Η Αρχοντή Ιωάννου είναι Αρχιτέκτονας Μηχανικός (Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, 2013) και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος (Π.Θ., 2015), ενώ είναι υποψήφια διδάκτωρ του Τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Η έρευνα της εστιάζει στην εφαρμογή του ξύλου ως δομικού στοιχείου, με άλλα λόγια στην μελέτη του δομικού κατασκευαστικού συστήματος με ξύλινο φέροντα οργανισμό στην ελληνική επικράτεια σε συνδυασμό με την ανάλυση, την σύγκριση και την αρχιτεκτονική τεκμηρίωσή του.
Έχει συμμετάσχει σε διεθνή συνέδρια, εκθέσεις αρχιτεκτονικού έργου, workshop και αρχιτεκτονικούς διαγωνισμούς. Παράλληλα, εργάζεται στη Φλώρινα.
Η πρόταση επικεντρώνεται στα δομικά συστήματα τα οποία έχουν ως κύριο δομικό στοιχείο φέροντος οργανισμού το ξύλο. Στόχος της μελέτης αποτελεί η διερεύνηση της ξύλινης φέρουσας δομής και οι διαφοροποιήσεις της στα επιμέρους τοπικά δομικά συστήματα στον ελλαδικό χώρο και την Μ. Ασία τα οποία κατασκευάστηκαν την περίοδο της οθωμανικής κυριαρχίας.
Όσον αφορά την χρήση του ξύλου στην οικοδομική δραστηριότητα του ελλαδικού χώρου γίνετε αντιληπτό πως έπαιξε σημαντικό ρόλο σε όλες τις περιόδους της ελληνικής αρχιτεκτονικής. Από την πρώιμη κιόλας εποχή οι κατασκευές στηρίχθηκαν σε υλικά που ήταν διαθέσιμα στη φύση, όπως η πέτρα, το χώμα και το ξύλο, με αποτέλεσμα το τελευταίο να εμφανίζεται σε πρωτόγονες κατασκευές της πρώιμης περιόδου, όπως σε τοίχους από πασσάλους και ξύλινα πλέγματα, ως ξυλοδεσιά σε τοίχους από ωμόπλινθους και ακατέργαστες πέτρες, αλλά και ως σκελετός σε μεγαλύτερα οικοδομήματα.
Σημαντική αναφορά για την χρήση του ξύλου ως κύριο δομικό στοιχείο αποτελεί η Μινωική αρχιτεκτονική όπου ανακαλύφθηκαν αντισεισμικά πολυώροφα κτίρια με πολλαπλά και τεράστια ανοίγματα και με ψηλές και μεγάλες αίθουσες εισάγοντας ουσιαστικά ένα δομικό σύστημα το οποίο παραπέμπει στον 20ο αιώνα. Τα ανάκτορά τους, οι επαύλεις και οι οικίες τους κατασκευάζονταν με τρόπο ασφαλή και καλαίσθητο, με μια αρχιτεκτονική, η οποία σήμερα χαρακτηρίζεται μοναδική και πρωτότυπη , χρησιμοποιώντας το ξύλο ως φέροντα οργανισμό. Το δομικό αυτό σύστημα χαρακτηρίζεται ως επανάσταση για την Προϊστορική εποχή και θεωρείται ότι επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη των κατασκευών στην πορεία των χρόνων.
Η επιλογή της μελέτης του δομικού κατασκευαστικού συστήματος με ξύλινο φέροντα οργανισμό στην ελληνική επικράτεια σε συνδυασμό με την ανάλυση, σύγκριση και αρχιτεκτονική τεκμηρίωση δεν συνιστά ένα θέμα που δέχεται μια απλή και μονοσήμαντη ερμηνεία, αντιθέτως το φάσμα των οπτικών αντιμετώπισης είναι ευρύτατο.
Στα πλαίσια της παρούσας έρευνας θα πραγματοποιηθεί μια σειρά προσεγγίσεων ώστε να απαντηθούν ερωτήματα που γεννούνται για την διαφοροποίηση του συστήματος κατά τόπους καθώς και η λεπτομερειακή αποτύπωση τρόπων σύνδεσης των επιμέρους δομικών συστημάτων.
Αναμφισβήτητα η παρούσα μελέτη περιλαμβάνει επεξεργασία πεδίου μέσω ιδίας ανάγνωσης πεδίου καθώς και διεξοδική μελέτη υπάρχουσας βιβλιογραφίας που αφορά στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική της ελληνικής επικράτειας. Σημαντικές επίσης θεωρούμε τις προφορικές μαρτυρίες από τεχνίτες και μαστόρους της ξύλινης κατασκευής, οι οποίες μέσω συνεντεύξεων μπορούν να συνεισφέρουν κι αυτές στην καλύτερη κατανόηση του συστήματος.
Πέραν από την ενίσχυση της γνώσης γύρω από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική της ελληνικής επικράτειας, η παρούσα έρευνα συμβάλλει στην αναπτυσσόμενη τάση για καταγραφή των παραδοσιακών κατασκευών της Μεσογείου. Συντελεί στην ολιστική προσέγγιση για την βέλτιστη διαχείριση των ιστορικών κατασκευών και για την αναγνώριση της δομής των τελευταίων, στοιχεία που κρίνονται απαραίτητα για τη σωστή συντήρηση και αποκατάσταση τους. Η διατήρηση τους είναι µε τη σειρά της προϋπόθεση για τη διαφύλαξη των εφαρμογών μίας λαϊκής κατασκευαστικής σοφίας, η οποία αποτελεί μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς.
archonti.ioannougmail.com