Η ερευνητική υπόθεση του στούντιο εμβαθύνει στην υπερβολική έννοια του υποτιθέμενα επαρκούς τόπου απόσυρσης που έχει παρουσιαστεί στην αστική συνθήκη. Η κάμαρη του διαμένοντος στο διαδίκτυο αμέσως εκλαμβάνεται εδώ ως μια διαφορετική έννοια νήσου: πλεουσα στο πέλαγος σαν ναυς, καράβι, αλλά και απομονωμένη ως isola στην Λατινική εκδοχή της.
Against nature είναι η αγγλική μετάφραση του τίτλου À rebours, ενός μυθιστορήματος γραμμένου στα γαλλικά από τον Karl Juris Huismans το 1884. Ο Des Esseintes, ήρωας του μυθιστορήματος, αποφασίζει να απομονωθεί σε μια βίλα όπου μπορεί να γεύεται μόνο τεχνητές απολαύσεις και όπου θα αποφύγει την επαφή με τα ίδια τα πράγματα. Αυτή η άρνηση της «πραγματικότητας» είναι η κινητήρια δύναμη ολόκληρης της αφήγησης του βιβλίου του Huismans. Και σε αυτό το πλαίσιο το στούντιο θα δοκιμάσει την υπερβολή μιας αστικής κατάστασης που ζούμε ιδιαίτερα σήμερα, με ένα χώρο κατοικίας που θα σε ένα απομονωμένο έρημο νησί. Η εικόνα ενός παρηκμασμένου παραδείσου κατασκευάζεται επίσης ως ιδιόμορφη φυλακή. Αυτό το απομονωμένο σύστημα, το νησί φυλακή-παράδεισος (που προωθεί ολοένα το ιδεώδες μιας διαμελισμένης κοινότητας) θα σχεδιαστεί ως ονειρικό έργο και ταυτόχρονα ως αντι-έργο που ανήκει στη σφαίρα της υποδομής;
Επιμένοντας στις μεταμορφώσεις της πόλης, το στούντιο ερευνά διαφορετικές δομές της «ερήμου». Η υποδομή προτείνει ένα νέο status quo για το αστικό στοιχείο και για τον χρήστη του, ενώ φανερώνονται νέες έννοιες της ερήμου.
Υπό αυτήν την έννοια, η υποδομή επεκτείνει με παράξενο τρόπο την νέα φάση μιας διαφορετικής αστικής κουλτούρας όπου η ζωή κάθε χρήστη θα προσαρμοστεί σε αυτήν την αρχή της απόσυρσης ξεχνώντας την κοινότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, το θεωρητικό εργαστήριο θα επιμείνει στην αναζήτηση για το μέλλον των ερημικών νησιών της Ελλάδας, θέτοντας δι αυτού του πεδίου, τα προβλήματα της υποδομής που ολοένα περισσότερο αντικαθιστά την υλικότητα της πόλης.
Παρατήρηση: Η αυξανόμενη δυσκολία να περιγράψουμε τον σημερινό κόσμο μας κάνει να δούμε το αστικό παρόν ως κάτι ξεπερασμένο, που αποκρυσταλλώνει ήδη εδώ και καιρό ένα πλαίσιο που ανήκει στο παρελθόν. Ήδη οργανωμένος με νέες γλώσσες και νέες αντιλήψεις για την πραγματικότητα, ο κόσμος στον οποίο αναφερόμαστε εισάγει στο τέλος της σύγχρονης πόλης, στη βαθιά παρακμή του δυτικού κόσμου και των μέσων ερμηνείας του.
Η αποδοχή αυτής της αλλαγής, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να επηρεάσουν θετικά τις νέες συνθήκες αυτού του διαφορετικού κόσμου. Το ερώτημα που θέτουμε με αυτήν την διανοητική άσκηση αφορά ένα διαφορετικό μέλλον της υποδομής. Οι νέες κοινότητες που σχηματίζονται σε αυτό το πλαίσιο, και οι δυνατότητές τους να αυτορυθμίζονται μέσω του Διαδικτύου δείχνουν έναν πιθανό τρόπο χειραφέτησης τμημάτων της υποδομής.
Το κείμενο του Gilles Deleuze "L'Île déserte" αποτελεί ένα σημείο εκκίνησης που εστιάζει στο άνοιγμα μιας υπόσχεσης για επανεκκίνηση. Ωστόσο το στούντιο αναφέρεται επίσης στην πραγματικότητα των ερημικών νησιών. Ενταγμένα σε μια αγορά τα έρημα νησιά
Ο σκοπός αυτού του εργαστηρίου είναι να διατυπώσει μια θέση σχετικά με τη νέα κατάσταση στην οποία η σύγχρονη ανθρωπότητα βρίσκεται μετά τις μεγάλες αλλαγές που χαρακτηρίζουν τον πλανήτη. Η νέα αστική κατάσταση ζητά μια διαφορετική συνείδηση της υποδομής.
Η δεύτερη πτυχή του στούντιο αφορά τις νέες αστικές συνθήκες που λειτουργούν ενώ η ζωή στην υποδομή και οι επεκτάσεις της στον φυσικό χώρο γίνονται όλο και πιο ομαλοποιημένες. η κατασκευή ενός ζωντανού αρχείου όπως το Διαδίκτυο που αυξάνει και μεταμορφώνει κοινές πραγματικότητες. Οι τεχνικές διανομής αγαθών, η επιστροφή στο καταφύγιο, η σχέση με την κοινότητα είναι όλα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά μιας νέας αλλά μη αναγνωρισμένης αστικής κατάστασης. Που απειλεί τις ανθρώπινες κοινότητες και ταυτόχρονα τις υπερ-καθορίζει. Η αστική πλευρά που βιώνει κατά τη διάρκεια των πανδημιών είναι επίσης μέρος αυτής της νέας απομόνωσης πραγματικότητας που πρέπει να εξεταστεί προσεκτικά.
Αντικείμενο αυτής της άσκησης είναι η εκτίμηση του διπλού μέλλοντος του πλανήτη και της υποδομής. Υπάρχουν εναλλακτικές αρχιτεκτονικές που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν μια νέα φάση για την συγκρότηση του εαυτού και της κοινότητας; Αν η αστική συνθήκη εγγυάται ολο και περισσότερο αυτόματους μηχανισμούς αντίδρασης για το κάθε τι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια δικτατορία της υποδομής. Σε αυτήν την ιδέα, η αρχιτεκτονική καλείται να απαντήσει με δικά της μέσα προκειμένου να σώσει τον πολιτικό χαρακτήρα της υποδομής και να οργανώσει ένα νέο όραμα για κάποια πιθανή κοινοτική ζωή για τους ανθρώπους.
Απόσυρση, Υποδομή, Αυτονομία, Κατοίκηση, Νήσος, Έρημος