Είναι ιστορικός τέχνης, αρχαιολόγος και επιμελητής εκθέσεων. Γεννήθηκε το 1982, αποφοίτησε με άριστα από το τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Συνέχισε τις σπουδές του σε μεταπτυχιακό επίπεδο, με υποτροφία από το Ιδρυμα Παναγιώτη και Έφης Μιχελή, στο τμήμα Παγκόσμιας Τέχνης και Μουσειολογίας του Πανεπιστημίου της Ανατολικής Αγγλίας (University Of East Anglia). Συνεργάζεται από το 2003 με κρατικούς και ιδιωτικούς φορείς αναφορικά στα εικαστικά, καθώς και σε επίπεδο διδασκαλίας και διαλέξεων με το Γ’ Εργαστήριο Ζωγραφικής της Α.Σ.Κ.Τ. και το American College of Thessaloniki. 

Κύριος στόχος της διατριβής είναι ο καθορισμός της εγκατάστασης ως έννοιας και εικαστικού είδους. Η μελέτη του ζητήματος της εγκατάστασης στην Ελλάδα, εντόπισε την αποφασιστική στιγμή έναρξής της ως υβριδικού είδους στην έκθεση των Κεσσανλή, Κανιάρη και Δανιήλ "Trois propositions pour une nouvelle sculpture Grecque" (Τρεις Προτάσεις για μια νέα ελληνική γλυπτική) , το 1964 στη Βενετία.
Στη συνέχεια η προσέγγιση αναζήτησε τις σχέσεις της εγκατάστασης με τη γλυπτική και αποφάσισε τη διεξοδική ανάλυση του έργου της Διοχάντης, θεωρώντας το ικανή συνθήκη για τη διαμόρφωση της έννοιας εγκατάσταση στην Ελλάδα.
Τόσο μέσα από τη βιβλιογραφία, όσο και από μια έρευνα πεδίου προέκυψαν όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά στοιχεία των εγκαταστάσεων της Διοχάντης που δημιούργησε από τις αρχές της δεκαετίας του 70’ έως την παρουσίαση της στην Μπιενάλε της Βενετίας το 2011. Με τον τρόπο αυτό συγκροτήθηκε ένα αρχείο το οποίο αποτελεί ολοκληρωμένο παράδειγμα αλλαγών και μετεξελίξεων της έννοιας εγκατάσταση, όπως αυτή προσδιορίζεται με σύγχρονους όρους που αφορούν τη θεωρία και πρακτική.
Γεγονός είναι ότι η αρχική ιδέα συσχετισμού της εγκατάστασης με τα υπόλοιπα είδη παραστατικών τεχνών εμφάνισε τις μακρινές και τις εγγύτερες συγγένειες. “Πλησιέστερος συγγενής” της εγκατάστασης ως υβριδίου θεωρώ πως είναι η γλυπτική διότι αποτελεί την κατεξοχήν τέχνη, όπου το έργο τοποθετείται βρίσκοντας έδρα σε βάθρο, ακόμη και αν αυτό είναι όλη η γη. Μέσα από τη βιβλιογραφική έρευνα για την ανεύρεση των καταγωγών και των εκκινήσεων, αλλά και την παρατήρηση των δύο ειδών, θα εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα για τις σχέσεις του έργου τέχνης τόσο με το χώρο όσο και με το χρόνο.
Ο Ρωμαίος συγγραφέας Tarrentius Varro, περιγράφει πρώτος τη συνθήκη του ενδιάμεσου χώρου, δημιουργώντας εύλογα τη μετάβαση από τα περίοπτα έργα που λειτουργούν με τη διαχείριση του χωροχρόνου στα έργα που κάνουν το θεατή πανόπτη, με λειτουργία της όρασης αλλά και με τη συνδυαστική χρήση τής μνήμης και της αντίληψης. Η προσέγγιση μέσα από έννοιες ή σημεία που αναφέρονται στο χώρο και το χρόνο, όπως στο “εδώ” και στο “τώρα”, γίνεται με σκοπό να αποκαλύψει τις πιο απτές συγγένειες μεταξύ της γλυπτικής και της εγκατάστασης.
Το συνολικό έργο της Διοχάντης εδραιώνει ένα πλήρες επιχείρημα σε εξέλιξη για τις σχέσεις χώρου και χρόνου μέσα από το πρίσμα της εγκατάστασης
  

nikos.mykoniatisgmail.com