Η διπλωματική εργασία αναφέρεται στην πόλη της Ρόδου και συγκεκριμένα στη δυτική ακτή του βορειότερου τμήματός της. Η κατασκευή είναι μια ξύλινη πλωτή προβλήτα που προβλέπεται να είναι η επέκταση ενός από τους τουριστικούς άξονες της περιοχής.

   Με το σχεδιασμό αυτής της κατασκευής γίνεται η προσπάθεια να απαντηθούν τα εξής ερωτήματα:
1. Πως μπορεί να δημιουργηθεί μια κατασκευή που να καλύπτει τις ανάγκες που γεννούνται για ένα σύντομο χρονικό διάστημα λόγω του τουρισμού και που να έχει τη δυνατότητα μετατρεψιμότητας της ή και αφαίρεσης της χωρίς να επηρεαστεί το περιβάλλον και ο χώρος της πόλης.
2. Πως μπορεί η κατασκευή να σηματοδοτήσει τις αλλαγές που συμβαίνουν στην πόλη (την ενεργοποίηση ή τη κατάργηση ενός άξονα που οφείλεται στην αλλαγή της έντασης των κινήσεων που συμβαίνουν πάνω σε αυτόν με το τέλος της τουριστικής σεζόν), σε επίπεδο χάραξης.

   Έτσι η πρόταση είναι για μια εφήμερη συναρμολογούμενη κατασκευή που στήνεται μόνο κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών και που ως επέκταση του τουριστικού άξονα αποτελεί μια διέξοδο στις έντονες κινήσεις της περιοχής.

   Η κατασκευή αφορά τον τουρισμό, την αναψυχή και τις δραστηριότητες που εκδηλώνονται κατά μήκος της παραλίας όπως τα θαλάσσια σπορ windsurfing και kite boarding. Αποτελείται από πλωτές επιμήκεις εξέδρες που συνδέονται μεταξύ τους με αρθρώσεις για να σχηματίσουν ένα δίκτυο από διαδρόμους. Πάνω σε αυτό το δίκτυο το μεγαλύτερο ποσοστό του χώρου που παράγεται είναι υπαίθριος. Οι κλειστοί χώροι στο ισόγειο είναι προορισμένοι για αποδυτήρια, τουαλέτες, αποθηκευτικός χώρο, ένα μικρό κατάστημα αθλητικών ειδών, και αποθηκευτικό χώρο για τον αθλητικό εξοπλισμό που χρησιμοποιούν οι surfer (σανίδες και πανιά). Οι υπαίθριοι χώροι αποτελούν χώρους κίνησης και στάσης. Ένα υπαίθριο μπαρ στον 2ο επίπεδο της κατασκευής που στεγάζεται μερικώς με στενόμακρα αρθρωτά στέγαστρα προσφέρει τη δυνατότητα στάσης και θέας προς τη θάλασσα αλλά και προς την πόλη που βρίσκεται πίσω.

   Οι καταλήξεις της προβλήτας αποτελούν σημεία από τα οποία μπορεί κανείς να βουτήξει στη θάλασσα είτε για κολύμπι είτε για να κάνει κάποιο θαλάσσιο σπορ. Τα κενά από θάλασσα που δημιουργούνται ανάμεσα στους διαδρόμους μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ένα είδος πισίνας, χώροι καταδύσεως ή χώροι προσάραξης κάποιων Canoe, Pedalos, jet bike κτλ 9

   Η πρόσβαση στην προβλήτα γίνεται είτε κατευθείαν από το επίπεδο του οδικού άξονα, είτε από το επίπεδο της παραλίας με ράμπες που συνδέουν αυτά τα 2 επίπεδα.

Επιβλέποντες: Τροβά Βάσω, Καναρέλης Θεοκλής

Αριθμός Αναφοράς: 183

   Ο παιδικός σταθμός ο οποίος απασχολεί 30 νήπια, εμβαδού 620τμ σε οικόπεδο 1600τμ διαθέτει:

  2 αίθουσες απασχόλησης, μια τραπεζαρία, παρασκευαστήριο - αποθήκη τροφής, έναν χώρο ύπνου, τουαλέτες - ντους - πλυντήρια, χώρο υποδοχής κηδεμόνων, γραφείο προσωπικού.
   Πέρα από αυτές τις λειτουργίες προστέθηκε κι ένας χώρος παιχνιδιού, κοινός και για τα 30 νήπια, που λειτουργεί ως εσωτερική - κλειστή αυλή, προέκταση του κήπου στο κτίριο, καθώς και μια αίθουσα δημιουργικών - κατασκευαστικών χρήσεων με προτεινόμενη λειτουργία την υλοποίηση - πραγματοποίηση των παραμυθιών, που περιλαμβάνει την κατασκευή σκηνικών και κουστουμιών αλλά και το θεατρικό παιχνίδι.
   Το κτίριο κάνει μια περιστροφική κίνηση γύρω από ένα δέντρο. Σηκώνεται από το έδαφος στα 2 μέτρα, περιστρέφεται γύρω από το κεντρικό δέντρο φτάνοντας μέγιστο ύψος τα 6 μέτρα, και ξανακατεβαίνει στα 3 μέτρα, σχεδόν αγκαλιάζοντας την κεντρική αυλή.
   Παράλληλα με το κτίριο, ένα μονοπάτι ξεκινά από την νοτιοανατολική γωνία του οικοπέδου και ακολουθώντας την πορεία του ήλιου, από ανατολή προς δύση, κινείται περιμετρικά γύρω από το κτίριο και καταλήγει στην κεντρική αυλή.
   Η αυλή αυτή, εισχωρεί και μέσα στο κτίριο, μεταφρασμένη σε χτιστό περιβάλλον, με τη μορφή ενός ξύλινου σκελετού, ο οποίος θυμίζει πέργκολα. Το εσωτερικό αυτό αίθριο, με κεκλιμένη στέγη από 4 στα 6 μέτρα, με ανοίγματα στην οροφή και γυάλινες τις κάθετες πλευρές του για την εξασφάλιση του φυσικού φωτισμού - αερισμού, αποτελεί τον κοινό χώρο παιχνιδιού των νηπίων και συνδέει τις αίθουσες απασχόλησης με το χώρο εισόδου - υποδοχής.
   Η είσοδος του κτιρίου βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του οικοπέδου και σηματοδοτείται από 5 κόκκινα κεκλιμένα πλαίσια με κλίση αντίστροφη αυτής του όγκου εισόδου.
  Ο χώρος της εισόδου, που περιλαμβάνει τον χώρο υποδοχής και τα γραφεία προσωπικού, δημιουργεί δυο νοητούς άξονες κίνησης. Έναν οριζόντιο που ενώνει το δρόμο - την πόλη με την κεντρική αυλή και το μονοπάτι - τον πυρήνα του κτιρίου, κι έναν κάθετο άξονα ροής της κυκλοφορίας από τους χώρους απασχόλησης στους χώρους ανάπαυσης.
  Στο βόρειο τμήμα του οικόπεδου βρίσκεται ο όγκος που καλύπτει τις ανάγκες τροφής και ύπνου. Αυτό το βόρειο τμήμα του κτιρίου είναι βυθισμένο στο έδαφος κατά ένα μέτρο και το κεκλιμένο δώμα του είναι φυτεμένο με χαμηλή βλάστηση. Ως αποτέλεσμα είναι η αίσθηση ενός λαγουμιού - φωλιάς που προστατεύει τα νήπια.
  Στη νοτιοδυτική γωνία του οικοπέδου δημιουργείται ένας χώρος στάσης για τους κατοίκους της περιοχής με πάγκους ξεκούρασης και δέντρα.

Επιβλέπων: Τριανταφυλλίδης Γεώργιος

Αριθμός Αναφοράς: 186

  Το θέμα της διπλωματικής εργασίας αφορά τη μελέτη και το σχεδιασμό για τη δημιουργία πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων, του τμήματος αρχιτεκτόνων στην πόλη της Πάφου. Η επιλογή του θέματος προέκυψε από την ανάγκη του συγκεκριμένου τόπου για ενδυνάμωση στον τομέα της εκπαίδευσης και κατά συνέπεια στην αναδόμηση της παιδείας και του πολιτισμού της κοινωνίας γενικότερα. Ως αφετηρία λοιπόν στον προβληματισμό για την επιλογή του θέματος τέθηκε η εμφανής αδυναμία στην προσφορά ανώτατων εκπαιδευτικών κέντρων, καθώς η Πάφος είναι μια πόλη που στηρίζει την οικονομία της στην τουριστική κυρίως δραστηριότητα.
  Σκοπός της μελέτης είναι να διαμορφώσει ένα σύνολο από τέσσερις χωρικές μονάδες που συνδιαλέγονται με το τοπίο και παράλληλα λειτουργούν ως αυτόνομοι ανεξάρτητοι χώροι, διαχωρίζοντας και κατηγοριοποιώντας τις λειτουργίες – χρήσεις τους σε δυο επίπεδα. Το πρώτο αναφέρεται στην ενότητα της διοίκησης και εκπαίδευσης και το δεύτερο στην ενότητα της έρευνας και του πολιτισμού. Στο πρώτο επίπεδο εντάσσονται οι λειτουργίες που αφορούν την οργάνωση της σχολής και την διεκπεραίωση του προγράμματος σπουδών των φοιτητών. Στο δεύτερο επίπεδο εντάσσεται το κτήριο της βιβλιοθήκης και ένας εκθεσιακός χώρος που στοχεύουν στην ενθάρρυνση της αναζήτησης της γνώσης και παρουσίασης των απτών αποτελεσμάτων της μάθησης.
  Το οικόπεδο που φιλοξενεί το συγκρότημα των πανεπιστημιακών εγκαταστάσεων εντάσσεται στην περιοχή Γεροσκήπου, Νοτιοανατολικά της Πάφου και βρίσκεται στην πρώτη από τις τρεις αναβαθμίδες όπου κατά τα γεωλογικά χρόνια έγινε ανύψωση της ξηράς από τη θάλασσα δημιουργώντας έτσι την υφιστάμενη βραχώδη τοπιογραφία.
  Βασικό κριτήριο στην επιλογή της περιοχής επέμβασης, υπήρξε η ένταξη του εκπαιδευτικού συγκροτήματος στον αστικό ιστό της πόλης, με την εύκολη πρόσβαση από το κάθε σημείο της και η συσσώρευση συμβολισμών και της μνήμης από τα ίχνη που μαρτυρούν την πολιτισμική και γεωλογική ιστορικότητα του τόπου. Το οικόπεδο βρίσκεται στο βύθισμα απότομου υψομέτρου της τάξεως των 23 μέτρων, που ουσιαστικά το αποκόπτει από τον οικισμό της Γεροσκήπου και περιβάλλεται περιμετρικά από την πόλη της Πάφου η οποία απλώνεται βορειοδυτικά σαν αγκαλιά γύρω από αυτό δημιουργώντας έτσι ένα συσχετισμό μεταξύ τους. Εντάσσεται σε μια ευρύτερη έκταση χιλίων στρεμμάτων για την οποία έχει εκπονηθεί σχέδιο ειδικής ανάπτυξης το οποίο συνδυάζει έργα κοινής ωφέλειας όπως, κέντρα ιατρικής περίθαλψης , κέντρο ερευνών, αθλητικές εγκαταστάσεις, σχολεία, οικιστικές μονάδες και εμπορικές χρήσεις.
  Η γραμμική συνέχεια του τόπου ανάμεσα στις δυο περιοχές (Γεροσκήπου, οικόπεδο) διακόπτεται αφού η έντονη υψομετρική διαφορά δρα σαν φυσικό όριο εμποδίζοντας έτσι την άμεση πρόσβαση στη περιοχή επέμβασης , οπότε προτείνεται η τοποθέτηση μιας πεζογέφυρας η οποία προκύπτει ως προέκταση οδικής αρτηρίας, που συνδέει την περιοχή με ένα δίκτυο δρόμων που οδηγούν σε σημεία αναφοράς μέσα στην πόλη και τελικά καταλήγει στη κεντρική προτεινόμενη πλατεία που ενοποιεί τις δύο λειτουργικές κτιριακές ενότητες της αρχιτεκτονικής σχολής.
  Το φυσικό διαχωριστικό όριο λειτούργησε τελικά διαφορετικά σε αυτή την περίπτωση καθώς έθεσε παράλληλα την κατευθυντήρια γραμμή στη συνεχή διαδοχική διάταξη των χωρικών μονάδων ακολουθώντας την τοπιογραφία της περιοχής σε οριζόντιο άξονα. Ο συνδυασμός της τοπιογραφίας με τη χρήση ενός συστήματος νοητών χαράξεων που προκύπτουν από τους δρόμους το οποίο οριοθετεί τους χώρους και διαμορφώνει τις συνθήκες και αρχές σχεδιασμού. Σαν τελικό αποτέλεσμα η μορφή και ο σχεδιασμός των κτιρίων πηγάζει μέσα από μια διαδικασία ανάλυσης και εμβάθυνσης στα στοιχεία και χαρακτηριστικά του χώρου και της ιστορίας του.

Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος

Αριθμός Αναφοράς: 199

 Στην σημερινή εποχή, ο ανθρωπος εχει αρχισει να αποξενώνεται από το φυσικό περιβάλλον. Οι αναγκες της σημερινής κοινωνίας τον ωθούν όλο και περισσότερο να περιορίζεται στα αστικά κεντρα, χάνοντας έτσι την επαφη με το περιβάλλον στο οποίο προοριζόταν να ζει και που μεχρι πολύ πρόσφατα συνίθιζε να δραστηριοποιείται. Σε όλη την πορεία του στην ιστορία μεχρι σήμερα,ζούσε μαζί με τα οικόσιτα ζωα του. Στις πόλεις, ωστόσο είναι δύσκολο να διατηρεί τον αγαπημένο του σκύλο ή γάτα, πόσο μάλλον ένα άλογο. Ακόμα κι όσοι διατηρούν κάποιο κατοικίδιο, είναι αναγκασμένοι να το καταπιέζουν στο κτιστό περιβάλλον της πόλης. Σαν επακόλουθο, για να ικανοποιήσει ο άνθρωπος την ανάγκη της επαφής με την φύση την προσαρμόζει στο αστικό τοπίο, εισάγωντάς την με μορφή παρκων ή κήπων στον αστικό ή περιαστικό ίστο. Στο θέμα που θα μελετήσουμε, κύριο και πρωταρχικό λόγο, έχει η έκφραση του φυσικού περιβάλλοντος μέσα απο ένα πάρκο φιλοξενίας ανθρώπων και οικόσιτων ζώων στο περιαστικό περιβάλλον της πόλης της Κοζάνης.
 Προτείνεται η δημιουργία ενός πάρκου όπου θα φιλοξενούνται άλογα και σκύλοι και όπου οι κάτοικοι της πόλης θα έχουν την δυνατότητα να έρχονται σε επαφη με την φυση, και να ψυχαγωγουνται και να εκτονώνονται είτε μαζι με τα κατοικίδια τους, είτε μόνοι τους. Επίσης θα υπάρχει χώρος που μπορούν να διοργανώνονται περιοδικές εκθέσεις οικολογικού και παραδοσιακού ενδιαφέροντος, ανάλογα φεστιβάλ και γιορτές, προβολές ταινιων και διαλέξεις καθως και σχολικές εκδρομές, ωστε να γνωρίζουν από μικρα τα παιδια της πόλης την παράδοση και την συνύπαρξη του ανθρώπου με τα ζώα και το φυσικό αγροτικό περιβάλλον και να εξοικιώνονται μ’αυτό.
  Στο πάρκο υπάρχει ιππικός όμιλος που περιλαμβάνει τους σταύλους διαμονής των αλόγων, στρογγυλό στίβο εκπαιδευσης, τέσσερις στίβους καθημερινής εκγύμνασης (paddocks), έναν μεγάλο στίβο αγώνων κι έναν στίβο προθέρμανσης. Στον χώρο του ιππικού ομίλου περιλαμβάνονται και αποδυτήρια για τους υπαλλήλους και όσους ασχολούνται με τα άλογα καθώς και ενας μικρός χώρος που θα τον χρησιμοποιούν ιο ιδιοι σαν σημειο συνάρθροισης.
  Εκτός από τον ιππικό όμιλο στο πάρκο υπάρχει και πρότυπο κυνοκομείο, χώρος που θα φιλοξενούνται προσώρινα σκύλοι με ατομικά κτιστά σπιτάκια τα οποία διαθέτουν ατομική αυλή και ημιυπαίθριο χώρο. Επιπλέον, υπάρχει και μεγάλος περιφραγμένος χώρος όπου θα αφήνονται τα σκυλιά ελευθερα χώρις κανένα κινδυνο διαφυγής από τον έλεγχο του ιδιοκτητη. Ο χώρος αυτός ειναι χωρισμένος με φυσικό φραγμα σε δύο μερη, ωστε να διαχωρίζονται τα μεγαλόσωμα από τα μικρόσωμα σκυλιά, για λόγους ασφαλείας.
  Επιπρόσθετα, σαν πόλος έλξης για όσους δεν έχουν κάποιο κατοικίδιο θα λειτουργεί ένα αναψυκτήριο – καφετέρεια, όπου οι επισκέπτες θα απολαμβάνουν το όμορφο φυσικό περιβάλλον με θέα στην μικρή τεχνιτή λίμνη και τους στίβους των αλόγων.
  Τέλος, όλες τις δραστηριότητες πλαισιώνουν διαδρομές και μονοπάτια που άλλωτε συνοδεύονται απο σειρές καλλωπιστικών δεντρων, άλλωτε έχουν ελεύθερο οπτικό πεδίο σε πιο μακρινές συστάδες δέντρων καθώς επίσης κι ένας συνδυασμος φυσικών υλικών, υφών και ποιοτήτων που χαρακτηρίζει τόσο το έδαφος, όσο και τα κτίσματα.

Επιβλέπουσα: Γιαννίση Φοίβη

Αριθμός Αναφοράς: 197

Επιβλέποντες: Ψυχούλης Αλέξανδρος, Λυκουριώτη Ίρις

Αριθμός Αναφοράς: 164

   Αντικείμενο της διπλωματικής εργασίας αποτελεί η δημιουργία συγκροτήματος εξοχικών κατοικιών στην παραλιακή περιοχή του Λεφόκαστρου. Στην διπλωματική εργασία έγινε μια προσπάθεια δημιουργίας ενός συγκροτήματος που συνδυάζει τις μονοκατοικίες αλλά ταυτόχρονα και ένα συμπαγές συγκρότημα που στο τέλος οδηγεί στη δημιουργία ενός μικροοικισμού. Στην προσπάθειά μου ανάγνωσης της περιοχής και συγκεκριμένα της περιοχής παρέμβασής μου ήθελα την δημιουργία μιας κατασκευής που να δημιουργεί την αίσθηση της αντίθεσης του παραδοσιακού με το μοντέρνο και έχοντας υπόψη το πλεονέκτημα της θέας της θάλασσας .Έχοντας πάντα κατά νου την έννοια του συγκροτήματος που μπορεί η έννοια συγκρότημα να αποτελεί την ομάδα όμοιων στοιχείων που συγκροτούν ένα μεγάλο, προσπάθησα τη δημιουργία αυτού αλλά ταυτόχρονα να παρουσιάσω και ένα ελεύθερο τρόπο σχεδίασης με αυστηρούς παρόλα αυτά όγκους αλλά και τη λειτουργικότητα να συνδυάζεται σε σχέση με την μορφή των κτιρίων και αυτή την φορά η λειτουργικότητα να διαδέχεται την μορφή. Τα κτίρια εξαρχής ήθελα να τοποθετηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι στην περίμετρο του οικοπέδου και να δημιουργούν έτσι ένα κεντρικό χώρο - πλατεία . Έτσι δημιουργείται ένα σχήμα σαν πέταλο που στη συνέχεια σπάει δημιουργώντας καθαυτό τον τρόπο την αρχική μορφή των κτιρίων. Η μορφή του ισογείου διατηρείται σταθερή και στις επτά κατοικίες αλλά στον όροφο και περιστρέφοντας το ισόγειο για την δημιουργία μπαλκονίων και των διαφόρων εσωτερικών χώρων η μορφή κάθε ορόφου αλλάζει και δημιουργείται έτσι μια πολυμορφία μια πολυπλοκότητα την οποία μπορούμε να ονομάσουμε ενοποιημένη πολυπλοκότητα. Κάθε όροφος ακουμπάει στην κυριολεξία την οροφή του δίπλα ισογείου δημιουργώντας και έτσι μια συνέχεια. Σημείο αναφοράς η κεντρική πλατεία που περικλείεται στο εσωτερικό του συγκροτήματος και αποτελεί τον κοινόχρηστο χώρο και για τις επτά κατοικίες. Κάτω από το συγκρότημα δημιουργήθηκε υπόγειο πάρκινκ ούτως ώστε να αποφευχθεί η θέα του αυτοκινήτου μέσα στο συγκρότημα και το οποίο εξυπηρετεί την κάθε κατοικία ξεχωριστά. Ο εξωτερικός χώρος δημιουργήθηκε από κάποιες διαγραμμίσεις, πορείες που οδηγούν στην κεντρική πλατεία και το συγκρότημα γενικά και αποτελούνται από ξεχωριστά υλικά ώστε να του δοθεί μια πολυσύνθετη μορφή.

Επιβλέποντες: Στυλίδης Ιορδάνης, Τζιρτζιλάκης Γιώργος

Αριθμός Αναφοράς: 179

Tο κτιριακό συγκρότημα Ματσάγγου ανήκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, βρίσκεται στο κέντρο του πολεοδομικού ιστού της πόλης του Βόλου, αποτελεί σημείο αναφοράς για την τοπική κοινωνία και το μέγεθός του επιτρέπει πολλαπλές δραστηριότητες. Για τους λόγους αυτούς αποφασίσαμε την επανάχρηση του συγκροτήματος ως χώρο που απευθύνεται στις δημιουργικές και καλλιτεχνικές ανάγκες των φοιτητών, ανοιχτό και προς το κοινό του Βόλου σε μία πιο ζωντανή και διαλλακτική σχέση πανεπιστημίου και πόλης.
Το κτιριολογικό πρόγραμμα περιλαμβάνει χώρους εργαστηρίων, εκθέσεων και εκδηλώσεων, χώρους εστίασης και φιλοξενίας, αλλά και χώρους καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων, μετατρέποντας το συγκρότημα Ματσάγγου σε ισχυρό πόλο έλξης.
Το κτιριακό συγκρότημα αναπτύχθηκε σε τέσσερεις φάσεις. Οι συνεχείς και σταδιακές κτιριακές επεκτάσεις έχουν ως αποτέλεσμα μια ‘’συρραφή’’ κτιρίων με διαφορετικές μορφολογικές και χωρικές ιδιαιτερότητες. Οι όψεις του συγκροτήματος είναι διατηρητέες, όπως και η στοά Ματσάγγου.
Αποσκοπούμε να ενοποιήσουμε και να διαμορφώσουμε τους υπαίθριους χώρους του συγκροτήματος οι οποίοι περιλαμβάνουν και την πλατεία Πανεπιστημίου στα όμορα οικοδομικά τετράγωνα, μέσω μιας ενιαίας χειρονομίας διατηρώντας παράλληλα τη στοά.

Έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε μια ‘’χειρουργική’’ τομή στο κτίριο, δημιουργώντας έναν ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στα δύο παραγόμενα ‘’νέα κομμάτια’’ του κτιρίου. Η αναγκαιότητα διατήρησης της στοάς μας οδήγησε στο σχεδιασμό μιας πορείας η οποία περνά κάτω από αυτήν και στην χωροθέτηση των δημόσιων χώρων στα ακραία επίπεδα του κτιρίου. Οι χώροι αυτοί ενοποιούναι με μια μη διακοπτόμενη άνοδο στο όριο της τομής ενώ η κάθοδος πραγματοποιείται σταδιακά περώντας από τους ενδιάμεσους ορόφους που χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερο βαθμό ιδιωτικότητας.
Με τη ‘’χειρουργική τομή’’, το εσωτερικό του κτιρίου με τον υπάρχοντα κάνναβο του φέροντος οργανισμού, αποκτά στοιχεία εξωτερικού χώρου. Η τομή γίνεται όψη και λειτουργεί ως στοιχείο προσανατολισμού. Το νόημα αυτής της όψης εμπλουτίζεται καθώς είναι φορτισμένη ως μια ‘’επιδερμίδα’’ με δικό της χαρακτήρα που οργανώνει την κίνηση στα όρια της.
Επιδερμίδες με διαφορετικές εκφάνσεις (όψη, τοίχος, διαχωριστικό πάνελ, έπιπλο) ‘’περιτυλίγουν’’ κινήσεις και ορίζουν χώρους. Ορίζουν αντίστοιχα βαθμούς ιδιωτικότητας και εσωτερικότητας σε σχέση με την κίνηση του ανθρώπινου σώματος, τη χρήση του χώρου και τον βαθμό διαφάνειας των υλικών τους.
Η προδιαγραφόμενη πορεία κίνησης του ανθρώπινου σώματος στον χώρο οργανώνει τη μορφή και τις λειτουργίες του κτιρίου και αντίστροφα, ο τρόπος με τον οποίο δομείται ο χώρος αντικατοπτρίζεται στον τρόπο κίνησης μέσα σ΄αυτόν.
Η ‘’σχισμή’’ του κτιρίου, επεκτείνεται ως χάραξη και ως ράμπα στην πλατεία, η οποία ‘’κατεβαίνει’’ σταδιακά προκειμένου να δημιουργηθεί ένα ανοιχτό stage και λειτουργεί ως ένας ανοιχτός χώρος μέσα στον οποίον το κοινό της πόλης συνδιαλέγεται - σε μια ενιαία λογική - με το νέο χαρακτήρα του κτιριακού συγκροτήματος. 

Επιβλέποντες: Κολώνας Βασίλης, Γαβρήλου Έβελυν

Αριθμός Αναφοράς: 175

  Στις αρχές του 20ου αι. η Ελλάδα της Μικρασιατικής Καταστροφής ανοικοδομείται με βάση το οπλισμένο σκυρόδεμα, υλικό νέο για την εποχή και εύκολο στην παραγωγή, λόγω αφθονίας της πρώτης ύλης του στη χώρα. Η Α.Γ.Ε.Τ. «Ηρακλής» από το 1924 δραστηριοποιείται στην παραγωγή τσιμέντου στην περιοχή του Βόλου εξορύσσοντας πρώτη ύλη από το παρακείμενο Πήλιο όρος και αναπτύσσεται ραγδαία μετά την αλματώδη αύξηση της ζήτησης λόγω των κοινωνικών συνθηκών στη δεκαετία του ’50. Ωστόσο, η εξέλιξη αυτή ανακόπτεται στο κοντινό μας παρελθόν με τις αντιδράσεις των περιοίκων εναντίον της έντονης μολυσματικότητας της βιομηχανικής μονάδας. Έτσι, η Α.Γ.Ε.Τ. παύει την εξόρυξη, τροφοδοτείται πλέον με πρώτη ύλη δια θαλάσσης και δενδροφυτεύει το νταμάρι της, ώστε να κατευνάσει τα πνεύματα. Σήμερα πιθανολογείται έντονα η οριστική απομάκρυνση της μονάδας από τις κατοικημένες περιοχές, αφήνοντας εντούτοις πίσω ένα νταμάρι το οποίο, με την κατασκευή της νέας περιφερειακής οδού του Βόλου στις παρυφές του, ανάγεται σε σημαντικό τοπόσημο.

  Η διπλωματική μας εργασία μελετά τρόπους επανένταξής του στο κοινωνικό γίγνεσθαι ως χώρο αναψυχής - τόσο μέσα από δημιουργικές δραστηριότητες όσο και από εκδηλώσεις τέχνης (η Α.Γ.Ε.Τ. ανέκαθεν ενδιαφερόταν για την τέχνη και τους σύγχρονους επιφανείς εκπροσώπους της, έχοντας στην κατοχή της μια μεγάλη εικαστική συλλογή κατόπιν παραγγελιών), αλλά και ως χώρο μάθησης και φωτός, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η πρότασή μας έχει τέσσερεις βασικές προθέσεις: (α) συνολική αξιοποίηση του νταμαριού, (β) διατήρηση του αναγλύφου, (γ) γραμμικότητα των νέων δομών ως αναφορά στη γραμμή παραγωγής του εργοστασίου και (δ) διαδραστικότητα των χρηστών με τους χώρους. Τα πάντα δομούνται με βασική μονάδα τον κύβο - κύριο υλικό το μέταλλο και το γυαλί, κατ’ άξονα τριών διαδρομών πάνω σε τρεις αναβαθμούς που ορίζουν τρεις ζώνες με διαφορετική χρήση: μουσειακή (α), αναψυχή – μεταφορά(β) και εκπαίδευση (γ). Πάνω στον άξονα αυτόν αναπτύσσονται σε κομβικά σημεία τρία κτίρια: Υποδοχής και ενημέρωσης (1), εκπαίδευσης, φιλοξενίας, δημιουργίας και ψυχαγωγίας (2) και αναψυχής - εστίασης (3). Η διάταξη των κτιρίων σε διαφορετικές στάθμες προκαλεί θραύση του συμπαγούς μεταλλικού μετώπου ενώ προσδίδει δυναμικότητα στο έργο, καθιστώντας το ως σημείο οπτικής αναφοράς στην περιοχή. Ο φωτισμός τόσο του βιομηχανικού όσο και του δομημένου χώρου με γκάμα διαφορετικών χρωματισμών αποτυπώνει οπτικά τις φάσεις εξέλιξης του εργοστασίου αλλά και τη συσχέτιση μεταξύ τμημάτων των δύο χώρων.

  Η όλη μελέτη μας αποσκοπεί στη συμφιλίωση της πόλης με το βιομηχανικό χώρο και την επανένταξή του στις δραστηριότητές της.

Επιβλέπων: Κολώνας Βασίλης

Αριθμός Αναφοράς: 188