Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Φλωρεντίας (1972-1977). Έλαβε μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στον Περιβαλλοντικό Σχεδιασμό Πόλεων και Κτιρίων από τη Σχολή Θετικών Επιστημών και Τεχνολογίας του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου (2013). Είναι υποψήφια Διδάκτωρ στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (2013-). Έχει ασχοληθεί με τη μελέτη και επίβλεψη νέων αρχιτεκτονικών έργων, ανακαινίσεις κτισμάτων και αποκαταστάσεις παραδοσιακών κτιρίων. Έχει συμμετάσχει σε ερευνητικά προγράμματα και συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει δημοσιεύσεις σε επιστημονικές εκδόσεις. Είναι συγγραφέας του βιβλίου Η Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2011 (σε συνεργασία με Λ. Σαπουνάκη-Δρακάκη).

 Η υπό εκπόνηση διδακτορική διατριβή αποσκοπεί στη μελέτη της θεατρικής σκηνογραφίας στην Ελλάδα από το 1950 ως το 1967, όχι μόνο ακολουθώντας τα καλλιτεχνικά ρεύματα και το έργο των κορυφαίων δημιουργών της εποχής αλλά και όλες τις συνισταμένες - κοινωνικές, εργασιακές, τεχνικές, οικονομικές κ.λ.π.- που συνέβαλαν στην εξέλιξη της ελληνικής σκηνογραφίας κατά την συγκεκριμένη πολυτάραχη χρονική περίοδο.
Διερευνώντας καταρχήν τις γενικότερες συνθήκες που επικρατούσαν στην μεταπολεμική κοινωνική και πολιτιστική ζωή της Ελλάδας, διαγράφεται το θεατρικό γίγνεσθαι στην ελληνική σκηνή.
Εξετάζονται οι κρατούσες αντιλήψεις περί σκηνικού χώρου και οι νέες μορφές θεάτρου κυρίως μέσα από τις απόψεις αρχιτεκτόνων, σκηνοθετών και σκηνογράφων και εντοπίζονται οι τρόποι που αυτές υλοποιήθηκαν.
Αναζητείται η προέλευση και εκπαίδευση των καλλιτεχνών που εργάστηκαν στον τομέα της σκηνογραφίας, ο τρόπος ανάθεσης των σκηνικών και οι συνεργασίες μεταξύ των διαφόρων παραγόντων μιας παράστασης.
 Μελετώντας τόσο τις διαθέσιμες όσο και τις νέες σκηνογραφικές τεχνικές για την κατασκευή και την αλλαγή των σκηνικών, αναζητούνται οι τεχνίτες, τα εργαστήρια, τα υλικά και τα τεχνικά μέσα της εποχής.
Δεδομένου ότι κατά την περίοδο μελέτης στην ελληνική σκηνή κυριαρχούν οι χαρισματικές μορφές των ζωγράφων σκηνογράφων της γενιάς του 30, εξετάζεται ιδιαίτερα η σχέση μεταξύ της σκηνογραφίας και της ζωγραφικής. Παράλληλα εξετάζεται η σχέση σκηνογραφίας-γλυπτικής και σκηνογραφίας-αρχιτεκτονικής και ιδιαίτερα η σκηνική απεικόνιση του δομημένου χώρου στην ελληνική σκηνή.
Διερευνώνται οι σκηνογραφικές τάσεις που διαμορφώνονται στην ελληνική σκηνογραφία παράλληλα με την αντίστοιχη εξέλιξη στις σκηνές του εξωτερικού.
Η μελέτη δεν συμπεριλαμβάνει τη σκηνογραφία για την όπερα και το χορό, θεωρώντας ότι η μουσική και η χορευτική κίνηση ως κυρίαρχα σκηνικά στοιχεία προϋποθέτουν μια εντελώς διαφορετική σκηνογραφική αντιμετώπιση των παράστασης.
ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ Θεωρώντας ότι η δουλειά του σκηνογράφου ολοκληρώνεται μόνο με την υλοποίησή της στη θεατρική σκηνή η μελέτη βασίζεται κυρίως στην τελική μορφή που το σκηνικό πήρε σε κάθε συγκεκριμένη παράσταση και την απήχηση που είχε τόσο στο μυημένο όσο στο ευρύτερο κοινό. Γίνεται καταγραφή του διαθέσιμου οπτικού υλικού παραστάσεων με τον εντοπισμό σκίτσων, μακετών και φωτογραφιών και επιχειρείται η κατανόηση των προθέσεων του καλλιτέχνη και η σύγκριση με το επί σκηνής αποτέλεσμα. Στη συνέχεια αναζητούνται οι σχετικές θεατρικές κριτικές και τα δημοσιεύματα, προκειμένου να γίνει αντιληπτό – συχνά φιλτράροντας την αλήθεια μέσα από κάποιες σκοπιμότητες - ο βαθμός επιτυχίας του σκηνικού. Μέσα από περιγραφές του τύπου αντλούνται στοιχεία για τα χρώματα, την υφή και την εκτέλεση των σκηνικών που δεν γίνονται αντιληπτά από τις λιγοστές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της εποχής.
Επιπλέον γίνεται εκτενής ανάλυση πολλών σκηνογραφιών όχι μόνο κρίνοντας ότι παρουσιάζουν πρωτοτυπία σχεδιασμού ή εφευρετικότητα τεχνικών λύσεων αλλά αποσκοπώντας να δοθεί εξελικτικά και ανά θεατρικό είδος η πλήρης εικόνα της ελληνικής σκηνογραφίας στην ελληνική σκηνή από το 1950 ως το 1967
 

marialouisamoatsos.com