Η επερώτηση του ελάχιστου χώρου κατοίκησης, τίθεται εδώ ως ερευνητικό πρόταγμα: συγκεκριμένα το αδιέξοδο του σύγχρονου λόγου περί νέων ad hoc κατοικήςεων και κάποιας νέας αναγκαστικής καταφυγής στο ελάχιστο. Αποζητάται ο εντοπιςμός της ελάχιστης κατοικίας ως αναγκαστικός περιορισμός στις συνθήκες οικονομικού μαρασμού κατά τον τρόπο που την εξηγεί ως απόρροια της σημερινής κρίσης.  Με το ελάχιστο σήμερα δεν υλοποιούνται μαζικά προγράμματα housing για όςους πάσχουν περισσότερο από τα αποτελέσματα της κρίσης, καθένας όμως καλείται να αναλάβει σχετικά με την ειδική του περίπτωση τη συνέπεια του μαρασμού σαν μία ad hoc αναπροσαρμογή των δεδομένων της κατοιλκηςήης του. Το αρχιτεκτονικό ελάχιςτο υλοποιεί συχνά σήμερα κάποια προσαρμογή καθενός στη συνθήκη της κρίσης. 

Αναδρομή σε σχεδιασμό κελιών με εκτενή αναφορά σε μοναστηριακά παραδείγματα κυρίως μέσω της ανάγνωσης της πιο πρόσφατης σχετικής θεωρητικής βιβλιογραφίας. Η ελάττωση των απαιτούμενων τετραγωνικών της οικίας συνδέεται με την σημερινή κατάσταση της οικονομίας και την συνθήκη του χρέους. Το μάθημα περιλαμβάνει θεωρητικό κομμάτι και άσκηση σχετική με σχεδιαστική, ερμηνευτική ανάγνωση της βιβλιογραφίας.

Παραδίδεται κείμενο που αποτιμά τα θεωρητικά ζητήματα που τίθενται. Αξονομετρικές απόψεις σχεδιασμένων κελιών που αναζητούν την διατύπωση με σχέδια κάποιας κριτικής στάσης στο πρόβλημα της σημερινής αναφοράς στο ελάχιστο.

Giorgio Agamben, The Highest Poverty: monastic rules and Form-of-Life, Meridian, 2013.

Pier Vittorio Aureli, Less is enough: On Architecture and Ascetism, Strelka Press, 2013.

Maurizio Lazzarato, The making of the indebted man, semiotexte MIT press, 2012.