Αποποιούμενη κάθε προσωπική επινόηση της μοναδικότητας, εξετάζω τον εαυτό μου ως όλον. Ως δανδιζέτα, χρησιμοποιώ την ένδυση ως θεραπεία με σκοπό την απόλαυση μια νέας σωματικότητας. Ο σκοπός της εργασίας αυτής είναι η επιδιόρθωση, αναπλήρωση και ενίσχυση σωματικών παθολογιών, με τη βοήθεια τεχνολογιών πρόσθεσης, αναγνωρίζοντας τον άνθρωπο ως μια χίμαιρα. Το σώμα μιας χίμαιρας, ενός εν δυνάμει υπερ-ανθρώπου δεν έχει φύλο, αλλά δεν είναι αθώο – δεν γεννήθηκε σε έναν κήπο, και δεν αποζητά μια και μοναδική ταυτότητα. Δεν ταυτίζεται με τη συλλογική μνήμη, δεν θυμάται το παρελθόν, αλλά είναι η πεμπτουσία του μέλλοντος. Είναι ένα ον που βιώνει ανακουφισμένο την μυθολογία της εξάρτησης, όχι από άλλα, ούτε από τον εαυτό του, αλλά από ότι θα του επιτρέψει να φτάσει στο σημείο της ολοκλήρωσης. Η συμβίωση ανθρώπου και μηχανής είναι ζήτημα επιβίωσης και των δύο, άρα ένα όλον και όχι θραύσματα σε ένωση. Η υλική εκπόνηση των μηχανών ως επιτελεστικα ενδύματα που καθιστούν το σώμα ένα εύπλαστο και αέναα μεταβαλλομενο γλυπτό εκπονήθηκε σε συνάρτηση με το σώμα μου και τις ανάγκες του, ορίζοντας μια νέα σχεδιαστική πραξεολογία. Η καινοτομία του δανδιστικού σχεδιασμού έγκειται στην αποτίναξη της ντροπής που κρύβεται πίσω από την ιστορική σημασία του δανδή και πίσω από χαρακτηρισμούς ακαδημαϊκών κανονικιστικών αυταρχισμών που απαιτούν οικουμενικού είδους παραδοχές και γενίκευσεις. Το τελικό προϊόν εξετάζει την επιτελεστικότητα του ενδύματος ως ένα υφασμάτινο γλυπτό που αποδίδεται από την συμβίωση του με το σώμα. Μπορεί και προτρέπω να εφαρμοστεί σε ποικίλες πρακτικές με την ελπίδα να υπεισέλθει στην νοοτροπία των απανταχού σχέδιαστων η ανάγκη για προσεχτική ανάγνωση και ειλικρινή μελέτη των συνθηκών, των ιδιαίτεροτητων και των αναγκών του κάθε εγχειρήματος με απώτερο σκοπό η δανδιζέτα και οι μυθολογίες του καθημερινού υπερανθρώπου που την περιβάλλουν να περάσουν από την σφαίρα του φανταστικού σε αυτή του πραγματικού.
Επιβλέπων: Τζιρτζιλάκης Γιώργος
Αριθμός Αναφοράς: 781
Σε μια αναζήτησης μιας αρχιτεκτονικής, που μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες των δύο σωμάτων, του φυσικού και του εικονικού, το metaforms, σχηματίζεται ως μηχανή προσωρινής αποθήκευσης και εκπαίδευσης σωμάτων, ενώ προτείνει μια νέα ερμηνεία της «άνεσης» για τον σύγχρονο πλάνητα. Δεν προσπαθεί να συμβαδίσει, προσπαθεί να φέρει σε επαφή πολλά διαφορετικά αλλά σύγχρονα χαρακτηριστικά, παράγοντας ένα πλαίσιο.Η νέα δομή σχεδιάζεται ως ένα εργαλείο, μια υποδομή που κατασκευάζεται μέσα από ένα συνονθύλευμα υπερτεχνολογιών αυτοματισμού προς ένα βιώσιμο μέλλον και στόχο την εξάλειψη του περιβαντολλογικού αποτυπώματος του κτιρίου. Μια κατακόρυφη χωρική ακολουθία, ικανή να συμπεριλάβει ακόμα και εκείνο που δεν υπάρχει, εκείνο που πρόκειται να δημιουργηθεί, μέσα από ένα εν εξελίξει εργοτάξιο και μια αέναη αφήγηση χωρικών και νοηματικών αναμονών. Η νέα δομήσχεδιάζεται ως ένα αυτό-κατασκευαζόμενο και αυτοσυντηρούμενο κτίριο που μαθαίνει στους χρήστες του τους τρόπους με τους οποίους μπορούν να το κατασκευάσουν ενώ ταυτόχρονα τους επιτρέπει να συγκατοικούν μαζί του.Σχεδιάζεται, ως μια δυναμική κάθετη κοινότητα: ένας τρισδιάστατά εκτυπωμένος πύργος μικτής χρήσης που φιλοξενεί χώρους συν-κατοίκησης, συν-εργασίας, συνεδριάσεων, συν-εστίασης, συμμετοχής και ψυχαγωγίας, πράσινους χώρους, αποθήκες και εργαστήρια.
Η νέα δομή απευθύνεται και αναζητά μια θέση στην πόλη του μέλλοντος. Δεν έχει συγκεκριμένο οικόπεδο, μπορεί να προσαρμοστεί σε οποιοδήποτε πλαίσιο και να μεταμορφωθεί ανάλογα με τις εκάστοτε απαιτούμενες συνθήκες. Ο χώρος που ερευνάται κυρίως, είναι ο ασχημάτιστος εναέριος χώρος της πόλης, ο αέρας· ως δικαίωμα καθ’ ύψος δόμησης και ως ενδιάμεσος χώρος σε μια κατακόρυφη επέκταση. Οι μορφές εναλλάσσονται ακολουθώντας πιστά τις λειτουργίες, διαχωρίζοντας και δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο τον πολύ-προγραμματικό χαρακτήρα του κτιρίου-μηχανής. Στη νέα δομή ο μη προγραμματισμένος ενδιάμεσος χώρος συλλαμβάνεται ως ο κύριος χώρος του κτιρίου, μετατρέποντας όλη την εμπειρία σε μια διαδρομή, σε μια ανάβαση προς το μέλλον.Η συνεχής άνοδος είναι πανοπτική, επιτρέποντας μια επίμονη και ατέρμονη ανάγνωση της πόλης από ψηλά.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 784
Το Κουκάκι, σαν αναπόσπαστο κομμάτι του κέντρου της Αθήνας, προσελκύει πλήθος κόσμου λόγω των σύγχρονων αναγκών για μετατόπιση και φιλοξενία στην πόλη. Η άρτια γεωγραφική του τοποθέτηση μέσα στην πόλη του εξασφαλίζει πληθώρα ενδιαφερόμενων ενοικιαστών. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση του φαινομένου της βραχυπρόθεσμης ενοικίασης διαμερισμάτων από ηλεκτρονικές πλατφόρμες, εντάσσοντας έτσι την νέα ομάδα ταξιδιωτών στο υπάρχον μοντέλο κατοίκησης του αστικού ιστού, με σκοπό να ιχνηλατήσουν τα στοιχεία που θα συνθέσουν την εικόνα με τα αυθεντικά χαρακτηριστικά του τόπου. Ωστόσο, η ένταξη αυτή, εκτοπίζει ένα κομμάτι της αστικής ζωής, πράγμα που διαταράσσει τις ισορροπίες στο χώρο. Ο μηχανισμός της πόλης, που ως τώρα παρέμενε ανενεργός, έχει την ευκαιρία να αναμοχλευθεί επαναφέροντας όλα τα ζωτικά χαρακτηριστικά της αστικής συμβίωσης. Οι επισκέπτες επανατοποθετούνται σε νέο περιβάλλον με σκοπό την ανεύρεση δομών που θα ξαναπροσελκύσουν τους μόνιμους κατοίκους της περιοχής καθώς και μακροπρόθεσμους ενοικιαστές. Με αυτόν τον τρόπο, γεννιέται μια νέα συνθήκη φιλοξενίας στην πόλη, δημιουργείται ξανά κινητικότητα, η οποία επαναφέρει την έννοια της συγκατοίκησης στα μικρο-περιβάλλοντα που παράγονται στο νέο αέρα της πόλης.
Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν
Αριθμός Αναφοράς: 799
Ο τόπος είναι ένας χώρος, που έχει έναν ξεχωριστό χαρακτήρα, μια ιδιαίτερη ταυτότητα και αναδίδει “ατμόσφαιρα”. Για έναν τόπο, όμως, η λέξη ατμόσφαιρα είναι αυτή, που τον χαρακτηρίζει και τον διαφοροποιεί από τον απλό αδιάφορο χώρο. Φυσικά, ο τόπος είναι χώρος, αλλά η ατμόσφαιρα, που αποπνέει είναι μια ιδιότητα, που του προσδίδει ταυτότητα, τον κάνει δηλαδή, ξεχωριστό, μοναδικό για αυτόν, που θα την κατανοήσει και θα ταυτιστεί με αυτή. Ο τόπος έχει τόσους χαρακτήρες, όσους οι άνθρωποι μπορούν να του προσδώσουν, να του αναγνωρίσουν. Αυτό το ιδιαίτερο αίσθημα, “ο παλμός των ψυχικών χορδών”, που ο εκάστοτε τόπος θα δημιουργήσει σε αυτούς που τον βιώνουν, είτε ως κάτοικοι, είτε ως επισκέπτες είτε, ακόμη, και φαντασιακά, νοητικά, επειδή απλώς τον σκέφτονται, είναι αυτό που θα συνδιαμορφώσει μαζί με άλλους παράγοντες τη βιωματική ταυτότητα ενός τόπου. Ο άνθρωπος δηλαδή κατασκευάζει μέσα του, μέσω μιας ασυνείδητης ψυχολογικής διεργασίας, το νόημα ενός τόπου. Όμως, δεν πρόκειται για μια μονόδρομη γραμμική νοητική κίνηση, που ξεκινά από τον άνθρωπο και καταλήγει στο χώρο. Αντίθετα, η γνώση της ιστορίας ενός τόπου “σε φέρνει” πιο κοντά σε αυτόν. Τα ίχνη του χρόνου σε έναν τόπο αποτελούν “πύλες επικοινωνίας” με το παρελθόν του, που γνωρίζοντας το, και σε συνδυασμό με τα χαρακτηριστικά του εκάστοτε τόπου, συνθέτεται ένας χαρακτήρας για αυτόν, που ο μόνος “μάρτυρας", που έχει τη δυνατότητα να πιστοποιήσει τη βιωματική ταυτότητα ενός τόπου, είναι αυτός που τον βιώνει μέσω της εμπειρίας του. Η γνώση της ιστορίας συμβάλλει στην κατανόηση και ερμηνεία ενός τόπου. Μέσα από μια ιστορική και γεωγραφική διερεύνηση θα προσπαθήσω να αναλύσω και να κατανοήσω τον λόφο της Γορίτσας. Ο λόφος της Γορίτσας βρίσκεται στην είσοδο του Παγασητικού κόλπου και αποτελεί ένα μικρό ύψωμα 200 m, πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Στο βόρειο άκρο του, ενώνεται με ένα στενό λαιμό με τον κύριο όγκο του Πηλίου, του οποίου ουσιαστικά αποτελεί ένα μικρό ύψωμα στους πρόποδες του (έτσι εξηγείται και η ονομασία του λόφου Goritsa δηλαδή μικρό βουνό, σε αντιπαράθεση με το Πήλιο, το μεγάλο βουνό που ονομάζεται Gora). Δυτικά του λόφου της Γορίτσας απλώνεται η μεγάλη πεδιάδα του Βόλου και νοτιοανατολικό του λόφου απλώνεται η πεδιάδα της Αγριάς και των Λεχωνιών.
Επιβλέπων: Micocci Fabiano
Αριθμός Αναφοράς: 796
Ο σχεδιασμός ενός νέου κτιρίου στην περιοχή του Πηλίου θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν τις σημερινές ανάγκες που υπάρχουν ή δημιουργούνται στο παρόν χρονικό πλαίσιο αλλά και τις πιθανές μελλοντικές απαιτήσεις που οφείλει το κτίριο να εξυπηρετεί σε συνδυασμό με τον θεσμοθετημένο σεβασμό στην αρχιτεκτονική μορφοποίηση προηγούμενων αιώνων. Ο σημερινός αρχιτέκτονας οφείλει να αφουγκραστεί, να διερευνήσει το παρελθόν, την ιστορία της αρχιτεκτονικής του τόπου, ώστε να δημιουργηθεί κάτι νέο που δεν θα στέκεται ως απλανές μετέωρο ή υβριδισμός στη χρονική συνέχεια και την εξέλιξη της κατοικίας και της κατοίκησης. Οι κανονισμοί των διαταγμάτων ως προς την μορφολογία των κατοικιών στο Πήλιο δεν έχουν συνάφεια με τους περιορισμούς σχετικά με την δόμηση, που αντικειμενικά δημιουργούνταν σε προηγούμενους αιώνες, όπως ήταν οι οικονομοτεχνικές δυσκολίες και οι μηχανολογικές δυνατότητες παραγωγής δομικών υλικών όπως η ξυλεία και οι λίθοι. Κάποτε το πεπερασμένο σύνολο του συνδυασμού χρήματος και τεχνολογίας, διαμορφωνόταν τελικά σε μια οργανική σύνθεση που κατά κύριο λόγο εξυπηρετούσε την στέγαση μέσω μιας ταυτόχρονης και ουσιαστικής αμυντικής πρακτικής. Τα κτίσματα κατέληγαν να είναι μικρά φρούρια και η «Πηλιορείτικη» αρχιτεκτονική, μια τυπολογία αμυντικού, φρουριακού τύπου μέσα από την οποία όμως η ίδια η ζωή συνεχίστηκε στον τόπο αυτό. Στην παρούσα εργασία-έρευνα, ο στόχος ήταν να κατανοηθεί η διαλεκτική συνέχεια της εξέλιξης των κατοικιών στο Πήλιο ώστε να παραχθεί ιδεατά μια λειτουργική μονάδα ξενώνα στη Ζαγορά Πηλίου. Η αρχιτεκτονική σύλληψη περιλαμβάνει όλα τα προαναφερθέντα στοιχεία της ιστορίας του τόπου, τις υλικές και άυλες συνθήκες, το κλίμα, τις σύγχρονες απαιτήσεις κατοίκησης σε ημιορεινό οικισμό, τα Προεδρικά διατάγματα άλλα και το δυναμικό φιλοξενίας του τόπου και μια προσπάθεια μελέτης και αναγωγής σε ογκοπλασίες που σχετίζονται με τις μεσαιωνικές και τις μεταγενέστερες κατασκευές οικιών αλλά και μονών στο Πήλιο και στο Άγιο Όρος ως μοναδικές αυθεντικές.
Επιβλέπων: Πανηγύρης Κωστής
Αριθμός Αναφοράς: 795
Σαν ομάδα δύο ατόμων, ξεκινήσαμε αυτή τη διπλωματική με τα δύο εξής πράγματα στο μυαλό μας: πρώτον, να δημιουργήσουμε κάτι το οποίο μας ενδιαφέρει και μας ικανοποιεί και δεύτερον, να είναι κάτι πραγματοποιήσιμο το οποίο θα βασίζεται σε κάποιες βασικές ανάγκες. Έτσι καταλήξαμε στη δημιουργία ενός χώρου, ο οποίος θα μπορεί να είναι μέρος συνάντησης, ανάπαυσης, ανταλλαγής ιδεών ή χώρος εργασίας, παρακολούθησης εκθέσεων και εκδηλώσεων και τέλος χώρος έρευνας και ανάπτυξης. Η κύρια ιδέα, είναι να τον διαχειρίζονται φοιτητές, αλλά οι υπηρεσίες των χώρων να είναι διαθέσιμες στον οποιονδήποτε.
Έτσι, σε ένα από τα κτίρια της παλιάς Βαμβακουργίας της Νέας Ιωνίας Βόλου, τοποθετήσαμε αυτόν τον χώρο πολιτισμού και έρευνας. Έχει μείνει ανέπαφος ο σκελετός από το παλιό βιομηχανικό κτίριο, ενώ οι νέες κατασκευές είναι του είδους “κουτί μέσα σε κουτί” . Διακρίνονται δύο τμήματα στο συνολικό τελικό κτίριο. Το ένα είναι ανοιχτό και περιέχει ένα αμφιθέατρο 500 θέσεων ειδικά μελετημένο για βέλτιστη ακουστική επίδοση σε καταστάσεις που δεν απαιτείται ενίσχυση του ήχου. Επίσης υπάρχει καφετέρια και reception για ενημέρωση και πληροφορίες καθώς και διαθέσιμα τραπέζια στο πατάρι. Το δεύτερο τμήμα, είναι αυτό στο οποίο είναι τα εργαστήρια και είναι κλειστό. Τα εργαστήρια χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.
Η πρώτη είναι ήχος και εικόνα. Διατίθενται ένα εργαστήριο ήχου με μεταβλητή ακουστική για μετρήσεις, συγκρίσεις και έρευνα, αλλά και ηχογράφηση καθώς και ένα στούντιο μουσικής για ηχογραφήσεις, πρόβες, επεξεργασία, ζωντανή μετάδοση, τεχνική υποστήριξη.Επίσης δύο εργαστήρια φωτισμού, ένα για μετρήσεις φωτιστικών και ένα για φωτισμό και φωτογραφήσεις κατασκευαστικών μοντέλων, προϊόντων κ.α
Η δεύτερη είναι η κατασκευαστική. Σε αυτή την κατηγορία συμπεριλαμβάνονται fabrication labs με μηχανήματα laser cutter, 3d printer καθώς και CNC machine. Συμπληρωματικά σε αυτά τα εργαστήρια έρχονται ένα audio visual computer lab στο οποίο δημιουργούνται, επεξεργάζονται, αναλύονται πράγματα χρήσιμα για τα εργαστήρια ήχου ή κατασκευών καθώς και μία αίθουσα workshop, ευρύχωρη διαθέσιμη για διδασκαλία, μαθήματα, επιδείξεις, διαλέξεις, κατασκευές.
Το πανεπιστήμιο εκτός από ένας χώρος γνώσης είναι ένα μέρος που λειτουργεί ως κίνητρο για εξέλιξη. Αυτή τη σκέψη έχουμε προσπαθήσει να σχεδιάσουμε με αυτό το project.
Επιβλέπων: Αδαμάκης Kώστας
Αριθμός Αναφοράς: 793
Το θέμα της συγκεκριμένης διπλωματικής εργασίας εστιάζει στην περιοχή της Ρεματιάς Χαλανδρίου-Βριλησσίων. Η Ρεματιά, στο συγκεκριμένο τμήμα της, αποτελεί ένα από τα λίγα ανοιχτά ρέματα στην πόλη της Αθήνας, με πλούσια ιστορία ανά τα χρόνια. Όμως, όπως και οι περισσότεροι φυσικοί υδάτινοι αγωγοί στην Αθήνα, έχει δεχτεί και αυτή διάφορες παράνομες ή νόμιμες παρεμβάσεις, οι οποίες έχουν διασπάσει τον ενιαίο φυσικό της χαρακτήρα. Επιχειρείται, επομένως, μέσα από το σχεδιασμό η ανάδειξη και η ενεργοποίηση ενός δημόσιου χώρου που ταλαντεύεται ανάμεσα στο φυσικό και το αστικό τοπίο. Σκοπός είναι τόσο η καλύτερη διαχείριση του υδάτινου στοιχείου όσο και το να δοθεί η δυνατότητα σε όλους τους κατοίκους να την εξερευνήσουν. Ένας ελεύθερος και ταυτόχρονα οργανωμένος χώρος με τις δικιές του αφηγήσεις, ο οποίος θα λειτουργήσει ως μια αναθεωρημένη σχέση με τον πυκνό αστικό ιστό και στην συνέχεια θα αποτελέσει ένα επιμέρους σχόλιο για τα υπόλοιπα ρέματα στην πόλη της Αθήνας.
Επιβλέπων: Παπαδόπουλος Σπύρος
Αριθμός Αναφοράς: 792
Ένα βιβλίο, ένα βίωμα, μια συνειδητοποίηση και μια απώλεια είναι τα στοιχεία που οδηγούν στην σύνθεση της χωρικής εγκατάστασης Σύγχρονοι Ίκαροι: Μια μνημοτεχνική πολυαισθητηριακή ανάγνωση γύρω από το σώμα. Το βίωμα αφορά τη διαχείριση της κατάκλισης και του χρόνιου πόνου, το βιβλίο On_Ηell της Johanna Hedva αποτελεί το εργαλείο για την κατανόηση αυτής της διαχείρησης, η συνειδητοποίηση συνοψίζεται στην ανέρευση διασκορπισμένων ιχνών σωματικότητας στο παρελθόν, ενώ η απώλεια σχετίζεται με την φθίνουσα νοητική και ψηφιακή μνήμη.
Η χωρική εγκατάσταση θέλει να αναδημιουργήσει ένα χαμένο προσωπικό αρχείο εργασιών σχετικών με το σώμα, να τις τοποθετήσει με τέτοιο τρόπο ώστε να συνδιαλλαγούν μεταξύ τους και να τις εκσυγχρονίσει στο περιβάλλον του παραπάνω βιβλίου. Ταυτόχρονα, λειτουργεί ως πολυαισθητηριακή- ερμηνευτική ανάγνωση για το βιβλίο. Δανείζεται από τη μνημοτεχνική για να συσχετίσει δέκα αντικείμενα- πυκνωτές σωματικών εμπειριών, τα οποία δημιουργούν ένα δωμάτιο. Το συγκεκριμένο δωμάτιο έχει διττή λειτουργία: ερμηνεύει ένα δωμάτιο από το βιβλίο και παράλληλα είναι ένας από τους χώρους ενός παλατιού μνήμης.
Πιο συγκεκριμένα, στόχος της εγκατάστασης είναι να θέσει ερωτήματα για τη σύγχρονη διαχείριση του σώματος και των αντοχών του, τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος επεμβαίνει σ αυτό, την 'ηθική' που περιβάλλει κάθε είδους επέμβαση και την υπέρβαση του μέτρου. Το βασικό θέμα γύρω από το οποίο οικοδομείται η εγκατάσταση έχει να κάνει με την ύβρη του Ίκαρου, η οποία γίνεται τελικά αντιληπτή ως μια πρώτη προσπάθεια για τα μετέπειτα τεχνολογικά- σωματικά επιτεύγματα της ανθρωπότητας.
Επιβλέπων: Τζιρτζιλάκης Γιώργος
Αριθμός Αναφοράς: 786