Κρητικός Χρήστος-Γ. / Εντεταλμένος ΔιδάσκωνΩς μεταπτυχιακός σπουδαστής και ως υποψήφιος διδάκτορας, συμμετείχε σε σταθερή βάση στις διδακτικές ομάδες των μαθημάτων Ιστορίας και Θεωρίας Αρχιτεκτονικής σε προπτυχιακό επίπεδο και στο ΔΠΜΣ “Αρχιτεκτονική ‐ Σχεδιασμός του χώρου” της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ, ενώ παράλληλα απασχολήθηκε ως ερευνητικός συνεργάτης σε διάφορα ερευνητικά προγράμματα. Μετά τη λήψη του διδακτορικού διπλώματος, διδάσκει Ιστορία και Θεωρία της Αρχιτεκτονικής ως εξωτερικός διδάσκων στα Τμήματα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Έχει συμμετάσχει και συμμετέχει σε εγχώρια και διεθνή συνέδρια και επιστημονικές εκδόσεις, όπου κατά κύριο λόγο διερευνά τη θέση της νεώτερης πολιτιστικής κληρονομιάς σε εξελισσόμενα αστικά συγκείμενα, με την ευρεία κοινωνική και χωρική έννοια, στοχεύοντας στην περαιτέρω εγχώρια ανάπτυξη του πεδίου των Critical Heritage Studies.
Η διδακτορική του διατριβή, η οποία υποστηρίχθηκε επιτυχώς τον Οκτώβριο του 2023, εμβαθύνει στην περίπτωση της μεταπολιτευτικής Αθήνας και στην αμφίθυμη θέση της αστικής κληρονομιάς εντός του ιστού της, ενός ιστού που καθορίστηκε από τη μεταπολεμική περίοδο αστικής ανοικοδόμησης και από τα πολλαπλά οφέλη που επέφερε ο οικοδομικός οργασμός που την έκανε εφικτή. Σε αυτό το πλαίσιο, παρουσιάζει την απότομη αλλαγή παραδείγματος που επήλθε κατά τη μεταπολιτευτική περίοδο, τους επιστημονικούς και καλλιτεχνικούς λόγους που πλαισίωσαν την 'στροφή' προς την αστική διατήρηση και τα θεσμικά κενά που δημιουργήθηκαν στην πορεία.
Η μεταδιδακτορική έρευνα που εκπόνησε στην συνέχεθια αφορούσε τη συγκρουσιακή συνθήκη στην οποία βρίσκονται ο θεσμός της ιδιοκτησίας και η υλική κατοχύρωση και ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του ελληνικού κράτους, με αυτή να εξελίσσεται σε ασυμβατότητα δύο συνταγματικά κατοχυρωμένων δικαιωμάτων μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975. Στην παρούσα φάση, εστιάζει και πάλι στην μεταπολεμική αστική ανοικοδόμηση και τα ταξικά και κοινωνικά φαντασιακά που τροφοδότησε μέσω του πεδίου της στέγασης, σε έναν βαθμό δομώντας τη μεσαία τάξη αστικών κέντρων όπως η Αθήνα.
Ερευνητικά τον ενδιαφέρουν ο τρόπος που ο καθορισμός της πολιτιστικής κληρονομιάς έχει επηρεάσει την ιστοριογραφία της ελληνικής αρχιτεκτονικής και τον τρόπο ανάγνωσής της, η εργαλειοποίηση των θεσμικών μέσων 'προστασίας' των νεότερων μνημείων προς τον έλεγχο της εξέλιξης τμημάτων του δομημένου περιβάλλοντος, καθώς και οι μεταλλαγές του τρόπου αντίληψης στοιχείων του παρελθοντος, ανιχνεύοντας τα σημεία καμπής κατά τα οποία το 'παρωχημένο' και 'ξεπερασμένο' επανέρχεται ως αντικείμενο νοσταλγίας και αισθητικοποίησης.
chkritikos
uth.gr
Ιστορία Αρχιτεκτονικής IV: Ελληνική Αρχιτεκτονική του 20ου αιώνα.
Χώρος και Πολιτισμός