Ο σύγχρονος θεατής είναι εξοικειωμένος με την κινηματογραφική προβολή, όπου παρακολουθεί παθητικά το έργο σε μια σκοτεινή αίθουσα. Στην περίπτωση αυτή, ο περιβάλλων χώρος υποβαθμίζεται και η οθόνη λειτουργεί σαν ένα παράθυρο που παραπέμπει στον αναπαριστώμενο χώρο της εικόνας. Όμως, οι σύγχρονες οπτικοακουστικές τεχνολογίες, παράγουν έναν νέο τύπο θέασης πέρα από την κλασική κινηματογραφική συνθήκη. Το ερώτημα που τίθεται είναι: τί συμβαίνει όταν ο χώρος της προβολής σχεδιάζεται σε συνδυασμό με την προβαλλόμενη εικόνα και τί επιπτώσεις έχει αυτή η προσέγγιση ως προς το ρόλο του θεατή και τον μηχανισμό υλοποίησης της εικόνας;

Στη διατριβή αυτή εντοπίζονται χωρικές στρατηγικές στις σύγχρονες πολυμεσικές εγκαταστάσεις, παράλληλα με παλαιότερα έργα που υλοποιούνται με αναλογικά μέσα, στα πλαίσια της Βιντεοτέχνης και του Διευρυμένου Κινηματογράφου [Expanded Cinema] του 1960, καθώς και του πειραματικού κινηματογράφου του μεσοπολέμου. Στόχος της διατριβής είναι ο εντοπισμός των μεταβολών που επήλθαν στη χωρική λειτουργία του συστήματος προβολής της εικόνας (μηχανισμός προβολής, δέσμη φωτός, εικόνα, επιφάνεια προβολής), κατά τη μετάβαση από την αναλογική στην ψηφιακή τεχνολογία. Ως μελέτη εφαρμογής [case-study] χρησιμοποιείται  το έργο του αυστραλού καλλιτέχνη Τζέφρυ Σω (Jeffrey Shaw), που εκτείνεται από τη δεκαετία του 1960 (Διευρυμένος Κινηματογράφος) μέχρι τη σύγχρονη εποχή (Ψηφιακά Διευρυμένος Κινηματογράφος).