Η διπλωματική εργασία, αφορά σε κατοικία στο κέντρο της πόλης του Βόλου, και συγκεκριμένα στη συμβολή των οδών Γαμβέτα και Τ. Οικονομάκη. Η περιοχή έχει γενικά χαμηλή δόμηση, παρόλο που ο συντελεστής δόμησης σε αυτήν είναι 2,8 και αποτελεί τον μεγαλύτερο σε ολόκληρη την πόλη. Σε αυτό συντελεί το γεγονός ότι στην περιοχή τα οικόπεδα είναι σε γενικές γραμμές μικρά σε έκταση, καθώς και το ότι επί της οδού Τ. Οικονομάκη, η οποία είναι πεζόδρομος, υπάρχουν δύο σχολεία σε αντικριστά οικοδομικά τετράγωνα.
Το συγκεκριμένο οικόπεδο καταλαμβάνει έκταση 150 τ.μ. και βρίσκεται απέναντι από το ένα από τα δύο προαναφερθέντα σχολεία. Η κατοικία προορίζεται για οικογένεια τριών ατόμων. Αποτελείται από 4 ορόφους, υπόγειο για τις μηχανολογικές εγκαταστάσεις, και δώμα, και είναι συνολικά 320 τ.μ. οι χώροι τους οποίους περιλαμβάνει η κατοικία είναι καθιστικό, τραπεζαρία, κουζίνα και W.C. στο ισόγειο, ένα υπνοδωμάτιο, ξενώνας και ένα μπάνιο στον πρώτο όροφο, υπνοδωμάτιο, μπάνιο και βιβλιοθήκη στον δεύτερο όροφο, γραφείο και βιβλιοθήκη στον τρίτο, καθώς και πισίνα και χώρο αναψυχής στο δώμα.
Στόχος της εργασίας, είναι η ένταξη της κατοικίας στον αστικό ιστό, αλλά και ο προσεκτικός σχεδιασμός των εσωτερικών χώρων της κατοικίας μεμονωμένα, έτσι ώστε να εξυπηρετούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους κατοίκους. Η κατοικία λοιπόν προκύπτει, ξεκινώντας το σχεδιασμό από το εσωτερικό προς το εξωτερικό, εντάσσοντας τους ξεχωριστούς χώρους σε έναν κάνναβο, σε αναλογία με τον κάνναβο του αστικού ιστού στην πόλη του Βόλου, και προσαρμόζοντας τους έτσι ώστε να συνθέτουν ένα ενιαίο αποτέλεσμα.

Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης

Αριθμός Αναφοράς: 40

Βασιζόμενοι στο γεγονός της έλλειψης δημόσιων ανοιχτών χώρων και στην ανάγκη ενδυνάμωσης του πολιτιστικού ιστού του Βόλου, προτείνεται ένα αστικό μοντέλο που θα μπορούσε να διαχυθεί σε όλη την πόλη συνδέοντας τα πολιτιστικά σημεία μεταξύ τους. Αυτό το μοντέλο χαρακτηρίζεται από χαράξεις που ενώνουν νοητά το βουνό του Πηλίου με το λιμάνι, τα δύο φυσικά χαρακτηριστικά της πόλης που εδώ και αιώνες την έχουν διαμορφώσει.

Η περιοχή επέμβασης αποτελείται από τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα (Ο.Τ.) περιτριγυρισμένα από τις οδούς Αναλήψεωςς, Χατζηαργύρη, Κουταρέλια και Κωνσταντά. Καθένα από αυτά έχει έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα˙ το πρώτο έχει ψηλές πολυκατοικίες που δημιουργούν έναν ακάλυπτο βαθύ και σκοτεινό. Το δεύτερο έχει πολυκατοικίες και μονοκατοικίες που δημιουργούν έναν ακάλυπτο σε επίπεδα λόγω κάποιων υπερυψωμένων αυλών. Το τρίτο απαρτίζεται από ψηλές πολυκατοικίες που στέκονται αντικρυστές σε χαμηλές μονοκατοικίες δημιουργώντας έναν επιμήκη και στενό ακάλυπτο. Στο τέταρτο Ο.Τ. βρίσκεται το θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής με τη Σχολή χορού του Δήμου Βόλου.

Η πρόταση επέμβασης αποτελείται από τη δημιουργία εναέριας διαδρομής στα υπό επέμβαση οικοδομικά τετράγωνα. Παράλληλα προτείνεται η ενοποίηση των ακαλύπτων των άνωθε οικοδομικών τετραγώνων με παράλληλη δημιουργία επιπέδων με φυτεύσεις. Η ράμπα που διατρέχει την περιοχή αυτή διατρυπώντας τα Ο.Τ. συναντά αριστερά-δεξιά χώρους στους οποίους οι κάτοικοι της περιοχής συγκεντρώνονται για να αξιοποιήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους δημιουργικά. Η διαδρομή καταλήγει στο θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής στον πεζόδρομο της Ρ. Φεραίου όπου και διατρυπά το κτίριο για να καταλήξει στην πλατεία του θεάτρου στην οποία έρχεται και χύνεται, και γίνεται ένα με το έδαφος, με το χώμα.

Η ράμπα αποτελεί το δημόσιο κομμάτι του προτεινόμενου αστικού μοντέλου, ένα κομμάτι που εισέρχεται σε χώρους των οποίων την ιδιωτικότητα δεν διαταράσσει, αφού δεν έρχεται σε άμεση επαφή μαζί τους. Το έδαφος των ακαλύπτων αποτελεί το ιδιωτικό κομμάτι της πρότασης, αφού διαμορφώνεται για τους κατοίκους του εκάστοτε οικοδομικού σε αυλές. Η ράμπα στη διαδρομή της συναντά χώρους πολιτιστικού-ψυχαγωγικού χαρακτήρα για τους κατοίκους της περιοχής (εργαστήριο ζωγραφικής-αγγειοπλαστικής, εκθεσιακό χώρο, χώρο συγκέντρωσης, παιδότοπο, εργαστήριο φωτογραφίας, αίθουσα προβολών). Στο τέλος της διαδρομής βρίσκεται το θέατρο της Παλαιάς Ηλεκτρικής, το οποίο αναδιαμορφώνεται με τη ράμπα να περνά από το πλάι του και να καταλήγει μέσα στο προτεινόμενο κτίριο της σχολής χορού. Στο ίδιο Ο.Τ. προτείνεται η δημιουργία πλατείας με επίπεδα στην οποία και ολοκληρώνεται η ιστορία του αστικού δια-δρόμου.

Σε μια πόλη που στερείται δημόσιων ανοιχτών χώρων και χαρακτηρίζεται από κατακερματισμό των πολιτιστικών-κοινωνικών δραστηριοτήτων, το προτεινόμενο αστικό μοντέλο έρχεται να αναζωογονήσει, να ζωντανέψει το νεκρό αστικό χώρο, να δημιουργήσει εξάρσεις δημόσιων ανοιχτών χώρων για να καταλήξει να απολήξει στη θάλασσα του Βόλου, στον Παγασητικό κόλπο. Βοηθά επίσης στην ενδυνάμωση των κοινωνικών σχέσεων ανάμεσα στους κατοίκους των οικοδομικών τετραγώνων δημιουργώντας πόλους πολιτιστικών-ψυχαγωγικών δράσεων σε επίπεδο γειτονιάς. Περνά από τη μικρή κλίμακα- ακάλυπτος και ιδιωτικότητα των κατοίκων- στη μεγάλη κλίμακα –πλατεία, δημόσιο παρκο- συνδυάζοντάς τα σε ένα παιχνίδι ανάγνωσης του αστικού χώρου, ανακάλυψής του και οικειοποίησής του ξανά, από την αρχή, με μια νέα ματιά, που μπορεί να δημιουργήσει νέες σχέσεις, νέα δίπολα, νέες προσεγγίσεις στις πόλεις μας.

Επιβλέποντες: Γαβρήλου Έβελυν, Γιαννίση Φοίβη

Αριθμός Αναφοράς: 15

Στη διπλωματική εργασία με τίτλο « Βιβλιοθήκη στα Τρίκαλα δίπλα στον ποταμό Ληθαίο –Γνώση και Λήθη» η έρευνα κινήθηκε με βάση δύο αφετηρίες:
1. της δημιουργίας μιας βιβλιοθήκης που σαν κοινωνική ανάγκη να πληρεί τις προϋποθέσεις που ορίζει η σύγχρονη εποχή και πόλη και
2. τους όρους με τους οποίους η νέα δραστηριότητα εντάσσεται στο συγκεκριμένο κομμάτι του αστικού ιστού και στην πόλη γενικότερα, καταλαμβάνοντας τη θέση του κτιρίου των φυλακών (το οποίο μεταφέρεται εκτός πόλης) και «συνομιλώντας» με τον ποταμό Ληθαίο.

Η κάθε αφετηρία εμπεριέχει μέσα της το δίπολο του προβληματισμού πώς αφ’ ενός μία νέα –με το ύφος και τη δομή της – κοινωνική δραστηριότητα και αφ’ ετέρου μια κτιριακή μορφή, διαταράσσει ισορροπίες, δημιουργεί νέες καταστάσεις και έχει τη δυνατότητα να διαμορφώσει –μορφοποιήσει το δημόσιο χώρο στον οποίο εντάσσεται (σε παραποτάμια ημιαστική ζώνη της πόλης).

Η επιλογή της θέσης δίπλα στο ποτάμι (στο πάρκο του Αγίου Κων/νου όπου σήμερα βρίσκονται το διατηρητέο κτίριο του Τζαμιού, οι φυλακές της πόλης, η εκκλησία του Αγίου Κων/νου και ένα σχολείο) και σε μικρή απόσταση από το κέντρο της πόλης, φανερώνουν σε πρώτη φάση τη διάθεση που υπήρξε να δημιουργηθεί ένας νέος πόλος στον αστικό ιστό σε πολεοδομικό επίπεδο και να αποκατασταθεί το πάρκο, που χάνει τη δυναμική του λόγω της ύπαρξης των φυλακών.

Το concept που οδήγησε στο σχεδιασμό στηρίζεται στην προσωπική ερμηνεία του δίπολου Λήθης – Γνώσης, καθώς επίσης στην ερμηνεία της βιβλιοθήκης σαν χρήση. Πράγματι, η βιβλιοθήκη πέρα από την ελευθερία που προσφέρει μέσα από τη διαδικασία της γνώσης, ίσως προσδίδει από μόνη της έναν καταναγκασμό.

Αυτή η σχέση ελευθερίας και καταναγκασμού έγινε προσπάθεια να ερμηνευτεί συνθετικά. Δύο ψηλοί παράλληλοι συμπαγείς όγκοι διατρέχουν το οικόπεδο, ανάμεσά τους «τρέχει» μια διαδρομή πεζών που τους ακολουθεί και τους ξεπερνά, ενώ στα 8.00m τους τέμνει ένας άλλος κτιριακός όγκος σχήματος Γ. Η Γνώση διατρυπά την Αμάθεια, η ελευθερία σχηματίζεται ως διάτρηση κάποιου άλλου σχηματοποιημένου χώρου.

Η πρόκληση του να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω, καθώς επίσης και η επιθυμία να «ανοίξει» αυτό το κομμάτι του αστικού ιστού που σήμερα είναι «σφραγιστό» λόγω των φυλακών, άρθρωσαν το λεξιλόγιο της πρότασης αφ’ ενός στο «έξω» -τις βασικές αρχές οργάνωσης του δημόσιου χώρου, αλλά κυρίως στο «έσω» -του κτιρίου ως δομή κτιριολογική με προαπαιτούμενες χρήσεις, μα και ως μορφή η οποία αλληλεπιδρά με το «έξω».

Το κτίριο έρχεται να παίξει με τη μορφή του το ρυθμιστή της νέας κατάστασης. Το κτίριο δεν υπάρχει χωρίς το περιβάλλον που έχει διαμορφώσει και το περιβάλλον διαμορφώνεται και μορφοποιείται απ’ αυτό.
 

Επιβλέπων: Αντονάς Αριστείδης

Αριθμός Αναφοράς: 9

Θέμα της παρούσης διπλωματικής εργασίας αποτελεί η δημιουργία παιδικής κατασκήνωσης στην κοινότητα Μανδρακίου του νομού Σερρών.
Η επιλογή του θέματος έγινε με αφορμή την απόφαση του συλλόγου Μανδρακιωτών για τη δημιουργία κατασκήνωσης σε συνεργασία με το Δήμο Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης. Η σχετική αίτηση υποβλήθηκε στο Δήμο το 1999 και παράλληλα παραχωρήθηκε από την κοινότητα οικόπεδο 20 στρεμμάτων. Το οικόπεδο βρίσκεται στην πλαγιά του όρους Μπέλλες, βόρεια της Κερκίνης σε δασώδη περιοχή. Η περιοχή βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από τη λίμνη, η οποία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους υδροβιότοπους της χώρας. Έτσι, η δημιουργία κατασκήνωσης θα δώσει στα παιδιά την ευκαιρία να ζήσουν μια μοναδική εμπειρία και να γνωρίσουν από κοντά τη σπάνια χλωρίδα και πανίδα του τόπου.
Η κατασκήνωση έχει τη δυνατότητα να φιλοξενήσει 260 παιδιά (130 αγόρια – 130 κορίτσια) ηλικίας 6 – 12 ετών. Οι εγκαταστάσεις που περιλαμβάνει είναι 26 κοιτώνες φιλοξενίας, κοιτώνες του αρχηγού, του φύλακα και του προσωπικού, κουζίνα, τραπεζαρία, κυλικείο, αίθουσες υπολογιστών, καλλιτεχνικών, μουσικής, θεάτρου, γυμναστικής, βιβλιοθήκη, αναρρωτήριο, εκκλησία, wc και ντους. Υπάρχουν ακόμα αθλητικές εγκαταστάσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν ένα γήπεδο ποδοσφαίρου 5Χ5, δύο γήπεδα βόλεϊ και τρία γήπεδα μπάσκετ, καθώς και ημιυπαίθριοι χώροι με πινγκ-πονγκ, μπιλιάρδο και ηλεκτρονικά παιχνίδια.
Όσον αφορά τώρα την κατασκευή των εγκαταστάσεων, βασική αρχή αποτελεί ο σεβασμός προς το περιβάλλον και η ένταξη της κατασκευής στο χώρο. Στόχος είναι η δημιουργία μικρών μεμονωμένων ισόγειων κτιρίων, τα οποία δε θα εισβάλουν βίαια, αλλάζοντας τη μορφή του τοπίου.
Προτείνεται λοιπόν μια κατασκευή ελαφριάς μορφής, η οποία μπορεί εύκολα να ανατραπεί χωρίς έντονες αλλαγές στη μορφολογία του εδάφους. Κυρίαρχα υλικά είναι το ξύλο και η πέτρα θεωρώντας ότι εντάσσονται καλύτερα σ’ ένα περιβάλλον με πολύ πράσινο και σε άμεση επαφή με το υγρό στοιχείο.

Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος

Αριθμός Αναφοράς: 46

Πολυκοσμία. Μηχανιστικές κινήσεις. Φως.
Η πτήση.
Το αεροδρόμιο.
Η «τελετουργία» πριν από κάθε πτήση.
Πριν από το μη φυσιολογικό. Τη πτήση.

Πρόκειται για την δημιουργία πολυναού στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, στην περιοχή που ορίζεται από το κτίριο του πύργου ελέγχου και τον κύριο όγκο του αεροδρομίου (χώρος αφίξεων – αναχωρήσεων). Περιέχει τους ναούς πέντε βασικών θρησκειών (βουδδισμός, ινδουισμός, ιουδαϊσμός, ισλαμισμός, χριστιανισμός), την αυλή των ιερών αυτών χώρων και ένα χώρο εισόδου με την μορφή πλατείας - αυλής.

Η δημιουργία του πολυναού μέσα στο χώρο του αεροδρομίου έχει ως σκοπό, πέρα από την καθεαυτό λειτουργία του ως ναό, την εγκατάσταση ενός χώρου ικανού να διαμορφώσει ένα περιβάλλον, του οποίου τα χαρακτηριστικά να λειτουργούν συμπληρωματικά προς αυτά του αεροδρομίου: οι κινήσεις, το φως, ο κόσμος, τα υλικά, «μεταλλάσσουν» τόσο χρονικά όσο και χωρικά το κομμάτι της επέμβασης. Είναι χώρος γαλήνης, ηρεμίας ικανής να χαλαρώσει εκείνο τον κόμπο της κοιλιάς πριν από τη πτήση -η τελευταία ματιά του ταξιδιώτη στην πραγματικότητα-.
Η μορφή του πολυναού παρουσιάζεται στον χώρο του αεροδρομίου με την μορφή ενός κλειστού συστήματος, ενός κουτιού: το «κουτί των θρησκειών». Ο «διαφορετικός» χώρος κλείνεται στον εαυτό του, αφήνοντας μικρές χαραμάδες θέασης και επικοινωνίας. Η εσωστρέφεια του αυτή δεν έχει ως σκοπό της την αποξένωση και απομάκρυνση του εσωτερικού του από το αεροδρόμιο αλλά αντίθετα έχει ως στόχο την δημιουργία επιθυμίας εισόδου στο εσωτερικό του όσο και την σαφέστατη δημιουργία των ορίων που θα περικλείουν τους ναούς.

Το «κουτί των θρησκειών»:

Η είσοδος στον εσωτερικό χώρο του πολυναού γίνεται μέσω μιας ράμπας η οποία συνδέει το αεροδρόμιο (πιο συγκεκριμένα τον χώρο αναχωρήσεων που επιτρέπεται στους ταξιδιώτες με εισιτήριο) με το εσωτερικό του «κουτιού». Εισερχόμενη σε αυτό, ακουμπά και αφήνει μαλακά τον ταξιδιώτη στο πρώτο κομμάτι του πολυναού που χαρακτηρίζεται από την υλική απουσία των ναών και λειτουργεί ως πλατεία - αυλή. Αποτελεί ένα χώρο μετάβασης από το κοσμικό στο ιερό. Ένα είδος χώρου – φίλτρου που προσπαθεί να αποδεσμεύσει τις λειτουργικές ιδιότητες του αεροδρομίου προετοιμάζοντας τον ταξιδιώτη για την πορεία του στους ναούς ή προσφέροντας του ηρεμία. Ο ενδοχώρος του «κουτιού» αποτελείται από αναδιπλώσεις του εξωτερικού περιβλήματος του, ενός περιβλήματος που δημιουργεί τις πορείες, τις διαδρομές, το κενό, το κτιστό. Ο ταξιδιώτης μεταφέρεται πιο βαθιά, προς τους ναούς μέσα από διανοίξεις των αναδιπλώσεων του τοίχους. Οι ναοί δομούνται ως δύο μέρη ενός κτιριακού συνόλου που αυτονομούνται μέσα από σχισμές και ανοίγματα. Χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στον εξωτερικό φλοιό που να προσδιορίζουν τη θρησκεία του εκάστοτε ναού, διατάσσονται στο χώρο με γνώμονα την ιστορικά χρονική τους σχέση. Το κοινό τους δέρμα, η δομή τους -δομή που χαρακτηρίζεται από την αναζήτηση προσανατολισμού- ενοποιούν εννοιολογικά και πρακτικά τον χώρο του θρησκευόμενου ανθρώπου, μεταβάλλοντας τον από χώρο συγκέντρωσης ναών σε πολυναό. Παρουσιάζονται να αποτελούν τα μοναδικά όρια, τις «χρήσεις», μιας αυλής, ενός άκτιστου ελεύθερου χώρου για τον θρησκευόμενο άνθρωπο. Η αναζήτηση του ναού ενυπάρχει στον χώρο σαν κομμάτι ενός ιερού παιχνιδιού που ξεκινά από την αυλή και καταλήγει στο εσωτερικό των ναών.
 

Επιβλέπων: Καναρέλης Θεοκλής

Αριθμός Αναφοράς: 5

Στόχος της επέμβασης είναι η ενοποίση της περιοχης, με τον αστικο ιστο, το οποίο επιτυγχάνεται κατ’ αρχάς με τη δημιουργία περισσοτέρων προσβάσεων από διάφορα σημεία εκατέρωθεν αυτού, που σημαίνει την διαμόρφωση νεων δικτύων κίνησης πεζών καθώς και τη διάνοιξη ποδηλατοδρόμου, με σκοπό την προσέλκυση του περιπατητή μέσα στο οικόπεδο. Γίνεται δηλαδή μία προσπάθεια διείσδυσης των κινησεων μέσω της περιοχής προς το θαλάσσιο μέτωπο. Επίσης η ύπαρξη χώρου στάσης σε συνδυασμό με το άνοιγμα οπτικών φυγών προς τη θάλασσα, θα ευνοούσε σημαντικά στη σύνδεση με την ευρύτερη περιοχή, αφού πλέον η τελευταία θα μετατραπεί από απλό πέρασμα από τη μία χρήση στην άλλη, σε σημείο στάσης και συνεπώς ενοποίησης με τον αστικό ιστό. Ακόμη, η προσθήκη και άλλων χρήσεων πέρα από αυτήν του υπάρχοντος ναυτικού ομίλου η οποία και θα διατηρηθεί, θα μετατρέψει την περιοχή σε σημείο προσέλκυσης πληθυσμού και από την ευρύτερη πόλη του Βόλου.
Η εφαρμογή της παραπάνω πρότασης επιτυγχάνεται με τη δημιουργία δύο παράλληλων κινήσεων σχήματος Π, οι οποίες λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος που προωθεί τη διείσδυση της πόλης μέσα στη περιοχή μελέτης, και ανοίγει το μέτωπο προς τη θάλασσα.
Η εκ νέου διαμόρφωση της ακτογραμμής επιτρέπει στο όριο του θαλάσσιου τμήματος να εισχωρήσει στο χώρο, δημιουργώντας παράλληλα χώρο στάθμευσης σκαφών ανεξάρτητων από αυτά του ναυτικού ομίλου. Το πέρασμα της πόλης στην περιοχή επιτυγχάνεται και με τη σύνδεση του 2ου γυμνασίου και λυκείου , του οποίου η μελέτη έγινε το 1969 απο τον καθηγητή του Πολυτεχνείου Ιωάννη Λιάπη κάτω από τον κεντρικό δρόμο της οδού Πολυμέρη, αφ’ ενός μεν με τη δημιουργία χρήσεων άμεσα συνεδεμένων με αυτό, και αφ΄ετέρου δε με την προέκταση του άξονά του και τη διείσδυσή του στο οικόπεδο μέχρι το θαλάσσιο μέτωπο. Μπορούμε να πούμε λοιπόν πως στην προκειμένη παρέμβαση το κτιστό-πλήρες προσδιορίζει τις χρήσεις, ενώ το κενό προδιορίζει την κίνηση εντός του οικοπέδου μέσω της αστικής πλατείας. Η ενοποίησή τους πραγματοποιείται με τη διείσδυση του ενός μέσα στο άλλο.
Η διαμορφωση της αστικης πλατειας περιλαμβάνει χώρο πρασίνου, χώρους στάσης, υπόγειο χωρο στάθμευσης περιλαμβάνει καθε ειδους κινηση που σχετιζεται με την περιοχη.

Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος

Αριθμός Αναφοράς: 31

Στόχος της διπλωματικής εργασίας είναι ο σχεδιασμός επεμβάσεων στην κοίτη του ποταμού Εδεσσαίου με σκοπό την εμπειρία της υδάτινης ροής τόσο καθ’ όλη τη διάρκεια του 24ώρου όσο και στο σύνολο της πόλης της Έδεσσας. Αρχικά, αντιμετωπίζεται η έλλειψη υδάτων κατά τη διάρκεια της νύχτας με την πρόταση εφτά κατασκευών σε σημεία διακλάδωσης του ποταμού στην πόλη και επιλεγμένα μέρη ποταμοβραχιώνων. Με βασικό εργαλείο τις ανθρώπινες αισθήσεις και τη σχέση τους με το τρεχούμενο νερό, προτείνονται επεμβάσεις στην κοίτη και τις κατασκευές, οι οποίες εντάσσονται στην πόλη ενσωματώντας στο σχεδιασμό τους στοιχεία αστικής επίπλωσης. Κεντρική ιδέα όλης της εργασίας αποτελεί η διασπορά της υδάτινης διαχείρισης, η οποία θα ενοποιήσει και θα θεματοποιήσει το νερό στο εσωτερικό της Έδεσσας, αφού σήμερα η σχέση που έχει αναπτύξει η πόλη μαζί του μοιάζει να περιορίζεται στο τουριστικό αξιοθέατο του καταρράκτη.

Επιβλέπων: Αντονάς Αριστείδης

Αριθμός Αναφοράς: 41

Η διπλωματική εργασία αποτελεί μια μεγάλης κλίμακας, τοπιακή πρόταση, η οποία χειρίζεται τις φυσικές ποιότητες του τοπίου της περιφέρειας, εξετάζοντας τις νέες ανθρωπολογικές συνθήκες, όσον αφορά την αναψυχή, σε σχέση με τις σύγχρονες κοινωνικές και περιβαλλοντικές απαιτήσεις της διαρκώς εξαπλούμενης μητρόπολης. Το project διαχειρίζεται την Αθήνα εκτός των ορίων της, καθώς αυτή εκρήγνυται λόγω των νέων σύγχρονων υποδομών και της περιφερειακής ανάπτυξης. Πιο συγκεκριμένα το θέμα επικεντρώνεται στη δυτική παράκτια ζώνη της αττικής χερσονήσου (Σαρωνικός κόλπος), στο τμήμα από την Ελευσίνα μέχρι τον Ισθμό Κορίνθου, μια ζωντανή περιφέρεια, ειδικότερα κατά την καλοκαιρινή περίοδο, που προσελκύει πλήθος τουριστών και αποτελεί τόπο παραθεριστικών κατοικιών.
Πρόθεση αποτελεί η οργάνωση της ευρύτερης περιοχής μέσω της εισαγωγής ενός νέου δικτύου θαλάσσιας συγκοινωνίας και τη δημιουργία σταθμών /κόμβων με έμφαση στον τουρισμό και την αναψυχή (π.χ. τεχνητές παραλίες, θαλάσσιες δραστηριότητες, μονάδες κατοίκησης /ξενοδοχεία, ψαροταβέρνες /cafe, αγορές θαλασσινών /οπωροκηπευτικών). Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην πρόσβαση στους σταθμούς και τη σύνδεσή τους με τα υπόλοιπα δίκτυα που σαρώνουν την περιοχή (παλαιά /νέα εθνική, τρένο /προαστιακός, ΚΤΕΛ, ferry boat).
Αφετηρία της διαδρομής είναι το λιμάνι του Πειραιά και τέρμα ο Ισθμός της Κορίνθου. Η δικτύωση της ακτογραμμής περιλαμβάνει έντεκα ενδιάμεσες στάσεις, προσεγγίζοντας και τη Σαλαμίνα. Οι σταθμοί που ορίζουν τη διαδρομή είναι: Πειραιάς- Πέραμα/Παλούκια- Ελευσίνα- Λουτρόπυργος- Νεράκι- Νέα Πέραμος /Φανερωμένη- Πάχη- Στίκας- Σκιρωνίδες Πέτρες (Κακιά Σκάλα)- Κινέττα- Άγιοι Θεόδωροι- Γλυκιά Ζωή- Ισθμός.
 

Επιβλέπων: Κοτιώνης Ζήσης

Αριθμός Αναφοράς: 20