Μετά από πέντε χρόνια οξυμένης οικονομικής κρίσης τα σημάδια της αποστέρησης και της λιτότητας αποκαλύπτονται (και) στο σώμα της πόλης. Αν η θεωρία της έκτακτης ανάγκης συναντήσει αυτή των σύγχρονων πρακτικών κατοίκησης και χωροθετηθεί στην πόλη της Αθήνας, στο σήμερα, τότε ποια σημάδια αυτής της νέας βιοπολιτικής συνθήκης χαράσσονται στην πόλη, στις κατοικίες, σε εμάς; Με αφετηρία το θεωρητικό λόγο της έκτακτης ανάγκης, θα αναζητηθεί η κατασκευή μιας νέας κανονικότητας η οποία φυσικοποιεί τη μετατόπιση από τον έναν τρόπο ζωής σε έναν άλλο και αντίστοιχα από τον ένα τύπο κατοίκησης σε έναν άλλο, αλλάζοντας σχέσεις και δομές. Δίνοντας έμφαση στη χωρική διάσταση αυτής της καινούριας αναπεριγραφής του χώρου και με μεθοδολογικό εργαλείο τις έννοιες τηςαναπαράστασης και της επιτελεστικότητας προκύπτουν νέες σημασίες και κατασκευές της έννοιας της κατοίκησης. Μέσω νέων σημασιών, ενεργημάτων και επιτελεστικών στοιχείων, η σταθερή υλικότητα του αποθέματος κατοίκησης μετατρέπεται εν άγνοιά μας και μετατοπίζεται, σε μια διαδικασία εν τω γίγνεσθαι.