Ο Νίκος Πατσαβός (Αθήνα, 1977) διδάσκει θεωρία του σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Από το 2003, έχει επίσης εργαστεί στο Πολυτεχνείο Κρήτης, το Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, το Πανεπιστήμιο Frederick και την ΑΑ. Έχει δραστηριοποιηθεί ως αρχιτέκτονας στην Αθήνα (συνιδρυτής της συνεργατικής πλατφόρμας Ctrl_Space Lab) και το Λονδίνο, ενώ, ως ερευνητής, έχει συνεργαστεί με το ΕΜΠ, το Πολυτεχνείο Κρήτης και ιδιωτικές επιχειρήσεις στον τομέα της βιομηχανίας, της ενέργειας και των κατασκευών. Eίναι υποψήφιος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ενώ σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΑΠΘ, την AA και τη Βρετανική Ακαδημία της Ρώμης. Έχει δώσει διαλέξεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και διδάξει σε σεμινάρια στην Αθήνα, τα Χανιά, το Βόλο και το Λονδίνο. Στις δημοσιεύσεις του περιλαμβάνονται ο συλλογικός τόμος "ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ/ SURFACE" (συνεπιμέλεια με το Γιάννη Ζαβολέα) και η αρθρογραφία του στην ηλεκτρονική επιθεώρηση CY-ARCH. Το αρχιτεκτονικό και εικαστικό του έργο έχει εκτεθεί και διακριθεί στην Ελλάδα, τη Γερμανία και την Τουρκία. Βασικά ερευνητικά του ενδιαφέροντα η επιστημολογία της αρχιτεκτονικής γνώσης, η πολιτισμική εγγραφή της αρχιτεκτονικής πράξης και η στρατηγική του σχεδιασμού.

Η έρευνα ξεκινά με τη διαπίστωση ενός σημαντικού κενού στην έρευνα σχετικά με την αρχιτεκτονική παιδεία στην Ελλάδα. Το κενό δε αυτό αφορά ταυτόχρονα τη σχετική τεκμηρίωση όσο και περαιτέρω κριτικές και συγκριτικές αναλυτικές και ερμηνευτικές θεωρήσεις. Με εσωτερικό κίνητρο την απόπειρα διάγνωσης του παρόντος της ελληνικής αρχιτεκτονικής εκπαίδευσης, προτάσσεται η υπόθεση εργασίας ότι το συγκεκριμένο παρόν σχετίζεται άμεσα με τη συγκρότηση (για πρώτη φορά) ενός αυτόνομου συνεκτικού ελληνικού αρχιτεκτονικού εκπαιδευτικού λόγου κατά την περίοδο του μεσοπολέμου. Ως καταρχήν στόχος της έρευνας τίθεται η ανασύσταση των προγραμμάτων αρχιτεκτονικών σπουδών στο ΕΜΠ κατά το Μεσοπόλεμο και η έρευνα στο σώμα διδασκόντων και σπουδαστών. Σε θεματικό-αναλυτικό επίπεδο, ορίζεται ο ειδικότερος στόχος της διάκρισης των τρόπων εμφάνισης του αιτήματος της νεωτερικότητας εντός της αρχιτεκτονικής ακαδημίας και του ανώτατου τεχνικού εκπαιδευτικού ιδρύματος της χώρας σε διάφορα επίπεδα και με μια ποικιλία τρόπων έκφρασης. Με άλλα λόγια, το λανθάνον ερώτημα είναι το ακόλουθο: πώς συνεισέφερε η ανωτατοποιημένη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ στη διαμόρφωση του νεωτερικού αρχιτεκτονικού λόγου στην Ελλάδα και πώς αυτό αιτιολογείται αναφορικά με το ευρύτερο εκσυγχρονιστικό πολιτικό, κοινωνικό και πολιτισμικό πλαίσιο της εποχής του μεσοπολέμου;
Η περίοδος μελέτης ορίζεται, αρχικά, μεταξύ 1928 και 1940. Η περίοδος προκύπτει σε σχέση τόσο με εσωτερικές εξελίξεις εντός του χώρου της Σχολής και του ΕΜΠ, όσο και με πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, όπως οι κυβερνήσεις Βενιζέλου και Παπαναστασίου, οι πολυάριθμες στρατιωτικές πολιτειακές παρεμβάσεις, η ανακήρυξη της Δημοκρατίας και τελικά, η επιστροφή του Βασιλέα, η Δικτατορία Μεταξά και η κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Κατοχή, Η Απελευθέρωση και ο Εμφύλιος. Ένα ευρύτατο αρχειακό υλικό (με έμφαση κυρίως σε θεσμικές πηγές όπως τα Πρακτική της Συγκλήτου και της Συνέλευσης Καθηγητών) αναλύεται υπό το πρίσμα τριών σφαιρών: πολιτική, ακαδημαϊκή και αρχιτεκτονική αυτονομία. Η βασική υπόθεση είναι ότι η διαδικασία αυτονόμησης, αν και κεντρικό αίτημα της νεωτερικότητας, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Τόσο η κατάληξη της διαδικασίας αυτής όσο και η αναπαράστασή της από θεσμικούς ιστοριογράφους, όπως ο Κ. Μπίρης, όρισαν από την άλλη την ταυτότητα του υπό μελέτη πεδίου.
 

control.space.grgmail.com