Η παρούσα διπλωματική εργασία λαμβάνει χώρα στη Ραψάνη, ένα μικρό χωριό στους πρόποδες του Ολύμπου. Η αμπελουργία αποτελεί σύμβολο του χωριού καθώς επίσης αποτελεί ζώνη οίνων ΠΟΠ (Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης) της Ελλάδας στην οποία δραστηριοποιούνται 5 οινοποιεία. Τα τελευταία χρόνια, παρατηρείται μια κινητικότητα από νέους αμπελουργούς, οι οποίοι αναζητούν χωράφια προς ενοικίαση ή και για αγορά, προκειμένου να φυτέψουν νέα αμπέλια, ενώ ήδη ετοιμάζεται νέο οινοποιείο εντός της ζώνης παραγωγής οίνων ΠΟΠ. Τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η αμπελουργική παράδοση στη Ραψάνη έχει μια δυναμική, δημιουργώντας νέες προοπτικές ανάπτυξης.

 Η επιλογή του θέματος δηλαδή η ιδέα για δημιουργία ενός οινικού κέντρου (οινοποιείο, χώρος συνάντησης, χώρος κατοίκησης) έγινε με αφορμή την βιωματική μου σχέση με το αμπέλι, την πληθώρα αμπελουργικών εκτάσεων στην ευρύτερη περιοχή καθώς και την ανάγκη μου για προώθηση της οινικής παράδοσης και της ιστορίας της Ραψάνης.

 Συγκεκριμένα, η πρόταση αφορά τη δημιουργία ενός οινικού κέντρου, 1000 μέτρα από το χωριό, τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους επισκέπτες της περιοχής σε έκταση περίπου 10.000τμ. Στο οικόπεδο οι χρήσεις που αναπτύσσονται χωρίζονται σε τρεις θεματικές  ζώνες, αυτές του οινοποιείου, των επισκεπτών και της διαμονής. Οι δύο πρώτες εντάσσονται στο ίδιο κτίριο και θα λειτουργούν ως οινοποιείο, με όλη τη γραμμή παραγωγής και ως χώρος συνάντησης που αναπαράγει την τοπική ιστορία του οίνου (χώρος εκθέσεων) και γενικότερα χώρος συγκέντρωσης ατόμων που αγαπούν το κρασί. Η τρίτη, αφορά τη δυνατότητα φιλοξενίας επισκεπτών σε ειδικά διαμορφωμένες κατοικίες στο ίδιο οικόπεδο.

 Τέλος, στόχος μας είναι η σύνδεση του επισκέπτη με την διαδικασία οινοποίησης, κάνοντας τη πιο κατανοητή και βιωματική καθώς ο ίδιος θα μπορεί να παρακολουθεί την οινοποίηση σε όλα της τα στάδια, όπως επίσης θα του δίνεται η δυνατότητα διαμένοντας στους αμπελώνες, να κινηθεί στις αμπελοκαλλιέργειες με ένα σύνολο διαδρομών που διαμορφώθηκε και με αυτόν τον τρόπο να βιώσει την εμπειρία της οινοποίησης χρησιμοποιώντας όλες τις αισθήσεις του.

Επιβλέπουσα: Βυζοβίτη Σοφία

Αριθμός Αναφοράς: 986

 Η διπλωματική εργασία έχει στόχο την ολοκλήρωση ενός πλωτού κέντρου ερευνών-προστασίας του Παγασητικού κόλπου, ενεργειακά αυτόνομου και περιβαλλοντικά ασφαλούς. Με σκοπό την φιλοξενία ερευνητών, φοιτητών και επισκεπτών. Οι εγκαταστάσεις που θα περιέχει (λειτουργικό πρόγραμμα) θα υποστηρίζουν τις καθημερινές ανάγκες των επισκεπτών και επιστημόνων-μηχανικών: εργαστήρια, θερμοκήπια, γραφεία, αίθουσες συνεδριάσεων, αμφιθέατρο, εστιατόριο, βιβλιοθήκη, χώρους συναντήσεων, δωμάτια. Η αρχιτεκτονική πρόταση περιγράφει ένα σύστημα χώρων προσεγγίσιμων ασύμβατα σε ύψος και πλάτος καθώς διασπείρονται ελεύθερα σε πολλαπλά επίπεδα διαφορετικού ύψους συνδεδεμένα με σκάλες, ράμπες και διαδρόμους. Το αρχιτεκτονικό σύστημα χώρων εμπλουτίζεται λειτουργικά με φωλιές-θύλακες ποικιλιών φυτών και δένδρων. Προτείνοντας μια νέα συνθήκη διαφανούς, διαμπερούς οικολογικά σημαντικού χώρου ζωής και γεγονότων.

Επιβλέπων: Στυλίδης Ιορδάνης

Αριθμός Αναφοράς: 995

Επιβλέπων: - do not delete

Αριθμός Αναφοράς: 989

 Η παρούσα διπλωματική αποτελεί συνέχεια της ερευνητικής μου εργασίας με τίτλο: «Πρακτικές αυτάρκειας: ένα εγχειρίδιο επιβίωσης από την Σούρπη και τον Λαχανά».

 Οι βασικές έννοιες της «αυτάρκειας», της «αποθήκευσης», της «μετακίνησης» μέσω μιας διαγενεακής μνήμης που με απασχόλησαν στην έρευνά μου, συνεχίζουν να αποτελούν βασικά στοιχεία της διπλωματικής. Επιπλέον όμως εστιάζουν στην προσωπική εμπειρία και στην ανάγκη του να μοιραζόμαστε με άλλους αγαθά, πρακτικές, γνώσεις, μέσα από τον σύγχρονο τρόπο ζωής.

 Η αφήγηση ξεκινάει, με ημερολογιακή σειρά, μέσα από εκτεταμένη παρατήρηση και έρευνα, για τη ζωή και τις καθημερινές συνήθειες των συγγενικών μου ανθρώπων, στα δύο χωριά από όπου κατάγομαι. Στην αρχή ως απλός παρατηρητής και στη συνέχεια ως ενεργό υποκείμενο και τη σχέση του με τα υλικά, τα αντικείμενα, το περιβάλλον αυτών των δύο τόπων. Εκτελίσσεται έτσι ένας αρχιτεκτονικός σχεδιασμός με βάση το «βίωμα», τις «αισθητηριακές εμπειρίες», το «συναίσθημα» την «φροντίδα» και την «επιτέλεση».

 Η αφήγηση καταλήγει στο εύρημα και τη σύνθεση μιας κατασκευής που από τη μία εξυπηρετεί στην αποθήκευση και τη μετακίνηση, και από την άλλη δημιουργεί τις προϋποθέσεις για μοίρασμα και αλληλεπίδραση.

 Το καφάσι βρίσκει την δική του θέση στην πορεία της αφήγησης και αποτελεί το κατεξοχήν αντικείμενο σύνθεσης και έρευνας.
 

Επιβλέπουσα: Γιαννίση Φοίβη

Αριθμός Αναφοράς: 997

 Η αρχιτεκτονική πρόταση της παρούσας διπλωματικής εργασίας αφορά την αξιοποίηση και ανάδειξη τμήματος των τειχών της Θεσσαλονίκης. Σκοπός ήταν η ανάλυση και στη συνέχεια επανεννοιολόγηση του κατεξοχήν αυτού ορίου της πόλης καθώς και του εσωτερικού (άστυ), εξωτερικού (ύπαιθρος) χώρου που δημιουργείται από αυτό. Η περιοχή που επιλέχθηκε εντοπίζεται στο δυτικό άκρο του ιστορικού κέντρου και ορίζεται από δύο, βασικούς οδικούς άξονες της πόλης, αυτών της Εγνατίας (Χρυσή Πύλη) και του Αγίου Δημητρίου (Λυταία Πύλη).

 Κατά τη Βυζαντινή περίοδο (μέχρι το 1430) στο χώρο υπήρχε ο Ναός των Αγίων Αποστόλων και μια κινστέρνα η οποία έπαιρνε νερό πιθανώς από τουδραγωγείο που υπήρχε εκτός των τειχών, νοτιοδυτικά, και από τα όμβρια νερά. Επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (μέχρι το 1912) ο ναός μετατράπηκε σε τζαμί με το όνομα Soguk Su Cami’i (=Τζαμί του Κρύου Νερού) εξαιτίας της κοντινής κινστέρνας που υδρεύονταν από το υδραγωγείο γνωστό πλέον ως Λεμπέτ. Κατά την περίοδο αυτή, κατασκευάστηκε ένα λουτρό που είναι σήμερα γνωστό με το όνομα Φοίνιξ, 2 βρύσες, ένα σιντριβάνι και το νεκροταφείο των Κρύων Νερών. Εκεί κοντά υπήρχαν και τεκέδες για να αναπαύονται οι Βυρσοδέψες και οι κατασκευαστές τρίχινων ενδυμάτων. Μετά τη μεγάλη πυρκαγιά (το 1917) ο Έρνεστ Εμπράρ είχε οραματιστεί αυτό το όριο ως μια γιρλάντα κηπουπόλεων που θα περικύκλωνε το αστικό κέντρο και θα ήταν πρόδρομος των  προαστίων.

 Σήμερα τα τείχη ελίσσονται μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Είναι ένα όριο σε αναμονή για να βρει το σύγχρονο ρόλο του. Πολυκατοικίες, μονοκατοικίες, ίχνη από καταυλισμούς Ρομά, αρχαιολογικές ανασκαφές είναι ορισμένα από τα στοιχεία που υπάρχουν δίπλα και γύρω από αυτό. Πως όλη αυτή η πολυπολιτισμική και ιστορική  πολυπλοκότητα θα μπορούσε να αναδειχθεί με ένα τέτοιο τρόπο προκειμένου να δημιουργηθεί μια εναλλακτική ανάγνωση της πόλης της Θεσσαλονίκης απαλλαγμένη από την ακραιφνή βυζαντινή της ταυτότητα, που θα συνυπάρχει αρμονικά με τους κάτοικους της περιοχής;

Επιβλέποντες: Γιαννίση Φοίβη, Κουζούπη Ασπασία

Αριθμός Αναφοράς: 992