Στα σύγχρονα ερευνητικά θέματα που αφορούν την ψηφιακή αρχιτεκτονική η επιφάνεια διερευνάται ως μεταβλητή, ευέλικτη, προσαρμοστική και διαδραστική οντότητα. Αυτό το νέο είδος βαθμονόμησης της επιφάνειας που επικεντρώνεται σε μια μικροσκοπική αναδιάρθρωση της υφής της προς το εύπλαστο και κινητικό, αναβαπτίζει και επικαιροποιεί τη διαχρονική σχέση ανάμεσα στην αρχαία τέχνη της υφαντουργίας και της αρχιτεκτονικής. Σύμφωνα με το Gotfried Semper (1862) η υφαντική προηγείται, πληροφορεί και αργότερα στερεοποιείται στην αρχιτεκτονική. Δομικά και διακοσμητικά στοιχεία των ξύλινων και των πέτρινων κατασκευών – μοτίβα της ξυλουργικής και της λιθοδομίας έχουν  την καταγωγή τους σε αρχαϊκά μοτίβα υφαντικής. Κατά τον Semper το ύφασμα ορίζεται ως υλικό σύστημα μονάδων με χαρακτηριστικά την ευκαμψία, την ευλυγισία και την αντοχή, ο στόχος του να συνδέει, να καλύπτει και να περικλείει. Το μάθημα εστιάζει στη σχέση ανάμεσα στην υφαντουργία και την αρχιτεκτονική όπως αναβαθμίζεται σήμερα στα πλαίσια της ψηφιακής υλικότητας. Διερευνώνται υλικά συστήματα επιφάνειας που συνδυάζουν την ακαμψία με την ευλυγισία, το δομικό διάκοσμο με την κινητική ικανότητα.

Agathidis, A and Schillig, G (eds) (2010) Performative Geometries. Amsterdam: BIS Publishers

Blaisse, P. (2009) Inside Outside Reveiling. Rotterdam: NAi Publishers

Garcia, Μ. (2006) Architextiles. AD. Volume 76, Issue 6. Wiley

Krüger, S. (2009) Textile Architecture | Textile Architektur.Jovis

Semper, G. (1862, 2004)  Style in the Technical and tectonic Arts; or Practical Aesthetics. Getty Publications

Vyzoviti, S. (2011) Soft Shells-Porous and Deployable Architectural Screens. Amsterdam: BIS Publishers