων κυμάτων μετανάστευσης, τις πρώτες κακουχίες και ταλαιπωρίες του ταξιδιού και της άφιξης, τα πρώτα δειλά βήματα και την ένταξή των μεταναστών στην κοινωνία, τη ζωή τους και την δραστηριότητά τους και θα φθάνει μέχρι σήμερα, εστιάζοντας στον ίδιο τον ξενιτεμένο και στα συναισθήματά του. Παράλληλα με τη μουσειακή χρήση, προβλέπονται και άλλες χρήσεις, συναφείς με το χαρακτήρα του μουσείου και τη θέση του κτιρίου, όπως χώροι διαλέξεων, προσωρινών εκθέσεων, προβολών, βιβλιοθήκη-αναγνωστήριο, γραφεία και εστιατόριο.

Η μελέτη περιλαμβάνει πρόταση για τη μετατροπή της αποθήκης σε μουσείο και σχεδιασμό νέου κτιρίου, όπου τοποθετούνται οι συναφείς χρήσεις. Στο νέο κτίριο ακολουθούνται κάποιοι γενικοί κανόνες ως προς τη γεωμετρία και τα χαρακτηριστικά του υφιστάμενου, οι οποίοι μεταφράζονται σε μία σύγχρονη αρχιτεκτονική γλώσσα και κατασκευή.

Η σύνδεση και αισθητική ενοποίηση των δύο κτιρίων υλοποιείται με έναν κεντρικό κατακόρυφο κόμβο βοηθητικών λειτουργιών και επιμέρους εξωτερικά κλιμακοστάσια, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με επιμήκεις διαδρόμους, οι οποίοι περιτρέχουν και τα δύο κτίρια. Οι τελευταίοι αποκτούν τριπλή σημασία, παρέχοντας οριζόντια επικοινωνία και σκιασμό τους εσωτερικούς χώρους και τονίζοντας ορισμένα ποιητικά χαρακτηριστικά του υφιστάμενου κτιρίου.

Η σύνδεση του μουσείου με την πόλη του Πειραιά επιτυγχάνεται με οδικό άξονα που συνδέεται με τις οδικές αρτηρίες της πόλης και με την πρόταση επαναλειτουργίας μικρού τρένου το οποίο θα φτάνει στον σταθμό του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου. Στον περιβάλλοντα χώρο των κτιρίων προβλέπεται ακόμα χώρος στάθμευσης αυτοκινήτων, διαμόρφωση της παρακείμενης προβλήτας και άξονες κυκλοφορίας πεζών.

Επιβλέπουσα: Θεολογίδου Κλεοπάτρα

Αριθμός Αναφοράς: 96

Αθήνα, Γκάζι, οδός Βασιλείου του Μεγάλου, Δυαλέων, Γεφυρείου, Αχνιαδών.
Αχνιαδών 24, εκεί βρίσκεται το κτίριο που στεγάζει από το 1932 το εργαστήριο σκηνικών του πρώην Βασιλικού και τώρα Εθνικού Θεάτρου. Η πρόταση μας αφορά στη μετατροπή του κτιρίου σε σχολή σκηνογραφίας με χώρους ανοιχτούς προς το κοινό, όπως εκθεσιακούς χώρους, βιβλιοθήκη, καφέ, θέατρο.
Το εργαστήριο ήταν αρχικά μονώροφο πέτρινο κτίσμα ορθογωνικής κάτοψης και αργότερα διώροφο κάτοψης Τ, με τη θέση του να παραμένει πάντα στο κέντρο του οικοδομικού τετραγώνου, όπου σε ένα τυπικό σημερινό τετράγωνο βρίσκουμε τους ακάλυπτους των πολυκατοικιών. Τα γύρω χαμηλά σπίτια του τετραγώνου και τα κενά οικόπεδα δίνουν τη θέση τους σε πολυκατοικίες. Το κτίριο χάνει σταδιακά την οπτική επαφή με το δρόμο.
Η πρόταση μας δίνει στο οικοδομικό τετράγωνο τον κοινόχρηστο χώρο που έχει ανάγκη, χωρίς να εξαφανίζει ένα κτίριο που η θέση του και η λειτουργία του μπορούν να γίνουν ένας σημαντικός πόλος έλξης για την περιοχή, μια περιοχή που αναβαθμίζεται συνεχώς και αποκτάει χώρους για πολιτιστικές δραστηριότητες.
Η ιδέα της αρχιτεκτονικής σύνθεσης ακολουθεί την λογική με την οποία το κτίριο επεκτάθηκε μέχρι τώρα. Βασίζεται στη διατήρηση του κελύφους του υφιστάμενου κτιρίου και στην επέκταση του με επιμήκεις όγκους που διατρυπούν το κέλυφος του κτιρίου με σκοπό να φτάσουν στους δρόμους. Η πρόταση μας προσπαθεί να προλάβει τον περαιτέρω εγκλωβισμό του κτιρίου από τους όγκους των πολυκατοικιών, επεκτείνοντας το σε γειτονικά οικόπεδα αδόμητα ή με εγκαταλελειμμένα κτίρια.
Το οικόπεδο είχε ήδη πρόσωπο στις δύο μεγάλες πλευρές του τετραγώνου, ορίζοντας έναν άξονα κάθετο στον βασικό όγκο του κτιρίου. Στην πρόταση μας χαράζουμε έναν διαμπερή άξονα κατά την άλλη διεύθυνση, δημιουργώντας εισόδους και από τις τέσσερις πλευρές. Ο διαμπερής άξονας ξεκινάει από μια φαρδιά υπαίθρια ράμπα που σε «ρουφάει» μέσα στο κτίριο και σε οδηγεί σε έναν ελεύθερο χώρο ύψους 20 μέτρων, στεγασμένο από μία γυάλινη οροφή, που αποτελεί και τον πυρήνα του κτιρίου. Στο χώρο αυτό βρίσκεται ένα μικρό θέατρο με κερκίδες που σε ανεβάζουν στο καφέ. Αυτά, μαζί με κάποιους εκθεσιακούς χώρους και μια βιβλιοθήκη είναι ανοιχτά και στο κοινό. Παράλληλα στον διαμπερή άξονα διατάσσεται ένας γυάλινος επιμήκης όγκος κατακόρυφης επικοινωνίας με ράμπες, που «σκίζει» το μεγάλο συμπαγή όγκο. Το κτίριο συμπληρώνεται από τον διάφανο όγκο της κύριας κατακόρυφης επικοινωνίας με κλιμακοστάσιο και ανελκυστήρα.
Όσον αφορά το εσωτερικό του κτιρίου, οι ανάγκες του κτιριολογικού προγράμματος απαιτούσαν κλειστούς επιμέρους χώρους, έτσι εκμεταλλευόμενοι το ύψος των 8 μέτρων των δύο ορόφων του κτιρίου, δημιουργούμε μεταλλικά «κουτιά» κοντά στην ανθρώπινη κλίμακα για να εξασφαλίσουμε χώρους βοηθητικούς, εκθεσιακούς, γραφεία καθηγητών αλλά κυρίως χώρους διδασκαλίας.

Επιβλέποντες: Βροντίση Μαρία, Παπαδόπουλος Σπύρος

Αριθμός Αναφοράς: 76

Από τους αρχαίους χρόνους μέχρι τη βυζαντινή περίοδο και την Φραγκοκρατία η ιστορία του Υμηττού συνδέεται με την θρησκευτική λατρεία. Σήμερα, ένας μεγάλος αριθμός μοναστηριών σε λειτουργία συντηρεί τη σχέση του Υμηττού με το ιερό στοιχείο.

Την επιλογή οικοδόμησης μιας μοναστηριακής δομής, ως θέμα αυτής της διπλωματικής εργασίας, ακολούθησε η αναζήτηση του κατάλληλου οικοπέδου. Ο Υμηττός συνδεδεμένος με τους παραπάνω ιερούς συνειρμούς επιλέγχθηκε ως ευρύτερο χωρικό πλαίσιο. Ακολούθησε, προσεκτική αναζήτηση συγκεκριμένης τοποθεσίας μέσα από οδοιπορίες και παράλληλες καταγραφές «χωρικών ευρημάτων», η οποία κατέληξε στον εντοπισμό θέσης κατάλληλης να δεχθεί ένα μοναστήρι, δομή η οποία, κατά παράδοση, οργανώνεται σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο λειτουργικό πρόγραμμα, που ανταποκρίνεται σε μία σειρά συμβολικών και πνευματικών αιτημάτων.

Πιο συγκεκριμένα, στην Δυτική πλαγιά του Υμηττού, στην περιοχή του Κτήματος Καρά, στην θέση Αρχαίων Λατομείων προτείνεται ανδρώα Ιερά Μονή, αφιερωμένη στον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά.

Στο έντονο ανάγλυφο της συγκεκριμένης περιοχής υπάρχουν δύο υψίπεδα. Στο ένα από αυτά προτείνεται η δημιουργία της μονής, ενώ στο δεύτερο, το οποίο είναι αποτέλεσμα πολλών χρόνων στο σημείο που γινόταν η λατόμηση της πέτρας, προτείνεται η εγκατάσταση εργαστηρίου λιθογλυπτικής. Το εργαστήριο αυτό ανήκει στην μονή, αποτελεί το βασικό «εργόχειρό» των μοναχών.

Η σύνδεση των δύο αυτών βασικών χωρικών πόλων γίνεται μέσω διαδρομής, η οποία σχεδιάστηκε με άξονα την σταδιακή κίνηση από τον «τόπο προσευχής» προς τον «τόπο εργασίας».

Επιβλέπων: Μανωλίδης Κωνσταντίνος

Αριθμός Αναφοράς: 90

Η μελέτη ασχολείται με τη δημιουργία ενός χώρου ταφής για την Ισραηλιτική κοινότητα της Αθήνας με χρόνο λειτουργίας τουλάχιστον 70 έτη. Το θέμα επιχειρεί να λύσει υπάρχοντα προβλήματα της κοινότητας. Η έλλειψη μιας μεγάλης έκτασης μακριά από οικισμούς, ώστε να μην απειληθεί στο μέλλον από αυτούς, η αλλοίωση της μορφής των μνημάτων εξ’ αιτίας της εγγύτητας εβραϊκών και χριστιανικών κοιμητηρίων, οι υπερβολές, τα ογκώδη, συχνά, μνήματα και γενικά ο ελλιπής σχεδιασμός και προγραμματισμός των υπαρχόντων κοιμητηρίων δημιουργούν μια επιτακτική ανάγκη για αναθεώρηση του θέματος του εβραϊκού νεκροταφείου.
Ως χώρος υλοποίησης της μελέτης επιλέχτηκε οικόπεδο κοντά στη νέα γέφυρα της Χαλκίδας που περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία που θεωρήθηκαν προαπαιτούμενα από την αρχή της μελέτης. Αυτά είναι: η ύπαρξη νερού στην ανατολική πλευρά της έκτασης, η μεγάλη απόσταση από οικισμούς, η εύκολη πρόσβαση και η θέση απέναντι από την πόλη της Χαλκίδας (εξ’ αιτίας της έμφασης που δόθηκε στον εκεί υπάρχοντα χώρο ταφής).
Η πρόταση περιλαμβάνει τέσσερα κτήρια: το Μπετ α Τααρά, για τον καθαρισμό του νεκρού σώματος, το κτήριο για την τελετή της κηδείας- Λεβαγιά, ένα κτίσμα για το πρώτο γεύμα των συγγενών μετά την κηδεία και, τέλος, ένα βοηθητικό κτίσμα για χώρους υγιεινής, διοίκησης και φύλαξης. Όλα τα στοιχεία της μελέτης έχουν σχεδιαστεί πάνω σε δυο άξονες: α) με κατεύθυνση την Ανατολή (Ανατολή- Δύση, Βορράς- Νότος) και β) με κατεύθυνση το νεκροταφείο της Χαλκίδας και αφετηρία το κέντρο της έκτασης (και στον κάθετο τους άξονα). Στην έκταση έχουν σχεδιαστεί θέσεις για μνήματα πέντε ραβίνων και 2.408 μνήματα για μέλη της κοινότητας.
Σημαντικότατοι είναι για το σύνολο της μελέτης οι μεταβατικοί και οι ενδιάμεσοι χώροι καθώς και οι πορείες σώματος και επισκεπτών για τους συμβολισμούς που φέρουν. Πριν την αποκάλυψη των μνημάτων, οι επισκέπτες προσπερνούν 7 παράλληλα τοιχία κατ’ αναλογία των 7 κύκλων γύρω από την Ιεριχώ πριν την πτώση των τειχών και την αποκάλυψη της πόλης. Υπάρχουν επίσης 12 παράλληλα τοιχία ως άλλη μια πύλη στην αρχή και 12 μικρές πλωτές προβλήτες στο τέλος, ως σύμβολα των 12 φυλών του Ισραήλ, και υπενθύμιση της διάβασης του λαού μέσα από τον Ιορδάνη (Ιησούς του Ναυή, κεφ. 3, εδ. 14).
Έμφαση δίνεται, επίσης, στο στοιχείο του νερού εξ’ αιτίας του συνειρμού που δημιουργείται με το πέρασμα της Ερυθράς θάλασσας. Έχουν δημιουργηθεί αρκετά αυλάκια με νερό στην έκταση και συμβολικά περάσματα.
Για την ολοκλήρωση της πρότασης σχεδιάστηκαν τρεις τύποι μνημάτων και προτεινόμενη όψη για τις πλάκες και τις επιγραφές.

Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής

Αριθμός Αναφοράς: 78