Στοχεύοντας την κατανόηση του ποικιλόμορφου σώματος που συγκροτεί την ‘Ελληνική Αρχιτεκτονική’ του 20ου αιώνα, το μάθημα θα αναπτυχθεί σε μία σειρά από θεματολογικούς άξονες που θα καλύψουν τόσο την ιστορική εξέλιξη της αρχιτεκτονικής παραγωγής στον ελλαδικό χώρο όσο και τις πολλαπλές μορφές που αυτή πήρε. Οι προτεινόμενες διαλέξεις θα εξετάσουν τη δημόσια και την ιδιωτική αρχιτεκτονική μέσα από έργα επιφανών και μη αρχιτεκτόνων, καθώς και τη ‘μεγάλη εικόνα’ παραγωγής του χώρου η οποία καθόρισε τις σημερινές όψεις του ελληνικού δομημένου περιβάλλοντος. Ανιχνεύοντας τις σχετικές δυναμικές της εκάστοτε περιόδου, θα επιχειρηθεί η συγκειμενοποίηση των αρχιτεκτονικών τάσεων και γραφών της ελληνικής αρχιτεκτονικής κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα.
Το μάθημα θα αποδώσει τη σταδιακή απομάκρυνση από τα νεοκλασικά και τα εκλεκτικιστικά πρότυπα στις αρχές του αιώνα, περνώντας στις εκφάνσεις του μοντέρνου κινήματος κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Θα παρουσιάσει τις απόπειρες μαζικής στέγασης μέσω της οργάνωσης προσφυγικών συνοικισμών αλλά και μέσω των κινήτρων ενεργοποίησης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που καθόρισαν την αστική ανοικοδόμηση κατά τη μεταπολεμική περίοδο στον ελλαδικό χώρο. Οι σχετικά ασαφείς αρχιτεκτονικές εκφράσεις που χαρακτήρισαν την ελληνική ‘χρυσή τριαντακονταετία’ μέχρι την πετρελαϊκή κρίση του 1973 θα αποτελέσουν σημείο εστίασης των διαλέξεων, εξετάζοντας από τον «κλασικίζοντα μοντερνισμό» των πολυκατοικιών της αστικής τάξης έως αυτό που ονομάστηκε κριτικός τοπικισμός, στην προσπάθειά του να παρέχει αντιπαραδείγματα σε μία χώρα η οποία παρουσίαζε φαινομενικές (μόνο) αντιστάσεις στο μεταμοντέρνο.
Τέλος, η περίοδος της μεταπολίτευσης θα εξεταστεί ως προς την ιδεολογική στροφή στην παράδοση, τα αποτελέσματα των προγραμμάτων αξιοποίησης παραδοσιακών του Ε.Ο.Τ., την ανάπτυξη συστημάτων διατήρησης παραδοσιακής και αστικής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, τη δαιμονοποίηση του οπλισμένου σκυροδέματος και της πυκνής δόμησης σε μεγάλες πόλεις όπως η Αθήνα αλλά και την αρχιτεκτονική των προαστίων και των εξοχικών κατοικιών, δηλαδή της απομάκρυνσης από την αστική συνθήκη.