Η εξάπλωση της σύγχρονης ελληνικής πόλης και η ταυτόχρονη συσσώρευση μεγάλου πληθυσμού στα όρια των μεγάλων κυρίως πόλεων Αθήνας και Θεσσαλονίκης συνέβη στο μικρό σχετικά διάστημα των 20 τελευταίων ετών. Η απότομη αυτή μορφή αστικοποίησης γεωργικών έως τότε εκτάσεων δημιούργησε πιεστικά αστικά φαινόμενα, απογυμνώνοντας την ποιότητα του αστικού χώρου, εκμηδενίζοντας την έννοια του αστικού εξοπλισμού και εγκαθιστώντας έναν θλιβερά επαναλαμβανόμενο, ομοιόμορφο και απρόσωπο χαρακτήρα στη δομή των κατοικιών απονοηματίζοντας εν τέλει μέσα απ’ αυτό το γενικό άθροισμα μερικοτήτων την έννοια του αστικού ιστού και την έννοια της κοινωνικής συνοχής.

Η έλλειψη δημόσιων χώρων και χώρων πολιτισμού και η συνεχής πολιτισμική εξάρτηση από τα κέντρα των πόλεων περιορίζουν την αυτοδύναμη οικονομική και πολιτισμική επάρκεια των περιοχών εγκαθιστώντας πλέγματα εξάρτησης από το κέντρο της πόλης και μειώνοντας ταυτόχρονα απελπιστικά τη συμμετοχή των κατοίκων από τα ευρύτερα δρώμενα της περιοχής τους.

Ταυτόχρονα όμως αναδύονται νέες οικονομικές, παραγωγικές και κοινωνικές δραστηριότητες οι οποίες με τη σειρά τους επενδύουν στην παραγωγή νέων κτιριακών δομών οι οποίες μοιάζουν να συγκρούονται με τις κλασικές κτιριακές δομές που προϋπάρχουν. Χαρακτηριστικό αυτών των νέων κτιριακών δομών είναι η μίξη λειτουργικών προγραμμάτων η οποία συνοδεύεται κι από τον ταυτόχρονο συνδυασμό ανόμοιων ή και δυναμικά επάλληλων χρήσεων.

Η άσκηση στοχεύει στον σχεδιασμό ενός πολυπρογραμματικού κτιρίου πολιτισμού σε περιοχή της επεκτάσεως του σχεδίου πόλεως της Θεσσαλονίκης. Προορίζεται να αποτελέσει έναν ¨κοινωνικό πυκνωτή¨ αλλά και ταυτόχρονα να αναδειχθεί σε κτίριο αναφοράς για την ευρύτερη περιοχή της πόλεως, συστατικό στοιχείο των μελλοντικών της μεταμορφώσεων.

Θα επιδιώξουμε μια ευρύτερη αναζήτηση προγραμματικών λύσεων και στοχεύσεων με συνδυασμούς διαφορετικών ειδών χώρου, λειτουργιών αλλά και κατασκευαστικών συστημάτων ώστε να αποδοθεί ένα δυναμικά πλούσιο πεδίο επικοινωνίας και κοινωνικής συναναστροφής.