Η Αφροδίτη Μαραγκού (Αθήνα, 1988) είναι Αρχιτέκτων Μηχανικός (Α.Π.Θ., 2012), κατέχει Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης στον Αρχιτεκτονικό Σχεδιασμό (Π.Θ., 2015), και είναι υποψήφια διδάκτωρ του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Έχει συμμετάσχει ως εισηγήτρια σε διεθνή συνέδρια αρχιτεκτονικής, ως βοηθός επιμέλειας σε αρχιτεκτονικά εργαστήρια και εκθέσεις, και έχει δημοσιεύσει άρθρα της σε αρχιτεκτονικά περιοδικά του εγχώριου τύπου. Παράλληλα εργάζεται ως Αρχιτέκτων Μηχανικός με έδρα τα Τρίκαλα.
Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα εστιάζουν στην αρχιτεκτονική θεωρία και ιστορία των ερειπίων μέσω των αρχειακών αφηγήσεων που τα συνοδεύουν.
 

Tο ερείπιο ως αρχείο παραγωγής νοημάτων: Ο οικισμός των Μεγδοβοπλήκτων στα Ορφανά Καρδίτσας

Η πρόταση έρευνας, πραγματεύεται την έννοια του ερειπίου και της εγκατάλειψης µέσω του αρχείου που τα συνοδεύει, με σκοπό την ανάδειξη της αρχειακής καταγραφής ως τον μηχανισμό ερμηνείας τόπων και την ενεργοποίησή τους κατ’ αυτόν τον τρόπο στη δημόσια σφαίρα. Το πλαίσιο της έρευνας εντάσσεται στο τοπίο της Θεσσαλικής υπαίθρου, όπου τα ίχνη ενός εγκαταλελειμμένου οικισμού στο χωριό Ορφανά του Νομού Καρδίτσας, αποτελούν το εφαλτήριο για μία «αρχαιολογική» ανάγνωση του τοπίου. Τα ίχνη, οι μαρτυρίες και τα τεκμήρια που ζωντανεύουν την ιστορία πίσω από την εγκατάλειψη του εν λόγω οικισμού, θα συλλεχθούν με σκοπό την παραγωγή μιας αφήγησης ικανής για την δημόσια ενεργοποίηση αυτού του ερειπίου.

Αυτό που στη περίπτωση του ελληνικού τοπίου εξακολουθεί να παραμένει αδιερεύνητο και υποτιμημένο είναι τα ακραία και εγκαταλελειμμένα όρια των μικρών μη μητροπολιτικών περιφερειακών περιοχών. Σ’ αυτά τα όρια των ελληνικών πόλεων -και όχι στα σχηματισμένα και υψηλής πυκνότητας κέντρα τους- υπάρχει μια ιδιαίτερη κατάσταση διασποράς, μια οριακή αστάθεια, καταστάσεις μετάβασης και αλλεπάλληλων εναποθέσεων. Οι αντανακλάσεις των σχέσεων μεταξύ φυσικού και τεχνητού τοπίου σε αυτές τη μη μητροπολιτικές περιοχές δεν μπορούν παρά να καταγραφούν μέσα από συστηματική προσέγγιση και υποκειμενικές χαρτογραφήσεις. Με αυτό τον τρόπο καταγράφονται και τεκμηριώνονται οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί, οι μεταβολές των συμπεριφορών και των πολιτισμικών ταυτοτήτων και προπάντων τα σημάδια αυτών των μεταβολών στο τοπίο. Το τοπίο του Θεσσαλικού κάμπου επιλέγεται σαν μια μεταβαλλόμενη πραγματικότητα όπου μπορεί κανείς να διαπιστώσει και να αναγνωρίσει μια σειρά παραδειγματικών μετασχηματισμών και ιδιαιτεροτήτων. Η επιτόπια παρατήρηση και έρευνα αυτού του τοπίου δεν περιορίζεται στην καταγραφή των συνθηκών ή στα δεδομένα γεωγραφικά όρια, αλλά εξετάζει το τοπίο σαν ένα ανοιχτό πεδίο συσχετισμών και αλληλεπιδράσεων. Για να κατανοηθεί λοιπόν αυτό το τοπίο πρέπει να κατανοηθούν οι σχέσεις μεταξύ των τοπικών κοινοτήτων που δρουν σ’ αυτό.
Η διεπιστημονικότητα, η αρχειακή καταγραφή, οι σύγχρονες προσεγγίσεις της αρχιτεκτονικής και της τέχνης, και η διερεύνηση του πεδίου μέσω της «προφορικής ιστορίας» και της επιστημονικής προσέγγισης που βασίζεται σε προσωπικές αφηγήσεις, είναι μερικά από τα εργαλεία εξεύρεσης, τεκμηρίωσης και θεώρησης του υλικού που θα χρησιμοποιηθούν στην παρούσα έρευνα.
 

afro.maragkougmail.com