Η Όλγα Βενετσιάνου είναι διδάκτωρ του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (2014), με μεταπτυχιακό στις Ψηφιακές Μορφές Τέχνης από την ΑΣΚΤ (2006). Σπούδασε στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Canterbury - Kent και στο ΕΜΠ (2002). Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εντοπίζονται στη χωρική λειτουργία του συστήματος προβολής της εικόνας στις πολυμεσικές εγκαταστάσεις. Eίναι εκλεγμένο μέλος της Αντιπροσωπείας της Πανελλήνιας Ένωσης Αρχιτεκτόνων. Έχει δημοσιεύσει εργασίες σχετικές με τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά και πρακτικά συνεδρίων. Παράλληλα, εργάζεται ως συνεργάτης σε γραφείο αρχιτεκτονικών μελετών. Έχει συμμετάσχει στη μελέτη κατοικιών, πολιτιστικών και εμπορικών κτιρίων στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 

Ο σύγχρονος θεατής είναι εξοικειωμένος με την κινηματογραφική προβολή, όπου παρακολουθεί παθητικά το έργο σε μια σκοτεινή αίθουσα. Στην περίπτωση αυτή, ο περιβάλλων χώρος υποβαθμίζεται και η οθόνη λειτουργεί σαν ένα παράθυρο που παραπέμπει στον αναπαριστώμενο χώρο της εικόνας. Όμως, οι σύγχρονες οπτικοακουστικές τεχνολογίες, παράγουν έναν νέο τύπο θέασης πέρα από την κλασική κινηματογραφική συνθήκη. Το ερώτημα που τίθεται είναι: τί συμβαίνει όταν ο χώρος της προβολής σχεδιάζεται σε συνδυασμό με την προβαλλόμενη εικόνα και τί επιπτώσεις έχει αυτή η προσέγγιση ως προς το ρόλο του θεατή και τον μηχανισμό υλοποίησης της εικόνας;

Η μελέτη του συστήματος προβολής της εικόνας δομείται με βάση τρεις άξονες: την οργάνωση του χώρου, τη θέση του θεατή και την τεχνολογική εξέλιξη και επανάχρηση παλαιότερων τεχνολογιών προβολής και χωρικών οργανώσεων στο ψηφιακό περιβάλλον. Στη διατριβή αυτή εντοπίζονται χωρικές στρατηγικές στις σύγχρονες πολυμεσικές εγκαταστάσεις, παράλληλα με παλαιότερα έργα που υλοποιούνται με αναλογικά μέσα, στα πλαίσια της Βιντεοτέχνης και του Διευρυμένου Κινηματογράφου [Expanded Cinema] του 1960, καθώς και του πειραματικού κινηματογράφου του μεσοπολέμου. Στόχος της διατριβής είναι ο εντοπισμός των μεταβολών που επήλθαν στη χωρική λειτουργία του συστήματος προβολής της εικόνας (μηχανισμός προβολής, δέσμη φωτός, επιφάνεια προβολής), κατά τη μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή τεχνολογία. Ως μελέτη εφαρμογής [case-study] χρησιμοποιείται το έργο του αυστραλού καλλιτέχνη Τζέφρυ Σω (Jeffrey Shaw), που εκτείνεται από τη δεκαετία του 1960 (Διευρυμένος Κινηματογράφος) μέχρι τη σύγχρονη εποχή (Ψηφιακά Διευρυμένος Κινηματογράφος).

Συμπεραίνουμε ότι όταν η αλληλεπίδραση με το σύστημα προβολής της εικόνας βασίζεται στη θέση του παρατηρητή, ο βαθμός συμμετοχής του στη χωρική οργάνωση του συστήματος προβολής της εικόνας αυξάνεται σταδιακά με τη μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή τεχνολογία. Το έργο λειτουργεί σαν μια οπτική μηχανή που αναβαθμίζει τον θεατή σε συμμετέχοντα του έργου και του παρέχει τη δυνατότητα να το παρακολουθήσει με τον δικό του, μοναδικό τρόπο. Σε ότι αφορά την χωρική του οργάνωση του συστήματος προβολής της εικόνας, τα πεδία όπου εντοπίζονται αλλαγές είναι η μορφή, το μέγεθος και ο βαθμός διαφάνειας της επιφάνειας προβολής, η οργάνωση της κίνησης του θεατή και οι τρόποι σύνδεσης φυσικού και δυνητικού χώρου.
 

olgavenetsianougmail.com