Η αστική πυκνότητα

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ (https://population.un.org/) σήμερα το 55% του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε αστικές περιοχές. Η αναλογία αυτή αναμένεται να αυξηθεί στο 68% μέχρι το 2050. Αυτή η τάση αστικοποίησης σε συνδυασμό με την παγκόσμια αύξηση πληθυσμού (σήμερα 8,2 δις με πρόβλεψη αύξησης στα 10,3 δις το 2080) προβλέπεται ότι θα προσθέσει αλλά 2,5 δις κατοίκους σε αστικές περιοχές μέχρι το 2050.
Πως διαχειριζόμαστε την ανάπτυξη της πόλης κάτω από αυτές τις προοπτικές? Το μοντέλο της κηπούπολης των αρχών του 20 ου αιώνα, με τα χαμηλά κτίρια μέσα σε κήπους είναι φανερό ότι δεν μπορεί να λειτουργήσει. Γιατί δεν υπάρχει χώρος για αυτά τα μεγέθη πληθυσμών. Αλλά και το μοντέλο του μοντερνισμού με τα πολύ ψηλά κτίρια έχει δείξει επίσης τα όρια του καθώς διέλυσε τον ιστό της πόλης. Ποιοι μπορεί να είναι οι νέοι στόχοι και περιορισμοί που οι σημερινές συνθήκες διαμορφώνουν?
Ο βιώσιμος ( sustainable) σχεδιασμός εναντιώνεται στην αέναη διάχυση της πόλης στην περιφέρεια της. Γιατί αυτό σημαίνει από την μια κατανάλωση της αγροτικής γης (greenfields), που είναι απολύτως απαραίτητη για την επιβίωση του πληθυσμού , ανάγκες για εκτεταμένες και διάσπαρτες υποδομές (δρόμοι, κοινόχρηστες εγκαταστάσεις, κλπ) και διάλυση της κοινοτικής δομής.
Αντίθετα πρεσβεύει την πύκνωση, την επανάχρηση εγκαταλειμμένων περιοχών (brownfields) και κτιρίων , την εξοικονόμηση πόρων, την μίξη χρήσεων ( εργασία, κατοικία, εμπόριο, κλπ) που θα αποτρέπουν τις καθημερινές άσκοπες μετακινήσεις αλλά και την δημιουργία χώρων πρασίνου, κοινόχρηστων και δημόσιων χώρων.
Το πλαίσιο του μαθήματος ορίζεται από αυτές τις αρχές και θέτει το εξής ερώτημα: Πώς πυκνώνουμε την πόλη χωρίς να απεμπολούμε το δικαίωμα στο πράσινο, στους κοινόχρηστους χώρους? Πώς συνδυάζουμε το ατομικό και το συλλογικό? Πώς αντιλαμβανόμαστε τους διαφορετικούς εμπλεκόμενους (stakeholders) και πώς ορίζουμε κάθε φορά την ισορροπία λειτουργιών και δραστηριοτήτων?

[Κατανόηση, Εφαρμογή, Ανάλυση, Σύνθεση]