Το πρόγραμμα υλοποιείται στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων με δύο μαθήματα επιλογής.
’ξονα πάνω στον οποίο συγκροτείται το περιεχόμενο των μαθημάτων, αποτελεί η άποψη ότι ο χώρος όχι μόνο εμπεριέχει κοινωνικές κατασκευές αλλά, όπως λέει ο D. Harvey, η χωρική και η κοινωνική διάσταση είναι τόσο αλληλοεμπλεκόμενες ώστε δεν μπορούν να ιδωθούν ξεχωριστά. Ο χώρος αποτελεί ένα παράγωγο των κοινωνιών αλλά από την στιγμή που αποκτά υλική υπόσταση τείνει να αναπαράγει τις κοινωνικές δομές που τον παρήγαγαν. Η λογική αυτή, μακράν του χωρικού ντετερμινισμού, προσπαθεί να περιγράψει τόσο την αυτονομία και τους κανόνες που διέπουν την υλική κατασκευή και τις διαφορετικές χρονικές φάσεις ζωής των κοινωνικών μοντέλων και του κατασκευασμένου χώρου, όσο και την κινητικότητα, τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις που ανέκαθεν χαρακτήριζαν την κοινωνική πραγματικότητα.
Τα μαθήματα που υλοποιούνται στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων αποσκοπούν καταρχήν στην αναγνώριση της ιεραρχικής σχέσης των φύλων στον κτισμένο χώρο (στην κατοικία και στην πόλη), στην κατανόηση της λειτουργίας και της πολλαπλής επαναδιατύπωσης των έμφυλων διακρίσεων στον χώρο και στην συνειδητοποίηση των μηχανισμών διαμόρφωσης και λειτουργίας έμφυλων στερεοτύπων κατοίκησης, τόσο μέσα στα πλαίσια της αρχιτεκτονικής εκπαίδευσης όσο και στα πλαίσια της καθημερινής κοινωνικής πρακτικής.
Έμφαση επίσης δίνεται στη διαχρονική και συγχρονική μελέτη των φαινομένων έμφυλης ταυτότητας στον χώρο. Για αυτό το λόγο η έρευνα καλύπτει τόσο τον χώρο των προβιομηχανικών κοινωνιών (πόλη και κατοικία στην αρχαία Ελλάδα, οργάνωση της κατοίκησης σε νομαδικές φυλές της Ασίας, κλπ) όσο και τις έμφυλες χωρικές εκφράσεις σύγχρονων φαινομένων (μετανάστευση, νέες εργασιακές σχέσεις, τηλεργασία, κλπ).
Στόχος των μαθημάτων είναι η κατανόηση αυτών των ιεραρχικών έμφυλων σχέσεων, η αναγνώριση της έκφρασής τους στον χώρο και η ευαισθητοποίηση των φοιτητών και φοιτητριών της αρχιτεκτονικής ως προς τα μοντέλα κοινωνικών σχέσεων που ο σχεδιασμένος χώρος εμπεριέχει και αναπαράγει. Ο σχεδιασμός καθορίζει υλικές σχέσεις ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, ανάμεσα σε αυτό που είναι προσβάσιμο και αυτό που δεν είναι, ανάμεσα σε αυτό που μπορεί να ιδωθεί και σε αυτό που αποκρύβεται. Με την έννοια αυτή η αρχιτεκτονική πρακτική, πέραν της αισθητικής, λειτουργικής ή ιδεολογικής διάστασής της, φέρει, εν τέλει και μια ιδιότυπη κοινωνική διάσταση.
